Eternal sunshine..

...of the spotless mind ..

...η γοητεία της παλιάς Αθήνας...

Αθήνα, πλατεία Κάνιγγος
Ο χώρος της Ακρόπολης πριν καθαριστεί από τα κτήρια
Αθήνα, οδός Γεωργίου Α, προς δάσος Λυκαβητού
Αθήνα, άποψη της Βουλής, στο βάθος η λεωφόρος Συγγρού και η θάλασσα
Αθήνα, Εθνικό Μουσείο
Αθήνα, Λεωφόρος Συγγρού
Θέα από το Θέατρο Διονύσου, 1913

Όποτε χαζεύω παλιές φωτογραφίες και καρτ ποστάλ από την Αθήνα, αγαλλιάζει το βλέμμα μου από την ομορφιά. Θεωρητικά η Αθήνα είχε τις καλύτερες προδιαγραφές για να αποτελεί μια από τις ομορφότερες πόλεις. Βρίσκεται σε εξαιρετική γεωγραφική τοποθεσία, περιτριγυρίζεται από βουνά και θάλασσα. Σύμφωνα με συγγραφείς παλιών χρονικών, η Αττική είχε πάντα ένα εξαιρετικό κλίμα. Όμως σήμερα νοσεί, κυρίως λόγω του άναρχου τρόπου που οικοδομήθηκε. Kαθώς σύμφωνα με ειδικούς, πρώτα χτιζόταν και μετά εντασσόταν στο σχέδιο πόλης. Αυτή η...αμέλεια είναι και η βασική αιτία των προβλημάτων της μετακίνησης, της έλλειψης ελεύθερων χώρων. Αρκεί μόνο να αναλογιστούμε ότι το ποσοστό πρασίνου στη πόλη της Αθήνας είναι μόλις 4%! Ίσως όμως το σημαντικότερο πρόβλημα να είναι η νοοτροπία των κατοίκων της. Καθόλου σεβασμός προς το περιβάλλον.. Όλοι οι πεζόδρομοι γεμάτοι αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες. Αρκεί μια βόλτα στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, σε έναν από τους πιο όμορφους πεζόδρομους της πόλης, για να συνειδητοποιήσεις το χαμηλό πολιτισμικό επίπεδο και την έλλειψη μιας κουλτούρας συνύπαρξης.

Μια ωραία ευκαιρία για ένα ταξίδι στο παρελθόν της Αθήνας είναι μια επίσκεψη στην Ευώνυμο Οικολογική Βιβλιοθήκη, η οποία στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό κτίριο στον αριθμό 9 της οδού Αγίων Ασωμάτων. Είναι χαρακτηριστικό το μότο των υπεύθυνων της ότι θα είναι προτιμότερο όσοι θελήσουν να ασχοληθούν με την οικολογία, να διαβάσουν πρώτα ποίηση. Καθώς η οικολογία δεν είναι τόσο θέμα γνώσεων, όσο θέμα ευαισθησίας.

Η βιβλιοθήκη περιλαμβάνει περισσότερους από 15.000 τίτλους βιβλίων, 15.000 περιοδικά από 1.300 διαφορετικούς τίτλους, 1.000 χάρτες, 800 γκραβούρες, 20.000 φωτογραφίες, 200 παλαιά ημερολόγια. Το παλαιότερο βιβλίο είναι του 1787 και το παλαιότερο περιοδικό του 1840. Οι βιβλιογραφικές βάσεις δεδομένων περιλαμβάνουν 79.000 εγγραφές και 15.000 περιοδικά, ενώ έχουν επίσης καταγραφεί 500 αξιολογημένες ιστοσελίδες για περισσότερα από 400 διαφορετικά θέματα σε σχέση με το περιβάλλον. Όλο το υλικό είναι διαθέσιμο σε τέσσερις γλώσσες: ελληνικά, αγγλικά, τουρκικά και ρουμανικά.

Η ιστοσελίδα της www.evonymos.org δέχεται 15.000 επισκέψεις το μήνα από περισσότερες από 50 χώρες. Αξιοπρόσεκτη είναι η στήλη της ιστοσελίδας «Ρώτα τον ειδικό», στην οποία ένα δίκτυο ανθρώπων παρέχει πληροφορίες για θέματα που σχετίζονται με το περιβάλλον.

Τη βιβλιοθήκη επισκέπτονται καθημερινά ομάδες μαθητών και σχολεία, ιδιώτες και επαγγελματίες. Είναι ανοιχτή για το κοινό από Δευτέρα έως Παρασκευή, 16.00-20.00, αλλά να σημειωθεί ότι δεν είναι δανειστική.

Πηγές: www.e-typos.com, www.evonymos.org

Παιχνίδι με βιβλίο..

Σε αυτό το παιχνίδι με κάλεσαν οι : Μαριλένα , Ξανθίππη , Nautilus , akamas , Δηιάνειρα , Stereotype , Dee Dee , Elesa , unlearn και Αίγλη.
Τους ευχαριστώ ιδιαίτερα όλους.
Το παιχνίδι έχει τους παρακάτω όρους:
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

To βιβλιο που αυτή τη στιγμή τυχαίνει να είναι πιο κοντά μου ειναι το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin Yalom, εκδόσεις Αγρα.

"Τα μέρη αυτά ήταν σύντομα, το πολύ δύο ή τρείς παραγράφοι, συχνά μόνο λίγες φράσεις, και καμιά φορά απλώς ένας αφορισμός: "Οι σκέψεις μας είναι σκιές των συναισθημάτων μας - πάντα πιο σκοτεινές, πιο άδειες και πιο απλές". "Κανείς δεν πεθαίνει ποτέ απο θανατηφόρες αλήθειες στις μέρες μας - υπάρχουν πάρα πολλά αντίδοτα". "Τι χρειάζεται ένα βιβλίο που δεν μας πηγαίνει πέρα απο όλα τα βιβλία;"

Ακολουθώντας τους κανόνες του παιχνιδιού, μένει να προσκαλέσω άλλους πέντε bloggers να κάνουν το ίδιο: radio marconi, mane-tarious, κοσμικός άξονας, μαρία (γνώση πρέπει να μοιράζεται), artanis.

7 μειον μου..

Μετά από τις προσκλήσεις των αγαπητών Αdonios και Αpo mixanis theos να αναφέρω 7 ελαττώματα μου…

Μα μόνο 7?????? ...!!! Οκ ας εκτεθώ ανεπανόρθωτα..

:)

1) Αφηρημένη. Eίμαι μονίμως αφηρημένη. Πάντα ήμουνα. Για να το ‘πολεμήσω’ αυτό, γεμίζω το γραφείο μου με post it, με διάφορες σημειώσεις (του τύπου «μη ξεχάσεις να…», «να είσαι...», «έχεις να πας εκεί…»).. Επίσης, συνεχώς χτυπάει και από μία υπενθύμιση στο κινητό..(με έχουνε σώσει αυτές ανά καιρούς). Γενικότερα είμαι στη κοσμάρα μου!

2) Βαριέμαι εύκολα. Μου αρέσει πολύ η αλλαγή. Τρελαίνομαι να μαθαίνω καινούργια πράγματα, να ασχολούμαι, διψάω για γνώση και συνεχώς νέα ενδιαφέροντα! Το ότι απεχθάνομαι τη ρουτίνα και την επανάληψη, σε συνδυασμό με τον αυθορμητισμό μου, έχει ως συνέπεια πολλές φορές, να οδηγούμε σε λάθη.

3) Κυκλοθυμική. Μπορεί τη μία στιγμή να έχω κέφι και να θέλω να είμαι με κόσμο.. και την αμέσως επόμενη να θέλω να απομονωθώ και να μείνω μόνη..

4) Δεν ανοίγομαι εύκολα. Γενικά είμαι πολύ χαμηλών τόνων και χρειάζομαι το χρόνο μου με τους ανθρώπους. Δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ και να θεωρήσω κάποιον ‘φίλο’. Εφόσον όμως περάσει αρκετός χρόνος και ζήσω τον άλλο, τότε δίνω άπειρη αγάπη δίχως σκέψεις. :)

5) Αυθόρμητη, δε μπορώ να ελένξω τα συναισθημάτα μου. Όταν το νιώσω θα γελάσω δυνατά, θα μουτρώσω, θα θυμώσω, θα κλάψω. Είμαι αρκετά ευσυγκίνητη. Κλαίω με ταινίες ή ακόμα και με ένα τραγούδι! Δυστυχώς δεν μπορώ να κοντρολάρω τα συναισθήματα μου.

6) Πεισματάρα! Αν και γκρινιάζω.. δεν παρατάω εύκολα τις ‘μάχες’ μου! Πεισμώνω, ψάχνω, εντοπίζω, βρίσκω, γεύομαι, ‘τρώω’ τα μούτρα μου, λέω ‘τέλος’, μετά από λίγο όμως ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου και … ξαναρχίζω. Ένας ατέρμονος αγώνας… εξάντλησης!

7) Δεν αντέχω την συναναστροφή με άτομα που επιδεικνύονται και είναι εγωπαθείς. Εκτιμώ βαθιά την ειλικρίνεια, την απλότητα και σιχαίνομαι το ψέμα. Εκτιμώ τους ευγενείς ανθρώπους και το σεβασμό..

Καλώ με τη σειρά μου 7 άτομα να παρουσιάσουν τα δικά τους τρωτά σημεία: vassia, marianna on ice, karyatida, natalia, κοσμικός άξονας, mania, δεσποινάριον!!

Η Mέθοδος Gronholm

Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, όπου παρακολούθησα την παράσταση “Η Mέθοδος Gronholm”, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.

Το έργο αναφέρεται στο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο που εφαρμόζουν οι πολυεθνικές εταιρείες για τη πρόσληψη και την τελική επιλογή των υποψηφίων στελεχών τους. Η παράσταση ασχολείται με τη σκληρότητα στις εργασιακές σχέσεις, με την επιλογή προσωπικού.
Η υπόθεση του έργου είναι η ακόλουθη: oι τελευταίοι τέσσερις υποψήφιοι για μία θέση ανώτατου στελέχους σε μια σημαντική πολυεθνική εταιρεία συναντώνται και υποβάλλονται στις τελευταίες δοκιμασίες της διαδικασίας επιλογής, δοκιμασίες οι οποίες, ακροβατώντας στο παράλογο, δε φαίνεται να έχουν καμία σχέση με αυτή καθαυτή τη θέση εργασίας.

Οι πρωταγωνιστές παίζουν μεταξύ τους και το κοινό προσκαλείται να συμμετάσχει, προσπαθώντας να ανακαλύψει ποιο είναι το ψέμα και ποια η αλήθεια, εάν και όπου αυτό είναι δυνατόν. Όλες οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι υποψήφιοι, όσο απίστευτο κι εάν φαίνεται, είναι εμπνευσμένες από πραγματικές τεχνικές επιλογής προσωπικού, καταγεγραμμένες σε σοβαρά έργα που έχουν εκπονήσει ειδικοί επί του θέματος.

Η ιδέα για το έργο αυτό γεννήθηκε στον συγγραφέα Χόρντι Γκαλθεράν από μια πραγματική ιστορία. Σε ένα δοχείο απορριμμάτων στη Βαρκελώνη βρέθηκε μια σειρά εγγράφων στα οποία ένας υπάλληλος του τμήματος προσωπικού από μια αλυσίδα σουπερμάρκετ είχε σημειώσει τις εντυπώσεις του για τους υποψηφίους που απευθύνονταν στη θέση του ταμία.
Τα σχόλια έβριθαν εκφράσεων σεξιστικών, ξενοφοβικών και ρατσιστικών, όπως “χοντρή”, “βλαμμένη, ούτε χειραψία δεν ξέρει να κάνει...”, “τσιριχτή φωνή, μοιάζει ηλίθιος...”, κλπ. Ο υπάλληλος, έχοντας εκείνη τη στιγμιαία «εξουσία», θεωρούσε ότι είχε το δικαίωμα να γράφει αυτές τις ανοησίες για άτομα που δε γνώριζε καθόλου, τη δύναμη να τους δώσει ή να τους αρνηθεί μια θέση εργασίας και τη δυνατότητα να είναι αδυσώπητος.
Οι υποψήφιοι προσπαθούν να παρουσιάσουν μια καλή εικόνα για το άτομό τους, μια εικόνα “επαγγελματικώς ορθή”, προσπαθώντας να κάνουν αυτό που πιστεύουν ότι είναι το προσδοκώμενο, διατεθειμένοι ακόμη και να υποστούν κάποιες ταπεινώσεις προκειμένου να προσληφθούν στη δουλειά που είχαν ανάγκη.

Πρόκειται για ένα έργο ιδιαίτερα σύγχρονο, πρωτότυπο και δυνατό! Απο τους ηθοποιούς ξεχωρίζει ιδιαίτερα ο Καραμίχος, του οποίου του αξίζουν συγχαρητήρια, καθώς συμμετείχε και στην μετάφραση του έργου. Το κείμενο είναι πολύ έξυπνο. Νομίζω πως οι περισσότεροι απ' όσους έχουν βιώσει αυτή την διαδικασία, σε κάποια σημεία του έργου θα ταυτιστούν με κάποιον από τους ήρωες. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, το έργο είναι άμεσα πολιτικό, εφόσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις στον ιδιαίτερα ανταγωνιστικό τομέα της αγοράς εργασίας.

Το έργο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν έχει σημασία ούτε ποιοι είμαστε, ούτε πώς είμαστε, αλλά ποιοι φαινόμαστε ότι είμαστε. Η πραγματική μας ταυτότητα δεν ενδιαφέρει κανέναν, ούτε καν εμάς τους ίδιους. Ασχολείται με αυτές τις μικρές, παράπλευρες επιπτώσεις του καπιταλισμού. «Η Μέθοδος Γκρόνχολμ» έχει αποσπάσει συνολικά περισσότερα από είκοσι βραβεία. Επίσης, έχει γυριστεί σε ταινία το 2003, με το τίτλο «El Metodo». Η ταινία απέσπασε δύο βραβεία Goya, το ένα εκ των οποίων ήταν αυτό του καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου.

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ - ΥΠΟΓΕΙΟ

Πεσμαζόγλου 5, κέντρο, 2103228706
Κοινωνικό του Χόρντι Γκαλθεράν Σκηνοθ.: Δ. Χρονόπουλος. Παίζουν: Γ. Καραμίχος, Π. Λαγούτης, Χρ. Σαπουντζής, Β. Παπαδοπούλου. Μετάφρ.: Γ. Καραμίχος, Μ. Τσατσαρώνη. Σκην.-κοστ.: Γ. Γαβαλάς. Φωτ.: Λ. Παυλόπουλος.
Πηγές: http://www.theatro-technis.gr/, www.kathimerini.gr

Βραβεία World Press Photo 2008

Πιστεύω πολύ στο ότι μια (καλή) φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις.. Ειδικότερα θαυμάζω τη δουλειά των φωτορεπόρτερ.. οι οποίοι συμβάλλουν, κάποιες φορές και με το κίνδυνο της ζωής τους, στην διαιώνιση της ιστορίας.

Αρκεί μόνο να σκεφτείτε ότι από όπου απουσιάζουν οι φωτορεπόρτερ, η ιστορία στερείται πάντα μια σημαντική καταγραφή της.

Τους φωτορεπόρτερ που απαθανατίζουν ιστορικές στιγμές και τις μοιράζονται με όλο το κόσμο, βράβευσε και εφέτος – όπως κάνει από το 1955 – το World Press Photo.
Η διάκριση αυτή είναι από τις σημαντικότερες για κάθε φωτογράφο. Τέχνες, περιβάλλον, αληθινές ιστορίες, πορτρέτα, καθημερινότητα, σπορ, φύση είναι κάποιες από τις κατηγορίες, για τις οποίες διαγωνίστηκαν 5.019 φωτογράφοι από 125 χώρες. Συγκεκριμένα στάλθηκαν στην κριτική επιτροπή πάνω από 80.000 φωτογραφίες. Τα βραβεία μοιράστηκαν 59 φωτογράφοι από 23 χώρες. Σας παραθέτω ορισμένες από τις βραβεύσιμες φωτογραφίες.
Η επιλογή ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη.

Αυτή είναι η καλύτερη φωτογραφία για το 2007. Ο Βρετανός φωτογράφος Tim Hetherington φωτογράφισε αυτόν τον εξαντλημένο Αμερικανό στρατιώτη απο το πόλεμο στο Αφγανιστάν.Ο Paul Nicklen απο τον Καναδά, φωτογράφισε για το National Geographic τη παραπάνω φωτογραφία και κέρδισε το 2ο βραβείο στις Εικόνες απο τη Φύση. Ενα narwhal στο Νουναβούτ, όπου το κυνήγι των θαλασσιών θηλαστικών.....αποτελεί καθημερινή συνήθεια.

Ο Δανός φωτογράφος Erik Refner κέρδισε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία των Σπορ. Απαθανάτισε την εξάντληση του αθλητή λίγο πριν ολοκληρώσει το μαραθώνιο της Κοπεγχάγης.
Ο Αμερικανός John Moore βρέθηκε λίγα μέτρα μακριά απο το σημείο της δολοφονίας της Μπεναζίρ Μπούτο στο Πακιστάν και κέρδισε ένα βραβείο για μια εικόνα που στιγμάτισε πολιτικά το 2007.
Ο Justin Maxon, φωτογράφισε μια οικογενειακή στιγμή στον Κόκκινο Ποταμό του Βιετνάμ, ανάμεσα σε ένα γιο και μια μητέρα, η οποία όμως είναι άστεγη και πάσχει απο AIDS... O Νοτιοαφρικανός φωτογράφος Brent Stinton φωτογράφισε τη παραπάνω νεκρώσιμη ακολουθία, ενός γορίλα που ζούσε στο Εθνικό Πάρκο του Ανατολικού Κονγκό. Απαιτούνται αρκετά χέρια για τη μεταφορά του και κανείς δεν γνωρίζει που τον πηγαίνουν..

Αν κάποιος επιθυμεί να δεί όλες τις φωτογραφίες, ας κάνει κλικ στο:

http://www.worldpressphoto.org/

Πηγές: http://www.worldpressphoto.org/, http://www.e-typos.com/