Μετά την καραντίνα...

Μόλις ξεκίνησε η καραντίνα, η πρώτη σκέψη ήταν πως αυτή η εμπειρία δεν θα ήταν ίδια για όλους. Είναι τελείως διαφορετικό να ζεις σε ένα μεγάλο σπίτι με μια ωραία βεράντα, και διαφορετικό σε ένα ημιυπόγειο στο κέντρο της Αθήνας. Αλλιώς είναι να ανοίγεις το παράθυρο και να βλέπεις πράσινο ή τον ουρανό και αλλιώς να βλέπεις ρόδες αυτοκινήτων ή τον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας. Είναι αλλιώς είσαι μόνος σε ένα σπίτι, ακόμη χειρότερα με κάποιους που δεν αντέχεις, αλλιώς με αυτούς που αγαπάς. Κάποιοι περνάνε πιο εύκολα, κάποιοι αρκετά δύσκολα αυτή την εμπειρία. Γι' αυτό λίγη ενσυναίσθηση δε βλάπτει. Το αναφέρω έχοντας προσωπικά περάσει αυτές τις μέρες ήρεμα και νιώθοντας πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτό. 

Ως προς την πανδημία, ευτυχώς έως σήμερα οι νεκροί δεν είναι πολλοί στην Ελλάδα, όπως σε άλλες χώρες. Ευτυχώς πειθαρχήσαμε στους κανόνες. Η πανδημία όμως δεν έχει περάσει. Ίσως τώρα να ξεκινά το πιο δύσκολο κομμάτι. Το βέβαιο είναι ότι η επόμενη μέρα μετά την καραντίνα, θα μας φέρει αντιμέτωπους με μια διαφορετική καθημερινότητα. Είμαστε έτοιμοι για να την αντιμετωπίσουμε;

Τώρα που πλησιάζει η στιγμή της άρσης αυτών των (πρώτων;) περιοριστικών μέτρων, θα ήθελα όλοι μαζί να στρέψουμε τη σκέψη μας στις μέρες που έρχονται...

...μετά την καραντίνα:

Θα συνεχίσουμε να δίνουμε προσοχή στους ανθρώπους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες; 

Θα συνεχίσουμε να βοηθάμε όσο μπορούμε τους ανθρώπους μας, τους γείτονες, όποιον έχει ανάγκη; 

Καταλάβαμε τι ευτυχία είναι να ζεις στη φύση, να περπατάς στο βουνό, να κολυμπάς στα νερά του Αιγαίου; Αν ΝΑΙ, θα προστατεύουμε, θα σεβόμαστε το περιβάλλον; Θα ενδιαφερθούμε όλοι αληθινά για τη φύση -αυτοί που όλοι έγραφαν το πόσο στερήθηκαν- και θα την αφήνουμε να ανασάνει; Θα ληφθούν μέτρα για την κρίση του περιβάλλοντος; 

Θα δώσουμε περισσότερη έμφαση στην ανθρώπινη επαφή, στην αγκαλιά και στο άγγιγμα; 

Θα εστιάσουμε στο χτίσιμο ουσιαστικών σχέσεων στη ζωή; Θα είμαστε πιο τρυφεροί ως άνθρωποι; 

Θα δώσουμε χρόνο, αξία σε όμορφες σχέσεις, παρέες και φιλίες; 

Θα διώξουμε καθετί τοξικό από τη ζωή μας; Οτιδήποτε το καταπιεστικό που δε μας ανεβάζει ψηλότερα; 

Θα αγαπήσουμε την εργασία μας και θα δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό ως εργαζόμενοι; 

Θα σεβόμαστε την εργασία του υπαλλήλου ως εργοδότες; 

Κατάλαβε ίσως και ο πιο ευνοημένος πολίτης της χώρας τι σημαίνει ανεργία, βίαιη παύση της καθημερινότητας; 

ΑΝ ναι, κρατήστε το! Και ας έχουμε στο νου το πόσο ιερή είναι η συνεισφορά του κάθε ανθρώπου εκεί έξω. Από την ταμία στο σουπερμάρκετ, τον καθαριστή στο δρόμο μέχρι του γιατρού, του νοσηλευτή και του επιστήμονα που ερευνά για το εμβόλιο. Όλων η δημιουργία, η παρουσία και ο μόχθος αξίζει σεβασμό. 

Τώρα που τελειώνει η καραντίνα:

Θα θυμόμαστε ότι το ανθρώπινο είδος είναι ένα μυρμηγκάκι μπροστά στο σύμπαν; 

Θα σταματήσουμε τη γκρίνια, θα νιώθουμε ευγνωμοσύνη και θα εκτιμάμε τη ζωή; 

Θα σταματήσουμε να τρέχουμε με τρελούς ρυθμούς; Καταλάβαμε πόσο εθισμένοι είμαστε στο θόρυβο και στην γρήγορη ευχαρίστηση; Θα το αλλάξουμε;

Θα χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία για το καλό όλων, κυρίως των ευπαθών ομάδων; 

Θα συνεχιστεί η προσπάθεια της ένταξης των δημόσιων υπηρεσιών στη ψηφιακή εποχή; Πλέον με ένα κλικ έχουμε στο email μας βεβαιώσεις που πριν από τον κορονοιό, έπρεπε να χάσουμε ένα πρωινό και εργάσιμες ώρες για να τα αποκτήσουμε. Θα συνεχιστεί, ώστε να μειωθεί η γραφειοκρατία, το τόσο άσκοπο χάσιμο χρόνου...

Θα σκεφτούμε τους ανθρώπους που θα συνεχίσουν να ζουν σε καθεστώς καραντίνα λόγω αναπηρίας και δυσκολίας μετακίνησης στις χαοτικές μας πόλεις; Εκείνοι που λόγω αναπηρίας περιορίζεται η δυνατότητα να βγουν έξω για μια βόλτα, για ένα γεύμα, να παρακολουθήσουν μια πολιτιστική δραστηριότητα όπως οι υπόλοιποι; 

Την επόμενη φορά που θα παρκάρεις το αυτοκίνητο σου, θα σκεφτείς να μη θέσεις εμπόδια στη ζωή του άλλου, μην παραβιάσεις τα δικαιώματα του; Δε σου ανήκει όλη η πόλη!

Η ενεργή παρουσία πολιτιστικών οργανισμών και η κοινωνική προσφορά εταιρειών θα συνεχιστεί και μετά την καραντίνα; Πέρα από τις όποιες σωστές επιφυλάξεις, μπορεί με οργανωμένο, στοχευμένο τρόπο να υπάρχουν δράσεις στο διαδίκτυο. Κυρίως για όλους εκείνους τους ανθρώπους που είτε είναι σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, είτε κάτοικοι επαρχίας, ή το σημαντικότερο έχουν κάποιου είδους αναπηρία που τους είναι δύσκολο έως αδύνατο να παρακολουθήσουν δρώμενα.

Θα καταπολεμηθεί η ανεργία, θα βοηθηθούν οι άνεργοι, θα γίνουν κινήσεις να ενισχυθεί η επιστροφή στην αγορά εργασίας; 

Η γενιά μου πέρασε μια οδυνηρή 10ετή οικονομική κρίση στην πιο παραγωγική της ηλικία και τώρα καλείται να βιώσει μια νέα ύφεση. Θα στηριχθεί για μια αξιοπρεπή ζωή με δημιουργία; 

Θα συνειδητοποιήσουμε το πόσο πολύ είμαστε αλληλένδετοι και συνδεδεμένοι, κομμάτι της αλυσίδας της φύσης; Αποκοπήκαμε από αυτή και η ζωή έρχεται να μας το υπενθυμίσει με βίαιο τρόπο. Η δική σου υγεία μπορεί να επηρεαστεί από του διπλανού και αντίστροφα. Μακάρι να συνειδητοποιήσουμε έστω βίαια, ότι όλοι ενωνόμαστε με όλους, συνδεόμαστε με όλους και ότι το τώρα και το αύριο εξαρτάται από τη συνεργασία μεταξύ μας. 

Θα σταματήσουμε να είμαστε τόσο ανταγωνιστικοί -και οι άνθρωποι μεταξύ μας και τα κράτη- και θα συνεργαστούμε επιτέλους; Είναι σαν να μας φωνάζει το σύμπαν: «Συνεργαστείτε».  

Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το κορονοϊό, ισχύει και για την κρίση για το περιβάλλον που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. 

Ένας είναι ο δρόμος μπροστά μας: Συνεργασία. Ενότητα. Αληθινή Σύνδεση. 

Να μην περιμένουμε την επόμενη πανδημία για να κάνουμε πάλι κινήσεις προς τον άλλο. Τώρα που ένιωσες τι σημαίνει εγκλεισμός, αποκλεισμός, απομόνωση, αβεβαιότητα, μοναξιά, φόβος για το αύριο, θα ήθελα να σταθείς δίπλα μου και να μην αφήσουμε τα μηνύματα αυτών των ημερών να πάνε χαμένα. Ας μη το αφήσει ο καθένας στην προσωπική του στάση. Μην επιστρέψουμε στην καθημερινότητα σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα. Μας αξίζει κάτι καλύτερο. Αν το διακρίνεις και εσύ μαζί μου μπορεί να επιτευχθεί.