Γιαννούλης Χαλεπάς

Γιαννούλης Χαλεπάς 

 (Πύργος Τήνου, 14 Αυγούστου 1851 – Αθήνα, 15 Σεπτεμβρίου 1938)

Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο ταλαντούχους γλύπτες της νεότερης Ελλάδας ο Γιαννούλης Χαλεπάς (Πύργος Τήνου, 14 Αυγούστου 1851 – Αθήνα, 15 Σεπτεμβρίου 1938). Ο Χαλεπάς υπήρξε αναμφισβήτητα μια ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη, με μια τραγική μοίρα. Με ζωή, απόλυτα μυθιστορηματική ανάμεσα στην τρέλα και τη δόξα.

Αναπαυομένη, 1931 

Γύψος , 49 x 158 x 60 εκ. 

Γόνος οικογένειας φημισμένων Τηνίων μαρμαρογλυπτών, καθώς ο πατέρας του και ο θείος του είχαν μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση μαρμαρογλυπτικής με παραρτήματα στο Βουκουρέστι, την Σμύρνη και τον Πειραιά. Η οικογένεια του τον προόριζε για έμπορο, αλλά ο ίδιος αποφάσισε να σπουδάσει γλυπτική.

Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα, 1877 

Μάρμαρο , 135 x 105 x 73 εκ.

Προικισμένος με ξεχωριστό ταλέντο, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Σχολείον των Τεχνών και από το 1872, με υποτροφία του Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου, συνέχισε στην Ακαδημία του Μονάχου. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Μόναχο, εξέθεσε τα έργα του Το παραμύθι της Πεντάμορφης και Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα, για τα οποία βραβεύθηκε. Παρά τις συνεχείς διακρίσεις, η διακοπή της υποτροφίας του τον ανάγκασε να επιστρέψει το 1876 στην Αθήνα.

Το 1876 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου άνοιξε δικό του εργαστήριο. Το 1877 άρχισε να δουλεύει το πιο διάσημο γλυπτό του, την Κοιμωμένη για τον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Τα έργα αυτά, όπως και άλλα της ίδιας περιόδου, χαρακτηρίζονται από τη ρεαλιστική απόδοση και την εξαιρετική χρησιμοποίηση των διδαγμάτων του κλασικισμού.

Ο θεριστής, 1924-1930 

Πηλός , 60 x 28 x 21 εκ.

Τον χειμώνα του 1877, ο Χαλεπάς υπέστη νευρικό κλονισμό. Άρχισε να καταστρέφει τα έργα του, ενώ επιχείρησε κατ' επανάληψη να αυτοκτονήσει. Σήμερα γνωρίζουμε ότι τα αίτια της ψυχασθένειάς του ήταν η τελειομανία του, η υπερκόπωση από την αδιάκοπη εργασία και ένας άτυχος έρωτας για μία συμπατριώτισσά του. Ωστόσο, εκείνη την εποχή, με τη ψυχολογία και τη ψυχιατρική ακόμα στα πρώτα τους στάδια, οι γονείς του Χαλεπά και οι γιατροί δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα βαθύτερα αίτια της ψυχασθένειας του νεαρού γλύπτη. Έτσι οι γονείς του τον έστειλαν ταξίδι στην Ιταλία, για να συνέλθει, αλλά η θεραπεία ήταν μόνο πρόσκαιρη. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα άρχισαν ξανά τα συμπτώματα: καταβύθιση στην σιωπή, απομόνωση, παραμιλητό και αναίτιο γέλιο.

Αφροδίτη, 1931 

Γύψος , 75 x 20 x 21 εκ.

Η σταδιακή επιδείνωση της υγείας του τα χρόνια που ακολούθησαν οδήγησε στον εγκλεισμό του στο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας από το 1888 ως το 1902 και στη διακοπή της εργασίας του για σαράντα ολόκληρα χρόνια αφού, μετά την έξοδό του από το Ψυχιατρείο και την εγκατάστασή του στην Τήνο, ό,τι έπλαθε το κατέστρεφε είτε ο ίδιος είτε η μητέρα του, που φαίνεται ότι θεωρούσε τη γλυπτική υπαίτια για την ασθένεια του γιου της.

Στο Ψυχιατρείο, ο Χαλεπάς αντιμετωπίστηκε με το σκληρό τρόπο που αντιμετώπιζαν όλους τους ψυχασθενείς την εποχή εκείνη: οι γιατροί και οι φύλακες είτε του απαγόρευαν να σχεδιάζει και να πλάθει, είτε του κατέστρεφαν οτιδήποτε εκείνος είχε δημιουργήσει και είχε κρύψει στο ερμάριό του. Λέγεται πως από όσα προσπάθησε να δημιουργήσει μέσα στο Ψυχιατρείο ένα μόνον έργο σώθηκε, κλεμμένο από κάποιον φύλακα και παραπεταμένο στα υπόγεια του ιδρύματος, όπου ξαναβρέθηκε τυχαία το 1942.

Μήδεια ΙΙΙ, 1933 

Γύψος , 72 x 43 x 24 εκ.

Ο θάνατος της μητέρας του το 1916 υπήρξε καθοριστικός, αφού ο Χαλεπάς μπορούσε πλέον απερίσπαστος να αφοσιωθεί στην τέχνη του. Σε αυτή τη φάση όμως τίποτα δεν θυμίζει το παλιό του ύφος. Τώρα εμφανίζει ένα ύφος ελεύθερο, αυθόρμητο και πηγαίο και επικεντρώνεται στην ουσία των συνθέσεων και όχι στη λεπτομερή επεξεργασία της επιφάνειας, την εκλέπτυνση ή την ωραιοποίηση. 

Ερμής, Πήγασος και Αφροδίτη, 1933 

Γύψος , 72 x 55 x 43 εκ.

Έχοντας αφήσει πίσω τα διδάγματα της Ακαδημίας, μοιάζει σα να δοκιμάζει τις δυνάμεις του, αντλώντας από την περίοδο που ο ίδιος είχε δηλώσει ότι προτιμούσε: την «πριν Φειδίου». Οι μορφές του γίνονται στιβαρές, επιβλητικές, μερικές φορές σχεδόν ιερατικές, εσωστρεφείς και αποτραβηγμένες σε ένα δικό τους κόσμο, και οι συνθέσεις αποτελούνται από όγκους συμπαγείς, χωρίς κενά, κατεργασμένους τόσο, ώστε να τονίζουν τα ουσιαστικά στοιχεία της φόρμας.

Ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης με τεράστια αναγνώριση, μεγάλη εσωστρέφεια, τραγική μοίρα, την τρέλα και την πλήρη απομόνωση.  Με μια μάνα που καταστρέφει τα έργα του και του απαγορεύει την ενασχόληση με τη γλυπτική. Η ζωή του υπήρξε ένας ασταμάτητος αγώνας ανάμεσα στην τρέλα, στη δημιουργία, στη δόξα...

Σχετικές πηγές :

Εθνική Πινακοθήκη

Γιαννούλης Χαλεπάς 
tinos.biz

Η χρονιά της ερήμου, Pedro Mairal

Το οξυδερκές μυθιστόρημα του Pedro Mairal "Η χρονιά της ερήμου" αποτελεί μια πολιτική αλληγορία, η οποία γράφτηκε με αφορμή την τρομακτική κρίση της Αργεντινής. Ο συγγραφέας εμπνέεται από τις ανατροπές που συνέβησαν στη χώρα του, καταντώντας την έναν άγονο και ανέλπιδο τόπο. Ηταν το αποτέλεσμα της οικονομικής πολιτικής, υπό τις εντολές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η οποία οδήγησε στην εξαφάνιση της μεσαίας τάξης και στην ραγδαία πτώχευση του 60% του πληθυσμού. Ένα χάος απλώθηκε παντού. Οι τράπεζες πάγωσαν τις καταθέσεις, ο λαός εξεγέρθηκε και ύστερα από μερικές νύχτες γεμάτες από οδομαχίες, πυρπολήσεις κτιρίων και λεηλασίες, ο πρόεδρος της χώρας παραιτήθηκε, αφού πρώτα προσπάθησε να επιβάλει στρατιωτικό νόμο, χωρίς αποτέλεσμα. Κάθε ομοιότητα με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, μόνο συμπτωματική δεν είναι...

Πρόκειται για ένα αλληγορικό πολιτικό μυθιστόρημα, γεμάτο με ποικίλλους συμβολισμούς. Ασφαλώς δεν ήταν τυχαία η επιλογή του πίνακα "Κόλαση" του Ιερώνυμου Μπος ως εξωφύλλου του βιβλίου. Η ηρωίδα του βιβλίου, η Μαρία Βαλντές Νέιλαν, ψάχνει τη διέξοδο μέσα στο χάος αυτής της βιβλικής καταστροφής. Περιπλανιέται στους έρημους δρόμους της πόλης, που άλλοτε έσφυζαν από ζωή, χαρά και δημιουργία. Οι άνθρωποι πια μένουν φοβισμένοι στα σπίτια τους. «Τα κτίρια έμοιαζαν άδεια, αλλά εγώ ήξερα ότι υπήρχαν εκεί μέσα όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, σαν μυρμήγκια στη φωλιά τους.» (σελ. 126)  

Η ίδια από τη μια μέρα στην άλλη, βλέπει τη ζωή της να ανατρέπεται. Μια τρομερή οπισθοδρόμηση κυριαρχεί παντού. Το ηλεκτρικό ρεύμα κόβεται, οι υπολογιστές αντικαθιστώνται από γραφομηχανές, οι εκπομπές στην τηλεόραση προβάλλονται με διακοπές. Η πλειοψηφία του κόσμου επηρεάζεται από την προπαγάνδα και τις ψευδείς μεταδόσεις της τηλεόρασης. 

Ο συγγραφέας σαρκάζει την ανικανότητα των ανθρώπων να κρίνουν σωστά τα γεγονότα. Οι πολίτες πίστευαν με τυφλή εμπιστοσύνη, δίχως καμία πρόθεση αμφισβήτησης, όσα άκουγαν στην τηλεόραση και στο κυριακάτικο κήρυγμα της Εκκλησίας.  Ο ιερέας στα κηρύγματα του «είχε πάντα ένα καλό λόγο για τον κυβερνήτη Χουάν Μαρτίν Σελέστες και επαινούσε τα νέα μέτρα. Ήταν πολύ χαρούμενος που είχε απαγορευτεί η διάδοση της θεωρίας του Δαρβίνου». (σελ. 251) Υπερασπιζόταν πάντα τις κυβερνητικές αποφάσεις : «Χάρη στον Κυβερνήτη μας κερδίζουμε τώρα τη μακρόχρονη μάχη υπέρ του Θεού και ενάντια στον αιρετικό καπιταλισμό.» (σελ. 252) «Η εξαφάνιση των πόλεων μας δεν είναι παρά μια έκφανση της χάρης του Θεού, που μας δείχνει τον αληθινό δρόμο, ξεριζώνοντας τον καρκίνο της διαφθοράς απ’ τις αμαρτωλές πόλεις. Ο Θεός μας αγαπάει, μας ευλογεί και μας έχει στείλει τον Χουάν Μαρτίν Σελέστες ως όργανο της Σωτηρίας Του.» (σελ. 257) 

Bosch, Hieronymus : Hell - Right wing

Η Κοσμοχαλασιά ερημώνει όλες τις πόλεις, διαλύοντας κάθε ίχνος πολιτισμού. Διαδηλώσεις, σπασμένες βιτρίνες, δρόμοι γεμάτοι θύματα. Η Μαρία χάνει τη δουλειά της ως γραμματέας, περιπλανιέται αβοήθητη στους δρόμους, γίνεται νοσοκόμα, πόρνη, αγρότισσα, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. 

«Ήταν δύσκολο να βρω δουλειά. Κάθε μέρα γίνονταν απολύσεις και περικοπές. Οι άντρες τα βράδια παραπονιούνταν γιατί οι εργοδότες τους είχαν διευρύνει το ωράριο από τις οχτώ ώρες στις έντεκα και ήθελαν να καταργήσουν και την αργία της Κυριακής. Έγιναν απεργίες με τεράστια συμμετοχή απ’ τους κλάδους των μεταλλουργών και των ναυτεργατών. Ένα πρωί ακούσαμε το κροτάλισμα της μηχανής, ήταν σαν ήχος από πιστόλι πιεσμένου αέρα. Κάποιος μπήκε τρέχοντας στο «Ελ Πανάλ», να μας πει ότι έριχναν με τα πολυβόλα στους απεργούς. Η καταστολή κράτησε κάποιες μέρες. Στο νεκροταφείο πυροβολούσαν τους εργάτες που έθαβαν τους νεκρούς. Νεκροί έπεφταν πάνω σε νεκρούς. Εγώ αυτό δε το είδα με τα μάτια μου, αλλά είδα στην οδό Σαν Τέλμο τα τσίγκινα φέρετρα, που είχαν φτιαχτεί βιαστικά από ξεκολλημένες ταμπέλες. Είδα πώς τα στοίβαζαν, καλύπτοντας όλο το μήκος του πεζοδρομίου. Ήταν λες και διάφορες εταιρίες – χορηγοί είχαν κάνει προσφορά τα φέρετρα. Πάνω τους διάβαζες μάρκες γλυκών, τσιγάρων, λαδιού. Είδα ένα πολυβόλο με τρίποδο στημένο στη μέση του πλακόστρωτου, είδα ομάδες αστυνομικών και πυροσβέστες στις γωνίες.» (σελ. 155)

Φόβος και απελπισία κυριεύει τις ζωές των ανθρώπων. Ένας πνευματικός και υλικός Μεσαίωνας απλώνεται στην καθημερινότητα, στην ποιότητα της ζωής και στις προσωπικές σχέσεις.  «Ονειρευόμουν ότι χάζευα τα ράφια ενός σούπερ μάρκετ διαλέγοντας φρέσκα φρούτα, λαχανικά, και ότι αγόραζα σαμπουάν, σερβιέτες, βαμβάκι, καλλυντικές κρέμες.» (σελ. 81)

H Μαρία τρέπεται σε φυγή και καταλήγει στις φυλές της προκολομβιανής περιόδου. Αναζητεί τον αγαπημένο της Αλεχάντρο και νοσταλγεί τις βόλτες τους με τη μηχανή σε όλο το Μπουένος Άιρες. Τότε που ο καιρός ήταν ευνοϊκός και το μέλλον φαινόταν γεμάτο προσδοκίες. Ο Αλεχάντρο όμως παραμένει άφαντος και ο παράδεισος του Μπουένος Άιρες μοιάζει να έχει οριστικά χαθεί.

η photo από το blog του Pedro Mairal

Σε αυτό το δυσοίωνο μυθιστόρημα, ο Pedro Mairal καταγράφει συναισθήματα οικεία, επίκαιρα και γνώριμα στους Έλληνες. Δεν επιτρέπει να αισθανθείς όμως ούτε μια ακτίνα φωτός, ούτε ίχνος ελπίδας. Ο λανθασμένος τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης, σε γεμίζει λύπη για την άλλοτε περήφανη χώρα που ξαφνικά γέμισε με τα σημάδια μιας εφιαλτικής, φρικτής παρακμής. Το 2001 οι κάτοικοι της Αργεντινής δεν είχανε την ενημέρωση που διαθέτουμε εμείς. Το διαδίκτυο, η διάδοση της γνώσης, τα σχετικά βιβλία που έκτοτε εκδόθηκαν, τα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν... Σίγουρα αυτό είναι ένα βιβλίο που σε παρακινεί για να ψαχτείς περισσότερο. Οι πηγές είναι διαθέσιμες σε όλους. Γι' αυτό δεν έχουμε καμιά δικαιολογία αδράνειας, πόσο μάλλον απάθειας. 

Οι συμβολισμοί, η υπερβολή, η μυθοπλασία και παράλληλα η αναφορά πραγματικών γεγονότων εκείνης της σκοτεινής περιόδου που διαδραματίστηκαν στη χώρα του συγγραφέα, δοσμένα όλα με μια εξαιρετική γραφή, σε καθηλώνουν. Ένα καλογραμμένο, ενδιαφέρον βιβλίο, που αφηγείται με παράδοξο χιούμορ και πηγαία ανθρωπιά την κατάντια της ίδιας της ανθρωπότητας, όπως αναφέρεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου…

Pedro Mairal, Η χρονιά της ερήμου, μτφ. Βασιλική Κνήτου, Πόλις, 2010.

μέρες τρύγου

Πριν ένα χρόνο, είχαμε μοιραστεί φωτογραφίες από τον περσινό τρύγο. Στο τέλος εκείνης της ανάρτησης, υπάρχει ενεργό link όπου μπορείτε να κατεβάσετε (ή να διαβάσετε online) ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα του "Επτά Ημέρες" της Καθημερινής (ημερ. 22/8/1999) με ενδιαφέρουσες σχετικές λαογραφικές, ιστορικές και πολιτιστικές αναφορές.
Εναλλακτικά κάνετε κλικ εδώ : Tρύγος: πανηγύρι της ζωής.

Η παραγωγή κρασιού είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ιστορία του τόπου και έχει βαθιές ρίζες με την κοινωνία. Με την πάροδο των χρόνων και την έντονη αστικοποίηση έχουν αλλάξει βέβαια πολλά πράγματα. Σε εμάς είναι οικογενειακή παράδοση και τη συνεχίζουμε. 
Ακολουθούν φωτογραφίες των ημερών... 

Τα χρώματα των φρούτων του καλοκαιριού 

έχουν τη δύναμη να με μαγνητίζουν...

Στο βάθος η θάλασσα

με επιστάτες ;) και παρέα τις γάτες,

που παρακολουθούν (και ακολουθούν)

κάτω από τη σκιά των κλημάτων ;)

Ένα μεγαλείο κρύβεται στη φύση και εμείς δυστυχώς το παραβλέπουμε.

Η κούραση των ημερών είναι αρκετή, μα αφήνει μια αίσθηση αληθινής ικανοποίησης. 
Η επαφή με τη γη και η έντονη σωματική κούραση, σου υπενθυμίζει κάτι σπουδαίο, που ίσως το ξεχνάμε : 
Ότι ανήκουμε στη γη, ότι είμαστε κομμάτι της. 
Ότι είμαστε χωμάτινοι, γήινοι. 
Και ίσως το σπουδαιότερο : το να γνωρίζεις τον κόπο που χρειάζονται τα αγαθά για να παραχθούν, σε κάνει να τα εκτιμάς περισσότερο. 

42ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως

"Υπάρχουν περισσότεροι θησαυροί στα βιβλία από ό,τι σε
ολόκληρη τη λεία των πειρατών στη Νήσο των Θησαυρών"  
Walt Disney

Το 42ο Φεστιβάλ Βιβλίου, ένας θεσμός που διοργανώνει για πάνω από 30 χρόνια ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου (Σ.ΕΚ.Β.), φέτος μεταφέρεται στο Πεδίον του Άρεως, όπου θα πραγματοποιηθεί με τη συνδιοργάνωση της Περιφέρειας Αττικής και τη συνεργασία της Unicef και του ΟΠΑΝΔΑ.

Ο Εκδοτικός κόσμος θα παρουσιάσει σε μικρούς και μεγάλους αναγνώστες την σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή του. 

Συμμετέχοντες εκδοτικοί οίκοι: ANUBIS, BELL, EUROBOOKS - ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΙΣ, FAGOTTO, G.S.F. MUSIC Η.Γ. ΣΑΜΟΥΡΙΔΗΣ, LIBRERIA ESPANOLA ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ, MODERN TIMES, OPERA, POLARIS, SEΛINI, ΑΓΓΕΛΑΚΗ, ΑΔΕΛΦΟΙ ΒΛΑΣΣΗ, ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ, ΑΙΟΛΟΣ, ΑΛΔΕ , ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, ΑΝΕΜΟΣ-ΕΚΔΟΤΙΚΗ, ΑΠΟΠΕΙΡΑ, ΑΡΧΕΤΥΠΟ, ΒΕΡΕΤΤΑ, ΒΙΒΛΙΑ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ, ΒΙΒΛΙΟΠΕΛΑΓΟΣ, ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΔΑΡΕΜΑΣ, ΔΙΟΝ - ΒΙΒΛΙΑ ΨΑΡΑΣ, ΔΙΠΤΥΧΟ, ΔΟΜΟΣ, ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΑΛΟΥ, ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΝ ΠΛΩ, ΕΝΑΛΙΟΣ - ΩΚΕΑΝΟΣ, ΕΞΑΝΤΑΣ, ΕΡΓΑΝΗ, ΖΑΘΕΟΝ ΠΥΡ, ΖΑΧΑΡΑΚΗ, ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΖΗΤΡΟΣ, ΗΡΙΔΑΝΟΣ, ΘΕΜΕΛΙΟ, ΘΥΜΑΡΙ, ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ, ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ, ΙΡΙΔΑ, Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ- NOVEL BOOKS, ΚΑΙΣΣΑ, ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ, ΚΑΛΕΝΤΗ, ΚΑΡΑΚΩΤΣΟΓΛΟΥ, ΚΑΣΤΑΛΙΑ, ΚΕΝΤΙΚΕΛΕΝΗΣ, ΚΙΣΣΟΣ, ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ, ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ, ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΛΙΒΑΝΗ, ΛΥΧΝΑΡΙ, ΜΑΚΡΗ, ΜΑΜΟΥΘ ΚΟΜΙΞ , ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ, ΜΕΛΩΔΙΑ-ΚΑΨΑΣΚΗ, ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ, ΜΟΡΦΗ, ΜΠΙΛΙΕΤΟ ΟΚΤΑΣΕΛΙΔΟ, ΜΠΟΥΚΟΥΜΑΝΗΣ, ΝΕΣΤΟΡΑΣ, ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΥ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ- Ι.Τ.Ε., ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ, ΠΕΛΑΣΓΟΣ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΤΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΑΘΗΝΩΝ "ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΦΩΣ", ΠΟΛΙΣ, ΠΟΝΤΙΚΙ, ΠΡΟΠΟΜΠΟΣ, ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΣΜΙΛΗ, ΣΟΚΟΛΗ - ΚΟΥΛΕΔΑΚΗ, ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ, ΤΟΠΟΣ - ΜΟΤΙΒΟ, ΤΟΥΡΙΚΗ, ΤΡΑΥΛΟΣ, ΥΨΙΛΟΝ / ΒΙΒΛΙΑ, ΦΙΛΙΠΠΟΤΗΣ, ΦΛΟΥΔΑΣ, ΧΑΤΖΗΛΑΚΟΣ, ΧΡΥΣΗ ΠΕΝΝΑ.

Στο 42ο Φεστιβάλ Βιβλίου συμμετέχουν με περίπτερο ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού & Νεολαίας Δήμου Αθηναίων, το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για το Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, η Ελληνική Εθνική Επιτροπή της Unicef και το Πολιτιστικό Σημείο Επαφής της Ελλάδας-Διεύθυνση Ευρωπαϊκής Ένωσης του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. 

Παράλληλα σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν  εκδηλώσεις.

Το 42ο Φεστιβάλ Βιβλίου θα διαρκέσει από τις 6 έως τις 22 Σεπτεμβρίου. 

Ώρες λειτουργίας:

Δευτέρα έως Πέμπτη: 18.00–22.30 

Παρασκευή & Σάββατο: 18.00–23.00

Κυριακή ανοιχτά όλη την ημέρα από τις 11.00 το πρωί έως τις 22.30

42ο Φεστιβάλ Βιβλίου, στο Πεδίον του Άρεως, γιορτή του Πολιτισμού και της Παιδείας κάθε μέρα από τις 6 έως τις 22 Σεπτεμβρίου.

Περισσότερες πληροφορίες: Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου (Σ.ΕΚ.Β.)
Τηλ: 210 3303942 URL: www.sekb.gr

Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου

Πριν δύο εβδομάδες βρέθηκα στην Επίδαυρο, όπου παρακολούθησα μια παράσταση στο Αρχαίο της Θέατρο. Σκέφτηκα να μοιραστούμε σήμερα φωτογραφίες μου και κάποια ιστορικά στοιχεία για το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.

Η λέξη Επίδαυρος σημαίνει "Δρά Επί της Αύρας". Πραγματικά μόλις μπαίνεις στον αρχαιολογικό χώρο της Επιδαύρου, νιώθεις μια περίεργη αίσθηση να σε καταλαμβάνει. Μια απόσκοσμη ομορφιά που απλώς θέλεις να σιωπήσεις για να την αφήσεις να θεραπεύσει το "μέσα" σου.  Όπως σχολίασε μια φίλη στην προηγούμενη ανάρτηση : "Η Επίδαυρος δεν είναι θέατρο είναι... τόπος προσκυνήματος"! Νομίζω πως είχε απόλυτο δίκιο, θα συμφωνήσω μαζί της. 

Αν έχεις λίγη φαντασία, μπορείς εύκολα να αφήσεις το μυαλό να ταξιδέψει στο χρόνο. Να φανταστείς αιώνες πριν, τις πρώτες παραστάσεις σε αυτό τον ίδιο χώρο. Όπως και την ύπαρξη των Ασκληπιειών εκεί, με την άμεση συσχέτιση τους με τον ήχο, την ακουστική, την επίγεια μουσική αρμονία, η οποία συγχρονιζόταν με τη συμπαντική μουσική αρμονία και την ίαση.

Το Θέατρο του Ασκληπιείου της Επιδαύρου οικοδομήθηκε στη δυτική πλευρά του Κυνορτίου όρους, στα τέλη της Κλασικής εποχής, περίπου στο 340-330 π.Χ., στο πλαίσιο της γενικής ανοικοδόμησης του ιερού. Χρησιμοποιήθηκε τουλάχιστον έως τον 3ο αι. μ.Χ. 

Το μοναδικό αυτό μνημείο, το τελειότερο και πιο διάσημο αρχαίο ελληνικό Θέατρο, το οποίο συνδυάζει την αρχιτεκτονική κομψότητα με την τέλεια ακουστική, είναι κατά τον Παυσανία, έργο του Πολύκλειτου (του Νεώτερου), του δημιουργού της Θόλου στο ίδιο ιερό. 

Το θέατρο κτίστηκε για τη διασκέδαση των ασθενών του Ασκληπιείου, αλλά και ως ένα μέσο θεραπείας καθώς υπήρχε η πεποίθηση πως η παρακολούθηση του θεάτρου είχε ευεργετικά αποτελέσματα για τη ψυχική και σωματική υγεία των ασθενών.  

Σε αυτό το θέατρο τελούνταν οι μουσικοί, ωδικοί και δραματικοί αγώνες των Ασκληπιείων, κάθε τέσσερα χρόνια την άνοιξη, μετά τα Ίσθμια, καθώς και άλλες παραστάσεις δραμάτων, που συμπεριλαμβάνονταν στη λατρεία του Ασκληπιού. 

Ο χώρος που περιβάλλει το θέατρο αποτελεί ένα απίστευτο φυσικό σκηνικό που βοηθάει σκηνοθετικά να "απογειωθεί" κάθε παράσταση. 

Από το 1954, το θέατρο χρησιμοποιείται κάθε καλοκαίρι για τις εκδηλώσεις των Επιδαυρίων, που περιλαμβάνουν κυρίως παραστάσεις αρχαίου δράματος και αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά γεγονότα στον κόσμο. Εμείς βρεθήκαμε εκεί στις 16 Αυγούστου, όπου παρακολουθήσαμε την "Γκόλφω" του Σπυρίδωνος Περεσιάδη, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου. Μια υπέροχη ατμοσφαιρική παράσταση, που συγκίνησε και μάγεψε το κοινό.

Το μνημείο αποκαλύφθηκε πλήρως με τις ανασκαφές του Π. Καββαδία τα έτη 1881-83. Από το 1988, τη συντήρησή του ανέλαβε η Ομάδα Εργασίας Επιδαύρου. 

Λίγα χρόνια μετά, το 1938 ανέβηκε η πρώτη παράσταση στο χώρο του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου. Η παράσταση ήταν η τραγωδία Ηλέκτρα του Σοφοκλή με πρωταγωνίστριες την Κατίνα Παξινού και την Ελένη Παπαδάκη. Οι παραστάσεις σταμάτησαν στη συνέχεια λόγω του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, έγιναν στο θέατρο εργασίες αναστήλωσης και από το 1955 εγκαινιάστηκε το Φεστιβάλ Επιδαύρου. Στο πλαίσιο του Φεστιβάλ έχουν εμφανιστεί στην Επίδαυρο ορισμένοι από τους μεγαλύτερους Έλληνες και ξένους ηθοποιούς, αλλά και η διάσημη Ελληνίδα σοπράνο Μαρία Κάλλας. Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου είναι απλώς μοναδικό. 

Περισσότερες πληροφορίες :
Υπουργείο Πολιτισμού

wikipedia

* Ρίξε μια ματιά και σε μια ανάρτηση αφιερωμένη στο : Αρχαίο Θέατρο Θορικού .

σταχυολογώντας...

...ή αλλιώς τι κρατάω από τις φετινές διακοπές...

* Οι ομορφιές της χώρας είναι ανεξάντλητες. Ακόμα και στη χειρότερη της κρίση, τόσο λαβωμένη οικονομικά και κοινωνικά, εξακολουθεί να έχει μια απίστευτη φυσική, συχνά απόκοσμη ομορφιά, που μπορεί να σε μεθύσει, να σε κάνει να αποξεχαστείς. 

Στιγμές σκέφτεσαι πως ακόμη και όταν όλοι εμείς θα χαθούμε, εκείνη θα στέκεται αγέρωχη να σκορπά την ομορφιά της στις ταλαιπωρημένες ψυχές του κόσμου... 

* Να κοιτάς πάντα προς το φως και προς τη γραμμή του ορίζοντα.

Ότι και αν συμβαίνει, όσο δύσκολα κ αν είναι τα πράγματα, ψάξε για διαφυγές, πάλεψε για να βρίσκεις το φως στο σκοτάδι. Ας έχεις δίπλα, ότι φωτεινότερο διακρίνεις στον ορίζοντα. 

Να το φέρεις κοντά, όσο μακρυά και αν φαντάζει ότι είναι σήμερα.

* Τα βιβλία λειτουργούν σαν "χάρτες" στη ζωή.  Όπως άλλοι ενεργοποιούν το gps για να βρουν μια διαδρομή, έτσι τα βιβλία σε οδηγούν στους δικούς τους κόσμους. Ξεφυλλίζεις τις σελίδες τους και σε πηγαίνουν στα καλύτερα σημεία του σύμπαντος, σε ξεναγούν στους μεγαλύτερους θησαυρούς του. Αρκεί μονάχα να αφεθείς στα σπουδαιότερα πνεύματα που πέρασαν από αυτό τον κόσμο και θα σε παρασύρουν στις αντανακλάσεις των εμπειριών τους. Ψυχές πεθαμένες, μα που ζωντανεύουν μέσα από τα γραπτά τους. Ψυχές που εκμυστηρεύονται στο χαρτί τις πιο σπάνιες εσωτερικές αναζητήσεις. 

* Υπάρχουν κάποια μέρη που επιδρούν στην αύρα σου με ένα μαγικό τρόπο...

Ένα από αυτά είναι η Επίδαυρος. 

* Δεν έχει τόση σημασία το πού θα βρεθείς, μα το ποιούς θα συναντήσεις στο ταξίδι σου. Οι αληθινοί σύντροφοι, φίλοι, άνθρωποι είναι σπάνιοι, η μεγαλύτερη περιουσία στη ζωή.

* Η θάλασσα έχει απίστευτη ψυχοθεραπευτική δύναμη. 

Να χαζεύεις το βυθό. Να αφήνεσαι στο κύμα. Το θαλασσινό νερό, να θεραπεύσει κάθε πληγή σου, ψυχική και ενίοτε σωματική.  

Να διώξει κάθε φόβο, αρνητική σκέψη.  Να σε παρασύρει στα μυστικά του. 

* Είναι όμορφο να κάνεις όνειρα και ας φαντάζει δύσκολο ότι θα πραγματοποιηθούν. Σε αυτό τον πλανήτη υπάρχει τόση δυστυχία, μα υπάρχουν και χιλιάδες θαύματα. Κάθε του γωνιά, κάθε σημείο του, κρύβει τόσα ενδιαφέροντα ιστορικά, φυσικά, αρχαιολογικά, πολιτιστικά στοιχεία, μπλεγμένα με μύθους και δοξασίες, που μια ζωή δεν αρκεί για να τα γνωρίσεις και να τα χορτάσεις... Ιδιαίτερα αυτός ο τόπος εξάπτει τη φαντασία του αληθινού ταξιδευτή.

* Δεν χρειάζονται πολλά χρήματα για να περάσεις ξέγνοιαστα.  

Αρκεί να έχεις : μια μουριά, μια αιώρα, ένα καφέ και πολλά βιβλία. 

Αυγουστιάτικα μεσημέρια. Τα τζιτζίκια βουίζουν, εσύ διαβάζεις, ενώ η θάλασσα περιμένει για μια βουτιά. 

* Να νικάς το φόβο. Να πέφτεις στα παγωμένα νερά και να γεύεσαι καθετί καινούργιο. Οι εναλλαγές είναι κάτι τόσο πολύτιμο, όσο και η αίσθηση της ασφάλειας. Η γνώση είναι το ίδιο σπουδαία με τη δεκτικότητα των νέων βιωμάτων. Όταν ο μύθος και η ιστορία εμπλέκονται με την πραγματικότητα, τότε μπορείς να πεις πως έζησες στιγμές που αξίζει να αντέξουν στη μνήμη σου.

* Ο δρόμος είναι η ζωή. Τίποτα δεν μένει ίδιο και σταθερό, τα πάντα αλλάζουν. 

Αν η ζωή είναι ωραία, οφείλεται ακριβώς στο ότι έχει συνέχεια εναλλαγές. Φρόντισε το σκηνικό της να είναι γεμάτο ηλιοβασιλέματα, ανατολές, εξερευνήσεις, περάσματα από νέους τόπους...

Ας σκηνοθετήσουμε το road movie της ζωής μας. 

"...πήγαιναν χορεύοντας μέσα στους δρόμους σαν τρελοί, και σερνόμουν από πίσω τους όπως κάνω σ’ όλη μου τη ζωή για ανθρώπους που μ’ ενδιαφέρουν..." 
(Jack Kerouac, «Στο δρόμο», μτφρ.: Δήμητρα Νικολοπούλου,επιμ.: Αλέξης Ζήρας, «Πλέθρον»,1996)

*Καλώς σας βρίσκω ξανά!