26 Δεκεμβρίου 2019

πάντα να ξαναρχίζεις




Αυτές οι μέρες ανήκουν στο κέντρο της Αθήνας. 
Πάμε να σας προτείνω κάποια υπέροχα σημεία της.

Βιβλιοπωλείο "Πλειάδες" στο Παγκράτι

Βόλτες σε αγαπημένα βιβλιοπωλεία -αγορά βιβλίων για μένα και άλλους- θέατρα, σινεμά.


Η βιτρίνα του βιβλιοπωλείου Πλειάδες στο Παγκράτι έχει κολλημένη στην πόρτα του μια από τις όμορφες φράσεις του Charles Dickens. Να τιμάμε την ουσία των Χριστουγέννων στην καρδιά μας και να την κρατάμε ζωντανή για όλο το χρόνο.

"Book & life" Διόπτρα

Στο εσωτερικό του βιβλιοπωλείου των Εκδόσεων Διόπτρα δεσπόζει ένα εντυπωσιακά υπέροχο βιβλιόδεντρο. 


"Πρέπει να ήταν δύσκολο να το φτιάξετε;" ρώτησα την πωλήτρια. "Πολύ!" απάντησε και στάθηκα να το φωτογραφίσω, αφού πρώτα είχα πάρει το δώρο μου. 

Βιβλιοπωλείο "Λεξικοπωλείο" στη Παγκράτι

Ένα ακόμη υπέροχο βιβλιοπωλείο, το Λεξικοπωλείο στο Παγκράτι. 


Κουβέντα με τον ιδιοκτήτη, θαυμασμός για το υπέροχο εσωτερικό του, αλλά και τις επιλογές των τίτλων. Πάμπολλες ιδέες για δώρα.


Καλά μαντέψατε... φεύγοντας δε μπόρεσα να μην αγοράσω κάτι επίσης. 


Στο Public του Συντάγματος υπέροχα χριστουγεννιάτικα βιβλία για 
μικρούς αλλά και μεγάλους. 


Βγαίνοντας, αντικρίζεις την Πλατεία, επιτέλους εφέτος πιο όμορφα στολισμένη σε σχέση με προηγούμενες χρονιές.


Το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος έχει αφήσει το στίγμα του στην Αθήνα με τον πιο ξεχωριστό τρόπο. Ό,τι και να λέμε, αυτό είναι το ωραιότερο σημείο στην πόλη για να περπατήσεις, να χαλαρώσεις, να κάνεις ποδήλατο, να διαβάσεις, να παρακολουθήσεις δεκάδες εκδηλώσεις, να μπεις στο κλίμα των φετινών εορτών. 


Ο στολισμός του είναι ο πιο όμορφος, απλός και ομοιόμορφος 
από κάθε άλλο σημείο στην πόλη. 


Τα φώτα στο κανάλι χορεύουν ρυθμικά με μουσικές και χαρίζουν μια μυσταγωγία. 


Αν δεν έχετε πάει, βάλτε το άμεσα στο πρόγραμμα και αφεθείτε στην ομορφιά του.


Εδώ βλέπετε τον γάτο της γειτονιάς που μέχρι και εκείνος έβαλε τα γιορτινά του.
Βάλτε τα και εσείς, γυρίστε έξω στην πόλη! 



Φίλοι μου, στο τέλος αυτής της χρονιάς και της δεκαετίας, σας εύχομαι ό,τι πιο όμορφο στο καθένα ξεχωριστά. Να διαβάζουμε ωραία βιβλία, αυτά που μας χαρίζουν έμπνευση. Να κάνουμε παρέα με ωραίους ανθρώπους, αυτούς που θέλουν να μας ανεβάζουν ψηλότερα. Που είναι δημιουργικοί, που χαίρονται με τις επιτυχίες και τα όνειρα μας - δεν είναι αφελείς να νιώθουν απειλή. Να επιτρέπουμε στη ζωή να μας εκπλήσσει. Να ψάχνουμε την ομορφιά τριγύρω μας και να την αφήσουμε να γεμίσει το μέσα μας. Να είμαστε πιστοί στο όραμα και στα όνειρα μας. Να μην ξεπουλάμε τις αξίες. Να μην τσιγκουνευόμαστε τις αγκαλιές, τα καλά λόγια, τα φιλιά και τα σ' αγαπώ. Να είμαστε έντιμοι, σοβαροί αλλά και να χαρίζουμε αληθινά χαμόγελα. Να είμαστε οι άνθρωποι που μπορούν οι άλλοι να βασιστούν πάνω μας, επαγγελματικά, συναισθηματικά και ανθρώπινα. 


Σύνθημα κάθε χρονιάς: Πάντα να ξαναρχίζεις! Καλή χρονιά! Χρόνια πολλά!

10 Δεκεμβρίου 2019

Αλμπέρ Καμύ: η ομιλία του στην τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας στις 10 Δεκεμβρίου 1957



Ήταν 10 Δεκεμβρίου 1957, όταν ο Αλμπέρ Καμύ, τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Αυτή είναι η ομιλία του στην τελετή παραλαβής του βραβείου:

«Παραλαμβάνοντας τη διάκριση με την οποία θέλησε να με τιμήσει η ανεξάρτητη Ακαδημία σας, η ευγνωμοσύνη μου γίνεται ακόμη πιο βαθιά αναλογιζόμενος σε ποιο βαθμό η εν λόγω επιβράβευση υπερβαίνει την προσωπική μου αξία. Κάθε άνθρωπος και, ιδιαιτέρως, κάθε καλλιτέχνης επιθυμεί την αναγνώριση. Και εγώ την επιθυμώ. Αλλά στάθηκε αδύνατον να πληροφορηθώ την απόφασή σας χωρίς να παραβάλω τον αντίκτυπό της με ό,τι πραγματικά είμαι. Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος –μάλλον νέος, με μοναδική περιουσία τις αμφιβολίες του κι ένα έργο ακόμη στα σκαριά, συνηθισμένος να ζει στην απομόνωση της δουλειάς ή στο καταφύγιο της φιλίας– να μάθει, χωρίς να κυριευθεί από ένα είδος πανικού, μιαν απόφαση που τον τοποθετεί διαμιάς, μόνο και απογυμνωμένο, κάτω από ένα δυνατό προβολέα; Με τί καρδιά μπορεί, εξάλλου, να αποδεχθεί αυτή την τιμή τη στιγμή που άλλοι συγγραφείς, από τους πλέον σημαντικούς στην Ευρώπη, καταδικάζονται στη σιωπή και, συγχρόνως, ο γενέθλιος τόπος του ζει μιαν ατέρμονη δυστυχία;



Αυτή την αναστάτωση και την εσωτερική ταραχή ένιωσα. Για να ξαναβρώ τη γαλήνη μου, χρειάστηκε να συμφιλιωθώ, εν τέλει, με μια πολύ γενναιόδωρη μοίρα. Και, εφόσον αδυνατούσα να εξισωθώ μαζί της βασιζόμενος μόνο στην προσωπική μου αξία, το μόνο που βρήκα να με βοηθήσει είναι ό,τι με στήριξε στις πιο αντιφατικές περιστάσεις κατά τη διάρκεια της ζωής μου: η άποψή μου για την τέχνη και τον ρόλο του συγγραφέα. Επιτρέψτε μου μόνο να σας εκθέσω, ορμώμενος από αίσθημα ευγνωμοσύνης και φιλίας, την άποψή μου αυτή όσο πιο απλά μπορώ.


Δεξίωση στη Στοκχόλμη για την απονομή του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας (1957). 


Προσωπικά, μου είναι αδύνατον να ζήσω χωρίς την τέχνη μου. Αλλά ουδέποτε την έβαλα πάνω απ’ όλα. Αντιθέτως, μου είναι απαραίτητη γιατί συνυπάρχει με τον καθένα και μου επιτρέπει να ζω, έτσι όπως είμαι, στο ίδιο επίπεδο με όλους. Η τέχνη δεν είναι για μένα μια απόλαυση μοναχική. Είναι ένα μέσο για να αγγίζω τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό ανθρώπων, προσφέροντάς τους μια προνομιακή εικόνα για τους κοινούς πόνους και τις χαρές. Εξαναγκάζει, λοιπόν, τον καλλιτέχνη να μην απομονωθεί και του επιβάλλει την πιο ταπεινή και οικουμενική αλήθεια. Και αυτός που συχνά επιλέγει τη μοίρα του καλλιτέχνη επειδή αισθάνεται διαφορετικός, πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι δεν θα τονώσει την τέχνη και τη διαφορετικότητά του παρά μόνον αποδεχόμενος την ομοιότητά του με όλο τον κόσμο. Ο καλλιτέχνης διαπλάθεται μέσα σ’ ένα αδιάκοπο πηγαινέλα από το εγώ του στους άλλους, στο μεταίχμιο μεταξύ της αναγκαίας γι’ αυτόν ομορφιάς και της κοινότητας από την οποία αδυνατεί να αποσπαστεί. Γι’ αυτό τον λόγο οι αληθινοί καλλιτέχνες δεν περιφρονούν τίποτε και υποχρεώνουν εαυτούς να κατανοούν αντί να κρίνουν. Κι αν πρέπει να πάρουν το μέρος κάποιου σε αυτόν τον κόσμο, δεν μπορούν παρά να ταχθούν υπέρ μιας κοινωνίας όπου, σύμφωνα με την ιστορική ρήση του Νίτσε, δεν θα κυριαρχεί πλέον ο κριτής αλλά ο δημιουργός, είτε είναι εργάτης είτε διανοούμενος.



Κατά τον ίδιο τρόπο, ο ρόλος του συγγραφέα συνδέεται μ’ ένα δύσκολο καθήκον. Εξ ορισμού, ο συγγραφέας δεν μπορεί να ταχθεί σήμερα στην υπηρεσία όσων φτιάχνουν την Ιστορία· υπηρετεί αυτούς που την υφίστανται. Διαφορετικά, θα βρεθεί μόνος και χωρίς την τέχνη του. Όλες οι στρατιές των τυράννων με τις χιλιάδες άνδρες τους δεν θα τον αποσπάσουν ποτέ από τη μοναξιά του, ακόμη και εάν –κυρίως τότε– δεχτεί να συμπορευτεί. Αρκεί, όμως, η σιωπή ενός άγνωστου φυλακισμένου, εγκαταλελειμμένου, που ταπεινώνεται στην άλλη άκρη της γης, για να ανασύρει τον συγγραφέα από την εξορία του, κάθε φορά που καταφέρνει, τουλάχιστον, να μη λησμονήσει αυτή τη σιωπή μες στα προνόμια της δικής του ελευθερίας και να την κάνει να αντηχήσει μέσω της τέχνης του.


Κανείς από εμάς δεν είναι αρκετά σπουδαίος για μια παρόμοια αποστολή. Αλλά σε όλες τις περιστάσεις της ζωής –είτε είναι άσημος είτε προσωρινά διάσημος, είτε τον έχουν ρίξει στα δεσμά της τυραννίας είτε παραμένει για ένα διάστημα ελεύθερος να εκφραστεί– ο συγγραφέας μπορεί να ξαναβρεί το αίσθημα μιας ζωντανής κοινωνίας που θα τον δικαιώσει με μόνη προϋπόθεση να αποδεχτεί, όσο του είναι δυνατόν, τη διπλή υποχρέωση που προσδίδει αξία στο έργο του: να ταχθεί στην υπηρεσία της αλήθειας και της ελευθερίας. Εφόσον, προορισμός του είναι να συνενώσει τον μεγαλύτερο δυνατόν αριθμό ανθρώπων, αδυνατεί να συμβιβαστεί με το ψεύδος και τη δουλεία που, όπου βασιλεύουν, πολλαπλασιάζουν τη μοναξιά. Όποιες κι αν είναι οι προσωπικές μας αναπηρίες, το μεγαλείο της δουλειάς μας θα ριζώσει μόνο αν αναλάβουμε μια δέσμευση διττή, που δύσκολα τηρείται: την άρνηση του ψεύδους για ό,τι γνωρίζουμε και την αντίσταση στην καταπίεση.



Ζώντας για περισσότερο από είκοσι χρόνια την παραφροσύνη της Ιστορίας, χαμένος χωρίς καμιά βοήθεια –όπως όλοι οι συνομήλικοί μου– σε μια πολυτάραχη εποχή, βρήκα στήριγμα στην ασαφή πεποίθηση ότι το γράψιμο συνιστά τιμητική πράξη στις μέρες μας, γιατί δεσμεύει και επιβάλλει να μην περιορίζεται κανείς μόνο στη συγγραφή. Το γράψιμο μού επέβαλε, κυρίως, να σηκώσω στους ώμους μου, ποιος είμαι και ανάλογα με τις δυνάμεις μου, τη δυστυχία και την ελπίδα που μοιραζόμουν με όλους όσοι ζούσαν την ίδια Ιστορία. Οι άνθρωποι αυτοί –που γεννήθηκαν στις αρχές του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ήταν είκοσι χρονών όταν άρχισε να εδραιώνεται το χιτλερικό καθεστώς και, συγχρόνως, να αποκτούν διαστάσεις οι πρώτες δίκες της Επανάστασης, που, για να τελειοποιήσουν την εκπαίδευσή τους, ήλθαν αντιμέτωποι με τον ισπανικό εμφύλιο, τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, την Ευρώπη των βασανιστηρίων και των φυλακών–, οι άνθρωποι αυτοί είναι αναγκασμένοι σήμερα να αναθρέψουν τα παιδιά τους και να στήσουν το έργο τους σ’ ένα κόσμο που απειλείται από πυρηνική καταστροφή. Κανείς, υποθέτω, δεν μπορεί να τους ζητήσει να είναι αισιόδοξοι. Και, μάλιστα, πιστεύω ότι οφείλουμε να κατανοήσουμε –χωρίς να πάψουμε να αντιμαχόμαστε– την πλάνη όσων, υπερθεματίζοντας μες στην απελπισία τους, διεκδίκησαν το δικαίωμα στην ασέβεια και ασπάστηκαν διάφορες μηδενιστικές τάσεις της εποχής. Πλην όμως, οι περισσότεροι ανάμεσά μας, στη χώρα μου και στην Ευρώπη, αρνήθηκαν αυτόν τον μηδενισμό και αναζήτησαν μια νομιμότητα. Χρειάστηκε να σφυρηλατήσουν μια τέχνη επιβίωσης σε καιρούς ολέθρου για να ξαναγεννηθούν και, εν συνεχεία, να παλέψουν ανοιχτά το ένστικτο θανάτου που κινεί την Ιστορία μας.



Βεβαίως, κάθε γενιά νομίζει ότι είναι προορισμένη να ξαναφτιάξει τον κόσμο. Η δική μου γενιά, όμως, ξέρει ότι δεν θα τον ξαναφτιάξει. Αλλά η αποστολή της είναι, ίσως, πιο σπουδαία. Πρέπει να εμποδίσει τον κόσμο να χαλάσει. Κληρονόμος μιας διεφθαρμένης Ιστορίας όπου αναμειγνύονται ξεπεσμένες επαναστάσεις, τεχνικές που απέβησαν τρελές, νεκροί θεοί και έκπτωτες ιδεολογίες, όπου καθεστώτα μετρίων δύνανται σήμερα να καταστρέψουν τα πάντα, αλλά αδυνατούν πλέον να πείσουν, όπου η νόηση έχει καταντήσει να υπηρετεί το μίσος και την καταπίεση – αυτή η γενιά χρειάστηκε να αποκαταστήσει μέσα της και γύρω της κάτι από την αξιοπρέπεια της ζωής και του θανάτου, ορμώμενη από τα «όχι» της και μόνον. Ενώπιον ενός κόσμου που απειλείται με διάσπαση, όπου οι μεγάλοι Ιεροεξεταστές μας κινδυνεύουν να εδραιώσουν για πάντα τα βασίλεια του θανάτου, αυτή η γενιά ξέρει ότι οφείλει να αποκαταστήσει –σ’ ένα είδος τρελής κούρσας κόντρα στο χρόνο– μια ειρήνη ανάμεσα στα έθνη που να μην είναι απότοκο δουλείας, να συμφιλιώσει εκ νέου τη μόρφωση με την εργασία και να ξαναφτιάξει με όλους τους ανθρώπους μια Κιβωτό της Διαθήκης.3 Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα φέρει εις πέρας αυτό το τεράστιο έργο· αυτό που είναι σίγουρο, όμως, είναι ότι παντού στον κόσμο τηρεί ήδη το διπλό στοίχημα για αλήθεια και ελευθερία και, στην ανάγκη, ξέρει να πεθαίνει χωρίς μίσος για τον κόσμο. Σ’ αυτή τη γενιά αξίζει να απευθύνουμε χαιρετισμό και να την εμψυχώσουμε παντού όπου βρίσκεται και, κυρίως, όπου θυσιάζεται. Σ’ αυτή τη γενιά θα ήθελα, πάντως, να αποδώσω την τιμή που μου κάνετε, βέβαιος για την απόλυτη συναίνεσή σας.



Συγχρόνως, αφού εξέθεσα το μεγαλείο της δουλειάς του συγγραφέα, επιθυμώ να του αποδώσω πάλι τις πραγματικές του διαστάσεις, καθώς δεν έχει άλλους τίτλους παρά όσους μοιράζεται με τους συναγωνιστές του· ευάλωτος αλλά και πείσμων, άδικος αλλά και παθιασμένος για δικαιο­σύνη, ο συγγραφέας στήνει το έργο του ενώπιον όλων χωρίς έπαρση ούτε ντροπή, διαρκώς διχασμένος ανάμεσα στην ομορφιά και τον πόνο, προορισμένος, εν τέλει, να ανασύρει από τον διχασμένο εαυτό του τα έργα που επίμονα προσπαθεί να στήσει κόντρα στην καταστροφική πορεία της Ιστορίας. Μετά από αυτά, ποιος θα μπορούσε να περιμένει από εκείνον έτοιμες λύσεις και ωραία ηθικά διδάγματα; Η αλήθεια είναι ασύλληπτη, φευγαλέα και αποτελεί ζητούμενο πάντα. Η ελευθερία είναι επικίνδυνη, απαιτητική να βιωθεί όσο και εξυψωτική. Οφείλουμε να πορευτούμε προς αυτούς τους δύο στόχους, με κόπο αλλά με αποφασιστικότητα, βέβαιοι εκ των προτέρων για τις αποτυχίες μας σε μια τόσο μακρά πορεία. Ποιος συγγραφέας θα τολμούσε, συνεπώς, να γίνει κήρυκας της αρετής ελαφρά τη καρδία; Όσο για μένα, πρέπει να πω για άλλη μια φορά ότι δεν είμαι τίποτε από όλα αυτά. Ουδέποτε κατάφερα να απαρνηθώ το φως, τη χαρά της ζωής, την ελευθερία με την οποία μεγάλωσα. Αλλά, παρόλο που αυτή η νοσταλγία εξηγεί πολλές πλάνες και λάθη μου, σίγουρα με βοήθησε να κατανοήσω καλύτερα τη δουλειά μου κι ακόμη με βοηθάει να παραμένω στο πλευρό όλων αδιακρίτως των ανθρώπων που σιωπούν και δεν υποφέρουν τη ζωή που τους έφτιαξαν στον κόσμο, παρά μόνο μέσω της ανάμνησης ή της επιστροφής σε σύντομες και ελεύθερες στιγμές ευτυχίας.



Συνειδητοποιώντας έτσι αυτό που πραγματικά είμαι, τα όριά μου, τις οφειλές μου, καθώς και τη δυσπιστία μου, αισθάνομαι πιο ελεύθερος να σας δείξω, καταλήγοντας, το μέγεθος και τη γενναιοδωρία της διάκρισης που μόλις μου αποδώσατε, πιο ελεύθερος να σας ομολογήσω ότι θα επιθυμούσα να τη δεχθώ σαν ένα είδος τιμής σε όλους όσοι, αν και συμμετείχαν στον ίδιο αγώνα, ουδέποτε κέρδισαν κάποιο προνόμιο από αυτό, αλλά, αντιθέτως, δεν γνώρισαν παρά καταδίωξη και δυστυχία. Απομένει, λοιπόν, να σας ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου και να διατυπώσω δημοσίως, ως προσωπική μαρτυρία ευγνωμοσύνης, τον ίδιο αρχέγονο όρκο πίστεως που κάθε αληθινός καλλιτέχνης δίνει κάθε μέρα σιωπηρά στον εαυτό του.»

Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο Ο καλλιτέχνης και η εποχή του, μτφρ: Παράσχος Λιαδής, Κώστας Παπαλιάς, Λιάνα Σαλούφα, Μαρία Σιχάντε, Τάνια Στρατάκου, εκδόσεις Καστανιώτη.





Μπορείτε να διαβάσετε αφιέρωμα που έχει δημοσιευθεί για τον Α. Καμύ εδώ:

Και για το βιβλίο:

29 Νοεμβρίου 2019

Είδαμε τη "Ρόουζ" του Martin Sherman με τη Δέσποινα Μπεμπεδέλη στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο



 Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη μεταμορφώνεται στη Ρόουζ, την 80χρονη Ρωσοεβραία από το ομώνυμο έργο του βραβευμένου με Πούλιτζερ Martin Sherman. Είναι η τρίτη φορά που παρουσιάζεται αυτός ο μονόλογος στην Ελλάδα. Είχε προηγηθεί η ερμηνεία της Αντιγόνης Βαλάκου (2008) και της Ζωής Λάσκαρη (2012). 



Πρόκειται για ένα σπαρακτικό κείμενο. Η Ρόουζ γεννήθηκε στην Ουκρανία στις αρχές του 20ού αιώνα, σε ένα μικρό χωριό μιας εβραϊκής συνοικίας. Η ανάγκη για ένα καλύτερο αύριο, την οδηγεί στην Βαρσοβία, πόλη με περισσότερες ευκαιρίες. Εκεί όμως τη βρίσκει ο πόλεμος, όπου και βιώνει όλες τις δυσκολίες και ανατροπές που προκαλεί.

Χάνει τους ανθρώπους της -άντρα, παιδιά- και φυλακίζεται. Έρχεται αντιμέτωπη με κοινωνικές, θρησκευτικές και πολιτιστικές αλλαγές. Ο θεατής βλέπει όλη την ιστορία του 20ού αιώνα να περνά μπροστά από τα μάτια του.  


Παρακολουθήσαμε την παράσταση στην πρεμιέρα της στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Αυτό το έργο επιλέχτηκε για να εγκαινιάσει τη θεατρική του σκηνή, περνώντας το δικό του μήνυμα στη σημερινή πολιτική συγκυρία, όπου ο φασισμός σημειώνει άνοδο ανά την Ευρώπη.  Μοιραία σκέφτεσαι τους ανθρώπους που βασανίζονται και σήμερα. Εκείνους που χάνουν σε κάποιο πόλεμο τους δικούς τους ανθρώπους, εκείνους που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και γίνονται πρόσφυγες. 


Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη καταφέρνει να σε ταρακουνήσει, να σε συγκινήσει με μια σπουδαία ερμηνεία. Αξίζει να αναφερθεί είναι ότι η ηθοποιός περνάει τα μηνύματα της παράστασης, χρησιμοποιώντας ένα χιουμοριστικό λόγο. Σε κάνει να γελάς με ατάκες και εκφράσεις, ενώ μεταδίδει μηνύματα για την αξία της ζωής. Αυτή η θετική στάση πρέπει να διέσωσε τη Ρόουζ απ' όλες τις τραγικές συγκυρίες που έζησε. Το βασικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητας της ήταν πως οτιδήποτε και αν συνέβαινε, συνέχιζε παρακάτω. Δεν τα παράτησε, έγινε σοφότερη και πάλεψε για να ζήσει. Γιατί η ζωή έχει ομορφιά ακόμη και μέσα στις πιο δύσκολες και εφιαλτικές καταστάσεις.   

Το λιτό σκηνικό με ένα παγκάκι, λίγα κεριά και video art στο backround, η σκηνοθεσία του Νίκου Καραγεώργου που ακολουθεί αυτό το μοτίβο, η μετάφραση της κυρίας Ντενίση, οι αργές κινήσεις και ο λόγος της ηθοποιού, όλα λειτουργούν άψογα και σε παρασέρνουν στην ιστορία. Το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης δικαίωσε τους συντελεστές για το ανέβασμα και την επιλογή του έργου. 

Σημείωμα σκηνοθέτη:
«… Σσίβα στα εβραϊκά σημαίνει το ξενύχτι του νεκρού. Μια γυναίκα γύρω στα ογδόντα, στα τέλη του περασμένου αιώνα και στις αρχές του 21ου, καθισμένη σ’ ένα παγκάκι, κάνει Σσίβα σ’ ένα πρόσωπο – έκπληξη που δε θα μάθουμε παρά μονάχα στο τέλος του έργου. Και κατά τη διάρκεια αυτής της βραδιάς, θυμάται, άλλοτε με ουσιαστική συγκίνηση κι άλλοτε με φοβερό χιούμορ την πολύπαθη ζωή της, τον ξεριζωμό από την πατρίδα της, τους έρωτές της, την οικογένεια της, τα παιδιά της… την ίδια της τη ζωή.
Θυμάται αυτή και μαζί της εμείς, ως θεατές ,γνωρίζουμε σημαντικά γεγονότα της Ιστορίας που πέρασαν από πάνω της και, παρ’ όλο που τη γονάτισαν, δεν την κατακερμάτισαν, αλλά της χάρισαν ένα μοναδικό κριτήριο κι έναν τρόπο σκέψης για την αξία της ίδιας της ζωής κι εκείνο το αίσθημα της δικαιοσύνης, που χαρακτηρίζει τους σπουδαίους, που ο πόνος τους κάνει «Ανθρώπους» και ο φόβος θαρραλέους απέναντι στις επιταγές μιας μοντέρνας εποχής, που έχει χάσει πια κάθε στόχο και κάθε πρόσημο...»
– Νίκος Καραγέωργος


Ταυτότητα παράστασης:

Μετάφραση: Μιμή Ντενίση
Σκηνοθεσία / φωτισμοί: Νίκος Καραγέωργος
Σκηνικό: Δημήτρης Δήμας
Μουσική: Νίκος Σπηλιώτης
Video: Χρήστος Καρτέρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Ευθυμίου

Εισιτήρια: Προσφορά early bird 12 – 16 ευρώ

Η προπώληση εισιτηρίων γίνεται από το δίκτυο viva.gr
τηλεφωνικά στο 11876 και στο 210 9315600
Φυσικά Σημεία Προπώλησης Εισιτηρίων
Seven Spots | Reload Stores | WIND | Ευριπίδης Βιβλιοπωλεία | Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων | αθηνόραμα.gr | Viva Kiosk Σύνταγμα | Yoleni’s

ΓΥΑΛΙΝΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
Συγγρού 143, Νέα Σμύρνη
τηλ.: 210 9315 600
www.gialino.gr

15 Νοεμβρίου 2019

...Έρχεται το Bobos Xmas Market, η πιο «παιχνιδιάρικη» χριστουγεννιάτικη αγορά της πόλης!


Bobos Xmas Market
Η πιο «παιχνιδιάρικη» χριστουγεννιάτικη αγορά από το 
Bobos Arts Festival & Events


H παιδική αγορά του Bobos Arts Festival & Events, επιστρέφει την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2019 στο The HUB Events, με την χριστουγεννιάτικη εκδοχή της, για μια ημέρα αφιερωμένη στο παιδί, γεμάτη πρωτότυπες αγορές, δημιουργικές δράσεις και μια ιδιαίτερη θεατρική παράσταση.



Ένα γιορτινό market με επιλεγμένα παιδικά προϊόντα, για τις πιο ξεχωριστές χριστουγεννιάτικες αγορές: χειροποίητα παιχνίδια, πρωτότυπα παιδικά διακοσμητικά, ρούχα, αξεσουάρ, βιβλία και πολλά ακόμα, όλα επιλεγμένα με βάση την ποιότητα, την αισθητική και την καινοτομία.



Kids Corner:
Στο Bobos Xmas Market τα παιδιά θα έχουν φυσικά τη δική τους γωνιά, όπου καθ΄ όλη τη διάρκεια της ημέρας θα πραγματοποιούνται δημιουργικές δραστηριότητες και εργαστήρια: 

«Η ζωή στους πόλους και η Κλιματική Αλλαγή» από την ωκεανογράφο Κωνσταντίνα Ριζοπούλου, δημιουργικό παιχνίδι και «συνταγές για όνειρα» από τις Εκδόσεις Μάρτης, κατασκευές χριστουγεννιάτικων στολιδιών από το The Craft Room by Agapi, εργαστήρι για την έβδομη τέχνη από το Cinemathesis, δημιουργική αφήγηση από τη συγγραφέα και εικονογράφο Σοφία Παλαμήδη και πολύχρωμο facepainting από την Ελεάννα Πάσχου - Creative Interaction for kids




Θεατρική παράσταση:
Στο πλαίσιο των παράλληλων δράσεων του Market, στην αίθουσα παραστάσεων του The HUB Events, στις 13.00, θα πραγματοποιηθεί η χριστουγεννιάτικη θεατρική παράσταση «Ο Καρυοθραύστης» της βραβευμένης Ομάδας Τόπι. 

Η μαγική ιστορία της Κλάρας, όνειρο ή πραγματικότητα; Παραμονή Χριστουγέννων, προσμονή για το άνοιγμα των δώρων και ανάμεσα σε όλα ένας καρυοθραύστης. Η μάχη με τη βασίλισσα των ποντικιών, τα μάγια που λύθηκαν μετά τη μάχη, το απίστευτο ταξίδι στον κόσμο των ζαχαρωτών και χορός με τη μουσική του Τσαϊκόφσκι!  Ένα μαγικό ταξίδι βασισμένο στο κλασικό παραμύθι του Ε.Τ.Α Χόφμαν.


H παράσταση απευθύνεται σε παιδιά από 3 ετών.


ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Bobos Xmas Market & Kids Corner
Ώρες: 11.00 - 19.00
Είσοδος Ελεύθερη

Θεατρική παράσταση «Ο Καρυοθραύστης»
Ώρες: 13.00 - 14.00
Εισιτήρια: 10€ / άτομο 
Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theatre/the-hub-events/o-karuothrausths/
Τηλεφωνικά στο 11876, Viva kiosk Τεχνόπολης, Seven Spots, Reload Stores, Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης

Περισσότερες πληροφορίες: https://www.bobosartsfestival.com/news


ΧΩΡΟΣ
The HUB Events
Αλκμήνης 5, Αθήνα
Τηλ.: 210 3411009
Μετρό: Κεραμεικός 
Related Posts with Thumbnails