Η ανατολή της καινούριας ημέρας είναι και η ελπίδα που πρέπει να έχουμε όλοι για μια καλύτερη ζωή.
Μη φοβάσαι στη σκέψη ότι κάποτε η ζωή σου θα τελειώσει.
Τρέμε, όμως, στη σκέψη πως αυτή μπορεί να μην άρχισε ποτέ.
Όταν ανακαλύψουμε πως η ζωή δεν έχει κανένα νόημα,
δεν μένει τίποτα άλλο παρά να της το δώσουμε.
Τούτο είναι ζωή: να μη ζεί κανένας μόνο για τον εαυτό του.
Χωρίς τη φλόγα του ενθουσιασμού τίποτα σπουδαίο
δεν μπορεί να γίνει στη ζωή.
Κάθε ένα εμπόδιο που συναντούμε είναι και μια πρόκληση.
«Συγκρίνω τη ζωή με τις χορδές των μουσικών οργάνων, που πρέπει να τεντώνονται και να ξαναλασκάρουν για ν’ αποδώσουν έναν πιο ευχάριστο ήχο.» Δημόφιλος
«Πίνε και διασκέδαζε. Η ζωή είναι θνητή και μικρός ο χρόνος πάνω στη γη. Αθάνατος είναι ο θάνατος, όταν πλέον κανείς πεθαίνει.» Ανακρέων
Φίλοι μου, έγραψα λίγες σκέψεις για την ζωή..
Εύχομαι να είστε καλά! Να μην αφήσετε τις όμορφες ψυχές σας να αλλοιωθούν ποτέ για κανέναν και για τίποτα!
Το ταξίδι στο χρόνο είναι πάντα άγνωστο, και έτσι όπως ανατρέπει τα πάντα
αρκετές φορές δυσάρεστα, παρόμοια μπορεί να μας φυλάσσει μοναδικά δώρα, να έχουμε την ψυχή δεκτική για να τα ζήσουμε!
Αυτή είναι και η τελευταία ανάρτηση για το 2009. Θέλησα να κλείσω το χρόνο με φωτο από την Αθήνα, ανάμεσα σε αυτές και roadartists ;), ορισμένοι από όσους είδα και με κέντρισαν!
Σας ευχαριστώ από καρδιάς για όσα μοιραστήκαμε αυτόν τον χρόνο! Πολλές αληθινές ευχές για όλους εσάς και τους αγαπημένους σας! Καλή χρονιά!
...ένας κλόουν στην είσοδο του εθνικού κήπου.. ..Μακράν ο καλύτερος roadartist που συνάντησα.. Επειδή μου άρεσε πολύ τον ξαναέβαλα :)
..ξυλοπόδαρος στο Σύνταγμα..
..καταπληκτική μουσική..,πολύ καλός!!!
..σκίτσα..στην Ερμού..
.."διαφορετικά" στολίδια σε φυσικά δέντρα του εθνικού κήπου..
Παραδόξως οι φετινές μέρες των Χριστουγέννων ήταν όμορφες. Γέμισαν με φίλους που άνοιξαν αγκαλιές, που τσούγκρισαν τα ποτήρια τους μαζί μου, που άκουσαν τους φόβους, τα άγχη μου και εγώ τα δικά τους.. Συμφωνήσαμε πως όσα νιώθουμε είναι δικαιολογημένα, για μένα κάποιοι είπανε «τι σόι καλλιτεχνική φύση θα ήσουνα δίχως προβλήματα, δίχως στραβά, αν όλα πηγαίνανε καλά;». Εκείνοι μάλλον το λένε χαριτολογώντας, αλλά εγώ έχω αρχίσει να το πιστεύω.
Δεν κατάλαβα πότε ήρθανε, πότε πέρασαν τα Χριστούγεννα. Τούτες τις μέρες ξαναθυμήθηκα τους λόγους, για τους οποίους λατρεύω το κέντρο! Ήμουν συνεχώς downtown, (πλην μίας εξαίρεσης), σε μπαράκια όπου ο κόσμος είναι ακόμη ακομπλεξάριστος και αισθάνεσαι στον αέρα αυτήν την ατμόσφαιρα ότι ανήκεις κάπου. Η πόλη άδεια, οι περισσότεροι έχουνε φύγει, μου άρεσε πολύ..
Στο σπίτι, το ράδιο συνέχεια ανοικτό, με κολλημένη τη βελόνα στο Μελωδία. Συχνά στο pc έπαιζε το απίστευτο soundtrack του “Il Postino”, με την ποίηση του Pablo Neruda να γεμίζει κάθε γωνιά του δωματίου. Η ποίηση του γαληνεύει την ψυχή, πάντα η ποίηση ταξιδεύει.
Αυτές τις ημέρες το διαδίκτυο και ο τύπος έχει γεμίσει με αφιερώματα για την δεκαετία που τελειώνει. Επιλογές καλύτερων ταινιών, καλύτερων βιβλίων, καλύτερων δίσκων κ.α. Προσωπικά αποφεύγω τις λίστες, τις βαριέμαι.
Σκέφτομαι τις τεράστιες αλλαγές που έφερε αυτή η δεκαετία που σε λίγο τελειώνει.. Το φαντάζεστε πως όταν ξεκινούσε, τα blogs απλά δεν υπήρχαν, τα iPod δεν είχανε κυκλοφορήσει, το youtube δημιουργήθηκε μόλις το 2005 και το facebook αργότερα; Σήμερα σχεδόν κανείς δεν αγοράζει μουσική από δισκοπωλεία, είχαμε ήδη το πρώτο πρόσωπο που ξεχώρισε, δίχως να έχει κυκλοφορήσει cd, απλά μέσω της μουσικής που ανέβασε στο myspace, την Monika. Τεράστιες αλλαγές και σίγουρα δεν μπορούμε να φανταστούμε όσες έρχονται.
Θυμάμαι την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2000. Μαζεμένοι όλοι στο σπίτι.. Λίγα δευτερόλεπτα προτού αλλάξει ο αιώνας, τρέξαμε, ανεβήκαμε στην ταράτσα, για να αντικρίσουμε τον φωταγωγημένο βράχο της Ακρόπολης. Στην στιγμή της αλλαγής του έτους, φαντασμαγορικά πυροτεχνήματα δημιούργησαν ένα μοναδικό θέαμα.. Φάνταζε πως αν άπλωνες τα χέρια θα τα ακουμπούσες.. Η Ακρόπολη λουσμένη σε ένα γαλάζιο φως, δεν την είχα ξαναδεί ομορφότερη. Ο νυχτερινός αττικός ουρανός και αυτός μαζί της γιόρταζε.. Όλα φάνταζαν μοναδικά, όλος ο κόσμος ήταν γεμάτος με αισιοδοξία.Με την αλλαγή του αιώνα, χιλιάδες Αθηναίοι ξεχύθηκαν στους δρόμους, υπήρχε η αίσθηση πως το νέο έτος ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς.
Όσο αισιόδοξα αισθανόμουν τότε, τόσο απαισιόδοξα θα υποδεχτώ τη νέα δεκαετία σε λίγες μέρες. Για το 2010 δεν τρέφω ψευδαισθήσεις, άλλωστε όλοι ξέρουμε σε τι κατάσταση βρισκόμαστε..
Θλίβομαι, γιατί πιστεύω πως η χώρα μου είχε τις περγαμηνές να πρωταγωνιστεί.. Τι να περιμένεις όμως, όταν μια χώρα δεν μπορεί να οργανωθεί, να εκμεταλλευτεί πολύτιμη κληρονομιά, είτε λέγεται ‘πολιτισμός’, είτε τουρισμός, είτε γεωπολιτική θέση, κλίμα κ.α.
Ήταν μια στιγμιαία λάμψη, σαν αυτή των πυροτεχνημάτων των τελετών έναρξης και λήξης της Ολυμπιάδας του 2004, με τις απίστευτες σπατάλες, τα σκάνδαλα, μια δεκαετία που δεν μπόρεσε η χώρα να εξελιχθεί, δεν άρπαξε τις ευκαιρίες και έφτασε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Ένα μέλλον υποθηκευμένο, μιας χώρας παντού υποβαθμισμένης.
Οι περισσότεροι φίλοι σε προσωρινές εργασίες, απολυμένοι, μήνες απλήρωτοι.., με ένα μέλλον αβέβαιο, γνωρίζω πως αρκετοί θα υποδεχτούν το νέο έτος με διχασμένα συναισθήματα.
Εύχομαι να έρθει σύντομα η αναγέννηση για την χώρα μου, για όλους. Ευχή μου – τέτοιες μέρες που είναι – ο καθένας από εσάς να εστιάσει στην ουσία των πραγμάτων, να βρίσκετε τρόπους να ομορφαίνετε τις ζωές σας..
Ελπίζω και το νέο έτος να είμαι δυνατή και να έχω την διάθεση να βρίσκομαι ανάμεσα σας με αυτό το blog, να μοιράζομαι ότι ακόμη με κερδίζει στην πόλη μου.
Αυτές τις μέρες έκανα βόλτες στο κέντρο, μπερδεύτηκα με τον κόσμο και φωτογράφισα ότι μου τράβηξε τη ματιά.. Τα Χριστούγεννα έφτασαν.. Ας τα ζήσει ο καθένας όπως ποθεί..
Λένε πως η μαγεία βρίσκεται στο τρόπο που κοιτάει ο καθένας μας.. Βλέποντας ξανά τις φωτο που τράβηξα, μπορώ και να συμφωνήσω.. Η μαγεία μπορεί να παραμονεύει στην κάθε μας στιγμή, αλλά παράλληλα ας μη παραβλέπουμε και τις εικόνες..δίπλα από τις μαγικές βιτρίνες..Οι στιγμές γεμίζουν νοήμα, μόνο αν περιέχουν μέσα τους συναίσθημα..Οτιδήποτε άυλο, δίχως ψυχή, χάνει αυτόματα την κάθε αξία του..
Η ευτυχία δεν βρίσκεται στα υλικά αγαθά, δεν κερδίζεται με τα χρήματα, δεν μεταφέρεται στις γεμάτες τσάντες, βρίσκεται στις αληθινές αγκαλιές, στις αληθινές κουβέντες, στις ψυχές που ξέρουν να εκτιμούν. Καμία "κοινωνική καταξίωση" δεν κάνει ευτυχισμένο έναν άνθρωπο, αν δεν συνοδεύεται από ουσία, αξίες..Η μοναξιά κυριαρχεί επειδή έχουμε μάθει να ζούμε με λάθος στιγμές, να αγαπάμε με όρους..
Σε μια κοινωνία που σκοτώνει και "ποδοπατάει" για το χρήμα, είναι σίγουρο πως οι παραπάνω σκέψεις θα φαντάζουν εκτός τόπου και χρόνου. Δε με πειράζει, έτσι αισθάνομαι και δεν πρόκειται να αλλάξω. Το μόνο που μπορεί να δώσει χροιά αληθινού παραμυθιού στην καθημερινότητα είναι η αγάπη! Αυτή φωτίζει με τη λάμψη του παραμυθιού την κάθε στιγμή..
Κάθε χρόνο θα εύχομαι το ίδιο.. μήπως κάποτε το καταφέρουμε..
Ας αισθανθούμε την στιγμιαία μαγεία της αγάπης και ας την κρατήσουμε όσο μπορούμε ζωντανή μέσα μας, όχι μόνο αυτές τις μέρες, μα την κάθε μας μέρα! Να κοιτάξουμε τον άλλο στα μάτια, να τον αποδεχτούμε, να τον ακούσουμε, να τον νοιαστούμε αληθινά! Να πάψουμε τις μικρότητες, τους ανταγωνισμούς, τα "δήθεν", τις λυκοφιλίες, τις κακίες, τις ζήλιες..
Πόσο πολύ θα άλλαζαν οι ζωές μας, και πόσα πολλά θα μπορούσαμε να πάρουμε, αν απλά ανοίγαμε τις καρδιές μας..και εστιάζαμε στις ψυχές των άλλων δίπλα μας..
Τις επόμενες μέρες θα τις περάσω κοντά σε ανθρώπους που έχουνε όλα όσα ανέφερα παραπάνω, σε αγαπημένους φίλους..
Σας εύχομαι ολόψυχα να περάσετε υπέροχα!
Σας φιλώ και σας ευχαριστώ πολύ για όλα!Καλές γιορτές σε όλους!
Ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους της λεγόμενης γενιάς του 1930 με πλήθος διακρίσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ο Γιάννης Μόραλης, έφυγε σήμερα από την ζωή πλήρης ημερών, στα 93 του χρόνια.
Φανή, (1949), Λάδι σε μουσαμά 150, 5x74 εκ.
Ο Γιάννης Μόραλης γεννήθηκε στην Αρτα το 1916 και το 1927 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Σε ηλικία 15 ετών έγινε δεκτός στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας σπουδάζοντας κοντά στον Αργυρό , τον Γερανιώτη, τον Παρθένη και τον Κεφαλληνό, ζωγραφική και χαρακτική.
Νέα γυναίκα, (1971-72) Ακρυλικό σε μουσαμά 116 x 106 εκ.
Έφυγε το 1936 για τη Ρώμη, με υποτροφία. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου και σπούδασε νωπογραφία και ψηφιδωτό και το 1947 εκλέχθηκε τακτικός καθηγητής στην ΑΣΚΤ.
Το 1949, μαζί με άλλους Έλληνες ζωγράφους, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Νικολάου και Νίκος Εγγονόπουλος, ιδρύουν την καλλιτεχνική ομάδα «Αρμός» και διοργανώνουν την πρώτη κοινή έκθεση στο Ζάππειο το 1950.
Σύνθεση λάδι σε καμβά, 90 x 220 εκ.
Από το 1954 ξεκινάει την συνεργασία του με το ελληνικό θέατρο, πρώτα με το Θέατρο Τέχνης και στη συνέχεια με το Εθνικό Θέατρο. Το έργο του Μόραλη περιλαμβάνει εικονογραφήσεις βιβλίων των ποιητών Ελύτη και Σεφέρη, εξώφυλλα δίσκων μουσικής, γλυπτά, τοιχογραφίες καθώς και σκηνικά και κουστούμια για το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας και τα μπαλέτα του Ελληνικού Χοροδράματος.
Τιμήθηκε για πρώτη φορά με βραβείο ζωγραφικής το 1940. Αποχώρησε από την ΑΣΚΤ το 1983 και το 1988 η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση. Το 1999 του απονεμήθηκε το μετάλλιο του Ταξιάρχη της Τιμής . Έργα του ανήκουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Σπουδή για το “Ερωτικό”, 1992 τέμπερα σε χαρτόνι 19 x 11 εκ.
Ζωγραφική, γλυπτική, εικονογράφηση, ανάγλυφα σε κτήρια, σε όλο το έργο του Γιάννη Μόραλη, από τα πιο παραστατικά ως τα αφηρημένα, ένα σύμβολο επανέρχεται : ο φτερωτός άγγελος με την διττή μορφή του έρωτα και του θανάτου.
Η πρώτη του θεατρική δουλειά βασιζόταν στο έργο Ωδή εις θάνατον του Κάλβου και ο ίδιος ο ζωγράφος έλεγε ότι είχε δοκιμάσει έντονα το βίωμα του θανάτου καθώς τον συνόδευε πάντα ο τραγικός θάνατος του πατέρα του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα τον Μάρτιο του 1937 αλλά και οι σκηνές από κηδεία στην Αρτα και την Πρέβεζα όταν ήταν πολύ μικρός.
Ακολουθεί ένα πολύ ενδιαφέρον video-αφιέρωμα για το μεγάλο ζωγράφο..
Ο Πάουλ Κλέε (Paul Klee) είναι ένας αγαπημένος μου ζωγράφος.. Τα έργα του ταξιδεύουν την φαντασία μου και με ηρεμούν απίστευτα.. Συχνά βάζω έργα του να στριφογυρίζουν & στο κύβο δίπλα..
Ο Paul Klee γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίουτου 1879 στη Βέρνη της Ελβετίας. Ήταν γιος μουσικών και βιολιστής. Στην νεότητα του έγραψε επίσης ποιήματα και αποπειράθηκε να συγγράψει θεατρικά έργα.
Paul Klee, 1925 Ancient Sound, Abstract on Black, oil
Παράλληλα είχε κλίση προς τη ζωγραφική, αν και οι γονείς του ήταν μάλλον αντίθετοι προς αυτό. Ο ίδιος ωστόσο ασχολήθηκε με τη ζωγραφική παρά τις ενστάσεις τους, γράφοντας σχετικά στα ημερολόγια του:
«Θα είχα παρατήσει το σχολείο ευχαρίστως ένα χρόνο πριν αποφοιτήσω
αλλά έμεινα για χάρη των γονιών μου,
δεν ήθελα να κάνω τίποτε άλλο παρά να ζωγραφίζω και να γράφω,
ό,τι δηλαδή μου είχαν απαγορεύσει»
Paul Klee, 1921 Dream City, Watercolor and oil
Το 1898 πήγε στο Μόναχο, όπου γράφτηκε στην Ακαδημία.
Φοίτησε όμως μόνο για 2 χρόνια, καθώς δεν έμεινε ικανοποιημένος, την εγκατέλειψε και ταξίδεψε στην Ιταλία, όπου εκεί εμπνεύστηκε καθοριστικά από την αναγεννησιακή τέχνη. Έπειτα εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Μόναχο, μια πόλη που εξυπηρετούσε όλες τις καλλιτεχνικές τάσεις κι ειδικότερα τους avant-garde καλλιτέχνες, όπως εκείνος.
Paul Klee, 1929 Fire in the Evening, Oil on board
Ο Klee εισήλθε στους κόλπους της avant-garde όταν το 1911 έγινε μέλος του «Γαλάζιου Καβαλάρη» («Der Blaue Reiter»), της καλλιτεχνικής ομάδας που είχαν ιδρύσει ο Wassily Kandinsky και ο Franz Marc.
Ως το 1914 ο Klee δυσκολευόταν να ζωγραφίσει, καθώς είχε χαμηλή αυτοπεποίθηση και δεν εμπιστευόταν την ικανότητά του ως κολορίστα. Γι' αυτό το λόγο τα περισσότερα έργα του ως και εκείνη τη χρονιά ήταν ασπρόμαυρα.
Paul Klee, 1926, The Rose Garden
Ο Klee, όπως και ο Kandinsky, δημιούργησαν έργα που θυμίζουν τις αρμονίες της μουσικής μέσα από το χρώμα, τις γραμμές και την μορφή τους.
Ο Klee ασχολείται κυρίως με τη μορφοποίηση των αντικειμένων του, χωρίς να χάνει την αφηρημένη τεχνοτροπία που χαρακτηρίζει το κίνημα. Άλλωστε είναι βασικό να θυμόμαστε, πως ο στόχος αυτής της τέχνης δεν είναι η απεικόνιση, αλλά το ερέθισμα. Μια επικοινωνία που πηγαίνει από τον άνθρωπο απευθείας στον άνθρωπο, χωρίς τη διαμεσολάβηση κάποιου αντικειμένου ή της φύσης.
Paul Klee, 1927, Flora on Sand, Watercolor on paper
Αν και ο Klee δεν ενετάχθη σε σχολή ή κίνημα (πέραν του «Γαλάζιου Καβαλάρη»), επηρέασε τις περισσότερες καλλιτεχνικές τάσεις που χαρακτήρισαν την πρωτοπορία του 20ού αιώνα.
Δίχως να είναι παραστατικός και ανεικονικός, αλλά με τη δική του ενδοσκοπική, ιδιότυπη προσέγγιση, μας άφησε περισσότερους από 9.000 πίνακες, σχέδια και υδατογραφίες, αποδείξεις της εξαντλητικής του αφοσίωσης στο όραμα του.
Paul Klee, 1929, Rues principales et secondaires, oil
Το 1935 εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα μιας κρίσιμης κι ανίατης νόσου, -μετέπειτα διαγνώστηκε σαν σκληροδερμία-, μα παραμένει εργατικός και παραγωγικός ως το τέλος του, στις 29 Ιουνίου 1940, σε ηλικία 61 ετών. Ο γιος του Φέλιξ ζήτησε να χαραχθούν στον τάφο, τα λόγια του:
«Δεν περιορίζομαι στο εδώ και τώρα, ανήκω τόσο στους νεκρούς όσο και στους αγέννητους. Πιο κοντά στην καρδιά της δημιουργίας από τους περισσότερους, όχι όμως και αρκετά κοντά ακόμη».
Paul Klee, 1922, Red Ballon, Oil
«Το μάτι ακολουθεί τους δρόμους που του ανοίγει το ίδιο το έργο»
Paul Klee, 1914, Red and White Domes
«Το χρώμα και εγώ είμαστε ένα. Είμαι ζωγράφος»
Paul Klee, 1914, On a Motif from Hamamet
Το έργο του Kleeλειτουργεί όπως η μουσική. Είναι ένας παράλληλος και αυτόνομος κόσμος που με μυστηριώδη τρόπο ακουμπά τον πραγματικό. Μιλά στις αισθήσεις μας με τον τρόπο της μουσικής. Η ζωγραφική του είναι, για πολλούς, η μουσική δωματίου της σύγχρονης τέχνης.
Paul Klee, 1918, Once Emerged from the Gray- of Night
Η ανατολή της καινούριας ημέρας είναι
