"Παράξενος χειμώνας μπαίνει, παράξενη εποχή.. Κανείς δεν ξέρει που πηγαίνει, δεν ξέρει που θα βγει.. Βουλιάζουμε όλο και πιο κάτω...", ακούω τους στίχους των Φατμέ και σιγοψιθυρίζοντας, επιβιβάζομαι στο μετρό.
Στάση Σύνταγμα, στάση Πανεπιστήμιο, στάση Ομόνοια.. "Φτάσαμε", σκέφτομαι. Οι πόρτες του συρμού ανοίγουν και ο κόσμος ξεχύνεται ορμητικά. Αφήνω τους βιαστικούς να με προσπεράσουν.
Συλλογίζομαι εικόνες που έχω χαζέψει σε βιβλία με την Ομόνοια πριν χρόνια... Tου πράσινου που κάποτε εδώ κυριαρχούσε, το διαφορετικό σχεδιασμό, τα περίπτερα με τους ανθοπώλες, τους ξένοιαστους νέους που κάποτε εδώ ερωτεύονταν! Υπήρξε κάποτε μια πλατεία που ναι, δικαίωνε το όνομα της!
Ανεβαίνω τις κυλιόμενες σκάλες. Βγαίνω στο κέντρο της πλατείας, ουσιαστικά στο κέντρο της πρωτεύουσας της Αθήνας..
Μια βαθιά δυσοσμία με τυλίγει και φτάνει μέχρι την καρδιά μου! Λογικό, οι τριγύρω δρόμοι καιρό τώρα, έχουνε μετατραπεί σε δημόσια ουρητήρια, με εμφανείς τους κινδύνους διαφόρων μολυσματικών ασθενειών.
Κοιτώ τριγύρω.. Ένας εντελώς άλλος κόσμος.. Πόσο αντιφατική, η σημερινή εικόνα της με εκείνη του παρελθόντος!
Στέκομαι σε μια άκρη.Ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου ένα μωσαϊκό στιγμών και ανθρώπων. Βιαστικοί περαστικοί, νοικοκυρές, εργαζόμενοι, τουρίστες που κοιτάνε τριγύρω σαν χαμένοι.. Προφανώς θα έχουνε κάνει κράτηση σε κάποιο από τα μεγάλα ξενοδοχεία που την περιτριγυρίζουν, που να φαντάζονταν τι σκηνικό θα τους υποδεχόταν με τον ερχομό τους στην πόλη.. Για τι θέα θα χρυσοπλήρωναν στα πολυτελή δωμάτια..Το βλέμμα μου στέκεται σε παιδιά, παραδομένα στα ναρκωτικά, εναγωνίως να αναζητούν την επόμενη δόση τους. Δεν υπάρχει αξιοπρέπεια εδώ, αφημένα σε υπάνθρωπους που τους σκοτώνουν, ενώ οι ίδιοι πλουτίζουν.. Δεν υπάρχουν όνειρα και καμία αίσθηση «ομόνοιας» φυσικά.. Ένα βήμα πιο κοντά στο θάνατο, ένα ακόμη πιο μακριά από το «τώρα» στην πλατεία τους.. Ουσιαστικά άλλωστε αυτή η πλατεία ολοκληρωτικά τους ανήκει..
Η πλατεία Ομονοίας πλέον δεν ανήκει σε όλους τους κατοίκους της πόλης.. Εδώ δεν θα δεις παιδιά να παίζουν, ηλικιωμένους να βολτάρουν, ζευγαράκια αγκαλιασμένα.. Όσοι κάτοικοι έχουνε απομείνει, σταδιακά εγκαταλείπουν την περιοχή, ενώ από τους καταστηματάρχες μένουν κυρίως όσοι είναι κοντά στη σύνταξη ή όσοι δεν έχουν την δυνατότητα να μεταστεγάσουν την επιχείρησή τους.
Η τσιμεντένια πλατεία, παραδομένη στην αδιαφορία, ανήκει στα ζόμπι που περιφέρονται σέρνοντας τα πόδια τους, είτε μένουν σωριασμένα σαν υπνωτισμένα στα λιγοστά παγκάκια της..
Ακριβώς απέναντι, μια κλούβα της αστυνομίας και ένα περιπολικό.. Δεν αντιδρούν καθόλου σε αυτήν την παράνοια. Με τη συνενοχή τους, το πάρτυ του θανάτου και της διαφθοράς συνεχίζεται αδιάκοπα εδώ κάθε μέρα, κάθε βράδυ..Διακίνηση ναρκωτικών, πορνεία, μαύρη αγορά, παπατζήδες, άκρες για πλαστά διαβατήρια, πορτοφολάδες, μαχαιρώματα, ρατσισμοί, καυγάδες.. Η ζωή στην κεντρικότερη πλατεία της Αθήνας θυμίζει σκηνές από αστυνομική ταινία…
Προχωρώ απέναντι.. Παρέες μεταναστών κάθονται κάτω από κάποια απ’ τις δέκα ελιές που συμβολίζουν τις δέκα φυλές της αρχαίας Αθήνας! Δεν είναι τυχαίο πως το μεγαλύτερο ποσοστό των μεταναστών από χώρες της Ασίας διαμένουν στην Ομόνοια υπό άθλιες συνθήκες. Κάποιοι τους οδηγούν εδώ.. Οι ίδιοι δεν έχουνε επιλογή, ούτε ευθύνονται..
Καθώς βαδίζω, κοιτάζω το τσιμέντο της πλατείας.. Έχει φθαρεί εντελώς.. Θέλει προσοχή καθώς περπατάς.. πολύ εύκολα μπορεί να παραπατήσεις και να πέσεις.. Μακάρι να είχανε αφήσει το σιντριβάνι στην θέση του.. Δεν θα ήταν σίγουρα τόσο αποκρουστικό όσο αυτό το ατελείωτο τσιμέντο..
Τώρα στην πλατεία έχει τοποθετηθεί ένα… γλυπτό του Ζογγόπουλου, το οποίο όμως "χάνεται" στα μάτια μου! Φαντάζει τουλάχιστον, εντελώς άκυρο στην πλατεία.. Καθώς περνώ από δίπλα, στέκομαι και κοιτώ το νερό στη βάση του, είναι γεμάτο πλαστικές σακούλες και σκουπίδια! Βρωμιά και δυσωδία παντού..
Παραδίπλα το φαρμακείο του Μπακάκου (άλλοτε υπήρξε κλασσικό σημείο ραντεβού, σήμερα έχει αναγκαστικά φύλακες), τριγύρω περίπτερα με πορνοπεριοδικά σε πρώτο πλάνο, πολλά sex shops, ένα κατάστημα με όπλα και σπαθιά, ταχυφαγεία, ενεχυροδανειστήρια…
Η Ομόνοια του σήμερα, έχει πολλά να ζηλέψει από το χτες της. Παραπάνω από ένας αιώνας έχει περάσει, αλλάζοντας δραματικά την μορφή και το χαρακτήρα της.
Μια βόλτα γύρω από την περιοχή της Ομόνοιας θα σε κάνει να ντραπείς που ζεις σε αυτήν την πόλη.
Αναρωτιέμαι αν ο δήμαρχος ντρέπεται άραγε το ίδιο..Αν αισθανόταν ντροπή, τότε κάτι θα έκανε για να αναβαθμιστεί η ζωή σε αυτή την πόλη. Αντίθετα ανεχόμενος αυτή την κατάσταση, όπως οι προκάτοχοι του τόσα χρόνια, ουσιαστικά συνηγορεί στη συνεχιζόμενη υποβάθμιση της καθημερινά, κάθε ώρα που περνά…Η κεντρική πλατεία της χώρας, αντικατοπτρίζει τη γενικότερη παρακμή μας. Το χειρότερο είναι πως πλέον όχι απλά μοιάζει ασυγκράτητη, αλλά ούτε καν φαίνεται να υπάρχει κάποιο δυνατό μυαλό, με αγάπη προς αυτήν, που να μπορεί να την ανατρέψει..
Άργησα στο ραντεβού μου… Η Καρυάτιδα θα περιμένει....
Αυτούς τους έχω βαρεθεί!
