Εξάρχεια, το πάρκινγκ να γίνει πάρκο..

Το Σάββατο, οι κάτοικοι των Εξαρχείων, απέδειξαν έμπρακτα ακόμη μια φορά, την αγάπη για την συνοικία τους.  Αρκετά κοντά στην γωνιά, όπου πριν λίγους μήνες, ο μικρός Αλέξης έχασε τη ζωή του, δεκάδες συνομήλικοι του με τους γονείς τους, συγκεντρώθηκαν απαιτώντας το πρώην πάρκινγκ, το τσιμεντένιο οικόπεδο μεταξύ των οδών Χ. Τρικούπη, Ναυαρίνου και Ζ. Πηγής να χαρακτηριστεί ως χώρος υψηλού πρασίνου.  

Ο καθένας έφερε μαζί του γλαστράκια, φαγητό, ποτά, μα κυρίως αγάπη για τα Εξάρχεια.

Πληροφορίες για την κίνηση, μπορείτε να δείτε εδώ. 

Ακολουθούν φωτογραφίες από το Σαββάτο, ήθελα να τις ανεβάσω νωρίτερα, αλλά ο blogger δεν μου έκανε τη χάρη..

..πανό..PARKING τους, ΠΑΡΚΑ μας.. 

Σύνθημα σε τοίχο.. μεταφέρει το κλίμα..

Ο Ομέρ Πριόνης..

..νέοι σκάβουν το χώμα και φυτεύουν πράσινο...

..σπάνιες, όμορφες εικόνες για την Αθήνα..

..σπάνε με τριπάνια το τσιμέντο..

..λίγο πράσινο και ο χώρος αλλάζει..

..έκθεση με φωτογραφίες από τα Εξάρχεια..

..μουσικοί στήνουν μια μικρή γιορτή..

..μαζί παντού μικρά παιδιά..Η ελπίδα!!

Οι εποχές φαίνεται να αλλάζουν.. Οι Αθηναίοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν πως είναι απαραίτητο να πάρουνε οι ίδιοι στα χέρια τους την ποιότητα της ζωής τους, να διεκδικήσουν νέους χώρους πρασίνου, σε μια πόλη που πλέον ασφυκτιά. Όπως αναφέρει και ο κεντρικός τίτλος στο blog της Επιτροπής Πρωτοβουλίας των Κατοίκων Εξαρχείων "Παίρνουμε τη γειτονιά στα χέρια μας"..

Μεγάλοι Έλληνες του Σκάι

Πολύ ντόρος έχει γίνει τελευταία με την εκπομπή του Σκάι «Μεγάλοι Έλληνες». 

Ως πρώτη σκέψη, σίγουρα είναι θετικό που ένα κανάλι αφιέρωσε τηλεοπτικό χρόνο στην αναφορά κάποιων σημαντικών ιστορικών και πολιτιστικών στοιχείων.

Κυρίως ως προς την ενημέρωση πρόκειται για μια εξαιρετική πρωτοβουλία. Θα πρέπει όμως να έχουμε στο μυαλό μας πως τα όποια ‘αποτελέσματα’ δεν έχουνε καμία ουσία.

Για το κύριο λόγο ότι αφορούν αποτελέσματα ψηφοφορίας μιας συγκεκριμένης διαστρωμάτωσης κοινού, των τηλεθεατών του Σκάι.

Αντίθετα σε κάποια σημεία είναι μια ακόμη ένδειξη της αμάθειας και της στενομυαλιάς μας.

Διαφορετικά πώς να δικαιολογηθούν οι χαμηλές κατατάξεις του Χατζιδάκι, του  Ελύτη , του Καζαντζάκη, του Κουν ..και τόσων άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων?

Πολύ περισσότερο όμως δε μπορώ να κατανοήσω πως γίνεται κάποιος να κλήθηκε να ψηφίσει τον «μεγαλύτερο» Έλληνα και να επέλεξε τον Όθωνα (ο οποίος μόνο Έλληνας δεν ήταν.. αλλά Βαυαρός..) ή τον Μ. Κωνσταντίνο  (..ήταν ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας..), είτε τον Ιουστινιανό (αυτοκράτορας..ιλλυρικής καταγωγής)..

Μάλλον τελικά χρειαζόμαστε αρκετά μαθήματα ιστορίας..

Το πιο άστοχο όμως από όλα αυτά, είναι η ψηφοφορία του …πρώτου μεγαλύτερου Έλληνα..

Όταν κάποιος σε καλεί να ψηφίσεις ανάμεσα σε 10 Έλληνες.. όπου σε αυτούς συνυπάρχουν προσωπικότητες τόσο από τον σύγχρονο, όσο και από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, η όλη διαδικασία αναιρείται από μόνη της..

Γιατί πως γίνεται να συγκρίνεις τον Πλάτωνα με τον Κολοκοτρώνη ή με τον Καποδίστρια?

Τα μεγέθη και οι κλίμακες είναι διαφορετικές, ανυπέρβλητες.

Ειδικά όσο αφορά τους αρχαίους έλληνες φιλοσόφους μιλάμε για οικουμενικές προσωπικότητες.., που τίθονται απλά εκτός κάθε τέτοιου…συναγωνισμού..

Το πιο σουρεαλιστικό είναι οι αφίσες που έχουνε γεμίσει όλους τους δρόμους..

Όταν πριν λίγες μέρες ανέβαινα την Κηφισίας και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου σε αφίσα τον Καποδίστρια και δίπλα του μια μεγάλη λεζάντα «Ψηφίστε με».., με έπιασε νευρικό γέλιο..
Πραγματικά μου θύμισε κάτι από Έφη Σαρρή στις τελευταίες εκλογές ή από Eurovision vote…

Οι μεγάλες προσωπικότητες και οι αληθινά Μεγάλοι Έλληνες δεν έχουνε καν ανάγκη από τη δική μας ψήφο. Μακάρι να τους φτάναμε μέχρι το μικρό μας ..δακτυλάκι..Ας αφήσουμε λοιπόν τις ανούσιες...ψηφοφορίες και ας εστιάσουμε αλλού...

Μεγάλη ανάγκη υπάρχει στο να διαβάσουμε όλοι ξανά (και ξανά) την ιστορία μας και να μπει επιτέλους ως μάθημα στα σχολεία ο Ελληνικός Πολιτισμός… Είχε τόσο δίκιο η Μελίνα, όταν το είχε επιδιώξει..

Ας μάθουμε να τιμούμε με τις ζωές μας τους μεγάλους Έλληνες κάνοντας την αρχή να τους μάθουμε καλύτερα… να διδαχτούμε από αυτούς...

Γυναίκες, βασίλισσες της ανεργίας..

Ημέρα της Γυναίκας.. σήμερα.. Δεν είχα σκοπό να ανεβάσω κάτι..

Διάβασα όμως το παρακάτω ενδιαφέρον άρθρο και σκέφτηκα πως αξίζει την αναδημοσίευση.

"Στις 8 Μαρτίου 1908, στη Νέα Υόρκη, 15.000 γυναίκες πραγματοποίησαν πορεία διαμαρτυρίας απαιτώντας καλύτερα ωράρια εργασίας, «αξιοπρεπείς» μισθούς και δικαίωμα ψήφου. 

Το κεντρικό σύνθημά τους ήταν «ψωμί και τριαντάφυλλα», δηλαδή οικονομική ασφάλεια και ποιότητα ζωής. 

Υστερα από έναν αιώνα, σήμερα εορτάζεται η Ημέρα της Γυναίκας, τη στιγμή που εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο δεν έχουν εξασφαλίσει τίποτε από τα δύο.

Η ισότητα των δύο φύλων παραμένει ζητούμενο στο πεδίο της απασχόλησης. 

Τα στοιχεία που έδωσε πριν λίγες μέρες στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δείχνουν ότι στις χώρες-μέλη της Ε.Ε. για την ίδια εργασία οι γυναίκες αμείβονται κατά μέσο όρο 17,4% λιγότερο από τους άνδρες. 

Στη χώρα μας, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, οι γυναίκες αποτελούν το ήμισυ του παραγωγικού πληθυσμού και το ποσοστό ανεργίας τους είναι 1,5 φορές μεγαλύτερο από το μέσο ποσοστό ανεργίας και υπερδιπλάσιο εκείνου των ανδρών.

Ζητούμενο επίσης παραμένει ακόμη και σήμερα ο σεβασμός της προσωπικότητας των γυναικών.

Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις διεθνών ανθρωπιστικών οργανώσεων, μία στις πέντε έχει κακοποιηθεί σωματικά τουλάχιστον μία φορά. 

Στις ΗΠΑ, κάθε χρόνο 700.000 γυναίκες πέφτουν θύματα βιασμού και στην Τουρκία το 39% των γυναικών δηλώνουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας.

Στη χώρα μας, τα κέντρα ψυχολογικής υποστήριξης δέχονται καθημερινά δεκάδες τηλεφωνήματα από κακοποιημένες γυναίκες. 

Από παλαιότερες έρευνες της Γενικής Γραμματείας Ισότητας προκύπτει ότι το πρόβλημα αγγίζει ακόμα και τα ανώτερα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα.

Περίπου το ένα πέμπτο των γυναικών που απευθύνονται στα συμβουλευτικά κέντρα είναι αλλοδαπές -κυρίως από χώρες των Βαλκανίων-, σχεδόν επτά στις δέκα είναι έγγαμες και τρεις στις τέσσερις έχουν ζητήσει βοήθεια στο παρελθόν από άλλους φορείς.

Σημειώνεται πάντως ότι ο ακριβής αριθμός των γυναικών που υφίστανται κάποιας μορφής κακοποίηση είναι αδύνατον να προσδιοριστεί, επειδή, ειδικά στην επαρχία, τα θύματα αποφεύγουν να καταγγείλουν τέτοια περιστατικά.

Πηγή: Ελεύθερος Τύπος, του Γεράσιμου Κόντου

Μακάρι η γυναίκα να γιόρταζε ουσιαστικά κάθε μέρα. 

Μακάρι το κράτος να ενδιαφερθεί για τις γυναίκες..

Ας πάρει ουσιαστικά μέτρα για το παρόν και το μέλλον.. 

Με το να "προσφέρει" δωρεάν μετακίνηση με τα μαζικά μέσα μεταφοράς, δεν βοηθά σε τίποτα ουσιαστικά.

Η τιμή και ο σεβασμός προς τις γυναίκες, πρέπει να αποδίδονται όλο το χρόνο, μέσα από οργανωμένες ενέργειες και πράξεις..

..τα μαθητικά χρόνια..

Σήμερα έκανα μια βόλτα στην γειτονιά.

Ο περίπατος με οδήγησε μέχρι το δημοτικό μου σχολείο. Όσο περίεργο και αν σου φανεί, παρόλο που είναι μόλις 5 λεπτά από το σπίτι μου, από τη μέρα του τότεεεε τελευταίου μαθήματος, δεν είχε τύχει να ξαναπάω. Δε ξέρω το γιατί..

Μάλλον το απόφευγα υποσυνειδητά. Έχω περάσει αμέτρητες φορές απ’ έξω, πάντα του έριχνα μια βιαστική ματιά, αλλά ποτέ, τόσα χρόνια δεν είχα μπει μέσα. Σήμερα κάτι με οδήγησε πίσω.

Πέρασα τη μεγάλη αυλόπορτα, και μπήκα στο προαύλιο.

Μόλις είχε σταματήσει η βροχή. Δυο παιδιά έπαιζαν βόλεϊ με μια μπάλα. Σε μια μόνο αίθουσα υπήρχε φως. 

Πέρασα απ’έξω και έφτασα μέχρι τη «τάξη» μου. Απίστευτο... Και όμως ένιωσα σαν να μην είχε περάσει ούτε μέρα.

Χιλιάδες συναισθήματα ζωντάνεψαν ξανά..

Θυμήθηκα τους πρώτους μου δασκάλους, τα παιχνίδια στα διαλείμματα, το κρυφτό και τα «μήλα». :)

Θυμήθηκα τις πρωινές προσευχές στο πλακόστρωτο προαύλιο (όπου πάντα μέσα μου παρακαλούσα να μην επιλεγώ εγώ για να τη πω..)

Θυμήθηκα τις παραστάσεις που δίναμε σε κάθε σχολική γιορτή.

Θυμήθηκα τους συμμαθητές μου… Με ελάχιστους, μετρημένους στα δάκτυλα του ενός χεριού, μιλάμε ακόμη. Για τους περισσότερους δεν έχω καν ιδέα τι κάνουν στις ζωές τους..

Θυμήθηκα τους φίλους που δυστυχώς πλέον δε ζουν. Χάθηκαν αρκετά νωρίς. Από τροχαίο και οι δύο...

Θυμήθηκα τα πρώτα σκιρτήματα, τους πρώτους αληθινούς έρωτες, με συναισθήματα τόσο γεμάτα ζωή, αλήθεια και τόση μοναδική αθωότητα..

Ταξίδεψα στο παρελθόν μου σήμερα. Στα μακράν ομορφότερα χρόνια της ως τώρα ζωής μου.

Με θυμήθηκα στην τάξη, μια όμορφη γλυκιά αίσθηση.. ν’ ανυπομονώ να χτυπήσει το ‘κουδούνι’, να ‘παίξουμε’.

Θυμήθηκα λευκώματα με ‘στιχάκια’ και αφιερώσεις..

Θυμήθηκα τις πρώτες μέρες στο νηπιαγωγείο, τη μητέρα μου να στέκεται υπομονετικά έξω από το παράθυρο της τάξης και να με κοιτά.., για να νιώσω ασφάλεια, που αποχωρίστηκα για πρώτη φορά την αγκαλιά της..

Απίστευτα συναισθήματα!

Η παιδική ηλικία υπήρξε η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου.

Θα έδινα τα πάντα να ξαναγύριζα στο τότε.

«…μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα,

στις ίδιες τάξεις, στα ίδια θρανία.., με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία..»

Υ.Γ. Επηρεάστηκα πολύ από τη σημερινή βόλτα.. Οι αναμνήσεις ξαναζωντάνεψαν, τα συναισθήματα με κυρίευσαν.. χωνιασμένα μέσα μου.. Το πλέον σίγουρο είναι πως έχω να ακούσω πάρα πολλά χρόνια αυτό το τραγούδι, με μεταφέρει ξανά εκεί..

Photos : allposters