Με αφορμή τη συμπλήρωση δέκα χρόνων από το θάνατό του Δημήτρη Χορν(1921-1998), το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, μάς παρουσιάζει μια έκθεση αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του σημαντικού αυτού ηθοποιού.
Πρόκειται για ένα ταξίδι στην καλλιτεχνική πορεία του Χορν, αλλά και στη γοητεία μιας άλλης εποχής…
Η έκθεση παρακολουθεί ανά δεκαετίες τη ζωή και την καλλιτεχνική πορεία του Χόρν μέσα από έξι θεματικές ενότητες: παιδική ηλικία, οικογένεια, γάμοι, πορεία στο θέατρο, στο ραδιόφωνο και στον κινηματογράφο. Η μουσειογραφική επιμέλεια είναι του Σταμάτη Ζάννου, ενώ την επιμέλεια των κειμένων υπογράφει ο Κώστας Γεωργουσόπουλος.
Ο Χόρν μεγάλωσε μέσα στο θεάτρο. Ο πατέρας του, Παντελής Χόρν , υπήρξε γνωστός θεατρικός συγγραφέας. Νονά του ήταν η Κυβέλη, ενώ πρώτη φορά ανέβηκε στη σκηνή σε ηλικία 2 ετών παίζοντας το παιδί της.
Ο Δημήτρης Χορν (1921-1998), γέννημα θρέμμα Αθηναίος, έκανε θεατές και κριτικούς να παραληρούν κάθε φορά που πατούσε το πόδι του στο σανίδι. Κυρίως προτιμούσε έργα κοινωνικά, ελάσσονα, στα οποία έδινε τη ξεχωριστή του ερμηνεία.
Ηθοποιός βαθιάς καλλιέργειας και ουσίας, ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, δίνοντας τον τόνο μιας νέας νοοτροπίας. Όμως κάθε άλλο παρά επίγνωση είχε αυτής της γοητείας. Πλάσμα ιδιαίτερης ευαισθησίας, ομολογούσε πως έτρεμε τον θάνατο, όσο και τη ζωή.
"Έστω και τ΄ όνομά μου να αναφέρεται όταν δεν θα υπάρχω, κάτι θα είναι..."
Όταν το έλεγε αυτό ο Δημήτρης Χορν, ήταν υγιής και με λαμπρή δόξα. Ταλαντούχος και ανασφαλής, ακόμα και για τη χαρακτηριστική θεατρική φωνή του.
Μέσω της έκθεσης για πρώτη φορά το κοινό έχει την ευκαιρία να δει τιμητικές πλακέτες από τα πρώτα βραβεία του Χορν, βιβλία με αφιερώσεις από τους Κ. Καραμανλή, Αλέξη Μινωτή, Μάνο Χατζιδάκι
Προσωπικά του αντικείμενα, έπιπλα από το δωμάτιό του..
Προγράμματα, εισητήρια παραστάσεων..
αφίσες και περιοδικά..
καθώς και το καμαρίνι του, το οποίο έχει μεταφερθεί από το θέατρο «Δημήτρης Χoρν».
Ηθοποιός Σημαίνει Φως.. Ηθοποιός σημαίνει Δημήτρης Χόρν.. Μουσική σημαίνει Μάνος Χατζιδάκις..
Ο Δ. Χόρν από τη μουσική παράσταση "Οδός Ονείρων" σε μουσικη του Μάνου Χατζιδάκι.
Την περιήγηση του κοινού στους χώρους της έκθεσης συνοδεύει πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό: το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Σκευά, προβολή από τις σημαντικότερες κινηματογραφικές στιγμές του Χορν, και 4λεπτα ραδιοφωνικά αποσπάσματα από συμμετοχές του στο ραδιοφωνικό θέατρο.
Φιλοξενούνται και κοστούμια από παραστάσεις που παραχώρησε το Εθνικό Θέατρο: «Στέλλα Βιολάντη», «Φοιτητές», «Πολύ κακό για το τίποτα», «Λορεντζάτσιο» και «Ερρίκος ο Δ'».
Αναφορά στις μεγάλες θεατρικές επιτυχίες για τον ίδιο και την Έλλη Λαμπέτη.
Απ' όλες τις συνεργασίες του το κοινό τον έχει συνδέσει περισσότερο με την Ελλη Λαμπέτη, ζευγάρι για χρόνια στη ζωή και τη σκηνή, όπου μοιράστηκαν και το επιτυχημένο «Νυφικό κρεβάτι» του Hartog. Η αμοιβαία αντιπάθεια κατέληξε σε έρωτα.
"Μη φοβάσαι το τρακ.
Πηγαίνει πάντα εκεί, όπου υπάρχει ταλέντο"
"Τα χρόνια που πέρασαν; Δεν μου έμαθαν τίποτα. Ότι η ζωή είναι ένα τίποτα. Αυτό μονάχα... Ούτε με δίδαξαν τίποτα. Όσα σφάλματα έκανα μικρός, τα ίδια έκανα και μεγαλύτερος, τα ίδια κάνω και τώρα. Είμαι μόνος και νιώθω μόνος. Όσο για την επιτυχία... ποτέ μα ποτέ δεν αισθάνθηκα καμία ασφάλεια".
Επετειακή έκθεση «Δημήτρης Χορν» έως 1 Φεβρουαρίου στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης (Νεοφύτου Δούκα 4, τηλ. 210-7228.321/3).
2008 .. Μια χρονιά που σημαδεύτηκε με δυσάρεστα γεγονότα, σημαντικές απώλειες και δυστυχώς μας επιφύλασσε κάποιες ακόμη και λίγο πριν από το τέλος της.
Ο καθένας από εμάς τέτοιες μέρες κάνει τον προσωπικό του απολογισμό για τη χρονιά που φεύγει και θέτει νέους στόχους, νέες ελπίδες και προσδοκίες για αυτή που έρχεται.
Aυτή είναι η τελευταία ανάρτηση για τη φετινή χρονιά.. Είχα σκεφτεί να έκανα μία ανασκόπηση του 2008, όμως καλύτερα να αφήσουμε για λίγο τις γκρίνιες και να εστιάσουμε στο παρόν, δίχως να ξεχνάμε..
Έπειτα σκέφτηκα να έγραφα λίγα λόγια για τον καθένα από εσάς.., είστε όλοι ξεχωριστοί. Είναι τόσα πολλά όλα όσα αυτό το χρόνο μοιραστήκαμε και με συγκίνησαν, οι απόψεις, η γνώση που εισέπραξα, ίσως κάποια στιγμή να το κάνω..
Προς το παρόν αρκούμε ;) σε ένα μεγάλο ευχαριστώ για την ανταλλαγή σκέψεων, απόψεων και πολλές φορές συναισθημάτων, για όλη αυτή την όμορφη αμφίδρομη επικοινωνία, που υπήρξε καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους που σε λίγο θα αποτελεί παρελθόν. Οφείλω και μια συγνώμη σε όσους κάποια στιγμή αδίκησα ή ίσως στεναχώρησα.
Να είστε όλοι καλά για τις ευχές σας στο προηγούμενο post, όσο και μέσω emails, αλλά και όσους 'άγνωστους φίλους' δεν αφήνουν σχόλια και έστειλαν με email τις δικές τους ευχές. Χάρηκα και για αυτή την επικοινωνία, την εκτιμώ, ό,τι καλύτερο εύχομαι σε όλους!
Πιστεύω πως με αισιοδοξία και πίστη στη ζωή και στους ανθρώπους που έχει ο καθένας δίπλα του, μπορεί να καταφέρει πράγματα, να ζει αξιοπρεπώς, να μη σταματά να ομορφαίνει τη ζωή τη δική του και των δίπλα του.
Ευχή μου.. να μην ονειρευόμαστε μόνο ένα καλύτερο κόσμο, αλλά να προσπαθούμε να ζήσουμε σε αυτόν.
Το 2009 να γίνει η αρχή για να κάνουμε ο καθένας μας το χρόνο του να αξίζει.
To παρακάτω τραγούδι, εμπνευσμένο από τον Charlie Chaplin, είναι αφιερωμένο από εμένα σε όλους εσάς.., ιδιαίτερα σε σένα!...
Ας θυμόμαστε πως η πιο χαμένη από όλες τις μέρες μας είναι εκείνη που δε χαμογελάσαμε.. και αυτό δεν είναι καθόλου κλισέ!! ;)
Πολλά χαμόγελα για το αύριο, όσο δύσκολο και αν πρόκειται να είναι κάποιες στιγμές.. Καλή χρονιά!!
H αλήθεια είναι πως τα Χριστούγεννα ο καθένας από εμάς τα βιώνει διαφορετικά.. Όλο αυτό που κυριαρχεί τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, δεν είναι το καλύτερο μου.. Πέρσι σας είχα γράψει σχετικές σκέψεις, με τίτλο "ενόψει καταναλωτισμού"..
Εφέτος δεν έχω διάθεση για τόσες αναλύσεις. Άλλωστε τα φετινά Χριστούγεννα είναι από τα πιο περίεργα που έχουμε όλοι περάσει.. Ο καθένας ας βιώσει αυτές τις μέρες όπως ο ίδιος το επιθυμεί..
Προσωπικά θα ασχοληθώ με διάφορα πράγματα..., αλλά κυρίως θα περάσω περισσότερο χρόνο με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους...
Καλές γιορτές σε όλους..
Ευχήνα κρατήσουμε τα συναισθήματα ...αυτών των ημερών, την αγάπη, όχι μόνο τις γιορτινές στιγμές, αλλά για όλες τις μέρες του έτους..
..και όπως λένε οι στίχοι από το τραγουδάκι που ακούγεται :
«Να αλλάξουμε οριστικά… χωρίς να προσποιούμαστε τίποτα πια»