20 Δεκεμβρίου 2008

Ρώμη / Roma

Αισθάνομαι μια φοβερή τάση φυγής, ειδικά αυτή την περίοδο. Λατρεύω τα ταξίδια (γνωστό αυτό..), ειδικά τώρα είναι μια φάση που θα ήθελα πολύ να φύγω, αλλά όμως επειδή δεν είναι εύκολο πρακτικά, επιστρατεύω κάθε άλλο μέσο..

Εν προκειμένω, φώτο και μνήμη. Ελάτε λίγο να ταξιδέψουμε σήμερα νοερά μέχρι την Ρώμη, δεν σας έχω γράψει πως πέρασα.. Πάμε μια διαδικτυακή βόλτα;;;

Παντού στη Ρώμη υπερτονίζεται η πίστη στη χριστιανική θρησκεία.. Από εικόνες που έχουνε τοποθετηθεί σε κεντρικές λεωφόρους, μέχρι και στα τουριστικά λεωφορεία της..
Ακόμη και στα ημερολόγια για το 2009, στα περισσότερα υπερτερούσαν αυτά με τον ...Πάπα, με μοναχούς, με το Βατικανό..ευτυχώς υπήρχαν και κάποια με φωτογραφίες και κινηματογραφικές αναφορές που διαφοροποιούσαν λίγο το σκηνικό..

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη.. ;)) Μια μητρόπολη με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, κουλτούρα και αισθητική. Ολόκληρη ένα απέραντο μουσείο. Πολλά αρχαία μνημεία.., επιβλητικές πλατείες...που δε ξέρεις που να πρωτοσταθείς, τι να πρωτοθαυμάσεις..

Λαμπρή ιστορία, σαφέστατα επηρεασμένη από την αρχαία ελληνική, με έντονη παντού την παρουσία της να υπενθυμίζει το λαμπρό παρελθόν της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας..

Το βράδυ με τα φωταγωγημένα μνημεία, πλάι στο ποταμό Τίβερη, όλα μοιάζουν σαν βγαλμένα από το μακρινό παρελθόν.

Καθώς κοιτάς το Κολοσσαίο, το μυαλό σου τρέχει στην αιματηρή εποχή του αυτοκράτορα Τίτου το 80 μ.Χ., όπου η δίψα για αίμα, έφτασε στο ζενίθ με τις εκατοντάδες θυσίες και τα αγωνίσματα-σφαγές.



Η Φοντάνα ντι Τρέβι ενσωματωμένη στο πίσω μέρος ενός παλάτσο, βρίσκεται στο τέλος του υδραγωγείου Άκουα Βερτζίνε. Κυρίως χάρη στον κινηματογράφο το όμορφο σιντριβάνι έχει γίνει ένα από τα πιο γνωστά αξιοθέατα της Ρώμης. Κατά την παράδοση αν ρίξεις νόμισμα σε αυτό το σιντριβάνι του Σάλβι του 1732, τότε θα ξαναγυρίσεις στη Ρώμη. Εγώ έριξα τρία.. :)

Και βέβαια η πόλη-κράτος του Βατικανού, το πιο μικρό έθνος του κόσμου.. 500 στρεμμάτων με ...550 πολίτες, το οποίο δεσπόζει στο κέντρο της πόλης. Η Πόλη - Χώρα μπορεί να φαίνεται μικρότερη από άλλα κρατίδια, αλλά στην πραγματικότητα ως «Αγία Έδρα» της Καθολικής εκκλησίας ασκεί σήμερα μεγαλύτερη επιρροή ακόμη και από ολόκληρη την Ιταλία. Αν πάτε Ρώμη αξίζει να επισκεφτείτε την έδρα του Ποντίφικα..

κυρίως για να δείτε το μουσείο (ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου) με απίστευτους θησαυρούς.. Πάνω φωτό από την οροφή του Μουσείου.. Δεξία, αριστερά υπάρχουν χαλιά και χάρτες.. Ενδεικτικά αναφέρω, πως η αξία ενός μόνο χάρτη, ισοδυναμεί με όσο ποσό χρειάζεται για να τραφεί για ένα χρόνο μια πόλη σαν την Πάτρα..

Αρκετά αρχαία ελληνικά αγάλματα, μοναδικής ομορφιάς δεσπόζουν στο μουσείο...

Αξίζει βέβαια να επισκεφτείτε και την εκκλησία του Άγιου Πέτρου (από τις μεγαλύτερες εκκλησίες του κόσμου με πραγματικά αριστουργήματα, σου θυμίζει μουσείο..),
Εδώ ένα άγαλμα μέσα από την μεγαλοπρεπή Εκκλησία...
Στο κεντρικότερο σημείο του Ναού, στην Πύλη, υπάρχει γραφή με ελληνικά γράμματα
Πιετά.. Ο Μιχαήλ Άγγελος φιλοτέχνησε αυτό το αριστούργημα το 1499, 25 χρονών. Από το 1972 το προστατεύει μια γυάλινη επιφάνεια, όταν του επιτέθηκε με ένα σφυρί ένας άντρας φωνάζοντας "Είμαι ο Ιησούς Χριστός!" .... και προκάλεσε κάποιες φθορές..

...μα κυρίως αξίζει να θαυμάσετε το πιο εκπληκτικό έργο τέχνης όλων των εποχών, που σου ‘κόβει’ την ανάσα, την οροφή της Καπέλα Σιξτίνα του Μιχαήλ Αγγέλου. Σχετικά με αυτό το έργο έχω αναφερθεί διεξοδικά σε προηγούμενο post εδώ.

Πραγματικά μία πόλη που αξίζει κανείς να επισκεφτεί..
Όσοι ετοιμάζεστε να φύγετε για κάποιο ταξίδι αυτές τις μέρες εύχομαι να περασετε όμορφα!!

Αν δεν το ξέρετε, εδώ και λίγες μέρες μπορείτε να ταξιδέψετε στην αρχαία Ρώμη μέσω του google earth!! For more εδω!

18 Δεκεμβρίου 2008

Ο θάνατος του Εμποράκου, Θέατρο Ζίνα

Πριν συμβούν όλα όσα ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες, είχα σκεφτεί διάφορα posts να αναρτήσω & πράγματα να δω..
Kάθε όμως post συμβαδίζει με τη ψυχολογία και τα συναισθήματα σε αυτή την πόλη ανατρέπονται στιγμιαία. Σήμερα επέλεξα να σας γράψω για μια παράσταση που είδα πριν 2-3 εβδομάδες.

Πρόκειται για το έργο του Άρθουρ Μίλλερ "Ο θάνατος του εμποράκου", ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας και κορυφαία έργα του εικοστού αιώνα. Παίζεται στο θέατρο Ζίνα (ο κινηματογράφος της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ανακαινίστηκε σε θεατρική σκηνή) σε σκηνοθεσία του Γ. Ιορδανίδη.

Ο "Θάνατος του Εμποράκου" πρωτοανέβηκε στο Μπρόντγουαιη το 1949 και χάρισε στον Μίλλερ το βραβείο Πούλιτζερ.

Το έργο είναι φοβερά επίκαιρο σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ. Άλλωστε η τέχνη πάντα εμπνέεται από την ίδια τη ζωή.

Ο Θύμιος Καρακατσάνης έχει το ρόλο του Εμποράκου, ενός ανθρώπου που πίστεψε πως εκείνος μόνο δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τα κριτήρια που έθεσαν για όλη την ανθρωπότητα κάποιοι «ευυπόληπτοι» κύριοι που παροικούν σήμερα την κορυφή της πολιτικής και του επιχειρηματικού κόσμου.

Εξήντα χρόνια μετά τη συγγραφή του, το έργο παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, αφού το ποσοστό της φτώχειας σε παγκόσμια κλίμακα ακολουθεί σήμερα ανοδική πορεία και αποτελεί πλέον εν δυνάμει απειλή για όλο τον κόσμο.

Πηγή έμπνευσης του έργου, υπήρξε για τον Μίλλερ, ο πατέρας του, ο οποίος ήταν εμποράκος και πουλούσε γυναικεία ρούχα στη Νέα Υόρκη. Στη μεγάλη οικονομική ύφεση στην Αμερική το 1929, καταστράφηκε. Από εκείνη την ημέρα έπαψε να κοιτάει το γιο του στα μάτια. Και έτσι, ντροπιασμένος, πέθανε.

Μέσα από τη ζωή του Εμποράκου, ο Μίλλερ εξετάζει το μύθο του Αμερικανικού ονείρου, που σήμερα έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, με τις ελπίδες και τους φόβους της μέσης κοινωνικής τάξης.
Συγκεκριμένα, το έργο πραγματεύεται την ιστορία μιας μεσοαστικής οικογένειας, όπου ο πατέρας Γουίλλυ εργάζεται ακατάπαυστα για να συντηρήσει την οικογένεια του, η μητέρα Λίντα - πρότυπο συζύγου και μάνας - λειτουργεί πάντα ως εξισορροπητικός παράγοντας στις εντάσεις που αναπόφευκτα δημιουργούνται μέσα σε ένα σπίτι, κι οι δύο γιοι - όπως όλοι οι νέοι- αγωνιούν και προβληματίζονται για το μέλλον τους.

Η αγωνία του πατέρα για το μέλλον των παιδιών του θα τον φέρει σε σύγκρουση και με τους δύο, και θα δημιουργηθούν έντονες σκηνές, αλλά γεμάτες τρυφερότητα και ανθρωπιά.

Ο Εμποράκος, πολύ ηθικός και υπερήφανος άνθρωπος, προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά του με τις πατροπαράδοτες αρχές και θα φτάσει μέχρι τα άκρα για να τους τις επιβάλλει.

Τελικώς, ζει την τελευταία ημέρα της ζωής του χωρίς δουλειά, δίχως όνειρα, και με τον τρόμο ότι στα μάτια των άλλων θα μοιάζει ως ένας αποτυχημένος.

Ο Εμποράκος όχι μόνο πρόσφερε στον 33χρονο τότε Άρθουρ Μίλλερ παγκόσμια αναγνώριση, αλλά αποτέλεσε και τον ακρογωνιαίο λίθο του σύγχρονου Αμερικανικού θεάτρου.

Ένα έργο βαθύτατα ανθρώπινο, διαχρονικό και με πολύ δυνατές ερμηνείες.

Θέατρο Ζίνα (πρώην κινηματογράφος)
Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, Κέντρο, 2106424414, 2106424424
Κοινωνικό Δράμα του 'Αρθουρ Μίλερ Σκηνοθ.: Γ. Ιορδανίδης. Ερμηνεύουν: Θ. Καρακατσάνης, Α. Γρηγοριάδου, Μ. Μαρκάτης, Γρ. Σταμούλης, Ελ. Ρήγου. Μετάφρ.: Αλ. Κοέν. Σκην.-κοστ.: Γ. Πάτσας. Μουσ.: Θ. Οικονόμου. Διάρκεια 120'

16 Δεκεμβρίου 2008

Οταν η Ελλάδα "καίγεται", τα παιδιά στο Χαρτούμ μιλάνε για την ΕΙΡΗΝΗ..


Mπορεί αυτός ο τόπος όντως να μελαγχόλησε.. αλλά η ελπιδα υπάρχει ακόμη.. και αυτή τη φορά μας τη στέλνουν μαθητές από το Χαρτούμ... σχηματίζοντας στο προαύλιο του σχολείου το σήμα της Ειρήνης..

Ο φίλος Vad, καθηγητής στο Σουδάν, το παρουσίασε στο blog του. Νομίζω πως αξίζει την αναδημοσίευση από όλους με το τίτλο : "Όταν η Ελλάδα "καίγεται", τα παιδιά στο Χαρτούμ μιλάνε για ΕΙΡΗΝΗ.."

Οταν η Ελλάδα καίγεται...
...τα παιδιά στο Χαρτούμ μιλούν για την Ε Ι Ρ Η Ν Η
Χοσάμ, Βασίλη, Ευτυχία, Κατερίνα, Βαρβάρα, Λευτέρης, Έλενα, Κρίστι, Φαούστα, Αναστάση, Σοφία, Σπυρούλα, Ελίνα, Σάντρα, Καίτη, Μιχάλης, Δημήτρη.. σας ευχαριστούμε πολύ!!!

Η ιδέα και οι φωτογραφίες είναι της Σοφίας Παξιβάνη, καθηγήτριας Φυσικής Αγωγής και διευθύντριας του σχολείου.
Η πρόταση για αναδημοσίευση ήρθε στα σχόλια του προηγούμενου ποστ από το αγαπητό dyosmaraki.

Το βρίσκω εξαιρετικό.. Vad σε ευχαριστούμε! Οποιος επιθυμεί αναδημοσιεύει την ενέργεια, μήνυμα των παιδιών!!

15 Δεκεμβρίου 2008

..πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος


Σα να μου τέλειωσαν τα χρώματα πριν καν τα αντικρίσω,
σαν να κουράστηκα απ΄ τον χρόνο πριν καν να αρχίσω,
λίγες στιγμές πριν ζήσω, το κορμί μου πριν προικίσω,
σα να γελάστηκα από άνθρωπο λίγο πριν να τον συμπαθήσω,
σα να μου γνεψε η καρδιά μου και να ταυτίστηκε με την πιο μαύρη σκιά μου,
σα να κλότσησα μακριά τα όνειρα μου,
σα να έχασα για ένα λεπτό την ματιά μου και να θάφτηκα στο σκότος,
πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος;!
Έχεις ιδέα πως είναι να κολυμπάς μες στο σκοτάδι
και να μην πνίγεσαι,
μονάχος μες στην σκέψη να αφήνεσαι και να δίνεσαι,
δεν γίνεσαι γαμώτο είσαι, και για ό,τι είσαι πάντα κρίνεσαι,
μη μου θλίβεσαι αγαπημένη, που είσαι τώρα πια χαμένη;, εξαντλημένη,
ξοφλημένη! Αφού η αγάπη ήταν το μόνο που δεν ένιωσες,
τώρα πάλι να: με τα τέρατα πως έμπλεξες;
Και πως θέλεις να ξεμπλέξεις;
η ζωή σου είναι και του θανάτου η έλξη.
Άλλο ένα ψέμα κι ένα ακόμη ξωτικό νεκρό στην χώρα των μπορντό ονείρων,
των ανύπαντρων ερωτευμένων χήρων, των μισαλλόδοξων μητέρων που κρατάνε
τα μωρά υστερόβουλα, κι όλα ανώφελα κι όλα στον τόπο αυτό κοίτα
πως γίνονται : ανώδυνα!
«Αγάπησέ με, σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με,
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησέ με,
λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με,
αγάπησέ με
»
Σαν σωριασμένα βράχια από την θάλασσα ριγμένα,
σαν ουρλιαχτά γοργόνων όπως τα φύκια παρατημένα,
όσα είχα στην καρδιά μου, όσα πίστευα κι όσα λάτρευα για μένα
απογειώθηκαν σαν σκόνη κι είναι από τον άνεμο θαμμένα,
δεμένος ο ήλιος πίσω από σύννεφα βρεγμένα,
σταματημένος ο χρόνος θυμίζει κάτι από εσένα,
σαν παγωμένος αυτός ο τόπος μελαγχόλησε λες κι έφυγε για τα ξένα,
μα είναι νωρίς ακόμα, δεν μου πάγωσε το αίμα..

Freedom of Speech και Ευτυχία Ραυτοπούλου. Βραβείο καλύτερου στίχου στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2006.

Related Posts with Thumbnails