μηδενικά

barel

Όποιος από εσάς διαβάζει καιρό αυτό το blog, τότε ίσως θα μπορεί να διαισθανθεί το πως νιώθω με όλα όσα συντελούνται στη χώρα μου. Άλλωστε από την αρχή του ιστολογίου, μοιράζομαι μαζί σας αγωνίες και τον προβληματισμό μου. Πλέον τα λόγια στέρεψαν. Ίσως επειδή τα πάντα έχουν ήδη ειπωθεί, μα ποτέ τίποτα δεν αλλάζει.

Κοίταζα σήμερα παλαιότερες αναρτήσεις. Ένα από τα πρώτα κείμενα σκέψεων στο blog (Οκτώβρη του 2007) είχε τίτλο "Δεν... δεν... ...είμαι Έλληνας...".

Διαβάζω άλλες σκέψεις (Νοέμβρη του 2007), στέκομαι στη φράση : "Αυτό που με τρομάζει στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι ότι χάνεται η ανθρωπιά, η χαρά του να εξυπηρετείς και να είσαι ευγενής. Με τρομάζει η αγένεια!"

Στέκομαι σε ένα κείμενο κραυγή, κατά τη γνώμη μου, με τίτλο "Πνευματική Φτώχεια" (Ιανουάριο του 2008) και έπειτα μια συζήτηση 226 σχολίων μαζί σας. Τόσες σκέψεις, ενδοσκοπήσεις, διαπιστώσεις, προβληματισμός για αλλαγή μιας κοινωνίας διαμελισμένης.

Αντιγράφω από ένα άλλο κείμενο με τίτλο "Χώρα αφιλόξενη", (Σεπτέμβριος 2008) :

"Αναρωτιόσαστε, ‘γιατί είναι τόσο διαφορετικοί, σκληροί οι νέοι...’

Γιατί τους παραδώσατε ένα κράτος ρημαγμένο, παίξατε με ‘χαρτιά’ σημαδεμένα και τους δώσατε τη σκυτάλη σε έναν αγώνα πουλημένο εξ’αρχής. Δε δόθηκε καν η ευκαιρία να παίξουν με σωστούς όρους στο παιχνίδι σας..

Οι νέοι είναι ήδη σε κατάσταση κρίσιμης ανάγκης..

Όταν μας έλεγαν ότι η Ολυμπιάδα ήταν «μια φορά για μια ζωή», μάλλον εννοούσαν ότι το χρέος της θα μας ακολουθεί για πολλά χρόνια ακόμη… Διάβαζα κάπου ότι κάθε μωρό από τη στιγμή που γεννιέται έχει χρέος περίπου 20.000ε προς το κράτος…

Οικονομική κρίση, αγώνας για τα αυτονόητα, μελαγχολία, προβληματισμός, κατήφεια, όνειρα που θα μείνουν για πολλούς ‘όνειρα’ και μόνο..

Ελπίδα υπάρχει? Ποια είναι η λύση για το αύριο μας;

Και πριν μου πείτε «ο καθένας να κάνει το καλό στη δική του καθημερινότητα»..

Ναι οκ, το ερώτημα που θέτω.. υπάρχει μια λύση καθολική;

Ακούει κανείς πολιτικός; Μπορεί κάτι να μας βγάλει από το πνευματικό λήθαργο, από την οικονομική κατάσταση που βιώνουμε;...

Θα γίνει κάτι, όσο έχουμε ακόμα ελπίδες και όνειρα ή στο τέλος θα διαψευσθούν και αυτά;"

economist.com

Διαψεύσθηκαν πλέον και αυτά. Σε εκείνες τις ερωτήσεις, σήμερα δίνονται οριστικές απαντήσεις μέσω των πολιτικών αποφάσεων. Συνεχώς επιταχύνεται η αποδυνάμωση της χώρας, με συνέπεια την κατάρρευση και τη βίαιη εξαθλίωση της κοινωνίας. Παραλλήλως  ρουσφέτια, αγορές πολεμικών μηχανών, περικοπές δαπανών για την παιδεία, δυσβάστακτη φορολογία στους ασθενέστερους και όχι στους πάρα πολύ πλούσιους. Η χώρα πτωχεύει, παραδομένη σε διεθνή χρηματιστηριακά παιχνίδια, με άβουλους και άπληστους πολιτικούς, που αδιαφορούν ακόμη να συνεργαστούν μεταξύ τους.

Ξέρεις αυτό που πληγώνει περισσότερο είναι ο εμπαιγμός, τα ψέματα, η αναξιοπρέπεια. Όλα αυτά οδηγούν στην κατάλυση της δημοκρατίας, στην ωμή βία, στην κατάπτωση της δικαιοσύνης, στην έλλειψη της συλλογικότητας, στον παραμερισμό των νέων. Στην καταστροφή.

Αν δεν αποστασιοποιηθείς από την επικαιρότητα, δεν μπορείς αλλιώς να την αντιμετωπίσεις. Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες, που κάθε μέτρο έχει χαθεί. Σκέφτομαι πως στη ζωή μου ποτέ, τίποτα δε μου χαρίστηκε. Ποτέ δεν ζήλεψα τα πολλά μηδενικά στους τραπεζικούς λογαριασμούς, αναζητούσα πάντα αλλού την ευτυχία. Ποτέ δεν θέλησα την πολυτέλεια, γνωρίζω καλά πως γεμίζει μόνο ένα κενό. Αυτό όμως που μας ετοιμάζουν είναι  απόλυτη ανέχεια. Μια διάλυση του κοινωνικού κράτους και δουλειές με μισθούς Κίνας.

Και μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα η ζωή συνεχίζεται. Αισθάνομαι πως πρέπει να γράφω στο blog για τις τέχνες, για μουσική, θέατρο, βιβλία. Θα συνεχιστεί, αν θα έχω τη ψυχική αντοχή και δύναμη. Τίποτα δεν θα είναι πλέον ίδιο με παλιότερα. Έπειτα γνωρίζω πως όσο περνάει ο καιρός, τόσο λιγότεροι άνθρωποι θα μπορούν να διαπαιδαγωγήσουν το μυαλό και τη ψυχή τους. Αυτό είναι μεγάλη παγίδα και η υπέρτατη θυσία. Ξέρεις δεν νοείται ζωή δίχως όνειρα. Δεν νοείται ζωή δίχως μαγεία, δίχως συντροφικότητα, δίχως αγάπη, ομορφιά και ανύψωση! Δεν είμαι διατεθειμένη να εμπλακώ στο παιχνίδι τους. Δεν θέλω να ξεχάσω όλα όσα αγαπώ και να εθιστώ στη μιζέρια. Όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με την ηλικία και την ψυχοσύνθεση μου.

Θέλω να ζήσω... Η ψυχή διψάει για ζωή... για γνώση, για αλήθεια, για αγάπη, για έρωτα, για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Κανένας δε μπορεί να βάλει παρωπίδες στα μάτια μου και στη ψυχή μου. Καμία Τρόικα, κανένας απαίδευτος πρωθυπουργός "αποφασίζοντας και διατάζοντας", δε μπορεί να μου επιβάλλει ιδέες ή να μου αλλάξει τα πιστεύω. Όλοι αυτοί το μόνο που μπορούν να υπολογίσουν είναι τα μηδενικά στις τραπεζικές καταθέσεις. Πόσο φτωχή η σημερινή εποχή, πόσο λυπηρό να βλέπεις τους πολιτικούς να "σκίζονται" για να υπηρετήσουν τις αγορές και να λεηλατούν ανθρώπους στο βωμό της ενίσχυσης των τραπεζών.  Ναι λυπάμαι. Μα ευτυχώς έχω μάθει να διαχωρίζω την αλήθεια από το ψέμα, την ουσία από το περιττό περιτύλιγμα, τους φίλους από τους δήθεν.

Αφού πλέον η εποχή άλλαξε, ίσως αλλάξει και το blog. Δε γίνεται να παραβλέψεις το γεγονός ότι αρκετοί άνθρωποι υποφέρουν. Το αντιμετωπίζω κάθε μέρα. Δεν θα πάψουν να αναρτούνται πολιτιστικά θέματα, προβληματισμοί, σκέψεις, αλλά ίσως δημιουργηθεί μια νέα κατηγορία, που θα αφορά κοινές δράσεις, ιδέες συσπείρωσης, εναλλακτικές προτάσεις για αυτή τη δύσκολη εποχή που καλούμαστε να ζήσουμε. Ας συνεχίσουμε εδώ, όσο ακόμη μπορεί ο καθένας μας.