My Shoes (short movie)

My Shoes [MAPS Film School] 
Μια ταινία μικρού μήκους (μόλις 4') που αξίζει να δείτε... 
Καλή Κυριακή!

"Πριν τα μεσάνυχτα", Cine Θησείον

"Πριν τα μεσάνυχτα" ταιριάζει και ως τίτλος στο έργο που παίζεται στη χώρα μας... 

Λίγο φως, πριν από το σκοτάδι(σμό) που επέρχεται...

Ένα από τα προηγούμενα βράδια, βρεθήκαμε στο ιστορικό Σινέ Θησείον για να δούμε την ταινία με πρωταγωνιστές τον Ethan Hawke και τη Julie Delpy. 

Στην ταινία, ανάμεσα σε άλλους εμφανίζονται η αγαπημένη Ξένια Καλογεροπούλου και ο Γιάννης Παπαδόπουλος.

Ο συγκεκριμένος θερινός κινηματογράφος είναι ένα πραγματικό στολίδι στην πόλη.

Πρόκειται για το παλαιότερο θερινό σινεμά της Αθήνας, φτιαγμένο το 1935. Λειτουργεί από τότε αδιάκοπα, εκτός από μια μικρή αναγκαστική διακοπή της λειτουργίας του, που έγινε κατά τη διάρκεια της κατοχής.

Το κυλικείο με τη διακόσμηση του σε μεταφέρει αμέσως "αλλού". 

Τέτοιες μέρες, ευτυχώς που έχουμε ακόμη την τέχνη, για να μπορούμε να ταξιδεύουμε έστω νοερά και να ξεφεύγει λίγο το μυαλό απ' όλα όσα μας κατακλύζουν.

Ένα υπέροχο θερινό σινεμά, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, 

ακριβώς κάτω από την Ακρόπολη.

Με μια εξαιρετική διάκριση, καθώς βραβεύτηκε από το CNN ως  το καλύτερο σινεμά στον κόσμο. Κάτι που έχει οδηγήσει στο αυξημένο ενδιαφέρον του ξένου τύπου και τουριστών.

Το «Πριν τα μεσάνυχτα» είναι η τρίτη ταινία των τριών συνεργατών Χοκ, Ντελπί και Λινκλέιτερ, που καταπιάνεται με τον έρωτα του Τζέσε και της Σελίν σε διαφορετικές φάσεις της ζωής τους. Η αρχή έγινε στη Βιέννη το 1995 με το «Πριν το ξημέρωμα», ενώ η ιστορία συνεχίστηκε στο Παρίσι το 2004 με το «Πριν το ηλιοβασίλεμα» και τώρα στην Καρδαμύλη με τους πρωταγωνιστές να έχουν δύο παιδιά. 

Σε αυτό το σινεμά έχει τόσο εκπληκτική θέα, που δε ξέρω αν θα μπορέσεις να συγκεντρωθείς στην ταινία ή αν θα μείνεις να χαζεύεις την Ακρόπολη...

To «Πριν τα μεσάνυχτα» γυρισμένο εξολοκλήρου στην Ελλάδα. Χαζεύοντας τα πανέμορφα τοπία, τις ατάκες και την ελληνική νοοτροπία που περνούσε η ταινία, αισθάνθηκα συγκίνηση και μια περίεργη θλίψη.  Πως γίνεται να βλέπεις στη μεγάλη οθόνη την πατρίδα σου και ενώ ζεις σε αυτή, να αισθάνεσαι γεμάτη νοσταλγία σαν να έχεις φύγει μακρυά; Ίσως ήταν μια προσωπική στιγμαία αίσθηση.

Έπειτα ο περίπατος δίπλα από το μνημείο, καθώς επιστρέφεις προς το σπίτι, 

σε αποζημειώνει. Σαν να σου δίνει δύναμη για όσα συμβαίνουν...

Αναφιώτικα, μια άλλη Αθήνα

Τα Αναφιώτικα σίγουρα είναι μια από τις πιο μαγικές γωνιές σε αυτή την πόλη, με μια φοβερή αύρα. Όσοι διαβάζετε το blog, ξέρετε πόσο αγαπώ αυτή τη συνοικία. Μπορείτε να διαβάσετε ένα αφιέρωμα με ιστορικές αναφορές και αρκετές φωτογραφίες, όπως είχε παρουσιαστεί στο blog, κάνοντας κλικ ακριβώς εδώ : στα Αναφιώτικα

Μια συνοικία αναλλοίωτη από τον 19ο αιώνα. Το παρακάτω ντοκιμαντέρ «Αναφιώτικα, μια άλλη Αθήνα» του Themonitor.gr, μάς ξεναγεί με διάθεση περιπατητή στους δρόμους της παλαιότερης γειτονιάς της Αθήνας. Συνομιλεί με τους κατοίκους της και μας ξεναγεί στην ιστορία και στις στιγμές της καθημερινότητάς τους, μέσα από τα μάτια τους. 
Αξίζει να το παρακολουθήσετε. 

...Ένα κατάφυγιo μου, μέσα στην πόλη.

Οι πρόσφυγες που δακρύζουν

Χτες το απόγευμα είδα τυχαία αυτό το ντοκιμαντέρ. Το 2004 το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα συνάντησε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον σύστησε σε πρόσφυγες και μετανάστες που τότε ζούσαν στη χώρα μας. Εκείνοι βρήκαν στο έργο του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη έναν άνθρωπο που μίλαγε κατευθείαν στη ψυχή τους. Στο στέκι των μεταναστών στα Εξάρχεια, πρόσφυγες και μετανάστες από την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία παρακολουθούν σκηνές για την προσφυγιά, τη μετανάστευση, την εξορία από τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ύστερα παίρνουν το λόγο, πολλοί με δάκρυα στα μάτια, για να πουν τις εντυπώσεις τους, αλλά και να περιγράψουν την προσωπική τους οδύσσεια. Αργότερα στο στούντιο του μοντάζ, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σχολιάζει όσα είπαν οι μετανάστες για το έργο του και εξηγεί γιατί τον απασχολεί η μοίρα των ξεριζωμένων σε όλες σχεδόν τις ταινίες του. Σταματάει να μιλάει συγκινημένος.

Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε πριν εννέα χρόνια.  Βλέποντας το, συγκινήθηκα από τις ιστορίες των μεταναστών. Είναι φοβερές οι ανατροπές που επιφυλάσσει η ζωή στους ανθρώπους. Σήμερα η Ελλάδα βιώνει τη μετανάστευση για ακόμη μια φορά. Ο πόνος της προσφυγιάς και του βίαιου ξεριζωμού, δεν είναι κάτι άγνωστο σε αυτή τη χώρα. Σε τέτοιες περιόδους, οι κοινωνίες φανερώνουν τα καλύτερα, αλλά και τα χειρότερα προσωπεία τους. 

Αξίζει να ακούσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως βοηθήσει να δούμε με διαφορετικό μάτι τις ιστορίες τους και τα λάθη μας. 

Οι πρόσφυγες που δακρύζουν από tvxorissinora

ο άνθρωπος

Ένα εξαιρετικό ταινιάκι από τον  Steve Cutts για τον "άνθρωπο"... 
και την καταστροφική του παρέμβαση στο περιβάλλον. 
Αξίζει να το παρακολουθήσετε!

wings of desire

...απλώς μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες...

...Why am I here...

.

..-..

Strange people.

They keep shouting...

Time will heal everything:

but what if time is the illness?

^

Isn't life under the sun

just a dream?

...ένα απόσπασμα, με μια από τις πιο αγαπημένες μου σκηνές : 

 Wings of desire

(1987) - Wim Wenders

Change For A Dollar

Μια μικρού μήκους ταινία, που δείχνει πόσο θ' άλλαζε η καθημερινότητα με μικρές απλές πράξεις αλληλεγγύης. Παρακολουθήστε έναν άνδρα, ο οποίος επηρεάζει τις ζωές πολλών ανθρώπων με μόλις ένα δολάριο. 

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας είναι η αγάπη, η συμπόνια, η αλληλεγγύη, ο σεβασμός, η συντροφικότητα. 

Το φίλμ "Change for a dollar" έχει γυριστεί από τη Sharon Wright, με σκοπό να εμπνεύσει τους ανθρώπους. Αν μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την αξία της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, τότε θα έχει πετύχει το σκοπό του. 

* (Λογοπαίγνιο με τη λέξη change = ψιλά, νομίσματα αλλά και αλλαγή). 


Αξίζει να τη δείτε! Change for a Dollar 

Καλοκαίρι με δωρεάν σινεμά

Τώρα, λοιπόν, που φτάσαμε εδώ όπου φτάσαμε, και που οι διακοπές δεν θα προκύψουν φέτος για τους περισσότερους, θα μείνουμε, λέει, στη συφοριασμένη πόλη τούτο το καλοκαίρι παρέα με την κινδυνολογία, τις αφραγκιές, την αμηχανία... Πώς; Θα μείνουμε, δεν αντιλέγω. Αλλά θα το δούμε αλλιώς το ζήτημα.

Θα το δούμε, ας πούμε, σε μια μεγάλη υπαίθρια οθόνη προβολής στις αθηναϊκές γειτονιές, με καλή παρέα, αλλά χωρίς αντίτιμο – θα περάσουμε και ζάχαρη. 

Διότι το 2ο Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου της Αθήνας, που συνδιοργανώνουν το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, θα σπείρει το κέντρο, τις υποβαθμισμένες, αλλά και τις χαΐστικες γειτονιές της πρωτεύουσας με προβολές κλασικών ταινιών της διεθνούς συγκομιδής, με αφιερώματα στην ντόπια μικρομηκάδικη παραγωγή, με συναυλίες-που-συνοδεύουν-ταινίες, με ταινίες μικρού μήκους που φτιάχτηκαν ειδικά για το φεστιβάλ με φόντο την Αθήνα, με masterclasses και ημερίδες που διερευνούν τη σχέση μεταξύ σινεμά και αστικού τοπίου –κι όλα αυτά εντελώς τζάμπα! 

Πέρα από την σκέτη ψυχαγωγία και το πολυπόθητο ξέσκασμα του κόσμου, ο υποκείμενος σκοπός των διοργανωτών είναι να συστήσουν εκ νέου την πολύπαθη αυτή πόλη σε κατοίκους και επισκέπτες. Και το σινεμά, όσο και να πεις, αποτελεί ιδανικό όχημα για αποδράσεις, περιπλανήσεις, σκέψεις, επανεξέταση και, ενίοτε, για μια νέα αρχή... 

Info: Ιούλιο με Σεπτέμβριο. 
Διεξοδική ενημέρωση επί του αειδιαμορφωνόμενου προγράμματος στο www.aiff.gr 

Από : www.kala-nea.gr.

Casus Belli

Casus Belli.  Μια ταινία μικρού μήκους για την κρίση, η οποία έχει προβληθεί και βραβευθεί σε πολλά εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου.


Άνθρωποι διαφορετικών φύλων, ηλικιών, τάξεων και εθνικοτήτων περιμένουν σε εφτά διαφορετικές ουρές δημιουργώντας μια τεράστια ανθρώπινη σειρά. Όμως στο τέλος της ανθρώπινης αλυσίδας, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά.

Σκηνοθεσία : Γιώργος Ζώης 
Παίζουν 146 ηθοποιοί, 
ανάμεσά τους οι: Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Τζένη Θεωνά, Ιρις Πόνκενα, Ηλίας Γκόγιαννος, Λάμπρος Φιλίππου, Γιώργος Μπινιάρης. 


Official site: http://casusbellifilm.com/

Intouchables

Ένας Παριζιάνος αριστοκράτης τετραπληγικός αναζητά κάποιον για να τον φροντίζει. Είναι πλούσιος, ώριμος, μορφωμένος, ακούει κλασική μουσική και συλλέγει πολύτιμα έργα τέχνης. Στη συνέντευξη για τη θέση του βοηθού του, μεταξύ άλλων εμφανίζεται ο Driss, ένας σενεγαλέζικης καταγωγής μικροαπατεώνας, πρόσφατα αποφυλακισθείς, ο οποίος ζει από το επίδομα ανεργίας, με οικογενειακά προβλήματα, αυθάδης και αυθόρμητος.  Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του κερδίζει τον Philippe, τον προσλαμβάνει και γεννιέται ανάμεσα τους μια αληθινή φιλία. 

Ο ένας είναι πάμπλουτος και διαθέτει κάθε άνεση. 

Ο άλλος έχει αυθεντικότητα και πάθος για ζωή. 

Δυο διαφορετικοί άνθρωποι, φαινομενικά και αντικειμενικά. Από δύο διαφορετικούς κόσμους, που όμως ο ένας συμπληρώνει αρμονικά τον άλλο. 

Η αξία, η αποδοχή του διαφορετικού. Είτε αυτό λέγεται άτομο με αναπηρία, είτε διαφορετικής κοινωνικής προέλευσης, καταγωγής ή μορφωτικού επιπέδου. 

Η σπουδαιότητα του να είμαστε "ανοικτοί" στη σκέψη του άλλου.  Η ομορφιά του να ανταλλάσσεις ιδέες και συναισθήματα με το διπλανό σου.  

Όταν νιώθεις τον άλλο σαν απειλή, τότε σίγουρα γίνεται εσύ η απειλή... 

Καμία κοινωνία δεν κέρδισε τίποτα με το ρατσισμό και τον αποκλεισμό ατόμων. Τίποτα δε σε κάνει ανώτερο, καμία καταγωγή, κανένα οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο... Τίποτα δεν συγκρίνεται με το να είσαι ανοικτός, ευθύς στο διπλανό σου.  

Τότε που ξέρεις μπορεί να γεννηθεί μια αληθινή φιλία και να είναι δίπλα σου όταν εμφανίζονται οι "πόνοι φαντασμάτων", να σου κρατά το χέρι και να χαμογελάτε κόντρα σε κάθε είδους αντιξοότητα.

Η ταινία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Πρόκειται για ένα ύμνο στη φιλία. 

Οι αστείες και οι συγκινητικές στιγμές δένουν υπέροχα στο φίλμ. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι καταπληκτικές και σίγουρα αυτή είναι μια από τις ωραιότερες ταινίες των τελευταίων ετών. Αξίζει να τη δείτε.

Διωγμός και ανταλλαγή πληθυσμών (Τουρκία-Ελλάδα: 1922-1924), Μουσείο Μπενάκη έως και 29/4

Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα στο Μουσείο Μπενάκη το δεύτερο μέρος της έρευνας και του ντοκιμαντέρ για τη Μικρασιατική Καταστροφή, που επιμελήθηκαν η σκηνοθέτις Μ. Ηλιού και ο ιστορικός Αλ. Κιτροέφ, το οποίο ξετυλίγει μέσα από ιστορίες και φωτογραφικό αρχειακό υλικό το νήμα της ανταλλαγής και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου.

Διαρκεί μέχρι και τις 29/4, αξίζει να τη δείτε! 

Προσφυγοπούλα

Το 2007  παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη το ντοκιμαντέρ και η έκθεση Το Ταξίδι. Το Ελληνικό Όνειρο στην Αμερική (επιλογή του American Film Institute στη Washington DC ανάμεσα στις 20 καλύτερες Ευρωπαϊκές ταινίες του 2008 -The European Showcase-και βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ του Houston) και πρόσφατα παρουσίασαν επίσης στο Μουσείο Μπενάκη, το έργο Σμύρνη. Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922, (αναφορά στο blog, μπορείς να τη δεις πατώντας εδώ).

Πρόσφυγες σε πρόχειρη εγκατάσταση 
στο αρχαιολογικό χώρο του Θησείου, το 1922.

Μετά από τέσσερα χρόνια συνεργασίας και έρευνας στην Ευρώπη και την Αμερική, φέρνουν πίσω στο κοινό, εικόνες ξεχασμένες σε «κλειστά» αρχεία αλλά και μια νέα οπτική σε σχέση με το Διωγμό και την Ανταλλαγή των πληθυσμών της Τουρκίας και της Ελλάδας το 1922-1924.

Πρόσφυγες από τον Πόντο στην Ελλάδα το 1923 

Το ιστορικό ντοκιμαντέρ και η έκθεση είναι μεγάλης σημασίας όχι μόνο γιατί το κοινό βλέπει άγνωστες εικόνες από το Διωγμό και την Ανταλλαγή, αλλά γιατί συγχρόνως φέρνουν μια νέα οπτική στον τρόπο με τον οποίο διηγούνται την ιστορία.

Καράβι που φέρνει πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία μετά τον Διωγμό του 1922. 

Μια ματιά που κρατά αποστάσεις τόσο από μια υπέρμετρα εθνικιστική αφήγηση, όσο και από νεώτερες απόπειρες που υπερτονίζουν τις κοινές εμπειρίες, ξεχνώντας τις διαφορές, ξεχνώντας ότι πριν την Ανταλλαγή ζήσαμε ένα Διωγμό.

Συσσίτιο για πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία στη Μυτιλήνη, Διωγμός 1914

Ενενήντα χρόνια μετά την Καταστροφή, οι δυο συνεργάτες θέλουν να τιμήσουν τόσο τον κόσμο που χάθηκε το 1922, τον κόσμο που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις εστίες του, όσο και την επιστήμη της ιστορίας.

Μετακινήσεις πληθυσμών στα Βαλκάνια, 1918 

Μετά την πρόσφατη ταινία και έκθεση για τη κοσμοπολίτικη Σμύρνη και την καταστροφή της, στο νέο έργο Διωγμός και Ανταλλαγή Πληθυσμών (Τουρκία Ελλάδα 1922-1924), το κοινό έχει την ευκαιρία να δει φωτογραφίες της Ανταλλαγής όχι μόνο Ελληνοορθόδοξων αλλά και Μουσουλμάνων προσφύγων. 


Η έκθεση βασίζεται στην ιδέα ότι έφτασε η στιγμή να διηγηθούμε ολόκληρη την ιστορία και από τις δυο πλευρές του Αιγαίου και όχι μόνο τη μισή. 


Μια έκθεση που υπενθυμίζει πως δεν υπάρχει προνόμιο στην οδύνη. 
Γνωρίστε την ιστορία, έτσι κατανοούμε την πολιτική και τους ανθρώπους, αντιλαμβανόμαστε καλύτερα το παρόν και το μέλλον μας.

Η έκθεση διαρκεί μέχρι και τις 29/4, γι' αυτό βιαστείτε να μη τη χάσετε! 
*Λόγω της αυξημένης προσέλευσης, πρέπει να κάνετε τηλεφωνική κράτηση για το ντοκιμαντέρ, για να βρείτε θέση.*


Μουσείο Μπενάκη 
Κουμπάρη 1, Κολωνάκι
Τηλ.: 2103671000
Ημέρες / ώρες: Δευτ. Τετ., Παρ.-Σάβ. 9 π.μ.-5 μ.μ. Πέμ. 9 π.μ.-12 μεσάν. Κυρ. 9 π.μ.-3 μ.μ. - Εισιτ. € 5.
Δωρεάν είσοδο για ανέργους 

Σμύρνη: η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης, Μουσείο Μπενάκη

Σήμερα επισκέφτηκα το κεντρικό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη, όπου είδα την έκθεση "Σμύρνη: η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης". Πρόκειται για μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκθεση, η οποία διαρκεί μέχρι και αυτή την Κυριακή 18/3. Σας παροτρύνω μέσα στο σαββατοκύριακο να περάσετε μια βόλτα από το Μουσείο Μπενάκη, γιατί πραγματικά αξίζει...

Η σκηνοθέτις Μαρία Ηλιού και ο ιστορικός σύμβουλος Αλέξανδρος Κιτροέφ, μετά από τέσσερα χρόνια έρευνας, παρουσιάζουν ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ για τη Σμύρνη, με άγνωστο οπτικό υλικό από αμερικανικά και ευρωπαϊκά αρχεία.

Η προβολή του ιστορικού ντοκιμαντέρ και η παράλληλη έκθεση με σπάνιες φωτογραφίες είναι μεγάλης σημασίας, όχι μόνο γιατί το ελληνικό κοινό βλέπει άγνωστες εικόνες από τη Σμύρνη, αλλά και γιατί συγχρόνως φέρνουν μια νέα ματιά στον τρόπο με τον οποίο διηγούνται την ιστορία. Ενενήντα χρόνια μετά την καταστροφή, οι δυο συνεργάτες θέλουν να τιμήσουν τον κόσμο που χάθηκε το 1922 αλλά και συγχρόνως την επιστήμη της ιστορίας.

«Η Σμύρνη ήταν η Νέα Υόρκη της εποχής. Μια πόλη όπου ζούσαν μαζί με ισχυρούς δεσμούς Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένιοι, Εβραίοι, Λεβαντίνοι, φτωχοί και πλούσιοι. Μια πόλη που λειτουργούσε σαν μαγνήτης, που έδινε ευκαιρίες να ζήσεις το όνειρό σου», λέει η σκηνοθέτης. 

Μέσα από σπάνιο υλικό, αναπαρίσταται μια εποχή, περνά μπροστά από τα μάτια μας η ιστορία της πόλης. Πρόκειται για ένα ταξίδι στο χρόνο και στην ιστορία, με τα μηνύματα και τις διδαχές του.

Γι' αυτό και οι επισκέπτες της έκθεσης βλέπουν στους τοίχους του Μουσείου Μπενάκη φωτογραφίες που δείχνουν την προκυμαία της πόλης, τα μαγαζιά, τους χορούς και τα γλέντια, παραστάσεις όπερας και βαρκάδες, ενώ μερικά χιλιόμετρα έξω από την «αλώβητη» πόλη, όπως τη θεωρούσαν οι κάτοικοί της, οι Τσέτες έσφαζαν και λεηλατούσαν, μαζί βεβαίως με εικόνες από τις τραγικές ημέρες του Σεπτεμβρίου του 1922. 

Για να αναδειχθούν όλα αυτά στο ντοκιμαντέρ, εκτός από τις επιστημονικές θέσεις που εκφράζουν διακεκριμένοι ερευνητές, όπως ο Τζάιλς Μίλτον, συγγραφέας του βιβλίου «Χαμένος Παράδεισος», ο καθηγητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με ειδίκευση στην Πολιτική Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας Θάνος Βερέμης και η εταίρος στο Kings College και με καταγωγή από τη Σμύρνη Βικτωρία Σολομωνίδου, ακούμε τις προσωπικές ιστορίες ανθρώπων όπως εκείνες της τουρκάλας ανθρωπολόγου και ιστορικού Λεϊλά Νεϊζί, του γεννημένου στη Σμύρνη Αρμένιου Τζακ Ναλμπαντιάν και της Ελληνίδας Ελένης Μπαστέα. 

Είναι φοβερό να βλέπεις τις φωτογραφίες της πόλης και των ανθρώπων της, λίγο πριν την καταστροφή. Μια πόλη ακμαία και πλούσια, με κατοίκους που ήξεραν να χαίρονται τη ζωή, τίποτε δεν προμήνυε το κακό που θα ζούσαν.

Έπειτα η Σμύρνη καίγεται. Τα πάντα λεηλατούνται. Στο ντοκιμαντέρ βλέπουμε την οικογένεια της Ελένης Μπαστέα (πρόσφυγας τρίτης γενιάς, που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του New Mexico Ιστορία και Αρχιτεκτονική) να μαζεύει τα πράγματά της. Δεν τρέχει όμως να γλιτώσει. Αντιθέτως, κλειδώνει την πόρτα. Η αδελφή της γιαγιάς της Ελένης φτιάχνει τσάι για όλους. Κάθονται στην τραπεζαρία και το πίνουν ατάραχοι. Προτού τραβήξουν την πόρτα πίσω τους, η γιαγιά πηγαίνει στην κουζίνα. Πλένει τα φλιτζάνια, τοποθετεί το σερβίτσιο στη θέση του και κλείνει το ντουλάπι. Θέλει να αφήσει το σπίτι της συγυρισμένο. Θα ξαναγυρίσει. Έτσι νομίζει. Και εκείνη την ώρα συλλογίζεται τον Τούρκο γείτονα που την είχε προειδοποιήσει: «Πρέπει να φύγετε. Σε λίγο δεν θα μπορούμε να σας προστατεύσουμε». Δεν τον είχε πιστέψει...

Η σκηνοθέτης ξεκίνησε την έρευνά της στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατάφερε να μπει σε απρόσιτα μέχρι τότε αρχεία - όπως της Βιβλιοθήκης του Κογκρέσου και των Πανεπιστημίων Χάρβαρντ και Πρίνστον. Γνώρισε ανθρώπους που την έφεραν σε επαφή με συλλέκτες ή απογόνους Σμυρνιών με σπάνιο υλικό. Οι πόρτες εξάλλου άνοιγαν ευκολότερα μετά το 2007, όταν το εμβόλιμο ντοκιμαντέρ με το οποίο ασχολήθηκε, «Το ταξίδι, το ελληνικό όνειρο στην Αμερική», διακρίθηκε με το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ του Χιούστον και κατατάχθηκε στις καλύτερες ευρωπαϊκές ταινίες για το 2008 από το Ινστιτούτο του Αμερικανικού Κινηματογράφου. 

«Στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου γνώρισα κάποιον που με συνέστησε στον Ρόμπερτ Νταβίντιαν. Ο παππούς του - Αρμένης που ζούσε στη Σμύρνη - είχε στο σεντούκι του κλεισμένο ένα φιλμάκι μισής ώρας με σκηνές τόσο από την καθημερινή ζωή όσο και από την καταστροφή, αλλά δεν το έλεγε σε κανέναν διότι φοβόταν μήπως... τον σφάξουν οι Τούρκοι! Λίγο προτού πεθάνει εκμυστηρεύτηκε στον εγγονό του πού βρισκόταν το υλικό. Ο Ρόμπερτ ταξίδεψε από το Λος Αντζελες στην Ουάσιγκτον για να μας φέρει το φιλμ, να το συντηρήσουμε και να το αξιοποιήσουμε», εξηγεί η Μαρία Ηλιού, η οποία μέσα από το ντοκιμαντέρ της (σε συνεργασία με την εταιρεία Πρωτέας και το Ιδρυμα Φουλμπράιτ) αναδεικνύει τόσο την πολυπολιτισμική Σμύρνη των αρχών του 20ού αιώνα όσο και τη Σμύρνη της καταστροφής.

Απόδειξη αποτελεί η ιστορία της Ιρέμ Γκουλφέμ, την οποία μετέφερε στην ταινία η ανθρωπολόγος Λεϊλά Νεϊζί. Η Ιρέμ Γκουλφέμ καταγόταν από οικογένεια μεγαλογαιοκτημόνων της Σμύρνης. Όταν ο ελληνικός Στρατός μπήκε στην πόλη το 1919, ο πατέρας της βρισκόταν σε μια λέσχη και η οικογένειά του φοβόταν ότι δεν θα επιστρέψει. Προς έκπληξή τους όμως τον είδαν να φτάνει στο σπίτι σώος, συνοδευόμενος από έλληνες φίλους του, οι οποίοι του είχαν βγάλει το φέσι και το είχαν αντικαταστήσει με καπέλο, ενώ βασικό ρόλο στη διάσωσή του έπαιξε και το ότι μιλούσε ελληνικά.

Η Μαρία Ηλιού θέλησε να επιστρατεύσει μαρτυρίες ανθρώπων που δεν ήταν φορτισμένοι συναισθηματικά λόγω καταγωγής. Μία από αυτές ήταν της Μίνι Μιλς, καθηγήτριας στο αμερικανικό Κολέγιο Θηλέων της Σμύρνης. 

Έκανε μάθημα όταν άκουσε φασαρία. Άνοιξε το παράθυρο και είδε τούρκους στρατιώτες να βρέχουν με βενζίνη κτίρια και να τους βάζουν φωτιά. «Τρομοκρατήθηκα», παραδέχτηκε η καθηγήτρια που έσωσε τις μαθήτριές της και έφθασε στην Ελλάδα.

...τα απομεινάρια της άλλοτε πλούσιας πόλης...

Ο υπέργηρος σήμερα Αρμένης Τζακ Ναλμπαντιάν κατάφερε να γλιτώσει. Πέρασε με την οικογένεια του στην Τύνιδα και από εκεί βρέθηκε στο Νιου Τζέρσεϊ. Ήταν παιδί όταν ο τουρκικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη. «Άκουσα κραυγές. Και από το ίδιο παράθυρο που χάζευα τον κόσμο να περνάει, είδα έναν έφιππο να σκοτώνει μια γυναίκα και σε λίγο έναν άλλο Τούρκο να εξαφανίζει το πτώμα. Είναι μια εικόνα που δεν μπορεί να σβήσει από τη μνήμη μου ύστερα από τόσα χρόνια», λέει στο ντοκιμαντέρ. 

Το ντοκιμαντέρ και η φωτογραφική έκθεση βασίζονται στην ιδέα ότι η Σμύρνη παρ’ όλο που καταστράφηκε με τραγικό τρόπο, εξακολουθεί να υπάρχει. Εξακολουθεί να είναι μια ιδέα, ένας τρόπος ζωής, που έχει να κάνει με τον κοσμοπολιτισμό, τη Σμύρνη της χαράς της ζωής και των θρήνων. Τη Σμύρνη μπορεί να την έχει κανείς πάντα μαζί του.

Όσοι επιθυμείτε να δείτε την έκθεση θα πρέπει να βιαστείτε, καθώς ολοκληρώνετε την Κυριακή.  

Σμύρνη. Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922, ΕΩΣ 18/03/2012
στο Μουσείο Μπενάκη,
Κεντρικό Κτήριο 

Το παρακάτω συγκλονιστικό βίντεο ανήκει στον  Ρόμπερτ Νταβίντιαν, του οποίου η ιστορία αναφέρθηκε παραπάνω. Ένα μοναδικό ντοκουμέντο, οι εικόνες του ισοδυναμούν με χιλιάδες λέξεις.

Πηγές : Μουσείο Μπενάκη , tanea.gr 

ο τυφλός ψαράς

Το ντοκιμαντέρ «Ο Τυφλός Ψαράς» του Στρατή Βογιατζή και της Θέκλας Μαλάμου, 
είναι το πρώτο ντοκιμαντέρ από τη σειρά των «Καθημερινών Ηρώων».  

Ευχαριστώ πολύ το ξωτικό που μου το έστειλε 
και μου χάρισε φως. 

Περισσότερα για τον «Τυφλό Ψαρά»
O Γιάννης Κουκούμιαλος έχασε την όραση και το χέρι του, στην ηλικία των έντεκα χρόνων από εναπομείνουσα νάρκη του πολέμου του 1940. Γεννημένος σ’έναν ναυτικό τόπο, στην Λαγκάδα της Χίου, μυείται από μικρό παιδί στην τέχνη του ψαρέματος. Μετά από τον τραυματισμό και την ανάρρωσή του και έχοντας στο μυαλό του όποια γνώση του έχει τυπωθεί μέχρι αυτή την ηλικία γύρω απ’την ναυτοσύνη, συνεχίζει να βρίσκεται μέσα σε ψαροκάικα έχοντας όμως πλέον μια διαφορετική παράμετρο στη ζωή του, αυτή της επίκτητης αναπηρίας του.

Σε ηλικία είκοσι χρονών πηγαίνει σε σχολή τυφλών στην Αθήνα όπου και κάθεται για δύο χρόνια και ξαναεπιστρέφει στη Χίο γιατί δεν μπορεί να συνηθίσει τον αστικό τρόπο ζωής. Συμβιβασμένος πλέον με τις δυσκολίες που γεννώνται από την απώλεια της όρασής του και του χεριού του, συνεχίζει να ψαρεύει έχοντας πλάι του έναν δικό του άνθρωπο και συγγενή του, την Πλουμή, στην οποία και μεταδίδει όλες τις γνώσεις του ψαρέματος. Η στιγμή όμως που θα αρχίσει και μόνος του πλέον να ταξιδεύει και να ψαρεύει, δεν αργεί να έρθει. Με εικόνες πραγματικές, αυτές των παιδικών του χρόνων, με έναν κόσμο ταξινομημένο και οργανωμένο που κατασκευάζει στο μυαλό του, με τη διαίσθησή του και μια δύναμη θεική…όπως λέει και ο ίδιος, συνθέτει το χάρτη του και παρέα μ’αυτόν ταξιδεύει τα τελευταία εβδομήντα χρόνια μες τη θάλασσα.

είχα ένα όνειρο

Υπάρχουν πολύχρωμα όνειρα που σαν μπαλόνια συνεχώς ταξιδεύουν... 

Είχα ένα, δικό μου και εγώ,
παράξενο, κόκκινο

ερχόταν κάθε πρωινό έξω από το παράθυρο μου...

Το συμβούλευα να απομακρυνθεί 

να φύγει όσο γίνεται πιο μακρυά από εμένα

...μα αυτό ατίθασο,

έκανε του κεφαλιού του...

"εγώ εδώ θα μείνω κοντά σε σένα

ότι και αν λες τώρα εσύ"

...έτσι το έπαιρνα μαζί μου

έβγαινα στην πόλη...

...έτρεχα, προσπαθούσα, μάτωνα,

κουβαλούσα και αυτό μαζί μου.

Κάποιοι κατάλαβαν πως κινδυνεύει...

και προσφέρθηκαν κάποιες στιγμές

να μου το προστατεύσουν...

Πάλεψα κόντρα στους καιρούς, στους ανέμους

γαντζώθηκα, σιωπηλά, αληθινά για να μην το αφήσω...

...Υπήρξαν φορές, πραγματικά υπήρξαν

που πλησιάσαμε 

στο να εκπληρωθούν οι ευχές μας,

σαν όνειρο φάνταζε το όνειρο μας...

 Μα οι καιροί γίνανε σκληροί

οπότε είπα θα το παρατήσω

Πήγαινε αλλού!

"Δε με αγγίζει καθόλου

η απατηλή τους λάμψη!"

Με ακολουθούσε.

Θέλησα να το απελευθερώσω

να του εξηγήσω πως εδώ δε θα ευτυχίσει.

Τίποτα εκείνο

ενώ το σκοτώνουν 

σκληρά, άδικα, αιματηρά

θέλει παράλογα να ζήσει.

Οπότε μάλλον

ίσως, μπορεί,

να φύγουμε κάποτε μαζί

προς τα εκεί 

που τα όνειρα ζουν

ίσως συναντήσουμε άλλα όνειρα

και ζήσει ευτυχισμένο

Οι φωτογραφίες και η σκηνή (*κλείσε τη μουσική για να τη δεις*) είναι από την ταινία : Le ballon rouge (1956)