φευγαλέα

Λέξεις, λέξεις, λέξεις, λέξεις...

Οι λέξεις δεν έχουνε καμία αξία, αν δε μπορείς να τις μετουσιώσεις σε πράξεις. Πράξεις που να αποδεικνύουν τις λέξεις και τα συναισθήματα σου.
Αν θες κάποιον, κάτι, διεκδίκησε τo. Με πράξεις, λέξεις, συναισθήματα.

Χαμένα όνειρα, μάτια που κρύβουν με αξιοπρέπεια τον πόνο τους, τις προσπάθειες δίχως το αναμενόμενο αποτέλεσμα.  Εκεί στο «δίχως αποτέλεσμα» είναι που έχεις ανάγκη κοντά τους ανθρώπους σου. Στις επιτυχίες, στα χαμόγελα, στις χαρές είναι εύκολα.  Στα δύσκολα όμως η παρουσία τους αποκτά μια άλλη αξία, επικυρώνεται με διαφορετικό τρόπο.  

Σε βλέπω. Κρύβεις τα συναισθήματα σου, αλλά τα βράδια πονάς.  Και κρυώνεις.  
Η καρδιά σου μόνο μην «παγώσει». Μην σε κερδίσει η αδιαφορία και η απάθεια.

Μια αληθινή αγκαλιά μπορεί να ζεστάνει ακόμη και το πιο παγερό δωμάτιο.

Μια καρδιά με αγάπη, μπορεί να φωτίσει και τη πιο βαθιά νύχτα.

Με τις «παγωμένες» ψυχές, τι κάνεις; Θέλουν να φωνάξουν μα μένουν ανίκανες στην παραμικρή τους έκφραση.  Θέλουν να δημιουργήσουν, μα αντικρίζουν πόρτες κλειστές και ψηλούς τοίχους μπροστά τους. Μια χώρα που προσπαθεί να βρει το βηματισμό και συνεχώς τον χάνει, συμπαρασύροντας ψυχές, ζωές, σταθερές.

Θες να φωνάξεις για όσα στραβά συμβαίνουν, αλλά ξέρεις ότι μετά θα σιωπήσεις πάλι.

Και τι νόημα έχει τότε αυτή η στιγμή; Αν φωνάξεις και μετά σιωπήσεις πάλι. 

Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από το να βρεις μια «καθαρή» ψυχή, δίχως εγωισμό, αλώβητη σε εποχή σήψης και δυσωδίας. Ψυχή καθαρή, παρ' όλη τη βρωμιά που αντικρίζει. Αν τη βρεις, θα είσαι πολύ ανόητος να τη χάσεις. Όμως τι νόημα έχουν τα «θα»;

Όλη η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη απώλειες, διχασμούς και εσύ έτυχε να γεννηθείς σε ένα κομμάτι γης που δε φημίζεται ούτε για την «ηρεμία», ούτε για τη «νηφαλιότητα», την «ενότητα» και την «ειρήνη» του.  Αν δε φύγεις μακριά, όπως θα κάνουν αργά ή γρήγορα οι περισσότεροι, θα είσαι εδώ να τα ζήσεις όλα αυτά. Δεν ξέρεις πως, δεν ήσουν προετοιμασμένος για μια τέτοια ανατροπή.

Ξεφύλλισε λίγο την ιστορία του τόπου σου και θα διαπιστώσεις πως έτυχε να γεννηθείς στην πλέον ήρεμη πολιτική του περίοδο. Ως χτες. Γιατί τώρα όλα αλλάζουν.

Τα πάντα θα ανατρέπονται. Μέσα σε αυτό το φονικό, πρέπει να βρεις τον τρόπο για να κρατηθείς ζωντανός. Να συντάξεις τις φευγαλέες σου σκέψεις σε προτάσεις, να φτιάξεις παραγράφους, να χωρίσεις ενότητες, να κάνεις βήμα – βήμα τα πιο μικρά σου όνειρα πραγματικότητα, να βρεις ανθρώπους να τα μοιραστείς μαζί τους –αληθινούς σε χαρά και σε λύπη, σε επιτυχία και αποτυχία, που δε θα μένουν στα λόγια, θα μετουσιώνουν το συναίσθημα σε αγκαλιά, θα ανάβουν ένα κερί στο παγερό σκοτάδι, θα σου κρατούν σφικτά το χέρι στην κινούμενη άμμο.
Στην αλήθεια του μαζί, για να σπάσουν οι πάγοι και να νικήσει η διαφορετικότητα. 

αφιέρωση σε βιβλίο

Πριν λίγο καιρό ο Βιβλιοθηκάριος, δημιούργησε ένα blog το «Αφιερώσεις Συγγραφέων», όπου συγκεντρώνει έντυπες αφιερώσεις που έχουν κάνει συγγραφείς στα βιβλία τους. Είχε την ιδέα να καλέσει κάποιους bloggers να αναρτήσουν την ιστορία ενός βιβλίου της βιβλιοθήκης τους, το οποίο φιλοξενεί μια χειρόγραφη αφιέρωση. Εξαιρετικό, τον ευχαριστώ για την πρόσκληση.

Δίπλα μου, έχω δυο μεγάλες βιβλιοθήκες. Συνειδητοποιώ πως κάθε βιβλίο κουβαλά ένα δικό του κομμάτι αναμνήσεων. Καθένα ακολούθησε μια ξεχωριστή διαδρομή ώσπου έφτασε στη ζωή μου.  Με αφορμή αυτή την πρόσκληση, επέλεξα να μοιραστούμε την ιστορία ενός βιβλίου που εμπλέκεται και με τη ζωή του ιστολογίου.

Μια από τις όμορφες στιγμές της μέρας είναι όταν ελέγχω τα emails του blog, καθώς συνήθως κάποια ευχάριστη έκπληξη θα με περιμένει. Έτσι έγινε και στις αρχές του 2009, όταν ένας άνθρωπος που σέβομαι πολύ, o κριτικός και μεταφραστής της λογοτεχνίας Άρης Μπερλής, μπήκε στον κόπο να μου στείλει κάποιες λέξεις που με συγκίνησαν βαθιά. Ακολούθησαν ανταλλαγές σκέψεων και προθυμοποιήθηκε να μου δωρίσει βιβλία του.

Κοιτάζω σήμερα ξανά εκείνο το email (το οποίο έχω φυσικά ακόμη κρατήσει), μόνο λίγες από τις λέξεις του :  «Είναι μεγάλη η ικανοποίηση για κάποιον που βλέπει ότι τα λόγια του δεν πάνε στον βρόντο - έστω και λίγοι τα διαβάζουν και τα εκτιμούν».

Θα έλεγα κύριε Μπερλή, πως είναι μεγάλη η ικανοποίηση για κάποιον που αφιερώνει κάποιο χρόνο για να μοιραστεί σκέψεις, ενδιαφέροντα, συναισθήματα στο διαδίκτυο, να βλέπει ότι κάποια στιγμή ένας σημαντικός δάσκαλος σαν εσάς έριξε μια ματιά στο ιστολόγιο του.

Είναι μοναδικό όταν κάποιος που εκτιμάς για τη στάση και το έργο του, αποδεικνύεται ένας αληθινός, ευαίσθητος άνθρωπος. Ο ίδιος δε ζήτησε ποτέ να γράψω κάτι για εκείνον - δεν έχει καμία τέτοια ανάγκη, ξεχωρίζει από το έργο του - ότι μοιράστηκα σήμερα μαζί σας, ήταν απλά αφορμή για να τον ευχαριστήσω. 

Η παραπάνω αφιέρωση βρίσκεται στο βιβλίο του Allen Ginsberg,'Ουρλιαχτό, Κάντις και άλλα ποιήματα', των εκδόσεων Άγρα. Την κρατάω σαν φυλακτό.

Αξίζει να διαβάσετε μια  συνέντευξη του Άρη Μπερλή στο Lifo.gr, εξαιρετικές απόψεις...

Επίσης, στέλνω στον Βιβλιοθηκάριο και στο νέο blog του, την παρακάτω έντυπη αφιέρωση, η οποία μου άρεσε πολύ, από το βιβλίο που διαβάζω αυτή την περίοδο.

Είναι του Χρόνη Μίσσιου, το Ντομάτα με γεύση μπανάνας, Γράμματα, 2001

Ευχαριστώ τον Βιβλιογράφο για την πρόσκληση! Όπως ανέφερα, η ανάρτηση είναι συμμετοχή μου στο δι-ιστολογικό αφιέρωμα με θέμα “Αφιερώσεις σε βιβλία” για το blog “Αφιερώσεις Συγγραφέων”.

Συμμετέχουν επίσης οι αξιόλογοι φίλοι bloggers :  SillentCrossing / Αναγεννημένη / Τσαλαπετεινός / Theorema / Κυνοκέφαλοι / Φαούδι / Σημειωματάριο / Δύτης των Νιπτήρων / Κόκκινο Καγκουρό / Καγκουρό / Infoscience addict / Greek libraries in a new world / Dina Vitzileou / Niemands Rose / Ιφιμέδεια / Anna Silia / Κουπέπια / Rubies and Clouds / Εξεγερμένο το 2009 / Ο Βιβλιοθηκάριος

στην ορεινή Αρκαδία

Δε θα γράψω τίποτα αυτές τις μέρες στο blog για τη ανόητη φαρσοκωμωδία των συνεχών μνημονίων. Προτιμώ να σας μεταφέρω λίγη από την ομορφιά της φύσης. 

Οι προηγούμενες μέρες μου χάρισαν μια μικρή διαφυγή.  

Φιλοξενήθηκα σε ένα συγγενικό σπίτι σε ένα πανέμορφο 

ορεινό χωριό της Αρκαδίας, στη Στεμνίτσα. 

Για δύο μέρες λοιπόν,

κυριολεκτικά πήρα τα βουνά.

Απλά χαζεύοντας τα χρώματα του δάσους,

 τα περήφανα έλατα, τις καστανιές, τα πλατάνια και τις ιτιές, 

τα φθινοπωρινά πεσμένα φύλλα...

τα πλάσματα και τους ήχους της φύσης, 

την ίσως "απόκοσμη" ηρεμία 

για έναν άνθρωπο της πόλης, σαν και του λόγου μου...

Αν και αρχές Νοεμβρίου, η θερμοκρασία ήταν ανοιξιάτικη.   

Βολτάραμε στη Στεμνίτσα, 

στη Βυτίνα, στη Δημητσάνα, 

στην Ελάτη, 

στην Καρύταινα, 

στον Μαίναλο, ιστορικά μέρη της Πελοποννήσου,

[παραπάνω : θέση διδακτηρίου ελληνικής σχολής Στεμνίτσας 1680-1828

όπου μαθήτευσαν φιλικοί και αγωνιστές του 1821,

μέχρι και ο πρωθυπουργός Α. Κουμουνδούρος]

 Ξεδιψάσαμε στις πηγές του βουνού

και ξεκουραστήκαμε 

στις όχθες του ποταμού Λούσιου. 

 Χρόνος για φωτογραφίες, σκέψεις, 

ξεφύλλισμα βιβλίων...

Όταν η μαγεία της φύσης

εξαγνίζει ψυχή

σκέψη

και μυαλό...

Μπορεί το φθινόπωρο να μην έχει ακόμη επισκεφτεί την Αθήνα, 

μα στα βουνά η ομορφιά του πραγματικά οργιάζει...

 

Πέρσι τέτοια εποχή, είχα ταξιδέψει με τον Οδοντωτό στη διαδρομή Διακοπτό - Καλάβρυτα, μπορείτε να θυμηθείτε εκείνες τις φθινοπωρινές εικόνες και να ταξιδέψετε ξανά εκεί, πατώντας εδώ. 

Ελπίζω να σας ταξίδεψα έστω λίγο, 

καλή δύναμη σε όλους...

roadartist in athens και στο facebook

Διάφοροι φίλοι (και κάποιοι παλιοί bloggers) επέμεναν πως πρέπει να ανοίξω σελίδα του blog στο Facebook.  Εγώ για διάφορους λόγους, τους οποίους δεν υπάρχει πλέον λόγος να αναφέρω, το απέφευγα, απομένει απλά να διαψευσθώ.  

Άνοιξα μια σελίδα στο facebook για το blog, ακόμη δεν έχω ασχοληθεί να καταλάβω πως λειτουργεί, αλλά θα το μάθω αρκετά άμεσα και αυτό. 

Όσοι χρησιμοποιείτε το facebook και διαβάζετε το blog, 
μπορούμε να τα λέμε πλέον και από εκεί.

Αν σας ενδιαφέρει, η σελίδα μου στο facebook είναι εδώ .

* Λειτουργεί και η σελίδα στο : twitter.com/roadartist 

** Λόγω της ιδιομορφίας αυτής της ανάρτησης, τα σχόλια μένουν κλειστά.

5 χρόνια Roadartist... in athens ;)

Σαν σήμερα πριν πέντε χρόνια δημιουργήθηκε το blog. Όταν το ξεκίνησα, σκεφτόμουν πως θα το είχα για λίγες εβδομάδες, τελικά έκανα λάθος, καθώς έκλεισε 5 χρόνια ζωής.

Με αφορμή αυτή την «επέτειο» χάζεψα λίγο αναρτήσεις προηγούμενων ετών.  Θυμήθηκα θεατρικές παραστάσεις που είχα παρακολουθήσει, εκδρομές που είχα πάει με φίλους, προσωπικές μου στιγμές στην πόλη μου, ματιές μου, σκέψεις μου, διάβασα και βίωσα ξανά σκηνικά της ζωής μου που ίσως αν δεν τα είχα καταγράψει να είχανε ξεχαστεί στον καταιγισμό της καθημερινότητας. Είναι αλήθεια πως ξαναδιάβασα παρουσιάσεις εκθέσεων (με εντυπώσεις, αλλά και φωτογραφίες μου), θεατρικές παραστάσεις, προτάσεις βιβλίων και μου άρεσε που τις είχα ανεβάσει σε αυτό το ηλεκτρονικό ημερολόγιο.  Ακόμη και απλές φωτογραφίες, μου θύμισαν ποδηλατάδες, βόλτες στο δρόμο, μου έφεραν στο μυαλό τις αντίστοιχες χρονικές περιόδους της ζωής μου και συνειδητοποιώ πως παρ' όλες τις δυσκολίες, είχανε και μοναδική ομορφιά. Χαίρομαι που μπόρεσα να την εντοπίσω, να σας τη μεταφέρω και να τη μοιραστώ μαζί σας. Ότι και αν έρθει, θα παραμείνουν να ταξιδεύουν ατέρμονα στο απέραντο κόσμο του διαδικτύου.

Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την παρουσία σας, ακόμη και όταν απουσιάζω. Κάθε ανάρτηση θα ήταν διαφορετική δίχως το σχολιασμό, τον προβληματισμό, τις απόψεις και τα συναισθήματα σας - από αυτή την αλληλεπίδραση, σίγουρα κερδίζεις. 

Το όμορφο είναι ότι με κάποιους γνωριστήκαμε, συζητήσαμε, ήπιαμε καφέ, βολτάραμε στην πόλη, προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε τη ζωή και να ανταλλάξουμε απόψεις.  Όντας διστακτική στις πολλές, ανούσιες συναναστροφές, ακριβώς αυτό το μοτίβο κράτησα εξαρχής και εδώ.  Όσους από εσάς γνώρισα από κοντά, σήμαινε πως για κάποιο λόγο κάτι περισσότερο «είπατε» μέσα μου, μιλήσατε με τον τρόπο σας στην καρδιά μου.  Έτσι κάποιοι γίνατε «φίλοι», η αγάπη που με γεμίσατε μου επιτρέπει να το γράφω.  Από εδώ λοιπόν γνώρισα ανθρώπους που με αγκάλιασαν και αυτό είναι σπουδαίο.  Μα ακόμη και με όσους δεν υπήρξε χημεία - δεν γίνεται να ταιριάξεις με όλους - ήταν μια ακόμη εμπειρία για τον ανθρώπινο χαρακτήρα. 

Όποια κ αν θα είναι η συνέχεια του blog, το μόνο σίγουρο είναι πως βγήκα κερδισμένη.  Έδωσα και μοιράστηκα πολλά, πήρα περισσότερα. Έμαθα πράγματα, διαμόρφωσα απόψεις, έδωσα κάτι - είναι καλό να δίνεις - γνώρισα κάποιους σπάνιους ανθρώπους.  Ανεκτίμητο στην εποχή μας.

Όπως τα προηγούμενα χρόνια, έτσι και στη φετινή ανάρτηση, σας έχω  δωράκι.

To Soundtrack Volume 5, με τραγούδια που ακούστηκαν σε αναρτήσεις το προηγούμενο χρόνο, είτε αγαπημένα μου κομμάτια και αναμνήσεις μέσω αυτού. 

Μπορείτε να κατεβάσετε, το Roadartist’ s Soundtrack Volume 5 (free download), πατώντας εδώ.  

Τα τραγούδια του φετινού Soundtrack είναι τα παρακάτω :

Roadartist’ s Soundtrack Volume 5

1. Μάνος Χατζιδάκις - Πρόλογος (Όνειρο Παιδιών της Γειτονιάς - Οδός Ονείρων - Νυχτερινός χορός) 2. Beck - True Love Will Find You In The End 3. Bella Ciao (Original) 4. Bon Iver - Skinny Love 5. Charles Aznavour - La Boheme 6. Eddie Vedder - Society - (Soundtrack Into the wind)  7. Francoise Hardy - Le Temps De L'amour 8. Once soundtrack - Falling Slowly  9. Yael Naim - New Soul 10. Αλκίνοος Ιωαννίδης, Encardia - Κalinifta 11. Shigeru Umebayashi - Yumeji's theme (In the mood for Love) 12. Aaron - U-Turn (Lili) 13. Vanessa Mae - Storm 14.  Escape - Philip Glass 15. Θ.Ανεστόπουλος - Ξανάρθαν τα σύννεφα - 16. Aaron - U-Turn (Lili) 17. Nat Cole King - Smile 

Μπορείτε να δείτε τα κομμάτια και να κατεβάσετε τα cds των τεσσάρων προηγούμενων ετών, καθώς τα links τους είναι ενεργά.  

Εδώ μπορείτε να δείτε τα κομμάτια και να κατεβάσετε το Soundtrack Vol. 4 :

Soundtrack Volume 4 

και τα Soundtracks Vol. 3, Vol. 2 και Vol.1  πατώντας τον σύνδεσμο : 

 Soundtracks Volume 3, 2, 1 

Ζούμε σε δύσκολη εποχή... Κατεβάστε, ακούστε τη μουσική και ταξιδέψτε για λίγο σε πιο μαγικούς κόσμους. Καλή ακρόαση :)

Τάδε έφη... Ρένος Αποστολίδης

«...δεν τους μαθαίνουν Ιστορία γιατί δεν συμφέρει να ξέρουν και να κρίνουν, αλλά και γιατί τα μυαλά της συντριπτικής πλειονότητας των διδασκόντων είναι χαλασμένα - όπως και ήταν χαλασμένα πριν αντίστροφα. Άλλοτε χρησιμοποιούσαν την Ιστορία στα σκολειά για να παράγουν εθνικιστικές συνειδήσεις. Μετά για να κάνουν κακή κι αδέξια προπαγάνδα ψευτοαριστερίστικη. Όλοι άπλωναν αναχρονιστικά τις ιδεούλες τους και τις πίστεις τους στο παρελθόν, κόβαν και ράβαν την ιστορία στα μικρά μέτρα τους.

Αλλ' έτσι η βαθύτερη ζήτηση της ιστορίας, που είναι κάτι το πολύ ριζικό στην ανθρώπινη συνείδηση, δεν ικανοποιείται, πεινάει επί μακρόν, κι εντέλει μαραίνεται. Σιχάθηκα μια ζωή να παλεύω να διαλύσω ψευτοϊστορικές ερμηνείες του παρελθόντος, εθνικιστών και τάχα μαρξιστών, τάχα "συντηρητικών" και τάχα "προοδευτικών", να μην θαρρούν τα παιδιά πως η αρχαιοελληνική πόλις είναι ό,τι τάχα η εθνικιστική πατρίδα, να μην βγάζουν "προδότες" τους Θεμιστοκλήδες και τους Αντρούτσους, να μην βγάζουν όλοι "προδότες" τους πολιτικούς τους αντιπάλους, να μην απλώνουν στα παρελθόντα τα παρόντα πάθη τους. 

Ποια ιστορία; Ποιος την δίδαξε ποτέ σωστά; Ποιος νοιάστηκε αλήθεια; Και γι' αυτό ίσως δεν έχουμε και ιστορική μνήμη. Τι "ιστορική"; Ούτε χθεσινή δεν έχουμε! Πράγματα που τα ζήσαμε χθες, οι ίδιοι, στο πετσί μας, αφήνουμε θρασύτατα να μας τα λένε ανάποδα όλοι και δεν αντιδρούμε!»

Απόσπασμα από συνέντευξη του Ρένου Αποστολίδη σε αθηναϊκή εφημερίδα της 13-6-93, 
πηγή :  renosapostolidis-info.blogspot.gr 


*...μια άποψη με την οποία απλά δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο*

Μάνος Χατζιδάκις: "Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά."

(23 Οκτωβρίου 1925 – 15 Ιουνίου 1994)

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 23 του Οκτώβρη του 1925. Όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, για όσο διάστημα θα υπάρχει το ιστολόγιο δεν θα πάψουν να γίνονται αναφορές στο Μάνο Χατζιδάκι. Αξίζει να διαβάσουμε την παρακάτω ραδιοφωνική συνέντευξη του Μάνου Χατζιδάκι, την οποία έδωσε το 1989. Και είπε πράγματα που 22 χρόνια αργότερα μπορείς να τα χαρακτηρίσεις τουλάχιστον προφητικά...

- Ζητούμε να μας πείτε πώς βλέπετε εσείς την κατάσταση της σημερινής κοινωνίας; Πολλοί φρονούν ότι περνά σοβαρή κρίση, ότι απειλείται με ηθική σήψη, ίσως με διάλυση, αφήνοντας μας έξω από τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο. Συμμερίζεστε αυτή την άποψη;

Μ.Χ.: Εγώ δε θα το έλεγα τόσο τραγικά, ότι μας αφήνει απ' έξω. Είναι μια μοιραία κατάληξη ενός κόσμου, που προετοιμάστηκε για την εξαφάνιση του. Κι εκεί νομίζω ότι έχει μεγάλο μερίδιο όλος ο μεταπολεμικός κόσμος και ειδικά ο μεταπολεμικός πολιτικός κόσμος. Δεν προετοιμάστηκε το σπάνιο είδος και το πολύ ακριβό, του ελεύθερου πολίτη. Το είδος του ελεύθερου πολίτη δεν προετοιμάστηκε.

Γι αυτό έγινε και η δικτατορία. Γιατί πότε έγινε η δικτατορία; Το 67. Λοιπόν φανταστείτε, αν είχαμε αυτό το είδος του ελευθερου πολίτη, θα μπορούσε να σταθεί αυτή η κατηγορία ανθρώπων, τόσο ευτελής, έστω και δέκα μέρες μόνο; Δεν θα μπορούσαν να σταθούν ποτέ. Αλλά, βέβαια για σκεφτείτε ότι ο έλληνας πολίτης όχι μόνο της πόλης αλλα και της επαρχίας, του χωριού, τί είχε ν' αντιμετωπίσει όλα αυτά τα μεταπολέμικά χρόνια; Τον χωροφύλακα, τον εισαγγελέα, τον παπά. Αυτόν δεν τον αντιμετώπιζε και επί δικτατορίας; Ποιά ήταν η αλλαγή; Γιατί να ξεσηκωθεί;

-Σήμερα;

ΜΧ: Σήμερα είναι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας θητείας.

- Δεν υπάρχουν ελεύθεροι πολίτες σήμερα κατά τη γνώμη σας;

ΜΧ: Ποιός τους προετοίμασε; Το σχολείο; Ξερουμε πολύ καλά τί προετοιμάζει το σχολείο. Ο στρατός; Ξέρουμε σε τί ανυποληψία ρίχνει τον νέο Έλληνα πολίτη ο στρατός για να του αφαιρέσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπρέπειας από πάνω του. Πόσοι είναι εκείνοι που αντέχουν; Οι 10; Οι 20; Με τις σπουδές φεύγουν έξω και τελειώνει. Ποιοί μένουν εδώ;

- Έτσι όπως το λέτε είναι σαν να μην υπάρχει ελπίδα

ΜΧ: Εγώ δεν έχω καμμία ελπίδα, παρά αν γίνει κανένα θαύμα. Εγώ δεν πιστεύω ότι έχουμε σήμερα τη δύναμη να επιβιώσουμε.

-Σαν κρατος θεωρείτε ή σαν εθνική οντότης;

ΜΧ: Ως εθνική οντότης. Θα μείνουμε λιγάκι σαν νάνοι αλλοτινών καιρών. Και θα το δείτε όταν έρθει η πλήρης ένωση με την Ευρώπη, σε ποιά κατάσταση θα βρισκόμαστε. Ποιά είναι η υποδομή, για να υπάρξουν έστω ένα-δύο χαρακτηριστικά στοιχεία της εθνικότητας μας;

-Αναρρωτιέμαι αν αυτή η απογοήτευση- αν μπορώ να την χαρακτηρίσω έτσι- που έχετε για το μέλλον, συμβιβάζεται με την έντονη παρουσία σας στα πολιτικά πράγματα, όχι βέβαια άμεσα σαν πολιτικός αλλά με την κριτική σας;

ΜΧ: Είμαι υποχρεωμένος κι αισθάνομαι όσο είμαι ζωντανός, να υπάρχω. Και να υπάρχω με τις δυνάμεις μου, ασυμβίβαστες και με το μυαλό μου καθαρό. Όσο μπορεί να υπάρχει αυτό.

- "Τιμή εις εκείνους όπου εις την ζωήν των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες"

ΜΧ: Αλλιώς, αυτό δεν σημαίνει οτι έχω την αισιοδοξία ότι μπορεί ν' αλλάξει τίποτα, ιδιαίτερα στο άμεσο μέλλον. Και μην ξεχνάμε, οτι σε τελευταία ανάλυση, οι μόνες στιγμές που σκεφθήκαμε σοβαρά ως έθνος, ήταν στις καταστροφές. Ας περάσουμε μια καταστροφή, μπας και σωθούμε σοβαρά.

- Δηλαδή εσείς δε φρονείτε ότι υπάρχει κάποια ελπίδα, κάποια διέξοδος; Τί θα μπορούσε να γίνει κατά τη γνώμη σας;

ΜΧ: Τίποτα. Η πλήρης εξαφάνιση μας. Και θα γίνει. Είμαι βέβαιος.

Πηγή: lifo.gr

Πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο κατεβάζετε το ένθετο αφιέρωμα :
|Επτά μέρες της Καθημερινής, 6 Ιουνίου 1999 |

Παλιότερες αναφορές για τον Μάνο Χατζιδάκι στο blog, αξίζουν την περιήγηση σας :

"Βιογραφικό σημείωμα" Μάνου Χατζιδάκι

Μάνος Χατζιδάκις, ο Λαχειοπώλης του Ουρανού...

Άποψη του Μάνου για την Παιδεία

κείμενο Μ.Χατζιδάκι, γραμμένο το χειμώνα του '85 προς '86 

Το Τρίτο Πρόγραμμα του Μάνου Χατζιδάκι

Αφιέρωμα από την εκπομπή «Μηχανή του χρόνου»
"Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι"
Το πρόσωπο του τέρατος, Μάνος Χατζιδάκις

"Ο καθρέφτης και το μαχαίρι", του Μάνου Χατζιδάκι
Αναφορά του Μάνου Χατζιδάκι στο Ρεμπέτικο 
σχόλια του Τρίτου
 ..τα παιδιά του Πειραιά..
..όταν έρχονται τα σύννεφα..

Το μεγάλο μας τσίρκο [ολόκληρο ηχητικά]

Το εξαιρετικό και εμβληματικό θεατρικό έργο «Το μεγάλο μας τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σταθμός για το ελληνικό θέατρο, ανέβηκε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1973 στα χρόνια της δικτατορίας στο θέατρο Αθήναιον και οι παραστάσεις του ήταν στην ουσία οι μαζικότερες – μέχρι & το Πολυτεχνείο – πολιτικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.  

Ο Σταύρος Ξαρχάκος έγραψε τη μουσική της παράστασης και ο Ευγένιος Σπαθάρης επιμελήθηκε τα σκηνικά. Πρωταγωνιστές της παράστασης η Τζένη Καρέζη, ο Κώστας Καζάκος, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Χρήστος Καλαβρούζος και ο Τίμος Περλέγκας. Ερμηνευτής των τραγουδιών ο Νίκος Ξυλούρης. Η μαζική προσέλευση και η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού στο πρώτο ανέβασμα του έργου ενόχλησε το δικτατορικό καθεστώς, που επέβαλε τη διακοπή των παραστάσεων. Μετά την πτώση της δικτατορίας η παράσταση ανέβηκε εκ νέου στο Θέατρο Ακροπόλ.

Βάλτε το παρακάτω βίντεο να παίζει και ακούστε ολόκληρη την ιστορική παράσταση. Αμέσως θα ζωντανέψει ξαφνικά μπροστά σας... Ένα ταξίδι στην σύγχρονη κοινωνική και πολιτική ελληνική ιστορία, μάθημα ζωής, με πολλά επίκαιρα μηνύματα για το  σήμερα...

 Το βίντεο αναρτήθηκε από τη ilesxi