2 χρόνια Roadartist.....in athens!!!

Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια, δημιουργήθηκε το blog.

Όταν το ξεκίνησα, περίμενα ότι θα το είχα το πολύ για 1-2 εβδομάδες. Δεν είχα ιδέα τι θα έγραφα, ούτε πόσο τακτικά, αν θα έβρισκα θέματα για να αναρτώ, πολύ περισσότερο ήμουν σίγουρη πως θα βαριόμουνα την όλη διαδικασία..

Τελικά βγήκα λάθος ...πανηγυρικά!

Για να είμαι ακόμη εδώ, σημαίνει ότι αφενός διακρίνω πράγματα που πιστεύω πως όχι απλά αξίζουν τον χρόνο, αλλά ότι με "πάνε" ως άνθρωπο λίγο παραπέρα, και αφετέρου ότι έχω ακόμη διάθεση και πράγματα να μοιραστώ.

Από την πρώτη ανάρτηση του blog, με κάποιους ήρθαμε αρκετά κοντά και επικοινωνούμε μέχρι & σήμερα, στην πορεία προστέθηκαν περισσότεροι.. Υπήρχαν & bloggers, οι οποίοι αποδείχτηκαν διαφορετικοί από ότι περίμενα, όμως και αυτό μέσα στο "παιχνίδι" είναι.. όχι τόσο του blogging, όσο της ίδιας της ζωής..Αν δεν υπήρχαν τέτοια περιστατικά, τότε κάτι δε θα πήγαινε καλά..

Το blog το διατηρώ με το ίδιο μεράκι που είχα από την πρώτη ανάρτηση, και το μόνο σίγουρο είναι πως για όσο καιρό ακόμη θα συνεχιστεί, θα υπάρχει το ίδιο κέφι και η ίδια ακριβώς διάθεση..Αν νιώσω αυτό το συναίσθημα να υποχωρεί, τότε θα το διακόψω.. Θα διατηρηθεί για όσο αισθάνομαι πως έχει λόγο ύπαρξης..

Μπορεί να υπερτερούν οι αναρτήσεις για τα πολιτιστικά, είναι κ όμως κατά βάση προσωπικό.. Με μια προσεκτική ματιά, νομίζω μπορεί αυτό εύκολα κάποιος να το διαπιστώσει..

Ένα μεγάλο ευχαριστώ.. για τις συζητήσεις, για τις ανοικτές ματιές και την θετικότητα σας..

Υπήρξαν πιεστικές στιγμές, που με αποφορτίσατε αρκετά, είτε με ένα σχόλιο, είτε με ένα email, είτε με κάποιο δώρο, χωρίς ίσως να το αντιληφθείτε.., με ένα μαγικό τρόπο..

Με μια σύντομη ματιά προς τα πίσω..., γυρίζοντας στις "σελίδες" του blog είναι σαν να περνάνε και στιγμές από μπροστά μου από τα δυο προηγούμενα χρόνια..

Δύο γεμάτα χρόνια! Τόσο στην προσωπική μου ζωή, με εμπειρίες, βόλτες, όνειρα, χαρές, στεναχώριες, δουλειές, αγωνίες - αγώνες, δυσκολίες, διαβάσματα, γνώση.... Αλλά και τόσο εδώ.. με συνολικά περίπου 300 αναρτήσεις (όχι αναλογικά πολλές, αλλά πάντα με αφορμές) και σχεδόν 221.000 περάσματα.. Νομίζω με επίπεδο.., και για μένα το σημαντικότερο δίχως κραυγές..

Πέρσι τέτοια μέρα σας είχα δωρίσει, μια συλλογή με τραγούδια που έπαιζαν καθ'όλη τη διάρκεια του 1ου χρόνου και συνόδευαν τις αναρτήσεις του..

Το είχα ονομάσει Roadartist's Soundtrack Vol.1 (όποιος θέλει μπορεί να το κατεβάσει και σήμερα, το link είναι ενεργό)..

Σας είχα υποσχεθεί την συνέχεια του, εφόσον θα ήμουν εδώ..

Να λοιπόν που έφτασε και αυτή η στιγμή..

Ένα δώρο για όλους εσάς, με κάποια επιλεγμένα αγαπημένα κομμάτια, που συνόδευαν τα posts του blog το 2ο έτος..

Κάτι σαν soundtrack των στιγμών του :)

Roadartist's Soundtrack Vol.2

Τώρα το μάθατε.. Αν του χρόνου τέτοια μέρα, είμαστε ακόμη εδώ και καλά, θα ακολουθήσει το αντίστοιχο Vol.3...

Η εύχη μου δε θα αλλάξει...

Όπως πάντα εύχομαι να μην πάψετε ποτέ σας να ονειρεύεστε!

Μερικές φορές η δύσκολη πραγματικότητα μάς κάνει να δυσανασχετούμε και να προδίδουμε ακόμη και την πίστη μας στα όνειρα μας. Να πιστεύουμε όλοι στα όνειρα μας.. Να ονειρεύεστε ακόμη και το αδύνατο!!! Είναι όμορφα τα όνειρα.. και πρέπει να μένουμε όλοι πιστοί σε αυτά..

Σας φιλώ.. και σας ευχαριστώ πολύ!

Και για εφέτος σας αφιερώνω (καθόλου τυχαίο;;;) ένα αγαπημένο κομμάτι από τον Yann Tiersen..

Τα cds περιέχουν:

Download free rar rapidshareRoadartist's Soundtrack Vol.1:

1. Cinema Paradiso-Morricone, 2. Koop Island Blues, 3. La Valse d'Amélie-Y.Tiersen, 4. Babe-Monika, 5. Postcards from Italy-Beirut, 6. Η αγάπη ίσως ξέρει-Φατμε, 7. Κεμαλ-Χατζιδάκις, 8. Dedication-Χατζιδάκις, 9. Έλα σε μένα-Χατζιδάκις, 10. The Concerto-Χατζιδάκις, 11. Over the hill-Monika, 12. Το Βαλς του Γάμου-Καραίνδρου, 13. Avatar-Monika, 14. Funky Beep-K.Βήτα, 15. Noble Dame-Χατζιδάκις, 16. Konserto - Thema Alexandrou-Καραίνδρου, 17. The Richest Man in Babylon-Thievery Corporation, 18. The Martlets tale, Pornografia-Χατζιδάκις, 19. Νοσταλγικό σε 5-8, Καραίνδρου, 20. Caetano Veloso - Burn it blue, Frida Soundtrack..

Roadartist's Soundtrack Vol.2:

1. Elephant Gun-Beirut, 2. Με τσιγάρα βαριά-Ν.Μποφίλιου, 3. Belong-Washed out, 4. Walkabout-Atlas Sound, 5. La Veillée-Yann Tiersen, 6. The Rip-Portishead, 7. BAILA CAPORAL-Apurimac, 8. Vincent Starry Starry Night-J.Iglesias, 9. Sand-Lolek, 10. Osa Perasan - Instrumental, 11. Rosetta Stone-Yosebu, 12. ΤΟ ΝΗΠΕΝΘΕΣ (ΟΡΧΗΣΤΡΙΚΟ)-Α.Κωνσταντόπουλος, 13. Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων-Μάνος Χατζιδάκις, 14. So Much Trouble in the World-Bod Marley, 15. Mad World-Gary Jules, 16. Have you seen the moon tonight-Reader's Wives, 17. Rapunzel-Novak

Edgar Allan Poe

Πρόδρομος του θρίλερ και της αστυνομικής λογοτεχνίας, ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε (Edgar Allan Poe), συγκαταλέγεται στους ελάχιστους δεξιοτέχνες του μυθιστορήματος φαντασίας. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους "σκοτεινούς" συγγραφείς-ποιητές όλων των εποχών. Το έργο του επηρέασε την παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας τη βάση της εξέλιξης σύγχρονών λογοτεχνικών ειδών.

Ο Πόε γεννήθηκε στην Βοστόνη το 1809 και πέθανε στις 7 Οκτωβρίου του 1849.

Οι προσωπικές τραγωδίες ήταν μόνιμο μοτίβο στην ζωή του. Έχασε αρκετά νωρίς τους ηθοποιούς γονείς του. Ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια και πέθανε δύο χρόνια αργότερα. Η μητέρα του υπέφερε από φυματίωση και πέθανε το 1811, ενώ ο Πόε ήταν μόλις δύο ετών.

Ο μικρός Πόε μεγάλωσε στο σπίτι του πλούσιου εμπόρου Τζον Άλλαν στην πόλη Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια. Εκεί δέχτηκε και τις πρώτες του επιρροές, από τις ιστορίες των θαλασσοπόρων, οι οποίες επηρέασαν την ψυχοσύνθεση του.

Το 1815 μετακόμισαν στη Σκωτία και την Αγγλία, όπου έμειναν για 5 χρόνια. Σε αυτό το διάστημα, ο Πόε φοίτησε σε δύο σχολεία. Επιστρέφοντας στο Ρίτσμοντ, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, όπου όμως φοίτησε μόνο για ένα χρόνο. Έπειτα συγκρούεται με τον πατριό του, λόγω της χαρτοπαιξίας και των οικονομικών χρεών.

Εγκαταλείπει το σπίτι των Άλλαν και επιλέγει να καταταχθεί στον αμερικάνικο στρατό, για λόγους οικονομικής επιβίωσης. Στην αίτηση της κατάταξης του δήλωσε άλλο όνομα, αναφέροντας ως ηλικία τα 22 χρόνια ενώ ήταν μόλις 18 ετών. Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, μία ποιητική συλλογή με τίτλο "Ταμερλάνος και άλλα Ποιήματα".

Το 1829, εκδόθηκε το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του "Al Aaraaf", ενώ παράλληλα έκανε αίτηση εγγραφής στην στρατιωτική ακαδημία του Ουέστ Πόιντ (West Point), με την υποστήριξη του πατριού του. Σύντομα απόκτησε ξανά οικονομικά χρέη, ενώ υπήρξε αμελής ως προς τα καθήκοντά του, γεγονός που οδήγησε στην απόλυσή του. Αμέσως μετά, ο Πόε μετακόμισε στη Βαλτιμόρη όπου έζησε με την θεία και την πρώτη του ξαδέλφη. Προκειμένου να συντηρείται οικονομικά, έγραφε πεζά κείμενα υποβάλλοντας συμμετοχή σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.

Το 1835 παντρεύτηκε την δεκατριάχρονη ξαδέρφη του, η οποία στο πιστοποιητικό του γάμου τους, αναφερόταν ψευδώς πως ήταν 21 ετών.

Ακολουθεί μια περίοδος έντονης παραγωγικότητας. Εκδίδεται η "Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ" ("The Narrative of Arthur Gordon Pym"). Δημοσιεύει αρκετά άρθρα, διηγήματα και κριτικές απολαμβάνοντας ολοένα και μεγαλύτερη φήμη. Εκδίδει τη δίτομη συλλογή έργων του "Tales of the Grotesque and Arabesque" ("Ιστορίες του Γκροτέσκου και του Αραβουργήματος"), η οποία θεωρείται σήμερα ορόσημο στην ιστορία της αμερικανικής λογοτεχνίας.

Το 1842, η σύζυγός του πάσχει από φυματίωση και εκείνος καταφεύγει στο ποτό. Εγκαταλείπει ξανά την εργασία του και επιστρέφει στη Νέα Υόρκη, όπου εργάζεται για σύντομο χρονικό διάστημα στην εφημερίδα Evening Mirror και ως συντάκτης στην έκδοση του Broadway Journal.

Στις 29 Ιανουαρίου του 1845 εκδόθηκε το ποίημα του "Το Κοράκι", ένα από τα πιο γνωστά έργα του.
Πρόκειται για ένα εκπληκτικό λυρικό ποίημα που μόλις δημοσιεύθηκε γνώρισε ασυνήθιστη επιτυχία, χωρίς το γεγονός αυτό όμως να τον βγάλει από την έσχατη μιζέρια που είχε περιπέσει εξαιτίας του αλκοόλ, των χρεών και των ναρκωτικών.

Τον Ιανουάριο του 1847, η σύζυγός του πέθανε. Τον επόμενο χρόνο, ο Πόε αρραβωνιάστηκε την ποιήτρια Σάρα Έλεν Ουίτμαν. Ο γάμος τους αναβλήθηκε λίγο πριν την τέλεση του, εξαιτίας του αλκοολισμού του Πόε. Επιστρέφει στο Ρίτζμοντ, όπου αρραβωνιάζεται την Ελμίρα Ρόυστερ. Αποφασίζει να πάει στη Φιλαδέλφεια, προκειμένου να συναντήσει την ποιήτρια Λέον Λάουντ, με αφορμή την επιμέλεια της έκδοσης ενός τόμου με έργα της. Καταφέρνει να φτάσει μόνο μέχρι την Βαλτιμόρη, όπου εντοπίζεται στους δρόμους της, από έναν περαστικό σε παραλήρημα.

Πεθαίνει στο νοσοκομείο τη Κυριακή 7 Οκτώβρη 1849, σ' ηλικία μόλις 40 ετών. Σύμφωνα με επιστολή του γιατρού Δρ. J. Moran που εξέτασε τον Πόε στο νοσοκομείο, προς την θεία του, οι τελευταίες του λέξεις ήταν "Lord help my poor soul" ("Κύριε βοήθησε την φτωχή ψυχή μου").

Τα έργα του επηρέασαν σπουδαίους ποιητές και συγγραφείς, όπως τον Μπωντλαίρ και Μαλαρμέ, οι οποίοι μετέφρασαν το σύνολο σχεδόν των έργων του, ενώ ο Μαλαρμέ έγραψε ποιήματα αφιερωμένα σε αυτόν. Επηρέασε επίσης τον Ιούλιο Βερν, τους ζωγράφους Μανέ και Ντορέ και άλλους διάσημους συγγραφείς.

Εκατόν εξήντα τέσσερα χρόνια μετά την έκδοση του, "Το κοράκι" αριθμεί χιλιάδες μεταφράσεις παγκοσμίως, εκατομμύρια σελίδες αφιερωμένες στην ανάλυση του και χιλιάδες λογοτεχνικά, ζωγραφικά, κινηματογραφικά, μουσικά έργα εμπνευσμένα από τους στίχους του.

Ένας από τους πιο ταλαντούχους, "σκοτεινούς", "καταραμένους" ποιητές..

Μπορείτε να κατεβάσετε "Το Κοράκι" του Ε.Α. Πόε, πατώντας ΕΔΩ.

Σχετικές πληροφορίες:
Μουσείο για τον Πόε
Edgar Allan Poe
Poetryloverspage
Poe House and Museum
Πηγές φωτο:
lfchosting.com
images

voice

Οδυσσέας Ελύτης..

Ο Οδυσσέας Ελύτης πέθανε σαν σήμερα, 18 Μαρτίου του 1996.

Θυμάμαι την χρονιά εκείνη, ήμουν στο Γυμνάσιο. Η φιλόλογος, μπήκε στην αίθουσα συγκινημένη, και μας είπε : "Σήμερα έχασα τον πατέρα μου", εννοώντας τον Ελύτη, τον οποίο αισθανόταν ως πνευματικό της πατέρα, κοντινό της άνθρωπο…

Μας είπε ότι θα πήγαινε στην κηδεία του & κάποιοι την ακολουθήσαμε.

Για να είμαι ειλικρινής, τότε δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω πως αισθανόταν, ούτε τι εννοούσε..

Στάθηκε όμως η αφορμή να παρακινηθώ για να γνωρίσω το έργο του Οδυσσέα Ελύτη, πέρα των σχολικών εγχειριδίων.

Το πρώτο έργο του που αγόρασα ήταν η "Μαρία Νεφέλη".

Από τις πρώτες κιόλας γραμμές, ένας άλλος, φωτεινός κόσμος, ξεδιπλώθηκε μπροστά μου…

Σαν κάποιος να με πήρε από το χέρι και να με ξενάγησε σε άλλους κόσμους, άλλοτε φωτεινούς, άλλοτε μελαγχολικούς, πάντα όμως γεμάτους αλήθεια, ομορφια και συναίσθημα..

Το επόμενο βιβλίο ήταν ο "Μικρός Ναυτίλος".. Σελίδες γεμάτες θάλασσα και σοφία..

Όλες οι συλλογές του, έχουνε και κάτι άλλο να δώσουν…

Από τότε, αρκετά συχνά υπάρχουν στιγμές που "επιστρέφω" στις σελίδες του, ξεφυλλίζω τα βιβλία και κάθε φορά στέκομαι σε κάποια άλλη φράση.. Είμαι σίγουρη πως αρκετοί θα αισθάνεστε όπως εγώ..

Πέρσι τέτοια μέρα είχα επιλέξει κάποια αγαπημένα αποσπάσματα από τα έργα του, καθώς νομίζω πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για τον θυμηθούμε, αλλά και για να τον γνωρίσουμε καλύτερα..

Έτσι και εφέτος.. λίγοι αγαπημένοι στίχοι..

Προσπάθησα να μην ταυτίζονται με τις περσινές επιλογές, τις οποίες μπορείτε να διαβάσετε όσοι θέλετε κάνοντας κλικ εδώ..

Επίσης πατώντας εδώ μπορείτε να κατεβάσετε σε ψηφιακή μορφή το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη.. Ένα μικρό δωράκι από το blog για εσάς..

Μια μέρα που ένιωθα να μ' έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει

αργά στην ψυχή μου,
τράβηξα, κει που περπατούσα μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου.
Το 'κοψα και το 'φερα στο απάνω χείλι μου.

Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.
Το διάβασα σ' αυτή τη

στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της

μ' ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραποστόλου.

Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση

πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία.

Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή.

Ήταν ένα δικαίωμα.

---

T' ανώτερα μαθηματικά μου τα έκανα στο Σχολείο της θάλασσας. Iδού και μερικές πράξεις για παράδειγμα:

(1) Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

(2) Tο γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Xριστού.

(3) H ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα). H ζωή μας κόβεται, και οφείλει να κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse.

(4) Όπου υπάρχουν συκιές υπάρχει Ελλάδα. Όπου προεξέχει το βουνό απ' τη λέξη του υπάρχει ποιητής. H ηδονή δεν είναι αφαιρετέα.

(5) Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια.

(6) Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύναμη κι ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας.

(7) Ένας «αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς, ένας «Ερχόμενος».

---

TΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ είναι γεμάτα καλαμιές.
Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω.
Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς,
να ακριβολογώ μες τα μυστήρια.
Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου
άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας,
άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα,
άλλο η πρίκρα και άλλο το μαράζι,
άλλο τα σπλάχνα και άλλο τα σωθικά.
Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω,
που - αλίμονο- τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο
αυτοί που ολοένα περισσότερο
απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος
που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος,
έτσι καθώς δεν παύει να επαναστερέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.
Θέλουμε - δε θέλουμε,
αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής
ανάμεσα σ΄αυτό που μας συντηρεί και
σ΄αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί:
το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό,
το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας..

(Μικρός Ναυτίλος)

---------

Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.

Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν

έμενα στο προσκέφαλό μου μπρούμυτα

τιμωρημένη

ώρες και ώρες.

Ένιωθα το δωμάτιό μου ανέβαινε

δεν ονειρευόμουν -ανέβαινε

φοβόμουνα και μου άρεσε.

Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω

κάτι σαν την «ανάμνηση του μέλλοντος»

όλο δέντρα που έφευγαν βουνά που άλλαζαν όψη

χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά

---

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΔΗΛΩΣΗ

Προσέξετε πολύ την αποσπασ-

ματικότητα της καθημερινής μου ζωής

και τη φαινομενική της ασυνέπεια.

Που αποβλέπει

και με τι σκοπούς απώτερους πάει ν αναπτυχθεί

και ν' αποκτήσει νόημα βαθύτερο.

Ζήτα ν' αποθαρρύνει τις έρευνες των επιστημόνων

προς όφελος πιστεύω της αυθεντικότητας του ανθρωπίνου δράματος.

Πάνω σ' αυτό

en las purpúreas horas

δεν δέχομαι καμιάν υποχώρηση.

Μου είναι αδύνατον να δω τον εαυτό μου

αλλιώς

παρά σαν σύνθεση αντιαφηγηματική

χωρίς ιστορική συνείδηση

χωρίς εμβάθυνση τύπου ψυχολογικού

πράγμα που θα' κανε την καθημερινή ζωή μου

ανιαρή σαν μυθιστόρημα

θνησιγενή σαν έργο του κινηματογράφου

αρνητική σαν χιουμοριστικό ανέκδοτο

αδιάφορη σαν έργο ζωγραφικής της Αναγεννήσεως

επιβλαβή σαν ενέργεια πολιτική και γενικά

δουλοπρεπή και υποταγμένη στη φυσική του κόσμου τάξη

και στα -κοινώς λεγόμενα- φιλάνθρωπα αισθήματα.

Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες

θα 'τανε αληθινή σωτηρία.

---

Όποιος μπορεί και φορτίζει την ερημιά

έχει ακόμη ανθρώπους μέσα του...

---

Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι
σβήσου με γενναιοδωρία...

---

Θάλασσα λανθασμένη δε γίνεται.

Την αλήθεια τη «φτιάχνει» κανείς

ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα.

---

Το «κενό» υπάρχει

όσο δεν πέφτεις μέσα του.

(Μαρία Νεφέλη)

---

Βιογραφία, Εργογραφία Ο.Ελύτη : εδώ

Κολάζ του Ο.Ελύτη : εδώ

Salvador Dalí / Σαλβαδόρ Νταλί

Ο Σαλβαδόρ Νταλί (11 Μαΐου 1904 – 23 Ιανουαρίου 1989) αποτελεί έναν από τους πλέον γνωστούς ζωγράφους του 20^ου αίωνα και μια από τις πιο εκκεντρικές φυσιογνωμίες της σύγχρονης τέχνης.  Συνδέθηκε με το καλλιτεχνικό κίνημα  του υπερρεαλισμού. 

Ο Νταλί (πλήρες όνομα Salvador Felip Jacint Dalí Domènech)ασχολήθηκε εκτός από την ζωγραφική, με τον κινηματογράφο, τη γλυπτική, τη φωτογραφία και τη μόδα. 

Καταγόταν από ευκατάστατη οικογένεια. Το 1921 έχασε την μητέρα του από καρκίνο, ενώ μετά από το θάνατό της, ο πατέρας του παντρεύτηκε την αδελφή της, κάτι που ο Νταλί δεν αποδέχτηκε ποτέ. Ένα χρόνο αργότερα εγκαταθίσταται στη Μαδρίτη, όπου και ξεκινά τις σπουδές του.

Αυτή την περιόδο, ο Νταλί πειραματίζεται με τον κυβισμό. Επίσης, έρχεται σε επαφή με το κίνημα του ντανταϊσμού το οποίο θα επηρεάσει σημαντικά το έργο του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Συνδέεται παράλληλα φιλικά με τον ποιητή Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και με τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ. Το 1926 αποβάλεται από την ακαδημία λίγο πριν τις τελικές του εξετάσεις, καθώς δηλώνει πως κανένας από τους καθηγητές του δεν είναι άξιος να τον κρίνει.

Την ίδια χρονιά, επισκέπτεται για πρώτη φορά το Παρίσι όπου συναντά τον Πικάσο, ο οποίος είχε ήδη κάποια γνώση γύρω από το έργο του Νταλί. Τα επόμενα χρόνια, στα έργα του Νταλί αποτυπώνονται ισχυρές επιδράσεις από το έργο του Πικάσο αλλά ταυτόχρονα αρχίζει να διαφαίνεται ένα προσωπικό στυλ.

Το 1929, ο Νταλί συνεργάζεται με τον Λουίς Μπουνιουέλ, για τη δημιουργία της ταινίας μικρού μήκους  Ανδαλουσιανός Σκύλος . 

Ο Νταλί βοηθά ουσιαστικά στο σενάριο της ταινίας, η οποία αποτελεί έως σήμερα την πιο καθαρή εφαρμογή του υπερρεαλισμού στον κινηματογράφο.

Παράλληλα, ο Νταλί γνωρίζει την μελλοντική σύζυγο του και μούσα του, γνωστή ως Γκαλά.

Σε όλη τη διάρκεια της ζωής του ο Νταλί δεν έπαψε να τονίζει την ευεργετική επίδραση που άσκησε επάνω του η Γκαλά, την οποία συμπεριλάμβανε συχνά στα έργα του, είτε ως πρωταγωνίστρια, είτε ως παρατηρήτρια των διαδραματιζομένων. Μάλιστα, δεν απέφυγε την υπερβολή, θεωρώντας την -κυριολεκτικά- αγία, και την απεικόνισε πολλές φορές ως ενσάρκωση μυθολογικών προσώπων της αρχαιότητας, ή ακόμα και ως Παναγία.

Την ίδια περίοδο, γίνεται και επίσημα μέλος του υπερρεαλιστικού κινήματος. Στις αρχές της δεκατίας του 1930, ο Νταλί επινοεί επιπλέον την Παρανοϊκο-κριτική μέθοδο, όπως ο ίδιος την αποκαλεί, που αποτελεί ένα είδος υπερρεαλιστικής τεχνικής με σκοπό την πρόσβαση στο ασυνείδητο προς όφελος της καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Ο Νταλί στηρίζει την μέθοδο αυτή στην ικανότητα του ανθρώπου να λειτουργεί συνειρμικά, συνδέοντας εικόνες ή αντικείμενα που δεν συνδέονται μεταξύ τους κατ' ανάγκη λογικά. Συνδέεται άμεσα με τον υπερρεαλιστικό αυτοματισμό και τις φροϋδικές θεωρίες γύρω από τα όνειρα.

Το ίδιο «δαιμόνιο» που τον οδήγησε στο κύκλο διανοουμένων του Υπερρεαλισμού το 1929, προκάλεσε συγκρούσεις λίγα χρόνια μετά, και την ρήξη των σχέσεών του με τους Υπερρεαλιστές το 1941.  

Ο Υπερρεαλισμός ξεκίνησε κυρίως ως πολιτικο-ιδεολογικό κίνημα από τα συντρίμμια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Αίτημα των Υπερρεαλιστών ήταν η αλλαγή των παραδοσιακών κοινωνικών δομών μέσα από τη διανόηση και την τέχνη.

Και όμως ο Σαλβαντόρ Νταλί αδιαφορούσε προκλητικά για το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι σε μια χώρα που ταλανιζόταν από εμφύλιο πόλεμο και σε μια Ευρώπη που συντασσόταν ή ερχόταν αντιμέτωπη με το Ναζιστικό μηχανισμό.

Η προσήλωση στην προσωπική του πραγματικότητα τον οδήγησε στην «μέγιστη ύβρη», καθώς στην ερώτηση «Τι είναι υπερρεαλισμός;» απαντούσε «Ο Υπερρεαλισμός είμαι εγώ!». 

Τότε ο Μπρετόν επινόησε τον περίφημο αναγραμματισμό του ονόματος του Νταλί, ως Avida Dollars (σε ελεύθερη μετάφραση άπληστος για δολάρια) ασκώντας κριτική στο εμπορικό πνεύμα που κατά τη άποψη των υπερρεαλιστών είχε ο Νταλί.

Έτσι ο Σαλβαντόρ Νταλί διεκδίκησε και  κατέκτησε μαζί με την προσωπική επιτυχία του, την απόλυτη ανεξαρτησία από ομάδες και τάσεις, βασικό στοιχείο της δημιουργικής του μοναξιάς.

Ίσως ένα από τα πιο ιδιόμορφα στοιχεία για την προσωπικότητα του Νταλί ήταν οι πολιτικές του απόψεις και η προσωπική του ζωή. Αν και αναρχοκομμουνιστής στα νιάτα του, ο σουρεαλιστής δημιουργός έγινε ένας από τους λίγους ανθρώπους του πνεύματος που υποστήριξε το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο.  Ο ίδιος ο Νταλί ζωγράφισε και ένα πορτραίτο της κόρης του Ισπανού δικτάτορα, ενώ δεν σταμάτησε να ισχυρίζεται ότι παράλληλα παραμένει κομμουνιστής...

Το απόφθεγμα του Όρσον Γουέλς είναι χαρακτηριστικό για τον χαρακτήρα του Νταλί: «Κάποιος πρέπει να συγκρατεί στο μυαλό του δύο πράγματα, ότι ο Νταλί ήταν συγχρόνως ένας πολύ καλός καλλιτέχνης και ένας σιχαμερός άνθρωπος».  

Με το ξέσπασμα του πολέμου στην Ευρώπη, ο Νταλί μαζί με την Γκαλά, εγκαθίσταται στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1940, όπου και θα ζήσει για τα επόμενα οκτώ χρόνια. To 1941 εργάζεται για την Walt Disney πάνω στη δημιουργία ενός κινούμενου σχεδίου (το Destino) αλλά μόνο ελάχιστα δευτερόλεπτα παρουσιάζονται ολοκληρωμένα πέντε χρόνια αργότερα. Το 1940 δημοσιεύεται και η αυτοβιογραφία του The Secret Life of Salvador Dali.

Destino (Disney/Dali)

Μετά την παραμονή του στην Αμερική, περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Ισπανία. Ενώ την περίοδο 1960-1974 εργάστηκε σχεδόν αποκλειστικά για την δημιουργία του Θεάτρου-Μουσείου Γκαλά-Σαλβαντόρ Νταλί στο Φιγέρας.

Το 1982 ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος της Ισπανίας του απονέμει τον τίτλο του μαρκήσιου. Την ίδια χρονιά, πεθαίνει η Γκαλά, γεγονός που του προκαλεί θλίψη και αποπειράται να αυτοκτονήσει.

Πεθαίνει στις 23 Ιανουαρίου του 1989 στην πόλη που γεννήθηκε.

Πατώντας ΕΔΩ κατεβάστε αρχείο με πίνακες του Νταλί.

Πηγή : Ζωή του Σαλβαδόρ Νταλί

Μια διαδικτυακή βόλτα σε έργα του: 

Ίδρυμα Gala - Salvador Dali

Salvador Dalí Art Gallery

Virtual Dali

alvadordalimuseum.org