13 Σεπτεμβρίου 2012

Οι αδιάφοροι, του Αντόνιο Γκράμσι


«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους. 

H αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. 

Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.

Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη; 

Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου. 

Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους. 

11 Φεβρουαρίου 1917»

*Ο Αντόνιο Γκράμσι (Antonio Gramsci, 23 Ιανουαρίου 1891 — Ρώμη, 27 Απριλίου 1937) ήταν Ιταλός συγγραφέας, πολιτικός και πολιτικός επιστήμονας.

Κάποια λόγια από το παρελθόν - ένα αιώνα πριν - μήπως αφυπνίσουν στο σήμερα...

12 Σεπτεμβρίου 2012

Νικος Κυριακίδης, ποιήματα





ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑ

Το μολύβι σταματάει στο ‘’άλφα’’.
Η στιγμή του ψιλόβροχου,
μ΄ένα φόβο αδιόρατο.
‘’Αυτά που έκανα ήξερα τι ήταν....
δεν θέλω να τα θυμάμαι’
Οι λέξεις γίνονται συμπαγείς,
μένουν ακίνητες.
Εσύ μονάχα-
χορεύεις με τ΄αστέρια
Καθρεπτίζεις στα θολά σου μάτια
Τη νίκη του φόβου,
Όσων μονάχα έχουν φοβηθεί πολύ.
Περιμένεις χαμογελώντας,
ν΄ανοίξουν τα φτερά που κρύβονται
Να πετάξεις.


ΑΓΑΠΟΥΣΕ

Αγαπούσε, σπάνια μεν,
αλλά αγαπούσε.
ποιός νοιάζεται για τη διάρκεια ;
Την είδαν στο κήπο
μιλούσε χωρίς να κινεί τα χείλη
του εξηγούσε τα μπερδέματά της
του έδινε κάποιες απ’ τις αγωνίες της
γινόταν πολύ μικρούλα.
Περίμενε να τη πιάσει εκείνη
η γλυκειά κούραση
αυτή του λεωφορείου στο σχόλασμα
να τα δικαιολογεί, όλα
να τα εξηγεί, όλα.
Που πήγαν οι θυμωμένοι;
Πόσο υπομονή ακόμη έχουν οι ανυπόμονοι;
Κρατιέται από κάποια μεσημέρια.
Έχει ανάγκη να θαρρεί
πως βρίσκεται στη μέση.
Μισούσε βουβά
περίμενε να το πει
κάποιος άλλος
με λόγια με αιτίες, με σχόλια.
Τον άκουγε και χαμογελούσε.
Χωρίς να κινεί τα χείλη.


10 Σεπτεμβρίου 2012

Stmts art

far away
I love life
radioactive babe
4
scream
hope - future
...
we have to do something
~

By STMTS in Athens, Greece.
http://stmtsart.blogspot.gr/
http://stmts.deviantart.com/

6 Σεπτεμβρίου 2012

καλά κρασιά ;)













Συνήθεια των γονιών να φτιάχνουν δικό τους κρασί, 'πέρασε' και σε εμάς.
Η margo με αυτή την ανάρτηση της ξύπνησε παιδικές αναμνήσεις, καθώς θυμάμαι παρόμοιες στιγμές... Τουλάχιστον το κρασί δε θα λείψει :)

Ο τίτλος της ανάρτησης μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως ;)

** Αφιέρωμα του "Επτά Ημέρες" της Καθημερινής (22/8/1999) με ενδιαφέρουσες σχετικές αναφορές:   "Τρύγος : πανηγύρι της ζωής".
Related Posts with Thumbnails