Κωδικός έξι: Περπατώντας

 

Περπατώντας, ανακαλύπτοντας ξανά μονοπάτια στο δάσος των παιδικών μου χρόνων

Μόλις ανακοινώθηκε η πρώτη καραντίνα και ως αποτέλεσμα έκλεισε η επιχείρηση στην οποία εργαζόμουν, αισθάνθηκα ασφυξία. Τι επιλογές υπήρχαν πλέον στην Αθήνα; Τα κύρια ενδιαφέροντα μου περιστρέφονται στον πολιτισμό. Η απασχόληση μου ήταν στον πολιτιστικό τομέα. Η αλήθεια είναι ότι μια πόλη με κλειστά θέατρα, κλειστά καφέ, κλειστά σινεμά, κλειστά γυμναστήρια, κλειστά βιβλιοπωλεία, κλειστά σχεδόν όσα αγαπούσα, δεν ήταν η Αθήνα μου. Ένιωσα σοκ. Αγαπώ το άστυ, το ξέρετε, είμαι άνθρωπος της πόλης. Όμως εν μέσω πανδημίας, εγκλεισμού και τόσων απαγορεύσεων, οι προηγούμενες καθημερινές μου συνήθειες έμοιαζαν σαν ουτοπίες. 

 

Αμέσως με την ανακοίνωση του πρώτου lockdown έφυγα δίχως σκέψη στην εξοχή. Βρέθηκα σε απομόνωση, στράφηκα στην καθημερινή γραφή και στο διάβασμα. Η αλήθεια είναι ότι απολαμβάνω ως άνθρωπος τη μοναχικότητα και την ηρεμία. Την επιζητώ συχνά και όσο μπορώ την προστατεύω. Μα για πρώτη φορά βρέθηκα με τέτοιο τρόπο, μακριά από την Αθήνα και φίλους, για μήνες στη φύση σε μια χρονιά με απρόοπτα και προσωπικές απώλειες. Επέλεξα να μην ταξιδέψω το καλοκαίρι, ακολουθώντας τους κανόνες, αποφεύγοντας όσο γινόταν τις μετακινήσεις. Στη φύση η απόλυτη ησυχία, εν μέσω καραντίνας, ήταν ξεχωριστή εμπειρία για μένα.

Επέλεγα τον κωδικό έξι και περπατούσα. Έκανα το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα Απρίλιο και το τελευταίο τέλη Νοεμβρίου. Βάδισα σε μονοπάτια που είχα να δω από μικρό παιδί. Οι σκέψεις που κατέγραψα όλες εκείνες τις μέρες είναι πολλές. Όμως σήμερα θα μοιραστούμε φωτογραφίες από τους περιπάτους στο βουνό των παιδικών μου χρόνων, όπου περνούσα όλα τα καλοκαίρια μου.

Ως παιδιά τα καλοκαίρια παίζαμε, εξερευνούσαμε και παρατηρούσαμε τη φύση. Είχαμε αστείρευτη ενέργεια και διάθεση ανακάλυψης. Μετά στραφήκαμε στις δουλειές. Προσωπικά σπούδαζα παράλληλα με τις εργασίες που έκανα, οπότε ήμουν απασχολημένη από πολύ πρωί έως αργά απόγευμα και έπειτα είχα διάβασμα ως το βράδυ. Κάποιες φορές σαββατοκύριακα και σε γιορτές.

Η μαγεία που κρύβει η φύση είναι ανυπέρβλητη

Το αγαπημένο μου δάσος είχα, λοιπόν, να το διασχίσω δεκαετίες, χρόνια ολόκληρα. Καθώς περπατάω με όλες τις αισθήσεις μου ζωντανές, έρχονται μπροστά μου αναμνήσεις. Το σώμα θυμάμαι, όπως και η ψυχή. Ανθρώπους αλλά και τόπους. Μπορεί να νομίζουμε ότι όσα αντιλαμβανόμαστε στα πρώτα μας βήματα ξεχνιούνται και χάνονται, όμως αντίθετα είναι η βάση για όσα ακολουθούν. Μα είναι και αυτή η μαγεία των δασών, μια ενέργεια που γίνεται άμεσα αισθητή μέσα σου. 

Ως παιδί είχα τεράστια λατρεία στην EniD Blyton, διάβαζα με μανία τα βιβλία της. Έδινα το χαρτζιλίκι κάθε εβδομάδας για το επόμενο βιβλίο κάθε σειράς της, ώσπου τελικά περήφανη τα μάζεψα όλα στη βιβλιοθήκη. Είχαμε φτιάξει μια ομάδα και σαν τους ήρωες των βιβλίων -δηλαδή σαν άλλοι "Μυστικοί 7", σαν άλλοι "Πέντε φίλοι" και σαν άλλα "Πέντε λαγωνικά"- βιώναμε κυριολεκτικά φανταστικές ιστορίες, χρησιμοποιούσαμε "μυστικούς κωδικούς" και καταστρώναμε περιπέτειες στο δάσος.

Έτσι και τώρα, χρόνια μετά, στέλνω το κωδικό έξι και περπατώ στα ίδια μονοπάτια. Νιώθω σαν εκείνο το μικρό κορίτσι που τρέχει στο δάσος και ενθουσιάζεται με το παραμικρό. Με ένα λουλούδι, μια πεταλούδα, τα δέντρα, τους ήχους, τα πουλιά, τη βροχή, τον αέρα. Είμαι κομμάτι αυτού του δάσους. Ανήκω εδώ. Όσα χρόνια και αν έχω να το περπατήσω, το θυμάμαι. Όπως νομίζω με θυμάται και εκείνο.  

Μικρή πίστευα ότι στα δάση υπάρχουν ξωτικά, νεράιδες και πως αν "σταθώ τυχερή" θα δω να ξεπροβάλλει μέσα από την κουφάλα ενός δέντρου κάποιο στρουμφάκι, αν το ακολουθούσα θα έβρισκα το στρουμφοχωριό. Φαντάζεστε την υπέρτατη έξαρση και μόνο στην πιθανότητα να συμβεί κάποτε αυτό. Οπότε, όπως έλεγε και η εισαγωγή της αγαπημένης μου παιδικής εκπομπής, κοιτούσα πάντα στο δάσος μήπως δω κάποιο.

[ "Μια φορά και έναν καιρό σε ένα ξεχασμένο δάσος, υπήρχε ένα μακρινό χωριουδάκι. Εκεί ζούσαν κάτι μικροσκοπικά πλασματάκια που τα έλεγαν Στρουμφ. Ήταν γεμάτα χαρά και καλοσύνη. (...) Αν κάποια φορά βρεθείτε σε αυτό το δάσος (...) πιθανόν να συναντήσετε και τα στρουμφάκια."  - Η έναρξη του που έβαζε φωτιά στην παιδική μου φαντασία. ]

Να είμαι, πάλι εδώ στις καραντίνες του σωτήριου δίσεκτου έτους 2020. 

Θαυμάζοντας το φως καθώς περνά μέσα στα κλαδιά. Τα χρώματα και τους καρπούς τους. Την ιστορία και τις ιδιότητες που κουβαλά το κάθε είδους δέντρου, λουλουδιού ή θάμνου. Τις ιστορίες που γεννιούνται στο μυαλό.

Αγριολούλουδα του χειμώνα: Κυκλάμινα και κρόκοι 

Κυκλάμινα του χειμώνα. Από τα πιο όμορφα αγριολούλουδα της Ευρώπης. Μοιάζουν τόσο εύθραυστα, αδύναμα και όμως ανθίζουν στα πιο δύσκολα, δύσβατα σημεία. Τι αξιοθαύμαστα! Πραγματικά δε χορταίνω να τα παρατηρώ. Μοιάζουν σαν να στηρίζονται σε μια λεπτή κλωστή, και όμως αντέχουν τις πιο ακραίες καιρικές αντιξοότητες. Τον πολύ δυνατό αέρα, το χιόνι, το παγετό, το κρύο. Πώς γίνεται να μην τα θαυμάσεις; 

Στην παραπάνω εικόνα όπως φαίνεται, έχουν φυτρώσει κυριολεκτικά μέσα στις πέτρες ενός βράχου - στάθηκα για να τα φωτογραφίσω.  

 Κυκλάμινα που σε λίγο θα ανθίσουν και η θάλασσα πίσω στο φόντο από ψηλά.  

Κρόκοι Λαυρεωτικής. Δίπλα μια πέτρα σε σχήμα καρδιάς. 

Θαύματα υπάρχουν εκεί έξω, αρκεί να μπορέσεις να τα δεις. 

Η φύση είναι γεμάτη ενέργεια αγάπης και μαγεία!

Το πνεύμα των βουνών, της φύσης

Νιώθω ότι στη φύση ο άνθρωπος επικοινωνεί με όλες τις αισθήσεις του με μια ανώτερη δύναμη.  Όταν περπατάω στο βουνό, αισθάνομαι ότι συνδέομαι και επικοινωνώ με κάτι υψηλότερο από εμένα. Αυτό το πνεύμα των δασών που είναι εκεί, κοντά, μπροστά, τριγύρω σου. Αυτή η απίστευτη αύρα που σε περικυκλώνει. Εκείνη τη στιγμή αν μπορούσα να κλάψω θα ήταν από χαρά και από απεριόριστο θαυμασμό στο περιβάλλον που μας περιβάλλει - εύχομαι να το σεβόμαστε, μακάρι να το προστατεύσουμε. Εμείς το έχουμε ανάγκη. Του χρωστάμε. Δε μας χρωστάει εκείνο.

Στρέφω τη ματιά μου προς τον ουρανό. Γεμίζω θαυμασμό και μια τεράστια ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ που υπάρχω και μπορώ να γίνομαι ένα με τη φύση. Με τα πεύκα, τους ελεύθερους γλάρους, την υπέροχη απέραντη θάλασσα, τον ουρανό, τις ελιές, τις πέτρες, τους θάμνους, τα σύννεφα, τον ήλιο. Είμαστε συνδεδεμένοι μαζί τους, είναι κομμάτι μας αυτή η ομορφιά. 

Μπροστά σου εικόνες σαν πολύτιμα έργα τέχνης ενός άγνωστου δημιουργού. Ξεπερνάνε σε αισθητική τα μεγαλύτερα και σπουδαιότερα έργα στην ιστορία της τέχνης. Αυτά αποτελούν την έμπνευση τους. 

Ο βράχος στη μέση του πελάγους. Το καΐκι που σχίζει τη θάλασσα στα δύο, δημιουργώντας σχηματισμούς. Οι γλάροι που πετάνε ανέμελοι, δίχως άγχος, φόβο και βιασύνη. Αγναντεύοντας, παρατηρώντας και ξαφνικά βουτώντας μέσα στη θάλασσα, αρπάζοντας την τροφή τους. Ο ορίζοντας που δε σταματά πουθενά, συνεχίζει μέχρι το άπειρο. Στο βάθος κάποια καράβια. Εγώ και η σκιά μου στα δέντρα. Στιγμιαία αίσθηση αρμονίας και ελευθερίας.  

Ευγνωμοσύνη 

Βαθιές ανάσες και ευγνωμοσύνη για κάθε ένα δευτερόλεπτο της ζωής. Υπάρχει κάτι άλλο σίγουρα, το οποίο ίσως να μην ανακαλύψουμε ποτέ. Τα πάντα είναι δανεικά και εμείς έχουμε την τύχη να είμαστε προσωρινοί παραθεριστές σε αυτό το μοναδικά υπέροχο πανδοχείο που ονομάζεται Γη.  

Ας είμαστε ευγνώμονες για όσα υπήρξαν, όσο διήρκησαν και όσα θα έρθουν. Να εκτιμάμε τα μικρά καθημερινά θαύματα της ζωής. Δεν έχουμε τίποτα άλλο δικό μας, παρά μονάχα το τώρα. Τις μικρές στιγμές που απολαμβάνουμε μέσα στη μέρα και την αγάπη. Το μεγαλείο της ζωής είναι τεράστιο, όσο η πιο καλοσυνάτη, περίεργη και φιλεύσπλαχνη καρδιά ενός ανθρώπου. 

 Ο ΞΕΝΟΣ 

(Charles Baudelaire 1821-1867)

-Ποιόν αγαπάς πιο πολύ, άνθρωπε αινιγματικέ, πες μου; Tον πατέρα σου, τη μητέρα σου, την αδερφή σου ή τον αδερφό σου;

-Δεν έχω ούτε πατέρα, ούτε μητέρα, ούτε αδερφή, ούτε αδερφό.

-Τους φίλους σου;

-Κάνετε χρήση μιας λέξης που μου έχει μείνει μέχρι τώρα άγνωστη.

-Την πατρίδα σου;

-Αγνοώ σε πoιο γεωγραφικό πλάτος είναι η θέση της.

-Την ομορφιά;

-Θα την αγαπούσα με προθυμία θεά και αθάνατη.

-Το χρυσάφι;

-Το μισώ όπως εσείς μισείτε το Θεό.

-Ε ! Λοιπόν εσύ τι αγαπάς παράξενε ξένε;

-Αγαπώ τα σύννεφα…τα σύννεφα που περνούν…εκεί πέρα…τα υπέροχα σύννεφα! 

Μέρες καραντίνας ΙΙ

 

LockDown II 
Quarantine diaries I, II

Κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, έγραφα καθημερινά. Αμέσως από την πρώτη μέρα στράφηκα στη γραφή. Από εκείνες τις μέρες προέκυψε ένα ημερολόγιο καραντίνας και ένα θεατρικό έργο. Το θεατρικό κείμενο το κατέθεσα στο διαγωνισμό που προκήρυξε εν μέσω της πρώτης καραντίνας το Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη. Λίγες μέρες πριν το δεύτερο lockdown, ενημερώθηκα ότι το θεατρικό κέρδισε στο διαγωνισμό συγγραφής. Θα παρουσιαστεί στο κοινό, μόλις οι υγειονομικές συνθήκες επιτρέψουν ν' ανοίξουν τα θέατρα. Θα σας ενημερώσω και θα χαρώ όσοι μπορέσετε να δείτε την παράσταση. Ανυπομονώ να δω να ζωντανεύει στη σκηνή το κείμενο μου, και αυτό ήταν ίσως το πιο ευχάριστο νέο αυτής της χρονιάς που σε λίγο θα τελειώσει.

Οι μέρες της δεύτερης καραντίνας, δε θυμίζουν εκείνες της πρώτης. Αυτή τη φορά είμαστε εξοικειωμένοι με τα μέτρα και τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, αλλά είμαστε πιο κουρασμένοι, πιο στρεσαρισμένοι. Mέρες με ανασφάλεια, εντατικές που γεμίζουν, μετρώντας νεκρούς και ανθρώπους που φεύγουν. Αναρωτιόμαστε αν θα υπάρξει τρίτη και τέταρτη καραντίνα, και τις συνέπειες τους.  

Όταν ανακοινώθηκε τον Μάρτιο το πρώτο lockdown, ήταν σοκ για όλους μας. Για εμένα μια Αθήνα με κλειστά θέατρα, βιβλιοπωλεία και μουσεία, χωρίς βραδινούς περίπατους, δεν είναι η πόλη μου. Προφανώς και άλλα, αρκετά πράγματα λείπουν. Υποθέτω όμως ότι τελικά καμία αξία δεν έχει αυτό όταν ξεσπά μια πανδημία που αφανίζει ζωές. Σε τέτοιες συγκυρίες όλα μπαίνουν κυνικά στην άκρη. 

Σε αυτή τη δεύτερη καραντίνα, επιστρέψω στο αρχείο του ημερολογίου της πρώτης και καταγράφω κάποιες στιγμές των ημερών. Παράλληλα επικεντρώνομαι στη συγγραφή πεζών κειμένων. Φωτογραφίζω. Περπατώ. Παρατηρώ. Στρέφομαι στη φύση. Τελικά ανάλογα με το πώς, το πού και το με ποιους επιλέγεις να περάσεις την καραντίνα, εκεί ανήκει και η καρδιά σου. Ίσως για αυτό ακούμε για τόσους πολλούς χωρισμούς, έξαρση της ενδοοικογενειακής βίας σε όλο τον κόσμο. Οι καραντίνες σε φέρνουν απέναντι στο εσωτερικό εαυτό σου, στα θέλω, στις επιλογές σου. 

Κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον, η πανδημία θα είναι παρελθόν. Ας στραφούμε σε όσα, όσους αγαπάμε.  Ας χαιρόμαστε το "τώρα", όσο προκλητικές και αν είναι οι εποχές. 

Αν κάτι φωνάζουν τούτες οι μέρες είναι «ζήστε»

"Beauty will save the world"

Fyodor Dostoevsky, The Idiot

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας έγραφα με συνέπεια κάθε μέρα. Όλα τα κείμενα τα κράτησα σε αρχεία εκτός του διαδικτύου. Όσοι με ακολουθείτε στα social media, ίσως διαβάσατε ότι από την πρώτη έως και την τελευταία μέρα κρατούσα ημερολόγιο καραντίνας με σκέψεις, στοχασμούς, στιγμές. Αυτό βοήθησε στο να αποτυπωθούν διαφορετικά εκείνες οι μέρες μέσα μου. Τις συνδύασα με γεγονότα και παρατηρήσεις. Αν δημοσίευα τα κείμενα, πιστεύω ότι θα είχανε ενδιαφέρον. 

Η πόλη πάντα ανήκε σε αυτές τις υπάρξεις. 

Προ πανδημίας, εν μέσω αυτής, σίγουρα και μετά.

Η περίοδος του εγκλεισμού βιώθηκε διαφορετικά από τον καθένα, όμως ήταν μια κοινή εμπειρία για όλους. Eκείνες τις μέρες με κυρίευσαν σκέψεις. Κάτι που με οδήγησε -εκτός από την καταγραφή του ημερολογίου- και στη συγγραφή ενός θεατρικού έργου και διηγημάτων. Επιπλέον τραβούσα πολλές φωτογραφίες, διάβαζα φιλοσοφία και ψυχολογία. Λογοτεχνία μπόρεσα να διαβάσω μόνο μετά το τέλος της καραντίνας, κατά τη διάρκεια της ήταν αδύνατο.

Τηλεόραση δεν είδα, δεν παρακολουθώ εδώ και χρόνια. Όμως παρακολούθησα αρκετά webinars, έκανα διαλογισμό και ένιωσα ευγνωμοσύνη για κάθε στιγμή στην ηρεμία. Περπατούσα, κάτι που αποτελούσε και πριν την πανδημία διέξοδο και συνήθεια μου. Μετά από καιρό παρατηρούσα το περιβάλλον γύρω μου. 

Φύτεψαμε ένα γιασεμί, μαζί με ένα μικρό μπαξέ με ντοματιές, πιπεριές και άλλα ζαρζαβατικά. Το γιασεμί μεγαλώνει και έχει γεμίσει με άνθη. Τα ζαρζαβατικά προσφέρουν τώρα τους πρώτους τους καρπούς. Είναι υπέροχο να βλέπεις να φυτρώνουν καρποί από το φυτό που φρόντισες. Εκεί που έχεις αρχίσει να απογοητεύεσαι, την επόμενη μέρα βλέπεις να ξεφυτρώνει σαν δώρο, να γεννιέται η ζωή μπροστά σου. Τι χαρά. Η φύση διδάσκει πράγματα, αρκεί να την ακούσεις. 

«…να αξιωθούμε μια μέρα να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, δηλαδή σαν άνθρωποι που αρνιούνται να ασκήσουν, καθώς και να υποστούν τη φρίκη» 

Αλμπέρ Καμύ

Φυσικά εκείνες οι μέρες, και όσες ακόμη ακολουθούν, δεν είναι εύκολες. Η βίαιη διακοπή της καθημερινότητας, προσπαθειών, εργασιών, προκάλεσε αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις και στη ζωή μου. Άλλοι βρέθηκαν σε ευνοϊκότερη θέση, άλλοι παλεύουν μόνοι. Όμως όταν ζωές χάνονται, όταν μία ολόκληρη υφήλιο κατεβάζει ρολά, όταν δημιουργείται μια νέα κρίση με αλυσιδωτές επιπτώσεις σε όλους, τότε είναι που πρέπει να γεμίζεις με ευγνωμοσύνη.

Αντιφατικό; Νομίζω πως όχι.

Να εστιάζεις στην ομορφιά είναι ένα δύσκολο task στις μέρες μας, μα είναι τόσο όμορφη η ζωή, όσο και το να αισθάνεσαι ευλογημένος ακόμη και σε μια πανδημία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να ξεπερνάς εκείνα που θέλουν να σε κρατήσουν στάσιμο και να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι. Δύσκολο σίγουρα. 

 «Ίσως όταν όλοι μπορέσουν να δουν την ομορφιά της ζωής, ίσως τότες όλος ο κόσμος θα γίνει πρώτα καλός και κατόπι ευτυχισμένος...»

Στράτης Μυριβήλης

Πλούσιος δεν είναι όποιος έχει χρήματα. Πλούσιος είναι όποιος έχει μάθει να αγαπάει και να παλεύει. Πλούσιος είναι όποιος στέκεται δυνατός στην καταιγίδα -ακόμη και σε αυτή βρίσκει στοιχεία άξια να αγαπήσει. Όποιος αντέχει να προσμένει τη νηνεμία. Πλούσιος είναι όποιος προσφέρει. Όποιος βρίσκει μια λύση στο πρόβλημα. Όποιος καταλαβαίνει την ευτυχία, όποιος πιστεύει στον εαυτό του, όποιος αγαπά τον εαυτό του όπως και τους άλλους. Αυτός είναι πραγματικά πλούσιος.

Τοξικότητα

Αυτή η στιγμή είναι η καταλληλότερη για να διώξουμε κάθε τοξικότητα τόσο ως παρουσία κοντά μας, όσο και από τα social media. Διαγραφή δίχως σκέψη σε όποιον προκαλεί αρνητικά συναισθήματα. Να μία καλή ευκαιρία να ξεχωρίσουμε ποιους θέλουμε κοντά και να κρατήσουμε όσους μας ανεβάζουν ψηλότερα. Χώρο για όσους πραγματικά θα χαρούν με την επιτυχία, την χαρά και θα συμβάλλουν σε αυτή. 

«Στο τέλος, μόνο τρία πράγματα μετράνε: 

πόσο πολύ αγάπησες, πόσο ευγενικά έζησες και με πόση ευγνωμοσύνη άφησες να φύγουν, όσα δεν προορίζονταν για εσένα»

Σιντάρτα Γκαουτάμα

Αν κάτι φωνάζουν τούτες οι μέρες είναι "ζήστε". Μέσα στο θανατικό, μέσα στην καταστροφή, έρχεται η ζωή και μας βγάλει τη γλώσσα, σαν να θέλει να μας πει: "τι καταλαβαίνεις; Άξιζε η μέρα το τρέξιμο σου; Αγάπησες αρκετά; Αγαπήθηκες; Αν ζήσεις και αύριο, τι θα κάνεις; Θα τη γεμίσεις τη μέρα με κάτι καλό; Θα δώσεις, θα δοθείς; Τι θες να ζήσεις;"  

Γιατί θα το ζήσεις. 

Οι δυσκολίες θα είναι πάντα εδώ. Θα τις νικήσεις; 

Όπως και οι χαρές. Θα τις εκτιμήσεις;

«Όσο κι αν προχωρήσω, δεν θα τη φτάσω πότε. 

Σε τι χρησιμεύει η ουτοπία; 

Γι' αυτό ακριβώς: για να προχωράμε.»
 Eduardo Galeano

Όπως έγραψα και σε προηγούμενη δημοσίευση, μετά και από αυτή την εμπειρία, έχουμε μια επιλογή: να αλλάξουμε όλοι. Πραγματικά εσωτερικά. Να επαναπροσδιορίσουμε αξίες, προτεραιότητες και συμπεριφορές. Μα να όμως δες, είμαστε στο τέλος του Ιουνίου και ήδη σε πολλές εκφάνσεις, αντιδρούμε λες και δεν υπήρξε ποτέ η πανδημία. Η αγένεια επέστρεψε στους δρόμους με την κίνηση. Ο ανταγωνισμός βαθαίνει μαζί με την ύφεση και η απειλή της επιβίωσης κρεμιέται απειλητικά πάνω απ' όλους μας. Στην Αμερική ένας λευκός αστυνομικός σκοτώνει άδικα, ρατσιστικά με πλήρη συνείδηση έναν μαύρο άντρα. Κατηγορείται για έγκλημα εξ' αμελείας. Ο κόσμος ξεσηκώνεται. Εν μέσω πανδημίας οι πόλεις γεμίζουν με διαδηλωτές. Συντάσσομαι με την οργή, δεν αντέχω να βλέπω τις εικόνες που φτάνουν στις οθόνες. Πραγματικά δε μπορώ να πιστέψω πως γίνεται να συμπεριφερθεί κάποιος με αυτό τον τρόπο. Γενικότερα βιώνουμε μια άκρως αρνητική παγκόσμια και εγχώρια επικαιρότητα που αγγίζει τα όρια του παράλογου. Κακοποιήσεις, βία, απαγωγές, ανωμαλία, τρέλα. Καθώς η τεχνολογία κάνει τεράστια άλματα, η παιδεία και η ηθική πάσχουν. Και δεν υπάρχει εξέλιξη δίχως παιδεία και ηθική.

Ιούνιος 2020. Θέρος. 

Ο δρόμος προς τη θάλασσα. 

Ένας παρατηρητής σίγουρα θα έλεγε ότι ο άνθρωπος παραμένει ίδιος, η πανδημία δε μας άλλαξε καθόλου. Ισχύει, μάλλον μας σκλήρυνε, όπως κάθε μεγάλη κρίση. Άπειρες οι κατηγορίες που μπορεί κάποιος να εκτοξεύσει. Τα σημάδια πολλά και καθημερινά. Όμως αντί να στρεφόμαστε ορμητικά προς τους άλλους, ας στραφεί ο καθένας με σκέψη προς τον εαυτό του. Δεν θα υπάρχει μεγαλύτερη ήττα από τη λήθη. Αξίζει να διαμορφωθεί μια νέα "πραγματικότητα". Καθώς "κανονικότητα" δεν υπήρχε. Βάλτε ένα "Χ" πάνω στη λέξη. Δεν έχει νόημα να θρηνούμε για εκείνο το παρελθόν, μα ούτε να φοβόμαστε για το μέλλον, το μόνο που έχει αξία είναι να ζούμε αληθινά στην παρούσα στιγμή. Εκεί κρίνεται το παιχνίδι. Ίσως έτσι να αλλάξει και να σωθεί η κανονικότητα μας σε αυτό τον πλανήτη.

Η ίδια η ζωή μας καλεί σε επαναπροσδιορισμό. Η απόλυτη ευτυχία βρίσκεται στο τώρα. Δεν ήταν στο χτες, ούτε να την περιμένουμε στο αύριο.

Φαίνεται αυτή την περίοδο ότι το κακό έχει υπερισχύσει.  

Όχι. Υπάρχει το καλό, αλλά δεν ακούγεται. 

πάντα να ξαναρχίζεις

Αυτές οι μέρες ανήκουν στο κέντρο της Αθήνας. 

Πάμε να σας προτείνω κάποια υπέροχα σημεία της.

Βιβλιοπωλείο "Πλειάδες" στο Παγκράτι

Βόλτες σε αγαπημένα βιβλιοπωλεία -αγορά βιβλίων για μένα και άλλους- θέατρα, σινεμά.

Η βιτρίνα του βιβλιοπωλείου Πλειάδες στο Παγκράτι έχει κολλημένη στην πόρτα του μια από τις όμορφες φράσεις του Charles Dickens. Να τιμάμε την ουσία των Χριστουγέννων στην καρδιά μας και να την κρατάμε ζωντανή για όλο το χρόνο.

"Book & life" Διόπτρα

Στο εσωτερικό του βιβλιοπωλείου των Εκδόσεων Διόπτρα δεσπόζει ένα εντυπωσιακά υπέροχο βιβλιόδεντρο. 

"Πρέπει να ήταν δύσκολο να το φτιάξετε;" ρώτησα την πωλήτρια. "Πολύ!" απάντησε και στάθηκα να το φωτογραφίσω, αφού πρώτα είχα πάρει το δώρο μου. 

Βιβλιοπωλείο "Λεξικοπωλείο" στη Παγκράτι

Ένα ακόμη υπέροχο βιβλιοπωλείο, το Λεξικοπωλείο στο Παγκράτι. 

Κουβέντα με τον ιδιοκτήτη, θαυμασμός για το υπέροχο εσωτερικό του, αλλά και τις επιλογές των τίτλων. Πάμπολλες ιδέες για δώρα.

Καλά μαντέψατε... φεύγοντας δε μπόρεσα να μην αγοράσω κάτι επίσης. 

Στο Public του Συντάγματος υπέροχα χριστουγεννιάτικα βιβλία για 

μικρούς αλλά και μεγάλους. 

Βγαίνοντας, αντικρίζεις την Πλατεία, επιτέλους εφέτος πιο όμορφα στολισμένη σε σχέση με προηγούμενες χρονιές.

Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος έχει αφήσει το στίγμα του στην Αθήνα με τον πιο ξεχωριστό τρόπο. Ό,τι και να λέμε, αυτό είναι το ωραιότερο σημείο στην πόλη για να περπατήσεις, να χαλαρώσεις, να κάνεις ποδήλατο, να διαβάσεις, να παρακολουθήσεις δεκάδες εκδηλώσεις, να μπεις στο κλίμα των φετινών εορτών. 

Ο στολισμός του είναι ο πιο όμορφος, απλός και ομοιόμορφος 

από κάθε άλλο σημείο στην πόλη. 

Τα φώτα στο κανάλι χορεύουν ρυθμικά με μουσικές και χαρίζουν μια μυσταγωγία. 

Αν δεν έχετε πάει, βάλτε το άμεσα στο πρόγραμμα και αφεθείτε στην ομορφιά του.

Εδώ βλέπετε τον γάτο της γειτονιάς που μέχρι και εκείνος έβαλε τα γιορτινά του.

Βάλτε τα και εσείς, γυρίστε έξω στην πόλη! 

Φίλοι μου, στο τέλος αυτής της χρονιάς και της δεκαετίας, σας εύχομαι ό,τι πιο όμορφο στο καθένα ξεχωριστά. Να διαβάζουμε ωραία βιβλία, αυτά που μας χαρίζουν έμπνευση. Να κάνουμε παρέα με ωραίους ανθρώπους, αυτούς που θέλουν να μας ανεβάζουν ψηλότερα. Που είναι δημιουργικοί, που χαίρονται με τις επιτυχίες και τα όνειρα μας - δεν είναι αφελείς να νιώθουν απειλή. Να επιτρέπουμε στη ζωή να μας εκπλήσσει. Να ψάχνουμε την ομορφιά τριγύρω μας και να την αφήσουμε να γεμίσει το μέσα μας. Να είμαστε πιστοί στο όραμα και στα όνειρα μας. Να μην ξεπουλάμε τις αξίες. Να μην τσιγκουνευόμαστε τις αγκαλιές, τα καλά λόγια, τα φιλιά και τα σ' αγαπώ. Να είμαστε έντιμοι, σοβαροί αλλά και να χαρίζουμε αληθινά χαμόγελα. Να είμαστε οι άνθρωποι που μπορούν οι άλλοι να βασιστούν πάνω μας, επαγγελματικά, συναισθηματικά και ανθρώπινα. 

Σύνθημα κάθε χρονιάς: Πάντα να ξαναρχίζεις! Καλή χρονιά! Χρόνια πολλά!

...η αύρα των αρχαίων λόφων της Αθήνας...

Δες! Δες ομορφιά! Ναι όσο και να σου φαίνεται απίστευτο είναι εικόνες από το κέντρο της Αθήνας. Πιο κέντρο μάλιστα δε γίνεται. Στο λόφο του Φιλοπάππου, το μεσημέρι της προηγούμενης Κυριακής, σε περίπατο αναψυχής. Υπάρχουν κάποιοι χώροι μαγικοί. Που πρέπει να προστατευτούν όσο λίγοι σε αυτή τη χώρα. Γιατί αν καταστραφούν, τότε θα χάσει όλη η χώρα -όχι μόνο η Αθήνα- την υπόσταση της...

Να προφυλαχτούν ώστε να μπορούν οι Αθηναίοι και οι τουρίστες να τους χαίρονται και να απολαμβάνουν εκεί το περίπατο τους... Να φυλακτεί τόσο το πράσινο, όσο και να υπάρχει η αίσθηση της ασφάλειας. Με φύλαξη και πραγματική αίσθηση της γαλήνης του τοπίου. 

Λίγα τέτοια παρόμοια σημεία υπάρχουν -ακριβώς γιατί αυτά έχουν διαποτιστεί με ιστορίες, μύθους, απίστευτη θέα προς όλη την πόλη και την Ακρόπολη, το Ηρώδειο, πανοραμικά μπροστά σου όλη η Αθήνα! Και με έντονη την αύρα των αρχαίων περιπατητών!

Αθήνα μου! Γεμάτη φως, γεμάτη πληγές και όμως πώς ακτινοβολείς. Μας θαμπώνεις με τις ποικίλλες αντιθέσεις σου. Και εμείς, σαν μέλισσες, πάμε από φύλλο σε φύλλο σου, ρουφώντας το νέκταρ και ζητώντας λίγη από την ενέργεια σου. Δες, αναγνώστη μου. Δες ομορφιά.

"Η άνοιξη είναι ο τρόπος του θεού να πει: «πάμε άλλη μια φορά»!" Και εσύ να απαντήσεις, δίχως σκέψη, «πάμε»!  Εαρινή Ισημερία σήμερα. Καλή άνοιξη!