Ένα αντίο στον αγαπημένο Αργύρη Χιόνη, έναν από τους σημαντικότερους σύγχρονους ποιητές, που πέθανε ανήμερα των Χριστουγέννων από καρδιακή προσβολή.
"Η Ποίηση πρέπει να'ναι / ένα ζαχαρωμένο βότσαλο /
πάνω που θά'χεις γλυκαθεί / να σπας τα δόντια σου"
Απόσπασμα από συνέντευξη του στην εφημερίδα Αυγή (Κρημνιώτη Π., 07/11/2010) :
* “Με ήτα η ζωή τελειώνει, με ήττα, επίσης” γράφετε στις “Εκδοχές του τέλους” μέρος της συλλογής. Ηττήθηκε ο άνθρωπος, η ποίηση, ο Αργύρης Χιόνης;
Οι στίχοι αυτοί δείχνουν απαισιόδοξοι αλλά στην ουσία συνιστούν μια προειδοποίηση. Εάν δε γίνει κάτι ουσιαστικό σ’ αυτή τη χώρα τότε και ο άνθρωπος, και η ποίηση και ο Αργύρης Χιόνης θα έχει ηττηθεί.
* Αυτή την κρίση που ζούμε σήμερα οι Έλληνες, πώς μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε; Αρκούν τα “μόνα αποτελεσματικά όπλα που” κατά τα λεγόμενά σας “διαθέτει ο άνθρωπος: το χιούμορ και το όνειρο”;
Εγώ νομίζω ότι θα αρκούσαν αν όλος ο κόσμος είχε χιούμορ και όνειρο.
* Και οι τραπεζίτες επίσης;
Αν είχαμε χιούμορ και όνειρο όλοι οι υπόλοιποι και κυρίως οι πολιτικοί μας σε όλο τον δυτικό κόσμο, δεν θα μας είχαν καβαλήσει οι τραπεζίτες οι οποίοι βεβαίως δε διαθέτουν καθόλου χιούμορ και το όνειρό τους είναι μόνο το κέρδος.
* Έχετε πει ότι το αγαπημένο σας ρητό είναι “πριν σκύψεις, σκέψου”. Θεωρείτε ότι ο σημερινός πολίτης σκέφτεται ή απλώς σκύβει;
Φοβάμαι ότι απλώς σκύβει. Κι οφείλουμε σήμερα κυρίως, αυτόν τον "κυρίαρχο" λαό -ότι ειρωνικότερο έχει ειπωθεί για το λαό- να πάψουμε πια να τον χαϊδεύουμε. Ας αναλάβουμε επιτέλους όλοι τις ευθύνες μας.
"Δύσκολη η ζωή κι απλούστατος ο θάνατος,
αυτή η έρημος που τίποτα από σένα δεν ζητά,
που περιμένει απλώς να την διανύσεις."
---
Ελέησον σε
Ένιωθες μόνος και μας έπλασες για να ‘χεις
Συντροφιά εις τους αιώνας των αιώνων.
Έσφαλες όμως πλάθοντάς μας
Κατ’ εικόνα και ομοίωσίν σου,
Πολλαπλασίασες τη μοναξιά σου.
Τώρα είσαι μόνος μέσα σ’ ένα πλήθος μόνων.
Δεν έχει πιο μεγάλη μοναξιά.
Οκτώ χαϊκού
α.
Σκίτσο ο κόσμος και
ανελέητη ο θάνατος
γομολάστιχα
β.
στη Γιώτα Κριτσέλη
Έσβησε ο κόσμος.
Μένει αναμμένη, μόνη
μια ανεμώνη.
γ.
Για ποια εκίνησε
κορφή και σε ποια κοίτη
κατρακύλησε!…
δ.
μνήμη Γ. Κ. Καραβασίλη
Παραπατώντας
εφτασε στον θάνατο·
τον μέθυσε η ζωή.
ε.
Σήπεσαι σώμα
στη σιωπή, στην απουσία
άλλων σωμάτων
στ.
Θεέ μου, τι αόρατο
ναυάγιο που είναι
η έρημη ζωή!
ζ.
Χειμώνας πάλι·
σβηστή η φωτιά του έρωτα
και η καρδιά μου κρύα.
η.
Το είδωλό μου
μέσα στον καθρέφτη
σαν νεκρή φύση.
---
Χέρια
Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα
---
"Υπάρχουν άλογα που συνεχίζουν να καλπάζουν
ακόμα κι όταν είναι ξαπλωμένα στο γρασίδι."
"Όταν σου αναγγείλουνε τον θάνατό μου,
κάνε ό,τι θα 'κανες αν σου χάριζαν
έν' άδειο βάζο.
Θα το γέμιζες λουλούδια·
έτσι δεν είναι;"
Για τον Αργύρη Χιόνη:
