Υπάρχουν αρκετά πράγματα που αγαπάω στην Αθήνα…
Ένα από αυτά είναι σίγουρα .. ένας περίπατος στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου..
Δεν ξέρω αν ισχύει.. αλλά λέγεται ότι οι αρχαίοι έλληνες έχτιζαν τους ναούς σε χώρους όπου υπήρχε μια ιδιαίτερη ενέργεια. Λένε ότι δεν ήταν ποτέ τυχαία η επιλογή της τοποθεσίας ενός ναού. Ίσως όλα αυτά να είναι απλά μυθολογίες. Όπως και αν έχει όμως, ακόμη και τίποτα από αυτά να μην ισχύει, το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα μέρη της πόλης, που αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου… ένας τόπος που ενεργειακά μου κολλάει πολύ.
Έχω περάσει πολλές στιγμές της ζωής μου, περπατώντας και ακούγοντας μουσική σε αυτό το δρόμο.. Στιγμές ευτυχίες, αλλά και στιγμές όταν αισθανόμουν βυθισμένη στην αποτυχία..
Η αύρα του χώρου είναι απίστευτη. Για την ακρίβεια..με μαγεύει..
Όμορφα είναι το καλοκαίρι με τις παραστάσεις του Ηρωδείου και τις μυριάδες των ανθρώπων που ξεχύνονται στο δρόμο..
Όμορφα είναι τη περίοδο της έκθεσης του βιβλίου, όπου η περιοχή γεμίζει με κόσμο, βιβλία, εκδηλώσεις…
Όμορφα είναι και το χειμώνα, με τους διάφορους καλλιτέχνες στο δρόμο δεξιά και αριστερά να προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή του κάθε περαστικού.
Οποιαδήποτε όμως περίοδο του χρόνου και αν πας, τη ματιά σου θα την κεντρίσει ο βράχος της ακρόπολης. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για την επιβλητικότητα του μνημείου. Ίσως όμως αξίζει μια
σύντομη αναφορά στην ιστορία της Ακρόπολης.
Ο λόφος της ακρόπολης κατοικήθηκε για πρώτη φορά περίπου το
3500-3000 π.Χ.
Τον
5ο αιώνα π.Χ. αρχίζει ουσιαστικά η πραγματοποίηση του φιλόδοξου οικοδομικού προγράμματος του Περικλή.
Τον
6ο αιώνα μ.Χ. τα μνημεία του λόφου της Ακρόπολης μετατρέπονται σε χριστιανικές εκκλησίες. Ενώ τα Προπύλαια χρησιμοποιούνται ως ανάκτορα των Φράγκων ηγεμόνων της πόλης (
1204).
Το
1456 η Ακρόπολη γίνεται οθωμανικό φρούριο.
Το
1687 η Ακρόπολη πολιορκείται από τον Μοροζίνι, ενώ στις 26 Σεπτεμβρίου βομβαρδίζεται από τους Ενετούς. Ο Παρθενώνας ανατινάζετε, ενώ είχε μετατραπεί σε πυριτιδαποθήκη. Μέχρι τότε το μνημείο είχε διατηρηθεί αμετάβλητο.
Το
1801-1082 ο λόρδος Έλγιν αφαιρεί με απίστευτη βαρβαρότητα γλυπτά από τον Παρθενώνα, από το ναό της Αθηνάς Νίκης και το Ερεχθείο, καταστρέφοντας ανεπανόρθωτα τα μνημεία.
Το
1822 η Ακρόπολη έρχεται στην κυριαρχία των Ελλήνων, με πρώτο της φρούραρχο τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Από το
1835 αρχίζουν οι πρώτες ανασκαφές στο βράχο.
Από το 1885 έως και το 1890 συντελείται οργανωμένη ανασκαφή από τον Παναγιώτη Καββαδία.
Στις αρχές του
20ου αιώνα έχουμε τις πρώτες εκτενείς αναστηλωτικές εργασίες από τον Ν. Μπαλάνο.΄
Η μοναδικότητα του Παρθενώνα έγκειται στις τέλεια αρμονικές αναλογίες του μέχρι την παραμικρή του λεπτομέρεια· μολονότι ο ναός αυτός ήταν μεγαλύτερος από τους άλλους δωρικούς ναούς της εποχής του (με 8x17 κίονες, αντί για 6x13 που συνηθίζονταν τον 5ο αι. π.Χ.), οι αναλογίες του ήταν τόσο αρμονικές, ώστε να του προσδίδουν εκπληκτική ομοιογένεια μορφής, μνημειώδη μεγαλοπρέπεια και πρωτοφανή χάρη σε σύγκριση με τους πιο βαρείς δωρικούς προκατόχους του.
Η αρχιτεκτονική του με τις εκλεπτύνσεις, τις δυσδιάκριτες αποκλίσεις από την κατακόρυφο και την οριζόντια κατεύθυνση και με τις αρμονικές αναλογίες.
Ο στυλοβάτης παρουσίαζε ελαφρά τυμπανοειδή καμπύλωση, οι κίονες απέκλιναν από την κατακόρυφο προς το κέντρο του ναού και η συνολική σχεδίαση ήταν πυραμιδοειδής. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχανόταν
μία κίνηση προς τα μέσα και προς τα πάνω που μετέτρεπε τον Παρθενώνα σε ένα παλλόμενο οργανικό σύνολο.
Ένα αμυδρό «φούσκωμα» στο μεσαίο τμήμα των κιόνων, απέδιδε οπτικά το γεγονός ότι οι κίονες σήκωναν μεγάλο βάρος. Οι αναρίθμητες αυτές λεπτότητες σχεδιάστηκαν με μεγαλοφυή τρόπο και εκτελέστηκαν με απαράμιλλη μαθηματική ακρίβεια.
Όσοι επιθυμείτε μια εικονική περιήγηση στον Παρθενώνα, επισκεφτείτε το παρακάτω link:
http://www.vgreece.com/index.php?category=1110#vt3
Ο Παρθενώνας .. και η .. Διονυσίου Αρεοπαγίτου πολλά χρόνια πριν.. Εμείς προφανώς δεν υπήρχαμε.. πάντως τίποτα δεν της έλειπε και τότε..
