2 παιχνιδάκια + πρόταση σινεμά :)

Έχουνε μαζευτεί αρκετές προσκλήσεις για παιχνιδάκια.. καιρός να τις τιμήσω.. Ας αρχίσω το παιχνίδι λοιπόν!..
Παιχνίδι Α'

Η αγαπητή Δηιάνειρα με κάλεσε να ποστάρω τις αγαπημένες μου τηλεοπτικές σειρές.
Στην αρχή της τηλεοπτικής σεζόν έβλεπα τα «Υπέροχα Πλάσματα» (άσχετο αν μετά από λίγο και αυτά τα βαρέθηκα..). Έξυπνο σενάριο, νεανική παρέα, γέλιο!
Θυμάμαι χαρακτηριστικά με τη παρακάτω σκηνή τι γέλιο είχα ρίξει:



Έβλεπα το Παραπέντε.. (καταπληκτική η θεοπούλα) ..



Από ξένες τηλεοπτικές σειρές, επί πολλά χρόνια έβλεπα μανιωδώς τα Φιλαράκια. Θυμάμαι στο σχολείο.. μέχρι που μαγνητοσκοπούσα τα επεισόδια σε κασέτες, είχα δημιουργήσει ολόκληρο αρχείο και είχα μάθει όλα τα επεισόδια απ’ έξω!



Πιο πρόσφατη ξένη τηλεοπτική σειρά, με την οποία είχα «κολλήσει» το LOST.



Παιχνίδι Β'

Ο αγαπητός Donald με προσκάλεσε να σας παρουσιάσω τα πράγματα που με ορίζουν και κουβαλάω πάντα μαζί μου.
Πρώτα απ’ όλα, κουβαλάω μέσα μου την αγάπη και την σκέψη των δικών μου πολύ κοντινών ανθρώπων. Αυτών των 2-3 στενών φίλων και της οικογένειας μου. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αν δεν τους είχα στη ζωή μου θα ήμουν ένα τίποτα. Η ζωή δεν αξίζει χωρίς καλή παρέα. Αυτοί είναι ο μεγαλύτερος πλούτος μου, με δέχονται χωρίς κριτικές, αλλά πραγματικά και μόνο για τη ψυχή μου..για αυτό που είμαι..Πραγματικά σημαντικότατοι, δεν τους ξεχνώ ποτέ.. τους ευγνομωνώ και τους ανταποδίδω την αγάπη τους..
Έπειτα κρατώ πάντοτε μέσα μου (και ποτέ δεν θα πάψω να το κάνω αυτό) την αγάπη για όλα όσα γουστάρω. Για βιβλία, για μουσικές, για τις τέχνες, για το πολιτισμό, για βόλτες, αναπολήσεις, ενδοσκοπήσεις.. για καινούργιες όμορφες στιγμές..
Τις σκέψεις μου και την έμπνευση μου για να ζω τη κάθε μέρα μου, όπως μόνο εγώ θέλω και όχι όπως μου επιβάλλει η μόδα και η κάθε εποχή.

Συνήθως έχω μαζί μου: το κινητό μου, το mp3 player μου, το πορτοφόλι μου, ένα μπλοκάκι για σημειώσεις, φωτογραφική μηχανή. Το ρολόι μου κάποιες στιγμές προτιμώ να το αφήνω σπίτι.. έχω περίεργη σχέση με τα ρολόγια.. :)

Προσκαλώ όποιον θέλει να συμμετάσχει με τη σειρά του στa δύο παραπάνω παιχνιδάκια.

Πρόταση......
Μόλις γύρησα απο το Μέγαρο (χεχε) είδα σε Πανευρωπαϊκή Πρεμιέρα το "Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες". Γέλασα πολύ! Η ταινία βγαίνει στους κινηματογράφους στο τέλος του μήνα, να τη δείτε να γελάσετε :)
Το σημαντικότερο εκθειάζει την αρχαία Ελλάδα, συνέχεια γίνονται αναφορές στην Ολυμπία και στον Ελληνικό Πολιτισμό (ευτυχώς που μας θυμίζουν και τιμούν το πολιτισμό μας τουλάχιστον οι ξένοι...γιατί αν περιμέναμε απο εμάς...)

Δείτε σχετικό τρέιλερ:
http://www.youtube.com/watch?v=_PNT1LVZkNc&feature=related

Motortown - Θέατρο Νέου Κόσμου

Το βράδυ της Παρασκευής βρέθηκα στη παράσταση Motortown στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Το έργο γραμμένο το 2005, τις μέρες που το Λονδίνο ζούσε το πανικό των βομβιστικών επιθέσεων στο Μετρό.
Βραβευμένο από το έγκυρο γερμανικό περιοδικό "Theater Heute" ως το καλύτερο ξένο έργο. Τo Motortown είναι ένα σύγχρονο έργο, μια άγρια, προκλητική απάντηση στο πόλεμο αλλά και στο αντιπολεμικό κίνημα.
Δυνατό και σκληρό, το έργο του Σάιμον Στήβενς, περιγράφει έναν κόσμο σε ηθική κρίση.

Ο στρατιώτης Ντάννυ, επιστρέφει από το πόλεμο του Ιράκ στην Αγγλία, ξένος στην ίδια του τη χώρα, στο πεδίο μιας άλλης μάχης.

Αυτό που λατρεύω σε μια θεατρική παράσταση, είναι όταν μου δίνει ώθηση και τροφή για σκέψη. Αυτό ένιωσα τη Παρασκευή. Ακόμη έχω μέσα μου σκέψεις για ζητήματα που λίγο πολύ τα γνώριζα, όμως ωφελεί να τα θυμάμαι πιο συχνά..
Στην παράσταση, όλοι οι ήρωες έχουν υπόσταση και συμπληρώνουν το παζλ μίας κοινωνίας σάπιας που κομματιάζει τα παιδιά της και τα πετάει στα σκουπίδια..
Ο Βρετανός στρατιώτης παραιτείται από το πόλεμο του Ιράκ και επιστρέφει στη πατρίδα του.
Μένει στο διαμέρισμα του αυτιστικού αδελφού του, ενός ιδιαίτερα τραυματισμένου ανθρώπου. (Στην εικόνα του οποίου είναι αδύνατον να μην αναγνωρίσεις ότι όλοι μας έχουμε συμβάλλει στη υποβάθμιση αυτών των ανθρώπων).
Η κατάσταση που βιώνει ο στρατιώτης, με την επιστροφή του στο προάστιο που ζούσε, τελικά θυμίζει αυτή του βίαιου πολέμου.
Επιστρέφοντας στη πατρίδα του βρίσκει όσους είχε αφήσει, τελείως αλλαγμένους...
Όλη η κοινωνία βρίσκεται σε σήψη.
Ο στρατιώτης καταλήγει στη διαπίστωση :
«Μια χαρά ήταν ο πόλεμος. Μου λείπει. Το ζόρι είναι να γυρίζεις πίσω»...

Ένας άνθρωπος που έζησε στο πόλεμο, είδε την αλήθεια, τη βία και το θάνατο κατάματα, επιστρέφοντας στην σύγχρονη αστική κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι και οι εκεί «μάχες» δεν διαφέρουν ηθικά καθόλου από αυτές της εμπόλεμης ζώνης.
Σταδιακά σταματάει να δουλεύει και η πόλη παύει να τον αποδέχεται..
Μένει ουσιαστικά ξένος και μόνος.
Στο τέλος της παράστασης αναρωτιέσαι... αν ο χαρακτήρας του στρατιώτη αλλοιώθηκε από τη φρίκη που έζησε στο πόλεμο ή αν αυτή είναι η αληθινή όψη της κοινωνίας?
Το έργο είναι σκληρό και απευθύνεται σε κάθε πολίτη του Δυτικού κόσμου.
Το θέμα που τίθεται είναι το κατά πόσο έχουμε όλοι μερίδιο στη διαφθορά της κοινωνίας, πόσο έχουμε ξεχάσει ότι εμείς κινούμε τις κλωστές αυτού του κόσμου.. συντελώντας με τη στάση μας στο πρόσωπο και στην εικόνα της κάθε πόλης…
Το μέγεθος της ευθύνης όλων μας, στη δημιουργία και στη διαιώνιση ενός πολιτισμού που αναδεικνύει τους πολέμους.

www.theatroneoukosmou.gr
Θέατρο του Νέου Κόσμου - Αντισθένους 7 & Θαρύπου, ΦΙΞ,Tηλ. 210-9212900
Έργο: Πολιτικό/Κοινωνικό, του Σάιμον Στίβενς. Σκηνοθ.: Β. Θεοδωρόπουλος. Παίζουν: Γ. Γάλλος, Γ. Τσορτέκης, Ευθ. Παπαδημητρίου, Κ. Λυπηρίδου, Π. Δεντάκης, Αιμ. Βάλβη, Π. Λάρκου, Ν. Ζάγκα. Μετάφρ.: Δ. Κιούσης, Κ. Σωτηριάδου. Σκην.-κοστ.: Μ. Χατζηιωάννου. Μουσ.: Στ. Γασπαράτος. Φωτ.: Σ. Μπιρμπίλης. Διάρκεια 110'

Αλόννησος

Καφετέρια στη χώρα..

Βαρκούλα στο λιμάνι..
Μπλε παραθύρι απο τη χώρα..
Μια φώκια βολτάρει στο λιμάνι περιμένοντας κανένα ψαράκι..
Info για τις μεσογειακές φώκιες...
Γλυπτό απο το μουσείο της Αλοννήσου..

Περιοδική έκθεση ...

Θέα απο την οροφή του Μουσείου..

Ιούλιος 2006

Πρώτη μέρα στο νησί της Αλοννήσου..
Η Αλόννησος προσφέρεται για ήρεμες διακοπές..
Είναι ακριβώς ότι χρειαζόμουν μετά από ένα απαιτητικό εννιάμηνο..

Αυτή τη στιγμή γίνεται πόλεμος στη Βηρυττό, στο Λίβανο.
Μαθαίνω νέα απο το ραδιόφωνο..

Αθώα μικρά παιδιά, γυναίκες, άμαχοι τεμαχίζονται.
Νοσοκομεία, πόλεις σφυρηλατούνται ανελέητα.
Το λόγο δεν το κατάλαβα.

Σίγουρα παράλογος φανατισμός – ποτέ κανένας φανατισμός δεν περιέχει λογική – και συμφέροντα, κυρίως οικονομικά.
Η σκληρότητα, η αγριότητα, η βια σε όλο της το μεγαλείο.
Φαντάζομαι τις εικόνες και αδυνατώ να πιστέψω ή μάλλον να δεχτώ ότι συμβαίνουν όλα αυτά.

Εγώ είμαι στις Σποράδες, σ’ ένα ήρεμο, γαλήνιο, καταπράσινο νησάκι, γεμάτο ήχους τζιτζικιών, ευλογημένο από τη φύση, ενώ αυτή τη στιγμή άλλοι άνθρωποι αδημονούν για μια κρυψώνα, ψάχνουν τρόπο διαφυγής από την επίγεια κόλαση τους, κάποιο μέσο για ένα τόπο ειρηνικό, όπου θα νιώθουν ασφαλείς.
Τελικά η ζωή εμπεριέχει μεγάλη ειρωνία..

Βγαίνω μια βόλτα στη χώρα της Αλοννήσου.
Η Αλόννησος έχει το χρώμα των Σποράδων.
Φωτίζεται με την αντανάκλαση των καταπράσινων νερών της.
Ποιοτική, βαθιά οικολογική, χαλαρή.
Οι κάτοικοι της μοιάζουν σαν κάτοικοι ενός ορεινού χωριού, που ακόμα και τα καλοκαίρια απολαμβάνουν τη ζωή του νησιού – σε αντίθεση με το πανικό που επικρατεί αλλού.
Τους βλέπεις να ‘κάθονται’ στα μαγαζιά, να περιφέρονται στο δρόμο.

Κάτι που για τους κατοίκους των περισσοτέρων νησιών, περίοδο Ιουλίου, φαντάζει προφανώς σαν «όνειρο».

Κάποιοι μοιάζουν να απολαμβάνουν αυτή την ηρεμία, ενώ άλλοι ίσως να εύχονταν να κατακλύζονταν απο κόσμο.

Την απέραντη ηρεμία την εκτιμάς αν δεν τη ζεις συνέχεια.
Θα υπάρχουν στιγμές που θα τους λείπει και η πολυκοσμία.
Για εμένα πάλι, αυτό το μέρος, σε τούτη τη περίοδο της ζωής μου, φαντάζει και άξια σίγουρα είναι ιδεατό.
Το απόγευμα θα πάω στο μουσείο της πόλης.

Το μουσείο της Αλοννήσου στεγάζεται σε ένα επιβλητικό, πέτρινο κτίριο..

Η έκθεση ξεκινά με μία μικρή περίληψη της ιστορικής πορείας του νησιού, ενώ παράλληλα εκθέτονται πίνακες και γλυπτά.
Η έκθεση συνεχίζεται με μια λαογραφική προσέγγιση στο νησί. Δίνοντας έμφαση στη γεωργία, στα πατητήρια και στην οινοποιία του.
Στην καφετέρια στην οροφή του Μουσείου, οι υπάλληλοι σε κερνάνε κάτι να πιεις, ενώ απολαμβάνεις τη καταπληκτική θέα στο λιμάνι..

Φωτεινό χαμόγελο στη Λυδία..

Απόψε η σκέψη μου είναι κοντά στη μικρή αγωνίστρια τη Λυδία.

Σε αυτό το πανέμορφο γλυκό κοριτσάκι και στους γονείς της.

Σήμερα Παρασκευή το πρωί, θα κάνει την επέμβαση αφαίρεσης του όγκου απο το κεφαλάκι της.

Οι προσευχές όλων μας θα ειναι κοντά της.

Κάθε αστέρι στον ουρανό και μια φωτεινή ευχή για τη γλυκιά φατσούλα.

Όλα θα πάνε καλά.

Σας περιμένουμε με καλές όμορφες ειδήσεις :)

Όσοι δεν γνωρίζουν σχετικά με τη μικρή τίγρη :

http://lydia-tigria.blogspot.com/

..να παραμένεις άνθρωπος

Θα 'ρθει καιρός

που θ' αλλάξουν τα πράγματα

να το θυμάσαι Μαρία

θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα

εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε

κρατώντας τη σκυτάλη

Μη βλέπεις εμένα μην κλαις

εσύ είσαι η ελπίδα

Άκου, θα 'ρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς

δεν θα βγαίνουν στην τύχη,

δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές

με γερμένους απ' έξω

και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε,

δε θα 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι, σκέψου,

θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες

να φυλάξεις μοναχά σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές:

απροσάρμοστοι, καταπίεση,

μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός

για το μάθημα της Ιστορίας.

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,

δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι

δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά

τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω

κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος

Θα την αλλάξουμε τη ζωή...

παρ' όλα αυτά Μαρία

(Κατερίνα Γώγου)

Henri Cartier Bresson

Ο Henri Cartier Bresson είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου φωτογράφους.

Κάθε φωτογραφία του, μια ξεχωριστή ιστορία.
Ακόμα και αν δεν ασχολείσαι με την τέχνη της φωτογραφίας, καταλαβαίνεις ότι αυτές οι φωτογραφίες είναι ιδιαίτερες.
Σκέφτηκα να παραθέσω κάποιες αγαπημένες μου, αλλά η επιλογή θα ήταν δύσκολη και θα χρειάζονταν δεκάδες αναρτήσεις.
Αξίζει να δείτε τα παρακάτω video με μερικές από τις πιο γνωστές φωτογραφίες του.
Όποιος επιθυμεί περισσότερες πληροφορίες για τον Bresson μπορεί να δει εδώ: http://www.henricartierbresson.org/



«Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι οι φωτογραφίες θα μπορούσαν να φθάσουν την αιωνιότητα μέσω της στιγμής.» (Henri Cartier Bresson)



Κάποιες από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στήθηκαν μπροστά στο φακό του…

Στο βίντεο εμφανίζονται με σειρά οι: 1. Cartier-Bresson, self-portrait, 2. Truman Capote, 3. Arthur Miller, 4. William Faulkner, 5. Samuel Beckett, 6. Susan Sontag, 7. Ezra Pound, 8. Robert Lowell, 9. Paul Valery, 10. Igor Stravinsky, 11. Simone de Beauvoir, 12. Jean-Paul Sartre, 13. Albert Camus, 14. Marc Chagall, 15. Marcel Duchamp, 16. Alberto Giacometti, 17. Henri Matisse, 18. Igor Stravisnky, 19. Jean Renoir, 20. John Huston, 21. Marilyn Monrow and John Huston, 22. The Dalai Lama, 23. Martin Luther King, Jr., 24. Robert F. Kennedy, 25. Che Guevara, 26. Duke and Duchess of Windsor, 27. Carl Jung, 28. Edith Piaf.

Βιβλιοφιλία..

Θέλησα να γράψω ένα post αφιερωμένο στη βιβλιοφιλία, στην αγάπη μου προς τα βιβλία…
Στη πορεία αποφάσισα αυτή τη φορά να μη γράψω κάτι εγώ, αλλά πως θα ήταν σίγουρα πιο ουσιαστική η άποψη ενός συγγραφέα για την αγάπη του προς τα βιβλία.
Θυμήθηκα ένα βιβλίο που είχα διαβάσει πριν 2-3 χρόνια. Πρόκειται για το «Ιστορία Αγάπης και Σκότους» του Αμος Οζ.
Ο Αμος Οζ, γεννημένος το 1939 στην Ιερουσαλήμ, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς του Ισραήλ.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, ο Οζ αναφέρει αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Σας παραθέτω ένα συγκεκριμένο απόσπασμα όμως, το οποίο με καλύπτει, όπου αναφέρεται στο πάθος του για τα βιβλία..
«Όταν ήμουν μικρός, έλπιζα να μεγαλώσω και να γίνω βιβλίο. Όχι συγγραφέας, αλλά βιβλίο: ανθρώπους μπορείς να σκοτώσεις σαν μυρμήγκια. Και συγγραφείς δεν είναι δύσκολο να σκοτώσεις. Τα βιβλία όμως, ακόμα και αν τα καταστρέφουν συστηματικά, πάντα υπάρχει πιθανότητα να σωθεί κάποιο αντίτυπο και να συνεχίσει να ζει πάνω στο ράφι, μια αιώνια σιωπηλή ζωή σε κάποιο ξεχασμένο ράφι, σε κάποια μακρινή βιβλιοθήκη, στο Ρέικιαβικ, στο Βαγιαντολίδ ή στο Βανκούβερ».

Όλη η οικογένεια του Αμος Οζ έτρεφε μια ιδιαίτερη αγάπη για τα βιβλία. Όπως γράφει ο Οζ, τα βιβλία ασκούσαν ιδιαίτερη έλξη στον πατέρα του, αλλά και στον ίδιο. Λάτρευε να τα αγγίζει, να τα μυρίζει…

«έκανε τη σάρκα σου να ανατριχιάζει, σαν να είχες φτάσει σε κάτι απόκρυφιο και άγνωστο, κάτι που σκιρτάει λίγο και ριγάει με το άγγιγμα των δακτύλων σου».

Όμως ο Οζ αναφέρεται και στο πόσο ευεργετική υπήρξε για τη ζωή του, η γνώση που αποκόμισε μέσα από την ανάγνωση των βιβλίων, καθώς «τα βιβλία μου έμαθαν για τις αδέσποτες ζώνες που προκαλούν ζάλη, για τη σκοτεινή ζώνη ανάμεσα στο απαγορευμένο και το επιτρεπτό, ανάμεσα στο δικαιολογημένο και το εκκεντρικό, ανάμεσα στο κανονικό και το παράλογο. Αυτό το μάθημα με συνόδευε όλα τα χρόνια. Όταν έφτασα στον έρωτα, δεν ήμουν ένας εντελώς άπειρος ατζαμής. Ήξερα ότι υπάρχουν διάφορα μενού, υπάρχει ο κεντρικός δρόμος, υπάρχουν δρόμοι πολύχρωμοι και γραφικοί, υπάρχουν και απόμακρα μονοπάτια που πόδι ανθρώπου δεν τα έχει πατήσει. Υπάρχει το επιτρεπτό που σχεδόν απαγορεύεται και το απαγορευμένο που σχεδόν επιτρέπεται».

Πιστεύω πως ένα από τα ομορφότερα δώρα που μπορείτε να κάνετε σε κάποιον είναι ένα βιβλίο, με μια όμορφη αφιέρωση σας στο πρώτο φύλλο!!
Ακόμα και τώρα που πέρασαν οι γιορτές... αξίζει πολύ περισσότερο το να δωρίσεις κάτι σε κάποιον! Θα το κάνεις επειδή το ένιωσες πραγματικά και όχι επειδή στο επιβάλλουν ή επειδή «όλοι» το κάνουν!

Εύχομαι καλές και όμορφες αναγνώσεις σε όλους σας για το νέο έτος!

Present..

"Every day is a gift, that is why we call it the present"




Απολαύστε το συνδιασμό μουσικής και εικόνας..
Καλή χρονιά!!