...αμφι-θεάτρου σκέψεις...

Χτες διοργανώθηκε η πρώτη μέρα του παζαριού στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου. Δε μπορώ να καταλάβω, γιατί ο Γερουλάνος δε δέχτηκε να συναντηθεί με το σκηνοθέτη.  Ας δεχτούμε ότι δε μπορούσε να στηριχτεί οικονομικά το θέατρο (αν και όλοι ξέρουμε ότι την ίδια στιγμή διατίθενται ποσά για άλλα, όχι τόσο ουσιαστικά προγράμματα). Δε μπορούσε όμως να αφιερώσει ούτε μισή ώρα για να συναντηθεί και να μιλήσει με ένα τόσο σημαντικό άνθρωπο του θεάτρου, όπως είναι ο κ.Ευαγγελάτος; Σκέφτομαι ότι ο κ. Ευαγγελάτος έχει ξεχωρίσει και διακριθεί για το πολύχρονο έργο του. Αντίθετα, τον κ. Γερουλάνο θα τον θυμόμαστε για το κλείσιμο θεάτρων, μουσείων (-κινδυνεύει για άμεσο κλείσιμο και το "Θεατρικό Μουσείο" -).  Μα επιτρέψτε μου, θα τον θυμόμαστε και για την αδικαιολόγητη αδιαφορία του προς ανθρώπους με σημαντική προσφορά, άξιοι μόνο σεβασμού.

Αν και ο χρόνος αυτή την περίοδο είναι αρκετά πιεσμένος (γι'αυτό τα κλειστά σχόλια, η απουσία μου από τα blogs σας), χτες μόλις άνοιξαν οι πόρτες του θεάτρου, εννοείται  ήμασταν εκεί...

Ο χώρος γεμάτος από κόσμο. Μια ατμόσφαιρα περίεργη. Μπροστά μας βρίσκονταν αντικείμενα της ιστορίας ενός από των πιο σημαντικών θεάτρων της Αθήνας. Αφίσες, σκηνικά, κουστούμια, προγράμματα των παραστάσεων.

Εκεί μπροστά μας, διάσπαρτα... προς πώληση...

Κάθε ένα συνδεδεμένο με μια ανάμνηση...

Κομμάτια κάποιας από τις μοναδικές παραστάσεις του θεάτρου...

...σε κούτες μπροστά μας τα προγράμματα των παραστάσεων,   

αυτά τα τόσο επιμορφωτικά και ξεχωριστά που λάνσαρε το Αμφιθέατρο.

...με τα κείμενα των έργων, φωτογραφίες και αναλύσεις...

Πόσοι άνθρωποι έχουν γαλουχηθεί σε αυτόν το χώρο...

Πόσοι συγκινήθηκαν, παρακινήθηκαν, είδανε μια παράσταση που στάθηκε ικανή να αλλάξουν ρότα στη ζωή και στη σκέψη τους...

Η μοναδική δύναμη του θεάτρου, που μπορεί να σε πάει από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη, από την κόλαση στον παράδεισο,
από το τώρα στο χθες, ενίοτε στο αύριο...

Μια ματιά στην ιστορία, στο παρελθόν της Αθήνας...

Στην αρχαία Ελλάδα, η «πόλις» των Αθηνών, υπό το καθεστώς της δημοκρατίας, δεν φειδόταν φροντίδων για τη λει­τουργία του θεάτρου. Το αθηναϊκό θέατρο ήταν ενσωματωμένο στις δημόσιες εορτές, διοργανωμένες για να έχει ο λαός ευκαιρίες ανα­ψυχής υψηλού επιπέδου.  Το θέατρο στο αθηναϊκό δήμο είχε κυρίως το ρόλο να παρέχει στους Αθηναίους ηθική διδαχή και πολιτική παιδεία.  Άλλωστε, και σύμφωνα με την επίσημη ορο­λογία, ο δραματικός ποιητής «εδίδασκε».   

Η πόλις επένδυε στο θέατρο, γιατί πίστευε ότι βοηθούσε στην καλ­λιέργεια της ηθικής ευαισθησίας και της νοημοσύνης των πολιτών, οπότε και στη βελτίωση του πολιτικού τους φρονήματος.  Επίσης, ήταν μεγάλη η συμβολή του, στην ανάπτυξη της ικανότητας των πολιτών να μπορούν να εκφέρουν πολιτική γνώμη. 

Ο ‘θεωρικός’ μισθός ήταν η δαπάνη που κατέβαλε το αθηναϊκό κράτος ώστε ακόμη και οι πιο πτωχοί πολίτες να μπορούν να παρακολουθούν δωρεάν τις θεατρικές παραστάσεις. Κίνηση που φανερώνει το μεγαλείο της αθηναϊκής δημοκρατίας και την έγνοια της για όλους τους πολίτες. Δυστυχώς η ολιγαρχία, απαγόρευσε το εποικοδομητικό θεσμό του θεάτρου και αντί αυτού επέβαλε τη διασκέδαση μέσω του ιπποδρόμου. Συχνά, όπως στην αρχαία Σπάρτη, οι κυρίαρχες τάξεις παρακινούσαν το λαό στην κατανάλωση φθηνού θεάματος, ενώ αυτές κατείχαν μόνο για τον εαυτό τους την υψηλή τέχνη.

Μετά από αυτή την αναδρομή.. με τις αναμφίβολες συγκρίσεις της, επανερχόμαστε όμως στο σήμερα... 

Στην παραπάνω φωτογραφία κάποια από τα προγράμματα που είχα την τύχη να αγοράσω από το παζάρι. Μερικά από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της παγκόσμιας δραματουργίας σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές..

Το παζάρι θα συνεχιστεί σήμερα (8/5), αλλά και το επόμενο σαββατοκύριακο (14,15/5).. Όσοι πιστοί θεατρόφιλοι.. προλάβετε..

**Αναμένουμε την επιστροφή του κ. Ευαγγελάτου.. Τέτοιοι θεατράνθρωποι σίγουρα δεν λυγίζουν εύκολα**

Η τριλογία του παραθερισμού, Εθνικό Θέατρο

Η τριλογία του παραθερισμού, Κάρλο Γκολντόνι

Ο Κάρλο Γκολντόνι,  στα τρία έργα που αποτελούν την Τριλογία του παραθερισμού (Η μανία του παραθερισμού, Οι περιπέτειες του παραθερισμού και Το τέλος του παραθερισμού), σατιρίζει με χιούμορ και ειρωνεία τη μανία των συμπατριωτών του για πολυτελή παραθερισμό και μια ζωή γεμάτη ματαιοδοξία, αυτοπροβολή και κοινωνική αναγνώριση, όταν μάλιστα βουλιάζουν στα χρέη.  Μια τραγελαφική παρωδία των ελληνικών νεοπλουτίστικων ηθών του παραθερισμού που αναπαράγουν τα lifestyle περιοδικά.

O Βενετός δραματουργός χαρακτηρίζει τη ματαιοδοξία ως «μανία και διαταραχή».   Όμως, από τα μέσα του 18ου αιώνα, όταν γράφτηκε η Τριλογία του παραθερισμού, μέχρι τις μέρες μας, ορισμένες νοοτροπίες παραμένουν ίδιες, υπονομεύοντας την αξιοπρέπεια και ταπεινώνοντας την ανθρώπινη υπόσταση.

Η αντιστοίχηση με την Ελλάδα του 2011 δεν είναι καθόλου τυχαία. Πρόκειται για μια καυτή σάτιρα της ματαιοδοξίας, του ναρκισσισμού, της αρρωστημένης τρέλας για επιδειξιoμανία και πλούτο.

Ίσως μόνο αρνητικό στοιχείο της παράστασης, η μεγάλη χρονική διάρκεια, ειδικά στο δεύτερο μέρος. Την επίκαιρη αυτή κωμωδία του Γκολντόνι σκηνοθετεί ο Νίκος Μαστοράκης, διαθέτοντας ένα σπουδαίο επιτελείο συνεργατών. Ξεχωρίζουν οι ερμηνείες του Δημήτρη Πιατά, της Μάγιας Λυμπεροπούλου και του Νίκου Ψαρρά.

Η τριλογία του παραθερισμού
Κωμωδία του Κάρλο Γκολντόνι

Εθνικό Θέατρο,

Κτίριο Τσίλλερ, κεντρική σκηνή

Τελευταία παράσταση: 15/05/2011

Σκηνοθεσία: Ν. Μαστοράκης

Διανομή: Τζακίντα Εύη Σαουλίδου, Λεονάρντο Γιάννος Περλέγκας , Πατέρας της Τζακίντα, Φίλιππο Δημήτρης Πιατάς , Θεία της Τζακίντα, Σαμπίνα Μάγια Λυμπεροπούλου, Αδελφή του Λεονάρντο, Βιττόρια Έμιλυ Κολιανδρή , Γκουλιέλμο Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Φερντινάντο Νίκος Ψαρράς , Ροζίνα Γιωργιάννα Νταλάρα / Νεφέλη Κουρή , Τονίνο Γιωργής Τσουρής, Μπριτζίντα Λένα Παπαληγούρα, Πάολο Νίκος Χατζόπουλος, Κοστάντσα Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη

ο Σπύρος Βασιλείου και το Θέατρο, Μουσείο Μπενάκη

Το Μουσείο Μπενάκη σε συνεργασία με το Atelier Σπύρου Βασίλειου (1903-1985) παρουσιάζει την έκθεση «Ο Σπύρος Βασιλείου και το θέατρο»...

Η έκθεση έχει σκοπό να αναδείξει τις σημαντικότερες στιγμές της πολύχρονης διαδρομής του ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου στο θέατρο (από το 1929 έως το 1984)...

...καθώς και τη συμβολή του ως ενός από τους δημοφιλέστερους καλλιτέχνες της γενιάς του ’30 στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής σκηνικής αισθητικής...

Πενήντα πέντε χρόνια στο θέατρο προσπάθησε να χωρέσει η έκθεση του θεατρικού Σπύρου Βασιλείου στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς...

...περιλαμβάνει επιλεγμένες πλαστικές και ζωγραφικές μακέτες, κοστούμια, φωτογραφικό υλικό, κείμενα υποδοχής, κείμενα του καλλιτέχνη, αφίσες και θεατρικά προγράμματα...

...από τις 127 θεατρικές παραγωγές που υπέγραψε και τις έξι ταινίες, στις οποίες είχε την καλλιτεχνική επιλογή...

Η έκθεση φιλοδοξεί να μας γνωρίσει το σκηνογράφο, τον καλλιτέχνη που αγαπούσε το θέατρο, το συνεργάτη της Ραλλούς Μάνου και του Ελληνικού Χοροδράματος...

...το ζωγράφο που έδωσε πολύ χρώμα στο θέατρο, καθώς υπήρξε ένας από τους παραγωγικότερους ζωγράφους-σκηνογράφους της γενιάς του ’30...

Την έκθεση συνοδεύει ομώνυμη εικονογραφημένη έκδοση, η οποία περιλαμβάνει το χρονολόγιο του Σπύρου Βασιλείου, την πλήρη παραστασιογραφία και φιλμογραφία του, καθώς και ένα πρωτότυπο κείμενο της επιμελήτριας της έκθεσης, Ίλιας Λακίδου. Ακολουθεί ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του καταλόγου :

«Το κύριο σκηνογραφικό έργο του Βασιλείου συγκεντρώνεται στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο. Τότε συγκροτείται το αναγνωρίσιμο ύφος του, παράλληλα με το ζωγραφικό,

...και την ίδια χρονική στιγμή συμπλέει με τους άλλους ζωγράφους της γενιάς του ’30 στους κόλπους του Ελληνικού Χοροδράματος...

Οι αντιπροσωπευτικές σκηνογραφικές καταθέσεις του Βασιλείου και οι πιο χαρακτηριστικές του Ελληνικού Χοροδράματος αφορούν υπαίθριες παραγωγές, είτε σε γραφικές, ιστορικές και αναλλοίωτες ακόμη, αλλά δυνάμει τουριστικά αξιοποιήσιμες,

περιοχές είτε στο χώρο του κηποθεάτρου, το φτηνό υποκατάστατο του locus amenus, του εσωτερικού μετανάστη και νεοφώτιστου κατοίκου της Αθήνας.

Ο υπαίθριος θεατρικός χώρος, ο λαϊκός λόγω της δυνητικά καθολικής προσβασιμότητας που τον διακρίνει και ο πλησιέστερος στα ιδανικά της ελληνικής ιδιαιτερότητας, μορφώνεται σε ένα αρραγές σύμπαν με ένα σύνολο σκηνογραφικών διατυπώσεων που δεν μπορούν να νοηθούν έξω από αυτόν.

Έτσι, η αισθητική της σκηνογραφίας του Σπύρου Βασιλείου και της γενιάς του ’30 οικοδομεί την εικόνα του εθνικού χώρου, το ιδανικό περιβάλλον της εθνικής ταυτότητας όπου το κοινό,

υπό την έγκριση της καθεστωτικής ιδεολογίας, ταξινομεί τις μνήμες του και αντιλαμβάνεται το περιεχόμενο του οικονομικά προσφορότερου μέλλοντός του. […]

Η δημιουργία μιας εθνικής σκηνογραφικής αισθητικής ήταν το τελικό απότοκο της εμπλοκής του Βασιλείου και των υπόλοιπων ζωγράφων της γενιάς του ’30 με τα θεατρικά πράγματα.[…] »

Ο ζωγράφος εργάστηκε πάντα σε αναλογία με τις αισθητικές αξιώσεις της εκάστοτε χρονικής περιόδου ή των εκάστοτε θιάσων, αλλά και ανάλογα με τα μέσα, τεχνικά και οικονομικά, που είχε στη διάθεσή του.

Μουσείο Μπενάκη

Κτήριο Οδού Πειραιώς, Πειραιώς 138

Διάρκεια: 23 Μαρτίου – 15 Μαΐου 2011.

Ωράριο λειτουργίας: Τετάρτη, Πέμπτη, Κυριακή: 10.00-18.00, Παρασκευή, Σάββατο: 10.00-22.00, Δευτέρα, Τρίτη: Κλειστά

Τηλ. 210 3453111

ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΜΑΪΟΥ, 11:00 ΣΥΝΑΥΛΙΑ - ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΟΡΧΗΣΤΡΩΝ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΠΟΔΕΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ

ΠΟΛΙΣ > ΠΟΛΙΤΗΣ > ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ = CIVILISATION

Η αντιστοίχιση του όρου έγινε για πρώτη φορά από τον Αδαμάντιο Κοραή.

"Ο πολιτισμός αποτελεί έκφραση της ζωής του ανθρώπου και σύνθετο σύνολο, που περιλαμβάνει τη γνώση, την πίστη, την τέχνη, το νόμο, τα ήθη και τα έθιμα και άλλες δεξιότητες που απέκτησε ο άνθρωπος ως μέλος μιας κοινωνικής ομάδας" (Edward Burnet Tylor, Βρετανός Εθνολόγος)

Ο Κάρλ Λάμπρεχτ (Karl Lambrecht), ιστορικός της σχολής της Λειψίας, εφηύρε την έννοια της “λαϊκής ψυχής” (Volksseele) η οποία θεωρεί ότι περιγράφει την πολιτιστική σύνθεση κάθε λαού. Η προοδευτική εξέλιξη του λαϊκού αυτού εγγενούς συστατικού περνάει μέσα από διάφορες «πολιτιστικές εποχές», που οδηγούν στη συγκρότηση κράτους και στο σχηματισμό πολιτιστικής εθνικής ταυτότητας. Σημαντικό παράγοντα συγκριτικής αξιολόγησης του πολιτισμού αποτελεί το τυπικό πλαίσιο του "γίγνεσθαι" κάθε λαού.

Τέχνη ονομάζεται το σύνολο της ανθρώπινης δημιουργίας με βάση την πνευματική κατανόηση, επεξεργασία και ανάπλαση, κοινών εμπειριών της καθημερινής ζωής σε σχέση με το κοινωνικό, πολιτισμικό, ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο από το οποίο διέπονται.

Η διαδικασία, η οργάνωση, η έμπνευση με σκοπό την προσπάθεια αποτύπωσης των αισθήσεων αλλά και των συναισθημάτων, αποτελούν βασικό στοιχείο έκφρασης της Τέχνης.

"H τέχνη μοιάζει με κοινωνικό φαινόμενο, αλλά στην ουσία είναι ένα σχεδόν φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν ηφαιστειακή εκτόνωση. Δεν καταγράφει την ιστορία ούτε κάνει ιστορία, ούτε προηγείται της εποχής της ούτε την ακολουθεί. H τέχνη είναι ο έρωτας, με την πλατύτερη σημασία της λέξης, είναι η έκφραση και το ξεχείλισμα μιας πληρότητας. Δεν υπακούει σε θεωρίες, τις οποίες διαψεύδει μονίμως, έχει δική της λογική και δεν ερμηνεύεται με λόγια. H τέχνη δεν είναι μαχητική ή ήρεμη, αλλά είναι σαν τον άνεμο, που άλλοτε είναι άγριος και δυνατός και άλλοτε γαλήνιος."
Δημήτρης Μυταράς, ζωγράφος.

Κι όμως, σ΄ αυτήν την δύσκολή εποχή που ζούμε, ο Πολιτισμός, η Τέχνη, υφίστανται περικοπές. Πώς μπορεί ένας λαός να βγει από το τέλμα, να ξεφύγει από την πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική κρίση στην οποία έχει περιέλθει;

Μόνο αν το κράτος επενδύσει στον Πολιτισμό και την Παιδεία.

Κόντρα σε ό,τι μας καταρρακώνει σαν ανθρώπους,
κόντρα σε ότι μας τσαλακώνει σαν πολίτες,
κόντρα σε ότι μας ισοπεδώνει σαν καλλιτέχνες,
σαν οντότητες που ασχολούνται με την τέχνη και τον πολιτισμό,
εμείς προτάσσουμε Τέχνη και Πολιτισμό.

Εμείς προτάσσουμε Μουσική, γιατί μια κοινωνία χωρίς μουσική είναι μια κοινωνία άηχη, είναι μια κοινωνία καταδικασμένη στη σιωπή, είναι μια κοινωνία νεκρή.

Την Κυριακή 8 Μαϊου 2011 στις 11:00 το πρωί, στους πρόποδες της Ακρόπολης Αθηνών, στον Άρειο Πάγο,

οι ορχήστρες και οι χορωδίες που ανήκουν στο Υπουργείο Πολιτισμού,
προσφέρουν ένα δίωρο δωρεάν μουσικής.

Είναι η δική μας αντίδραση στην εξαθλίωση,
είναι το δικό μας όχι στις περικοπές του Πολιτισμού.
Το ΟΧΙ των εργαζομένων του Υπουργείου Πολιτισμού.

Συμμετέχουν:

ΚΡΑΤΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΛΥΡΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΕΡΤ

ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΡΤ

ΧΟΡΩΔΙΑ ΕΡΤ

Η εκδήλωση γίνεται υπο την αιγίδα των Ομοσπονδιών των εργαζομένων στο Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού (Π.Ο.Ε.-ΥΠ.ΠΟ.Τ) και των εργαζομένων στην ΕΡΤ (Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ.). Οι δυο Ομοσπονδίες σηκώνουν και όλο το βάρος της διοργάνωσης.

Στην κρίση εμείς απαντάμε με Τέχνη.
Στην κρίση εμείς απαντάμε με Πολιτισμό.
Στην κρίση εμείς απαντάμε με Μουσική. 
Ελάτε όλοι την Κυριακή το πρωί στην είσοδο της Ακρόπολης να διατρανώσουμε πολιτισμένα με μουσική:

Όχι στην συρρίκνωση του Πολιτισμού.
Όχι στη συρρίκνωση της Τέχνης.
Όχι στη συρρίκνωση της Ζωής.

Καλό ταξίδι "καλέ μας άνθρωπε"..

Ένας από τους σημαντικότερους και πιο αγαπημένους ηθοποιούς, 'έφυγε' από κοντά μας. Ο Θανάσης Βέγγος, γεννήθηκε στο Νέο Φάληρο, στις 29 Μαΐου του 1927. Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, εργαζόταν στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού και ήταν ήρωας της αντίστασης. Μετά τον πόλεμο εκδιώχθηκε από την δουλειά του, εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων. Γεγονός που προκάλεσε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια του Θανάση και ο ίδιος αναγκάστηκε για πολλά χρόνια να ασχολείται με επεξεργασίες δερμάτων, ενώ παράλληλα έκανε διάφορα μικροθελήματα στη γειτονιά του.

Κατά τα ταραγμένα χρόνια του εμφύλιου υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Μακρόνησο και όταν απολύθηκε έκανε διάφορες δουλειές για τα προς τα ζην.

Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Παντελής Βούλγαρης βρήκαν στο πρόσωπο του τον αρχετυπικό άνθρωπο του λαού που σε μεγάλη ηλικία πια και έχοντας ταλαιπωρηθεί στο νεανικό του βίο γίνεται σοφός.

Ο Θανάσης Βέγγος δεν σπούδασε υποκριτική, υπήρξε αυτοδίδακτος. Το 1959 πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού όχι από Σχολή αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή.


Ακολουθεί ένα απόσπασμα από την ταινία.."Το βλέμμα του Οδυσσέα",  με κάποιες προφητικές (;) λέξεις από το Θανάση Βέγγο..

"Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει...

Πεθαίνουμε σαν λαός... Κάναμε τον κύκλο μας...

Δε ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Πεθαίνουμε.

Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα,

γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο..."

Καλό ταξίδι "καλέ μας άνθρωπε"..

Παζάρι στο Αμφι-Θέατρο

Παζάρι με αντικείμενα από την πολλών δεκαετιών ιστορία του κάνει 
το Αμφι-θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου

Για δύο Σαββατοκύριακα (7-8 και 14-15 Μαΐου) το Αμφι-Θέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου προσκαλεί το θεατρόφιλο κοινό σε ένα μοναδικό bazaar. Μεταξύ άλλων θα διατεθούν αντικείμενα και κοστούμια από παραστάσεις, αφίσες και φυσικά σπάνια προγράμματα από τη συλλογή του Αμφι-Θεάτρου, που περιέχουν ολόκληρα τα κείμενα των έργων. Το Αμφι-Θέατρο καθιέρωσε πρώτο, το 1975, την έκδοση προγραμμάτων υψηλής αισθητικής και πλούσιου περιεχομένου, που έγιναν ιδιαιτέρως αγαπητά όχι μόνο από τους θεατρόφιλους αλλά και από το ευρύτερο κοινό. Ορισμένα από αυτά τα προγράμματα αποτελούν τη μοναδική έκδοση ή διασκευή των έργων.

• Η συλλογή της θρυλικής σκηνής πλέον στη διάθεση των θεατρόφιλων

Ώρες λειτουργίας: 12 το μεσημέρι έως 6 το απόγευμα
Αδριανού 111 Πλάκα, τηλ. 210-3233644

Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι ανεργία

Πρωτομαγιά. Κάποτε διεκδίκησαν μια καλύτερη ζωή. Έβαλαν μπροστά τα κορμιά τους, αγωνίστηκαν για όλους. Όχι μόνο για τον εαυτό τους, τo δικό τους συμφέρον, αλλά ανεξαιρέτως για όλους. Για όλους.

Τον Μάη του 1886 οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους διεκδικώντας 8ωρο, Κυριακή αργία, κρατική ασφάλιση και καλύτερες συνθήκες εργασίας, με το σύνθημα : "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο".

Δεν διαφυλάχτηκε η κληρονομιά τους. Δεν εισακούστηκε το μήνυμα που τότε έστειλαν. Κινδυνεύουμε να χάσουμε ξανά, όλα όσα εκείνοι κέρδισαν. Επιπλέον, κινδυνεύουμε να ζήσουμε ως αποβλακωμένοι και χαϊβάνια.

Τίθεται το ερώτημα.

Μπορείς να προβληματιστείς, να αγγίξεις το χέρι του διπλανού, να μεταλαμπαδεύσεις τις ιδέες σου, τον πόθο και την ανάγκη για αλλαγή,

ή προτιμάς να ανοίξεις την τηλεόραση, να βάλεις δυνατά την ένταση και να ξεχαστείς με το παραμύθι άλλων;

Και έτσι, "έζησαν εκείνοι καλά" και εμείς (;) ..... κάλλιστα!

Καλό μήνα σε όλους!

----

Υ.Γ. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα σχόλια σας, δίνουν άλλο νόημα σε κάθε ανάρτηση, αλλά αναγκάζομαι - λόγω πίεσης, έλλειψης χρόνου - για το επόμενο διάστημα να παραμείνουν κλειστά.  Οι αναρτήσεις στο blog θα συνεχιστούν κανονικά και όποτε προλαβαίνω θα περνώ από τα δικά σας.  

Θα μου λείψετε πολύ. Το Email μου εννοείται παραμένει στη διάθεση όποιου από εσάς επιθυμεί να μου στείλει το οτιδήποτε και θα του απαντήσω με την πρώτη ευκαιρία. Τα λέμε ξανά σύντομα όπως πριν! Να είστε όλοι καλά!

ο Ζωγράφος της Θάλασσας : Ιωάννης Αλταμούρας, Μουσείο Μπενάκη

Μεγάλη αναδρομική έκθεση αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του σπουδαίου ζωγράφου Ιωάννη Αλταμούρα (1852-1878) παρουσιάζεται έως και τις 22 Μαΐου στο Μουσείο Μπενάκη...

«Ιωάννης Αλταμούρας – Θρύλος στη ζωή και στην τέχνη» είναι ο τίτλος της έκθεσης. Aφιερωμένη σε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, ο οποίος όμως δεν πρόλαβε να ξετυλίξει το εύρος του ταλέντου του, αφού πέθανε αρκετά νέος μόλις 26 χρόνων.

Ο Ιωάννης Αλταμούρας ήταν γιος της πρώτης Ελληνίδας ζωγράφου, της Ελένης Μπούκουρα και του Σαβιέρο Αλταμούρα.

Με γονείς δύο ζωγράφους, επόμενο ήταν ο Ιωάννης Αλταμούρας να εξελιχθεί σε καλλιτεχνικό φαινόμενο. Γεννήθηκε στην Νεάπολη της Ιταλίας το 1852, όπου έλαβε τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής.

Γόνος μιας τολμηρής Σπετσιώτισσας, της Ελένης Μπούκουρα, η οποία ήθελε να γίνει ζωγράφος και ντύθηκε άνδρας για να παρακάμψει την απαγόρευση φοίτησης κοριτσιών στις Ακαδημίες Τέχνης της Ιταλίας, εκείνη την εποχή.  

Ντυμένη άντρας και με το όνομα Χρυσίνης Μπούκουρας πήγε στη Νάπολη για να σπουδάσει ζωγραφική...  

 

Ο πατέρας του, ζωγράφος Φραντσέσκο Σαβέριο Αλταμούρα, μαγεύτηκε απ’ τον όμορφο νεαρό που του προέκυψε εν τέλει γυναίκα και έκανε μαζί της τρία παιδιά.

 

Το ζευγάρι χώρισε νωρίς και η τολμηρή Ελληνίδα με τα παιδιά της επέστρεψε στις Σπέτσες, όπου τα μεγάλωσε μόνη της. 

Η Ελένη Μπούκουρα υπήρξε σπουδαία ζωγράφος. Δυστυχώς σήμερα έχουμε στα χέρια μας μόνο επτά έργα της. Τα υπόλοιπα τα κατέστρεψε μόνη της, καίγοντας τα από απελπισία. Επίσης υπάρχουν τέσσερα άλμπουμ με σπουδές από ναούς και τοποθεσίες στην Ιταλία. Έχει αντιγράψει έργα του Τζιότο και του Πάολο Ουτσέλο. 

 

 Δίδαξε ζωγραφική και στα παιδιά της. Τα πρώτα έργα που έχει κάνει ο Ιωάννης στις Σπέτσες, έγιναν με δάσκαλο τη μάνα του. Εκεί ο Ιωάννης Αλταμούρας ζωγράφισε μερικά από τα σπουδαιότερα έργα του, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν οι θαλασσογραφίες του.

Γίνεται δεκτός στην Σχολή των Τεχνών (την μετέπειτα «Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών» της Αθήνας), όπου μελέτησε ζωγραφική κοντά στον Νικηφόρο Λύτρα κατά τη διετία 1871–1872. Με υποτροφία του βασιλιά Γεωργίου Α΄, συνέχισε τις σπουδές του στην Κοπεγχάγη (1873–1876).

Οι θαλασσογραφίες του δείχνουν ένα ταλέντο ισάξιο του άλλου μεγάλου θαλασσογράφου του 19ου αι., του Κωνσταντίνου Βολανάκη.

Ο Ιωάννης Αλταμούρας θεωρείται ο πρώτος θαλασσογράφος της  νεότερης Ελλάδας και να σκεφθεί κανείς ότι πέθανε τόσο νέος!

Στη Ρέα Γαλανάκη οφείλεται η πληρέστερη αναβίωση της ζωής και του έργου της Ελένης Μπούκουρα στο βραβευμένο βιβλίο της «Ελένη, ή ο Κανένας», ενώ ντοκιμαντέρ για τη ζωή της προβάλλεται στην έκθεση, το οποίο έχει γυρίσει η σκηνοθέτις Κλεώνη Φλέσσα.

Ο Ιωάννης Αλταμούρας προσβλήθηκε από φυματίωση 
και πέθανε το 1878, σε ηλικία 26 ετών.  

 Ο θάνατος του και ο θάνατος της αδελφής του, που είχε συμβεί λίγα χρόνια πριν - επίσης από φυματίωση - οδήγησε τη μητέρα του στο νευρικό κλονισμό και στην τρέλα..

 Στην έκθεση ιδιαίτερα αποκαλυπτικά είναι τα πολύφυλλα τετράδια με σχέδια του ίδιου και της μητέρας του, οι δραματικές, προσωπικές της σημειώσεις, μετά το θάνατο του γιου της, προσωπικά αντικείμενα καθώς και οι φωτογραφίες σε μία από τις οποίες ο Ιωάννης φορά ενδυμασία ναύτη ενώ σε μία άλλη η Ελένη Αλταμούρα φωτογραφίζεται ντυμένη άντρας μπροστά στο καβαλέτο της.

Μια ζωγραφική γεμάτη με θαλασσινά τοπία.  

Μια ζωή ταραχώδης, συναρπαστική, όπως ακριβώς οι απεικονίσεις

της ταραγμένης θάλασσας στους πίνακες του.

Αν και οι τεχνοκριτικοί τον κατατάσσουν στην ακαδημαϊκή "Σχολή του Μονάχου", εντούτοις η φωτεινότητα των έργων του, η διαρκής κίνηση και ο ανοικτός ορίζοντας, αποδεικνύουν ότι ο Αλταμούρας είχε αρχίσει να ξεπερνά την αυστηρή τελειότητα του ακαδημαϊσμού και να στρέφεται προς τον ιμπρεσσιονισμό. 

Η ζωή του Ιωάννη Αλταμούρα (1852-1858) συμπυκνώνει όλα εκείνα τα μοναδικά 

συστατικά που κάνουν μια αφήγηση συναρπαστική...

Δεν είναι μονάχα η υψηλή καλλιτεχνική ποιότητα των έργων του, αλλά και η ιστορία του, ο μύθος αυτού του ζωγράφου και της οικογένειας του, που σε συνεπαίρνει...

Μουσείο Μπενάκη  

(Νέο Κτίριο, Πειραιώς 138, τηλ. 210 345.3111) 

«Ιωάννης Αλταμούρας – Θρύλος στη ζωή και στην τέχνη».

Έως 22 Μαΐου 2011

Ιωάννης Αλταμούρας, wikipedia.org
Καθημερινή
Το βήμα