Σουρεαλιστική .. πραγματικότητα!!
Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω το σημερινό πρωινό μου. Βρέθηκα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Απλά: χάος. Να τα ξανάλεμε? Αγένεια, αλαλούμ, κομφούζιο, -----..
Περίμενα περίπου 1,5 ώρα μέχρι να έρθει η σειρά στο ταμείο για να με καθοδηγήσουν στο αντίστοιχο γραφείο. Αφού λοιπόν έχασα σχεδόν δύο ώρες περιμένοντας, ανάμεσα σε νευρικούς και αλλόφρονες συμπολίτες .., ήρθε η θεϊκή στιγμή να πάω στην υπάλληλο… Ώρα 10 π.μ.
- «
Καλημέρα σας! Για μια αιμοληψία»
- «
Ελάτε αύριο. Σήμερα τελειώσαμε..»
- «
Παρακαλώ?»
- «
Φύγετε δεσποινίς μου! Ελάτε αύριο είπαμε. Δεν κάνουμε άλλες αιμοληψίες σήμερα.»
- «
Μα περίμενα τόση ώρα! Έχω πάρει 2 νούμερα προτεραιότητας!»
- «
Ε, τι μου το λέτε? Συζήτηση θα πιάσουμε τώρα? Ελάτε έχουμε και άλλες δουλειές, μας καθυστερείτε!»
Εκείνη τη στιγμή όταν κάθε νωχελική που έτυχε να γίνει δημόσιος υπάλληλος και να νιώθει ότι έχει ….. γίνει ....ο πάπας ο ίδιος – πραγματικά τι κάνεις? Την καταγγέλλεις? Την βρίζεις?
Προσωπικά κράτησα τη
ψυχραιμία μου.. μία γιατρός από άλλο τμήμα βλέποντας με μου είπε: «
Δεσποινίς, όλες αυτές στο συγκεκριμένο τμήμα είναι ιδιότροπες, έτσι λειτουργούν.. μέχρι τις 10.. Απλά την επόμενη φορά πήγαινε σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, εδώ μέσα είμαστε μπάχαλο..»
Αυτό που με τρομάζει στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι ότι χάνεται η ανθρωπιά, η χαρά του να εξυπηρετείς και να είσαι
ευγενής. Με τρομάζει η αγένεια! Ας είναι, αύριο το πρωί και
πάλι εκεί θα είμαι.. Θα
αντισταθώ, μπορεί και να της
χαμογελάσω! Δεν πρόκειται να κάνω τη χάρη σε κανένα να με 'ρίξει', δεν πρόκειται να δώσω αξία σε κανένα ουρλιάζοντας.. Θα αντισταθώ μέχρι να κάνω τη δουλειά μου και εννοείται με το τρόπο μου θα προσέχω για να έχω!...