"Γάζα, γη που αιμορραγεί..."

"Γάζα, γη που αιμορραγεί.."

Έκθεση Φωτογραφίας..

Φωτογραφία του Σπύρου Τσακίρη

Φωτογραφία του Περικλή Αντωνίου

Τον αποκλεισμό της Παλαιστίνης κατάφερε να σπάσει το Ελληνικό Καραβάνι Αλληλεγγύης, και να μεταφέρει οικονομική και ιατροφαρμακευτική βοήθεια στα ορφανά της περιοχής. 

Τις εικόνες από αυτήν την αποστολή, μοιράζονται μαζί μας οι φωτογράφοι Σπύρος Τσακίρης και Περικλής Αντωνίου, στην  έκθεση φωτογραφίας με το τίτλο : 

«Γάζα, γη που αιμορραγεί»,  

από 17 έως 24 Φεβρουαρίου

στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα»

(Ηρακλειδών 66, Θησείο). 

Τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν την

 Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009 στις 19.30 

Ώρες λειτουργίας 9:00 – 13:00 & 17:00 – 21:00 

(Κυριακή απόγευμα και Δευτέρα, κλειστό)

Διάρκεια Έκθεσης : 17 έως και  24 Φεβρουαρίου

Φωτογράφοι : Σπύρος Τσακίρης και Περικλής Αντωνίου.

Το Ελληνικό Καραβάνι Αλληλεγγύης με νέο πρόγραμμα «οικονομικής υιοθεσίας» συνδέει, με ένα συγκεκριμένο ορφανό παιδί όποιον επιθυμεί να βοηθήσει για ένα χρόνο με ένα ορισμένο ποσό.

Τα πλήρη στοιχεία του παιδιού (όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο, οικογενειακή κατάσταση) είναι εκ των προτέρων γνωστά και στη διάθεση του δωρητή.  

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ 1, 105 53 ΑΘΗΝΑ
ΤΗΛ. 210-3314334, 210-3816886, 210-3378412 – FAX 210-3314334
ΑΡ.ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ
159/480203-99
159/480503-88

Κάρολος Κουν

Σαν σήμερα, στις 14 Φεβρουαρίου του 1987 έφυγε από τη ζωή ο Κάρολος Κουν. 

Πέρσι τέτοια ημέρα, είχε γίνει αφιέρωμα στο blog, στον Κάρολο Κουν,με αναφορά στην πορεία, στη ζωή του και στο έργο του.. 

Σήμερα θέλησα να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις, και ένα τιμητικό αφιέρωμα από την εκπομπή "Παρασκήνιο" προς το μεγάλο δάσκαλο του ελληνικού θεάτρου.

Κάρολος Κουν…

Ένας μεγάλος Δάσκαλος.. Από εκείνους που πέρασαν από αυτό τον τόπο και τον έκαναν πιο πλούσιο.

Ένας μοναδικός θεατράνθρωπος, που πρόσφερε πολλά..

Ένας από εκείνους που σπάνια γεννιούνται. Αν και χλευάστηκε, δεν «τρόχισε» κανενός τη θέση, αντίθετα δημιούργησε θέσεις.. βοήθησε νέους ανθρώπους, μετέδωσε την πίστη του, τη γνώση του, το πάθος του..

Ένας δημιουργός που ξεχώρισε. Γιατί ΓΝΩΡΙΖΕ τον Ελληνικό Πολιτισμό, γιατί διαφοροποιήθηκε από την μάζα, γιατί καινοτόμησε..

Ο παθιασμένος δημιουργός του Θεάτρου Τέχνης.

Σήμερα? 

Μια παρακμή που αποδεικνύει πως αντιλαμβάνονται οι σύγχρονες Έλληνες τον πολιτισμό και την καθημερινότητα..

Του «ότι φάμε, ότι πιούμε», του δήθεν επιπέδου και της ψεύτικης εικόνας..

Αλλά και της δήθεν υπερηφάνειας χωρίς ουσία, του φόβου μήπως φανερωθεί κάποια αποτυχία, ή ο πληγωμένος τους εγωισμός…

Της ανόδου μέσω «γνωριμιών», που σχεδόν ποτέ δεν έχουν την ειλικρίνεια να παραδεκτούν, αλλά και ενός ψεύτικου «εγώ»..

Ρωτήστε ποιος ήταν ο Κουν.. Ελάχιστοι ουσιαστικά γνωρίζουν.. 

Ας θυμηθούμε σήμερα, επέτειο του θανάτου του, τον Κάρολο Κουν… 

Από τους φωτεινούς ανθρώπους αυτού του τόπου.., που λάτρεψε την Αρχαία Ελλάδα, δίχως να την ξεφτιλίσει, αλλά με αληθινή γνώση και αγάπη..

Που έβαλε νέες βάσεις στο θέατρο..
Στο αφιέρωμα που ακολουθεί.. οι περισσότερες κινούμενες εικόνες είναι από τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του Κουν. Ένα σημαντικό μέρος από αυτές γυρίστηκαν από τον Μίμη Κουγιουμτζή, ο οποίος ένιωσε το χρέος να καταγράψει σε φιλμ το δάσκαλό του. 

Στην εκπομπή παρουσιάζονται σε μικρές αλλά ουσιώδεις συνεντεύξεις αρχείου, ο   Γιάννης Τσαρούχης, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, μιλώντας πολύ προσωπικά για τον Κουν και για την καθοριστική σημασία που είχε αυτός στην δημιουργία του έργου τους. 

"Η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία. 

Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο".

..κοντά τους..

Μια διαφήμιση που μου άρεσε πολύ,..κατά της σωματικής τιμωρίας των παιδιών..

Sylvia Plath

Ο χειμώνας του 1963 υπήρξε από τους πιο άγριους του 20ού αιώνα.  

H Σύλβια Πλαθ στις 11 Φεβρουαρίου 1963 αυτοκτονεί στο σπίτι της στο Λονδίνο, βάζοντας το κεφάλι της στο φούρνο του γκαζιού. Αφού προηγουμένως είχε καθαρίσει το σπίτι, είχε ετοιμάσει το πρόγευμα των παιδιών και είχε καλύψει τις χαραμάδες στις εσωτερικές πόρτες με βρεγμένα πανιά για να προστατεύσει τα παιδιά από το γκάζι. 

Ήταν μόλις τριάντα ενός ετών.  

Η Σίλβια Πλαθ θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες ποιήτριες του 20ου αιώνα.  

Γεννήθηκε στη Βοστώνη στις 27 Οκτωβρίου 1932 από πατέρα εξόριστο γερμανό ναζιστή και μητέρα εβραϊκής καταγωγής. Μεγαλώνει σε μεσοαστικό περιβάλλον και εκδίδει το πρώτο της ποίημα στην ηλικία των οκτώ ετών.

Εκείνη την περίοδο πεθαίνει ο πατέρας της.  Η Σύλβια σπουδάζει σαρώνοντας τα «άριστα» και τα βραβεία.

Μορφώνεται, περνάει αρκετές ώρες γράφοντας εργασίες, διαβάζοντας άλλους ποιητές και πεζογράφους, και αποκτώντας μια ακαδημαϊκή παιδεία που σίγουρα τη βοήθησε στις δικές της λογοτεχνικές αναζητήσεις, τόσο στα πρώτα όσο και στα τελευταία βήματα της ποίησής της.

Φοιτεί στο Smith College, αργότερα μια απόρριψη από το Harvard μαζί με μια υπερευαισθησία την οδηγούν στην πρώτη της απόπειρα αυτοκτονίας. Η θεραπεία της εποχής περιλαμβάνει απανωτά ηλεκτροσόκ.

Το 1955 φοιτεί στο Κέιμπριτζ, όπου γνωρίζει τον βρετανό ποιητή Τεντ Χιουζ. Σύντομα παντρεύονται, ζουν στη Βρετανία και μετά στη Βοστώνη, όπου η Πλαθ παρακολουθεί σεμινάρια ποίησης. Η «εξομολογητική» ποίηση του Λόουελ καθιερώνεται και την επηρεάζει.

Είναι δύσκολο για την Πλαθ να αντέξει τις απαιτήσεις της οικογενειακής ζωής, η ανεξαρτησία είναι το αντίθετο του γάμου και η μητρότητα σαρώνει την ήδη ασταθή ισορροπία της. Στην περίπτωση της Πλαθ, η ιδιοφυΐα υπήρξε κατάρα και όχι χάρισμα.

Το 1962 το σπίτι τους διαλύεται, ο Χιουζ την εγκαταλείπει για την Αssia Wevill, μια γυναίκα εντυπωσιακής ομορφιάς, σύζυγο ποιητή. Περίεργη σύμπτωση: και η Wevill αυτοκτόνησε, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως η Πλαθ. Χώνοντας το κεφάλι της στον φούρνο του γκαζιού...

Ο Χιουζ ως ελεγκτής του λογοτεχνικού της έργου θα δημοσιεύσει επιλεκτικά συλλογές («Ariel», «The Collected poems») και θα πετσοκόψει τα ημερολόγιά της. Ο ίδιος επί 35 χρόνια θα κρατήσει τη σιωπή του. Και λίγο προτού πεθάνει το 1998 (σαρώνοντας λογοτεχνικά βραβεία) θα εκδώσει το πιο προσωπικό βιβλίο του, τις «Γενέθλιες επιστολές». Το κύκνειο άσμα του θα εξελιχθεί στο μεγαλύτερο ποιητικό best seller.

Οπως έγραψε ο Πίτερ Φορμπς, αρχισυντάκτης του «Poetry Review», «ο κόσμος προτιμά οι μεγάλοι ποιητές του να είναι νεκροί, ζωντανούς δεν ξέρει τι να τους κάνει». 

Περισσότερες πληροφορίες:
Το βήμα, ειδικό ένθετο
κριτική έργου