ReStArt

Πόσες φορές το καλοκαίρι έχεις αισθανθεί ότι θα ήθελες να μπορούσες να πατήσεις ένα "pause" και να ακινητοποιηθεί εκείνη η στιγμή της μέρας με το άπλετο φως όπου εσύ απλά στέκεσαι μπροστά στη θάλασσα και εκείνο απλά πέφτει πάνω της... Ναι αυτή την απλή στιγμή, αυτό το καθημερινό δώρο της φύσης, που είναι σαν να το αποφεύγουμε σε καθημερινή βάση. 

Να πατήσεις το "pause"· όταν είσαι στη θάλασσα, ήρεμη και έχεις ψυχική ευφορία απλά και μόνο επειδή η μέρα κυλά και ο ήλιος βυθίζεται μπροστά σου. 

Να πατήσεις το "pause"· όταν ξαπλώνεις στην αιώρα και χαζεύεις το πράσινο της μουριάς, διαβάζοντας το βιβλίο που έχεις επιλέξει, ακούγοντας το τρελό τραγούδι των τζιτζικιών. Έπειτα να ξέρεις πως έχεις κοντά σου εκείνους που αληθινά αγαπάς και σε αγαπάνε.  Εκείνους που είναι κοντά, σε χαρές και δυσκολίες. Θες να σταματήσει ο χρόνος, να μη χαθούν, να χαρείς αυτή τη στιγμή στο έπακρο της.

Να πατήσεις το "pause"· τη στιγμή της φυγής που διασχίζεις με το καράβι το Αιγαίο -το πιο αγαπημένο σου σημείο ίσως πάνω στο πλανήτη γη- ξαπλώνεις στο κατάστρωμα και φαντάζεσαι το πώς φαίνεται ο εαυτός σου από ψηλά. Είσαι μια κουκκίδα στο πέλαγο.  Μια μικρή κουκκίδα που σπάει το γαλάζιο. Φτάνεις σε ένα νησί των Κυκλάδων. Μπαίνεις μέσα στον κύκλο, ενώνεσαι με μύθους, δοξασίες και συνειδητοποιείς πως για σένα τελικά αυτό και μόνο είναι αιτία να πλημμυρίσει η ψυχή σου με φως. Αντιλαμβάνεσαι για ποιο λόγο γεννήθηκαν εδώ οι ιστορίες και για ποιο λόγο θα συνεχίσουν να υπάρχουν μετά και από εσένα. Διασχίζεις δρόμους που δεν έχεις ξαναπερπατήσει, δε χορταίνει η ψυχή να κοιτάζει τον ουρανό, τα σύννεφα, το μπλε, τον ορίζοντα. Όλα απέραντα, όλα γεμάτα με μια απίστευτη αίσθηση ανυπέρβλητης ελευθερίας. Θες ασταμάτητα να φωτογραφίζεις και να μιλάς με άγνωστους ανθρώπους. Κάποιους από αυτούς δε θα τους δεις ίσως ποτέ ξανά. Ανταλλάσσεις απόψεις για ταξίδια, για νησιά, για βιβλία, για τόπους. Όλος ο χειμώνας σε γεμίζει με προσμονή για αυτές τις στιγμές και για ένα πράγμα είσαι πια σίγουρη: πως πρέπει να τις ζεις συχνότερα. Το φετινό καλοκαίρι μας έδειξε πόσο εύκολα αλλάζουν τα πάντα μέσα σε λίγα λεπτά. Ακριβώς επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο, όσο ζεις να νιώθεις δίψα, ευγνωμοσύνη και πάθος. Πάθος για ταξίδια, φως, μπλε, ευδαιμονία. 

Βαθιά ανάσα. Όσο δηλαδή διαρκεί περίπου μια ζωή. 

Παίρνεις το χέρι από το "pause" και πατάς το "restart".

Σέριφος, η «σιδηρά νήσος» του Αιγαίου

«Μπροστά στη ράχη της Σέριφος, όταν ανεβαίνει ο ήλιος, τα πυροβόλα όλων των μεγάλων κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία. Ο νους ξεπερνιέται από μερικά κύματα και λίγες πέτρες - κάτι παράλογο ίσως, παρ΄ όλα αυτά ικανό να φέρνει τον άνθρωπο στις πραγματικές του διαστάσεις. Επειδή τι άλλο θα του ήτανε πιο χρήσιμο για να ζήσει; Αν του αρέσει να ξεκινά λάθος είναι γιατί δεν θέλει ν' ακούσει. Ερήμην του το Αιγαίο λέει και ξαναλέει, εδώ και χιλιάδες χρόνια με το στόμα του φλοίσβου, σ' ένα μήκος ακτών απέραντο: Αυτός είσαι!...» Οδυσσέας Ελύτης, Εν λευκώ

Η Σέριφος του Περσέα, με το Ακρωτήρι του Κύκλωπα και το κεφάλι της Μέδουσας, η «σιδηρά νήσος» του Αιγαίου πελάγους. Μόλις δυο ώρες σε απόσταση από τον Πειραιά, η Σέριφος συμπληρώνει τον κύκλο γύρω από το νησί της Δήλου, μαζί με τα υπόλοιπα Κυκλαδονήσια. Ο επισκέπτης θα πρέπει να φτάσει σε αυτό το νησί προετοιμασμένος για αρκετό περπάτημα. Επιλέγοντας μια ήπια τουριστική ανάπτυξη, η Σέριφος αποτελεί μια διακριτική παρουσία με εκπληκτικές παραλίες, οι περισσότερες όμως από τις οποίες είναι προσβάσιμες μόνο με τα πόδια. 

Βάγια. Γάνεμα. Ψιλή άμμος. Συκαμιά. Κακοτράχαλοι χωματόδρομοι, που δικαιολογούν ότι σε αυτό το νησί ακόμη και τα ελάχιστα ταξί είναι 4x4. 

Κάθε νησί είναι και μια αποκάλυψη. Ακόμη και αν δε φτάσεις ως και την πιο απομακρυσμένη παραλία του. Ακόμη και αν δεν ξεκλειδώσεις την αρχική ιδέα που σε κάνει να επιλέγεις τον κάθε προορισμό, το μόνο σίγουρο είναι πως κάθε φορά γνωρίζεις κάτι καινούργιο και διαφορετικό. 

Η Χώρα της Σερίφου αιχμαλωτίζει τα βλέμματα. Κτισμένη αμφιθεατρικά με ένα μοναδικό τρόπο, εξαιτίας του φόβου των συχνών επιδρομών των πειρατών. Τα αυτοκίνητα φτάνουν μόνο μέχρι ένα σημείο. Αξίζει να ανηφορίσετε προς το Κάστρο με την πανοραμική θέα στο Αιγαίο, να βολτάρετε στα μαγαζιά και χαζέψετε την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της. Λίγο πριν την πλατεία υπάρχει και ένα αρχαιολογικό μουσείο – ίσως το μικρότερο που έχω επισκεφτεί ποτέ – μόλις με μια αίθουσα. 

Τα μεταλλεία αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του νησιού. Κάποιες στοές και εγκαταστάσεις υπάρχουν ακόμη. Ο επισκέπτης μπορεί να τις εξερευνήσει στη νοτιοδυτική πλευρά της. Οι συνθήκες εργασίας στα ορυχεία ήταν πολύ σκληρές, ενώ σύμφωνα με τους ιστορικούς, εργάτες ξεψύχησαν στις στοές των ορυχείων, λόγω των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας αλλά και λόγω της έλλειψης μέτρων ασφαλείας. 

Το καφενεδάκι του «Στράτου» στη χώρα, είναι από μόνο του ένας λόγος να επισκεφτείτε το νησί. Επίσης αξίζει οπωσδήποτε να φάτε στο «Μπακακάκι» στο λιμάνι, στον «Λούη»  και στον «Κύκλωπα» στο Μεγάλο Λιβάδι και μακαρονάδα στο «Ταχυδρομείο». Αξίζει να περάσετε από τον παραδοσιακό φούρνο με ξύλα στη χώρα.

Οι Κυκλάδες διαθέτουν ένα ιδιαίτερα γοητευτικό και ξεχωριστά μοναδικό τοπίο. Εκτάσεις απόλυτα άγονες, βραχώδεις, μια αίσθηση «άγριας δύσης» και στο τέλος αυτής της μακριάς ερήμου, το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, σαν μια όαση. Σαν την πηγή του παραδείσου. Μικρά λευκά σπίτια που «σπάνε» το γκρίζο του εδάφους και δένουν αρμονικά με το εκτυφλωτικό φως. Μια τοπογραφία σπάνια, ένα σύμπλεγμα νησιών, τόσο ιδιαίτερο - το καθένα και μια άλλη αποκάλυψη – όλα μαζί η πεμπτουσία του ταξιδιού. Μια μέθεξη και μύηση για κάθε αναζητητή της εμπειρίας, λάτρη της ιστορίας, αληθινό ταξιδευτή.

στο Λευκό τον Πύργο...

Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν επισκεφτεί τη Θεσσαλονίκη, μα δεν έχουν ανέβει στο Λευκό Πύργο. Εμένα πάλι ήταν το πρώτο πράγμα στο πρόγραμμα μου που έκανα μόλις επισκέφτηκα τη συμπρωτεύουσα. Είχα ανέβει ξανά πριν χρόνια.  Δε θυμόμουν πολλά πράγματα, μόνο μου είχε απομείνει η ανάμνηση της αίσθησης του ανοικτού ορίζοντα από ψηλά.

Εκείνη τη μέρα ήταν ένα παγωμένο πρωινό του Ιανουαρίου. Με έναν βροχερό καιρό που ταίριαζε απόλυτα στο συννεφιασμένο σκηνικό του βορρά.

Στην είσοδο του Λευκού Πύργου, σύμβολο της Θεσσαλονίκης, μπορείς να μάθεις πολλά για την ιστορία του. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι κτίστηκε το 15ο αι., μετά την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς το 1430, στη θέση του υπήρχε παλαιότερος πύργος της βυζαντινής οχύρωσης της Θεσσαλονίκης, στο σημείο που το ανατολικό τείχος συναντούσε το τείχος της θάλασσας.

Στο εσωτερικού του Πύργου στεγάζεται μια πολύ ενδιαφέρουσα μόνιμη έκθεση που αφορά την ιστορία της πόλης της Θεσσαλονίκης από την εποχή της ίδρυσής της το 316/15 π.Χ. μέχρι και τις μέρες μας. Η έκθεση παρουσιάζει με συνοπτικό τρόπο όψεις της ιστορίας της. 

Ένας πολύ καλός τρόπος να μάθεις πράγματα για την μακραίωνη, 

αδιάσπαστη ιστορική παρουσία της.

Η ιστορία των πόλεων είναι πάντα άκρως γοητευτική.

Ματιές προς το εξωτερικό χώρο από τα παράθυρα.

Η θάλασσα να δεσπόζει.

Επισκέφτηκα τη Θεσσαλονίκη  και τη Βεργίνα  στα τέλη του φετινού Ιανουαρίου. Μα πραγματικά, έχω την παράξενη αίσθηση ότι έχει μεσολαβήσει τουλάχιστον ένα έτος από τότε...

Οπότε τι μένει ως δίδαγμα; Ταξιδέψτε όσο μπορείτε, όποτε μπορείτε. Ζήστε, γνωρίστε. Θα είναι το αποκούμπι σας για τα ζόρια όταν θα σας επισκεφτούν.

Check: Λευκός Πύργος Θεσσαλονίκης 

Θεσσαλονίκη, 4 μέρες στην συμπρωτεύουσα

4 μέρες στη Θεσσαλονίκη. 4 μέρες γεμάτες με επισκέψεις σε μουσεία, βόλτες στους δρόμους της συμπρωτεύουσας, απίστευτα γλυκά - είναι η πόλη των γλυκών τέλος -, πεντανόστιμα φαγητά, εξερευνήσεις και μια εκδρομή μέχρι την εκπληκτική Βεργίνα. Είναι αλήθεια ότι η Θεσσαλονίκη έχει πολλές ομορφιές. Υγρή πόλη, "νησί" όπως αποκαλεί τον τόπο της η kovovoltes. Τράβηξα πολλές φωτογραφίες, θα μοιραστώ κάποιες μαζί σας. 

Η θέα από την κορυφή του Λευκού Πύργου, προς το παλιό λιμάνι.

Έφτασα βράδυ στη Θεσσαλονίκη, το πρώτο πράγμα που έκανα την πρώτη μέρα της περιήγησης στην πόλη, ήταν μια επίσκεψη στον Λευκό Πύργο. Από διάφορες συζητήσεις διαπίστωσα ότι αρκετοί που είτε διαμένουν, είτε επισκέπτονται τη Θεσσαλονίκη παραβλέπουν το να επισκεφτούν το Λευκό Πύργο. Κατά τη γνώμη μου, αξίζει πολύ η επίσκεψη. Πέρα από το ότι αποτελεί ένα από τα πιο κύρια σημεία της ιστορίας της, φιλοξενεί και ενδιαφέρουσες εκθέσεις. 

Πολύ ενδιαφέρουσα η έκθεση ανά όροφο του κτηρίου, σχετική με την ιστορία της Θεσσαλονίκης. Μα πέρα βέβαια από αυτά αξίζει να ανεβείτε για να ατενίσετε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα από την κορυφή του. Εντάξει μπορεί να είναι λίγο κουραστική η άνοδος, αλλά αξίζει. Δε θεωρείτε άδικα έμβλημα της πόλης.

Φυσικά δε νοείται να πας Θεσσαλονίκη και να μη βολτάρεις στη νέα Παραλία της.  Λοιπόν, μετά από το ανέβασμα στο Λευκό Πύργο, βουρ στη νέα παραλία. Αμέσως κάθε κύτταρο σου θα γεμίσει με την αίσθηση ενός απέραντου ορίζοντα. Το άγαλμα του Μεγάλου Αλέξανδρου υπενθυμίζει την ιστορία της πόλης, της Μακεδονίας...

Οι "Ομπρέλες" του Ζογγολόπουλου είναι επίσης σήμα κατατεθέν της πόλης. Τοποθετήθηκε στην παραλία το 1997 στα πλαίσια του "Θεσσαλονίκη Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης" και πραγματικά σε κερδίζει με την πρώτη ματιά. 

Υπέροχο γλυπτό, που "παίζει" κάθε στιγμή με τα χρώματα του 

ουρανού, της συννεφιάς και του ηλιοβασιλέματος.  

Δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβω Θεσσαλονίκη και να μην επισκεφτώ τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες», είχα ακούσει τόσα για αυτή την «Αυτοδιαχειριζόμενη Κοινότητα Βιβλίου & Εντύπου». Δε με απογοήτευσε, ψαγμένα παιδιά, ένας όμορφος χώρος. 

Απόλαυσα μια ζεστή σοκολάτα, φόρτισα το κινητό μου, σημείωσα σκέψεις και έπειτα συνέχισα διαδρομές στην πόλη. Τσιμισκή, Σβώλου, Γούναρη, Εγνατία, Αγία Σοφία, σημεία που κάποια τα είχα μόνο ακουστά και τα έβλεπα να ζωντανεύουν μπροστά μου. 

Δεν παρέλειψα να περάσω και από το Βιβλιοπωλείο «Το κεντρί», είχα διαβάσει αρκετά για το μικρότερο βιβλιοπωλείο της Θεσσαλονίκης και για την ιστορία του. Είναι εξαιρετικό!

Η Πλατεία Αριστοτέλους από ψηλά! Οι ανοικτοί ορίζοντες που λέγαμε...

Στο καφέ του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Μάλλον είναι ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης, για να ηρεμήσεις και να πιεις ένα καφέ. Υπέροχη θέα προς το παλιό λιμάνι. Μείον ότι αντί για σερβιτόρο, είχε ένα μηχάνημα αυτόματο πωλητή. Θα προτιμούσα τη ζεστασιά και εξυπηρέτηση ενός ανθρώπου. Το σημείο πραγματικά κινηματογραφικό!

Στο  Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Οι βόρειοι να το επισκεφτείτε. Έχει εξαιρετικά μόνιμα εκθέματα, αλλά και μια καταπληκτική περιοδική έκθεση με τίτλο "Διαιρεμένες μνήμες 1940-1950 - Ανάμεσα στην Ιστορία και το Βίωμα".

Στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. 

Επίσης, φυσικά αξίζει να το επισκεφτείτε.

Ανάκτορο Γαλέριου

Ροτόντα

Η θέα από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

Στη νέα παραλία ξανά. Και ξανά.

Στους δρόμους, road artists in Salonica :)

Υπάρχουν άραγε ακόμη άνθρωποι που νιώθουν, όπως ένιωθαν οι Χίπις; 

Πήγαμε και στη Βεργίνα, μόλις μια ώρα από τη Θεσσ/κη. 

Συνδυασμός εκδρομής που αξίζει. Είναι ένας συγκλονιστικός χώρος.

Η Άνω Πόλη με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της. Είναι η μοναδική περιοχή που έμεινε άθικτη από τη μεγάλη φωτιά του 1917. Εδώ αισθάνεσαι ότι ο χρόνος σταμάτησε.

Όσο περίεργο κι αν ίσως σου φανεί, είχα ανέβει πολλά χρόνια πριν στη Θεσσαλονίκη και δε θυμόμουν σχεδόν τίποτα, ήταν άγνωστη πόλη. Γενικώς δεν έχω ταξιδέψει αρκετά στη Βόρεια Ελλάδα. Είδα πολλά, άφησα και άλλα για την επόμενη φορά που θα μπορέσω να βρεθώ στα βόρεια.

Επιλέχτηκαν κ αναφέρθηκαν μόνο κάποιες στιγμές.  Ελπίζω να σας ταξίδεψα έστω λίγο, σαν να ένιωσα να περπατώ ξανά στους δρόμους της καθώς δημιουργούσα αυτό το ποστ. Σε έναν κόσμο γεμάτο ταραχές, είμαι ευγνώμων για αυτό το πρώτο ταξίδι του 2017 που με γέμισε ωραίες εικόνες. Καλή εβδομάδα. :) 

Σίκινος, στο εκκλησάκι του Ελύτη

«Η Παναγιά το πέλαγο / κρατούσε στην ποδιά της /
τη Σίκινο, την Αμοργό / και τ' άλλα τα παιδιά της»
Οδυσσέας Ελύτης, «Τα Ρω του Έρωτα»

Η Σίκινος είναι σίγουρα ένα από τα πιο αυθεντικά κυκλαδονήσια.

Η Χώρα της Σίκινου αποτελεί ένα από τα πιο παραδοσιακά οικιστικά συγκροτήματα των Κυκλάδων.

Πρόκειται για ένα νησί της άγονης γραμμής, που ακόμη παραμένει αλώβητο και ανεπηρέαστο από τον τουρισμό. Αν και βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την πιο κοσμική Ίο και από τη Φολέγανδρο... 

Η Xώρα συνδέεται με το λιμάνι με ένα δρόμο που δεν ξεπερνά σε μήκος τα 5 χιλιόμετρα. 

Τα σοκάκια της είναι γραφικά, με ένα απίθανο λευκό που σε μαγνητίζει. 
Η κυριαρχία του λευκού και του μπλε.

Ασβεστωμένα κυκλαδίτικα σπίτια, μαγαζάκια, 

παραδοσιακά καφενεία, ερειπωμένοι ανεμόμυλοι,

όλα σε απόλυτη αρμονία.

Εδώ δε θα βρεις εξεζητημένα πράγματα. Πρόκειται για ένα νησί που απευθύνεται σε λίγους, ίσως πιο ιδιαίτερους και εναλλακτικούς ταξιδιώτες. 

Από τη Χώρα, η οποία διαχωρίζεται σε δυο συνοικισμούς του Κάστρου και του Χωριού, νομίζεις πως αν ανοίξεις τα χέρια σου θα αγκαλιάσεις το Αιγαίο πέλαγος. 

Κάπως έτσι και εγώ, στέκομαι, την αγναντεύω και η ψυχή γεμίζει με φως και την αυθεντική κυκλαδίτικη ομορφιά.

Κατά τον Πλίνιο και τον Στέφανον τον Βυζάντιον το αρχαιότερο όνομα της Σικίνου ήταν “Οινόη”. Το νησί φημίζεται για την οινοπαραγωγή του, μέχρι σήμερα.

Αξίζει σίγουρα η επίσκεψη στο Οινοποιείο Μάναλη. 

Μετά την δύση του ηλίου γίνεται καθημερινά ξενάγηση στην κάβα του οινοποιείου και παρουσίαση φωτογραφικού υλικού όλης της διαδικασίας παραγωγής.

Αν και κυρίως αξίζει να σταθείς, να πιεις λίγο κρασί και να χαζέψεις ένα από τα πιο όμορφα και μοναδικά ηλιοβασιλέματα που σου κόβει την ανάσα.
Απέναντι είναι η Φολέγανδρος.

«Παρθένω Σικινίω Οδυσσέας Ελύτης ανέθηκε» διαβάζει ο προσκυνητής σε επιγραφή επάνω από την είσοδο του ξωκλησιού της Παναγίας της Παντοχαράς στη Σίκινο.

Το συγκεκριμένο νησί επέλεξε ο Ελύτης για να κτιστεί ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγιά. Στο Κάστρο, σε ένα πανοραμικό σημείο, στην αγκαλιά του Αιγαίου, βρίσκεται το «εκκλησάκι του Ελύτη», η εκκλησία της Παντοχαράς, που χτίσθηκε στη μνήμη του. 

Υπήρχε ως επιθυμία το κτίσιμο της στη διαθήκη του ποιητή. Ο ίδιος δεν είχε επισκεφτεί ποτέ το νησί.

Όσο περίεργο και αν σου ακουστεί, ένας από τους κύριους λόγους που ήθελα να επισκεφτώ την Σίκινο, ήταν για να δω από κοντά και το «εκκλησάκι του Ελύτη». 
Μια επιθυμία που εκπληρώθηκε. 

Ο Ελύτης μπορεί να μην περπάτησε ποτέ αυτό το νησί, και όμως το είχε στην καρδιά του όπως φαίνεται από τα ποιήματα του και αυτή την επιθυμία του. 
Οι λεπτομέρειες αναγράφονται στην παραπάνω αναθηματική πλακέτα στον τοίχο του ναού, δεξιά της εισόδου.

Ίσως κάποια στιγμή ξαναβρεθώ στην Σίκινο. Το αξίζει και μόνο για το πως αισθάνεσαι όταν κοιτάς από ψηλά το Αιγαίο!