H φωτογραφία, εκτός από εικαστική, έχει και ιστορική αξία.., καθώς συμβάλει καθοριστικά στην διαιώνιση της στιγμής...
Παρακάτω μερικές φωτογραφίες, με ιστορικές στιγμές..
PHOTO BY: ROBERT CAPA / MAGNUM PHOTOS
Στις 5 Σεπτεμβρίου 1936 ο ισπανός δημοκρατικός πολιτοφύλακας Federico Borrell Garcia πέφτει νεκρός από τις σφαίρες του φασιστικού στρατού του Φράνκο. Ο Robert Capa που φωτογραφίζει τον ισπανικό εμφύλιο τραβάει αυτή τη συγκλονιστική φωτογραφία. Ο ισπανικός εμφύλιος αποτέλεσε την πρόβα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου και χώρισε την ανθρωπότητα σε δύο στρατόπεδα. Η αντίσταση του ισπανικού λαού έγινε πηγή έμπνευσης για όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους και χιλιάδες έσπευσαν να καταταγούν στις διεθνείς ταξιαρχίες και να πολεμήσουν στο πλευρό των δημοκρατικών. Ο εμφύλιος τελείωσε με νίκη του φασισμού το 1939.
Ο Robert Capa, ψευδώνυμο του Andre Friedman, από τους σημαντικότερους φωτογράφους του 20ου αιώνα σκοτώθηκε από μια νάρκη σε μια αποστολή στην Ινδοκίνα το 1954..
PHOTO BY: NEIL ARMSTRONG
Ο αρχηγός της αποστολής APOLLO 11,Neil Armstrong είναι ο πρώτος που πάτησε το πόδι του στη σελήνη και είπε την ιστορική πλέον φράση "One small step for man, one giant leap for mankind", δηλαδή ένα μικρο βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο για την ανθρωπότητα.
Εδώ τραβάει μια αναμνηστική φωτογραφία τον συναδερφό του Aldrin και είναι η πρώτη φωτογραφία ανθρώπου στο φεγγάρι.. Στο σκάφανδρο του Aldrin καθρεπτίζεται η σεληνάκατος.. Αργότερα αρκετοί αμφισβήτησαν την αυθεντικότητα της.. Όπως κ αν έχει, σίγουρα η συγκεκριμένη φωτογραφία πέρασε στην ιστορία..
UNKNOWN PHOTOGRAPHER - 1957 Ο πρώτος σκύλος κοσμοναύτης με το όνομα Λάικα, δεμένος καλά στην θέση του στο διαστημόπλοιο sputnik 2. Η σκυλίτσα είχε εισιτήριο δίχως επιστροφή καθώς το διαστημόπλοιο δεν ηταν σχεδιασμενο να επιστρεψει στην γη.
Το πρώτο πλάσμα από τον πλανήτη γη στο διάστημα, το ακολούθησαν ένας Χιπατζής και άνθρωποι κοσμοναύτες. Η σκυλίτσα πέθανε από έλλειψη οξυγόνου κάποιες ώρες αφού μπήκε σε τροχιά.
PHOTO BY: JOHN W.DRAPER O John William Draper γεννήθηκε στην Αγγλία, αλλά μετανάστευσε στις Η.Π.Α και έγινε καθηγητής της χημείας στο Πανεπιστήμιο της Νεας Υόρκης.
Αυτή είναι η πρώτη από μια σειρά φωτογραφίες του φεγγαριού που τράβηξε χρησιμοποιώντας τηλεσκόπιο και τις παρουσίασε στην ακαδημία επιστημών. Ο Draper είναι και ο πρώτος που τράβηξε πορτραίτο στην Αμερική, την αδερφή του Dorothy - Catherine. Το 1864 έγινε πρόεδρος της Αμερικάνικης φωτογραφικής ένωσης.
ΡHOTO BY: JACK AEBY
Η πρώτη ατομική δοκιμή στο Νεο Μεξικό , στη μοναδική έγχρωμη φωτογραφία που σώθηκε. Το σχήμα του μανιταριού, το οποίο σηματοδοτεί το πέρασμα στην πυρηνική εποχή. Όλοι οι μεγάλοι επιστήμονες της εποχής συνεργάστηκαν σε αυτό το μυστικό πρόγραμμα για την ανάπτυξη της ατομικής βόμβας με το κωδικό όνομα Μανχάταν, χωρίς οι περισσότεροι να ξέρουν τι δυνάμεις θα απελευθέρωναν.
Ο Οπενχάιμερ την στιγμή της έκρηξης ψέλλισε στίχους από ινδικά έπη και από κει και πέρα έγινε υπέρμαχος της ειρήνης. Ο Αινστάιν, πνευματικός πατέρας της βόμβας, ανέλαβε σαν εκπρόσωπος της επιστημονικής κοινότητας να γράψει ένα γράμμα προς τον πρόεδρο των Ηνωμένων πολιτειών, ώστε να αποτρέψει την χρήση της βόμβας για στρατιώτικους σκοπούς.
Την φωτογραφία χάρισε ο Aeby που ανήκε στο σώμα των ειδικών μηχανικών, στον Ενρίκο Φέρμι τον Ιταλό επιστήμονα, έναν από τους υπεύθυνους του προγραμμάτος.
Το απόγευμα της Παρασκευής (18/09) συναντηθήκαμε με την Νεφέλη Λιούτα σε ένα καφέ της Πλάκας. Συζητήσαμε για τις σκέψεις, τα όνειρα της, αλλά και για την επικείμενη συμμετοχή της στο Going Youth Festival.
Σε μια εποχή που κυριαρχεί ο ανταγωνισμός, η ματαίωση και η δυσπραγία, είναι όμορφο να δίνεται ο λόγος σε νέους πρωτοεμφανιζόμενους δημιουργούς.
Η Νεφέλη είναι 19 ετών και σπουδάζει νομικές επιστήμες στην Αθήνα. Έχει πάρει ένα πτυχίο στο βιολί και συνεχίζει για δίπλωμα. Παίζει κιθάρα, πιάνο, τραγουδάει και γράφει. Έχει δουλέψει δυο καλοκαίρια στο καλλιτεχνικό τμήμα γνωστής εφημερίδας. Θα συμμετάσχει στο Going Youth Festival στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι, Πειραιώς 100, παρουσιάζοντας κείμενα, μουσική και βίντεο.
Αυτή την Τετάρτη 23/9/09, στις 19.30 στην αίθουσα Δ7.
Συζητήσαμε για αρκετά θέματα που μπορούν να απασχολούν δυο νέους ανθρώπους στην εποχή μας.. Ακολουθεί μια αρκετά ενδιαφέρουσα συνέντευξη! Καλή σας ανάγνωση!! :)
Roadartist: Πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για ένα νέο καλλιτέχνη στην σημερινή εποχή;
Νefeli:Καλά δεν νομίζω ότι υπάρχει πια κάποιος που να πει ότι είναι εύκολα τα πράγματα. Και γιατί πια το myspace δίνει την ευκαιρία στον καθένα να ανεβάσει τραγούδια και δέχεσαι μια πληθώρα. Εγώ για παράδειγμα δέχομαι request από μπάντες, μπαίνω στην σελίδα τους, δεν προλαβαίνω να ακούσω τα κομμάτια και περνάει στα αζήτητα. Σίγουρα βγαίνουν πιο πολλά πράγματα, αλλά χάνεις περισσότερα. Επίσης, το θέμα «προώθηση» είναι πολύ ζόρικο, πολύ ύπουλο και πολύ με το συμφέρον και το χρήμα. Δεν νομίζω ότι πράγματα που αξίζουν να βγουν προς τα έξω, έχουν βρει το δρόμο, ή ότι θα τον βρουν. Παρόλο που έχουμε αρκετές δυνατότητες σήμερα, νομίζω ότι αναλογικά έχουνε αυξηθεί και οι δυσκολίες. Άρα δεν μπορείς να ποντάρεις σε αυτό, σίγουρα σε καμία περίπτωση βιοποριστικά και δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα απευθυνθείς σε κόσμο πιο έξω. Το αφήνεις περισσότερο για τους φίλους σου..
R: Υπάρχει ως σκέψη στο μυαλό σου να πας στο εξωτερικό?
Ν: Όχι!
R: ..Δεν υπάρχει ούτε ως σκέψη?
Ν: Δεν είμαι έτοιμη να αφήσω την Αθήνα. Δε θα μπορούσα να φύγω από την Ελλάδα πολύ εύκολα.. Το συζητούσα εχτές και με ένα φίλο μου, ο οποίος μου έλεγε πως δεν αντέχει άλλο και θέλει να φύγει.. Ίσως επειδή είμαι πιο μικρή, δεν έχω δει ακόμη τις δυσκολίες, προτιμώ να μείνω εδώ.. Η νοοτροπία μου είναι ‘αθηναϊκή’…
R: Τι σε χαλάει στην Ελλάδα?
Ν: Είναι πολλά νομίζω.. Δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη κατάσταση στα πράγματα. Τα βρίσκω όλα συγχυσμένα. Σε όποιον τομέα και αν το πάρουμε. Ούτε στην πολιτική βλέπω κάτι αρκετά δυναμικό με ξεκάθαρη άποψη που να μπορώ να ταυτιστώ μαζί του και να πω με αποφασιστικότητα ότι «αυτό θα ακολουθήσω» και ότι «ταυτίζομαι» απόλυτα με τις απόψεις του. Στον πολιτισμό επίσης τα πράγματα είναι όπως και στην πολιτική. Δεν υπάρχει η «ιδιαίτερη» άποψη και όταν υπάρχει, πολλές φορές χαντακώνεται. Γενικά νομίζω όμως εκτός από την Ελλάδα, ότι σε όλο τον κόσμο αυτό που βλέπω είναι ότι σαν να έχουνε γίνει τα πράγματα στατικά σε κάποιους τομείς. Ενώ έχουμε τόσα εφόδια για να γίνει κάτι καλύτερο, μοιάζει σαν να γυρνάμε όλο πίσω, και κάποια στιγμή περιμένω ότι θα φτάσουμε πολύ κάτω.., αλλά μετά από αυτό δεν υπάρχει πιο κάτω.., πρέπει τότε να πας προς τα πάνω. Άρα νομίζω χρειαζόμαστε αυτό το κάτω σύντομα.
"νέοι άνθρωποι να φανατίζονται και να παθιάζονται όπως ο βουλευτής στη βουλή. Για πράγματα που αφενός δεν τα έχεις βιώσει ακόμα, αφετέρου τα «μασάς» και τα λες, επειδή έτσι τα έχεις ακούσει. Δεν περνάνε το στίγμα της νεολαίας. Είναι γερασμένες φωνές"
R: Ο νέος άνθρωπος έχει σήμερα φωνή? Η φωνή του εισακούγεται?
Ν: Δεν μπορώ να πω ότι δεν ακούγεται, όχι όσο θα έπρεπε σίγουρα. Αλλά νομίζω ότι ο νέος άνθρωπος δεν το στηρίζει πάντα. Βλέπω και στην σχολή μου τα παιδιά με τι νοοτροπία ξεκινάνε και ποιες είναι οι προτεραιότητες τους. Νομίζω ότι ακόμα και αν μας δινόταν η ευκαιρία να ακουστεί η φωνή μας περισσότερο, θα το πνίγαμε μόνοι μας σε κάποιες φάσεις.
R: Δεν περίμενα να πεις κάτι τέτοιο (...)..
Ν: Το λέω επειδή είμαι & στην Νομική.. Όπου οι κοπέλες θα ξυπνήσουν 8 η ώρα και θα βάλουνε γόβα και θα βαφτούνε για να έρθουνε στην σχολή, ενώ τα αγόρια θα έρθουνε με την γραβάτα και το χαρτοφύλακα. Οπότε από αυτούς δεν μπορώ να περιμένω πολλά. Είναι και ένας λόγος που δεν πηγαίνω συχνά στην σχολή..
R: Με αυτό που λες, συμφωνώ απόλυτα...
Ν: Τελείωσα το σχολείο και πήγα στην σχολή, πιστεύοντας πως θα βρω κάτι διαφορετικό. Ανθρώπους ανοιχτόμυαλους, που έχουνε άποψη και την πιστεύουνε. Αντίθετα, βλέπω παιδάκια που διαβάζανε πολύ στο σχολείο και την δηλώσανε επειδή ήταν υψηλή επιλογή. Για να έχουνε το δικηγορικό γραφείο, που ίσως και να υπάρχει ήδη. Ήταν λίγο απογοήτευση αυτό στην αρχή.. Και το χειρότερο που έχω συνειδητοποιήσει είναι ότι για να κάνεις παρέες, πρέπει να μπεις σε παράταξη.. μόνο κυρίως έτσι τις κάνεις..
R: Αυτός ο φανατισμός με τα κόμματα στις σχολές, δεν είναι απογοητευτικός?
Ν: Τα κόμματα, μπορεί να είμαι λίγο απόλυτη, αλλά βρίσκω ότι δεν έχουνε καμία ουσιαστική πολιτική θέση. Δε μπορώ να δεχτώ σαν κόμμα, το να σου λένε «έλα να βγάλουμε φωτοτυπίες τις σημειώσεις», δε βρίσκω κάπου την πολιτική σκοπιμότητα. Επίσης αυτό που λες, νέοι άνθρωποι να φανατίζονται και να παθιάζονται όπως ο βουλευτής στη βουλή. Για πράγματα που αφενός δεν τα έχεις βιώσει ακόμα, αφετέρου τα «μασάς» και τα λες, επειδή έτσι τα έχεις ακούσει. Δεν περνάνε το στίγμα της νεολαίας. Είναι γερασμένες φωνές..
R: Ας επιστρέψουμε στη μουσική.. Σημαντικοί Έλληνες καλλιτέχνες? Ποιες ήταν οι πρώτες σου επιρροές?
Ν: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, πολύ-πολύ ψηλά (γέλια).. Μάλαμας και Τρύπες από πολύ μικρή. Και νομίζω εκεί σταματάνε οι Έλληνες καλλιτέχνες που με επηρεάζουν χρονικά. Αυτά τα ονόματα κάνανε κάτι καινούργιο την περίοδο που εμφανίστηκαν. Οι Τρύπες ήταν η ροκ που χρειαζότανε, που δεν υπήρχε έτσι πιο «γερά». Ο Μάλαμας ήταν – κακή λέξη το «έντεχνος» - αλλά ήταν ένας «έντεχνος» καλλιτέχνης που όσο να’ ναι προχώρησε τα πράγματα. Ο Θανάσης έβαλε το «πραγματικό» στοιχείο.
R: Κατά πόσο σε έχει επηρεάσει η οικογένεια σου σε αυτό?
Ν: Full! (γέλια) Νομίζω ότι η μισή μου προσωπικότητα και παραπάνω είναι η οικογένεια μου. Και η μαμά με τις κατευθύνσεις που έχει δώσει. Ο μπαμπάς που πηγαίνω ακόμη μαζί του στις συναυλίες.. Ό,τι ακούει, ακούω και ό,τι ακούω, ακούει.. Είναι η βασική επιρροή μου και είναι οι καλύτεροι μου φίλοι πάνω από όλα. Για να είμαι ειλικρινής, χαίρομαι που έχω τέτοια καλή σχέση με την οικογένεια μου..
R: Στο myspace έχεις ανεβάσει ένα video από συμμετοχή σε συναυλία, όπου απαγγέλεις κάποιους στίχους από το τραγούδι του Παύλου Παυλίδη «τα δέντρα»..(Παρακάτω στο post παρατίθεται το σχετικό video). Είναι προφανές ότι πρέπει όλοι να ευαισθητοποιηθούμε περισσότερο ως προς το περιβάλλον. Εμείς κυρίως ως νέοι άνθρωποι τι πιστεύεις πως μπορούμε να κάνουμε για να γίνει η πόλη ομορφότερη?
Ν: Να μην χτίζουμε parking εκεί που δεν χρειάζεται, να φυλάμε τα λίγα δέντρα που μας έχουνε μείνει.. Υπάρχουνε όλες αυτές οι κινήσεις για ανακύκλωση και για πράσινο που μπορείς να τις έχεις στο μυαλό σου. Ή τουλάχιστον μπορείς να μην αφήνεις όλο το βράδυ τον υπολογιστή σου ανοικτό, ή να μην αφήνεις τα φώτα σου όλο το βράδυ ανοικτά να καίνε.. Πρέπει να φυλάξουμε το πράσινο!
R: Αισθάνεσαι ελεύθερη να δημιουργήσεις? Όχι από την άποψη της λογοκρισίας, αλλά σε αυτή την εποχή και την κοινωνία..
Ν: Μάλλον αισθάνομαι ελεύθερη γιατί μου δίνει πολλά ερεθίσματα. Και με τα καλά της και με τα κακά της. Για τα καλά της εποχής θα ήθελα να μιλήσω, για τα κακά δεν θα μπορούσα να μην μιλήσω..
R: Τι αναζητά ο καλλιτέχνης?
Ν: ..(γέλια).. Προσωπικά αν μιλήσω για μένα, ξεκίνησα μάλλον να γράφω και να τραγουδάω επειδή δεν είμαι εκδηλωτικός άνθρωπος. Σε κάποια φάση φοβήθηκα πως θα περιοριστώ στο γράψιμο και δε θα μιλώ στους δικούς μου, αλλά τελικά έγινε το αντίθετο. Έχω γίνει περισσότερο εκδηλωτική μέσα από αυτό..
R: Αρκετοί ισχυρίζονται ότι το internet αποξενώνει τους ανθρώπους. Εγώ είμαι απόλυτα αντίθετη σε αυτή την άποψη. Ποια είναι η δική σου γνώμη? Κατά πόσο βοηθάνε ένα άνθρωπο οι νέες τεχνολογίες?
Ν: Έχει να κάνει με το πώς θα το χειριστείς. Αν είναι να αποξενωθείς, θα αποξενωθείς και χωρίς το internet. Νομίζω αντίθετα, ότι σου δίνει τις ευκαιρίες. Φέρνει ανθρώπους πιο κοντά, είναι πολύ πιο εύκολο να δημοσιοποιήσεις πράγματα σου. Είσαι πιο ελεύθερος, δεν εξαρτάσαι από κάποια δισκογραφική, ή από κάποιο εκδοτικό οίκο. Χάνεσαι ίσως πιο εύκολα, για το λόγο που είπαμε και πριν, της πληθώρας. Αλλά σου λέω, νομίζω ότι η αποξένωση είναι στο χέρι σου, όχι στο διαδίκτυο.
R: Τι σε εμπνέει?
Ν: Τα πάντα! (γέλια) Τα συναισθήματα τα πρωταρχικά, τα έντονα. Ο κόσμος που βλέπω έξω.. Ο δικός μου κόσμος, αυτοί που ξέρω. Ότι ακούω, ότι διαβάζω. Τα χρώματα γενικά. Και τα πιο γκρι, και τα πιο χρωματιστά. Για παράδειγμα, η Πατησίων με εμπνέει αφάνταστα για κάποιο λόγο. Είναι από τα πιο αγαπημένα μου μέρη να περνάω. Και ότι μπορεί να μου προκαλέσει συγκίνηση. Κλισέ απάντηση, αλλά έτσι πάει (γέλια).
R: Τι ονειρεύεται η Νεφέλη?
Ν: Τα όνειρα μου αρχικά είναι τα πρακτικά. Να μπορέσω να ολοκληρώσω τις σπουδές μου για να μπορώ να πατάω στα πόδια μου. Είναι και αυτό ένα θέμα. Όνειρο μου είναι να μην αλλοιωθώ, να μη χαθώ μέσα σε αυτά που απειλούν να με αλλάξουν και να με κάνουν τετράγωνη, τυποποιημένη, κονσερβοποιημένη.. Όνειρο μου είναι να συνεχίσω να πιστεύω στους ανθρώπους, τους δικούς μου και τους ξένους, να τους έχω αφετηρία και τέρμα μου...
R: Αυτή την εβδομάδα ξεκινά στο Γκάζι για δεύτερη χρονιά το Going Youth Festival. Ένα Φεστιβάλ με νέους δημιουργούς έως 29 ετών, στο οποίο θα συμμετάσχεις. Θες να πεις λίγα λόγια για το Φεστιβάλ?
Ν: Ναι, πρόκειται για ένα πανελλαδικό φεστιβάλ νέων δημιουργών που ξεκινά στην Τεχνόπολη και το οποίο διεξάγεται για δεύτερη φορά στη χώρα μας. Διοργανώνεται από τις «Διαδρομές Πολιτισμού» και τελείται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού. Θα περιλαμβάνει παραστάσεις θεάτρου, χορού, μουσικά συγκροτήματα, φωτογραφία, εικαστικά, video-art. Ακόμη, θα πραγματοποιούνται στον προαύλιο χώρο δρώμενα όπως skate, graffiti, installations, street art κ.ά. Πρόκειται για ένα φεστιβάλ με συμμετοχές από νέους καλλιτέχνες έως 29 ετών. Ο στόχος του είναι, όπως έχω διαβάσει, να αναδείξει καλλιτέχνες από την περιφέρεια και την Αθήνα, που έχουνε κάτι διαφορετικό να πούνε.
R: Ποια είναι τα συναισθήματα σου? Πως αισθάνεσαι? Ανυπομονείς? (γέλια)
N: Ανυπομονώ, γιατί θα είναι η πρώτη φορά που θα παρουσιάσω δικά μου πράγματα, όχι μόνο σε φίλους μου. Περιμένω πως & πως.. Να δω τι θα κάνω εγώ εκείνη τη στιγμή και πως θα περαστεί προς τα έξω…
"Όνειρο μου είναι να μην αλλοιωθώ, να μη χαθώ μέσα σε αυτά που απειλούν να με αλλάξουν και να με κάνουν τετράγωνη, τυποποιημένη, κονσερβοποιημένη.. Όνειρο μου είναι να συνεχίσω να πιστεύω στους ανθρώπους, τους δικούς μου και τους ξένους, να τους έχω αφετηρία και τέρμα μου..."
R: Τι ακριβώς θα παρουσιάσεις? Πες μας για την συμμετοχή σου.
Ν: Το project έχει τίτλο «Nefeli Walking Undercover: Οι Πιο Όμορφες Μέρες Μας». Οι πιο όμορφες μέρες περνάνε ήσυχα απ' το πλάι μας και αφήνουν μετέωρους ψιθύρους. Τους κατεβάζουμε στη γη και τους κάνουμε δικούς μας. 3 undercover καλλιτέχνες σε ένα οπτικοακουστικό project που συνδυάζει μουσική, λόγο και εικόνα για όλους αυτούς τους ανεπαίσθητους ψιθύρους. Εγώ θα συμμετάσχω με φωνή, κιθάρα, βιολί, πιάνο και κείμενα. O Σταύρος Παργινός θα παίξει τσέλο και ο Σταύρος Γεωργιόπουλος με video art.Αυτή την Τετάρτη 23/9/09, στις 19.30 στην αίθουσα Δ7.
R: Νεφέλη σε ευχαριστώ πολύ για όσα συζητήσαμε, εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία σε όσα κάνεις. Όσοι μπορούν αξίζει να παραβρεθούν αυτή τη Τετάρτη στις 19.30 στο Γκάζι να σας απολαύσουν!
Ν: Ευχαριστώ πολύ και εγώ. Θα χαρώ να έρθει κόσμος να παρακολουθήσει από κοντά όλα όσα ετοιμάσαμε.
PHOTO BY: ROBERT CAPA / MAGNUM PHOTOS
