10 Μαΐου 2014

Viva la libertà | Ζήτω η Ελευθερία



"O φόβος είναι η μουσική της δημοκρατίας..."

Βλέποντας την ιταλική ταινία "Ζήτω η Ελευθερία" του Ρομπέρτο Αντό, συνειδητοποιούσα για ακόμη μια φορά πόσο λείπουν από τη εποχή μας οι αληθινοί ηγέτες και πόσο έχει λεηλατηθεί η πολιτική.  Ζούμε μια τρομερά φτωχή εποχή σε ιδέες, ιδεολογίες και αξίες! Φτωχή εποχή σε οράματα, αλήθεια, ανθρωπιά και φαντασία! Ποιο είναι τελικά το ιδανικό προφίλ ενός ηγέτη; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά εκείνου του ηγέτη που θα άξιζε να διαχειριστεί την τύχη και το αύριο ενός ολόκληρου λαού; Ποιος θα μπορούσε να το κάνει; Τι θα έπρεπε πρωτίστως να είχε; Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, επιμένει ότι θα έπρεπε κυρίως να είχε "Πάθος"! Αυτό είναι το πρωταρχικό πράγμα, η πρώτη λέξη που χρειάζεται όχι μόνο στην πολιτική, αλλά σε κάθε τομέα της ζωής. Και τι θα έπρεπε να κάνουν οι πολιτικοί; "Να προσπαθούν να μην καταπατήσουν την αξιοπρέπεια εκείνων που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους." Βασικά δικαιώματα, αυτονόητες αξίες, που όμως έχουν τόσο καταπατηθεί στην εποχή μας.  

Ο Ρομπέρτο Αντό μάς χαρίζει μια εξαιρετική ταινία και μέσα σε 94' κατορθώνει να δώσει απαντήσεις στο θολό τοπίο της Ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Μια ευρηματική σάτιρα για την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, που προσφέρει φως στο σκοτάδι της Ιταλίας και της Ευρώπης. Μέσα από την ερμηνεία του διαβασμένου, "τρελού", φιλοσοφημένου πρωταγωνιστή, που υποδύεται εξαιρετικά ο Τόνι Σερβίλο, πιάνεις τον εαυτό σου να εύχεται να μην ήταν τόσο "μικροί" οι πολιτικοί, πόσο μάλλον σε αυτή τη συγκυρία, να υπήρχε περισσότερη φαντασία στην εξουσία. 

" - Αν η Ευρώπη και ο κόσμος έχουν γίνει ένα άθλιο εμπορικό κατάστημα, τότε τι είμαστε; Εσείς, κύριε Πρόεδρε; 
 - Δεν φταίω εγώ. Είναι η πολιτική που έχει εξαφανιστεί!
 - Να ζει κανείς ή να μη ζει, αυτό είναι το ερώτημα.  Είναι καλύτερα να είμαστε σαν να έχουμε ήδη εξαφανιστεί... Ή να εξαφανιστούμε εντελώς και να επιστρέψουμε ζωντανοί οργανισμοί; "

Μια ταινία που θα άξιζε να δούνε προσεκτικά τόσο οι πολίτες, όσο όμως και οι πολιτικοί... 

* Μπράβο στον ιταλικό κινηματογράφο... 
Αναζητήστε να δείτε και την "Τέλεια Ομορφιά" αν δεν την έχετε παρακολουθήσει.


Ζήτω η Ελευθερία! (Viva la libertà) - ελληνικοί... από myfilm-gr

9 Μαΐου 2014

City Crisis Words



Ukraine today, Europe tomorrow

(Πλάκα)


Cause I lost my job two weeks before Christmas
And I talked to Jesus at the sewer
And the Pope said
it was none of his God-damned business

(Γραμμένο στον εξωτερικό τοίχο της Καθολικής Εκκλησίας Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, συμβολή της λεωφόρου Πανεπιστημίου με την οδό Ομήρου)


When we have a White Week
why are you talking about Crisis...

(Πλάκα)


Where is my mind?

(Πλάκα)



(Κουκάκι)


- Μη ξεχνιέσαι σε θέλουν σκλάβο
- Δεν το ξεχνώ

(Πλατεία Καρύτση)


"Όχι στο ξεπούλημα της πολιτιστικής κληρονομιάς"

(Πλάκα)

- και πλέον για ποιο πράγμα να πρωτοδιαμαρτυρηθείς; -


Και αν είναι ο λάκκος σου
πολύ βαθύς
 Χρέος με τα χέρια σου
να σηκωθείς

(Κουκάκι)

Αν σου άρεσε αυτή η ανάρτηση, ρίξε μια ματιά και σε αυτές :




και πολλές ακόμη, κλικάροντας στην ετικέτα "road artists".

5 Μαΐου 2014

Ενρίκε Βίλα - Μάτας, Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ



To "Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ" του Ενρίκε Βίλα - Μάτας, είναι ένα βιβλίο γεμάτο αγάπη για την πόλη του φωτός, όπου ο συγγραφέας είχε την τύχη να ζήσει στα νεανικά του χρόνια. Μνήμες από τη μποέμικη διαμονή του στο Παρίσι, με τα όνειρα, τα άγχη, τις φιλοδοξίες και τις φοβίες του. Παράλληλα όμως πρόκειται και για ένα βιβλίο γεμάτο βιβλιοφιλικές και λογοτεχνικές αναφορές.  

Ο Μάτας επικαλείται συνεχώς διάφορους θρύλους της λογοτεχνίας, προσωπικούς του αγαπημένους συγγραφείς, οι οποίοι επηρέασαν τον τρόπο της σκέψης και γραφής του. Κορυφαία του αγάπη αποτελεί ο Χέμινγουεϊ, ο οποίος ήταν και η αφορμή να πάει στο Παρίσι, όταν διάβασε το βιβλίο του "Κινητή Γιορτή". Το συγκεκριμένο βιβλίο εκδόθηκε μετά την αυτοκτονία του Χ. και ουσιαστικά αποτελεί ένα είδος αυτοβιογραφίας της μποέμικης εποχής και της λογοτεχνικής του μαθητείας. Σύμφωνα με τον Χέμινγουεϊ το Παρίσι "άξιζε πάντα τον κόπο και σε αντάμειβε για οτιδήποτε του πρόσφερες. Όμως έτσι ήταν το Παρίσι τον πρώτο καιρό, όταν εμείς είμασταν πολύ φτωχοί και πολύ ευτυχισμένοι"




Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο το καλοκαίρι... Εγώ μπορεί να ήμουν δίπλα στη θάλασσα, αλλά αφέθηκα στον Ισπανό συγγραφέα για να με μυήσει με το δικό του τρόπο στην αγάπη του για την πόλη του φωτός: «M’ αρέσει το Παρίσι, η πλατεία Φιρστεμπέργκ, το 27 της οδού Φλερίς, το Μουσείο Μορώ, ο τάφος του Τριστάν Τζαρά, οι ροζ αψίδες της οδού Ναντζά, το μπαρ Ο-Σιεν-Κι-Φιμ, η γαλάζια πρόσοψη του ξενοδοχείου Βασέ, τα καροτσάκια με τα βιβλία στις προκυμαίες.  (…) Μ’ αρέσει πολύ σ’ αυτήν την πόλη να περνάω από ένα μέρος που έχω πολύ καιρό να δω. Αλλά και το αντίθετο: να περνάω από κάποιο μέρος απ’ όπου μόλις πέρασα. Μ’ αρέσουν τόσο αυτά που υπάρχουν στο Παρίσι που η πόλη δεν τελειώνει ποτέ. Μ’ αρέσει πολύ το Παρίσι γιατί δεν έχει καθεδρικούς ναούς ούτε σπίτια του Γκαουντί.» 

Σε κάποιο σημείο, ο Μάτας αναφέρει ότι νοίκιασε μια σοφίτα της Μάργκαριτ Ντυράς και κάποια μέρα εκείνη του έδωσε ένα χαρτί με σημειωμένα δεκατρία στοιχεία που αξίζει να προσέξει κάποιος όταν πρόκειται να γράψει ένα βιβλίο. Ήταν τα εξής : 1.  Προβλήματα δομής / 2. Ενότητα και αρμονία / 3. Πλοκή και υπόθεση / 4. Ο παράγων χρόνος / 5. Λεκτικά επακόλουθα / 6. Αληθοφάνεια / 7. Αφηγηματική τεχνική / 8. Χαρακτήρες / 9. Διάλογος / 10. Σκηνικά / 11. Ύφος / 12. Πείρα και 13. Γλωσσική Ποικιλία. Συμβουλές που περισσότερο άγχωσαν και απογοήτευσαν τον επίδοξο συγγραφέα, παρά τον ενθάρρυναν προς τη δημιουργία... 

Εκείνος απ' ότι φαίνεται, μετέπειτα το φιλοσόφησε διαφορετικά... : «Τα μόνα πράγματα που χρειαζόσουν είναι τα τετράδια με το μπλε ντύμα, τα δυο μολύβια και η ξύστρα (με το σουγιά είχες μεγάλη φύρα), τα τραπέζια με τη μαρμάρινη επιφάνεια, οι μυρωδιές του σκουπίσματος και του σφουγγαρίσματος τα ξημερώματα και η τύχη».

Οι αναφορές όμως σε συγγραφείς δεν τελειώνουν εδώ. Στο βιβλίο αναφέρονται δεκάδες λεπτομέρειες για τη ζωή, τα έργα, τις αδυναμίες και τις μεταξύ αντιπαλότητες πολλών καλλιτεχνών. Ορισμένα μόνο από τα ονόματα, τα οποία ο Μάτας επικαλείται στο βιβλίο είναι των Πασκάλ, Λόρκα, Θερνούδα, Φιτζέραλντ, Γκράχαμ Γκρην, Ζ. Γκραν, Προυστ, Β. Ναμπόκοφ, Ρίλκε, Μπεναμπού κ.α. Αναφέρεται και στη γνωριμία του με τον Περέκ, «εντυπωσιασμένος που τον έβλεπα στα αλήθεια». 

Το βιβλίο μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ένα μικρό δοκίμιο για την ειρωνεία, καθώς ο συγγραφέας συνεχώς επανέρχεται σε αυτή. "Θεωρώ την ειρωνεία ισχυρό εργαλείο για την απενεργοποίηση της πραγματικότητας". Είτε με δικές του αναφορές («Χωρίς αμφιβολία η ειρωνεία υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα, τη συναντάμε στον Σωκράτη. Το Συμπόσιο του Πλάτωνα είναι πράγματι το πρώτο σύγχρονο μυθιστόρημα. Στον Μεσαίωνα ωστόσο την ειρωνεία την έβλεπαν επικίνδυνα, ή δεν την συλλάμβαναν, ήταν εκτός τόπου, μπορούσες να οδηγηθείς στην αγχόνη αν είχες την ιδέα να ειρωνευτείς. Την ξαναβρίσκουμε στον Θερβάντες, άνθρωπο της εποχής της Αναγέννησης. Η ειρωνεία εισάγεται στην καρδιά του μυθιστορήματος στην ίδια του τη δομή. Κι έτσι συμβαίνει από τότε ως τις μέρες μας. «Αν η πραγματικότητα είναι μια δολοπλοκία», λέει ο Ρικάρδο Πίλια, «η ειρωνεία είναι μια ιδιωτική δολοπλοκία, μια συνωμοσία εναντίον αυτής της δολοπλοκίας»), είτε μέσω αναφορών άλλων λογοτεχνών. 



Αρκετές οι αναφορές και στα βιβλία που ο ίδιος ξεχώρισε. Όπως τα "Γράμματα σε ένα νέο ποιητή" του Ρίλκε, το "Πως γράφεται ένα μυθιστόρημα" του Ουναμούνο, το "Χορείες χωρών" του Περέκ και τη "Χλομή φωτιά" του Ναμπόκωφ. Αλλά και για την αγάπη του για τη μουσική, κυρίως για τον αγαπημένο του Βαν Μόρισον και τον Μάιλς Ντέιβις. Νομίζω πως πρόκειται για ένα βιβλίο που δε θα μιλήσει σε όλους με τον ίδιο τρόπο... Προσωπικά το διάβασα δίπλα στη θάλασσα, μα στιγμές ταξίδεψα ως το Παρίσι... Είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που θα έπρεπε να τα καταχωρούσα και στην ετικέτα "ταξίδι"...

1 Μαΐου 2014

Πρώτη Μαΐου



Μια από τις πιο δύσκολες περιόδους του χρόνου μόλις ξεκινά. Κι έξω ο ήλιος θα λάμπει. Και είναι που εσύ πρέπει να συγκεντρωθείς, να μάθεις δεκάδες έννοιες, να επικεντρωθείς στο στόχο σου. Το να επενδύεις στη γνώση, λένε, πως είναι η μόνη περιουσία μας. Τα υλικά χάνονται, η γνώση όμως μένει ως το πιο πολύτιμο αγαθό. Κανείς δε μπορεί να στο πάρει. Και αν εστιάζεις σε γνώσεις ανθρωπιστικού / κοινωνικού τομέα, ίσως τόσο το καλύτερο, καθώς εμβαθύνεις σε θέματα που σε διαμορφώνουν πολύπλευρα. Τα αγαθά κόποις κτώνται, ότι κατακτιέται με κόπο ίσως να είναι και η πιο μεστή, αληθινή σου κληρονομιά. 

Πρώτη Μαΐου. Μα εγώ λέω να κλείσω τα παράθυρα στον ήλιο και να κυκλοφορώ τα βράδια αργά, περπατώντας στην πόλη. Οι επόμενοι μήνες θα περάσουν μπροστά σε κάποιους τόμους με τάσεις, χρονολογίες, ορολογίες, ιστορίες, στρατηγικές, που θα μπλέκονται με σκέψεις, προσωπικές ανησυχίες.  Παράλληλα γραφές, μοιράσματα, παραμερισμός διασκέδασης, φίλων. Μα είμαστε παλιές καραβάνες, έχουμε χάσει τον αριθμό των εξετάσεων. Να ξέρεις όμως όσο τα χρόνια περνούν, τόσο πιο δύσκολο είναι να θέτεις τέτοιου είδους στόχους, αλλιώτικο σε σύγκριση με το παρελθόν. Μια άλλου είδους εμπειρία, που σε μεταλλάσσει παράλληλα. Ειδικά σε εποχή που εξευτελίζει την εργασία και αλληλένδετα απαξιώνει μανιακά και τη γνώση. Τάση διαχείρισης του εαυτού, πολλαπλών καταστάσεων.  Μα τελικά τι άλλο ήταν το αποκούμπι και η αντίσταση μου μπροστά σε τούτη εδώ την τρελή πραγματικότητα, εκτός από τον αγώνα, τον πόθο για γνώση. Ναι ίσως είναι λίγο (ή πολύ, τελικά!) δονκιχωτικό... 



Καρράσκο: "Αν εσύ είσαι τρελλός, εγώ δε θα σ΄αφήσω να τρελάνεις κι εμάς. Τη ζωή πρέπει να τη βλέπουμε όπως είναι πραγματικά.

Θερβάντες: "Όπως πραγματικά είναι... Ξέρεις πόσα χρόνια περιπλανιέμαι στην πραγματικότητά σας; Ξέρεις πόσες φορές έχω δει τη ζωή όπως είναι πραγματικά; Τόσες όσες δεν μπορείς να φανταστείς. Πόνος, εξαθλίωση, πείνα και απίστευτη σκληρότητα. Είδα ανθρώπους να ταπεινώνονται τόσο, που να αναρωτιούνται γιατί γεννήθηκαν. Είδα φίλους μου να πεθαίνουν μέσα στην απελπισία. Ξέρεις τι έβλεπα στο βλέμμα τους την τελευταία τους στιγμή; Σύγχιση. Μια τεράστια απορία πλανιόταν στα μάτια τους. Γιατί; Δεν νομίζω ότι ρωτούσαν γιατί πεθαίνουν, αλλά γιατί έχουν ζήσει... Όταν η ίδια η ζωή είναι τόσο παράλογη, ποιος μπορεί να πει τι είναι τρέλα και τι είναι λογική; Ίσως τρέλα μπορεί να είναι, το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας. Να γινόμαστε πρακτικοί, νομίζοντας ότι μπορούμε να δούμε την "πραγματικότητα". Ίσως αυτό να είναι τρέλα. Να ψάχνουμε θησαυρούς εκεί που σωρεύονται σκουπίδια. Ίσως η πολλή λογική να είναι τρέλα. Και τι μεγαλύτερη τρέλα απ' όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι." 
(Μιγκέλ ντε Θερβάντες, Δον Κιχώτης)


Related Posts with Thumbnails