Ο θάνατος του Εμποράκου, Θέατρο Ζίνα

Πριν συμβούν όλα όσα ζήσαμε τις προηγούμενες ημέρες, είχα σκεφτεί διάφορα posts να αναρτήσω & πράγματα να δω..
Kάθε όμως post συμβαδίζει με τη ψυχολογία και τα συναισθήματα σε αυτή την πόλη ανατρέπονται στιγμιαία. Σήμερα επέλεξα να σας γράψω για μια παράσταση που είδα πριν 2-3 εβδομάδες.

Πρόκειται για το έργο του Άρθουρ Μίλλερ "Ο θάνατος του εμποράκου", ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας και κορυφαία έργα του εικοστού αιώνα. Παίζεται στο θέατρο Ζίνα (ο κινηματογράφος της Λεωφόρου Αλεξάνδρας ανακαινίστηκε σε θεατρική σκηνή) σε σκηνοθεσία του Γ. Ιορδανίδη.

Ο "Θάνατος του Εμποράκου" πρωτοανέβηκε στο Μπρόντγουαιη το 1949 και χάρισε στον Μίλλερ το βραβείο Πούλιτζερ.

Το έργο είναι φοβερά επίκαιρο σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ. Άλλωστε η τέχνη πάντα εμπνέεται από την ίδια τη ζωή.

Ο Θύμιος Καρακατσάνης έχει το ρόλο του Εμποράκου, ενός ανθρώπου που πίστεψε πως εκείνος μόνο δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τα κριτήρια που έθεσαν για όλη την ανθρωπότητα κάποιοι «ευυπόληπτοι» κύριοι που παροικούν σήμερα την κορυφή της πολιτικής και του επιχειρηματικού κόσμου.

Εξήντα χρόνια μετά τη συγγραφή του, το έργο παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, αφού το ποσοστό της φτώχειας σε παγκόσμια κλίμακα ακολουθεί σήμερα ανοδική πορεία και αποτελεί πλέον εν δυνάμει απειλή για όλο τον κόσμο.

Πηγή έμπνευσης του έργου, υπήρξε για τον Μίλλερ, ο πατέρας του, ο οποίος ήταν εμποράκος και πουλούσε γυναικεία ρούχα στη Νέα Υόρκη. Στη μεγάλη οικονομική ύφεση στην Αμερική το 1929, καταστράφηκε. Από εκείνη την ημέρα έπαψε να κοιτάει το γιο του στα μάτια. Και έτσι, ντροπιασμένος, πέθανε.

Μέσα από τη ζωή του Εμποράκου, ο Μίλλερ εξετάζει το μύθο του Αμερικανικού ονείρου, που σήμερα έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, με τις ελπίδες και τους φόβους της μέσης κοινωνικής τάξης.

Συγκεκριμένα, το έργο πραγματεύεται την ιστορία μιας μεσοαστικής οικογένειας, όπου ο πατέρας Γουίλλυ εργάζεται ακατάπαυστα για να συντηρήσει την οικογένεια του, η μητέρα Λίντα - πρότυπο συζύγου και μάνας - λειτουργεί πάντα ως εξισορροπητικός παράγοντας στις εντάσεις που αναπόφευκτα δημιουργούνται μέσα σε ένα σπίτι, κι οι δύο γιοι - όπως όλοι οι νέοι- αγωνιούν και προβληματίζονται για το μέλλον τους.

Η αγωνία του πατέρα για το μέλλον των παιδιών του θα τον φέρει σε σύγκρουση και με τους δύο, και θα δημιουργηθούν έντονες σκηνές, αλλά γεμάτες τρυφερότητα και ανθρωπιά.

Ο Εμποράκος, πολύ ηθικός και υπερήφανος άνθρωπος, προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά του με τις πατροπαράδοτες αρχές και θα φτάσει μέχρι τα άκρα για να τους τις επιβάλλει.

Τελικώς, ζει την τελευταία ημέρα της ζωής του χωρίς δουλειά, δίχως όνειρα, και με τον τρόμο ότι στα μάτια των άλλων θα μοιάζει ως ένας αποτυχημένος.

Ο Εμποράκος όχι μόνο πρόσφερε στον 33χρονο τότε Άρθουρ Μίλλερ παγκόσμια αναγνώριση, αλλά αποτέλεσε και τον ακρογωνιαίο λίθο του σύγχρονου Αμερικανικού θεάτρου.

Ένα έργο βαθύτατα ανθρώπινο, διαχρονικό και με πολύ δυνατές ερμηνείες.

Θέατρο Ζίνα (πρώην κινηματογράφος)

Λεωφ. Αλεξάνδρας 74, Κέντρο, 2106424414, 2106424424

Κοινωνικό Δράμα του 'Αρθουρ Μίλερ Σκηνοθ.: Γ. Ιορδανίδης. Ερμηνεύουν: Θ. Καρακατσάνης, Α. Γρηγοριάδου, Μ. Μαρκάτης, Γρ. Σταμούλης, Ελ. Ρήγου. Μετάφρ.: Αλ. Κοέν. Σκην.-κοστ.: Γ. Πάτσας. Μουσ.: Θ. Οικονόμου. Διάρκεια 120'

Οταν η Ελλάδα "καίγεται", τα παιδιά στο Χαρτούμ μιλάνε για την ΕΙΡΗΝΗ..

Mπορεί αυτός ο τόπος όντως να μελαγχόλησε.. αλλά η ελπιδα υπάρχει ακόμη.. και αυτή τη φορά μας τη στέλνουν μαθητές από το Χαρτούμ... σχηματίζοντας στο προαύλιο του σχολείου το σήμα της Ειρήνης..

Ο φίλος Vad, καθηγητής στο Σουδάν, το παρουσίασε στο blog του. Νομίζω πως αξίζει την αναδημοσίευση από όλους με το τίτλο : "Όταν η Ελλάδα "καίγεται", τα παιδιά στο Χαρτούμ μιλάνε για ΕΙΡΗΝΗ.."

Οταν η Ελλάδα καίγεται...

...τα παιδιά στο Χαρτούμ μιλούν για την Ε Ι Ρ Η Ν Η

Χοσάμ, Βασίλη, Ευτυχία, Κατερίνα, Βαρβάρα, Λευτέρης, Έλενα, Κρίστι, Φαούστα, Αναστάση, Σοφία, Σπυρούλα, Ελίνα, Σάντρα, Καίτη, Μιχάλης, Δημήτρη.. σας ευχαριστούμε πολύ!!!

Η ιδέα και οι φωτογραφίες είναι της Σοφίας Παξιβάνη, καθηγήτριας Φυσικής Αγωγής και διευθύντριας του σχολείου.
Η πρόταση για αναδημοσίευση ήρθε στα σχόλια του προηγούμενου ποστ από το αγαπητό dyosmaraki.

Το βρίσκω εξαιρετικό.. Vad σε ευχαριστούμε! Οποιος επιθυμεί αναδημοσιεύει την ενέργεια, μήνυμα των παιδιών!!

..πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος

Σα να μου τέλειωσαν τα χρώματα πριν καν τα αντικρίσω,
σαν να κουράστηκα απ΄ τον χρόνο πριν καν να αρχίσω,
λίγες στιγμές πριν ζήσω, το κορμί μου πριν προικίσω,
σα να γελάστηκα από άνθρωπο λίγο πριν να τον συμπαθήσω,
σα να μου γνεψε η καρδιά μου και να ταυτίστηκε με την πιο μαύρη σκιά μου,
σα να κλότσησα μακριά τα όνειρα μου,
σα να έχασα για ένα λεπτό την ματιά μου και να θάφτηκα στο σκότος,
πόσο μελαγχόλησε αυτός ο τόπος;!
Έχεις ιδέα πως είναι να κολυμπάς μες στο σκοτάδι
και να μην πνίγεσαι,
μονάχος μες στην σκέψη να αφήνεσαι και να δίνεσαι,
δεν γίνεσαι γαμώτο είσαι, και για ό,τι είσαι πάντα κρίνεσαι,
μη μου θλίβεσαι αγαπημένη, που είσαι τώρα πια χαμένη;, εξαντλημένη,
ξοφλημένη! Αφού η αγάπη ήταν το μόνο που δεν ένιωσες,
τώρα πάλι να: με τα τέρατα πως έμπλεξες;
Και πως θέλεις να ξεμπλέξεις;
η ζωή σου είναι και του θανάτου η έλξη.
Άλλο ένα ψέμα κι ένα ακόμη ξωτικό νεκρό στην χώρα των μπορντό ονείρων,
των ανύπαντρων ερωτευμένων χήρων, των μισαλλόδοξων μητέρων που κρατάνε
τα μωρά υστερόβουλα, κι όλα ανώφελα κι όλα στον τόπο αυτό κοίτα
πως γίνονται : ανώδυνα!
«Αγάπησέ με, σκούπισε το δάκρυ μου με φως και κράτησέ με,
αυτός ο τόπος μελαγχόλησε, βοήθησέ με,
λιώσε το φεγγάρι μου κάντο βροχή και ξέπλυνέ με,
αγάπησέ με»
Σαν σωριασμένα βράχια από την θάλασσα ριγμένα,
σαν ουρλιαχτά γοργόνων όπως τα φύκια παρατημένα,
όσα είχα στην καρδιά μου, όσα πίστευα κι όσα λάτρευα για μένα
απογειώθηκαν σαν σκόνη κι είναι από τον άνεμο θαμμένα,
δεμένος ο ήλιος πίσω από σύννεφα βρεγμένα,
σταματημένος ο χρόνος θυμίζει κάτι από εσένα,
σαν παγωμένος αυτός ο τόπος μελαγχόλησε λες κι έφυγε για τα ξένα,
μα είναι νωρίς ακόμα, δεν μου πάγωσε το αίμα..

Freedom of Speech και Ευτυχία Ραυτοπούλου. Βραβείο καλύτερου στίχου στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης 2006.

φτάνει!!...

Σκίτσο του Η. Μακρή

Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά βαριά στην πόλη μας..
Είναι αρκετά τα πράγματα που με έχουνε στεναχωρήσει αυτές τις μέρες, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου μαζί σας..

Είδα ορισμένους να απορούν για την οργή που νιώθει ο κόσμος, τους είναι ‘δύσκολο’ να συνειδητοποιήσουν για ποιο λόγο υπάρχει το ξέσπασμα..

Μα αλήθεια ζουν σε άλλη χώρα;; Πριν λίγο καιρό είχα καταγράψει σε ένα κείμενο, το "χώρα αφιλόξενη" όλα τα συναισθήματα που κυριαρχούν γύρω μας και είχαμε τότε συζητήσει αρκετά σχετικά, αναρωτιόμασταν πότε όλο αυτό θα ξεσπάσει..

Όποιος ζει στην Αθήνα, όποιος κυκλοφορεί στους δρόμους της, δεν γίνεται να μην έχει αφουγκραστεί αυτό το έντονο συναίσθημα της δυσφορίας που υπάρχει παντού.

Η βία παράγεται καθημερινά εδώ και χρόνια, από την ίδια την κοινωνία στον καθένα. Από τα παράθυρα της τηλεόρασης με τους ‘μανιασμένους’ συνομιλητές, από την ακρίβεια, από την έλλειψη οράματος, από τους πολιτικούς, από το ελαττωματικό εκπαιδευτικό και το ανύπαρκτο νοσηλευτικό σύστημα, από τα άδεια ταμεία με τα κλεμμένα λεφτά των ασφαλισμένων, από τα σκάνδαλα της εκκλησίας, από τη σαπίλα, τη διαφθορά.

Σκοτώθηκε ένα μικρό παιδί, κάηκε όλη η Αθήνα και δε βρέθηκε ένας άνθρωπος να αναλάβει την ευθύνη και να παραιτηθεί.

Ο μόνος που είχε την ευθιξία να υποβάλλει την παραίτηση του ήταν ο κος Χρήστος Κίττας, ο πρύτανης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Τυχαίνει να έχω γνωρίσει προσωπικά τον κ. Κίττα, είναι ένας άνθρωπος που με κέρδισε. Πάντα χαμογελαστός, εγκάρδιος, με αγάπη για τους φοιτητές του. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, ήταν ο μόνος που είχε το θάρρος να πει τη φράση "Aποτύχαμε, κύριοι!"..

Ήταν ο μόνος που δήλωσε τα εξής: "Φτάσαμε στην ώρα μηδέν. Κάποιος φταίει! Δεν είναι δυνατόν να μη φταίει κανείς! […] Είναι τεράστια η δική μου ευθύνη. Είμαι 38 χρόνια δάσκαλος. Φταίω και εγώ, ως πνευματικός άνθρωπος".. Μακάρι όλοι να είχανε το φιλότιμο του, πραγματικά..

Σκίτσο του Α.Πετρουλάκη

Προσπαθούν τώρα να αθωώσουν τον αστυνομικό, ο οποίος χτές στο υπόμνημα του δεν ζήτησε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΥΓΝΩΜΗ από τους γονείς του παιδιού!
Ο υπερασπιστής του ο Α. Κούγιας τόλμησε να ξεστομίσει την φράση «..αν τελικά έπρεπε να χαθεί αυτό το παιδί, θα το κρίνει η δικαιοσύνη».
Πολλές φορές ΜΙΑ ΛΕΞΗ σκοτώνει περισσότερο και από μια σφαίρα!

Ο συγκεκριμένος «κύριος» (εντός εισαγωγικών βέβαια) υποστήριξε πως ο Αλέξης αποβλήθηκε από το σχολείο του και ότι ενώ κατοικούσε στα βόρεια προάστια, σύχναζε στα Εξάρχεια. Η Σχολή Μωραΐτη το διέψευσε, αναφέροντας πως το παιδί είχε διαγωγή κοσμιοτάτη, άψογες επιδόσεις και άριστες σχέσεις με όλους. Δε καταλαβαίνω βέβαια τι θα πείραζε αν σύχναζε στα Εξάρχεια; Είναι αυτό κάτι ενοχοποιητικό;.. Εκεί φτάσαμε;;

Σκίτσο του Α. Πετρουλάκη

Τι κοινωνία είναι αυτή..

Πως γίναμε έτσι;; Τόση απάθεια;; Που είναι η τσίπα μας;;

Ο προβληματισμός, η ΣΚΕΨΗ;;
Που είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, που είναι οι σωστοί πολιτικοί;;

Γιατί δεν αντιδρά κανείς; ΟΥΤΕ ΣΥΓΝΩΜΗ;;

Αυτές τις μέρες δεν δολοφονήθηκε μόνο ο Αλέξης.

Αυτές τις μέρες δολοφονήθηκε η ελληνική κοινωνία στο σύνολο της.

Στη θέση του μικρού Αλέξη θα μπορούσε να ήταν ο καθένας από εμάς.

Άλλωστε το μέλλον του καθένα από εμάς το δολοφονούν καθημερινά με τη ματαίωση των ονείρων, με τα σκάνδαλα, με τις κλεψιές, με το να είμαστε καταχρεωμένοι και ουραγοί στην Ευρώπη σε όλα τα επίπεδα.

Όλοι φταίμε! Για την απραξία μας, που ανεχόμαστε σιωπηλά κραυγαλέα σκάνδαλα εδώ και χρόνια...

Αυτό που συντελείται αυτές τις μέρες είναι μόνο τα συμπτώματα, ας ψάξουμε τα αίτια!
Ότι σπείραμε, τώρα το θερίζουμε. Έχουμε γίνει μισάνθρωποι..

banksy - ο τρομοκράτης με τα λουλούδια

Όταν καις ιστορικά κτίρια και βιβλιοθήκες, είναι σαν να καίς την ίδια τη γνώση.

Αν κάποιοι αυτό δεν το κατανοούν φταίει η κοινωνία με τη παιδεία που τους παρείχε, που δεν τους το δίδαξε..

Ας διδακτούμε θετικά από όλα όσα έγιναν αυτές τις μέρες.

Ας αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας, ΟΛΗ τη νοοτροπία μας.

Ας γίνουμε έτσι όπως πρέπει να είμαστε. ΟΧΙ άβουλα όντα..

Κάποτε σκεφτόμασταν, προβληματιζόμασταν, εκφραζόμασταν!
Σήμερα ποιος «σκέφτεται»??? Ποιος προβληματίζεται???

Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε όλοι το άτομο μας πρώτα απ’ όλα.

Εύχομαι όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες, να μας ξυπνήσουν, να γίνουμε ανθρώπινοι, να κοιτάξουμε τον διπλανό μας στα μάτια. Να νοιαστούμε για αυτόν! Αν και πάλι τίποτα δεν αλλάξει, τότε θα είμαστε αξιοθρήνητοι.

Νιώστε το προβληματισμό των νέων ανθρώπων, ακούστε τους, δώστε τους χώρο έκφρασης, έχουνε πολλά να πούνε.. Τα σημερινά 15χρονα μιλάνε καλύτερα από το 'ξύλινο' λόγο των πολιτικών και σίγουρα από όσους πρωταγωνιστούν καθημερινά στα παράθυρα των ειδήσεων. Ας κάνει ο καθένας από εμάς τον απολογισμό του..

Γιατί «εκείνοι που δε θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν»...

Θα συνεχίσουμε, θα είμαστε ξανά όσο πιο θετικοί γίνεται, αλλά τα συναισθήματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν υπόγεια, θα λειτουργούν αυτά, και πιστεύω πως δε θα ξεχαστούν..

Θα κλείσω το post με ένα απόσπασμα από ένα άρθρο του Μάνου Χατζιδάκι, του μοναδικού αυτού Έλληνα με το τόσο ελεύθερο πνεύμα, όσο σπανίζει σήμερα στους περισσότερους από εμάς. Τραγικά επίκαιρο..
Το είχε γράψει για τα επεισόδια που έγιναν τον Μάιο του 1986 και είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό «Το Τέταρτο» (ολόκληρο το άρθρο του μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ-Ελευθεροτυπία 9/12).

«Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».