Φωτοφράκτης, Ανδρέας Εμπειρίκος

Πριν λίγες μέρες, καθώς πήγαμε για καφέ με ένα ξωτικό.., μου έφερε ένα βιβλίο λεύκωμα με φωτογραφίες του Ανδρέα Εμπειρίκου, να το δω και να μου το δανείσει...

Έκτοτε πέρασα αρκετές στιγμές, ξεφυλλίζοντας το.  "Φωτοφράκτης", ένα λεύκωμα των Εκδόσεων Άγρα, που επιμελήθηκε ο Γιάννης Σταθάτος, κυκλοφόρησε με την ευκαιρία μιας Έκθεσης των φωτογραφιών του Ανδρέα Εμπειρίκου στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων στο πλαίσιο ευρύτερης έκθεσης για τον ποιητή, πεζογράφο, ψυχαναλυτή και φωτογράφο.

Το πλούσιο αυτό βιβλίο περιλαμβάνει εκτενή Εισαγωγή του Γιάννη Σταθάτου για το φωτογράφο Ανδρέα Εμπειρίκο και το φωτογραφικό του αρχείο και Επίμετρο με ένα κείμενο της Μαρίνας Καραγάτση και εργοβιογραφία του ποιητή από τον Ιάκωβο Βούρτση.

Ταξίδεψα με τις φωτογραφίες του... Μπόρεσε το μυαλό να πετάξει από τη δυσωδία, την τελμάτωση, τούτες τις ανούσιες, ανέλπιδες ημέρες που ζούμε...

Λίγο πριν της το επιστρέψω σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες από τις φωτογραφίες του ποιητή. Συγχωρέστε μόνο την "κακή" ποιότητα, δεν είναι σκαναρισμένες...

To λεύκωμα περιλαμβάνει 221 φωτογραφίες του ποιητή που χωρίζονται σε οκτώ θεματικές ενότητες : Προπολεμικές φωτογραφίες, Ταξίδια [1952-1962], Ελλάδα [1953-1963], Γλυπτά [1953-1955], Γυναίκες [1952-1962], Πορτραίτα [1953-1972], Παιδίκες [1952-1956], Ο Λεωνίδας [1958-1972]

Άνδρος, 1955 (Οδυσσέας Ελύτης)

Το λεύκωμα διανθίζεται από πολλές φωτογραφίες, ανέκδοτες και γνωστότερες, πορτραίτα του ποιητή και στιγμιότυπα τραβηγμένα από τον ίδιο ή από οικείους του. Προσωπικά με κέρδισαν περισσότερο τα πορτραίτα.  Η φωτογραφική ματιά του είναι οπωσδήποτε μια προέκταση της ποιητικής του ματιάς.

Μαρούσι, 1972 (Γιάννης Τσαρούχης)

Αθήνα, Φεβρ. 1972 (Γιάννης Τσαρούχης)

Πάρος, 1954 (Οδυσσέας Ελύτης)

Άνδρος, 1955

Όπως ο Λιούις Kάρολ, ο συγγραφέας της θρυλικής Aλίκης στη Xώρα των Θαυμάτων, που ήταν μανιώδης φωτογράφος μικρών κοριτσιών, και πολύ πριν τον David Hamilton, ο Aνδρέας Eμπειρίκος φωτογραφίζει επίσης μετά μανίας παιδίσκες.

 Πάρος, 1954

«Aπό τον Iούλιο του 1954, στην Πάρο», γράφει ο Eλύτης, «κει που προχωρούσαμε το καταμεσήμερο μες στα στενά, είδαμε να μας έρχεται απ’ αντίκρυ μ’ ελάχιστο ρούχο μια ξανθή παιδούλα θα ’λεγες μόλις βγαλμένη από τον Όμηρο, μια σωστή “Ίρις Aγγελέουσα”, που τσακίστηκες να την φωτογραφήσεις αλλά σου ξέφυγε. “Eίναι σαν την έμπνευση” μου είπες. “Δεν την προλαβαίνεις δυστυχώς πάντοτε”».

Μπατσί (Άνδρος), Μάιος 1954

Tο 1960, στο ποίημα του Aνδρέα Eμπειρίκου «O Φωτοφράκτης», από τη συλλογή Oκτάνα, εμφανίζεται ένας φακός με απίστευτο φωτοφράκτη που αρπάζει την πιο γρήγορη στιγμή και «την απλώνει στην επιφάνεια μιας πλάκας λείας, ευαισθησίας εξαισίας».

Σαντορίνη, Αυγ. 1954

Γλυφάδα, 30.6.1963
(φωτογραφία Βιβίκας Εμπειρίκου)

«Mία φωτογραφία ζει, έχει ολόκληρη δική της δράση, συνυφασμένη με τη ζωή του θεατή, όπως ένα φλουρί, ένα κρύσταλλο, ή ένα γάντι»

(Ανδρ. Εμπειρίκος)

fotoart.gr

embiricos

Φωτοφράκτης, εκδ. Άγρα

Οβριόκαστρο - Ένας χρόνος μετά...

ΟΒΡΙΟΚΑΣΤΡΟ

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ

11 Δεκεμβρίου 2011: Ένα χρόνο μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο Οβριόκαστρο επιστρέφουμε στο «ΑΠΑΡΤΟ ΚΑΣΤΡΟ» και θυμόμαστε:

128 ημέρες άγριας καταστολής, πρωτοφανούς βίας και παρανομίας της εξουσίας.

128 ημέρες συνεχών μαχών απέναντι σε οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, που βάλθηκαν να μετατρέψουν τη ζωή και τον τόπο μας σε χωματερή.

128 ημέρες κοινής δράσης, ουσιαστικής επικοινωνίας και αλληλεγγύης των κατοίκων και όσων συμπαραστάθηκαν στον αγώνα μας.

11 Δεκεμβρίου 2011: Ένα χρόνο μετά είμαστε εδώ ζωντανοί, με τη φλόγα να καίει ακόμα πιο δυνατή. Τίποτα δεν έχει κριθεί. Τίποτα δεν έχει τελειώσει. Συνεχίζουμε να ζητάμε καθαρό περιβάλλον, καθαρό μέλλον για την Κερατέα και όλη τη Λαυρεωτική.

Το Οβριόκαστρο ήταν, είναι και θα παραμείνει

«Τόπος Πολιτισμού και Όχι Σκουπιδιών».

11 Δεκεμβρίου 2011: Ένα χρόνο μετά θυμόμαστε την ημέρα που άλλαξε η ζωή μας. Την ημέρα που γίναμε όλοι μια γροθιά, μια ασπίδα, μια ψυχή.

Η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα κατά του ΧΥΤΑ, ο Δήμος Λαυρεωτικής, οι πολιτιστικοί - αθλητικοί και εμπορικοί σύλλογοι, οι μαθητές όλων των σχολείων, οι λοιποί φορείς του τόπου, οι κάτοικοι και όσοι στάθηκαν αλληλέγγυοι στον αγώνα μας, συμμετέχουμε όλοι μαζί αυτή την ημέρα μνήμης, σ’ αυτή την ειρηνική διαμαρτυρία.

ΤΟ ΟΒΡΙΟΚΑΣΤΡΟ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΠΑΡΤΟ ΚΑΣΤΡΟ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ

Πρόγραμμα εκδηλώσεων : Εδώ

δυσλεξία

Δυσλεξία είναι μια μαθησιακή δυσκολία, την οποία χαρακτηρίζει δυσχέρεια στην ανάγνωση, στην ορθογραφία, στη γραφή, στον προφορικό λόγο και μερικές φορές στην ακουστική ικανότητα. Το δυσλεκτικό παιδί από τις πρώτες στιγμές της κοινωνικής του ένταξης στο σχολικό περιβάλλον, πρέπει να παλέψει σκληρότερα από τα άλλα παιδιά.

Το κατηγορούν για αφηρημάδα, για τεμπελιά, για αδιαφορία. Ενώ προσπαθεί, είναι ανορθόγραφο, σχεδόν συλλαβίζει όταν διάβαζει και όλοι το αντιμετωπίζουν με χλευασμό και δυσπιστία, από τους γονείς και τους καθηγητές μέχρι τους συμμαθητές του. Μάταια προσπαθεί να τους πείσει, οπότε κλείνετε στον εαυτό του.

Η δυσλεξία είναι απλά και μόνο μια μορφή μαθησιακής δυσκολίας. Δεν είναι θέμα χαμηλής νοημοσύνης, τεμπελιάς ή πείσματος... Αρκετοί κατηγορούν ή κοροϊδεύουν αυτά τα παιδιά ως "αργόστροφα", "αδιάφορα", ότι δεν έχουν ίδιες ικανότητες με τα υπόλοιπα. Η αλήθεια βρίσκεται αλλού.  Αντιθέτως, οι δυσλεξικοί έχουν συνήθως πάνω από το μέσο όρο δείκτη ευφυίας.

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι (με τυχαία σειρά) μεταξύ τους;

Leonard Da Vinci, Tom Cruise, Albert Einstein, Whoopi Goldberg, Keanu Reeves, Oliver Reed, Harry Anderson, Thomas Edisson,Pablo Picasso,  Cher,  Richard Branson, John Lennon, Jay Leno, Walt Disney, Robin Williams, Ann Bancroft, Alexander Graham Bell, Michael Faraday, George Patton, Muhammad Ali, Magic Johnson, Greg Lo uganis, Steve Redgrave, Winston Churchill, Thomas Jefferson, John F. Kennedy, Nelson Rockefeller, George Washington, William Hewlett, Hewlett-Packard, Henry Ford, F. Scott Fitzgerald, Gustave Flaubert, Agatha Christie, W. B. Yeats.

Κάποιοι από τους πιο επιτυχημένους ηγέτες, συγγραφείς, μουσικούς, επιχειρηματίες, εφευρέτες, επιστήμονες, αθλητές, ηθοποιούς κ.α. υπήρξαν δυσλεκτικοί.

Η δυσλεξία δεν είναι αρρώστια, δεν χρειάζεται εγχείρηση ή φαρμακευτική αγωγή και δεν είναι ψυχολογική δυσκολία. Το μόνο πράγμα που μπορεί να βοηθήσει ένα δυσλεκτικό παιδί είναι η έγκαιρη διάγνωση της δυσκολίας. Σπάνια ένα παιδί μπορεί να συνειδητοποιήσει το ίδιο μόνο του το "πρόβλημα". 

Γονείς και δάσκαλοι θα πρέπει να εντοπίσουν το πρόβλημα και να βοηθήσουν εγκαίρως το δυσλεκτικό παιδί από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.

Ευδιάκριτα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του δυσλεξικού παιδιού είναι κάποια από τα παρακάτω:

* Δυσκολία στη διάκριση αριστερού - δεξιού.
* Σύγχυση ως προς το κυρίαρχο χέρι - μάτι - πόδι.

* Φτωχή ικανότητα ανάγνωσης κειμένου, παρά το γεγονός ότι η ευφυΐα του παιδιού είναι μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια και πολλές φορές υπερβαίνει το μέσο όρο.

* Αδυναμία να θυμηθεί το σωστό όνομα.

* Δυσκολία απομνημόνευσης λίστας λέξεων, τηλεφωνικών αριθμών

* Αδυναμία ολοκλήρωσης εργασίας μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο.

* Αδεξιότητα στις κινήσεις.

* Αδυναμία εκμάθησης του αλφαβήτου.
* Σύγχυση στην αντίληψη της έννοιας του χρόνου.
* Δυσκολία στην επανάληψη πολυσύλλαβων λέξεων και αριθμών με αντίστροφη σειρά.
* Δυσκολίες στην εκμάθηση των πινάκων του πολλαπλασιασμού.

* Προβλήματα σε νοερούς αριθμητικούς υπολογισμούς, γι’αυτό χρησιμοποιούν ως αντισταθμιστική στρατηγική το μέτρημα με τα δάχτυλα ή σημειώσεις σε ένα χαρτί.
* Σύγχυση των οπτικά όμοιων μαθηματικών συμβόλων π.χ.+ και χ, - και =, < και >.
* Σύγχυση των οπτικά όμοιων αριθμών π.χ. 6 και 9, 16 με 61 ή 19 ή 91

Στα χαρακτηριστικά συμπεριφοράς που συνήθως πλαισιώνουν παιδιά με δυσλεξία συναντάει κανείς συχνά ορισμένα από τα παρακάτω:

* Προκαταβολικό άγχος για τη μάθηση που ελέγχεται με γραφή και ανάγνωση.

* Τάση αποφυγής του γραψίματος.

* Συχνή διάσπαση της προσοχής.

* Συγκεχυμένη εικόνα αυτοαντίληψης.

* Τάση χαμηλής αυτοπεποίθησης, αποθάρρυνση.

* Συχνά διαστήματα ονειροπόλησης, αφηρημάδας.

* Περίοδος συναισθηματικής απομόνωσης.

* Δυσκολία οπτικής και ακουστικής κωδικοποίησης ( εγγραφής ) στη μνήμη.

* Δυσνόηση στην αντίληψη διαδοχής ( ταξινόμηση, σειροθέτηση: πρότερο, ύστερο)

* Έντονη ενασχόληση με χειρωνακτικές/προσωπικές κατασκευές.

* Ενδείξεις ικανοποιητικού έως υψηλού βαθμού νοημοσύνης.

* Αυξημένη κρίση κατά τις περιγραφές και τις αφηγήσεις.

Η συναισθηματική υποστήριξη των δυσλεκτικών έχει μεγάλη σημασία.  Εάν τα δυσλεκτικά παιδιά βοηθηθούν μέσω ειδικών μαθημάτων φωνητικής από το νηπιαγωγείο ή την πρώτη δημοτικού, ελαττώνονται σε μεγάλο βαθμό οι δυσκολίες που θα εμφανίσουν αργότερα, σε σύγκριση με τα παιδιά που ξεκινούν τα ειδικά μαθήματα μετά την τρίτη δημοτικού.

Ο ειδικός έλεγχος αφορά σε λεπτομερή κλινική εξέταση του ατόμου και σε έλεγχο της όρασης, προκειμένου να αποκλειστούν πιθανά οργανικά ή οφθαλμολογικά προβλήματα υγείας. Στη συνέχεια, ο ειδικός λογοθεραπευτής ή ειδικευμένος σε διαταραχές λόγου ψυχολόγος υποβάλλει το παιδί ή τον έφηβο σε ειδικές δοκιμασίες αξιολόγησης του δείκτη ευφυΐας, της ικανότητας συνδυαστικής σκέψης και σε άλλες δοκιμασίες που ελέγχουν τη μνήμη, την ικανότητα επεξεργασίας των πληροφοριών και τις ικανότητες συλλαβισμού, ανάγνωσης και γραφής.

Agatha Christie - συγγραφέας.  Θεωρείται η ευρύτερα δημοσιευμένη και με τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία συγγραφέας όλων των εποχών, τα έργα της είναι από τα πιο πολυπαιγμένα έργα της αγγλικής ιστορίας θεάτρου. Έγραψε για τον εαυτό της : "το γράψιμο και ο συλλαβισμός ήταν πάντα τρομερά δύσκολα για μένα. Οι επιστολές μου ήταν χωρίς πρωτοτυπία. Ήμουν εξαιρετικά κακή ορθογράφος."

Winston Churchill : "Οι σχολικές ημέρες μου μ’ είχαν αποθαρρύνει αρκετά. Δεν ήταν ευχάριστο να αισθάνεσαι εκτός τάξης κι ότι είσαι τόσο πίσω στην αρχή του αγώνα."

Tom Cruise : "η παιδική μου ηλικία ήταν εξαιρετικά μοναχική. Δεν είχα πολλούς φίλους. Ήμουν δυσλεκτικός και πολλά παιδιά με κορόιδευαν. Εκείνη η εμπειρία μ’ έκανε να κλειστώ στον εαυτό μου γιατί μαθαίνεις σιγά-σιγά να αποδέχεσαι σιωπηρά την κακομεταχείριση και τον εμπαιγμό. Έπρεπε να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου να συγκεντρώνω την προσοχή μου. Έγινα πολύ οπτικός κι έμαθα πώς να δημιουργώ διανοητικές εικόνες προκειμένου να κατανοώ ότι διάβαζα."

Ronald Davis - συγγραφέας του "το δώρο της δυσλεξίας" και εκατομμυριούχος : "Στην ηλικία των 12 θεωρήθηκα διανοητικά καθυστερημένος. Σε ηλικία 38 ετών μπορούσα να σημειώσω 169 στο τεστ του δείκτη νοημοσύνης αλλά δεν μπορούσα να διαβάσω έναν κατάλογο εστιατορίου. Αυτό που ένας μέσος άνθρωπος θα διάβαζε σε 5 λεπτά, εμένα μου έπαιρνε μια ώρα."

Thomas Edison : "Οι δάσκαλοί μου έλεγαν ότι το κεφάλι μου είναι κλούβιο... Ο πατέρας μου νόμιζε ότι ήμουν ηλίθιος και σχεδόν πείστηκα ότι ήμουν."

Albert Einstein : "Μου είπε ότι οι δάσκαλοί του έλεγαν ότι ήταν διανοητικά αργός, ακοινώνητος και "χαμένος" στα ανόητα όνειρά του..." - Hans Α. Einstein, για τον πατέρα του.

Πηγές:
ΕΚΠΑ, Σχολή θετικών επιστημών, Τμήμα Μαθηματικών, Διπλωματική εργασία, "Δυσλεξία και μαθηματικά"
Ασκληπιακό Πάρκο Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

"We teach life, sir", Rafeef Ziadah

Μια απαγγελία από την Παλαιστίνια Rafeef Ziadah που διδάσκει περηφάνια!

Το ποίημα το έγραψε η ίδια σαν απάντηση σε ερώτηση δημοσιογράφου όταν τα τύμπανα του πολέμου είχαν ηχήσει ξανά πάνω από την ηρωική Γάζα. Η Rafeef Ziadah ήταν τότε εκπρόσωπος τύπου της μεγάλης αντιπολεμικής καμπάνιας. Ο δημοσιογράφος λοιπόν τη ρώτησε:

“Δεν πιστεύετε ότι όλα θα είχαν επιλυθεί αν σταματούσατε να διδάσκετε στα παιδιά σας το μίσος;”

Τί είναι ο πόνος μιας Παλαιστίνιας τη στιγμή που βομβαρδίζουν την πατρίδα της μπροστά στην απύθμενη ηλιθιότητα και το βάρβαρο κυνισμό όσων επιλέγουν να λειτουργούν σαν εντολοδόχοι του ιμπεριαλισμού και των γερακιών του πολέμου;

Η νεαρή ακτιβίστρια συγκράτησε μπροστά του το θυμό της κι αμέσως μετά του αφιέρωσε το ποίημα, που αποτελεί δείγμα του ηρωισμού της Παλαιστινιακής Ιντιφάντας:

“Today, my body was a TV’d massacre.
Today, my body was a TV’d massacre that had to fit into sound-bites and word limits.
Today, my body was a TV’d massacre that had to fit into sound-bites and word limits filled enough with statistics to counter measured response.
And I perfected my English and I learned my UN resolutions.
But still, he asked me, Ms. Ziadah, don’t you think that everything would be resolved if you would just stop teaching so much hatred to your children?
Pause.
I look inside of me for strength to be patient but patience is not at the tip of my tongue as the bombs drop over Gaza.
Patience has just escaped me.
Pause. Smile.
We teach life, sir.
Rafeef, remember to smile.
Pause.
We teach life, sir.
We Palestinians teach life after they have occupied the last sky.
We teach life after they have built their settlements and apartheid walls, after the last skies.
We teach life, sir.
But today, my body was a TV’d massacre made to fit into sound-bites and word limits.
And just give us a story, a human story.
You see, this is not political.
We just want to tell people about you and your people so give us a human story.
Don’t mention that word “apartheid” and “occupation”.
This is not political.
You have to help me as a journalist to help you tell your story which is not a political story.
Today, my body was a TV’d massacre.
How about you give us a story of a woman in Gaza who needs medication?
How about you?
Do you have enough bone-broken limbs to cover the sun?
Hand me over your dead and give me the list of their names in 1200 word limits.
Today, my body was a TV’d massacre that had to fit into sound-bites and word limits and move those that are desensitized to terrorist blood.
But they felt sorry.
They felt sorry for the cattle over Gaza.
So, I give them UN resolutions and statistics and we condemn and we deplore and we reject.
And these are not two equal sides: occupier and occupied.
And a hundred dead, two hundred dead, and a thousand dead.
And between that, war crime and massacre, I vent out words and smile “not exotic”, smile “not terrorist”.
And I recount, I recount a hundred dead, a thousand dead.
Is anyone out there?
Will anyone listen?
I wish I could wail over their bodies.
I wish I could just run barefoot in every refugee camp and hold every child, cover their ears so they wouldn’t have to hear the sound of bombing for the rest of their life the way I do.
Today, my body was a TV’d massacre
And let me just tell you, there’s nothing your UN resolutions have ever done about this.
And no sound-bite, no sound-bite I come up with, no matter how good my English gets, no sound-bite, no sound-bite, no sound-bite, no sound-bite will bring them back to life.
No sound-bite will fix this.
We teach life, sir.
We teach life, sir.
We Palestinians wake up every morning to teach the rest of the world life, sir”

της Rafeef Ziadah

"Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή


Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και το όριο λέξεων


Σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων που ήδη είχε ξεπεραστεί με στατιστικούς υπολογισμούς του μέτρου ανταπόκρισης


Τελειοποίησα τα αγγλικά μου και έμαθα όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ


Αλλά και πάλι, με ρώτησε, δεσποινίς Ziadah, δεν νομίζετε ότι όλα θα είχαν λυθεί αν απλά σταματούσατε να διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά σας;


Παύση


Ψάχνω μέσα μου για τη δύναμη να δείξω υπομονή, αλλά η υπομονή δεν βρίσκεται στην άκρη της γλώσσας μου τη στιγμή που οι βόμβες πέφτουν στη Γάζα


Η υπομονή μόλις μου ξέφυγε


Παύση. Χαμόγελο.


Διδάσκουμε ζωή, κύριε.


Rafeef, μην ξεχνάς να χαμογελάς.


Παύση


Διδάσκουμε ζωή, κύριε


Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, διδάσκουμε ζωή όταν αυτοί έχουν καταλάβει και τον τελευταίο ουρανό


Διδάσκουμε ζωή, αφού μετά τον τελευταίο ουρανό, έχτισαν τους εποικισμούς τους και τα τείχη του Απαρτχάιντ


Διδάσκουμε ζωή, κύριε


Αλλά σήμερα το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή, στριμωγμένο ώστε να χωράει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων


Και απλά πέστε μας μια ιστορία, μια ανθρώπινη ιστορία


Βλέπετε, δεν είναι πολιτικό το θέμα


Θέλουμε απλά να πούμε στους ανθρώπους για σας και τον λαό σας, οπότε πείτε μας μια ανθρώπινη ιστορία


Μην πείτε τις λέξεις “απαρτχάιντ” και “κατοχή”


Το θέμα δεν είναι πολιτικό


Πρέπει να με βοηθήσετε, ως δημοσιογράφο, να σας βοηθήσω να πείτε την ιστορία σας που δεν είναι πολιτική


Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή


Μήπως να μας πείτε την ιστορία για τη γυναίκα από τη Γάζα που χρειάζεται φάρμακα;


Μήπως εσείς;

Έχετε αρκετά σπασμένα κόκκαλα για να καλύψετε τον ήλιο;

Παραδώστε μου τους νεκρούς σας και δώστε μου τη λίστα με τα ονόματα τους με όριο τις 1200 λέξεις

Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή που έπρεπε να χωρέσει στο ηχητικό και στο όριο λέξεων και να συγκινήσει όσους έχουν αναισθητοποιηθεί απέναντι στο αίμα των τρομοκρατών

Αλλά λυπήθηκαν


Λυπήθηκαν για τις αγελάδες πάνω από τη Γάζα


Κι έτσι, τους δίνω ψηφίσματα του ΟΗΕ και στατιστικές και καταδικάζουμε και θρηνούμε και απορρίπτουμε


Κι αυτές οι δύο πλευρές δεν είναι ισότιμες: κατακτητής και κατακτημένος


Και εκατό νεκροί και διακόσιοι νεκροί και χίλιοι νεκροί


Και ανάμεσα έγκλημα πολέμου και σφαγή, και εξαπολύω λέξεις και χαμογελάω “όχι εξωτική”, χαμογελάω “όχι τρομοκράτης”


Και ξαναμετράω, ξαναμετράω, εκατό νεκροί, χίλιοι νεκροί


Υπάρχει εκεί έξω κανείς;


Θα ακούσει κανείς;


Μακάρι να μπορούσα να θρηνήσω εκεί τα σωματά τους


Μακάρι να μπορούσα να τρέξω ξυπόλυτη σε κάθε καταυλισμό προσφύγων και να αγκαλιάσω κάθε παιδί, να του κλείσω τ΄αυτιά ώστε να μην αναγκάζεται να ακούει τους ήχους από τις βόμβες για το υπόλοιπο της ζωής του, σαν κι εμένα


Σήμερα, το σώμα μου ήταν μια τηλεοπτική σφαγή


Και ακούστε να σας πω,


Τίποτε δεν έκαναν ποτέ τα ψηφίσματα του ΟΗΕ γι’αυτό


Και κανένα ηχητικό, κανένα ηχητικό, κανένα ηχητικό δε θα τους φέρει πίσω


Κανένα ηχητικό δεν μπορεί να διορθώσει την κατάσταση


Διδάσκουμε ζωή, κύριε


Διδάσκουμε ζωή, κύριε


Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ζωή."

(ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά Jaquou Utopie)

* Η Rafeef Ziadah σήμερα ζει στον Καναδά με ιδιαίτερη συμμετοχή στο αντιπολεμικό κίνημα  και στα καλλιτεχνικά – ακαδημαϊκά δρώμενα της νέας ριζοσπαστικής διανόησης.

Πηγή:ilesxi

Ο Βασιλικός, σκην.: Σπύρος Ευαγγελάτος, Εθνικό θέατρο, Νέα Σκηνή

Η συμβολή του Σπύρου Ευαγγελάτου στο ελληνικό θέατρο είναι τεράστια.  Μετά την αναστολή της λειτουργίας του Αμφι-θεάτρου , ο σκηνοθέτης βρήκε στέγη στο Εθνικό θέατρο. Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα την τελευταία του δουλειά στον «Βασιλικό», το «σημαντικότατο» κατά τον Αγγελο Τερζάκη έργο του Αντωνίου Μάτεσι.

Ο «Βασιλικός» γράφτηκε στα 1829 - 1830. Πρόκειται για πεντάπρακτο δράμα γραμμένο σε πεζό λόγο και απλή γλώσσα, βαθιά επιρεασμένο από τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα της εποχής του. Το κείμενο συνοψίζει τις θέσεις του Διαφωτισμού, αναπλάθοντας τα ήθη της τότε ενετοκρατούμενης Ζακύνθου.  Η πρώτη του παράσταση δόθηκε το 1832 στη Ζάκυνθο από έναν ερασιτεχνικό θίασο. Παρά τον έντονο κοινωνικό του προβληματισμό, το έργο αγνοήθηκε στην εποχή του. Η αξία του για την ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου επισημάνθηκε μόνο στον αιώνα μας.

Η δράση του έργου τοποθετείται στο νησί της Ζακύνθου, στο αρχοντικό του Δαρείου Ρονκάλα, ένα από τα παλαιότερα και ισχυρότερα σπίτια του νησιού. Το έργο ξεκινάει όταν ο Φιλιππάκης, φτωχός νέος, συναντάει κατά τη διάρκεια Ζακυνθινού καρναβαλιού, μεταμφιεσμένη την Γαρουφαλλιά, την κόρη του άρχοντα Ρονκάλα, και χωρίς να τη γνωρίζει, την αναγκάζει να του παραδοθεί. Όταν αποκαλύπτεται ποια είναι, συνδέεται συναισθηματικά μαζί της και αποφασίζει να την παντρευτεί για ν' αποκαταστήσει την τιμή της, αφού μάλιστα εκείνη βρίσκεται ήδη σε κατάσταση εγκυμοσύνης.

Η αρχόντισσα μητέρα, την οποία υποδύεται καταπληκτικά η Κατερίνα Χέλμη, προσπαθεί να βρει λύση στην απρόβλεπτη οικογενειακή περιπέτεια, ενώ ο αδερφός της αρχοντοπούλας, ο Δραγανίνος, νέος με προοδευτικές ιδέες και ιδανικά, συγχωρεί το σφάλμα, στέκεται στο πλευρό της αδελφής του και προσπαθεί να πείσει τον πατέρα του να συγκατατεθεί στο γάμο.

Με αφορμή την ερωτική ιστορία ανάμεσα στους νέους, ο Μάτεσις παρουσιάζει την έντονη σύγκρουση δύο κόσμων, της παλιάς συντηρητικής φεουδαρχικής τάξης και της νέας αστικής κοινωνίας. Ο πατέρας, τον οποίο ενσαρκώνει άψογα ο Νικήτας Τσακίρογλου, αρνείται να δώσει την κόρη του σε άνθρωπο που δεν ανήκει σε αριστοκρατική γενιά, τον οποίο μάλιστα απειλεί να σκοτώσει, επειδή σκέφτηκε να πάρει από το παράθυρο του μια γλάστρα βασιλικό. 

Εκτός από την σύγκρουση των δύο διαφορετικών κόσμων, γινόμαστε θεατές και της σύγκρουσης του χάσματος των γενεών ανάμεσα στον πλούσιο ευγενή και στο θυμό του γιου του, ο οποίος αντιπροσωπεύει ένα νέο φιλελεύθερο κόσμο με ιδανικά. Οι συγκρίσεις με τη σημερινή εποχή είναι αναπόφευκτες. Και τότε επικρατούσαν οι κοινωνικές αντιθέσεις, η οικογενειοκρατία, η αδικία. Δεν χρειάζονται λόγια για την εξαιρετική σκηνοθετική προσέγγιση του έργου, όπως και για τα κουστούμια της παράστασης, τα οποία επιλέκτηκαν ως προς τα έτη συγγραφής του έργου και μας μεταφέρουν σε αυτή.

Ο Μάτεσις απαλύνει τη δραματική ένταση της πλοκής, εντάσσοντας σε αυτήν με μαεστρία κωμικά επεισόδια και ζακυνθινές μελωδίες. Η καταδίκη των προκαταλήψεων και το όραμα μιας δικαιότερης κοινωνίας αποτελούν τα κεντρικά ζητήματα του έργου, που δίκαια χαρακτηρίζεται ο θεμέλιος λίθος του νέου ελληνικού θεάτρου. 

Σημείωμα του σκηνοθέτη : 
Ο Βασιλικός είναι ένα από τα εντελώς κορυφαία κείμενα του νεοελληνικού θεάτρου. Πρόκειται για μια «δραματική κωμωδία», όπου προβάλλονται αγώνες για ιδεολογική ανάπλαση της κοινωνίας, χυμώδη ερωτικά μοτίβα κι ένα εκπληκτικό χιούμορ, που δεν εξαντλείται στις καθαρά κωμικές σκηνές αλλά «υπόγεια» διαβρώνει και σχολιάζει την όλη σύνθεση. Και η γλώσσα του διαθέτει συναρπαστική γοητεία. Είναι ένα «μοντέρνο» έργο με «παλαιό κοστούμι», που επιδιώξαμε να εμφανίζεται «καινούργιας ραφής».

Εθνικό θέατρο, Κτίριο Τσίλλερ-κεντρική σκηνή

Tο τέλος της πόλης

«Δεν θέλω πια να σκέφτομαι. Δε θέλω να καταλαβαίνω τίποτα. Δεν θέλω να κατασπαράσσω τον εαυτό μου. Έτσι κι αλλιώς ο καθένας πεθαίνει με τις δικές του δοκιμασίες. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Έτσι ζω με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Θέλω να σταματήσει η ταχύτητα της σκέψης μου. Δε θέλω να σταματήσει η ταχύτητα της πτώσης μου. Κάποιες φορές… με κάποια άτομα… μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου… ιδίως μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου… επιδεικτικότατα… σαν ένα τίμημα… σαν ένα μυστήριο… ανεβαίνοντας στο πιο ψηλό σημείο… απ’ όπου μπορώ να παρακολουθήσω τον εαυτό μου, χωρίς να ελέγχω καθόλου τον εαυτό μου, και ελέγχοντας τον καθ’ ολοκληρία, ζω μια θεόγυμνη πραγματικότητα. Ζω με την αυταπάτη της πραγματικότητας. Τα πάντα τα φαντάζομαι πραγματικά, τα φαντάζομαι αληθινά. Όπως έφτασα στο σημείο να ταυτίζω την κάθε δυστυχία με το φασισμό. Παρακολουθώ τον εαυτό μου με το πιο κριτικό μου βλέμμα, από το πιο ψηλό σημείο. Και οπωσδήποτε μέσα από τα χαχανητά μου πρέπει να βγαίνουν κραυγές νίκης. Στις πιο μικρές λεπτομέρειες ανακαλύπτω μεγάλες ζωές, μεγάλα μυθιστορήματα. Κάθε ιστορία είναι πλέον ένα μυθιστόρημα. Κάθε μυθιστόρημα κατακερματισμένες παραβολές… Ετούτος ο τόπος είναι ένα μυθιστόρημα πεντακοσίων χρόνων. (Δεν τον γκρεμίζουν, γιατί θεωρείται έργο ιστορικής αξίας, την ιστορία δεν τη γκρεμίζουν).»

Απόσπασμα από το βιβλίο "Το τέλος της Πόλης" του Μουρατχάν Μουνγκάν, Τούρκου συγγραφέα της νεότερης γενιάς, όπου παρουσιάζεται το μωσαϊκό "μιας ιστορικής πόλης που δεν μπορεί να συμβιβάσει το ένδοξο παρελθόν με το αβέβαιο μέλλον της"...  


Μουρατχάν Μουνγκάν, "Το τέλος της Πόλης", Εκδόσεις Καστανιώτη 2001.