...Κι εσύ να λείπεις.. (Γ. Ρίτσος)

Κι εσύ να λείπεις....

Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,

και συ να λείπεις,

να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,

και συ να λείπεις,

να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,

και συ να λείπεις,

οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,

και συ να λείπεις,

Ενα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,

πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν στα μπαλκόνια,

και συ να λείπεις,

Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει

η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή,

δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,

και συ να λείπεις,

Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,

και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,

δυο κορμιά να παίρνονται,

και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,

και τα κουμπιά του σακακιού σου ν' αντέχουν πιότερο από σένα

κάτου απ' το χώμα,

κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει

Οταν η καρδιά σου,

που τόσο αγάπησε τον κόσμο,

θα 'χει λιώσει.

Να λείπεις- δεν είναι τίποτα να λείπεις.

Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,

θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει,

θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο...

Γ. Ρίτσος

Με αφορμή το Έτος Ρίτσου, επέλεξα σήμερα ένα από τα πολύ αγαπημένα μου ποιήματα του ποιητή...

Η Αγγελική Κώττη ή αλλιώς Εαρινή Συμφωνία, συγγραφέας και βιογράφος του Ρίτσου, κάλεσε όσους bloggers επιθυμούν, από σήμερα έως και το τέλος της εβδομάδας, να κάνουν μια συμβολική ανάρτηση αφιερωμένη στον Γιάννη Ρίτσο. 

Ως τιμή για την ημέρα που ο ίδιος είχε κρατήσει ως ημερομηνία γέννησης του (1/14 Μαΐου 1909). 

Την ευχαριστώ πολύ για την τιμή της πρόσκλησης. Εύχομαι να ακολουθήσουν αρκετοί bloggers την προτροπή της. 

Θα είναι υπέροχο τις επόμενες ημέρες να γεμίσει το διαδίκτυο με αναφορές στην ποίηση του Ρίτσου..

...σαββατόβραδο στην πίστα...

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι σε αυτή την πόλη, που θέλουν μια διαφορετική, πιο ανθρώπινη Αθήνα, αλλά δε μένουν μόνο σε λόγια, περνούν και σε πράξεις..

Το τελευταίο Σάββατο κάθε μήνα, οι λόκαλ δίνουν ραντεβού στα Προπύλαια διεκδικώντας την αλλαγή στην πόλη..

Έτσι και αυτό το Σάββατο 25 Απριλίου, ραντεβού στα Προπύλαια Πανεπιστημίου, ώρα 21.30 για όποιον ενδιαφέρεται..

Αστικοί Ποδηλάτες όλοι ευπρόσδεκτοι..More info : λόκαλ

..επιστροφή στην πόλη..

Οι προηγούμενες ημέρες ήταν αρκετά περίεργες..

Είχανε ξεκούραση από την καθημερινότητα της πόλης.., διάβασμα και γράψιμο.. Πολύ μουσική, βόλτες στη φύση..(που επιδρά απίστευτα πάνω μου), πολλές σκέψεις..

Σκέψεις για διάφορα πράγματα.. νομίζω πως αυτές οι "σκέψεις" δε θα με εγκαταλείψουν ποτέ.. Επιστρέφοντας σήμερα το μεσημέρι στην Αθήνα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κοιτάξω τα emails μου (δεν έχω απαντήσει ακόμα σε όλα, δώστε λίγο χρόνο) και το δεύτερο να πάω μια βόλτα στο κέντρο της.. Ίσως είμαι η μόνη κάτοικος αυτής της πόλης, που το πρώτο πράγμα που μου λείπει (πραγματικά πολύ) από την Αθήνα είναι το κέντρο της.. 

Ακολουθούν λίγες φωτό, από τις βόλτες στη φύση..

Ένα από τα πράγματα που μου αρέσουν πολύ σε αυτές τις βόλτες, είναι ότι κάθε εικόνα, έχει και ένα μήνυμα να προσφέρει. Αρκεί να έχεις τα μάτια να δεις τις εικόνες, να τις χαρείς και να τις αποκωδικοποιήσεις.. 

..στην ανοιξιάτικη φύση..

..ξετυλίγονται οι ομορφότεροι πίνακες..

..προσφέροντας εμπνεύσεις..

..η ομορφιά της διαφορετικότητας..

..χωράφι γεμάτο μαργαρίτες, και στην άκρη του μια κόκκινη παπαρούνα..να διαφοροποιεί κ να διαμορφώνει την συνολική εικόνα... 

..όλα τα πλάσματα εδώ, δουλεύουν ακατάπαυστα..
..να συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής..
..και να διατηρηθεί η ομορφιά της..

..αυτά τα δυο λουλούδια, είχανε φυτρώσει στην ασφάλτο..

..υπό αντίξοες συνθήκες άνθησαν..

...αυτή την εικόνα όμως... 

..της αρμονικής συνύπαρξης τόσων 

διαφορετικών χρωμάτων και μυρωδιών

είναι που κρατώ περισσότερο από όλες μέσα μου..

Και για το τέλος.. ένα τραγούδι που άκουγα αρκετά αυτές τις μέρες και τελικά έρχεται να συμπληρώσει τις σκέψεις μου..

Σιγά μην κλάψω..

..Φως στις καρδιές μας..

…e-φίλοι μου, αυτές τις μέρες ο καθένας από εμάς τις βιώνει διαφορετικά. Προσωπικά πάντα τέτοιες μέρες διακατέχομαι από μια αίσθηση εσωτερικότητας, μια τάση απολογισμού, μυριάδων σκέψεων, ουσιαστικών ενδοσκοπήσεων..

Αυτές οι μέρες είναι μια αφορμή να σκεφτούμε πως ο καθένας από εμάς θα προσεγγίζει τη δική του προσωπική εσωτερική ευτυχία.

Αυτές τις μέρες, η σκέψη μας ας φύγει για λίγο από τα «μικρά» τα δικά μας, από το τρομακτικό Εγώ του καθένα από εμάς, και ας σκεφτούμε πως μπορεί η κάθε στιγμή να πάρει αξία, πως μπορούμε να δώσουμε ουσία σε αυτό το «τώρα» - γιατί μόνο αυτό υπάρχει, μόνο αυτό έχουμε και μπροστά του εκμηδενίζεται κάθε παρελθόν & κάθε μέλλον.

Τη στιγμή της Ανάστασης, το πνεύμα μας ας αγκαλιάσει όσους έχουνε ‘φύγει’ - σίγουρα όλοι έχουμε κάποιον στο μυαλό κ στην καρδιά μας - τα θύματα του σεισμού της γειτονικής Ιταλίας, τους άνεργους, τους ηλικιωμένους, τους γονείς μας, όσους ανθρώπους έχουνε ανάγκη ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, έστω μια λέξη μας..

Είναι αρκετοί, το μόνο που χρειάζεται είναι να τους χαρίσουμε ουσιαστικό χρόνο και αγάπη… Όσο κοινότυπο και αν φανεί, αυτό τελικά καθαγιάζει τα πάντα..

Ένα μεγάλο ευχαριστώ, μια αγκαλιά σε όλους, έχετε γίνει πλέον μέρος της σκέψης μου..

Μια ξεχωριστή ευχή στον καθένα σας..
Το Φως της Ανάστασης να ζεστάνει τις καρδιές σας και όλων των αγαπημένων σας.. Να προσεγγίσουμε μια διαφορετική στάση ζωής, μια ουσιαστική αλλαγή νοοτροπίας.. έτσι ώστε το κάθε «τώρα» να έχει – για εμάς – αξία..

Τις επόμενες μέρες θα βρεθώ στην ανοιξιάτικη φύση, κοντά σε αγαπημένους φίλους. Θα απέχω από το διαδίκτυο, εύχομαι με το γυρισμό μου να σας βρω όλους πολύ καλά.

Σας φιλώ. Καλή Ανάσταση..