Μουσείο Φωνογράφου Λευκάδας

Σε όποιον τόπο επισκέπτομαι, μου αρέσει πάντα να πηγαίνω στα τοπικά μουσεία. Εφέτος ήταν η πρώτη φορά που δεν το επιδίωξα καθόλου – ούτε καν το πρότεινα στην παρέα μου, περίεργο για μένα .. – προφανώς στην σκέψη οι παραλίες είχανε πρωταρχικό λόγο…

Σε κάποια όμως βόλτα στην πόλη της Λευκάδας, περνώντας από τα στενά παράπλευρα δρομάκια του πεζοδρόμου της παλιάς πόλης, πρόσεξα ένα μικρό δωματιάκι, στο οποίο στεγαζόταν το «Μουσείο Φωνογράφου και παλαιών ενθυμημάτων»..

Σύμφωνα με την πινακίδα του, πρόκειται για το μοναδικό στο είδος του στην Ελλάδα, ιδρυμένο το 1980. Δίχως δεύτερη σκέψη μπήκαμε αμέσως μέσα..

Tα λατρεύω αυτά τα λαογραφικά μουσεία, που συνήθως ιδρύονται από το μεράκι κάποιου ντόπιου.., ο οποίος μπορώ να καταλάβω τι πάθος πρέπει να αισθάνεται για να το διατηρεί και με πόσες πολλές δυσκολίες..

Το Μουσείο φιλοξενεί παλαιά αντικείμενα, όπως 50 φωνογράφους, παλαιές φωτογραφικές μηχανές (κόλλησα αρκετή ώρα σε αυτές..), χαρτονομίσματα,

σπαθιά του 1821, μαχαίρια, όπλα..

γραμμόφωνα, μουσικά όργανα, καρτ-ποστάλ εποχής..

παλαίες φωτογραφίες..

...ξεχωρίζουν κάποιες από επισκέψεις στο νησί του Ωνάση με την Μαρία Κάλλας..

πίνακες, ξυλόγλυπτα, πιστόλια..

..κεντήματα, μαχαίρια, εργαλεία, σπάνια χρηστικά αντικείμενα,

όμορφες παλαιές λατέρνες,διακοσμητικά,

..δίσκους, κουτάκια, σφραγίδες..

ένα σωρό μικρούς θησαυρούς..
Κάθε ένα αντικείμενο συγκεντρωμένο με αγάπη..
Από καθένα ξεπηδά κ ένα άλλο ξεχωριστό κομμάτι της ιστορίας του τόπου..

(ο κύριος Τάκης σήμερα...

και ακριβώς από πίσω του, λίγο ψηλά,

σε κάδρο φωτογραφία του όταν ήταν νέος..)

Ο ιδρυτής του, ο κύριος Τάκης Κατωπόδης - στην παραπάνω φωτο - είναι ένας ντόπιος, ο οποίος μόλις αντιλήφθηκε το ενδιαφέρον, πλησίασε και μας έπιασε κουβέντα..

«Όταν ξεκίνησα αυτή την προσπάθεια, να μαζέψω σε ένα χώρο όλα αυτά τα αντικείμενα που μαρτυρούν την ιστορία του νησιού, όλοι οι συμπολίτες μου με περνούσαν για τρελό. ‘Τι κάθεσαι και κάνεις τώρα, ποιο το όφελος..’ σήμερα, μετά από σχεδόν 30 χρόνια, έχουνε πειστεί για όσα εγώ τότε πίστεψα..»

Μάλιστα, σύμφωνα με τον ίδιο, αρκετοί είναι οι Λευκαδίτες που περνάνε καθημερινά έξω από το μουσείο αλλά ποτέ δεν έχουν μπει μέσα να δουν την όμορφη συλλογή του..

Το Μουσείο δεν έχει εισιτήριο εισόδου. Ενώ το μικρό δωμάτιο, στο οποίο στεγάζεται έχει έξοδα ενοικίου.. Για αυτό, όποιος θέλει αφήνει, αν το επιθυμεί, ένα μικρό αντίτιμο ως εισιτήριο εισόδου.

Χάρηκα που τον γνώρισα..

Πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι είναι που κυρίως προάγουν τον πολιτισμό, δύσκολα, αθόρυβα, με πολύ μεράκι!

Φίλιππος Μαργαρίτης (1810-1892)

Ο Φίλιππος Μαργαρίτης είναι ο πρώτος Έλληνας Φωτογράφος.

Γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 3-7-1810. Στα δύσκολα χρόνια της επανάστασης του 1821, όταν ήταν μόλις 11 ετών, κατέφυγε με την οικογένεια του στα Ψαρά και από εκεί στη Ρώμη, καθώς οι Τούρκοι σκόπευαν να δολοφονήσουν το πατέρα του, ο οποίος συμμετείχε στον Αγώνα.

Στη Ρώμη σπουδάζει ζωγραφική. Μετά το τέλος των σπουδών του επιστρέφει στην Ελλάδα και διορίζεται καθηγητής στο "σχολείο των τεχνών".

Ο Φίλιππος Μαργαρίτης ήταν ο πρώτος επαγγελματίας Έλληνας φωτογράφος. Ένας επιτυχημένος ζωγράφος που στρέφεται προς τη φωτογραφία και δημιουργεί ένα καλό όνομα και πελατεία. Το 1853 ανοίγει στην Αθήνα το πρώτο φωτογραφείο. Τα πρώτα θέματα των φωτογραφιών του είναι τα αρχαιολογικά μνημεία της Αθήνας.

Ο Φίλιππος Μαργαρίτης είναι ένας σημαντικός καλλιτέχνης. Από το φωτογραφείο του περνάνε οι πάντες και οι φωτογραφίες του που έχουν σωθεί στα οικογενειακά άλμπουμ, πέρα από το ιστορικό και εθνολογικό τους ενδιαφέρον, μας δίνουν την αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με ένα καλλιτέχνη ανήσυχο που πειραματίζεται διαρκώς.

Στο φωτογραφείο του απαθανατίστηκαν μέλη της βασιλικής Αυλής, αγωνιστές της Επανάστασης, κληρικοί, επώνυμοι της Αθηναϊκής κοινωνίας, πολιτικοί, αλλά και απλοί πολίτες. Δίδαξε επί 25 χρόνια στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου. Πέθανε το 1892.

Μερικές φωτογραφίες του..

Πηγή: fotoart

Λευκάδα.. Εγκρεμνοί.. Πόρτο Κατσίκι..

Μιλώντας με έναν ντόπιο....«Πολύ τουρισμός εφέτος στο νησί. Από την μια αυτό είναι καλό, αλλά από την άλλη πάλι, δε ξέρω..»

Οι φόβοι του απόλυτα δικαιολογημένοι. Δύσκολο να συμβαδίσει η απότομη τουριστική ανάπτυξη, παράλληλα με σεβασμό προς το περιβάλλον...Μακάρι..εύχομαι να συμβεί!

Η Λευκάδα είναι ένας τόπος προικισμένος. Με παραλίες εξωτικές, που η ομορφιά τους σου κόβει την ανάσα. Κρυστάλλινα, τιρκουάζ νερά. Ένα νησί γεμάτο πράσινο!....

Εγκρεμνοί

Οι Εγκρεμνοί, για μένα είναι η καλύτερη παραλία του νησιού. Βέβαια πρέπει να κατέβεις 350 σκαλοπάτια για να φτάσεις στην παραλία - για το ανέβασμα τι να πω μου πήρε ..λίγο χρόνο παραπάνω - αλλά άξιζε τον κόπο γιατί η θέα & η ομορφιά της παραλίας πραγματικά σε ανταμείβει.....

Φτάνοντας στο πάρκινγκ πριν την παραλία...

Τέλος δρόμου.... μονοπάτι προς τον παράδεισο...

..λίγο πριν κατέβουμε και τα τελευταία σκαλιά..

Μία μικρή όαση είναι το beach bar της παραλίας...

το οποίο τιμήσαμε αρκετές ώρες.. :)

Μουσική ρέγκε, μπυρίτσες και δροσιστικές βουτιές, δημιουργούν το κλίμα στο οποίο ένιωσα ότι επιτέλους κάνω διακοπές. Οι φωτο "μιλάνε" από μόνες τους..

..σε ένα άδειο μπουκάλι κρεμασμένο στο beach bar, κάποιος έχει γράψει "να κάνουν μια νέα Αρχή".. αυτή είναι η ευχή μου για όλους εσάς..

.. χωρίς στιγμή να ξεχάσουμε..

Πόρτο Κατσίκι

Δικαίως πολυβραβευμένη παραλία. Τοπίο με άγρια ομορφιά, με παραδεισένια νερά που σε προκαλούν για.. βουτιές.. Μόνο φροντίστε να πάτε νωρίς για να τη χαρείτε..

ε, ναι έχει και εκεί μπαράκι.. ;)

............

Y.Γ. Υπάρχουν κάποια πράγματα που πονάνε πολύ. Και φοβάσαι για την συνέχεια, φοβάσαι όχι μόνο για ότι χάθηκε, αλλά και για ότι έχει ακόμη (έστω ελάχιστα) απομείνει...Πονάει όμως και η προκλητική απάθεια αρκετών 'τριγύρω'..

Δε μπορώ να μιλάω άλλο για τις φωτιές, ούτε να απαντώ, ούτε να αναλύω. Δεν υπάρχει πλέον μπέσα.. χάθηκε και αυτή εδώ και χρόνια..

Έχω μέσα μου τις εικόνες, μα δεν μπορώ να ανέχομαι την ανικανότητα, την κοροϊδία.

Αν βάλεις το μυαλό σου λίγο να σκεφτεί, θα συνειδητοποιήσεις πως το πρόβλημα είναι αρκετά βαθύ. Ξεκινά από τη παιδεία. Για την οποία θα ήθελα κάποιοι "πνευματικοί" άνθρωποι κάτι να έκαναν.. πουθενά!

Μακάρι να ξαναζωντανέψει η Αττική γη.. και όλες οι γωνιές της χώρας που καίγονται.., φοβάμαι όμως πως είμαι πολύ αδύναμη να σταματήσω το κακό.. Κάνω χιλιάδες σκέψεις, μα δεν έχει κανένα νόημα.

Έχω ανάγκη διαφυγής, και μόλις γύρισα..

Μόνο να ταξιδέψω για λίγο εκεί που η φύση ακόμη οργιάζει..και αν θέλετε - όποιος θέλει - ας συνταξιδέψει μαζί μου..

...στο δρόμο...

Μια ολόκληρη φιλοσοφία έχω δημιουργήσει στο μυαλό μου για τους δρόμους, για τις διαδρομές...

Για κάποιο λόγο, με βάζουν σε ένα περίεργο λαβύρινθο σκέψεων...

Δρόμοι όμορφοι, δύσκαμπτοι, με ανηφόρες, στροφές, κατηφόρες ή απέραντες ευθείες, που αισθάνεσαι πως ποτέ δε τερματίζουν κάπου – η μεγαλύτερη πλάνη είναι αυτή βέβαια, όλα έχουν το τέλος τους...

Δρόμοι άλλοι με θέα προς τη θάλασσα, άλλοι πάνω σε απόκρημνους γκρεμνούς, άλλοι σε βράχια, άλλοι σε τόπους γεμάτους με βλάστηση, πνιγμένους στο πράσινο...

Άλλοι γεμάτοι προφυλακτικές πινακίδες και άλλοι πιο γοητευτικοί, δίχως προειδοποιήσεις, δίχως κανένα σημάδι του τι ακολουθεί. Δίχως να σε προϊδεάζει τίποτα για το τι θα αντικρίσεις μετά την φαινομενικά ατέρμονη πορεία, αμέσως μετά την επόμενη στροφή.

Δρόμοι που άλλοτε κρύβουν πόνο.

Δρόμοι που σου πήρανε κομμάτια αθωότητας, ή ανθρώπους που λάτρευες.

Αλλά και δρόμοι που σου υπενθυμίζουν πως είσαι ακόμη ζωντανός.

Για όσο.

Μα είσαι. Ζεις. Εδώ.

Και αυτό είναι Δώρο. Δε ξέρω ποιου θεού.

Δε ξέρω για πόσο.  Αλλά για «όσο» ακόμη, πρέπει να το ζεις.

Αξίζει να προχωρήσεις, να διαβείς όσα περισσότερα μονοπάτια, όσο δύσβατα και αν θα είναι.

Αξίζει μόνο για να ζήσεις τη χαρά κάποιου από τους χιλιάδες προορισμούς αυτού του κόσμου, τη χαρά της συνέχειας, της δικής σου ανακάλυψης, της ικανοποίησης των πιο κρυφών σου πόθων, της στιγμής που θα σε βρει στο δρόμο, του ξαποστάματος κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.., της αναμονής μέχρι την επόμενη φυγή σου..

Το σημαντικότερο ίσως, οι δρόμοι που εσύ δημιουργείς. Ακόμη και οι γέφυρες, οι φτιαγμένες από λέξεις και όχι από πέτρες..

Καινούργιοι, αδιάβατοι, εμπνευσμένοι μόνο από εσένα.

Ηλιοβασίλεμα, ανατολή… νέα τοπία, νέα ζωή, νέοι κόσμοι για σένα...

Δεν υπάρχει στιγμή που να μην με συγκινούν αυτές οι σκέψεις, έτσι όπως τις αντιλαμβάνομαι.. της φυγής, της ελευθερίας και όλων των συνειρμών που πλάθουν στο μυαλό μου..

Και παράλληλα των τεχνών, "κάποιων" καλλιτεχνών.. Ανθρώπων που δεν είναι "δήθεν", χαράσσουν τις δικές τους ευθείες. Μεγαλουργούν αθόρυβα. Υπάρχουν κ ας είναι πλέον ελάχιστοι, η εξαίρεση.

Όσοι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν ένα δικό τους τρόπο σκέψης, τόσο μακρινό από όσα γενικώς επικρατούν. Άνθρωποι που αρκούνται στην μεγαλύτερη έκφραση, σε αυτή της τέχνης της ζωής..

Οι φωτό είναι από την Λευκάδα. Κάποιες από τις διαδρομές, που με ταξίδεψαν εφέτος το καλοκαίρι. Σύντομα θα ανεβάσω στιγμές από το νησί. Καλώς ξανά βρεθήκαμε!