10 Απριλίου 2017

Φολίδες, Σοφία Πολίτου-Βερβέρη, manifesto, 2017



Φολίδες
Διαταραγμένη κανονικότητα
 ψάχνει μια θέση να αναπαυτεί, ονειροπολώντας.
Παρατηρητές σημάτων καπνού
 ρεμβάζουν το μέλλον νωχελικά
 από το αγαπημένο τους παγκάκι.
Γυμνοί, ατέρμονοι έρωτες παιχνιδίζουν
 κάτω από την ίσαλο γραμμή που μυρίζει μαστίχα, 
διαδίδουν πως είμαστε μια σταγόνα το δευτερόλεπτο.
Κύκλοι ζωής σχηματίζονται κάθε πρωί
 πάνω στο τραπεζομάντηλο της γιαγιάς.
Η εορταστική ηρεμία της Κυριακής έρχεται
 κι ευωδιάζει λεμονοθύμαρο για να θυμίζει
 τις μεσημεριανές αυλές που κρατάνε ακόμα, 
αφήνοντας μια γλύκα στο τέλος της μνήμης.
Υπήρξαν συγκεκριμένες ώρες και λεπτά που είχαν κτήτορα.

Σπουδές
Στις χαμηλές νόττες του Hanon
 τραγουδούν τα θαλάσσια κήτη.
Ο Czernh μας μαθαίνει να σχηματίζουμε
 τετράγωνα.
Ο Lemoine είναι ένας ζηλιάρης
 που εξαπατά τις κυρίες που προτιμούν τις σονάτες.
Ο Bach μπερδεύεται στα δάχτυλα των γερόντων 
που πλέκουν καλάθια.
Οι κλίμακες είναι ολίγον νευρασθενικές,
 παρηγορούνται μόνο με εκλείψεις ύφεσης.
Ο Beethoven θυμώνει που δεν γεννήθηκε
 ακόμα πιο δυνατός.
Ο Mozart απολαμβάνει τη λαμπρότητα του,
 μέχρι τώρα δεν τον νίκησε κανείς.
Ο Tchaikovsky βρήκε το κλειδί του Παραδείσου, 
μας έβαλε όλους μέσα, μα αυτός έμεινε απ’ έξω. 

------
Φυτεύω παντού νυχτολούλουδα 
σαν νυχτώνει είναι που θέλει 
περισσότερο συντροφιά ο άνθρωπος.
------

Κάθε βράδυ που ξαπλώνει 
στο κρεβάτι του 
αφήνει το ράδιο ανοιχτό 
για να επεκτείνει τη νύχτα
------


Η ποίηση ταιριάζει με την άνοιξη και με το κατανυκτικό πνεύμα των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Φέτος έτυχε να με βρουν ετούτες οι μέρες με τις λέξεις της Σοφίας Πολίτου-Βερβέρη. Μια καινούργια ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις manifesto, από την οποία σκέφτηκα να μοιραστούμε κάποιες λέξεις. Οι "φολίδες" μια συλλογή με ποίηση για την πόλη, το "εμείς", το κενό, την ομηρία της εποχής, των ημερών μας. Μα και την ελπίδα που ευτυχώς συνεχίζει να υπάρχει, ακόμη και αν συνεχώς παλεύει. Ευαισθησία και έκφραση που σε κερδίζει. 

"Στον άσκοπο λόγο πάντα δίνουμε άφεση.
Είναι αυτή η στιγμή ανάμεσα σε δυο ζωές,
 που ορφανή, με κάτι πρέπει να γεμίσει."

Σοφία Πολίτου-Βερβερη, Φολίδες, manifesto, 2017

3 Απριλίου 2017

Το τουίτ στο τέλος



Μικροί ψίθυροι, μικρές αναπνοές γεμάτες αλήθεια. Η Τατιάνα Μουκάκου έγραψε ένα βιβλίο γεμάτο μικρές εκ-φράσεις που μεταφέρουν ένταση μεγάλων παραγράφων. Το διάβασα σε μια ώρα, στις διαδρομές μου στην πόλη. Με συνόδεψε στο μετρό και στο λεωφορείο. Στιγμές άφηνα το βλέμμα από τη σελίδα να στραφεί προς κάποιον συνεπιβάτη, έπειτα ξανά προς τις σελίδες και μετά στη ψυχή μου. Τα όρια μεταξύ ψηφιακής πραγματικότητας και ανθρώπινων σχέσεων. Όσο και αν ίσως κλείνεις τα μάτια σου σε αυτό, ακόμη και ένα τουίτ μπορεί να στο θυμίσει. Τα πάντα η αγάπη.


Οι γονείς κάνουν παιδιά περιμένοντας να τους κάνουν περήφανους και σημαντικούς και για να πλησιάσουν πιο κοντά στην αθανασία.
Οι εραστές αγαπούν για να αγαπηθούν κι αν δεν πάρουν πίσω αυτό που θέλουν ή αν δεν τα κάνει ο άλλος όπως επιθυμείται, χωρίζουν.
Η ανιδιοτελής αγάπη και η άνευ όρων αποδοχή είναι το μεγαλύτερο στοίχημα νομίζω.

Προτιμώ να αγαπιέμαι, παρά να έχω δίκιο.

Note to self: διάλεγε καλύτερα ποιον βάζεις σπίτι σου και σε ποιον δείχνεις την καρδιά σου

Το νου σου μη σου πέσει κάτω το εγώ σου και το πατήσεις, έτσι που τρέχεις

Ένα βιβλίο που διαβάζεται πολύ σύντομα, γεμάτο σαν με τουίτ για φανταστικούς φίλους, φανταστικους εραστές, δραματικούς σ' ένα δραματικό περιβάλλον, τραγικους σ' ένα τραγικό, αστείοι σ' ένα αστείο, γελοίοι σ' ένα γελοίο, εξαιρετικοί σ' ένα εξαιρετικό, μα πάντα, φανταστικοί. Αν δεν μου αρέσει το περιβάλλον, δεν δοκιμάζω να το αλλάξω. φεύγω.

Αφορισμοί, σκέψεις για τα όσα βασανίζουν μα και τελικά γεμίζουν τη ψυχή.  Ο έρωτας, η αγάπη, η αδυναμία, η ανασφάλεια, το τέλος, σαν ένα τουίτ πριν το τέλος.


(Κι από αγάπη;) όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Παίρνω τη θάλασσα μου και φεύγω
Η θάλασσα δεν είναι αναλώσιμη, το συναίσθημα δεν είναι στιγμιαίο.

Δεν έχω άλλο. Σας φιλώ. 
Ήθελα μόνο ν’ αγαπηθώ.

 Το τουίτ στο τέλος, Μουκάκου Τατιάνα, Momentum

27 Μαρτίου 2017

Joan of mArc, στο θέατρο Φούρνος


Έχετε παρακολουθήσει ποτέ παράσταση βωβού θεάτρου; Αν όχι, τότε η ομάδα Splish Splash είναι μια ιδανική επιλογή για να σας μυήσει σε αυτή την πραγματικά ξεχωριστή θεατρική εμπειρία.  Η συγκεκριμένη ομάδα από το 2003 επιλέγει κλασικά έργα και τα «πειράζει», προσθέτοντας ισχυρή δόση από το χιούμορ της. 


Στη φετινή τους παράσταση (Joan of mArc), που ανεβάζουν στο θέατρο Φούρνος, μας θυμίζουν την ιστορία της Ιωάννας της Λωραίνης (1412-1431) και του αγώνα της στην πιο κρίσιμη φάση του Εκατονταετούς πολέμου έπειτα από διάφορα οράματα της. Τελικά τι ήταν η συγκεκριμένη κοπέλα; 


Ήταν μια μάγισσα ή μια αγία; Έβλεπε οράματα και είχε πραγματικά υπεράνθρωπες ικανότητες ή ήταν το θύμα ενός σκληρού συστήματος που την εκμεταλλεύτηκε και τελικά την πρόδωσε; Αυτό που νομίζω ότι απομένει από την ιστορία, είναι αφενός η γενναιότητα της αλλά και αφετέρου η εκμετάλλευση της από την Εκκλησιαστική εξουσία που οδήγησε στο θάνατο της. 


Ήταν η Εκκλησία που την καταδίκασε για να καεί ζωντανή. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, ένα καινούργιο εκκλησιαστικό δικαστήριο αναγνώρισε τελικά τη συμβολή της. Ως γνωστόν, ανακηρύχθηκε αγία από την Καθολική Εκκλησία και προστάτιδα της Γαλλίας.


Πριν δω τη συγκεκριμένη παράσταση αναρωτιόμουν το κατά πόσο είναι εύκολο να "κρατηθεί" ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή με την τεχνική του βωβού θεάτρου. Σίγουρα πρόκειται για ένα δύσκολο και προκλητικό εγχείρημα για τους ηθοποιούς, οι οποίοι όμως με το ταλέντο τους το μεταμορφώνουν σε εύκολο. 


Είναι σαν ένα στοίχημα από την ομάδα Splish Splash, που στηριζόμενη στην τεχνική του σωματικού θεάτρου, το κερδίζει! Βασιζόμενη στην εξαιρετική κίνηση, σε μιμήσεις που στιγμές είναι σαν να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου ο Charlie Chaplin - οι λάτρεις του βωβού κινηματογράφου νομίζω θα συμφωνούσαν μαζί μου - και στην έκφραση των ηθοποιών.


Ιδιαίτερη αναφορά αξίζουν και στις εξαιρετικές βιντεοπροβολές, που παίζουν στο πίσω μέρος της σκηνής. Βοηθούν το θεατή να παρασυρθεί με τις έξυπνες ατάκες και τα καταπληκτικά κινούμενα σχέδια. Επίσης, η μουσική "ντύνει" εξαιρετικά τις στιγμές, συντελώντας στο δυνατό δεμένο σύνολο.  


Αν και η ιστορία της Ιωάννας της Λωραίνης είναι τραγική, παρόλα αυτά, η ομάδα Splish-Splash την παρουσιάζει μέσα από ένα κωμικό πρίσμα, καυτηριάζοντας την ιστορία, προκαλώντας το θεατή τόσο να γελάσει, μα όσο και να συγκινηθεί. Η δουλειά τους καλύπτει ένα κενό που υπήρχε στην αθηναϊκή σκηνή. Ήταν η πρώτη παράσταση που παρακολούθησα από την ομάδα Splish Splash, το μόνο σίγουρο είναι ότι απέκτησαν μια ακόμη ακόλουθο.  Ανακαλύψτε τους!


Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Johnny O., Ιωάννα Καμπυλαυκά
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κυριακή Στούρου
Σενάριο: Johnny O.
Κοστούμια: Constance Puyt
Σκηνογραφία - Video προβολές - Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Οικονόμου
Επιμέλεια κίνησης: Ιωάννα Καμπυλαυκά
Φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος
Επικοινωνία: Γεωργία Σουβατζή

Παίζουν: Βασίλης Ζαϊφίδης, Ευγενία Μαραγκού, Βλάσης Πασιούδης, Γιάννης Φιλίππου, Νάνσυ Χρυσικοπούλου, Johnny O. 

Θέατρο Φούρνος, Μαυρομιχάλη 168, Αθήνα
Παραστάσεις κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 21:15
Διάρκεια: 1 ώρα και 20 λεπτά
Εισιτήρια: 12€ (γενική είσοδος), 10€ (φοιτητικό και άνω των 65), €5 (ανέργων και ατέλειες)

23 Μαρτίου 2017

στο Λευκό τον Πύργο...



Είναι πολλοί εκείνοι που έχουν επισκεφτεί τη Θεσσαλονίκη, μα δεν έχουν ανέβει στο Λευκό Πύργο. Εμένα πάλι ήταν το πρώτο πράγμα στο πρόγραμμα μου που έκανα μόλις επισκέφτηκα τη συμπρωτεύουσα. Είχα ανέβει ξανά πριν χρόνια.  Δε θυμόμουν πολλά πράγματα, μόνο μου είχε απομείνει η ανάμνηση της αίσθησης του ανοικτού ορίζοντα από ψηλά.


Εκείνη τη μέρα ήταν ένα παγωμένο πρωινό του Ιανουαρίου. Με έναν βροχερό καιρό που ταίριαζε απόλυτα στο συννεφιασμένο σκηνικό του βορρά.

Στην είσοδο του Λευκού Πύργου, σύμβολο της Θεσσαλονίκης, μπορείς να μάθεις πολλά για την ιστορία του. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι κτίστηκε το 15ο αι., μετά την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Οθωμανούς το 1430, στη θέση του υπήρχε παλαιότερος πύργος της βυζαντινής οχύρωσης της Θεσσαλονίκης, στο σημείο που το ανατολικό τείχος συναντούσε το τείχος της θάλασσας.


Στο εσωτερικού του Πύργου στεγάζεται μια πολύ ενδιαφέρουσα μόνιμη έκθεση που αφορά την ιστορία της πόλης της Θεσσαλονίκης από την εποχή της ίδρυσής της το 316/15 π.Χ. μέχρι και τις μέρες μας. Η έκθεση παρουσιάζει με συνοπτικό τρόπο όψεις της ιστορίας της. 


Ένας πολύ καλός τρόπος να μάθεις πράγματα για την μακραίωνη, 
αδιάσπαστη ιστορική παρουσία της.


Η ιστορία των πόλεων είναι πάντα άκρως γοητευτική.


Ματιές προς το εξωτερικό χώρο από τα παράθυρα.


Η θάλασσα να δεσπόζει.


Επισκέφτηκα τη Θεσσαλονίκη  και τη Βεργίνα  στα τέλη του φετινού Ιανουαρίου. Μα πραγματικά, έχω την παράξενη αίσθηση ότι έχει μεσολαβήσει τουλάχιστον ένα έτος από τότε...

Οπότε τι μένει ως δίδαγμα; Ταξιδέψτε όσο μπορείτε, όποτε μπορείτε. Ζήστε, γνωρίστε. Θα είναι το αποκούμπι σας για τα ζόρια όταν θα σας επισκεφτούν.

Check: Λευκός Πύργος Θεσσαλονίκης 
Related Posts with Thumbnails