Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (α')

Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο σε επιστολικό δελτάριο (αρχών 20ου αι.)

Λίγο καιρό πριν, παρακολουθήσα μια ξενάγηση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο από μόνιμους αρχαιολόγους του.
Σύμφωνα με τους ειδήμονες, τα στατιστικά είναι απογοητευτικά.
Οι Αθηναίοι σπανιώς επισκέπτονται τα μουσεία της πόλης. Παραδόξως, οι περισσότεροι από αυτούς ταξιδεύουν και αδημονούν να επισκεφτούν τα μουσεία ξένων χωρών. Εντούτοις, η Αθήνα διαθέτει ανεκτίμητους θησαυρούς, τους οποίους θα ζήλευαν πολλές χώρες.

Ειδικά όσον αφορά το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, πρόκειται για ένα από τα καλύτερα μουσεία του κόσμου, καθώς σε αυτό εκθέτονται συγκεντρωμένες οι μεγαλύτερες αρχαιολογικές συλλογές από όλη τη χώρα και μερικά από τα αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Οι συλλογές του αποτελούν ένα μοναδικό σύνολο που όμοιό του δεν θα συναντήσει κανείς.

Θέλησα να μοιραστώ μαζί σας, κάποια από τα θέματα που συζήτησαμε μαζί τους. Θα τα χωρίσω σε 2 αναρτήσεις. Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφερθώ όσο γίνεται πιο σύντομα στην ιστορία του κτιρίου, γιατί μου κέντρισε αρκετά το ενδιαφέρον.. και σε μια δεύτερη θα παρουσιαστούν κάποια από τα εκθέματα, τα οποία αξίζει όταν πάτε να δείτε.. Για όποιον ενδιαφέρεται..

Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, είναι ένα από τα σημαντικότερα μουσεία του κόσμου, διαθέτει περισσότερα από 20.000 εκθέματα, πρόκειται για ένα πανόραμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού από τις αρχές της προϊστορίας έως και την ύστερη αρχαιότητα.

Το πρώτο αρχαιολογικό μουσείο στην Ελλάδα είχε ήδη ιδρυθεί το 1829, από τον Ι. Καποδίστρια και στεγάσθηκε στο Ορφανοτροφείο της Αίγινας. Στις επόμενες δεκαετίες, όμως, η μεταφορά της πρωτεύουσας στην Αθήνα και ο μεγάλος αριθμός ευρημάτων που ανακαλύπτονταν, ώθησαν στην δημιουργία ενός εθνικού μουσείου στην Αθήνα.

Το οικόπεδο στην οδό Πατησίων, στο οποίο τελικά οικοδομήθηκε το μουσείο, είναι δωρεά της Ελένης Τοσίτσα. Τα σχέδια κατασκευής του κτηρίου, των αρχιτεκτόνων L. Lange και Π. Κάλκου, επιμελήθηκε για την τελική διαμόρφωση του χώρου ο αρχιτέκτων E. Ziller. Τη χρηματοδότηση ανέλαβαν το ελληνικό δημόσιο, η Αρχαιολογική Εταιρεία και ο Νικόλαος Βερναρδάκης, ομογενής από τη Ρωσία.

Άποψη από το εσωτερικό του Μουσείου

Το μουσείο στεγάζεται σε ένα επιβλητικό νεοκλασικό κτήριο. Μπαίνοντας αισθάνεσαι δέος, ακόμη και σήμερα.. Με Προεδρικό Διάταγμα της 9ης Αυγούστου 1893 (ΦΕΚ Α΄ αρ. 152, «Περί διοργανισμού του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου») ιδρύθηκε επισήμως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με σκοπό «την σπουδήν και διδασκαλίαν της αρχαιολογικής επιστήμης, την διάδοσιν αρχαιολογικών γνώσεων παρ' ημίν και την ανάπτυξιν έρωτος προς τας καλάς τέχνας».

Με την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αθηναίοι της εποχής, έχοντας ελάχιστα μέσα και διακινδυνεύοντας τις ζωές τους, κατάφεραν να προφυλάξουν τις αρχαιότητες του μουσείου σε ασφαλείς χώρους του ίδιου του κτηρίου, της Τράπεζας της Ελλάδος και σε φυσικά κρησφύγετα. Είναι χαρακτηριστικό ότι δημιούργησαν χώρους ακριβώς κάτω από τα πατώματα του μουσείου, όπου έκρυψαν αρκετά απο τα αρχαία μνημεία. Όταν οι εισβολείς μπήκαν στο Μουσείο (το οποίο λειτούργησε κατά τη περιόδο του πολέμου ως νοσοκομείο) δεν γνώριζαν ότι ουσιαστικά κάτω απο το έδαφος το οποίο πατούσαν, βρίσκονταν ανεκτίμητοι αρχαίοι θησαυροί…

Το Αρχαιολογικό Μουσείο βελτιώνεται συνεχώς και ήδη αποφασίστηκε να γίνει επέκταση του Μουσείου στο πρότυπο του Λούβρου. Θα σκαφτούν δύο υπόγεια συνολικής έκτασης 24.000 τ.μ. στον προ του μουσείου κήπο. ΕΔΩ περισσότερες πληροφορίες σχετικά, σε άρθρο της Ελευθεροτυπίας.

Απαραίτητο είναι ο Δήμος Αθηναίων να ασχοληθεί σοβαρά με την κατάσταση που επικρατεί εκτός του Μουσείου, όπου συχνάζουν ναρκομανείς και υπάρχει έντονη εγκληματικότητα.. Μια εικόνα πραγματικά ντροπιαστική..

Πιστεύω ότι γνωρίζοντας την Ιστορία, αλλάζει και ο τρόπος που κατανοείς την πόλη σου!
Σύμφωνα με τα λεγόμενα των αρχαιολόγων, τα μουσεία της Αθήνας έχουν άμεση ανάγκη από το έμπρακτο ενδιαφέρον μας. Χρειάζονται την υποστήριξη μας – όχι τόσο με την οικονομική συνεισφορά μας – όσο με την παρουσία μας. Πραγματικά πως θέλουμε να γίνονται ενδιαφέρουσες εκθέσεις, από τη στιγμή που δείχνουμε αδιαφορία για τις ήδη υπάρχουσες?

ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ
Πατησίων 44, 210-8217717. Η "κιβωτός" της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Προϊστορικές συλλογές, γλυπτική και χάλκινα αντικείμενα από τα αρχαϊκά μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια και στον πρώτο όροφο, τοιχογραφίες από τη Θήρα και η περίφημη συλλογή αγγείων. Δευτ. 1-7.30 μ.μ. Τρ.-Κυρ. & αργίες 8.30 π.μ.-3 μ.μ. Πέμ. 8.30 π.μ.-7 μ.μ. Εισιτ. € 7, άτομα άνω των 65 ετών € 3. Είσ. ελεύθερη για νέους έως 19 ετών, φοιτητές και Κυριακές.

Υπουργείο Πολιτισμού

άγχος..

Στέκομαι στο κέντρο της Αθήνας. Κοιτώ γύρω μου.

Χιλιάδες μιλιούνια οι άνθρωποι τρέχουνε μέσα στο άγχος να προλάβουν το επόμενο τραμ ή το λεωφορείο.
Τρέχουνε, κοιτάζοντας τριγύρω, δίχως να "βλέπουν"…
Είναι σοκαριστικό το πόσο πολύ έχουνε όλοι αποξενωθεί..

Καθημερινότητα του μέσου Αθηναίου..
Ξυπνάει και τρέχει στην πλησιέστερη στάση.
Μέσα μαζικής μεταφοράς …Αθηνών...Χα! Ποια???.. Πικρή ιστορία..

Αν είσαι τυχερός και έρθει το λεωφορείο στην ώρα του, μπαίνεις και προσπαθείς να μην πατηθείς από τον διπλανό σου, ψάχνοντας κάπου να πιαστείς! Για να κάτσεις κάπου?.. Ούτε λόγος… Αν η στάση που επιβιβάζεσαι δεν είναι κοντά στην αφετηρία, ξέχνα το..

Το χειρότερο όμως στα πρωινά δρομολόγια είναι οι φάτσες των συνταξιδιωτών σου..
Άνθρωποι μαραμένοι από την απαιτητική καθημερινότητα τους.., μέσα στην τσίτα, με μια εμμονή για τσακωμό.., νεύρα, αρνητικότητα.. Από την αρχή της μέρας…
Κάθε μέρα νιώθω την ανάγκη να φωνάξω..

«Χαλαρώστε λίγο!» «Χαμογελάστε!»

Θυμάμαι σε μια παλιά δουλειά μου, όταν έφτανα τους καλημέριζα όλους. Μία κοπέλα ήταν πάντα (μα πάντα) μέσα στην τσίτα.. από τις 8 το πρωί!! Υπομονή σκεφτόμουν κάτι θα έχει.. και όμως υποτίθεται ότι ήταν όλα μια χαρά στη ζωή της..

Έγραψα τη φράση.. «υποτίθεται ότι ήταν όλα μια χαρά στη ζωή της».., γιατί εντέλει ένας γάμος, μια δουλειά, όταν δεν υπάρχει ουσία δεν σου χαρίζει την ευτυχία και τη ψυχική ισορροπία, ούτε σε γεμίζει.. Το αντίθετο!
Δε θα ξεχάσω ένα πρωί σε μια «καλημέρα» μου, η αυθόρμητη απάντηση της ήταν.. «ναι? που την είδες?»… Εννοείται, μετά από αυτό κράταγα αποστάσεις..

Πόσοι άνθρωποι σου δίνουν την εικόνα του «πετυχημένου», «εξασφαλισμένου»… και όμως είναι βαθύτατα ανικανοποίητοι και δυστυχισμένοι από τις ίδιες τις επιλογές τους..

Οκ όλοι έχουμε προβλήματα, ίσως μάλιστα όσοι δεν τα 'φωνάζουν' να έχουν σημαντικότερα από όσα νομίζεις…

Βγάλε λίγη θετική ενέργεια, όχι άλλη μιζέρια πια…

Η καθημερινότητα μας είναι αρκετά απαιτητική…
Για κάποιους περισσότερο από όσο μπορείς να φανταστείς..
Και ας μη μιζεριάζουν, και ας έχουνε επιλέξει να σου μεταδίδουν θετικότητα.

Όλα είναι εδώ.
Και τα προβλήματα και ο τρόπος διαφυγής από αυτά.
Τελικά όταν όλα σου έρχονται δύσκολα στην ζωή, ίσως να κερδίζεις σε κάτι άλλο. Τώρα αυτό δε το βλέπεις.
Ίσως να είναι μακροχρόνιο το όφελος.
Αλλά αυτό το «ίσως» σε σκοτώνει. Γιατί ξέρεις πως μόνο το «τώρα» έχεις.
Και αυτό το «ίσως» είναι τόσο εκκωφαντικό, σου ταράζει την καρδιά.
Σου θυμίζει την αδυναμία της ύπαρξης σου.
Τελικά όσο μεγαλώνω διαπιστώνω πως οι αληθινά δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί που έχουνε περάσει δύσκολες καταστάσεις στη ζωή τους. Όσοι μόνο «κλαψουρίζουν», αυτοί μάλλον δεν έζησαν..

Αν θες να είμαι ειλικρινής, όλα στη ζωή είναι απλά.
Μια πόρτα χρειάζεται ν'ανοίξεις για να βγεις από το σκοτάδι..
Και αυτό δε θα βρεθεί κανείς άλλος να το κάνει για σένα..
Ούτε να τη τραβήξει, ούτε να σου δείξει το πόμολο..
Μόνος θα το βρεις, μόνος θα αρπάξεις τη στιγμή και θα της δώσεις νόημα.
Θα την κάνεις έτσι ώστε να μη σε απασχολεί το μετά..
Ούτε καν εκείνο το «ίσως»..

"Οκτώ Γυναίκες", στην Πειραιώς 260

Μόλις επέστρεψα από την παράσταση "Οκτώ γυναίκες" του Ρομπέρ Τομά, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου με πρωταγωνιστές....οκτώ άντρες..

Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι, αλλά μέσα σε όλα τα ανούσια που μεσουρανούν και όταν επιστρέφεις στο σπίτι με μια τόσο γλυκιά αίσθηση...πως να μη μοιραστείς ότι ένιωσες??

Μια παράσταση ευρηματική, με απίστευτο χιούμορ, αστείρευτη σε έμπνευση σκηνοθεσία, πολύ ωραία μουσική, ξεκαρδιστική (πάρα πολύ καλή...) κινησιολογία και αξιόλογη εικαστική προσέγγιση. Από τους ηθοποιούς ξεχώρισα τους Χρήστο Στέργιογλου, Νίκο Καραθάνο, Αργύρη Ξάφη και Χρήστο Λούλη.

Ο Καραθάνος ανέδειξε το κείμενο μοναδικά, όμορφος ο συνδιασμός της κίνησης με την πλοκή.. Η όλη προσέγγιση των γυναικών που θύμιζε χορό αρχαίας τραγωδίας ήταν ευφυέστατη.

Η madame de la luna είχε κάνει μια παρουσίαση σχετικά με την υπόθεση, σας μεταφέρω σε αποσπάσματα :

"Οι Χρήστος Λούλης, Αιμίλιος Χειλάκης, Νίκος Καραθάνος, Χρήστος Στέργιογλου, Αργύρης Ξάφης, Νίκος Χατζόπουλος, Κοσμάς Φοντούκης και Γιάννης Κότσιφας είναι οι... Οκτώ Γυναίκες, που κατηγορούνται για τη δολοφονία ενός άντρα, του Μαρσέλ, ο οποίος βρίσκεται δολοφονημένος με ένα μαχαίρι στην πλάτη.

Ο Μαρσέλ είναι ο μοναδικός άντρας της οικογένειας και όλες οι γυναίκες σχετίζονται μαζί του με διάφορους τρόπους. Τον σκότωσε κάποιος ξένος, κάποια απ' τις γυναίκες του σπιτιού ή η κατάσταση είναι ακόμα πιο περίπλοκη;

Αξίζει να αναφέρουμε ότι το θεατρικό αυτό έργο, γράφτηκε στα τέλη του 1950, ξαναδουλεύτηκε αργότερα απ' τον συγγραφέα του και μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη το 2002, από τον Φρανσουά Οζόν, με οκτώ εντυπωσιακές πρωταγωνίστριες μεταξύ των οποίων, η Κατρίν Ντενέβ, η Φανί Αρντάν, η Ιζαμπέλ Υπέρ και η Εμανουέλ Μπεάρ.

Στην παράσταση παίζουν μουσική οι: Γιάννης Αγγελόπουλος (κρουστά), Μάριος Βαληνάκης (σαξόφωνο), Κώστας Κωνσταντίνου (μπάσο) και Κώστας Μπαλταζάνης (κιθάρα).."

Η παράσταση έχει ανέβει για λίγες μόνο μέρες.

ΟΚΤΩ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Μαύρη Κωμωδία του Ρομπέρ Τομά. Σκηνοθ.: Ν. Καραθάνος. Παίζουν: Γ. Γάλλος, Ν. Καραθάνος, Γ. Κότσιφας, Χρ. Λούλης, Αργ. Ξάφης, Χρ. Στέργιογλου, Κ. Φουντούκης, Αιμ. Χειλάκης. Μετάφρ.: Κ. Φουντούκης. Σκην.- κοστ.: Έ. Παπαγεωργακοπούλου. Κινησ.: Αμ. Μπένετ.

------

Τέλος, μεγάλη χαρά μου έδωσε ο φίλος leondokardos, ο οποίος διαβάζοντας το σχετικό post στο blog για τη θεατρική παράσταση "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου", πήγε και την παρακολούθησε. Περάστε από το blog του, να διαβάσετε εντυπώσεις του..

η κάλπη έδειξε...

Η τρίτη ψηφοφορία για το blog έληξε προχτές.

To θέμα ήταν να φανταστεί ο καθένας από εσάς σε ποιο από τα παρακάτω διάσημα έργα τέχνης θα ήθελε να είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής..
Σας κάλεσα δηλαδή σε ένα παιχνίδι φαντασίας..ίσως και ονείρου..

Ας δούμε τα αποτελέσματα!!

1η επιλογή!! Η πλειοψηφία των αναγνωστών του blog ονειρεύονται να μπορούσαν να ζούσαν στην Έναστρη Νύχτα του Van Gogh.

Αξίζουν λίγα λόγια για το έργο που επιλέξατε ως πρώτο..

Η «Έναστρη Νύχτα» (The Starry Night) ζωγραφίστηκε, ενώ ο Gogh ήταν στο άσυλο το Saint-Remy το 1889 και αποτελεί ένα από τα πιο σπουδαία καλλιτεχνικά επιτεύγματα.

Είναι ένας από τους πιο γνωστούς πίνακες στο σύγχρονο πολιτισμό και σαν εικόνα, μια από τις πιο αντιγραμμένες και αναπαραγμένες. Ο Van Gogh για μια περίοδο της ζωής του, ήταν γοητευμένος με την ζωγραφική νυχτερινών τοπίων και ουρανών γεμάτων αστέρια.

Οι περισσότεροι από όσους μπήκαν στην διαδικασία να ψηφίσουν λοιπόν.. θα ήθελαν να ζήσουν έστω και λίγο στη στιγμή του παραπάνω πίνακα.. Εκεί που ο νυχτερινός ουρανός μοιάζει να έχει μια απίστευτη ενέργεια, ενώ κάτω από τα αστέρια που εκρήγνυνται, το χωριό βρίσκεται σε απόλυτη ηρεμία.

Τα πάντα μοιάζουν χαμένα στην απεραντοσύνη, στην κίνηση του σύμπαντος που τυλίγεται και ρέει. Αυτό που συνδέει γη και ουρανό είναι το φλογόσχημο κυπαρίσσι, ένα δέντρο που συνδέεται παραδοσιακά με τα νεκροταφεία, το πένθος.

Ο Van Gogh έλεγε "Το να κοιτάζω τα αστέρια με κάνει πάντα να ονειρεύομαι. Γιατί, αναρωτιέμαι, να μην είναι τα λαμπερά σημεία του ουρανού τόσο προσιτά όσο τα μαύρα σημεία στο χάρτη της Γαλλίας; Ακριβώς όπως παίρνουμε το τραίνο για να φτάσουμε στην Tarascon ή την Rouen, έτσι να παίρνουμε το θάνατο για να φθάσουμε σ’ ένα αστέρι".

Ο Gogh σ’ ένα από τα γράμματά που έστειλε στον αδελφό του Theo, αναφέρει: "Αυτό το πρωί είδα την εξοχή από το παράθυρό μου πολύ πριν από την ανατολή, με τίποτε άλλο παρά μόνο με το αστέρι του πρωινού, το οποίο φαινόταν πολύ μεγάλο." Αυτό το αστέρι του πρωινού ή ίσως η Αφροδίτη, μπορεί να είναι το μεγάλο άσπρο αστέρι ακριβώς αριστερά του κέντρου στο The Starry Night.
Στο παρακάτω βιντεάκι μερικά από τα αριστουργήματα του Van Gogh..

Περισσότερες πληροφορίες : http://www.vangoghgallery.com/

2η επιλογή!! Δεύτερο, το "At the Moulin Rouge" του Toulouse Lautrec. Ενα ταξίδι λοιπόν στην Γαλλία ... μέσω του Lautrec..

3η επιλογή!! Η τρίτη επιλογή σας, ήταν το κορυφαίο έργο του Κλιμτ που ανήκει στην λεγόμενη "χρυσή περίοδο", Το φιλί (The Kiss ). Υπέροχη επιλογή κ αυτή!

4η επιλογή!! Τέταρτη η "Guernica" του Pablo Picasso. Έχει δημοσιευθεί σχετικό post στο blog, όποιος θέλει μπορεί να το δει εδώ.

5η επιλογή!! Πέμπτη η "La Joconde" του Leonardo Da Vinci, η οποία ισοβάθμισε με την

6η επιλογή!!...Εκτη η Αφροδίτη του Sandro Botticelli.

7η επιλογή!! ..και τέλος κάποιοι ψήφισαν πως θα ήθελαν να ήταν ο Δαβίδ του Μ. Αγγέλου !!..:))))

Ψηφοφορία σε ...επόμενο voting!! ;)

more than medication..

..Be brave..

..roadartist in...florence!!! (b)

Μετά από το roadartist...in florence (a), ήρθε ο καιρός και για ένα δεύτερο μέρος.. Και αυτή τη φορά με φωτογραφίες από στιγμιότυπα στους δρόμους της πόλης, όπου με μάγευαν.. και..κολλούσα.. Πάμε για μια βόλτα στους δρόμους της Φλωρεντίας, μεσω φωτό και δίχως πολλά λόγια!!

Χρώματα και πινέλα περιμένουν κάποιον καλλιτέχνη να ζωγραφίσει...
Περπατάς, σε κάθε γωνιά και ένας άλλος πίνακας..
Κι όμως!! Ένας εκπληκτικός καλλιτέχνης του δρόμου, μούμια!!
Εξω από το uffizi, ενας πειρατής!!!
Ακόμη ένας artist...
..μελωδίες κιθάρας..

Αυτός ο τύπος είναι κάτι σαν τη 'μασκότ' της Φλωρεντίας..
Περπατάει στα σοκάκια της, απαγγέλωντας ποιήματα..
Πιστεύει πως είναι κάποιος διάσημος ποιητής..
Κάθε μέρα πιστεύει πως είναι 'άλλος'.. :)

Σκίτσα.. σε περαστικούς..

..ή απλά περιμένοντας..

..το επόμενο 'μοντέλο' του..

...και η μέρα περνάει...

..ενίοτε με συζητήσεις..

...είτε απλά δημιουργώντας...

Από ένα τοίχο της πόλης.... με νόημα πιστεύω!! :)

Και για τέλος ένα μικρό βιντεάκι έξω από το uffizi, με τον πειρατή του δρόμου, να σας χαιρετά..

Γιάννης Ρίτσος

Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του 1909, ταιριαστή ημερομηνία με τη στάση της ζωής του, ημέρα της εργατικής τάξης, και πέθανε σαν σήμερα, πριν από 18 χρόνια, στις 11 Νοεμβρίου του 1990.

Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεότερης ελληνικής ποίησης. Πολυγραφότατος, καθώς μάς άφησε περισσότερες από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα πεζογραφήματα, τέσσερα θεατρικά, αρκετές μελέτες, μεταφράσεις και δημοσιεύματα.
Αναλυτικότερα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του : Εδώ .


Ακολουθούν μερικά αγαπημένα αποσπάσματα από το έργο του…

"Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ηλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ᾿ τ᾿ αγρια γένεια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν άπ᾿ τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα"
(απόσπασμα από τη "Ρωμιοσύνη")


"Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.
Έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα.
"Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

...έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει."
(Απόσπασμα από το "Καπνισμένο Τσουκάλι")


"Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια,
για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα.
Την ομορφιά
Ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιός μου το μοίρασα δίκαια.
Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι του αγρού
τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε.
Και συγχωράτε μου αυτή την τελευταία μου θλίψη:
Θάθελα
ακόμη μια φορά με το λεπτό δρεπανάκι του φεγγαριού να θερίσω
ενα ώριμο στάχυ. Να σταθώ στο κατώφλι, να κοιτάω,
και να μασώ σπυρί σπυρί το στάρι με τα μπροστινά μου δόντια
θαυμάζοντας κι ευλογώντας τούτον τον κόσμο που αφήνω,
θαυμάζοντας κι Ἐκείνον που ανεβαίνει τα λόφο στο πάγχρυσο λιόγερμα. Δέστε:
Στο αριστερό μανίκι του έχει ένα πορφυρό τετράγωνο μπάλωμα. Αυτό
δεν διακρίνεται πολύ καθαρά. Κι ήθελα αυτό προπάντων να σας δείξω.
Κι ίσως γι᾿ αυτό προπάντων θ᾿ άξιζε να με θυμάστε."
(Γιάννης Ρίτσος - Επιλογικό)

Όποιος επιθυμεί μπορεί να κατεβάσει σε μορφή ebook ένα από τα ομορφότερα έργα του Γιάννη Ρίτσου, τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος".


------

Υ.Γ. Για λίγες μέρες ακόμα, ως και τις 16/11, θα διεξάγεται η έκθεση για τον Κάρολο Κουν που διοργανώνει το Μ. Μπενάκη, με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του. Δεν πρόλαβα να πάω νωρίς, για να σας μεταφέρω εντυπώσεις, σίγουρα όμως θα αξίζει, όποιος επιθυμεί να τη δει, ας προλάβει.. Σας παραπέμπω στην παρουσίαση του 6ου Λυκείου Καλλιθέας, όπου μπορείτε να ενημερωθείτε σχετικά.

Guerrilla Gardeners, Κηπουροί Ακτιβιστές στην Αθήνα

Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τα μεσάνυχτα. Η φιγούρα του άνδρα, που φοράει τη μάσκα του Darth Vader και κρατάει στα χέρια του γλαστράκια με λουλούδια, τραβά τα βλέμματα των μοναχικών περαστικών. Πίσω από τη μάσκα του ήρωα των «Star Wars» κρύβεται ένας αντάρτης της πόλης. Ο Γιώργος, ο ιδρυτής της ομάδας Αθηναίων των Guerrilla Gardeners, ετοιμάζεται για μια νέα φύτευση σε δημόσιο χώρο.

Υπακούοντας στις αρχές του διεθνούς κινήματος των Guerrilla, οι ακτιβιστές κηπουροί της Αθήνας αναγνωρίζουν σε κάθε παρτέρι -παραμελημένο ή μη- μια νέα τράπεζα γης προς αξιοποίηση. Επαναστάτες με αιτία, οι κηπουροί της πόλης διεκδικούν το δικαίωμα παρέμβασης στο αστικό τοπίο.

«Το δέντρο είναι αναγκαίο, αλλά δεν είναι αρκετό», λέει ο ιθύνων νους της ομάδας. Το σκάψιμο ξεκινάει κάτω από τους προβολείς του ιερού λόφου - επιλογή καθόλου τυχαία. «Δεδομένου ότι είναι μία από τις πρώτες μας φυτεύσεις, θέλαμε να γίνει σε ένα σημείο αναφοράς για την πόλη και με μεγάλη επισκεψιμότητα. Επίσης, τα συγκεκριμένα παρτέρια βρίσκονται στο κατώφλι ενός αμφιλεγόμενου δημόσιου χώρου της», εξηγούν δείχνοντας τα δύο νεοκλασικά της Αρεοπαγίτου που κινδυνεύουν με κατεδάφιση.

Αν και στo ξεκίνημα του-καθώς δεν μετράει περισσότερους από τέσσερις μήνες ζωής-, το κίνημα των Αθηναίων Guerrilla αντιλαμβάνεται πως η πόλη είναι ήδη περιουσία τους.
«Οι πλατείες, τα παρτέρια μάς ανήκαν και πριν από τη φύτευση. Μετά, όμως, γίνονται καλύτεροι χώροι για όλους», λέει η Αρτεμις.

Υπό αυτό το πρίσμα, το να φυτέψουν, στη σκιά των πλατάνων της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, λουλούδια από δέκα γλαστράκια αποτελεί πολιτική πράξη, ενδεχομένως και μια παρέμβαση στην αισθητικά ταλαιπωρημένη πόλη.

"Δεν φυτεύουμε μόνο λουλούδια, αλλά και γνώση. Θέλουμε να ενεργοποιηθεί η τοπική κοινωνία για να τα συντηρήσει και αργότερα να κάνει το ίδιο σε κάποιο άλλο σημείο της πόλης".Φορώντας κουκούλες και μάσκες -γιατί «δεν μας ενδιαφέρει να φανεί το πρόσωπό μας αλλά το πρόσωπο της πόλης»- μοιάζουν να αγνοούν το βλέμμα του αστυνομικού που παρακολουθεί από το φυλάκιο της γειτονικής πρεσβείας.

Η φύτευση, ωστόσο, θεωρείται παράνομη, εν είδει ζημιάς στη δημόσια περιουσία – κατηγορία που έχει αποδοθεί σε πολλούς Guerrilla στο εξωτερικό. «Και τα σκουπίδια στο δρόμο συνιστούν παρανομία, δεν βλέπω κανέναν να συλλαμβάνεται», απαντά η Δανάη. «Ποιος, όμως, μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι βάνδαλος εκείνος που προσπαθεί να ομορφύνει το χώρο όπου ζει;».

Αν η αναρχία του πράσινου είναι μία από τις συνιστώσες της συνολικής αναρχίας που χαρακτηρίζει τη δόμηση της πρωτεύουσας, η παρανομία εμφανίζεται μονόδρομος στα μάτια των Guerrilla.

«Οταν ο πολίτης έρχεται αντιμέτωπος με την αυθαιρεσία του κράτους και τα σύμφυτα σε αυτό μονοπώλια, ξεσπά και παίρνει το νόμο στα χέρια του». «Πρέπει να είμαστε υπέρ κάθε μορφής αντίστασης μικρής ή μεγάλης εμβέλειας».

Οι κηπουροί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, πάντως, δεν έχουν αυταπάτες.

«Δεν θα αλλάξουμε την Αθήνα σε μία νύχτα», παραδέχονται. Η συμμετοχή τους στον (επανα)σχεδιασμό της, όμως, υπενθυμίζει πως η πόλη είναι κοινωνικός οργανισμός.

Η ιστορία του Guerrilla Gardening ξεκίνησε στους δρόμους της Νέας Υόρκης από μια παρέα φίλων με επικεφαλής την καλλιτέχνιδα Λιζ Κρίστι. Από τότε πέρασαν 35 χρόνια, φτιάχτηκαν περισσότεροι από 600 «κοινωνικοί» κήποι στην πόλη και οι Green Guerilla -όπως αυτοαποκαλείται το κίνημα- αποτέλεσαν ενεργό σπινθήρα για εκατοντάδες επαναστατικές ομάδες κηπουρών σε περισσότερες από 30 πόλεις του κόσμου.

Αφετηρία για παλιούς και νέους Guerrilla είναι ότι βλέπουν καινούργιες δυνατότητες στο αστικό σκηνικό. «Παλεύουμε για τη δημόσια γη, την παίρνουμε στον έλεγχό μας και της επιστρέφουμε την αγάπη που της αξίζει», λέει ο Ρίτσαρντ Ρέινολντς, ο Βρετανός αρχηγός του Guerrilla Gardening, υπεύθυνος για πολλές δράσεις ανά τον κόσμο -από το Λονδίνο και το Λίβερπουλ έως τη Μόσχα, τη Λινζ και το Μιλάνο- και δημιουργός του δημοφιλούς blog, Guerrilla Gardening.org.
Την ίδια ώρα, ο διαδικτυακός τόπος του YouTube είναι γεμάτος από χιλιάδες Guerrilla video. Πρωταγωνιστές νέοι πίσω από μάσκες ή με το πρόσωπό τους σε κοινή θέα, άλλοτε κατά ολιγάριθμες ομάδες κι άλλοτε ζητώντας τη συνεργασία των κατοίκων όπου γίνεται η φύτευση. Η κάμερα συχνά καταγράφει παρεμβάσεις της Αστυνομίας, που συνήθως αναγκάζει τους Guerrilla να διακόψουν τη δράση τους, ενώ σπανιότερα τους συλλαμβάνει. «Δεν είμαστε εγκληματίες. Ποιος θα διαφωνήσει με αυτό που κάνουμε;», λένε.

Τι κάνεις όταν βρεις ένα κομμάτι χώμα μέσα στο τσιμέντο; Αυτό ακριβώς αναρωτήθηκε την άνοιξη μια ομάδα κατοίκων των Εξαρχείων και «υιοθέτησε» ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο κοντά στον πεζόδρομο της Τσαμαδού φυτεύοντάς το και μετατρέποντάς το σε κοινωνικό χώρο. «Εχοντας επιθυμήσει το πράσινο και βρομίζοντας τα χέρια τους με χώμα», οι κάτοικοι της γειτονιάς έγιναν Guerrilla Gardeners εν αγνοία τους. Εδώ και έξι μήνες «το κηπάκι της Τσαμαδού», όπως ονόμασαν το αποτέλεσμα των κόπων τους, είναι δείγμα αυτοδιαχείρισης του αστικού χώρου, «μια απάντηση στις επιθέσεις που δέχονται οι κινήσεις των πολιτών».

Αλλά και στην άλλη άκρη της πόλης, στην Κερατέα, όπου ήθελαν να κάνουν χωματερή στον αρχαιολογικό χώρο του Οβριοκάστρου ( οι κάτοικοι ακόμη αγωνίζονται για να μη γίνει), ο φυσικός καλλιεργητής Παναγιώτης Μανίκης «διδάσκει» μια άλλη τεχνική του Guerrilla Gardening, το seed bombing (βόμβες σπόρων). Πρόκειται για σπόρους που πλάθονται σε σχήμα σβόλου μέσα σε άργιλο, τους οποίους ο καθένας μπορεί να παρασκευάσει και να πετάξει στο δημόσιο χώρο σαν άλλος… τρομοκράτης περιμένοντας να ανθίσουν.

Η δράση στη Κερατέα στην οποία πρωτοστατεί ο κ. Μανίκης σχετιζόταν με πυρόπληκτες περιοχές, το seed bombing όμως εφαρμόζεται διεθνώς από πολλές ομάδες Guerrilla και μέσα στον αστικό ιστό.

Ο κάτοικος της σύγχρονης πόλης, υποστηρίζουν οι Guerrilla Gardeners, ζει σε μια εμπόλεμη ζώνη. Οφείλει «να πολεμήσει την ασχήμια με όπλα δικράνια και λουλούδια».

Αυτές είναι πραγματικές επανάστασεις στη σύγχρονη εποχή.. Αν τους δείτε κάποιο βράδυ στο δρόμο σας.. δώστε ένα χεράκι στο σκάψιμο!!! :)))

Πηγή άρθρου, φωτο: e-tipos, Σ.Χαραμη, Σ.Αξιωτης