..The Beach..

Κάποιες ταινίες ίσως μιλάνε σε λίγους..
Έτσι κ αυτή η ταινία, δίχασε..
Άλλοι τη λάτρεψαν, άλλοι αδιαφόρησαν ή την βαρέθηκαν..

Προσωπικά μου άρεσε πολύ, είναι ακόμη μια πολύ αγαπημένη μου..

Σίγουρα παραπέμπει κ αυτή σε θάλασσα..και καλοκαίρι..

Μου άρεσε η φωτογραφία, το Soundtrack, τα μηνύματα, το story..

Δε ξέρω πόσες πολλές φορές την έχω δει....Πάντα όμως με ταξιδεύει..

Trailer the beach

Ακολουθούν κάποια λόγια από την ταινία.. όπως τα είχα γράψει σε ένα χαρτί καθώς την έβλεπα, πριν από κάποια χρόνια.., τυχαία "έπεσε" ξανά στα χέρια μου..

"Ακόμα πιστεύω στον παράδεισο. Αλλά ξέρω ότι δεν είναι κάπου που μπορείς να ψάξεις. Δεν είναι εκεί που πας. Είναι το πως νιώθεις όταν ανήκεις κάπου. Αν βρεις αυτή τη στιγμή…θα κρατήσει για πάντα."

"Με λένε Ρίτσαρντ. Τι άλλο θέλετε να μάθετε; Για την οικογένεια μου και από που είμαι; Δεν έχει σημασία. Διασχίζεις τον ωκεανό και απελευθερώνεσαι, αναζητώντας κάτι πιο όμορφο, πιο συναρπαστικό και να το ομολογώ κάτι πιο επικίνδυνο. Μετά από 18 ώρες πτήση, 3 ταινίες, 8 μπύρες και καθόλου ύπνο…απογειωνόμαστε στο Μπανγκόκ."

"Ποτέ μην αρνιέστε μια πρόκληση. Μην αντιστέκεστε στο άγνωστο. Πάντα να είστε ευγενικοί και να μην καταχράστε την φιλοξενία. Έχετε ανοιχτό μυαλό και απολαύστε την εμπειρία. Και αν πονάει…μάλλον το αξίζει."

"Το κακό είναι ότι όλοι έχουν την ίδια ιδέα. Διανύουμε μίλια για να δούμε τηλεόραση, και να μείνουμε κάπου άνετα σαν το σπίτι μας. Πρέπει ν’αναρωτηθούμε τι νόημα έχει αυτό;"

"Ήταν στ’αλήθεια παράδεισος, εκτός από ένα πράγμα. Ο πόθος είναι πόθος, όπου κι αν είσαι. Ο ήλιος δεν το καίει, δεν το παρασύρει η παλίρροια."

julian beever in athens.. - ανταποκρίσεις σας.. :)

Πριν λίγες μέρες, συζητήσαμε στο Blog για την δημιουργία του Julian Beever στην Αθήνα.

Οι παρακάτω φίλοι bloggers ανταποκρίθηκαν, πήγανε στην Μαρίνα του Φλοίσβου και έπειτα μου έστειλαν φωτο τους..
Τα συναισθήματα κοινά και στους δύο. Περιμένανε κάτι πολύ πιο εντυπωσιακό (ομοίως και εγώ..)..

Όπως κ αν έχει, η ουσία είναι πως δόθηκε χρώμα στην πόλη....

Σας παραθέτω κάποιες από τις φωτο, να τις μοιραστούμε μαζί..

Φωτό του Sailor ή όπως πρόσθεσε πρόσφατα ο ίδιος στο προφίλ του και.. "Καλλιτέχνη του δρόμου" (-πολύ μου άρεσε αυτό!!)

Ακολουθούν πανοραμικές φωτό από τον φίλο Radio Marconi..




Νομίζω ότι πιο πλήρες φωτορεπορταζ, δε θα μπορούσαμε να έχουμε!!! Ευχαριστώ πολύ και τους δύο αγαπητούς bloggers, τον καπετάνιο της θάλασσας και της ζωής και τον φωτογράφο Radio Marconi :) για την άψογη ανταπόκριση τους..
Τα blogs μας φέρνουν κοντά στους ανθρώπους, στην τέχνη και στην δημιουργία.. Ελπίζω να τις χαρήκατε, όσο εγώ!!! :)

ανταποδίδοντας..

Σκέψεις πολλές & διάφορες αυτή την περίοδο.. Αλλά η διάθεση ράθυμη.. συντονισμένη σε άλλες συχνότητες..με εμποδίζει από το να γράφω, και ακολουθώ άλλα μονοπάτια..

Έστω και καθυστερημένα, ευχαριστώ την Mariela Constantinidis για το βραβείο φαντασίας (σε ευχαριστώ πολύ!), την Φωτεινή S και την Μαργαρίτα για τα βραβεία eφιλίας τους (ευχαριστώ πολύ!).

Mε τα βραβεία δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά. Τα εκτιμώ, αλλά δυσκολεύομαι να τα ακολουθήσω. Όμως σήμερα με αυτή την ευκαιρία, θα κάνω μια μικρή εξαίρεση..Όλο το προηγούμενο διάστημα που είχα κλειστά τα σχόλια και ήμουν πιεσμένη, δίπλα μου εκτός από τους δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους και την οικογένεια μου, ένιωσα & κάποιους από εσάς.

Δεν είναι λίγο να υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι μέσα στην φορτωμένη με υποχρεώσεις-δική τους καθημερινότητα, αφιέρωναν χρόνο για να στείλουν emails, με θετικότητα, με μικρά δωράκια, με απίστευτα λόγια, απλά να μάθουν για το πώς ήμουν, να νοιάζονται..Αν αυτό δεν είναι κέρδος από το blogging, τότε τι είναι? Πολλές φορές το προηγούμενο διάστημα, με βοηθήσατε ουσιαστικά..

Μια αναφορά σε κάποιους από εσάς. Μια μικρή ένδειξη εκτίμησης, που όλοι εννοείται πως την αξίζετε.

Σας ευχαριστώ: Διονύση Μάνεση, Fegia, astria, basnia, Marianaonice, ένα κλικ μετά, pan, ektora, Sailor, Alexis b, kikop, Κουκος, quartier libre, flora, arcobaleno

..απέραντο γαλάζιο..

Πέρασε ένα σκ γεμάτο με θάλασσα...
Την Κυριακή το βράδυ επιστρέφοντας Αθήνα, ανηφορίσαμε με τη παρέα μου μέχρι το Θέατρο Βράχων, όπου είδαμε την παράσταση των Tiger Lillies. Ονειροπόλα παράξενα όντα.. που - ευτυχώς - ζουν ακόμη ανάμεσα μας, εμφανίστηκαν στην σκηνή και μας ξενάγησαν στον δικό τους αλλόκοτο κόσμο..

..Μα σήμερα θέλω να σας γράψω για μια ταινία που την κατατάσσω στις πλέον αγαπημένες μου.. Το ταξιδιάρικο "απέραντο γαλάζιο"..Γυρισμένη το 1988..

La Grand Bleu..
Είναι τυχαίο που αυτή η ταινία γυρίστηκε στα νερά του Αιγαίου;..
Είναι τυχαίο που σκηνές της, 'τραβήχτηκαν' στα νερά της Αμοργού;..

Μια ταινία που σταματά το χρόνο..
Μια ταινία ύμνος στη ζωή..ύμνος στην θάλασσα..
Με τους ήχους, με τα χρώματα, με τους ηθοποιούς, με το απέραντο γαλάζιο της..


Ανασαίνεις βαθιά, κλείνεις τα μάτια, βουτάς στο απέραντο γαλάζιο και γίνεσαι "ένα" μαζί του..
Η υπέρτατη στιγμή.. Η μεγαλύτερη ευτυχία..
Απλά ξεχνάς τα πάντα..
Ο χρόνος σταματά, το μυαλό συγχρονίζεται απόλυτα με το σώμα..

Η ψυχή ενώνεται με το βλέμμα και απλά ακολουθεί τις στιγμές, τις εικόνες, τις αισθήσεις..
Αγνοεί και τον παραμικρό κίνδυνο, επαφίεται μόνο στις αισθήσεις..

Γαλάζιο.. Χορός ζωής σε ουρανό και σε θάλασσα..
Απόκοσμοι ήχοι δελφινιών..
Στιγμές από έναν άλλο "παράλληλο" κόσμο..

Τέτοια αρμονία, τέτοια τέχνη και ο 'μεγαλύτερος' χορογράφος θα τη ζήλευε.., μεγαλείο..., αυτοδίδακτη ευτυχία...
απλά δες.., απλά άκου.., απλά ζήσε..

Όπως πρέπει..εδώ η ζωή και το πάθος βουτάνε 'βαθιά'..
Τίποτα περίπλοκο, τίποτα ζηλόφθονο,
δεν χρειάζεται τίποτε άλλο, παρά από το να είσαι εκεί,
τίποτα περισσότερο από το να ζεις.
Ακολούθα τις αισθήσεις και.. απλά Ζήσε......