M.C. Escher "Απο το προσχέδιο στο αριστούργημα" - "Ιταλική Περίοδος", Μουσείο Ηρακλειδών

Calabria-litho

Το Μουσείο Ηρακλειδών, από τις 17 Ιανουαρίου 2009, παρουσιάζει τη δεύτερη ενότητα της έκθεσης «Από το Προσχέδιο στο Αριστούργημα», αφιερωμένη στην Ιταλική Περίοδο δημιουργίας του καλλιτέχνη Maurits Cornelis Escher (1922 – 1935)

Αν θυμάστε αναλυτική παρουσίαση για την πρώτη ενότητα της έκθεσης, όσο και βιογραφικά στοιχεία του Escher, είχανε γίνει στο blog σε αντίστοιχο post, μπορείτε να το δείτε πατώντας εδώ.

Η δεύτερη ενότητα θα διαρκέσει τρεις μήνες, έως και 18 Απριλίου 2009, και περιλαμβάνει περίπου ογδόντα (80) έργα του Escher.

Πρόκειται για την πιο ολοκληρωμένη έκθεση έργων της Ιταλικής Περιόδου, που οργανώθηκε ποτέ διεθνώς, σε περιβάλλον μουσείου, καθώς είναι η πρώτη φορά που τόσα πολλά ιταλικά σχέδια εκτίθενται ταυτόχρονα, ενώ ένας σημαντικός αριθμός χαρακτικών θα πλαισιωθεί από μοναδικά και σπάνια σχέδια, προσχέδια και μελέτες, με την υπογραφή του Escher.

Ακολουθούν σχέδια του Escher από την Ιταλική Περίοδο του έργου του.. Αν πατήσετε πάνω τους, μεγαλώνουν και γίνονται περισσότερο ευδιάκριτα..

La Cathedrale Engloutie

Το πρελούντιο του Debussy, La Cathedrale Engloutie 

(Ο Βυθισμένος Καθεδρικός Ναός) ήταν η έμπνευση για το χαρακτικό αυτό.

Positano

San Michele dei Frisoni, Rome, 1932, λιθογραφία

San Michele-pencil

“Οι περιπλανήσεις μου με οδηγούν στις κορυφές των λόφων. 
Μπορώ να δω μακριά το τοπίο της Τοσκάνης, 
μακριά, μέχρι τον κυματιστό ορίζοντα των Απεννίνων Ορέων.” 

                 (Επιστολή στον Jan van der Does de Willebois, 25 Δεκεμβρίου 1922)

Από νεαρή ηλικία, ο M.C. Escher γοητεύτηκε από την Ιταλία, ιδιαίτερα το νότιο μέρος της χώρας και έκανε αρκετά ταξίδια, αρχής γενομένης το 1922, πάντα με ένα τετράδιο σχεδίων ανά χείρας.  Ήταν στην Ιταλία που συνάντησε τη μελλοντική σύζυγό του Jetta Umiker, ήταν εκεί που παντρεύτηκαν το 1924 και επίσης ήταν εκεί που γεννήθηκαν οι δυο γιοί του George και Arthur.

O Escher και η νεαρή σύζυγός του εγκαταστάθηκαν στην Ιταλία και πέρασαν πολύ ευτυχισμένα χρόνια, όταν ζούσαν στη Ρώμη και περιπλανώμενοι ανά την επαρχία. Κατά τη διάρκεια αυτής της ιταλικής περιόδου, ο καλλιτέχνης δημιούργησε εκατοντάδες λεπτομερή σχέδια από τα μακρινά χωριά και το τοπίο που τόσο αγάπησε, καθώς επίσης και από τις αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες και τα μικροσκοπικά φυτά και έντομα.

Santa Severina, Calabria, 1931, λιθογραφία

Ο Escher δημιουργούσε συνεχώς έργα από αυτά τα σχέδια. 

Στην παρούσα έκθεση, ο επισκέπτης μπορεί να δει παραδείγματα από τέτοια σχέδια και τα χαρακτικά έργα που προέκυψαν από αυτά, καθώς επίσης και σχέδια τα οποία δεν κατέληξαν ποτέ να γίνουν χαρακτικά, παρ’ όλα αυτά συνιστούν δικαιωματικά έργα τέχνης.

Αυτή η ευτυχισμένη περίοδος στη ζωή του Escher έληξε το 1935, όταν ο ίδιος και η Jetta αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Ιταλία, διότι εύρισκαν αβάστακτο το πολιτικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί επί Μουσολίνι.  Οι εικόνες της εξοχής παρέμειναν ζωντανές στη μνήμη του, εν τούτοις, πολλά χρόνια μετά συμπεριέλαβε  στοιχεία τους σε μερικά έργα του. Ακόμη και στα έργα Belvedere (1958) και Waterfall (1961), τα οποία διαπραγματεύονταν την ανέφικτη πραγματικότητα, το φόντο τους βασίζεται σε ένα σχέδιο από ιταλικό τοπίο. 

~ Απόσπασμα από τον κατάλογο της έκθεσης

Rome-Woodcut, Ρωμη τη νυχτα 

Κιονοστοιχεία του Αγ. Πέτρου

Scilla-litho

Scilla-pencil

scratch drawing-ink

scratch drawing-pencil

scratch drawing-ink

scratch drawing-pencil

Πηγή: Herakleidon 

Herakleidon, Experience in Visual Arts Ηρακλειδών 16, Θησείο118 51 Αθήνα (Στάση Metro: Θησείο), T: 210 34 61 981

Ώρες λειτουργίας: Τρί - Σαβ 13:00-21:00 Κυρ 11:00-19:00, Δευτέρα - κλειστά

Υ.Γ.  η Επετειακή έκθεση «Δημήτρης Χορν» συνεχίζεται για λίγες ακόμη μέρες, μέχρι και τη 1 Φεβρουαρίου στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.

..όσο μπορώ..

Henri Cartier Bresson  

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντας την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Σήμερα θέλησα να μοιραστώ (ξανά) μαζί σας το «Οσο μπορείς» του Κ. Καβάφη..

Αυτό το ποίημα είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου.. εκφράζει με λίγες λέξεις ότι οι πολλές ίσως να μην μπορούν..

Έχουμε γεμίσει τις μέρες μας με υποχρεώσεις, με τρεχάματα, άγχη και ανασφάλειες.

Αυτό το blog το δημιούργησα κυρίως για να μοιράζομαι μαζί σας σκέψεις και στιγμές από την καθημερινότητα και τον πολιτισμό, που τόσο πλούσιο τον «πήραμε» και καθημερινά τον μαγαρίζουμε, είτε με την αδιαφορία μας, είτε με την αμάθεια μας, είτε με τον ωχαδελφισμό μας..

Και πολιτισμός δεν είναι μόνο μουσεία, έργα, αλλά είναι κυρίως ένας τρόπος ζωής ίσως διαφορετικός από αυτό που σου προβάλλουν τα μέσα, είναι μια αλλαγή στάσης και νοοτροπίας. 

Είναι ο σεβασμός προς τον διπλανό σου, όποιος και αν είναι αυτός. Οποιοδήποτε χρώματος, θρησκείας, φυλής, μορφής, παρουσίας, προτιμήσεων.. Το να είσαι ανοικτός στον άλλο, γιατί από όλους έχεις κάτι να πάρεις..

Τέτοιες σκέψεις και προβληματισμούς, ήθελα εξαρχής να μοιράζομαι μαζί σας..

Όταν οι εποχές δυσκολεύουν, τότε είναι που μεγαλώνει η ανάγκη για τέχνη, ως μια ανάταση ψυχής..  Τουλάχιστον προσωπικά στην εκτός του blog ζωή μου μέσω ενδιαφερόντων, διαφόρων εκδοχών τέχνης «ανασαίνω», έτσι θεωρώ και το blog ως μια δημιουργία. 

Είναι θέματα που αντί να τα κρατήσω για μένα, τα αναρτώ με σκοπό ίσως κάποιοι από εσάς να ενημερώνονται, να μαθαίνουν, να βλέπουν πως αυτή η πόλη, η ζωή έχει ακόμη πράγματα που αξίζουν να σηκωθούμε, να εκτιμήσουμε, να πάψουμε τις γκρίνιες και να φέρουμε την αλλαγή στη ζωή μας, και των διπλανών μας.

Ίσως πρέπει να απολογηθώ εδώ για τις συχνές απουσίες μου από τα περισσότερα blogs. Δεν γίνεται όμως διαφορετικά. Διάφορα πράγματα στην εκτός του blog ζωή μου, με ζητούν με όλες τις αισθήσεις μου και δε μου επιτρέπουν να παρακολουθώ αρκετά blogs.  Όποτε έχω το χρόνο θα το κάνω..

Μην έχοντας πάντα την άνεση να απαντώ στα σχόλια σας, σκέφτηκα να απενεργοποιήσω τα σχόλια του blog, όμως έπειτα το αναίρεσα γιατί προσωπικά δεν μου αρέσει όπου το έχω δει να ισχύει.

Προσωπική άποψη, μου φαίνεται ότι ένα blog χωρίς σχόλια, είναι «μισό» blog, λείπει το στοιχείο της επικοινωνίας, είναι άσχημο να μην μπορεί ο αναγνώστης σου να αφήσει το προσωπικό του ‘στίγμα’, να του αφαιρείς το δικαίωμα της προσωπικής του αντίρρησης ή άποψης.

Άλλωστε υπάρχουν φορές που μερικές απόψεις σχολίων μπορούν να δώσουν άλλη διάσταση στο post..

Οπότε τα σχόλια μένουν ανοικτά, απλά ζητώ προκαταβολικά την κατανόηση σας, αν κάποιες στιγμές θα αναγκαστώ να απαντήσω είτε μονολεκτικά, είτε ‘γρήγορα’..

Μετά από αυτή την πολυλογία, θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ τους παρακάτω eφίλους που μου πρόσφεραν ένα βραβείο ως ένδειξη της εκτίμησης και της φιλίας τους. 

Ευχαριστώ πολύ τη Δημιουργία, την olive tree girl, την Olga, τον Οdiporo και τον Καπετάνιο ζωής ..και θάλασσας.

Τους ευχαριστώ πολύ, τον καθένα ξεχωριστά και με τη σειρά μου το προσφέρω σε όλους εσάς που περνάτε από το δρόμο μου, στους φίλους και συνταξιδιώτες..

Καλή εβδομάδα!

Salvador Dalí / Σαλβαδόρ Νταλί

Ο Σαλβαδόρ Νταλί (11 Μαΐου 1904 – 23 Ιανουαρίου 1989) αποτελεί έναν από τους πλέον γνωστούς ζωγράφους του 20^ου αίωνα και μια από τις πιο εκκεντρικές φυσιογνωμίες της σύγχρονης τέχνης.  Συνδέθηκε με το καλλιτεχνικό κίνημα  του υπερρεαλισμού. 

Ο Νταλί (πλήρες όνομα Salvador Felip Jacint Dalí Domènech)ασχολήθηκε εκτός από την ζωγραφική, με τον κινηματογράφο, τη γλυπτική, τη φωτογραφία και τη μόδα. 

Καταγόταν από ευκατάστατη οικογένεια. Το 1921 έχασε την μητέρα του από καρκίνο, ενώ μετά από το θάνατό της, ο πατέρας του παντρεύτηκε την αδελφή της, κάτι που ο Νταλί δεν αποδέχτηκε ποτέ. Ένα χρόνο αργότερα εγκαταθίσταται στη Μαδρίτη, όπου και ξεκινά τις σπουδές του.

Αυτή την περιόδο, ο Νταλί πειραματίζεται με τον κυβισμό. Επίσης, έρχεται σε επαφή με το κίνημα του ντανταϊσμού το οποίο θα επηρεάσει σημαντικά το έργο του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Συνδέεται παράλληλα φιλικά με τον ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και με τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ. Το 1926 αποβάλεται από την ακαδημία λίγο πριν τις τελικές του εξετάσεις, καθώς δηλώνει πως κανένας από τους καθηγητές του δεν είναι άξιος να τον κρίνει.

Την ίδια χρονιά, επισκέπτεται για πρώτη φορά το Παρίσι όπου συναντά τον Πικάσο, ο οποίος είχε ήδη κάποια γνώση γύρω από το έργο του Νταλί. Τα επόμενα χρόνια, στα έργα του Νταλί αποτυπώνονται ισχυρές επιδράσεις από το έργο του Πικάσο αλλά ταυτόχρονα αρχίζει να διαφαίνεται ένα προσωπικό στυλ.

Το 1929, ο Νταλί συνεργάζεται με τον Λουίς Μπουνιουέλ, για τη δημιουργία της ταινίας μικρού μήκους  Ανδαλουσιανός Σκύλος . 

Ο Νταλί βοηθά ουσιαστικά στο σενάριο της ταινίας, η οποία αποτελεί έως σήμερα την πιο καθαρή εφαρμογή του υπερρεαλισμού στον κινηματογράφο.

Παράλληλα, ο Νταλί γνωρίζει την μελλοντική σύζυγο του και μούσα του, γνωστή ως Γκαλά.

Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ο Νταλί δεν έπαψε να τονίζει την ευεργετική επίδραση που άσκησε επάνω του η Γκαλά, την οποία συμπεριλάμβανε συχνά στα έργα του, είτε ως πρωταγωνίστρια, είτε ως παρατηρήτρια των διαδραματιζομένων. Μάλιστα, δεν απέφυγε την υπερβολή, θεωρώντας την -κυριολεκτικά- αγία, και την απεικόνισε πολλές φορές ως ενσάρκωση μυθολογικών προσώπων της αρχαιότητας, ή ακόμα και ως Παναγία.

Την ίδια περίοδο, γίνεται και επίσημα μέλος του υπερρεαλιστικού κινήματος. Στις αρχές της δεκατίας του 1930, ο Νταλί επινοεί επιπλέον την Παρανοϊκο-κριτική μέθοδο, όπως ο ίδιος την αποκαλεί, που αποτελεί ένα είδος υπερρεαλιστικής τεχνικής με σκοπό την πρόσβαση στο ασυνείδητο προς όφελος της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Ο Νταλί στηρίζει την μέθοδο αυτή στην ικανότητα του ανθρώπου να λειτουργεί συνειρμικά, συνδέοντας εικόνες ή αντικείμενα που δεν συνδέονται μεταξύ τους κατ' ανάγκη λογικά. Συνδέεται άμεσα με τον υπερρεαλιστικό αυτοματισμό και τις φροϋδικές θεωρίες γύρω από τα όνειρα.

Το ίδιο «δαιμόνιο» που τον οδήγησε στο κύκλο διανοουμένων του Υπερρεαλισμού το 1929, προκάλεσε συγκρούσεις λίγα χρόνια μετά, και την ρήξη των σχέσεών του με τους Υπερρεαλιστές το 1941.  

Ο Υπερρεαλισμός ξεκίνησε κυρίως ως πολιτικο-ιδεολογικό κίνημα από τα συντρίμμια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αίτημα των Υπερρεαλιστών ήταν η αλλαγή των παραδοσιακών κοινωνικών δομών μέσα από τη διανόηση και την τέχνη.

Και όμως ο Σαλβαντόρ Νταλί αδιαφορούσε προκλητικά για το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι σε μια χώρα που ταλανιζόταν από εμφύλιο πόλεμο και σε μια Ευρώπη που συντασσόταν ή ερχόταν αντιμέτωπη με το Ναζιστικό μηχανισμό.

Η προσήλωση στην προσωπική του πραγματικότητα τον οδήγησε στην «μέγιστη ύβρη», καθώς στην ερώτηση «Τι είναι υπερρεαλισμός;» απαντούσε «Ο Υπερρεαλισμός είμαι εγώ!». 

Τότε ο Μπρετόν επινόησε τον περίφημο αναγραμματισμό του ονόματος του Νταλί, ως Avida Dollars (σε ελεύθερη μετάφραση άπληστος για δολάρια) ασκώντας κριτική στο εμπορικό πνεύμα που κατά τη άποψη των υπερρεαλιστών είχε ο Νταλί.

Έτσι ο Σαλβαντόρ Νταλί διεκδίκησε και  κατέκτησε μαζί με την προσωπική επιτυχία του, την απόλυτη ανεξαρτησία από ομάδες και τάσεις, βασικό στοιχείο της δημιουργικής του μοναξιάς.

Ίσως ένα από τα πιο ιδιόμορφα στοιχεία για την προσωπικότητα του Νταλί ήταν οι πολιτικές του απόψεις και η προσωπική του ζωή. Αν και αναρχοκομμουνιστής στα νιάτα του, ο σουρεαλιστής δημιουργός έγινε ένας από τους λίγους ανθρώπους του πνεύματος που υποστήριξε το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο.  Ο ίδιος ο Νταλί ζωγράφισε και ένα πορτραίτο της κόρης του Ισπανού δικτάτορα, ενώ δεν σταμάτησε να ισχυρίζεται ότι παράλληλα παραμένει κομμουνιστής...

Το απόφθεγμα του Όρσον Γουέλς είναι χαρακτηριστικό για τον χαρακτήρα του Νταλί: «Κάποιος πρέπει να συγκρατεί στο μυαλό του δύο πράγματα, ότι ο Νταλί ήταν συγχρόνως ένας πολύ καλός καλλιτέχνης και ένας σιχαμερός άνθρωπος».  

Με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ευρώπη, ο Νταλί μαζί με την Γκαλά, εγκαθίσταται στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1940, όπου και θα ζήσει για τα επόμενα οκτώ χρόνια. To 1941 εργάζεται για την Walt Disney πάνω στη δημιουργία ενός κινούμενου σχεδίου (το Destino) αλλά μόνο ελάχιστα δευτερόλεπτα παρουσιάζονται ολοκληρωμένα πέντε χρόνια αργότερα. Το 1940 δημοσιεύεται και η αυτοβιογραφία του The Secret Life of Salvador Dali.

Destino (Disney/Dali)

Μετά την παραμονή του στην Αμερική, περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ισπανία. Ενώ την περίοδο 1960-1974 εργάστηκε σχεδόν αποκλειστικά για την δημιουργία του Θεάτρου-Μουσείου Γκαλά-Σαλβαντόρ Νταλί στο Φιγέρας.

Το 1982 ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος της Ισπανίας του απονέμει τον τίτλο του μαρκήσιου. Την ίδια χρονιά, πεθαίνει η Γκαλά, γεγονός που του προκαλεί θλίψη και αποπειράται να αυτοκτονήσει.

Πεθαίνει στις 23 Ιανουαρίου του 1989 στην πόλη που γεννήθηκε.

Πατώντας ΕΔΩ κατεβάστε αρχείο με πίνακες του Νταλί.

Πηγή : Ζωή του Σαλβαδόρ Νταλί

Μια διαδικτυακή βόλτα σε έργα του: 

Ίδρυμα Gala - Salvador Dali

Salvador Dalí Art Gallery

Virtual Dali

alvadordalimuseum.org 

The Curious Case of Benjamin Button

Η νέα ταινία του David Fincher (Se7en, Fight Club, Zodiac), έχει για μια ακόμα φορά πρωταγωνιστή τον Brad Pitt και ένα εξίσου περίεργο σενάριο το The Curious Case of Benjamin Button .

"Γεννήθηκα κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες". Έτσι ξεκινά το "The Curious Case Of Benjamin Button", που αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας του Φ. Σκοτ Φιτζέρλαντ που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1920 και αναφερόταν στην ιστορία ενός άντρα που γεννήθηκε ογδόντα χρονών και καθώς περνούσαν τα χρόνια γινόταν όλο και νεότερος, μέχρι να καταλήξει μωρό και να εξαφανιστεί.

 

Στην ταινία παρακολουθούμε το παράξενο, όσο μπορεί να είναι κάθε ανθρώπου, ταξίδι της ζωής του, πόσο μάλλον για έναν ιδιαίτερο άνδρα, τους ανθρώπους που συναντά και τα μέρη που ανακαλύπτει, την αγάπη που βρίσκει, τις χαρές της ζωής και τη θλίψη του θανάτου, και τελικά το τι διαρκεί πέρα από το χρόνο... 

Tο κατά πόσο εκείνος καθορίζει τις επιλογές μας.. 

Για την αξία της κάθε στιγμής, ακόμα και τις πιο μικρής, της ζωής μας.. 

Σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς...