Ο συγκινητικός, αιχμηρός "Γάμος" του Μάριου Ποντίκα, στο θέατρο Σταθμός

Το έργο του θεατρικού συγγραφέα και πεζογράφου Μάριου Ποντίκα «Ο Γάμος» ανεβάζουν στο θέατρο Σταθμός ο Κώστας Παπακωσταντίνου με την Αγγελική Μαρίνου. Μια παράσταση που σε αρπάζει κυριολεκτικά από την πρώτη στιγμή και σε κρατά με την ίδια ένταση μέχρι το τέλος. Οι συντελεστές επιλέγουν να ταράξουν το θεατή με το να πετάξουν μπροστά στα μούτρα του την πραγματικότητα γυμνή, ωμή, προκλητική, θέτοντας το «αιδοίο στα μούτρα» του. Είναι σαν να του λένε είσαι συνένοχος, υπάρχεις σε αυτή την κοινωνία, βλέπεις μα δε μιλάς. Οπότε τώρα «κοίτα και σκάσε». Όπως σκάει πειθήνια η γυναίκα απέναντι στο σύζυγο, στον πατέρα, στην οικογένεια, στην κοινωνία, γιατί «έτσι πρέπει», γιατί αυτή είναι «η θέση της». 

Το έργο γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη σκηνή πριν από σαράντα χρόνια το 1980 από το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Μιλά για την Αφέντρα, τη μικρή κόρη μιας φτωχής οικογένειας η οποία πέφτει θύμα βιασμού και καλείται να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία από τους πάντες. Ακολουθούν αλλεπάλληλοι «βιασμοί» από την ίδια την οικογένεια της, από την κοινωνία, από τη δικαιοσύνη, τα μέσα ενημέρωσης. «Άμα δεν ήθελε, δεν θα τα πάθαινε», θα ευθύνεται η ίδια, θα προκάλεσε το βιαστή της. Θα έπρεπε να προσέχει πού κυκλοφορεί, πώς ντύνεται. Ο αρραβωνιαστικός της την εγκαταλείπει, η οικογένεια της την κατηγορεί ότι τους στιγμάτισε. Η υποκριτική αντιμετώπιση του περίγυρου οδηγεί την κοπέλα στην αυτοπυρπόλησή της. Η τελική λύση δίνεται συμβιβαστικά με το γάμο του θύματος με το βιαστή του. Το κορίτσι είναι πλέον «χαλασμένο» και με το γάμο θα ξεπλυθεί η τιμή όλης της οικογένειας «έτσι όπως τα έκανε». Το έργο, επίκαιρο δυστυχώς ακόμη σήμερα, πραγματεύεται το μεγάλο πρόβλημα της σεξουαλικής βίας του άντρα προς τη γυναίκα, την ενδοοικογενειακή βία, τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και κυρίως αναμετριέται με την πατριαρχία. Το κείμενο θίγει όλα αυτά τα ζητήματα με αριστοτεχνικό τρόπο. 

Όλοι οι ηθοποιοί είναι άψογοι στους ρόλους τους. Ο Ελισσαίος Βλάχος ερμηνεύει το σύζυγο και πατέρα, που παίρνει πάνω του όλη την ντροπή για την «ατιμία». Είναι εκείνος που αποκαλεί πολλές φορές «πράγμα» το ίδιο του το σπλάχνο, εκείνος που δε δουλεύει αλλά παρ’ όλα αυτά έχει πάντα τον πρώτο και τελευταίο λόγο για τη ζωή και τις επιλογές των υπολοίπων μελών της οικογένειας. Είναι εκείνος που ωθεί την κόρη του στην αυτοπυρπόληση της, αφήνοντας ένα μπετόνι απλά να υπάρχει εκεί δίπλα της, καθώς ίσως να της χρειαστεί. Ουσιαστικά είναι εκείνος που ενεργοποιεί το χέρι της και που μετέπειτα αποφασίζει να «το δώσει» στο βιαστή της. Την εξαναγκάζει να τον παντρευτεί αδιαφορώντας για τη βούληση της. Έπειτα στέκεται δίπλα της σ' ένα γάμο που εκείνος αποφάσισε. Ο βιαστής γελά, καθώς εκείνη τρέμει από το φόβο της. Τον ενδιαφέρει μονάχα το κέρδος, όταν ακόμη και τα χρήματα από το βιαστή και μέλλοντα σύζυγο, αρνείται να τα καταθέσει στο λογαριασμό της κόρης, αλλά θα τα επωφεληθεί ο ίδιος και πάλι φυσικά για «το καλό της οικογένειας». Είναι ένας πατέρας τέρας. Κατά τη διάρκεια της παράστασης άκουσα από πίσω μου μια κυρία να μονολογεί «θέλω να τον χτυπήσω αυτόν, δεν μπορώ να τον βλέπω». Το ίδιο ένιωσα και εγώ.

Η μάνα (Βάσω Καμαράτου) -όσο και να αγαπά την κόρη της, όσο και να τη συμπονά- δε βρίσκει τη δύναμη να εναντιωθεί, συνεχίζει ν’ ακολουθεί πιστά τις αποφάσεις του συζύγου. Αδυνατεί να επιβάλλει την άποψη της, παρ’ όλο που αντιλαμβάνεται την αδικία, καταδικάζει και η ίδια την κόρη της. Η αδελφή (Μυρτώ Πανάγου) δίχως ίχνος ενσυναίσθησης, νοιάζεται κυνικά μόνο για τη δική της αποκατάσταση που πλέον καταστράφηκε. Ο ιατροδικαστής, ο εισαγγελέας, ο δημοσιογράφος, ο βιαστής, ο αρραβωνιαστικός, ο δημοσιογράφος, η κοινωνία -ρόλοι παιγμένοι εξαιρετικά όλοι εναλλασσόμενα από δύο ηθοποιούς (Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός).

Η Αφέντρα (Μαργαρίτα Τρίκκα), υπηρέτησε πιστά τις δύσκολες σκηνοθετικές απαιτήσεις. Παραμένει σιωπηλή, ενώ δέχεται όλη την κακοποίηση και τη φόρτιση με εκτεθειμένο το γυμνό σώμα της, καθηλωμένη στη γυναικολογική πολυθρόνα απέναντι μας. Είναι δύσκολη η θέση της, συμβολικά και πραγματικά. Μιλάει μέσω του σώματος, της κίνησης, του βλέμματος. Την ευχαριστούμε. 

Ο φωτισμός (του Γιώργου Αγιαννίτη), η μουσική (του Βασίλη Κουτσιλιέρη), το σκηνικό (της Βίκυς Πάντζιου), επίσης λειτουργούν άψογα. 

Αυτό που σε μουδιάζει είναι πως όλα όσα συμβαίνουν επί σκηνής δεν είναι τραβηγμένα. Αποτελούν την καθημερινότητα σε πολλές οικογένειες, κατά τα φαινόμενα «αρμονικές» και «ευτυχισμένες», όμως γεμάτες με καταπίεση και βία. Εξαιτίας του έργου έμαθα ότι μόλις το 2018 (!!) καταργήθηκε με τον Ν. 4531/18 η εξής διάταξη: «Αν μεταξύ του υπαιτίου αποπλάνησης ανηλίκου και του παθόντος τελέστηκε γάμος, δεν ασκείται ποινική δίωξη, και αν ασκήθηκε δεν συνεχίζεται αλλά κηρύσσεται απαράδεκτη». Δε το χωράει το μυαλό, τι να σχολιάσεις, τόσο βαθιά άρρωστη και υποκριτική κοινωνία.

Παρακολουθώ τη συγκεκριμένη ομάδα από το ξεκίνημά της («Χαλασσοχώρηδες» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «Μαζώχτρα» του Αργύρη Εφταλιώτη , «Αυτόχειρ» του Μιχαήλ Μητσάκη, «Ρωμαϊκό Λουτρό» του Στανισλάβ Στρατίεβ, «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου,«Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» του Γεωργίου Βιζυηνού, «Βόυτσεκ» του Γκέοργκ Μπύχνερ). Φέτος τη σκηνοθεσία συνυπογράφει δίπλα στον Κώστα Παπακωνσταντίνου και η Αγγελική Μαρίνου. Πρόκειται για ένα έργο σκληρό, αιχμηρό. Μια από τις πιο καλές και καλοδουλεμένες παραστάσεις της φετινής σεζόν. Να πάτε να τη δείτε!

Info
Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου – Αγγελική Μαρίνου
Σκηνικά- Κοστούμια: Bίκυ Πάντζιου, Κίνηση: Κατερίνα Γεβετζή, Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης, Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης, Βοηθός σκηνογράφος-ενδυματολόγος: Φιλάνθη Μπουγάτσου, Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Παραγωγή: Ξανθίας Α.Μ.Κ.Ε.
Ερμηνεύουν: Ελισσαίος Βλάχος, Βάσω Καμαράτου, Δημήτρης Κουτρουβιδέας, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Μυρτώ Πανάγου, Μαργαρίτα Τρίκκα
Θέατρο Σταθμός (Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μετρό Μεταξουργείο), Τηλ.: 210 52 30 267
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9 μ.μ. 
Διάρκεια παράστασης: 85 λεπτά

Μέχρι τις 31 Μαρτίου

Hotel Éternité, Γιάννη Καλαβριανού / Εθνικό Θέατρο

Είδαμε το Hotel Éternité (Ξενοδοχείο η αιωνιότητα), το νέο έργο του Γιάννη Καλαβριανού (Γιοι και Κόρες, Αβελάρδος και Ελοΐζα , Γρανάδα), που υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, το οποίο παρουσιάζεται στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος» ύστερα από ανάθεση του Εθνικού Θεάτρου.

Σύμφωνα με το συγγραφέα, το Hotel Éternité δεν είναι ένα συνηθισμένο ξενοδοχείο, αλλά ένας τόπος, όπου καταλύουν άνθρωποι που κάτι τους στιγμάτισε και έτσι διαμόρφωσαν μια ιδιαίτερη αίσθηση του χρόνου. Σε αυτό το ξενοδοχείο, οι πελάτες είναι χωρισμένοι σε ζώνες, ανάλογα με το θέμα που αντιμετωπίζουν. Σε κάποιους ο χρόνος έχει σταματήσει έπειτα από μία απώλεια, ενώ αντίθετα άλλοι, όπως στην πτέρυγα με τις Μις Υφήλιος, ο χρόνος θα πρέπει να σταματήσει, καθώς δεν αντέχουν τη φθορά που επιφέρει στο σώμα τους.

Η Εύα Μανιδάκη δημιούργησε ένα σκηνικό ιδιαίτερης αισθητικής, με τη βιτρίνα με τα βαλσαμωμένα πουλιά να εξυπηρετεί άψογα το έργο. Η παράσταση φιλοσοφεί αρκετά σχετικά με το χρόνο που χάνεται, τα γηρατειά που κανείς δε μπορεί να αποφύγει και το μη αναστρέψιμο τέλος. Οι υπάλληλοι προσπαθούν να πετύχουν το ακατόρθωτο, να νικήσουν το χρόνο και το θάνατο. Σε αυτό τον τόπο, όλα πρέπει να είναι φρέσκα, καινούργια. Όλοι πρέπει να είναι χαρούμενοι και πάντα να είναι καλοκαίρι. Οι θεατές δε βλέπουν ποτέ τους πελάτες, παρά μόνο τη διευθύντρια, το προσωπικό, έναν γιατρό και έναν παράξενο άνδρα που αλλάζει ρόλους, μεταμφιέζεται και διακωμωδεί την ανθρώπινη αγωνία.

«Μόνο σε ένα πράγμα επιτρέπεται να είναι κανείς τσιγκούνης. 

Στον χρόνο.

Μην τον σπαταλάτε.

Δεν είναι άπειρος.»

Στο Hotel Éternité οτιδήποτε θυμίζει το θάνατο πρέπει να πεθάνει! Το προσωπικό του έχει αφιερωθεί δηλαδή σε μία αδύνατη αποστολή, μεγαλύτερη από τη θνητή του ύπαρξη. Ουσιαστικά προσπαθώντας να διατηρήσουν ένα μέρος όπου υπάρχει μόνο αιωνιότητα, είναι σαν να εξαπατούν τους εαυτούς τους. Σύντομα συνειδητοποιούν τη ματαιότητα του εγχειρήματος, στρέφονται εναντίον της διοίκησης και παραιτούνται της αποστολής.

«Η ανθρωπότητα έχει ανάγκη την αιωνιότητα.

Η ανθρωπότητα έχει ανάγκη.

Η ανθρωπότητα...

Η ανθρωπότητα...»

Μια παράσταση με αρκετά καλά στοιχεία, όπως το ιδιαίτερο σκηνικό, πολύ ωραία μουσική και εξαιρετικές ερμηνείες. Εστιάζει όμως σε μια έντονη φιλοσοφία και διδασκαλία χωρίς να δίνει στο τέλος κάποιες πειστικές εξηγήσεις, για τη μάχη επί της φθοράς, του θανάτου. 

Ερμηνεύουν: Δέσποινα Γιαννοπούλου, Γιώργος Γλάστρας, Μαρία Κατσιαδάκη, Χρήστος Κραγιόπουλος, Νίκος Λεκάκης, Χριστίνα Μαξούρη, Αλεξία Μπεζίκη, Αργύρης Ξάφης.

Τα σκηνικά επιμελείται η Εύα Μανιδάκη, τα κοστούμια η Βάνα Γιαννούλα, τους φωτισμούς ο Νίκος Βλασόπουλος, τη μουσική ο Θοδωρής Οικονόμου και την κίνηση ο Χρήστος Παπαδόπουλος.

Σάββατο, Κυριακή & επίσημες αργίες (Ενιαία Τιμή) 18€
Τετάρτη & Πέμπτη (Ενιαία Τιμή) 15€
Παρασκευή (Ενιαία Τιμή) 13€ - Ισχύουν ειδικές τιμές

«Ο δρόμος περνά από μέσα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη στο Θέατρο Μικρό Χορν

Θέατρο Μικρό Χορν

«Ο δρόμος περνά από μέσα»

του Ιάκωβου Καμπανέλλη 

Μία εναλλακτική-ποιητική παράσταση 

Στο Θέατρο Μικρό Χορν είδαμε το εμβληματικό έργο του μοναδικού Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο δρόμος περνά από μέσα» σε σκηνοθεσία του Χρήστου Σουγάρη. Με απολαυστικές ερμηνείες από τους: Ρούλα Πατεράκη, Πέρη Μιχαηλίδη, Πάρι Θωμόπουλο, Κωνσταντίνα Κλαψινού και Αλέξανδρο Βάρθη. 

Στην παράσταση ξεχωρίζει το πραγματικά ευφάνταστο εικαστικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου -ένα υπέροχο νεοκλασικό σπίτι συμπυκνωμένο σε ένα μεγάλο κουκλόσπιτο- αλλά και η εξαιρετική μουσική του Στέφανου Κορκολή. 

Γραμμένο το 1990, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα και πιο ώριμα έργα του μεγάλου δραματουργού. Μέσα από μία, φαινομενικά, απλή ιστορία, ο Καμπανέλλης με μοναδική μαεστρία σκιαγραφεί ένα πεδίο σύγκρουσης αρχών και αξιών. Μια μάχη ανάμεσα στον παλιό αστό και στον λαϊκό νεοέλληνα της αρπαχτής. Μια σύγκρουση ανάμεσα στον παλιό, εύθραυστο κόσμο που πεθαίνει και σ’ έναν άλλο που έρχεται άπληστος, απαίδευτος και ισοπεδωτικός, έτοιμος να τα πουλήσει όλα για τα χρήματα ακόμη και τον έρωτα. 

Τα ερωτήματα που θέτει η γραφή του Καμπανέλλη είναι πολλά. Μεταφερόμαστε στην Αθήνα της αντιπαροχής και της πολυκατοικίας, όπου νεοκλασικά κτήρια υπέροχης αισθητικής κατεδαφίστηκαν για το κέρδος και την εξέλιξη... Τι συμβολίζει τελικά ένα σπίτι για τους ιδιοκτήτες, για τους κληρονόμους και τους καλοθελητές; Οι παλιοί νοσταλγούν, οι νέοι αμφισβητούν και διεκδικούν.  Τελικά μπορεί ένα σπίτι να πεθάνει; Οι νεκροί που κατοικούν σ΄ αυτό το σπίτι, έχουν δικαιώματα πάνω του;

 Το νεοκλασικό με το ένδοξο παρελθόν, παρόμοια κτήρια σήμερα έχουν απομείνει δυστυχώς ελάχιστα, διεκδικείται με διάφορους τρόπους, τόσο από τους φυσικούς ιδιοκτήτες, όσο και από τους νεόπλουτους ''εισβολείς''. Τα σκουληκοφαγωμένα έπιπλα-αντίκες, είτε έχουν πωληθεί κοψοχρονιά, είτε χρησιμοποιούνται ως βιτρίνα στην προσπάθεια που γίνεται, ούτως ώστε το ''σπίτι'' να παραμείνει στη θέση του, αντί να δοθεί αντιπαροχή. Ένας πόλεμος συμφερόντων, όπου στο τέλος αυτό το ξεπούλημα αυθεντικών και μη περιουσιακών στοιχείων, καθώς και προσωπικών αξιών, θα αφήσει μόνο ηττημένους. Από όλες τις πλευρές. Μόνο θύματα και σιωπή. 

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης κλείνει το μάτι στον Μπέκετ, τον Ίψεν και τον Τσέχωφ, και αφηγείται με τρόπο αλληγορικό την ιστορία μιας οικογένειας, που χρόνια τρώει η ίδια τα σωθικά της. Η παθογένεια της οικογένειας, την οποία στοιχειώνουν γεγονότα αδιευκρίνιστα ερμηνευμένα από κάθε πλευρά με τρόπο που την εξυπηρετεί.

Ο σκηνοθέτης Χρήστος Σουγάρης αναφέρει για την παράσταση: 

«Ανήκω σε μια γενιά που είχε τη δυνατότητα να δει θέατρο σύγχρονο και να δουλέψει με σοβαρούς ανθρώπους του χώρου. Ανθρώπους με εκπαίδευση και εμπειρία. Πάντα με προκαλούσε η ποίηση. Είτε στο θέατρο, είτε στη συγγραφή, είτε στον κινηματογράφο και τη ζωγραφική. Πάντα πίστευα πως ο κόσμος καταφεύγει στην τέχνη, όχι για να δει την ''πραγματικότητα'' ή κάποια αντανάκλαση της, αλλά για να γνωρίσει νέες πραγματικότητες.

Άλλες πραγματικότητες. Άλλους κόσμους. Να ξεχαστεί από τη δική του μίζερη πραγματικότητα. Να συνομιλήσει πάνω σε μεγάλα θέματα. Να αφουγκραστεί και όχι να ακούσει. Να αισθανθεί και όχι να καταλάβει. (...) Έτσι αποφάσισα να ερμηνεύσω και όχι να ανακοινώσω το έργο αυτό του Καμπανέλλη. (...) Ερμήνευσα λοιπόν με τη βοήθεια των πολύτιμων συνεργατών μου, ηθοποιών και συντελεστών, ένα νεοελληνικό έργο, χωρίς ίχνος ηθογραφίας, με ποιητικότητα και στυλιζάρισμα, στη θέση, όχι στη φύση.»

Μια ιδιαίτερη ποιοτική παράσταση. Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στο Θέατρο Μικρό Χορν. 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνοθεσία: Χρήστος Σουγάρης
Σκηνικά: Ελένη Μανωλοπούλου
Κοστούμια : Χριστίνα Κωστέα 
Μουσική: Στέφανος Κορκολής
Φωτισμοί : Γιάννης Δρακουλαράκος
Επεξεργασία κειμένου: Στέργιος Πάσχος και Χρήστος Σουγάρης
Επιμέλεια κίνησης : Νατάσσα Σαραντοπούλου 
Βοηθός σκηνοθέτη: Σίλια Κόη
Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Νικόλας Ιωακειμίδης
Βοηθός Σκηνογράφου: Κατερίνα Κανελλοπούλου
Βοηθός Ενδυματολόγου: Ρενάτα Γκίκα
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Σχεδιασμός Γραφιστικών: Θωμάς Παπάζογλου
Casting: Ready 2 Cast

ΠΑΙΖΟΥΝ:
Ρούλα Πατεράκη
Πέρης Μιχαηλίδης
Πάρις Θωμόπουλος
Κωνσταντίνα Κλαψινού
Αλέξανδρος Βάρθης

INFO:
Συμπαραγωγή της Loopa Productions και του Από Μηχανής Θεάτρου 

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη: 19:00
Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο : 21:00
Κυριακή: 18:00

Διάρκεια: 90΄

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:  
Σάββατο και Κυριακή: 20 €
Μειωμένο(Φοιτητικό/Ανέργων/ΑμεΑ):  17 €
Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή:18 €
Μειωμένο: (Φοιτητικό/Ανέργων/ΑμεΑ)  15 €
Ατέλεια (Πέμπτη): 5 €

Προπώληση εισιτηρίων: 
https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-mikro-xorn/o-dromos-perna-apo-mesa/

Τηλέφωνο κρατήσεων 2111826479 και 2105232097

«Πάει έρχεται»: Παιδικό θέατρο για ψαγμένους γονείς

Την πρώτη Κυριακή του νέου έτους παρακολουθήσαμε την παράσταση «Πάει έρχεται» από την ομάδα Artika στην παιδική σκηνή του θεάτρου Studio Μαυρομιχάλη. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη παιδική παράσταση, κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ όσα παρουσιάζονται αυτή τη στιγμή στις παιδικές σκηνές των θεάτρων της Αθήνας.

Δυο ηθοποιοί επί σκηνής, ένα ζευγάρι. Ο Μάρκος (Βασίλης Καζής) και η Μαρία (Μπαλούτσου) ζουν στο ίδιο σπίτι, μοιράζονται στιγμές, ο ένας πάει και ο άλλος έρχεται. Ένα παιχνίδι παρουσίας και απουσίας, εναλλασσόμενων συναισθημάτων από τη χαρά στη λύπη, από τη σιωπή στο τραγούδι, από το χορό στη στασιμότητα, ένα παιχνίδι με το φως και το σκοτάδι.

Η παράσταση «Πάει έρχεται» μας μιλά με απλό τρόπο για το θέμα του αποχωρισμού από κάτι που αγαπάμε. Μέσα από καταλυτικό χιούμορ, ζωντανή μουσική, χορό και αστεία περιστατικά, ψυχαγωγεί ουσιαστικά τους μικρούς αλλά και μεγάλους θεατές. Τα παιδιά ρουφάνε σαν σφουγγάρι τις έννοιες και συμμετέχουν, εκφράζοντας συναισθήματα τους. Όταν το αγόρι φοβάται ότι θα χάσει την κοπέλα, τον βοηθούν να τη ξαναβρεί και γελάνε καθώς αντιλαμβάνονται πράγματα που εκείνος αγνοεί. Όταν το κορίτσι μένει μόνο του την καθησυχάζουν λέγοντάς της «Μη φοβάσαι, θα ξαναγυρίσει»!

Το αισιόδοξο μήνυμα της παράστασης είναι πως όταν αποχωριστούμε κάτι, θα έρθει στη ζωή μας στη θέση του κάτι άλλο, ή μπορεί να επιστρέψει ξανά εκείνο κοντά μας. Όλα έχουν συνέχεια, τίποτα δεν τελειώνει. Από βρέφη ακόμα, χρειάζεται να κατανοήσουμε ότι κάθε φορά που η μητέρα, ή ένας άνθρωπος που μας προσέχει, δε βρίσκεται στο οπτικό μας πεδίο, δε σημαίνει ότι εξαφανίζεται για πάντα! Όσο πιο νωρίς αντιληφθεί ένα παιδί όλες αυτές τις έννοιες, τόσο πιο εύκολη και ουσιαστική θα είναι η αντιμετώπιση των σχέσεων στην ζωή του. Ένας από τους καλύτερους τρόπους να περάσουν αυτά τα μηνύματα στο υποσυνείδητο ενός παιδιού είναι μέσα από τη θεατρική πράξη, μια ιδιαίτερη και πολύτιμη εμπειρία, μια μαγική στιγμή όπου με τη δύναμη της φαντασίας τα παιδιά μυούνται σε αξίες, συναισθήματα και γνώσεις διαμορφώνοντας την πνευματική τους υπόσταση.

Στο τέλος της παράστασης «Πάει έρχεται» ηθοποιοί και θεατές γίνονται ένα. Τα παιδιά ζωγραφίζουν, δημιουργούν τα δικά τους έργα, αγγίζουν και επεξεργάζονται μαζί με τους ηθοποιούς τα αντικείμενα που βρίσκονται στη σκηνή. Παίζουν με το φως που σβήνει και ανάβει σαν με έναν μαγικό τρόπο. Όπως χάνεται, έτσι εμφανίζεται ξανά και αυτό.

Η ομάδα Artika μας δείχνει κάτι πολύ σημαντικό στις παραστάσεις της: Ότι το θέατρο είναι ένα. Αυτή είναι μια παράσταση που μπορεί να παρακολουθήσει ένας ενήλικας, όπως και ένα παιδί, και να γελάσει, να συγκινηθεί και να φύγει από το θέατρο γεμάτος με συναισθήματα.

Η υπέροχη ιδέα αλλά και η λειτουργική σκηνοθεσία της παράστασης ανήκει στη Μαριλένα Τριανταφυλλίδου. Οι δυο ηθοποιοί, Μαρία Μπαλούτσου και Βασίλης Καζής, παρασέρνουν τα παιδιά με εξαιρετικό τρόπο. Το λιτό, καλαίσθητο σκηνικό και τα όμορφα κουστούμια έχουν δημιουργηθεί από την Τζελίνα Πάλλα. Οι φωτισμοί που προσδίδουν στις ατμόσφαιρες του έργου έχουν σχεδιαστεί από τον Γιώργο Αγιαννίτη.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η ομάδα Artika έχει κάνει πρωτοποριακά βήματα όσον αφορά το βρεφικό θέατρο στην Ελλάδα. Είναι η ομάδα που πρώτη έφερε το θέατρο για πολύ νεαρές ηλικίες στην χώρα μας, αποτελεί μέλος του Small Size Network, του Ευρωπαϊκού δικτύου για τη διάδοση και προώθηση των παραστατικών τεχνών στις πολύ νεαρές ηλικίες, συμμετέχει σε σεμινάρια και διεθνή φεστιβάλ στο εξωτερικό, μελετώντας, εμβαθύνοντας και παρουσιάζοντας κάτι το διαφορετικό, πάντα με σεβασμό, προς τους μικρούς θεατές. Παιδικό θέατρο για ψαγμένους γονείς. Αναζητήστε την. Θα αποζημιώσει εσάς και τα παιδιά σας.

Αναδημοσίευση Talcmag.gr

Πάει Έρχεται

Ιδέα – Σκηνοθεσία: Μαριλένα Τριανταφυλλίδου

Ερμηνεία: Μαρία Μπαλούτσου, Βασίλης Καζής

Σκηνικά – Κοστούμια: Τζελίνα Πάλλα

Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης

Οργάνωση παραγωγής: Artika

Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Μαρία Αναστασοπούλου

Διάρκεια παράστασης: 40΄+ 10’ μετά την παράσταση όπου το φανταστικό συναντάει την πραγματικότητα.

Τόπος: Studio Μαυρομιχάλη, Μαυρομιχάλη 134, τηλ. 210 6453330

Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό: 10€ – Μειωμένο (Οικογένειες 4+, άνω των 65, φοιτητικό και Ομαδικό 15 άτομα+): 8€ – Ατέλειες / Ανεργίας: 5€

Εκπτωτική κάρτα: προαγορά εισιτηρίων από το ταμείο του θεάτρου και για τις δύο παραστάσεις, στη μειωμένη τιμή των 8 ευρώ

Κάθε Κυριακή στις 5.30 μ.μ.

Θεατές από 1,5 έως 105 ετών!

Παραστάσεις καθημερινά για τα σχολεία στο θέατρο ή στο χώρο σας: 6908881527

Προπώληση: Ticketservices, Public

Ανδρόγυνο, στο θέατρο Vault

Το βράδυ της Παρασκευής βρεθήκαμε στο Vault όπου παρακολουθήσαμε το «Ανδρόγυνο», τη νέα παραγωγή της Life After Death Theatre Company. Το 2016 είχαμε παρακολουθήσει την παράσταση «Γύρισε πίσω» από την ίδια ομάδα, για την οποία μπορείς να διαβάσεις σχετικά περισσότερα εδώ. 

Το «Ανδρόγυνο» συνδυάζει τις τεχνικές του αυτοσχεδιασμού, του σωματικού θεάτρου, του stand up και της παντομίμας.  Η Βίκυ Αδάμου και η Χριστίνα Σαμπανίκου μας παρουσιάζουν μια παράσταση που χαρακτηρίζεται ως μια στερεοτυπική φάρσα με κουρασμένες λέξεις. Μα αν δεις τη ζωή και την πλειονότητα των σχέσεων από μια απόσταση ως ένας τρίτος αμέτοχος παρατηρητής, πραγματικά μοιάζουν με φάρσα που τη γεμίζουμε ανά τους αιώνες με τις ίδιες λέξεις.

Η παράσταση ξεκινάει από το φουαγιέ με την Επιστημονική Κοινότητα –την οποία υποδύεται η Χριστίνα Σαμπανίκου– να υποδέχεται το κοινό απευθύνοντας του ερωτήματα για τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, καλώντας το να κλείσει τα μάτια και να πάρει ανάσες προτού εισέλθει στην αίθουσα του θεάτρου! Έπιασα τον εαυτό μου να ξεκαρδίζεται και μόνο από το ύφος της! Ένα επιτηδευμένο ύφος, όπως αρμόζει σε μια αυθεντία, μια τρανή εκπρόσωπο της επιστήμης και της αδιαπραγμάτευτα μοναδικής της αλήθειας.

Η Χριστίνα Σαμπανίκου αφού προετοιμάσει το κοινό, θα το οδηγήσει στην θεατρική αίθουσα του Vault, ώστε να του αποδείξει τους ισχυρισμούς της. Εκεί μέσα σε ένα κουτί, την περιμένουν το Αρσενικό (Ελισσαίος Βλάχος, σε διπλή διανομή με τον Johnny O.) και το Θηλυκό (Βίκυ Αδάμου, σε διπλή διανομή με την Αλίκη Αβδελοπούλου) Στερεότυπο.  Τα δύο Στερεότυπα έχουν παραδώσει το σώμα τους και τον καταστροφικό τους έρωτα στην επιστήμη, η οποία πατώντας ένα κουμπί τους ζωντανεύει ή τους ακινητοποιεί, αποκαλύπτοντας στο κοινό τα αποτελέσματα ερευνών και μελέτης επί σειρά ετών πάνω στο Αρσενικό, το Θηλυκό και τη σχέση τους. 

Έπειτα με τη βοήθεια του κοινού επιχειρεί να δώσει απαντήσεις πάνω σε θεμελιώδη ερωτήματα: Τι ορίζεται ως Ανδρόγυνο; Είναι ο Γάμος μια κοινωνική απειλή; Μπορούν δύο ψυχές να μονιάσουν κάτω από την ίδια στέγη; Σπάνε τα στερεότυπα και αν ναι, τι ήχο κάνουν;

Ο άντρας και η γυναίκα, δύο εντελώς διαφορετικά είδη καλούνται να συμβιώσουν, να επιβιώσουν αρμονικά κάτω από την ίδια στέγη και ν' αναπτύξουν κοινούς κώδικες επικοινωνίας. Μαρτυρίες ζευγαριών που έχουν απασχολήσει τους ειδικούς με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά στους θεατές σε μια προσπάθεια κατανόησης πριν προλάβουν να καταβροχθίσουν ο ένας τον άλλο.

Τη μια στιγμή ξεκαρδίζεσαι με το κείμενο, τις έξυπνες ατάκες, τις παρεμβάσεις του κοινού που συμμετέχει ενεργά στην παράσταση και την αμέσως επόμενη προβληματίζεσαι καθώς έρχεσαι αντιμέτωπος με ερωτήματα και γεγονότα που θα έπρεπε όλους να μας βασανίζουν. Όπως το αδιανόητο γεγονός ότι 137 γυναίκες σκοτώνονται κάθε μέρα από άνδρες, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του ΟΗΕ.  

Πρόκειται για μια παράσταση όπου θα γελάσετε πολύ, μα και στο τέλος θα πονέσετε με την αλήθεια της. Αυτό το ανατρεπτικό τέλος, δεν θα σας το αποκαλύψω, αξίζει να πάτε και να το δείτε οι ίδιοι στο Vault. Μια παράσταση που αξίζει να την παρακολουθήσουν όλοι, άντρες και γυναίκες, ελεύθεροι ή όχι. 

Πρωτότυπη ιδέα - Σκηνοθεσία: Βίκυ Αδάμου
Κείμενο: Χριστίνα Σαμπανίκου
Κίνηση: Ιωάννα Καμπυλαυκά
Σκηνικά-Κοστούμια-Φωτισμός: Lazy Boy*
Μουσική επιμέλεια: Άλκης Μπούφης
Φωτογραφίες: Φώτης Πλέγας Γ.
Γραφιστικός σχεδιασμός: Σοφία Αποστολοπούλου

Ερμηνεύουν:
Επιστημονική κοινότητα: Χριστίνα Σαμπανίκου
Θηλυκό:  Βίκυ Αδάμου
Αρσενικό: Johnny O.

Και σε διπλή διανομή οι: Αλίκη Αβδελοπούλου και Ελισσαίος Βλάχος

Μια παραγωγή της Life After Death Theatre Company
Παραστάσεις: Από 8 Νοεμβρίου κάθε Παρασκευή 21:15
Χώρος:Vault Theatre Plus, Mελενίκου 26, (Γκάζι) Βοτανικός
Κρατήσεις: 213 0356472 - 6949534889
Τιμές Εισιτηρίων: 12 ευρώ, 10 ευρώ (ειδικές κατηγορίες) 

Ένας εξαίσιος «Άμλετ» στο «Αμφι-θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου»

Να ζεις. Να μη ζεις. Αυτή είναι η ερώτηση.

Τι συμφέρει στον άνθρωπο

Να πάσχει να αντέχει 

σωπαίνοντας τις πληγές από μια μοίρα 

πού τον ταπεινώνει χωρίς κανένα έλεος

Ή να επαναστατεί. Να αντισταθεί 

στην ατέλειωτη παλίρροια των λυπημένων κόπων

Να πεθάνεις. Να κοιμηθείς. Αυτό είναι όλο.

Ο «Άμλετ» στο «Αμφι-θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου» είναι η πρώτη θεατρική παράσταση που παρακολούθησα εφέτος! Επιστρέφοντας σπίτι μοιράστηκα κάποιες σύντομες εντυπώσεις στους λογαριασμούς του blog στα social media   (Instagram, Twitter, Facebook). Και όμως ακόμη η σκέψη μου είναι σε στιγμές της.  Γνωρίζοντας ότι οι δημοσιεύσεις στα social media χάνονται μετά από ένα διάστημα, ενώ αντίθετα οι δημοσιεύσεις εδώ θα μείνουν και μετά από πολλά χρόνια όπου θα μπορώ να ανατρέξω εγώ και όποιος περαστικός αναγνώστης του διαδικτύου, θέλησα να ξεκινήσει η χρονιά με μια μικρή αναφορά στον «Άμλετ» και από εδώ.

Η παράσταση ανεβαίνει στο «Αμφι-θέατρο» οκτώ χρόνια μετά το κλείσιμό του αλλά και 28 χρόνια μετά την παράσταση του «Άμλετ» σε σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου. Πρόκειται για μια ευφυέστατη, ευρηματική παράσταση. Με ενθουσίασε και με συγκίνησε πολύ. Βλέποντας αρκετές παραστάσεις, ομολογώ ότι είχα πολύ καιρό να γεμίσω από τόσα συναισθήματα. Η παράσταση τόσο στην αρχή, όσο και στο τέλος συνομιλεί με το παρελθόν καθώς είναι άμεσα συνδεδεμένη με την παράσταση του 1991, όπως είχε παρουσιαστεί στο ίδιο θέατρο! 

Να σημειωθεί ότι το 2020 είναι επετειακό έτος για το «Αμφι-Θέατρο», αφού συμπληρώνονται 45 χρόνια από την ίδρυσή του. Το «Αμφι-Θέατρο» του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, μία από τις σημαντικότερες σκηνές της χώρας, σφράγισε τη θεατρική ιστορία του τόπου από την μεταπολίτευση και για 36 έτη. Ιδρύθηκε το 1975 και ανέστειλε τη λειτουργία του το 2011. Στην οδό Αδριανού 111 στην Πλάκα στεγάστηκε από το 1985 έως το 2011 και αποτέλεσε σταθερό σημείο για το θεατρόφιλο κοινό.

Η σκηνοθέτις, είκοσι εννιά χρόνια μετά το ανέβασμα του Άμλετ, σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου, στον ίδιο χώρο, αποφάσισε να αποδώσει ένα φόρο τιμής στην παράσταση και στους προγόνους της, που όπως αναφέρει και η ίδια στο εισαγωγικό σημείωμα της, την σημάδεψε.  Επιτρέψτε μου να πω ότι αυτό το πετυχαίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ενώνοντας αυτές τις δύο παραστάσεις δημιουργεί μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα, επιλέγοντας την εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά (1988), που σε βυθίζει στην λυρικότητα του Σαίξπηρ με καταλυτικό τρόπο. Καθώς άκουγα τα λόγια, με έπιανα να μονολογώ «μα τι κείμενο, μα τι κείμενο»! Όσες φορές και αν διαβάσεις τον «Άμλετ», θα ανατριχιάζεις κάθε φορά με τα θεμελιώδη και πανανθρώπινα ερωτήματα του.

 

Ο Οδυσσέας Παπασπηλιώπουλος στον ρόλο του Άμλετ, τόσο εύθραυστος μα και τόσο δυναμικός, είναι κάτι περισσότερο από συγκλονιστικός. Ο Νίκος Ψαράς, απόλυτα ταυτισμένος με το ρόλο του αδελφοκτόνου Κλαύδιου. Η Άννα Μάσχα έξοχη στο ρόλο της Γερτρούδη. Ο Δημήτρης Παπανικολάου (ως Πολώνιος) είναι πραγματικά απολαυστικός. Μα και οι υπόλοιποι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου εύστοχη, η κινησιολογία της Πατρίσια Απέργη καθηλωτική. Μα και τι να πει κανείς για το σκηνικό που δημιούργησε η Θάλεια Μελίσσα...

Εν κατακλείδι, ο Άμλετ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου είναι μια παράσταση - θεατρικό γεγονός, που θα μείνει κλασική, μια παράσταση που αξίζει να μην τη χάσει ένας θεατρόφιλος! Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές για τη μαγική συγκίνηση που μας μετέδωσαν!

[Όταν έκλεινε το θέατρο, είχε γίνει ένα παζάρι όπου είχα πάει και είχα επιστρέψει σπίτι με αρκετά προγράμματα και άλλα πράγματα που είχα τότε πάρει, ας το θυμηθούμε περισσότερα εδώ.]

Η Κατερίνα Ευαγγελάτου επιστρέφει στο «σπίτι» της με μια ομάδα εκλεκτών συντελεστών.

Μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς
Δραματουργία-σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου
Σκηνικό: Θάλεια Μέλισσα
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Κίνηση: Πατρίσια Απέργη
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί-Βίντεο-Φωτογραφίες: Σίμος Σαρκετζής
Φωτογραφίες παράστασης: Βάσια Αναγνωστοπούλου
Artwork αφίσας: Ιφιγένεια Βασιλείου - Σταύρος Μπιλιώνης
Διεύθυνση Παραγωγής: Όλγα Μαυροειδή 

«ΑΜΛΕΤ»
σε σκηνοθεσία ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ

«ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟ ΣΠΥΡΟΥ Α.ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΥ»
Αγγελικής Χατζημιχάλη 15 (και Αδριανού 111) - Πλάκα, τηλ. 211-2131301