Maidentrip, γυρίζοντας όλο τον κόσμο με ένα ιστιοπλοϊκό!

Οι τάσεις φυγής ποτέ δεν σταματούν 

ακόμα και όταν η πραγματικότητα τις απαγορεύει, μα

ευτυχώς υπάρχει η Τέχνη για να μας ταξιδεύει...

Στην συγκεκριμένη ανάρτηση: ο κινηματογράφος!

Είδα τη συγκεκριμένη ταινία και τη λάτρεψα. 

Πρόκειται για την ταινία "Maidentrip", η εξιστόρηση της αληθινής ιστορίας 

της 14χρόνης Λόρα Ντέκερ και γυρισμένη από την ίδια. 

 Η Λόρα Ντέκερ έγινε το νεότερο άτομο που ταξίδεψε τον κόσμο με το σκάφος της, μόνη. Είχε μαζί της και μια κάμερα και το αποτέλεσμα ήταν το ντοκιμαντέρ με τίτλο «Maidentrip». 

Η ταινία κέρδισε το βραβείο Visions Audience Award στο SXSW. Αν και η Ντέκερ γύρισε το υλικό μόνη της το ντοκιμαντέρ είναι σκηνοθετημένο από την Τζίλιαν Σλέσινγκερ, η οποία ήταν και η δημιουργική δύναμη κατά την προετοιμασία για τα γυρίσματα όσο και στην περίοδο του μοντάζ.

Απίστευτη ταινία... Δείτε παρακάτω το τρέιλερ, αναζητήστε την : 

Η Ελλάδα μέσα από τις συλλογές της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης

Θέατρο του Διονύσου

Στύλοι Ολυμπίου Διός

Ναός του Θησείου

Επίδαυρος

Ιερό Ασκληπιού, Επίδαυρος

Ωδείο Ηρώδου του Αττικού

Σχολή Αθηνών

Πέρασα το χτεσινό απόγευμα, ψάχνοντας την ιστοσελίδα της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Νέας Υόρκης. Είναι τέτοιος ο ιστότοπος της που σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι εκεί με φυσική παρουσία, καθώς ενημερώνεται καθημερινά μέσω δεκάδων τρόπων. 

Το αληθινά μαγικό κομμάτι της όμως είναι οι ψηφιακές συλλογές. Κάθε χρήστης έχει πρόσβαση σε χιλιάδες αρχεία, μεγάλης ιστορικής αξίας, όπου μπορεί να τα απολαύσει και να τα επαναχρησιμοποιήσει με σχεδόν απεριόριστες δυνατότητες. Κατέβασα στον υπολογιστή μου κάποιες φωτογραφίες της Αθήνας, του Αρχαίου Θεάτρου του Διονύσου, της Επιδαύρου κ.α  Έπειτα σκέφτηκα να μοιραστούμε εδώ κάποιες από αυτές. 

Χαρίστε στον εαυτό σας αυτό το διαδικτυακό ταξίδι στη γνώση, στο χρόνο. Είναι μαγικό. Δεν είναι μόνο η Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης, κάποιες πρωτοστατούν και σιγά σιγά οι υπόλοιπες ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Όσο για εμάς, ένα κλικ χρειάζεται απλά, για κάτι που οι προηγούμενες γενιές θα πάσχιζαν να εντοπίσουν... 

Περισσότερα από 670.000 αρχεία, εδώ: http://digitalcollections.nypl.org

Eternal sunshine...

Είχα ξεχάσει τα χρώματα που έχει η θάλασσα το χειμώνα. 

Την αγριάδα της, τα εντυπωσιακά σύννεφα και τη γοητεία που της προσδίδουν

Εικόνες μόλις λίγα λεπτά από το κέντρο αυτής της πόλης...

Ο ήλιος δύει...

 

...χαρίζοντας τις ακτίνες του στους πίνακες του πλανόδιου καλλιτέχνη,

κάπως έτσι τα σοκάκια του Παρισιού φωτίζονται από το φως της Ελλάδας...

Στιγμές οι εικόνες έχουν τέτοια μαγεία, που σκέφτεσαι γιατί έκανες τόσο καιρό 

να κατηφορίσεις κοντά της. 

Κυριακή, δεκατέσσερις Φλεβάρη

Eternal Sunshine of the Spotless Mind...

κύκλοι

Πρώτη Φεβρουαρίου. Αυτός ήταν ο πρώτος Ιανουάριος, από τότε που ξεκίνησε αυτό το ιστολόγιο, που ανέβασα μονάχα μία ανάρτηση εδώ. Μα όχι μόνο αυτό. Υπήρχαν πολλές μέρες που δεν ήθελα να ανοίξω τον υπολογιστή, δεν έμπαινα στο facebook, γενικότερα αφιέρωνα αρκετό χρόνο σε άλλου είδους πράγματα. Αυτή η απουσία είναι συχνό φαινόμενο σε άλλα blogs, μα όχι στο δικό μου. Προς τον περαστικό αναγνώστη φυσικά αυτό δε θα σημαίνει τίποτα. Για μένα όμως, που η γραφή είναι ανάγκη και που χρησιμοποιώ το blogging με μια ίσως διαφορετική μοιρασιά, σημαίνει κάτι.

Είναι κάποιες εποχές στη ζωή σου, που συμβαίνουν τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα που δε μπορείς να τα χωρέσεις σε ένα 24ωρο. Σκέψεις κατακλύζουν το νου. Συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις που προτιμάς να τις κρατάς μέσα σου. Δεν θες να τις μοιραστείς. Θες μόνο να τις ζήσεις. Καλές ή κακές. Με όλο σου το είναι. Και βαρυγκωμάς που δε μπορείς να αφιερώσεις πιο πολύ χρόνο. Η ζωή φεύγει γρήγορα. Το βλέπεις στο πώς τρέχουν οι μέρες και οι μήνες. Εκμυστηρεύεσαι σκέψεις στους πιο κοντινούς σου. Και μετά τις σκέφτεσαι, δίχως να μιλάς, στις ατελείωτες διαδρομές σου μέσα στην πόλη.

Τι είναι η ζωή δίχως να τολμάς; Δίχως όνειρα και δίχως στόχους;

Τι θα ήταν η ζωή χωρίς το πόθο να ξεπεράσεις και τον ίδιο τον εαυτό σου;

Πόσο διαφορετική είναι η ζωή σε κάθε ηλικία. Πως βλέπεις εσύ τον ίδιο τον εαυτό σου καθώς ωριμάζεις. Πως βλέπεις τους άλλους δίπλα σου; Πόσο όμορφο είναι να μη σε νοιάζει πως σε βλέπουν εκείνοι, αλλά μόνο οι κάποιοι λίγοι που θες να είναι κοντά σου; Τι όμορφο είναι να σέβεσαι τις επιλογές του διπλανού σου, απλά γιατί ξέρεις ότι αυτό είναι η βάση της ελευθερίας σε κάθε ανθρώπινη σχέση. Πόσοι λίγοι συνειδητοποιούν αυτή την ελευθερία που τους χαρίζεις, πόσοι μπορούν και να την εκτιμήσουν. Τι μοναδικό είναι να μην κρίνεις την όποια αδυναμία του άλλου. Πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος γύρω σου καθώς περνάς τα πρώτα -αντα και αντικρίζεις λίγο διαφορετικά εσένα και τους άλλους.

Πόσο όμορφο είναι όταν ολοκληρώνεται ένας κύκλος, επαναπροσδιορίζεις τον εαυτό σου και ξεκινάς για κάτι καινούργιο. Πάντα νέοι στόχοι θα έρχονται στο προσκήνιο, εσύ όμως θα είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος.  Είμαι στη στιγμή που ανυπομονώ να ολοκληρωθεί ένας κύκλος στη ζωή μου.  Και να ανοιχτώ στο οτιδήποτε άλλο θα ακολουθήσει.

Καλό μήνα φίλοι μου!

Με δύναμη σε όλους!

Να τιμάς τη ζωή.

Δεν τελειώνει ποτέ η επιθυμία στον άνθρωπο. Η τάση προς τα άνω. Ποτέ. Ανεξαρτήτως ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου και κοινωνικού στάτους. Πάντα θα μαγεύεται, θα νοσταλγεί και θα παλεύει. Θα θέλει να ζήσει το καλύτερο - εκείνο που τα παιδικά του μάτια κάποτε πίστεψαν, κάποτε ονειρεύτηκαν. Που και μόνο η σκέψη του, τον κατακλύζει με συγκίνηση.

Χαζεύω ατέρμονα το δρόμο. Τόσα αμάξια στις 4 π.μ, ημέρας καθημερινής. Κάποιοι με ποδήλατο. Άλλοι περπατάνε. Ταξί. Ξημερώματα στην πόλη. Αυτή είναι η Αθήνα. Ακόμα και από εδώ μέσα, δε χορταίνω να την κοιτάζω.  Πόλη εν κινήσει. Κάθε αμάξι, σαν μια σκέψη φευγαλέα.

Η συννεφιασμένη και βροχερή μέρα ένα πράγμα σαν να μας φωνάζει. Ζήστε, αγαπήστε. Μη χάνετε ούτε λεπτό. Κάθε στιγμή που λιγοψυχάς, να έχεις στο νου σου όσους είναι στο κρεββάτι ενός νοσοκομείου. Να ζεις και για αυτούς. Να τιμάς τη ζωή. Να αγαπάς τη ζωή. -

Δίπλα σε αυτούς που αγαπάς. Δίπλα αυτοί που αγαπάς. 

Κάλλιο αργά, παρά ποτέ ;)

Πρώτο ηλιοβασίλεμα του 2016, ο ήλιος βυθίζεται στον Πειραιά.

Είναι η πρώτη φορά, απ' όταν ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο, που ξεκινά ένας νέος χρόνος και καθυστερώ τόσο πολύ ν' ανεβάσω ανάρτηση. Δεν είναι φυσικά ότι δεν το είχα στο νου μου, είναι ότι διάφορες ασχολίες πραγματικά δε μου άφησαν κενό χρόνου.  Ή μάλλον ότι το όποιο κενό καλύφθηκε από άλλα πράγματα. 

Πρόκειται απλά για μια δημιουργική σιωπή.

Χρειάζεται και αυτή, είναι στιγμές αναγκαία.

Η πρώτη φωτογραφία της πρώτης ανάρτησης (και ας ανεβαίνει στα μέσα του μηνός) είναι το πρώτο ηλιοβασίλεμα του 2016. 

Όσο και αν σκορπιζόμαστε σε δεκάδες πράγματα, ο ουρανός μας υπενθυμίζει την ομορφιά της ζωής, όλα εκείνα που δεν πρέπει να χάνουμε.

New Year, New Moleskine!

Όπως κάθε νέο έτος, έτσι και εφέτος μια από τις πρώτες "χαρές" του νέου έτους ήταν η αγορά ενός καινούργιου σημειωματάριου, ενός από αυτά που αγαπάω. Να το έχω κοντά μου και αυτή τη νέα χρονιά σε κάθε μου στιγμή. Γιατί αυτό εδώ είναι το online ιστολόγιο, θα το χαρακτήριζα ίσως περισσότερο πολιτιστικό ημερολόγιο - μα υπάρχει και το άλλο, το πιο προσωπικό, με γραφές της στιγμές, της ζωής... Εκείνο με τις πιο προσωπικές σκέψεις, που δε θέλω να το διαβάζει κανένας πέρα από εμένα.

"Το όραμα που δε συνοδεύεται από πράξεις είναι απλώς ονειροπόληση.

Οι πράξεις χωρίς όραμα είναι εφιάλτης." (Ιαπωνική παροιμία)

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την παρουσία σας τόσο στο ιστολόγιο, όσο και στα accounts του στα social media. Είστε η αφορμή να ξαναγυρίζω εδώ.

Ευχές για τη νέα χρονιά. Υγεία, αγάπη, γεμάτη όμορφες στιγμές και δημιουργία για όλους!

Καλά Χριστούγεννα, με αγάπη. Σε όλους.

Καρδιές ανοικτές...

ψυχές γεμάτες με αγάπη...

να εστιάζεις στην ομορφιά

κόντρα στο πόλεμο της κακής ασχήμιας

Να χαμογελάς στη μαγεία

και να την ακουμπάς.

Καλά Χριστούγεννα. Σε όλους.

Με υγεία, αγάπη, όνειρα. <3

Jacqueline de Romilly, Τα ρόδα της μοναξιάς

Η Jacqueline de Romilly (1913 - 2010) είναι μια προσωπικότητα που θαυμάζω πολύ. Σπουδαία ελληνίστρια και ακαδημαϊκός, που αφιέρωσε τη ζωή της στη μελέτη της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, ενσαρκώνοντας μια ουμανιστική αντίληψη για τον πολιτισμό. Παθιασμένη με τον ελληνικό πολιτισμό, μελέτησε τον Θουκυδίδη, τον Όμηρο, το αρχαίο θέατρο και τους τραγικούς. Έγραψε πολλά βιβλία για τα μεγάλα κλασικά κείμενα και για τον ανθρωπισμό στην ελληνική σκέψη, που αξίζει να τα αναζητήσετε. Η ζωή της Romilly ήταν αφιερωμένη στην διδασκαλία και στη μελέτη του ελληνικού πολιτισμού, τον οποίο μελέτησε διεξοδικά. Μπόρεσε να προωθήσει και να μελετήσει την ουσία της ελληνικής αρχαίας γραμματείας όσο ελάχιστοι...

Το συγκεκριμένο βιβλίο το είδα σε ένα όμορφο, μικρό βιβλιοπωλείο κοντά στην Ακρόπολη... Αντικρίζοντας τη μορφή της Romilly στο εξώφυλλο, το πήρα στα χέρια μου. Το ξεφύλλισα και αμέσως με κέρδισε. Όπως και ένα ακόμη δικό της που ήταν στο ίδιο ράφι, για το οποίο όμως ίσως ν' αναφερθούμε σε άλλη ανάρτηση.

"Τα ρόδα της μοναξιάς" είναι ένα βιβλίο αποτελούμενο από έξι μικρά δοκίμια, τα οποία αποτελούν μια σπάνια και πολύτιμη μαρτυρία της Romilly. Τα έγραψε σε ηλικία 92 ετών, διαισθανόμενη το επικείμενο τέλος της... Αποτυπώνοντας σκέψεις για τη ζωή και οδηγώντας τον αναγνώστη στα μύχια του ψυχικού κόσμου μιας «αισθηματία διανοούμενης» (intellectuelle sentimentale), όπως χαρακτήριζε η ίδια τον εαυτό της. Καθώς έλεγε ότι έζησε σε τέλεια σύμπλευση συναισθημάτων και διανόησης. 

Διαβάζοντας το βιβλίο αισθάνεσαι ότι έχεις δίπλα σου τη Jacqueline de Romilly, όπου σου αφηγείται σκέψεις και προσωπικά μυστικά της. Την συνάντησή της με τη λογοτεχνία που αποτέλεσε αστείρευτη πηγή και την τροφοδοτούσε μέσα στα χρόνια. Ακούγοντας τη Βερενίκη του Ρακίνα, γράφει: «η ανάγνωση του Ρακίνα σου πλαταίνει την καρδιά, σε τοποθετεί πάνω από τη ζωή σου και σε βοηθάει να μετρήσεις καλύτερα την αξία όσων σε περιστοίχισαν».  Την αγάπη της για την αρχαία ελληνική γραμματεία, στην οποία ουσιαστικά αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής της. Την αγάπη της για το φως και για την ευεργετική του δύναμη.

«Οι χαρές του φωτός είναι ένα κάλεσμα να ξεπεράσει κανείς τον εαυτό του, προσφέρουν, θαρρείς, μιαν ακόμη διάσταση στην πραγματικότητα.»

«Κάθομαι κατάχαμα για ν’ αφομοιώσω καλύτερα τούτη τη ζωή και τούτο το φως, ανεβαίνω να δω αν απομένει ακόμη στο δεντροπερίβολο κανένα φρούτο που σώθηκε από τις κίσσες. Κάθομαι και πάλι στο παζούλι της μεγάλης στέρνας μεταξύ νερού, όπου καθρεπτίζονται τα ψηλά δέντρα που τόσο αγαπούν οι σκίουροι. Ανεβαίνω, κατεβαίνω. Και μαζί μου κρατώ συχνά τα μικρά μου κιάλια με τα οποία στρέφομαι προς την κατεύθυνση «εκείνου», όπως το αποκαλούμε εδώ: εννοώ το βουνό στο βάθος, που αλλάζει χρώμα, αλλάζει όψη ανάλογα με την ώρα και τα σύννεφα που το προσπερνούν. Το αγνάντεμα των μεγάλων ή των μικρών οριζόντων απασχόλησε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου για μισό περίπου αιώνα.»

Τη ξεχωριστή σχέση της με τη μητέρα της, η οποία αγαπούσε πολύ το θέατρο, είχε χόμπι το κέντημα και πέρασε μια έντονη, μα γεμάτη δυσκολίες ζωή. Την αγάπη της για τη μουσική.  Τη θλίψη που προκαλούσε η φθορά που επιφέρει με το πέρασμα του ο χρόνος. Άλλωστε τα τελευταία χρόνια της ζωής της ήταν τυφλή... Και βέβαια τη σημασία των ανθρώπων που «διέσχισαν το στερέωμα της»!

Αξίζει να διαβάσετε αυτά τα κύκνεια δοκίμια της μεγάλης Ελληνίστριας συγγραφέως. Πρόκειται για μια έκδοση που αφορά τόσο τον εξειδικευμένο όσο και τον μη ειδικό αναγνώστη.

Στο blog έχει ανέβει αφιέρωμα στη ζωή και στο έργο της Jacqueline de Romilly, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Jacqueline de Romilly, Τα ρόδα της μοναξιάς, μφτ. Α. Σπυράκου, Συνάψεις.