8 χρόνια Roadartist in... Athens!

8 χρόνια blogging!  Μου φαίνεται απίστευτος ο αριθμός των ετών και των μοιρασμάτων. Πόσο μάλλον από ένα άτομο κάπως εσωστρεφές, πολυάσχολο. Και όμως σήμερα το ιστολόγιο συμπληρώνει 8 ολόκληρα χρόνια διαδικτυακής παρουσίας... Η δημιουργία του το 2007, μου πρόσφερε την ευκαιρία, να ξεκινήσω αυτό το ταξίδι στο χάος του διαδικτύου με αληθινό ρομαντισμό. Έτσι συνεχίζω ως σήμερα.

Ένα blog για μοιράσματα - ίσως διαφορετικά απ' όσα θα επέλεγε η πλειοψηφία να σταθεί - για αυτό και ελκυστικά σε μένα. Μοιράσματα με σκοπό να αφορούν λίγους και καλούς. Γραφές για το θέατρο, για εικαστικά και μουσεία, για βιβλία, για ταξίδια, για αρχαιολογικούς τόπους, για την Ιστορία, τον Πολιτισμό, την καθημερινότητα μου στην πόλη μου την Αθήνα. Ένα "search" στις ετικέτες του ιστολογίου θα σας οδηγήσουν σε αντίστοιχες αναρτήσεις.

Όσα αποκόμισα από το ιστολόγιο είναι περισσότερα από όσα μπορούσα να φανταστώ όταν το ξεκινούσα πριν από 8 χρόνια. Οφείλω πολλά ευχαριστώ για τα περάσματα σας, τα σχόλια και την επικοινωνία. Εύχομαι να είστε καλά, σε αυτή την εποχή που ζούμε. Κάποιοι από τους φίλους λείπουν πλέον. Η εποχή άλλαξε, έγινε σκληρή και η γραφή (ακόμη και η διαδικτυακή) ίσως είναι πλέον πολυτέλεια.  

2007 - 2015: Εντελώς διαφορετικές εποχές. Το πριν και το μετά. 
Μιας πόλης, μιας χώρας, μιας γενιάς. Το μεταίχμιο μιας αλλαγής που καταγράφτηκε ημερολογιακά και στα ιστολόγια μας. 

Σας έχω όμως δωράκι. Όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, έτσι και φέτος, θα σας δωρίζω το Soundtrack με μουσικές που "έντυσαν" στιγμές αναρτήσεων, της γενικότερης διαδικτυακής παρουσίας του blog, στον 8ο χρόνο του Roadartist in Athens. Έτσι, όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ακολουθεί το φετινό Soundtrack.

Μπορείτε να κατεβάσετε, το Roadartist’ s Soundtrack Volume 8 

(free download) πατώντας εδώ

 Τα τραγούδια του φετινού Soundtrack είναι τα παρακάτω :

 "Roadartist’ s Soundtrack Volume 8: 

1. Clint Mansell - Together We Will Live Forever
2. Jo Yeong-Wook - Breathless
3. Johnny Cash - Further On Up The Road
4. Jun Miyake - Lillies Of The Valley
5. Karen Souza - Creep
6. Kristof- Les enfants au pouvoir
7. Ludovico Einaudi - Experience
8. Μanos Hatzidakis - Η μπαλάντα του Ουρί
9. Tori Amos - Famous Blue Raincoat
10. Trevor Jones & Randy Edelman - The Kiss (The Last Of The Mohicans)
11. ZAZ - Sous le ciel de Paris
12. Αρλέτα - Εκδρομή (εμπνευσμένο από κάποια ανοιξιάτικα απογεύματα στον Φιλοπάππου)
13. Σ. Μάλαμας - Αχέροντας (εμπνευσμένο από ένα υπέροχο ταξίδι στον Αχέροντα ποταμό)
14. Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Άρτεμις (εμπνευσμένο από το Ναό της Αρτέμιδος στην Βραυρώνα)
15. Manos Hatzidakis - Μια πόλη μαγική (εμπνευσμένο από την έκθεση "Strange cities: Athens", στη Διπλάρειο Σχολή) 

Κατεβάζετε το Roadartist’ s Soundtrack Volume 8 : πατώντας εδώ

Μπορείτε να δείτε τα τραγούδια και να κατεβάσετε τα cds των επτά προηγούμενων ετών, καθώς τα links τους είναι ενεργά. 

Από την αντίστοιχη περσινή ανάρτηση, κατεβάζετε τα Soundtracks Vol. 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο : Soundtracks Vol. 7, 6, 5, 4, 3, 2 και Vol.1

Οι αφορμές για γραφές δεν σταματούν, εύχομαι να υπάρχει η ανάλογη διάθεση να μοιραζόμαστε από εδώ. Αν το blog συνεχίσει το διαδικτυακό ταξίδι του, ίσως τότε σε έναν ακριβώς χρόνο, να μοιραστούμε είτε μελωδίες, είτε κάποιο άλλο δώρο. Καλή ακρόαση :)

Ο Ζαν Κοκτώ για την Ελλάδα

Ζαν Κοκτώ

Αθήνα. Τι συμβαίνει λοιπόν; Ο κόσμος χαμογελάει και είναι πόλεμος. Βλέπεις γυμνά πόδια και γάμπες. Στο ξενοδοχείο τραγουδούν στους διαδρόμους. Όταν ζητάς μια πληροφορία σου τη δίνουν. Κόκκινες καρέκλες κατακλύζουν τις πλατείες που μοσχοβολούν. Οι πιπεριές διαγράφουν δαντελωτές σκιές πάνω στα καθαρά πεζοδρόμια. Τίποτα το σκυθρωπό στον ξένο αέρα. Κι όλη εκείνη η αλαφράδα μιας πόλης ξεχύνεται γύρω από το βάθρο που τη σμιλεύει, τη συμβολίζει, την εξυψώνει ως το μεγαλειώδες, ως το υπέρτατο χαμόγελο, ως το ξανθό κλουβί, ως τον περιστερώνα των θεών, ως τα σκαρφαλωμένα ψηλά άλογα και τον ιπποκόμο, με την κνήμη να προεξέχει από τη γωνία της στέγης.

Για εκατό χρόνια μια μικρή πόλη είκοσι χιλιάδων ψυχών έδωσε το παράδειγμα της ευφυΐας, της κομψότητας, της ισορροπίας, της ανθρωπιάς, του πνεύματος. Συνόψισε όλα αυτά σε ένα πλάτωμα που τα χέρια της το σηκώνουν προς τον ουρανό. Κι αυτό το πλάτωμα μιλάει και λέει: «Ποτέ πια».

Ο ουρανός ήταν σκεπασμένος. Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο, τρέξαμε στην Ακρόπολη. Τα ερείπια ανάδιναν έναν γλυκό ήλιο, ένα μέλι παράξενο μέσα σ’ εκείνη τη μουντάδα.

Φεύγοντας από την Ακρόπολη, μπήκαμε στο θέατρο του Ηρώδη Αττικού και καθίσαμε στις κερκίδες. Ένας ελληνικό θίασος τοποθετούσε τα σκηνικά του Προμηθέα. Ύστερα από το θέατρο καθίσαμε σε μια ταβέρνα απέναντι και ήπιαμε ούζο. Δεν έλεγα να φύγω. Ο ουρανός σάλευε, ελισσόταν, ξετυλιγόταν, καλυπτόταν και αποκαλυπτόταν. Ο ήλιος άλλαζε φωτισμούς πάνω στα νέα ερείπια. Την παραμονή με είχαν εξουθενώσει οι παραστάδες και οι θόλοι. Και τούτος ο ήλιος του δειλινού κι αυτή η Ακρόπολη και τούτο το ερείπιο με τραβούσαν προς τα πάνω, μ’ αλάφρωναν, μου έδιναν φτερά. Δεν ένιωθα πια την παραμικρή κούραση.

Κι αναλογιζόμουν: Γιατί ο κόσμος έχασε τη χάρη; Γιατί δεν γνωρίζουμε πια κανένα από τα μυστικά που ξαλαφρώνουν; Γιατί χάθηκε το μυστήριο της ανύψωσης του μαρμάρου; Γιατί εμείς, που διαιωνίζουμε τα μυστικά, είμαστε αθέατοι; Γιατί οι αριθμοί μας είναι σκοτεινοί;

Πέντε λεπτά μετά την αναχώρηση μας, ένας Έλληνας έπεσε από την Ακρόπολη γιατί η ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα είχε ηττηθεί.

Ετούτη η μικρή πόλη! Κρατιέται ολόκληρη πάνω στην ανοιχτή παλάμη της Αθήνας. Οι δρόμοι της είναι οι γραμμές του χεριού της.

Συνάντηση με τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Ξεπετιέται από το αυτοκίνητο μπροστά στο ξενοδοχείο. Τελείως τρελή και συγκινητική συνάντηση. Αντάξια της Αθήνας όπου όλα τραβούν προς τα πάνω.

Πάμε μαζί στο δρόμο της Ελευσίνας να δούμε την ελιά του Πλάτωνα και τον αναθηματικό βράχο της Αφροδίτης.

Απόγευμα. Ελευσίνα. Το μυστήριο της Ελευσίνας είναι ότι δεν απομένει τίποτα εκτός από πελώρια ψίχουλα. Ο ναός τίναξε τα μυαλά του για να μην αποκαλύψει τα μυστικά του. Δεν βλέπω παρά τις εγκοπές όπου γλιστρούσε η πόρτα, μερικά σκαλοπάτια, την τρύπα από όπου κατεβαίνει η Περσεφόνη στον Άδη, τον κάδο και το αυλάκι των θυσιών κι εκείνη την επιγραφή στα ελληνικά: «Καλή τύχη!» πάνω σε μαρμάρινους ογκόλιθους. Γύρω η θάλασσα.» (Μάιος 1949)

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο: Ζαν Ζενε, Ζαν Κοκτώ, Αλμπερ Καμυ, Ζαν-Πωλ Σαρτρ και άλλων, Σελίδες για την Ελλάδα του 20ου αιώνα, Κείμενα Γάλλων ταξιδευτών, Επιμέλεια Παν.Μουλλάς – Βάσω Μέντζου, Ολκος

Ο Μεγάλος Ερωτικός, Μάνος Χατζιδάκις

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 23 του Οκτωβρίου του 1925. 
Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, για όσο διάστημα θα υπάρχει το ιστολόγιο δεν θα πάψουν να γίνονται αναφορές στο Μάνο Χατζιδάκι. Πράγμα που έχει τηρηθεί ως και σήμερα. Έχουν ήδη ανέβει δεκαεπτά (17) σχετικά αφιερώματα, τα οποία μπορείτε να τα διαβάσετε στο τέλος της ανάρτησης.

Ο Μάνος Χατζιδάκις, η Φλέρυ Νταντωνάκη και ο Δημήτρης Ψαριανός 

κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του «Μεγάλου Ερωτικού»

Σήμερα θα μοιραστούμε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, που ταιριάζει απόλυτα με τη σημερινή βροχερή μέρα...  Ο "Μεγάλος Ερωτικός", το έργο γράφτηκε στη Νέα Υόρκη από τον Ιούνιο (και τελειώσει στην Αθήνα) τον Οκτώβριο του 1972. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στα στούνιο στις Κολούμπια στην Αθήνα από 16 Σεπτεμβρίου έως 28 Νοεμβρίου του 1972. Εξώφυλλο του Γιάννη Μόραλη.  

Πατήστε και αφήστε τη μουσική να γεμίσει το δωμάτιο σας... 

Παλιότερες αναφορές για το Μάνο Χατζιδάκι, αξίζουν την περιήγηση σας :

Μάνος Χατζιδάκις: «Διψάμε για ουρανό»!

"Βιογραφικό σημείωμα" Μάνου Χατζιδάκι

Μάνος Χατζιδάκις: "Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά."

Μάνος Χατζιδάκις, ο Λαχειοπώλης του Ουρανού...

Άποψη του Μάνου για την Παιδεία

κείμενο Μ.Χατζιδάκι, γραμμένο το χειμώνα του '85 προς '86 

Το Τρίτο Πρόγραμμα του Μάνου Χατζιδάκι

Αφιέρωμα από την εκπομπή «Μηχανή του χρόνου»
"Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι"
Το πρόσωπο του τέρατος, Μάνος Χατζιδάκις

"Ο καθρέφτης και το μαχαίρι", του Μάνου Χατζιδάκι
Αναφορά του Μάνου Χατζιδάκι στο Ρεμπέτικο 
σχόλια του Τρίτου
 ..τα παιδιά του Πειραιά..
 Μάνος Χατζιδάκις: Το νησί των συναισθημάτων
..όταν έρχονται τα σύννεφα..

To χαμόγελο της Τζοκόντας 

Στιγμές αθηναϊκής καθημερινής τρέλας...

Ίσως αυτή η ανάρτηση να μην ταιριάζει στη συνήθη θεματολογία του blog. Ξέρεις ότι σπάνια γκρινιάζω από εδώ, καθώς προτιμώ να εστιάζω στα όμορφα.  Αυτό δε σημαίνει όμως ότι κλείνω τα μάτια στη γενικότερη κατάρρευση και στις καθημερινές στιγμές τρέλας. 

Πρωινό στο κέντρο της Αθήνας. Πέρασμα από την οδό Ακαδημίας. Κοντοστέκομαι μπροστά από το παραπάνω άγαλμα. Γρήγορη ματιά. Ένα αφημένο χάρτινο ποτήρι από καφέ, ακουμπισμένο πάνω στο μάρμαρο. Κάποιος περαστικός, αντί να το αφήσει στον πιο κοντινό κάδο απορριμάτων, παράτησε το σκουπίδι του στην προτομή. Κοίταξα φευγαλέα το στάσιμο πρόσωπο απέναντι μου. Το άγαλμα γεμάτο με κουτσουλιές. "Ποιος να είναι αυτός άραγε;", αναλογίστηκα. Την απορία μου ήρθε αμέσως να λύσει η παρακάτω επιγραφή. 

"ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΚΑΤΣΙΜΠΑΛΗΣ (1899-1978)

Ο ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΟΥΣΙΟΥ

ΙΔΡΥΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ 

ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ Κ. ΠΑΛΑΜΑ

ΜΑΙΚΗΝΑΣ ΤΩΝ 

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ"

Μάλιστα... ένας σημαντικός άνθρωπος των γραμμάτων...

Δείτε την παραπάνω εικόνα. Νομίζω ότι ακριβώς αυτή είναι η θέση που έχει στην ελληνική κοινωνία ένας άνθρωπος των γραμμάτων... Γεμάτος κουτσουλιές, στην καλύτερη περίπτωση με χρησιμότητα ενός κάδου απορριμάτων. Εντελώς συμβολική αυτή η εικόνα λοιπόν.

Έπειτα χρειάστηκε να μπω στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Η κατάσταση που αντικρίζεις στο εσωτερικό αυτής της δημόσιας υπηρεσίας είναι εξοργιστική. Υπεράριθμοι υπάλληλοι, κάποιοι σε γραφεία δίχως υπολογιστές να κοιτάνε το ταβάνι, ή το απέναντι τους τοίχο.  Ενώ για μια απλή υπογραφή μπορεί να χάσεις ένα εικοσάλεπτο. 

Παραπάνω βλέπεις, το γραφείο ενός υπαλλήλου. Στον τοίχο είχε κολλημένο ένα χαρτί με ημερολόγιο με τις αργίες του 2015. Θεωρώ άρρωστο το ότι ο συγκεκριμένος υπάλληλος πηγαίνει στην εργασία του και κάθε μέρα σκέφτεται όσες αργίες έρχονται. Όλοι σκεφτόμαστε φυσικά τις αργίες, δεν είναι όμως και ότι καλύτερο να είναι αυτή η (πρώτη) σκέψη σου κάθε μέρα. Ακριβώς δίπλα σε ένα άλλο χαρτί με κεφαλαία είχε εκτυπώσει: "Όταν πάρεις πτυχίο ανθρωπιάς !! τότε μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος" (τουτέστιν δεν έχει πάρει πτυχίο ο συγκεκριμένος...)

Παραδίπλα με επίσης κεφαλαία: "Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος" (τουτέστιν μην περιμένεις καμιά φοβερή εξυπηρέτηση, αυτό "διδάσκει" η αχαριστία του ευεγερτηθέντος...)

Όλα αυτά εν έτη 2015. Σε μια χρεοκοπημένη χώρα. Όπου ο συγκεκριμένος υπάλληλος με τόση τραγική ανεργία, με τόση μαύρη εργασία, θα έπρεπε να ένιωθε τουλάχιστον ευγνωμοσύνη και τυχερός για την εργασία του, για εκεί που βρίσκεται. 

Φεύγοντας, αντικρίζεις απέξω ανθρώπους εξαρτημένους από τα ναρκωτικά. 

Αναρωτιέμαι πραγματικά, σε ποια άλλη πόλη χτυπάνε ενέσεις με ηρωίνη ακριβώς έξω από την "Ακαδημία", το Πνευματικό κέντρο, το Πανεπιστήμιο, την Εθνική Βιβλιοθήκη της;  Προλαβαίνω τον αντίλογο σου, στο αν έχει σημασία του πού βρίσκονται ναρκομανείς. Έχει, ο συνδυασμός είναι άκρως συμβολικός, επικίνδυνος και κυριολεκτικά σκοτώνει... 

Συγχωρέστε με. 

Δε μπορώ να εξοικειωθώ με αυτή την παράνοια.