.jpg)
Αρκετό καιρό τώρα το ιστορικό κέντρο της Αθήνας κάθε μέρα αργοπεθαίνει: Πλατεία Θεάτρου, Σοφοκλέους, Ευριπίδου, Μενάνδρου, Γερανίου, Αισχύλου..
Ανεξέλεκτη διακίνηση ναρκωτικών, λαθραίων και κλεμμένων εμπορευμάτων, σύριγγες και σκουπίδια, καβγάδες, αδέσποτα σκυλιά, "ζωντανοί-νεκροί" άνθρωποι.
Με το κλείσιμο και του bar Guru, που λειτουργούσε επί δώδεκα χρόνια και φιλοξενούσε σημαντικά σχήματα της τζαζ, πέφτει το τελευταίο προπύργιο πολιτισμού στην περιοχή, και η πλατεία Θεάτρου μοιάζει να εγκαταλείπεται στην τύχη της.
Είναι θλιβερό να ζητάς τα αυτονόητα.. Να ζητάς απλά να υπάρξουν επιτέλους κάποιοι υπεύθυνοι, να πονέσουν αυτή την πόλη, να ακούσουν τους κατοίκους της, να πάρουν δραστικά μέτρα, να την "καθαρίσουν" από τη βρώμα, τη δυσωδία, την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, προτού να είναι πολύ αργά..
--------
Ακολουθεί αναδημοσίευση σχετικού άρθρου
για όποιον έχει χρόνο και διάθεση για να το διαβάσει:
Ο αργός θάνατος μιας αθηναϊκής πλατείας
Του Ηλια Mαγκλινη, Καθημερινή
«Ελα να σου δείξω», μου είπε ο Κωνσταντίνος και με έβγαλε στον δρόμο. Ηταν τον περασμένο Αύγουστο, πριν από οκτώ μήνες, μία η ώρα το μεσημέρι, και ξεκινούσα για έναν όχι και τόσο υγιεινό περίπατο στην Πλατεία Θεάτρου και πέριξ αυτής. Ο Κωνσταντίνος είναι ο Κωνσταντίνος Ζουγανέλης, ιδιοκτήτης του κλαμπ Guru, επί της Πλατείας Θεάτρου. Του είχα ζητήσει να με γυρίσει στην περιοχή για ένα σαββατιάτικο ρεπορτάζ σχετικά με την κατάντια στην οποία είχε περιέλθει το λεγόμενο ιστορικό κέντρο της Αθήνας: Πλατεία Θεάτρου, Σοφοκλέους, Ευριπίδου, Μενάνδρου, Γερανίου, Αισχύλου. Ο Κωνσταντίνος έχει ζήσει την περιοχή επί σειρά ετών, νύχτα και μέρα. «Αν πάει έτσι το πράμα, θα το κλείσω το μαγαζί», μου είχε πει τότε. Ηταν οργισμένος.
Ακόμα είναι. Και σήμερα, οκτώ μήνες αργότερα, που τελικά αποφάσισε να κλείσει το Guru, μετά δώδεκα χρόνια. Αυτό που, για πολλούς, ήταν το τελευταίο προπύργιο πολιτισμού στην περιοχή, κατέβασε ρολά. «Το τελευταίο προπύργιο νομιμότητας επίσης», με διορθώνει ο Κωνσταντίνος. «Πληρώναμε ΙΚΑ, εφορία, τα πάντα. Τώρα δεν έχει μείνει τίποτα εκεί πέρα». Είχα να του μιλήσω από το φρικαλέο μεσημέρι με τις διάσπαρτες χρησιμοποιημένες σύριγγες, τα μαυρισμένα κουτάλια, όλα ανακατεμένα με βρωμιές κι αίματα, πεσμένα κορμιά, λερά, τσακισμένα. Και τις νύχτες, τα μαύρα κορίτσια της Αφρικής, παραταγμένα στην Ευριπίδου, να ψάχνουν για πελάτες.
«Τι θέλετε να κάνουμε;»
Εκείνο το μεσημέρι, θυμάμαι, ένα περιπολικό είχε σταματήσει για να κάνει εξακρίβωση στοιχείων. Πίσω του (ακριβώς!), στο πεζοδρόμιο, ένας τύπος χτυπούσε ένεση. Ο Κωνσταντίνος πλησίασε τους αστυνομικούς. «Εκεί πίσω βλέπετε τι γίνεται;», «Τι θέλετε να κάνουμε; Θα πρέπει να συλλάβουμε όλους όσους βλέπετε εδώ γύρω», απάντησαν οι αστυνομικοί με παράπονο. «Βλέπεις; Ελα να σου δείξω κάτι άλλο», λέει ο Κωνσταντίνος. Με οδηγεί στην πίσω πλευρά του δημαρχείου (του δημαρχείου!). Εκεί, στα σκαλοπάτια, άλλες ενέσεις, άνθρωποι που ουρούν, αφοδεύουν, πέφτουν ουρλιάζοντας χάμω, μη μπορώντας να σταθούν στα πόδια τους.
Το ρεπορτάζ που δημοσιεύσαμε σε ένα σαββατιάτικο φύλλο συνέπεσε με μια αιματηρή συμπλοκή συμμοριών μέρα μεσημέρι, οπότε και πλάκωσαν τα κανάλια. Ρωτάω σήμερα τον Κωνσταντίνο: «Νόμιζα ότι κάτι διορθώθηκε τότε». Είναι συνοφρυωμένος. «Οντως, κάπως βελτιώθηκε η κατάσταση, ήρθε όμως ο Δεκέμβριος με τις ταραχές κι έκτοτε την ξέγραψαν τελείως την περιοχή. Τώρα είναι δέκα φορές χειρότερα»..
Το τέλος του Guru σήμανε το τέλος μιας εποχής. Δεν ήταν μόνον η ατμόσφαιρα, η μουσική και τα ποτά, είναι όλη η αύρα του μαγαζιού - και βέβαια το δώμα του: το περίφημο Jazz Upstairs.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο: ο Κωνσταντίνος δεν είναι απλώς ένας λάτρης της τζαζ, είναι και ο ίδιος μουσικός, μπασίστας. Οι συνεργασίες του με πολύ σημαντικά ονόματα της ελληνικής σκηνής της τζαζ, όπως τον Γιώργο Κοντραφούρη (στο Guru παρουσίασε το πρώτο του άλμπουμ ως οργανίστας) και τον σαξοφωνίστα Τάκη Πατερέλη, είχαν αφήσει το δικό τους στίγμα. Ειδικά με τον Πατερέλη, ο Κωνσταντίνος δημιούργησε την περίφημη Big Band του κλαμπ, που εμφανίστηκε και σε μία ειδική συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής.
Θυμάμαι ακόμα τον Βασίλη Τσαμπρόπουλο να δημιουργεί το δικό του υποβλητικό κλίμα με το πιάνο του, θυμάμαι τη σπουδαία φωνή της Σίλα Τζόρνταν, και βέβαια, θυμάμαι τον μεγάλο Λι Κόνιτζ, έναν ζωντανό θρύλο της τζαζ, γερασμένο, κουρασμένο, αλλά όταν έπιανε το σαξόφωνό του, τα ξεχνούσε όλα - κι εσύ μαζί του.
Αδιαφορία
Σε εκείνο το σαββατιάτικο ρεπορτάζ, είχαμε γράψει ότι ουδείς ενδιαφέρεται για όσα συμβαίνουν στο περίφημο ιστορικό κέντρο, όπως προφανώς και δεν ενδιαφέρει καθόλου κανέναν πολιτικό το αξίωμα του δημάρχου της Αθήνας, παρά μόνον σαν ένα αναγκαίο κακό, ένα πληκτικό ιντερλούδιο στην πολιτική τους καριέρα. Ετσι ήταν πάντα η υπόθεση της δημαρχίας των Αθηναίων, κι έτσι είναι ακόμα: κάτι σαν μετεγγραφή σε ομάδα της περιφέρειας υπό μορφή δανεισμού της «μεγάλης» ΠΑΕ.
Είχα μιλήσει και με εκπροσώπους συλλόγων που σχημάτισαν κάτοικοι της περιοχής, προκειμένου να διορθωθεί η κατάσταση. Κι όμως, κανενός το αυτί δεν ίδρωσε. Το κλείσιμο του Guru έχει κάτι θλιβερά συμβολικό: είναι σα να εγκαταλείπεις μια για πάντα έναν τόπο. Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει.
.jpg)
