Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα σκέψεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα σκέψεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

16 Αυγούστου 2020

παράξενο καλοκαίρι

(Vittorio Giardino)


Διανύουμε το πιο παράξενο καλοκαίρι της ζωής μας. Ο Αύγουστος, μήνας ταυτισμένος με τη ξεγνοιασιά, με το σταμάτημα του χρόνου, την ανεμελιά, τα νησιά, τα αλμυρίκια, το Αιγαίο, τα σύκα, τους ήχους των τζιτζικιών, τα σταφύλια, τα κύματα, την ηρεμία, τον έναστρο βραδινό ουρανό με τα πεφταστέρια και τις ευχές, τις αναγνώσεις βιβλίων, τα θερινά σινεμά, τα πανηγύρια, τους χορούς χέρι χέρι, τις αγκαλιές, τις παρέες, τα γέλια, τα ξενύχτια, τα τραγούδια, την έξαρση της φαντασίας, το παιχνίδι, το μεθύσι, το πάθος, τις βαθιές ανάσες, με όλα αυτά που φέτος μοιάζουν ζητούμενα, όχι αυτονόητα. Είμαστε στη μέση ενός παράξενου Αυγούστου, ενός αλλιώτικου καλοκαιριού. 

Αισθάνομαι ότι βιώνουμε μια καλοκαιρινή περίοδο όπου προσπαθούμε να μη χάσουμε την αίσθηση του χρόνου εν μέσω πολύ μεγάλων αλλαγών. Και αν έχουμε περάσει ιδιαίτερες και δύσκολες καλοκαιρινές περιόδους τα προηγούμενα χρόνια. Με εκλογές, εσωτερικές ταραχές, δημοψηφίσματα, διαδηλώσεις, ύφεση, ανασφάλεια, φυσικές καταστροφές. Το φετινό καλοκαίρι όμως, εν μέσω πανδημίας, έχει μια αμήχανα πρωτόγνωρη αίσθηση. Σαν να αλλάζουν τα πάντα εν μέσω μιας παράξενης ακινησίας.

Το προηγούμενο διάστημα έκανα πολλές διαδρομές στο κέντρο της πόλης. Με αλλαγή μασκών, γαντιών και συνεχή χρήση αντισηπτικών. Η Αθήνα, άδεια στα πιο τουριστικά της σημεία. Πρόσωπα καλυμμένα με μάσκες. Καχύποπτα βλέμματα. Εντάσεις για τη μη τήρηση των μέτρων από τη μία ή για την τήρηση από την άλλη πλευρά. Αντιμαχόμενοι ξανά σε μια κοινή μάχη. Κοιτάζοντας τους συνεπιβάτες στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ένιωθα ότι συμμετείχα στο απόσπασμα κάποιας ταινίας. Σαν να ήμουν ηρωίδα ενός ριάλιτι σόου όπου κάποια στιγμή θα ακουγόταν "CUT!" και θα σταματούσε η σκηνή που εξελισσόταν μπροστά μου. Τότε θα εμφανιζόταν από το πουθενά ένας σκηνοθέτης και θα έδινε οδηγίες. Μια κάμερα θα αποκαλυπτόταν, κάποιοι από τους συνεπιβάτες ως ηθοποιοί θα πρόβαραν ατάκες, μετά θα πετούσαν τις μάσκες τους και η ζωή θα συνεχιζόταν. Στιγμές αναρωτιόμουν αν όλα όσα έβλεπα ήταν αληθινά ή δημιούργημα της φαντασίας. 

Στην εποχή του κορωνοϊού, όλα αλλάζουν με γρήγορους ρυθμούς, προκαλώντας αλυσιδωτές επιπτώσεις σε κάθε επίπεδο της ζωής. Ο πολιτισμός δε θα μπορούσε να μην έχει επηρεαστεί ριζικά. Οι οικονομικές επιπτώσεις παντού μεγάλες. Επικεντρωνόμαστε όλοι -ελπίζω- στα μέτρα προφύλαξης. Μα από αυτή την πανδημία δεν κινδυνεύει μόνο η σωματική, μα κυρίως η ψυχική μας υγεία. Ελπίζω να βγω λάθος, μα στον τελικό απολογισμό αυτή η πανδημία θα έχει προκαλέσει μεγαλύτερες επιπτώσεις στη ψυχοσύνθεση, στην επικοινωνία και στις ανθρώπινες σχέσεις. Πρέπει και αυτά να τα προφυλάξουμε.

Εφέτος δεν ανακοινώθηκε η καθιερωμένη "θερινή διακοπή" από το blog. Και αυτό γιατί τούτο το παράξενο καλοκαίρι, είμαι εδώ και ας λείπω από εδώ. Είμαι εδώ, γράφοντας και ας μη δημοσιεύω εδώ. Το φετινό καλοκαίρι χαρακτηρίζεται από μια διαρκή αίσθηση αγωνίας για έναν κόσμο που αλλάζει. Θέλω να πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας -ακόμη- να μην παρασυρθούμε από τη σκληρότητα του. Αυτό είναι το στοίχημα: να μη χάσουμε την ανθρωπιά σε έναν κόσμο που ματώνει ξανά, ωθώντας μας στα όρια μας. 

26 Ιουνίου 2020

Αν κάτι φωνάζουν τούτες οι μέρες είναι «ζήστε»

"Beauty will save the world"
Fyodor Dostoevsky, The Idiot

Κατά τη διάρκεια της καραντίνας έγραφα με συνέπεια κάθε μέρα. Όλα τα κείμενα τα κράτησα σε αρχεία εκτός του διαδικτύου. Όσοι με ακολουθείτε στα social media, ίσως διαβάσατε ότι από την πρώτη έως και την τελευταία μέρα κρατούσα ημερολόγιο καραντίνας με σκέψεις, στοχασμούς, στιγμές. Αυτό βοήθησε στο να αποτυπωθούν διαφορετικά εκείνες οι μέρες μέσα μου. Τις συνδύασα με γεγονότα και παρατηρήσεις. Αν δημοσίευα τα κείμενα, πιστεύω ότι θα είχανε ενδιαφέρον. 

Η πόλη πάντα ανήκε σε αυτές τις υπάρξεις. 
Προ πανδημίας, εν μέσω αυτής, σίγουρα και μετά.

Η περίοδος του εγκλεισμού βιώθηκε διαφορετικά από τον καθένα, όμως ήταν μια κοινή εμπειρία για όλους. Eκείνες τις μέρες με κυρίευσαν σκέψεις. Κάτι που με οδήγησε -εκτός από την καταγραφή του ημερολογίου- και στη συγγραφή ενός θεατρικού έργου και διηγημάτων. Επιπλέον τραβούσα πολλές φωτογραφίες, διάβαζα φιλοσοφία και ψυχολογία. Λογοτεχνία μπόρεσα να διαβάσω μόνο μετά το τέλος της καραντίνας, κατά τη διάρκεια της ήταν αδύνατο.

Τηλεόραση δεν είδα, δεν παρακολουθώ εδώ και χρόνια. Όμως παρακολούθησα αρκετά webinars, έκανα διαλογισμό και ένιωσα ευγνωμοσύνη για κάθε στιγμή στην ηρεμία. Περπατούσα, κάτι που αποτελούσε και πριν την πανδημία διέξοδο και συνήθεια μου. Μετά από καιρό παρατηρούσα το περιβάλλον γύρω μου. 


Φύτεψαμε ένα γιασεμί, μαζί με ένα μικρό μπαξέ με ντοματιές, πιπεριές και άλλα ζαρζαβατικά. Το γιασεμί μεγαλώνει και έχει γεμίσει με άνθη. Τα ζαρζαβατικά προσφέρουν τώρα τους πρώτους τους καρπούς. Είναι υπέροχο να βλέπεις να φυτρώνουν καρποί από το φυτό που φρόντισες. Εκεί που έχεις αρχίσει να απογοητεύεσαι, την επόμενη μέρα βλέπεις να ξεφυτρώνει σαν δώρο, να γεννιέται η ζωή μπροστά σου. Τι χαρά. Η φύση διδάσκει πράγματα, αρκεί να την ακούσεις. 

«…να αξιωθούμε μια μέρα να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, δηλαδή σαν άνθρωποι που αρνιούνται να ασκήσουν, καθώς και να υποστούν τη φρίκη» 
Αλμπέρ Καμύ


Φυσικά εκείνες οι μέρες, και όσες ακόμη ακολουθούν, δεν είναι εύκολες. Η βίαιη διακοπή της καθημερινότητας, προσπαθειών, εργασιών, προκάλεσε αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις και στη ζωή μου. Άλλοι βρέθηκαν σε ευνοϊκότερη θέση, άλλοι παλεύουν μόνοι. Όμως όταν ζωές χάνονται, όταν μία ολόκληρη υφήλιο κατεβάζει ρολά, όταν δημιουργείται μια νέα κρίση με αλυσιδωτές επιπτώσεις σε όλους, τότε είναι που πρέπει να γεμίζεις με ευγνωμοσύνη.

Αντιφατικό; Νομίζω πως όχι.

Να εστιάζεις στην ομορφιά είναι ένα δύσκολο task στις μέρες μας, μα είναι τόσο όμορφη η ζωή, όσο και το να αισθάνεσαι ευλογημένος ακόμη και σε μια πανδημία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να ξεπερνάς εκείνα που θέλουν να σε κρατήσουν στάσιμο και να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι. Δύσκολο σίγουρα. 

 «Ίσως όταν όλοι μπορέσουν να δουν την ομορφιά της ζωής, ίσως τότες όλος ο κόσμος θα γίνει πρώτα καλός και κατόπι ευτυχισμένος...»
Στράτης Μυριβήλης

Πλούσιος δεν είναι όποιος έχει χρήματα.
Πλούσιος είναι όποιος έχει μάθει να αγαπάει και να παλεύει. Πλούσιος είναι όποιος στέκεται δυνατός στην καταιγίδα -ακόμη και σε αυτή βρίσκει στοιχεία άξια να αγαπήσει. Όποιος αντέχει να προσμένει τη νηνεμία. Πλούσιος είναι όποιος προσφέρει. Όποιος βρίσκει μια λύση στο πρόβλημα. Όποιος καταλαβαίνει την ευτυχία, όποιος πιστεύει στον εαυτό του, όποιος αγαπά τον εαυτό του όπως και τους άλλους. Αυτός είναι πραγματικά πλούσιος.

Τοξικότητα

Αυτή η στιγμή είναι η καταλληλότερη για να διώξουμε κάθε τοξικότητα τόσο ως παρουσία κοντά μας, όσο και από τα social media. Διαγραφή δίχως σκέψη σε όποιον προκαλεί αρνητικά συναισθήματα. Να μία καλή ευκαιρία να ξεχωρίσουμε ποιους θέλουμε κοντά και να κρατήσουμε όσους μας ανεβάζουν ψηλότερα. Χώρο για όσους πραγματικά θα χαρούν με την επιτυχία, την χαρά και θα συμβάλλουν σε αυτή. 

«Στο τέλος, μόνο τρία πράγματα μετράνε: 
πόσο πολύ αγάπησες, πόσο ευγενικά έζησες και με πόση ευγνωμοσύνη άφησες να φύγουν, όσα δεν προορίζονταν για εσένα»
Σιντάρτα Γκαουτάμα


Αν κάτι φωνάζουν τούτες οι μέρες είναι "ζήστε". Μέσα στο θανατικό, μέσα στην καταστροφή, έρχεται η ζωή και μας βγάλει τη γλώσσα, σαν να θέλει να μας πει: "τι καταλαβαίνεις; Άξιζε η μέρα το τρέξιμο σου; Αγάπησες αρκετά; Αγαπήθηκες; Αν ζήσεις και αύριο, τι θα κάνεις; Θα τη γεμίσεις τη μέρα με κάτι καλό; Θα δώσεις, θα δοθείς; Τι θες να ζήσεις;"  
Γιατί θα το ζήσεις. 
Οι δυσκολίες θα είναι πάντα εδώ. Θα τις νικήσεις; 
Όπως και οι χαρές. Θα τις εκτιμήσεις;

«Όσο κι αν προχωρήσω, δεν θα τη φτάσω πότε. 
Σε τι χρησιμεύει η ουτοπία; 
Γι' αυτό ακριβώς: για να προχωράμε.»
 Eduardo Galeano


Όπως έγραψα και σε προηγούμενη δημοσίευση, μετά και από αυτή την εμπειρία, έχουμε μια επιλογή: να αλλάξουμε όλοι. Πραγματικά εσωτερικά. Να επαναπροσδιορίσουμε αξίες, προτεραιότητες και συμπεριφορές. Μα να όμως δες, είμαστε στο τέλος του Ιουνίου και ήδη σε πολλές εκφάνσεις, αντιδρούμε λες και δεν υπήρξε ποτέ η πανδημία. Η αγένεια επέστρεψε στους δρόμους με την κίνηση. Ο ανταγωνισμός βαθαίνει μαζί με την ύφεση και η απειλή της επιβίωσης κρεμιέται απειλητικά πάνω απ' όλους μας. Στην Αμερική ένας λευκός αστυνομικός σκοτώνει άδικα, ρατσιστικά με πλήρη συνείδηση έναν μαύρο άντρα. Κατηγορείται για έγκλημα εξ' αμελείας. Ο κόσμος ξεσηκώνεται. Εν μέσω πανδημίας οι πόλεις γεμίζουν με διαδηλωτές. Συντάσσομαι με την οργή, δεν αντέχω να βλέπω τις εικόνες που φτάνουν στις οθόνες. Πραγματικά δε μπορώ να πιστέψω πως γίνεται να συμπεριφερθεί κάποιος με αυτό τον τρόπο. Γενικότερα βιώνουμε μια άκρως αρνητική παγκόσμια και εγχώρια επικαιρότητα που αγγίζει τα όρια του παράλογου. Κακοποιήσεις, βία, απαγωγές, ανωμαλία, τρέλα. Καθώς η τεχνολογία κάνει τεράστια άλματα, η παιδεία και η ηθική πάσχουν. Και δεν υπάρχει εξέλιξη δίχως παιδεία και ηθική.

Ιούνιος 2020. Θέρος. 
Ο δρόμος προς τη θάλασσα. 

Ένας παρατηρητής σίγουρα θα έλεγε ότι ο άνθρωπος παραμένει ίδιος, η πανδημία δε μας άλλαξε καθόλου. Ισχύει, μάλλον μας σκλήρυνε, όπως κάθε μεγάλη κρίση. Άπειρες οι κατηγορίες που μπορεί κάποιος να εκτοξεύσει. Τα σημάδια πολλά και καθημερινά. Όμως αντί να στρεφόμαστε ορμητικά προς τους άλλους, ας στραφεί ο καθένας με σκέψη προς τον εαυτό του. Δεν θα υπάρχει μεγαλύτερη ήττα από τη λήθη. Αξίζει να διαμορφωθεί μια νέα "πραγματικότητα". Καθώς "κανονικότητα" δεν υπήρχε. Βάλτε ένα "Χ" πάνω στη λέξη. Δεν έχει νόημα να θρηνούμε για εκείνο το παρελθόν, μα ούτε να φοβόμαστε για το μέλλον, το μόνο που έχει αξία είναι να ζούμε αληθινά στην παρούσα στιγμή. Εκεί κρίνεται το παιχνίδι. Ίσως έτσι να αλλάξει και να σωθεί η κανονικότητα μας σε αυτό τον πλανήτη.

Η ίδια η ζωή μας καλεί σε επαναπροσδιορισμό. Η απόλυτη ευτυχία βρίσκεται στο τώρα. Δεν ήταν στο χτες, ούτε να την περιμένουμε στο αύριο.

Φαίνεται αυτή την περίοδο ότι το κακό έχει υπερισχύσει.  
Όχι. Υπάρχει το καλό, αλλά δεν ακούγεται. 

28 Απριλίου 2020

Μετά την καραντίνα...




Μόλις ξεκίνησε η καραντίνα, η πρώτη σκέψη ήταν πως αυτή η εμπειρία δεν θα ήταν ίδια για όλους. Είναι τελείως διαφορετικό να ζεις σε ένα μεγάλο σπίτι με μια ωραία βεράντα, και διαφορετικό σε ένα ημιυπόγειο στο κέντρο της Αθήνας. Αλλιώς είναι να ανοίγεις το παράθυρο και να βλέπεις πράσινο ή τον ουρανό και αλλιώς να βλέπεις ρόδες αυτοκινήτων ή τον τοίχο της απέναντι πολυκατοικίας. Είναι αλλιώς είσαι μόνος σε ένα σπίτι, ακόμη χειρότερα με κάποιους που δεν αντέχεις, αλλιώς με αυτούς που αγαπάς. Κάποιοι περνάνε πιο εύκολα, κάποιοι αρκετά δύσκολα αυτή την εμπειρία. Γι' αυτό λίγη ενσυναίσθηση δε βλάπτει. Το αναφέρω έχοντας προσωπικά περάσει αυτές τις μέρες ήρεμα και νιώθοντας πολύ μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτό. 

Ως προς την πανδημία, ευτυχώς έως σήμερα οι νεκροί δεν είναι πολλοί στην Ελλάδα, όπως σε άλλες χώρες. Ευτυχώς πειθαρχήσαμε στους κανόνες. Η πανδημία όμως δεν έχει περάσει. Ίσως τώρα να ξεκινά το πιο δύσκολο κομμάτι. Το βέβαιο είναι ότι η επόμενη μέρα μετά την καραντίνα, θα μας φέρει αντιμέτωπους με μια διαφορετική καθημερινότητα. Είμαστε έτοιμοι για να την αντιμετωπίσουμε;

Τώρα που πλησιάζει η στιγμή της άρσης αυτών των (πρώτων;) περιοριστικών μέτρων, θα ήθελα όλοι μαζί να στρέψουμε τη σκέψη μας στις μέρες που έρχονται...

...μετά την καραντίνα:

Θα συνεχίσουμε να δίνουμε προσοχή στους ανθρώπους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες; 

Θα συνεχίσουμε να βοηθάμε όσο μπορούμε τους ανθρώπους μας, τους γείτονες, όποιον έχει ανάγκη; 

Καταλάβαμε τι ευτυχία είναι να ζεις στη φύση, να περπατάς στο βουνό, να κολυμπάς στα νερά του Αιγαίου; Αν ΝΑΙ, θα προστατεύουμε, θα σεβόμαστε το περιβάλλον; Θα ενδιαφερθούμε όλοι αληθινά για τη φύση -αυτοί που όλοι έγραφαν το πόσο στερήθηκαν- και θα την αφήνουμε να ανασάνει; Θα ληφθούν μέτρα για την κρίση του περιβάλλοντος; 

Θα δώσουμε περισσότερη έμφαση στην ανθρώπινη επαφή, στην αγκαλιά και στο άγγιγμα; 

Θα εστιάσουμε στο χτίσιμο ουσιαστικών σχέσεων στη ζωή; Θα είμαστε πιο τρυφεροί ως άνθρωποι; 

Θα δώσουμε χρόνο, αξία σε όμορφες σχέσεις, παρέες και φιλίες; 

Θα διώξουμε καθετί τοξικό από τη ζωή μας; Οτιδήποτε το καταπιεστικό που δε μας ανεβάζει ψηλότερα; 

Θα αγαπήσουμε την εργασία μας και θα δίνουμε τον καλύτερο μας εαυτό ως εργαζόμενοι; 

Θα σεβόμαστε την εργασία του υπαλλήλου ως εργοδότες; 

Κατάλαβε ίσως και ο πιο ευνοημένος πολίτης της χώρας τι σημαίνει ανεργία, βίαιη παύση της καθημερινότητας; 

ΑΝ ναι, κρατήστε το! Και ας έχουμε στο νου το πόσο ιερή είναι η συνεισφορά του κάθε ανθρώπου εκεί έξω. Από την ταμία στο σουπερμάρκετ, τον καθαριστή στο δρόμο μέχρι του γιατρού, του νοσηλευτή και του επιστήμονα που ερευνά για το εμβόλιο. Όλων η δημιουργία, η παρουσία και ο μόχθος αξίζει σεβασμό. 

Τώρα που τελειώνει η καραντίνα:

Θα θυμόμαστε ότι το ανθρώπινο είδος είναι ένα μυρμηγκάκι μπροστά στο σύμπαν; 

Θα σταματήσουμε τη γκρίνια, θα νιώθουμε ευγνωμοσύνη και θα εκτιμάμε τη ζωή; 

Θα σταματήσουμε να τρέχουμε με τρελούς ρυθμούς; Καταλάβαμε πόσο εθισμένοι είμαστε στο θόρυβο και στην γρήγορη ευχαρίστηση; Θα το αλλάξουμε;

Θα χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία για το καλό όλων, κυρίως των ευπαθών ομάδων; 

Θα συνεχιστεί η προσπάθεια της ένταξης των δημόσιων υπηρεσιών στη ψηφιακή εποχή; Πλέον με ένα κλικ έχουμε στο email μας βεβαιώσεις που πριν από τον κορονοιό, έπρεπε να χάσουμε ένα πρωινό και εργάσιμες ώρες για να τα αποκτήσουμε. Θα συνεχιστεί, ώστε να μειωθεί η γραφειοκρατία, το τόσο άσκοπο χάσιμο χρόνου...

Θα σκεφτούμε τους ανθρώπους που θα συνεχίσουν να ζουν σε καθεστώς καραντίνα λόγω αναπηρίας και δυσκολίας μετακίνησης στις χαοτικές μας πόλεις; Εκείνοι που λόγω αναπηρίας περιορίζεται η δυνατότητα να βγουν έξω για μια βόλτα, για ένα γεύμα, να παρακολουθήσουν μια πολιτιστική δραστηριότητα όπως οι υπόλοιποι; 

Την επόμενη φορά που θα παρκάρεις το αυτοκίνητο σου, θα σκεφτείς να μη θέσεις εμπόδια στη ζωή του άλλου, μην παραβιάσεις τα δικαιώματα του; Δε σου ανήκει όλη η πόλη!

Η ενεργή παρουσία πολιτιστικών οργανισμών και η κοινωνική προσφορά εταιρειών θα συνεχιστεί και μετά την καραντίνα; Πέρα από τις όποιες σωστές επιφυλάξεις, μπορεί με οργανωμένο, στοχευμένο τρόπο να υπάρχουν δράσεις στο διαδίκτυο. Κυρίως για όλους εκείνους τους ανθρώπους που είτε είναι σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, είτε κάτοικοι επαρχίας, ή το σημαντικότερο έχουν κάποιου είδους αναπηρία που τους είναι δύσκολο έως αδύνατο να παρακολουθήσουν δρώμενα.

Θα καταπολεμηθεί η ανεργία, θα βοηθηθούν οι άνεργοι, θα γίνουν κινήσεις να ενισχυθεί η επιστροφή στην αγορά εργασίας; 

Η γενιά μου πέρασε μια οδυνηρή 10ετή οικονομική κρίση στην πιο παραγωγική της ηλικία και τώρα καλείται να βιώσει μια νέα ύφεση. Θα στηριχθεί για μια αξιοπρεπή ζωή με δημιουργία; 

Θα συνειδητοποιήσουμε το πόσο πολύ είμαστε αλληλένδετοι και συνδεδεμένοι, κομμάτι της αλυσίδας της φύσης; Αποκοπήκαμε από αυτή και η ζωή έρχεται να μας το υπενθυμίσει με βίαιο τρόπο. Η δική σου υγεία μπορεί να επηρεαστεί από του διπλανού και αντίστροφα. Μακάρι να συνειδητοποιήσουμε έστω βίαια, ότι όλοι ενωνόμαστε με όλους, συνδεόμαστε με όλους και ότι το τώρα και το αύριο εξαρτάται από τη συνεργασία μεταξύ μας. 

Θα σταματήσουμε να είμαστε τόσο ανταγωνιστικοί -και οι άνθρωποι μεταξύ μας και τα κράτη- και θα συνεργαστούμε επιτέλους; Είναι σαν να μας φωνάζει το σύμπαν: «Συνεργαστείτε».  

Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το κορονοϊό, ισχύει και για την κρίση για το περιβάλλον που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. 

Ένας είναι ο δρόμος μπροστά μας: Συνεργασία. Ενότητα. Αληθινή Σύνδεση. 

Να μην περιμένουμε την επόμενη πανδημία για να κάνουμε πάλι κινήσεις προς τον άλλο. Τώρα που ένιωσες τι σημαίνει εγκλεισμός, αποκλεισμός, απομόνωση, αβεβαιότητα, μοναξιά, φόβος για το αύριο, θα ήθελα να σταθείς δίπλα μου και να μην αφήσουμε τα μηνύματα αυτών των ημερών να πάνε χαμένα. Ας μη το αφήσει ο καθένας στην προσωπική του στάση. Μην επιστρέψουμε στην καθημερινότητα σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα. Μας αξίζει κάτι καλύτερο. Αν το διακρίνεις και εσύ μαζί μου μπορεί να επιτευχθεί.

26 Δεκεμβρίου 2019

πάντα να ξαναρχίζεις




Αυτές οι μέρες ανήκουν στο κέντρο της Αθήνας. 
Πάμε να σας προτείνω κάποια υπέροχα σημεία της.

Βιβλιοπωλείο "Πλειάδες" στο Παγκράτι

Βόλτες σε αγαπημένα βιβλιοπωλεία -αγορά βιβλίων για μένα και άλλους- θέατρα, σινεμά.


Η βιτρίνα του βιβλιοπωλείου Πλειάδες στο Παγκράτι έχει κολλημένη στην πόρτα του μια από τις όμορφες φράσεις του Charles Dickens. Να τιμάμε την ουσία των Χριστουγέννων στην καρδιά μας και να την κρατάμε ζωντανή για όλο το χρόνο.

"Book & life" Διόπτρα

Στο εσωτερικό του βιβλιοπωλείου των Εκδόσεων Διόπτρα δεσπόζει ένα εντυπωσιακά υπέροχο βιβλιόδεντρο. 


"Πρέπει να ήταν δύσκολο να το φτιάξετε;" ρώτησα την πωλήτρια. "Πολύ!" απάντησε και στάθηκα να το φωτογραφίσω, αφού πρώτα είχα πάρει το δώρο μου. 

Βιβλιοπωλείο "Λεξικοπωλείο" στη Παγκράτι

Ένα ακόμη υπέροχο βιβλιοπωλείο, το Λεξικοπωλείο στο Παγκράτι. 


Κουβέντα με τον ιδιοκτήτη, θαυμασμός για το υπέροχο εσωτερικό του, αλλά και τις επιλογές των τίτλων. Πάμπολλες ιδέες για δώρα.


Καλά μαντέψατε... φεύγοντας δε μπόρεσα να μην αγοράσω κάτι επίσης. 


Στο Public του Συντάγματος υπέροχα χριστουγεννιάτικα βιβλία για 
μικρούς αλλά και μεγάλους. 


Βγαίνοντας, αντικρίζεις την Πλατεία, επιτέλους εφέτος πιο όμορφα στολισμένη σε σχέση με προηγούμενες χρονιές.


Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος έχει αφήσει το στίγμα του στην Αθήνα με τον πιο ξεχωριστό τρόπο. Ό,τι και να λέμε, αυτό είναι το ωραιότερο σημείο στην πόλη για να περπατήσεις, να χαλαρώσεις, να κάνεις ποδήλατο, να διαβάσεις, να παρακολουθήσεις δεκάδες εκδηλώσεις, να μπεις στο κλίμα των φετινών εορτών. 


Ο στολισμός του είναι ο πιο όμορφος, απλός και ομοιόμορφος 
από κάθε άλλο σημείο στην πόλη. 


Τα φώτα στο κανάλι χορεύουν ρυθμικά με μουσικές και χαρίζουν μια μυσταγωγία. 


Αν δεν έχετε πάει, βάλτε το άμεσα στο πρόγραμμα και αφεθείτε στην ομορφιά του.


Εδώ βλέπετε τον γάτο της γειτονιάς που μέχρι και εκείνος έβαλε τα γιορτινά του.
Βάλτε τα και εσείς, γυρίστε έξω στην πόλη! 



Φίλοι μου, στο τέλος αυτής της χρονιάς και της δεκαετίας, σας εύχομαι ό,τι πιο όμορφο στο καθένα ξεχωριστά. Να διαβάζουμε ωραία βιβλία, αυτά που μας χαρίζουν έμπνευση. Να κάνουμε παρέα με ωραίους ανθρώπους, αυτούς που θέλουν να μας ανεβάζουν ψηλότερα. Που είναι δημιουργικοί, που χαίρονται με τις επιτυχίες και τα όνειρα μας - δεν είναι αφελείς να νιώθουν απειλή. Να επιτρέπουμε στη ζωή να μας εκπλήσσει. Να ψάχνουμε την ομορφιά τριγύρω μας και να την αφήσουμε να γεμίσει το μέσα μας. Να είμαστε πιστοί στο όραμα και στα όνειρα μας. Να μην ξεπουλάμε τις αξίες. Να μην τσιγκουνευόμαστε τις αγκαλιές, τα καλά λόγια, τα φιλιά και τα σ' αγαπώ. Να είμαστε έντιμοι, σοβαροί αλλά και να χαρίζουμε αληθινά χαμόγελα. Να είμαστε οι άνθρωποι που μπορούν οι άλλοι να βασιστούν πάνω μας, επαγγελματικά, συναισθηματικά και ανθρώπινα. 


Σύνθημα κάθε χρονιάς: Πάντα να ξαναρχίζεις! Καλή χρονιά! Χρόνια πολλά!

30 Οκτωβρίου 2019

12 χρόνια Roadartist in Athens! 12 αξίες #blogging


Σαν σήμερα, στις 30 Οκτωβρίου του 2007, πριν από 12 χρόνια, γράφτηκε η πρώτη λέξη σε αυτό το blog. Ξεκίνησε αυθόρμητα, με τη σκέψη ότι θα υπάρχει για λίγες μέρες, μα τελικά μετατράπηκε σε μια σελίδα με προσωπικές γραφές αλλά και πολιτιστικά μοιράσματα. Σε αυτά τα 12 χρόνια έχουμε από εδώ μοιραστεί πολλά κείμενα, προτάσεις, παρουσιάσεις βιβλίων και θεατρικών παραστάσεων, φωτογραφιών, ταξιδιών κ. α. 

Τώρα καθώς το Roadartist γίνεται δώδεκα, κοιτάζοντας προς τα πίσω μοιράζομαι σήμερα 12 αξίες που διέπουν αυτή την ενασχόληση, από την πρώτη μέρα έως σήμερα.

1. Πάθος

Αν δεν υπήρχε το πάθος για το γράψιμο, για τα πολιτιστικά και τη γνώση, αυτό το blog δε θα είχε κλείσει ούτε καν 2 μέρες. Το βέβαιο είναι ότι δημιουργήθηκε από ένα απίστευτο μεράκι που κρατά ακόμη μέχρι σήμερα, έστω και αν έχουν διαφοροποιηθεί πλέον οι καταστάσεις.

2. Γενναιοδωρία 

Το γράψιμο είναι μια διαδικασία μοναχική. Απαιτεί κόπο, φαντασία, έμπνευση. Απαιτεί να είσαι γενναιόδωρος ως προς το χρόνο, ως προς τις πηγές, ως προς τις λέξεις. Χαίρομαι για το χρόνο που αφιέρωσα σε αυτή την ενασχόληση, αλλά και ως προς την προώθηση ανθρώπων, δράσεων. Είναι τόσο εύκολο να γίνεις επικριτικός πάνω στις δημιουργίες άλλων. Όλα αυτά τα χρόνια, ακολούθησα ως αρχή όταν έβλεπα ή διάβαζα κάτι και με άφηνε αδιάφορη, να μην γινόταν καμία αναφορά εδώ, παρά να έγραφα κάτι επικριτικό ή ψεύτικο. Όσο δύσκολο και αν είναι αυτό, όταν σέβεσαι τις δημιουργίες των άλλων, την ίδια στιγμή σέβεσαι και εσένα.

3. Εστίαση στην ομορφιά όπου υπάρχει εκεί έξω

Τα θέματα που δημοσιεύονται είτε εδώ, είτε στους λογαριασμούς του blog στα social media (Facebook page, Instagram, Twitter) είναι επικεντρωμένα στην ανάδειξη της ομορφιάς της ζωής, της πόλης, των ανθρώπων. Με ενδιαφέρει να μοιράζομαι την ομορφιά, να την εντοπίζω όπου υπάρχει και να την αναδεικνύω.  Απ' όπου μπορεί ν' αντληθεί. Από μια παράσταση, ένα έργο, έναν πίνακα, ένα λουλούδι, στη φύση, σε ένα ταξίδι, σε μια συνάντηση. 

4. Επαγγελματισμός

Γυρίζω πίσω το χρόνο και με θυμάμαι να κρατάω πρόγραμμα για αναρτήσεις, ημερολόγιο με υπενθυμίσεις, ημερομηνίες με το πότε θα δω μια παράσταση που με έχουν καλέσει, πότε θα διαβάσω ένα βιβλίο, να μη ξεχάσω να κάνω αναφορά την τάδε ημερομηνία για την επέτειο μιας καλλιτεχνικής προσωπικότητας που θαυμάζω. Επαγγελματισμό και εννοείται αυτά παράλληλα με full time εργασίες και σπουδές, στο πέρασμα των χρόνων. 

4. Καλλιτεχνική έκφραση

Όταν μεταδόθηκε ένα θεατρικό μου έργο στο ΡΙΚ, το μοιράστηκα και από εδώ, που το ακούσαμε μαζί με αρκετούς από εσάς και έπειτα αρχειοθετήθηκε το αρχείο με την ηχογραφημένη παράσταση να υπάρχει κ εδώ. Όπως επίσης, κείμενα μου και φωτογραφίες ως έκφραση. 


5. Ειλικρίνεια

Καλές οι δημόσιες σχέσεις, όμως μόνο όταν βασίζονται στην ειλικρίνεια. Ακόμη και όταν παρουσιάστηκαν (ή παρουσιάζονται) από εδώ δουλειές ανθρώπων, που είχα κάποιου είδους επαφή μαζί τους (επαγγελματική, φιλική κλπ), ποτέ δεν το έκανα με τυπικότητα ή λόγω κάποιας υποχρέωσης και αυτό το γράφω ειλικρινά με το χέρι στην καρδιά. Μόνο τιμώντας το δημιουργό, αναγνωρίζοντας την αξία του. Μην προωθείτε τα πάντα. Το θέμα είναι να αναδεικνύεται αυτό που αξίζει για να ξεχωρίσει ανάμεσα σε όλα όσα συμβαίνουν. Πάντα να μοιράζεσαι με βάση την αλήθεια σου και το κριτήριο σου. 

6.  Less is more

Καλύτερα να δημοσιεύεις λίγα πράγματα μα επιλεγμένα προσεκτικά, με κόπο, με κριτήριο και ποιότητα. Πάρα άπειρα, δίχως κρίση, τόσα που πελαγώνει το κοινό σου, αλλά τελικά και εσύ. 

7. Επίμονο ψάξιμο για ό,τι μαγνητίζει το πνεύμα μου

Στόχος του να διαβάσει κάποιος εδώ αναφορές μόνο για ό,τι καλύτερο υπάρχει στην πόλη. Φυσικά μιας και όλα αυτά τα χρόνια, μόνο ένας άνθρωπος βρίσκεται πίσω από αυτή τη σελίδα και τα social media, με βάση ό,τι θα παρακολουθήσω και του διαθέσιμου χρόνου να τα μοιραστώ.

8. Μη φοβάσαι να φανείς ευαίσθητος, ιδεολόγος και διαφορετικός

...Ο φιλότεχνος και κουλτουριάρης (σε μια χώρα που λίγοι πάνε στα μουσεία), ο ...φανατικός βιβλιόφιλος και αναγνώστης βιβλίων (σε μια χώρα που ελάχιστοι διαβάζουν), ο λάτρης των αρχαιολογικών χώρων (σε μια χώρα πλούσια σε ιστορία που ελάχιστοι γνωρίζουν) κ.α. Να χαίρεσαι να είσαι εκείνη που δε βλέπει τηλεόραση, αλλά διαβάζει, κινείται, επιλέγει αυτό που οι περισσότεροι απορρίπτουν. Να έχεις το δικό σου χαρακτήρα. 

9. Ανάδειξη πραγμάτων, με έναν τρόπο θελκτικό

Στόχος πρωταρχικός: να απευθύνεσαι σε ένα ευρύ κοινό, παρουσιάζοντας μια θεματολογία που αφορά λίγους. Όχι στα κουτσομπολιά, όχι στη φτήνια. Αυτός ήταν ο οδοδείκτης από την πρώτη μέρα. Με μια γλώσσα απλή και κατανοητή, έναν τρόπο παρουσίασης παιχνιδιάρικο, με αισθητική, όμορφες εικόνες και λέξεις, να μιλάς για πράγματα που έχουν "περαστεί" στο κοινό ως ανιαρά, μα είναι τα πιο ενδιαφέροντα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο τιμητικό από να γίνει κάποιος αναγνώστης, ή να δει μια θεατρική παράσταση, έπειτα από παρότρυνση σου. Τότε ο χρόνος σου που αφιέρωσες είχε αξία.

10. Συγχώρεσε

Όταν υπάρχεις σε μια διαδικτυακή κοινότητα, έρχεσαι σε επαφή με κόσμο. Αρκετοί θα σε πλησιάσουν μόνο για να αναδείξεις κάτι δικό τους. Θα κάνεις γνωστούς, φίλους, αλλά ίσως και εχθρούς. Στα χρόνια υπήρξε αυτή η εμπειρία. Που σε διδάσκει αφενός να είσαι πιο προσεκτικός, αφετέρου να προχωράς παρακάτω. Σε αυτά τα 12 χρόνια, προφανώς υπήρξαν άνθρωποι που θίχτηκαν ή σχολίασαν αρνητικά, ή φέρθηκαν και αχάριστα. Το καλύτερο είναι η συγχώρεση. Και έπειτα να τους αγνοείς.

11. Επιμονή και πολύ δουλειά

Όποιος υπήρξε ή είναι blogger, ξέρει ότι το να έχεις ένα τέτοιου είδους blog, ενεργό για τόσα χρόνια, σημαίνει ότι έχεις δουλέψει. Έχεις περάσει και από σχεδόν όλα τα πόστα. Έψαξες προγράμματα, γραφιστικά, έγινες διορθωτής, επιμελητής, φωτογράφος, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων και marketing, social media manager, συγγραφέας και αρχισυντάκτης. Το κρατάς ως εκεί που θες. Εν ολίγοις, αποκτάς εμπειρία,  βρίσκεις λύσεις, ψάχνεσαι, μοχθείς. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό γίνεται λόγω πάθους και το γιατί μόνο ένας blogger θα μπορέσει να στο εξηγήσει.

12. Ευγνωμοσύνη

Το διαδίκτυο είναι ένα μεγάλο δώρο. Ένας πλούτος. Στο χέρι μας είναι να το εκμεταλλευτούμε σωστά και να δημιουργήσουμε ένα όμορφο περιεχόμενο. Είμαι ευγνώμων για όσα έχω αποκομίσει από αυτό το ταξίδι. Για τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, κάποιους τους θεωρώ φίλους. Άνοιξε πόρτες, παρέχει μια ποιοτική ζωή και καθημερινότητα. Εξαιτίας αυτού του blog, έγινα αληθινά πιο πλούσια σε εμπειρία, σε γνώση, σε ανθρώπους, σε "παραστάσεις". Κοιτάζοντας προς τα πίσω, μπορώ να πω ότι αν δεν το είχα δημιουργήσει θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. 

Ποια είναι η επόμενη φάση τώρα; Το ταξίδι δεν έχει τελειώσει, συνεχίζεται. Έχει αλλάξει, μεταμορφώνεται και ίσως σταδιακά να αναδιαμορφωθεί. Σε επόμενη φάση ίσως πάρει μια άλλη μορφή. Υπάρχουν σκέψεις, το μέλλον θα δείξει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι αν θα παραμείνει ενεργό (κι με πιο αραιή παρουσία), θα υπάρχει με το ίδιο πάθος και την ίδια ποιότητα. Όποια μορφή και όποιο μέλλον και αν θα έχει, θα υπάρχει όπως ξεκίνησε, με αυτές τις παραπάνω αξίες.

Ευχαριστώ για την ανάγνωση, τη συμπόρευση όλα αυτά τα χρόνια. 
Είναι τιμητική για μένα.   

30 Δεκεμβρίου 2018

...τέλος του 2018




Το 2018 στο instagram, αυτές είναι οι φωτογραφίες που "αγαπήσατε" περισσότερο
Πολύ Αθήνα και Βιβλία.


Μια χρονιά φτάνει στο τέλος της κι ό,τι θα διαβάσετε εδώ είναι κάποιες σκέψεις από τις εμπειρίες του έτους που σύντομα τελειώνει. Το 2018 ήταν μέχρι και το τέλος του μια χρονιά γεμάτη προκλήσεις σε πολλαπλά επίπεδα. Πολλές αρμοδιότητες, παράλληλα ένας νέος κύκλος σεμιναρίων, νέοι άνθρωποι στη ζωή μου, είχε λάθη, επαναπροσδιόρισα απόψεις, προσπάθησα να κατανοήσω και να ψυχολογήσω συμπεριφορές -το ένστικτο μου αποδείχτηκε αλάνθαστο σε ανθρώπους και καταστάσεις- νομίζω κατάφερα να κρατήσω χαμηλούς τόνους και να συνεχίσω διακριτικά σε όλα τα επίπεδα της ζωής μου, ακολουθώντας τη ροή. 


Το 2018 λίγο πριν αποτελέσει οριστικά παρελθόν, μου ψιθύρισε κάποια λόγια, τα οποία σας μεταφέρω:

· Να εξελίσσεσαι συνέχεια, να μαθαίνεις και να συνεχίζεις. Η γνώση και η επιθυμία για αυτή δε σταματά ποτέ. Το 2018 είχε νέες συνήθειες, οι οποίες όσο και αν με δυσκόλεψαν - όσο και αν δε μπόρεσα να κρατήσω δυνατές συνεχώς - στο τέλος του έτους συνειδητοποιώ την αξία τους και θέλω να ενδυναμώσω.

· Να συγχωρείς. Να κατανοείς ότι ο καθένας εκεί έξω δίνει μια μάχη. Και εγώ που γράφω τώρα εδώ δίνω τη δική μου, κ ας μην την εκθέτω στα social media. Μη το ξεχνάμε, δε ξέρουμε τι αγώνα δίνει ο άλλος.

· Να είσαι τόσο καλή που να μη μπορεί ο άλλος να το αγνοήσει, και να το κάνεις κυρίως για σένα. Να γεμίζεις από αυτό που παράγεις και προσφέρεις. Να δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου, με αφοσίωση και ενθουσιασμό, ακόμη και όταν οι συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολες. Αν δεν εκτιμηθεί, αυτό δε θα είναι δικό σου πρόβλημα.

· Να θέτεις όρια, και όταν ξεπερνιούνται να αποχωρείς. Τίποτα δεν έχει περισσότερη αξία από την ηρεμία. Όπως σέβεσαι εσύ τον άλλο έτσι πρέπει να σε σέβεται και εκείνος. 

· Να είσαι ανοικτή στο καινούργιο, και να πηγαίνεις κόντρα στο φόβο σου. Δεν υπάρχει αποτυχία, υπάρχει μόνο αποφυγή της προσπάθειας. Οι μόνοι που δεν κάνουν λάθη είναι εκείνοι που δεν κάνουν τίποτα. 

· Όλα από μέσα ξεκινούν. Πρώτα πρέπει να είσαι εσύ καλά μέσα σου για να μπορέσεις να συνεργάζεσαι, να συμπορεύεσαι και να προσφέρεις στον άλλο. Η αρχή κάθε ανθρώπινης σχέσης πρέπει να είναι η ελευθερία. 

· Ότι δεν σε εκτιμάει, σε χάνει. Και αντιστρόφως. 

· Δίνε. Μοιράσου. 

Στο κατώφλι του νέου έτους, προτού ολοκληρώσω αυτό το τελευταίο post, θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους εσάς που ακολουθείτε πιστά αυτό το blog τα τελευταία 11 χρόνια. Για μένα αυτός εδώ ο ιστότοπος είναι η δική μου «μηχανή αγάπης», κάπως έτσι τον αντιλαμβάνομαι. Δυστυχώς ο χρόνος μου δεν είναι αρκετός για να μπορώ να μοιράζομαι όσα θέλω και όσο συχνά θέλω από εδω. Συνεχίζουμε όμως και αυτό είναι σημαντικό.

Φίλοι μου, υγεία για το νέο έτος για όλους τους αγαπημένους μας. Στείλτε μου θετική ενέργεια πάνω σε αυτό, θα τη χρειαστώ. 

Ευχές για μια καλή, δημιουργική χρονιά σε όλους!

18 Νοεμβρίου 2018

βροχερός περίπατος στην Ακρόπολη


Έχετε ανέβει ποτέ υπό βροχή στην Ακρόπολη;
Έκανα έναν υπέροχο (!) κυριακάτικο περίπατο με βροχή 
και σκέφτηκα να μοιραστούμε κάποιες εικόνες...



Εγώ και κάποιοι λίγοι εξίσου τρελοί... :-) 


Πολλές φορές έχω ανέβει στην Ακρόπολη, πρώτη φορά περπάτησα όμως ως εκεί με βροχή. 
Και ήταν πραγματικά μαγευτικά! Περίπατος κάθαρση! 

Το κρύο ήταν τσουχτερό αλλά η αδρεναλίνη από την ομορφιά του ναού
και από την αίσθηση μιας ιδιαίτερης εμπειρίας εξάλειψε απόλυτα κάθε αίσθηση παγωνιάς...


 Η βροχή μόλις που μου επέτρεπε να βγάλω το κινητό από την τσέπη μου 
και να τραβήξω φωτογραφίες.


Η ησυχία ήταν μοναδική, το μόνο που ακουγόταν ήταν ο ήχος από τις στάλες της βροχής καθώς έπεφταν πάνω στο χώμα και καθώς άστραφταν τα μάρμαρα. 


Οι Καρυάτιδες ήρεμες, χωρίς τους πολλούς τουρίστες να τις φωτογραφίζουν 
-αν και ημέρα Κυριακή- λαμποκοπούσαν δημιουργώντας μια μυσταγωγία.


Τα βράδια θα ζωντανεύουν, θα φεύγουν από την σταθερή βάση τους και
θα χορεύουν τριγύρω από το ναό, χαζεύοντας από ψηλά την παράξενη πόλη.


Η θέα βέβαια είναι μοναδική.
Οι στέγες των σπιτιών, οι τρούλοι των εκκλησιών
και στο βάθος ο λόφος του Λυκαβηττού.


Η βροχή έχει καθαρίσει την ατμόσφαιρα
σαν να έχει πάρει έστω και για λίγο τη βρώμα και τη δυσωδία μακρυά.


Επιστρέφω το βλέμμα προς τον ναό. Παντού οι ήχοι και νερό από τη βροχή.
Ένα χαμόγελο έχει σχηματιστεί στο πρόσωπο μου και δε λέει να φύγει. 
Σκέφτομαι πόσοι περπάτησαν εδώ πριν από εμένα και τι τυχερή 
στάθηκα αυτή τη βροχερή Κυριακή να ζήσω τούτη την εμπειρία. 


Το θέατρο του Διονύσου από ψηλά, καθώς σφυρηλατείτε από τη χειμωνιάτικη βροχή.
 Υπήρξε ο σημαντικότερος γνωστός υπαίθριος θεατρικός χώρος στην αρχαία Αθήνα και το πρώτο θέατρο του κόσμου. 



Φτάνω κοντά του, στέκομαι στις θέσεις.  Αποτελούσε μέρος του ιερού του Ελευθερέως Διονύσου και υπήρξε ο βασικός τόπος παράστασης του αττικού δράματος, αφού φιλοξενούσε τα Μεγάλα Διονύσια, τη μεγαλύτερη θεατρική γιορτή της πόλης των Αθηνών. 

Οι σωζόμενες τραγωδίες και κωμωδίες του 5ου και του 4ου π.Χ. αι. γράφτηκαν - τουλάχιστον οι περισσότερες - για να εκτελεστούν σε αυτόν τον χώρο.


Μπροστά από το ναό της Ακρόπολης, 
ένα εισιτήριο εισόδου πάνω στα χαλίκια, το παρατηρώ και το φωτογραφίζω.
  Αυτή είναι μια άλλου είδους καρτ ποστάλ που φεύγοντας την παίρνω μαζί μου.


Επιστρέφοντας σπίτι, στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου ένα βροχερό σκηνικό.
Και ο χειμώνας είναι πολύ όμορφος στην Αθήνα.

30 Οκτωβρίου 2018

11 χρόνια Roadartist...in Athens!!!



30/10/2007 - 30/10/2018

Πριν από ακριβώς 11 χρόνια, έγραφα τις πρώτες λέξεις σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου. Αυτό έγινε η αφορμή για ένα ωραίο και μεγάλο ταξίδι με συντροφιά όλους εσάς! Ένα "ταξίδι" που περίμενα ότι θα διαρκούσε λίγες μέρες, ίσως κάποιες εβδομάδες. Έπεσα έξω. Η ανάγκη της έκφρασης και της επικοινωνίας μέσω της γραφής αποδείχτηκε τελικά αρκετά δυνατότερη. 

11 ολόκληρα χρόνια διαδικτυακής παρουσίας. Αν αφήσουμε να μιλήσουν οι αριθμοί, τότε εν συντομία έχουνε δημοσιευθεί περίπου 1.200 αναρτήσεις, εκ των οποίων 720 αφορούν πολιτιστικά δρώμενα (σχεδόν 150 για θέατρο / 250 για τη λογοτεχνία και το βιβλίο250 φωτογραφία 101 για εικαστικά και μουσεία / 68 για αρχαιολογικούς τόπους / 136 ιστορικά / 56 ζωγραφική / 50 γλυπτική κ.α.) αλλά βέβαια και 70 ταξιδιωτικές αναρτήσεις, συν αρκετές προσωπικές σκέψεις, κείμενα.

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στην επέτειο του "Roadartist", σας δίνω κάποια δώρα.  Soundtracks με μουσικές που "έντυναν" τις αναρτήσεις της χρονιάς και βιβλία σε συνεργασία με εκδοτικούς οίκους. Εφέτος θα είναι η πρώτη επέτειος δίχως δωροθεσία. Θέλησα να μοιραστούμε σκέψεις. Ίσως το επόμενο διάστημα να τρέξουν ξεχωριστά διαγωνισμοί. 




Στην πορεία των 11 ετών, αυτή η δημιουργία υπήρξε σπουδαία εμπειρία και συνειδητοποίηση για μένα. Ως ενασχόληση απαιτεί χρόνο, κόπο, μεράκι, γνώση, πάθος για μοίρασμα. Δε μετάνιωσα ποτέ για το χρόνο που αφιέρωσα και αφιερώνω. Έχω πάρει πολλαπλάσια ουσία και εμπειρία. Το blog χάρισε επαφές, εμπλούτισε τη ζωή μου, έφερε κοντά ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, άνοιξε πόρτες, πρόσθεσε χαρά, νόημα και στάθηκε αφορμή για ωραίες συναντήσεις, συζητήσεις και γνώση. Το να έχεις ένα blog για τόσα χρόνια και να μοιράζεσαι περιεχόμενο από μεράκι, έχει -νομίζω- αξία, ίσως μικρή αλλά έχει αξία. Μιλάω για ουσία διαφορετική, από εκείνη που κυριαρχεί στην εποχή που ζούμε.  Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η μέρα έχει μόνο 24 ώρες...



Το ότι υπερτερούν αναρτήσεις αφιερωμένες σε πολιτιστικά δρώμενα (προτάσεις θεατρικών παραστάσεων, βιβλίων κ.α.), δε σημαίνει ότι είμαι κριτικός -σε καμία περίπτωση δε διεκδικώ έναν τέτοιο ρόλο- απλά παρουσιάζω πράγματα που με κερδίζουν.  Επίσης καθώς στην πορεία των ετών, έχω βρεθεί και στην απέναντι πλευρά: Εσείς οι δημιουργοί - καλλιτέχνες, όταν προσεγγίζετε κάποιο και εκείνος ανταποκρίνεται, αφιερώνει χρόνο, σας γνωρίζει, σας παρακολουθεί, αναμεταδίδει, δίχως κανένα απολύτως "όφελος" από τη μεριά του -και αυτό συμβαίνει επί έτη πολλά- το ότι το κάνει αυτό, αφιερώνοντας χρόνο πολύτιμο δουλειάς, δεν είναι κάτι δεδομένο, ούτε αυτονόητο. Τουλάχιστον ας είστε αληθινοί. Διαφορετικά ακυρώνετε κάθε καλλιτεχνική σας έκφραση. 

Δώσε μου χρόνο και 
άσε με να ταξιδεύω, 
να μαθαίνω, να γνωρίζω
και να μοιράζομαι εντυπώσεις και κείμενα...


Ειλικρινά: ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους έχετε σταθεί κάποια στιγμή σε αυτό το blog από την πρώτη του εκείνη μέρα έως σήμερα. Με τιμά. Το ότι μόλις τώρα θα κάνω κλικ στην επιλογή της "δημοσίευσης" μιας ακόμη ανάρτησης, εσείς είστε ο πιο σημαντικός λόγος. 
Ευχαριστίες πολλές. 

4 Σεπτεμβρίου 2018

ReStArt




Πόσες φορές το καλοκαίρι έχεις αισθανθεί ότι θα ήθελες να μπορούσες να πατήσεις ένα "pause" και να ακινητοποιηθεί εκείνη η στιγμή της μέρας με το άπλετο φως όπου εσύ απλά στέκεσαι μπροστά στη θάλασσα και εκείνο απλά πέφτει πάνω της... Ναι αυτή την απλή στιγμή, αυτό το καθημερινό δώρο της φύσης, που είναι σαν να το αποφεύγουμε σε καθημερινή βάση. 


Να πατήσεις το "pause"· όταν είσαι στη θάλασσα, ήρεμη και έχεις ψυχική ευφορία απλά και μόνο επειδή η μέρα κυλά και ο ήλιος βυθίζεται μπροστά σου. 

Να πατήσεις το "pause"· όταν ξαπλώνεις στην αιώρα και χαζεύεις το πράσινο της μουριάς, διαβάζοντας το βιβλίο που έχεις επιλέξει, ακούγοντας το τρελό τραγούδι των τζιτζικιών. Έπειτα να ξέρεις πως έχεις κοντά σου εκείνους που αληθινά αγαπάς και σε αγαπάνε.  Εκείνους που είναι κοντά, σε χαρές και δυσκολίες. Θες να σταματήσει ο χρόνος, να μη χαθούν, να χαρείς αυτή τη στιγμή στο έπακρο της.

Να πατήσεις το "pause"· τη στιγμή της φυγής που διασχίζεις με το καράβι το Αιγαίο -το πιο αγαπημένο σου σημείο ίσως πάνω στο πλανήτη γη- ξαπλώνεις στο κατάστρωμα και φαντάζεσαι το πώς φαίνεται ο εαυτός σου από ψηλά. Είσαι μια κουκκίδα στο πέλαγο.  Μια μικρή κουκκίδα που σπάει το γαλάζιο. Φτάνεις σε ένα νησί των Κυκλάδων. Μπαίνεις μέσα στον κύκλο, ενώνεσαι με μύθους, δοξασίες και συνειδητοποιείς πως για σένα τελικά αυτό και μόνο είναι αιτία να πλημμυρίσει η ψυχή σου με φως. Αντιλαμβάνεσαι για ποιο λόγο γεννήθηκαν εδώ οι ιστορίες και για ποιο λόγο θα συνεχίσουν να υπάρχουν μετά και από εσένα. Διασχίζεις δρόμους που δεν έχεις ξαναπερπατήσει, δε χορταίνει η ψυχή να κοιτάζει τον ουρανό, τα σύννεφα, το μπλε, τον ορίζοντα. Όλα απέραντα, όλα γεμάτα με μια απίστευτη αίσθηση ανυπέρβλητης ελευθερίας. Θες ασταμάτητα να φωτογραφίζεις και να μιλάς με άγνωστους ανθρώπους. Κάποιους από αυτούς δε θα τους δεις ίσως ποτέ ξανά. Ανταλλάσσεις απόψεις για ταξίδια, για νησιά, για βιβλία, για τόπους. Όλος ο χειμώνας σε γεμίζει με προσμονή για αυτές τις στιγμές και για ένα πράγμα είσαι πια σίγουρη: πως πρέπει να τις ζεις συχνότερα. Το φετινό καλοκαίρι μας έδειξε πόσο εύκολα αλλάζουν τα πάντα μέσα σε λίγα λεπτά. Ακριβώς επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο, όσο ζεις να νιώθεις δίψα, ευγνωμοσύνη και πάθος. Πάθος για ταξίδια, φως, μπλε, ευδαιμονία. 

Βαθιά ανάσα. Όσο δηλαδή διαρκεί περίπου μια ζωή. 

Παίρνεις το χέρι από το "pause" και πατάς το "restart".
Related Posts with Thumbnails