Τρέχουν οι μέρες λαχανιασμένες
γέρνουν - γερνούν, περνούν
σαν τίποτα να μη συνέβη
και ας έχουν αλλάξει όλα.
Δε σε βλέπουμε, μα είσαι εδώ
μας ακούς, μαθαίνεις, μας αισθάνεσαι
Θες να απλώσεις το χέρι να μας πιάσεις
να πεις πόσο σου λείπουμε και μια "καληνύχτα"
αυτό το "να προσέχεις" - που τόσο με εκνεύριζε
τι ειρωνεία, αυτό μου έλειψε πρώτο
Τρίτη και δεκατρείς
το τελευταίο αντίο
με μάσκες.
Τρίτη και δεκατρείς
σε λιτή τελετή
εν μέσω πανδημίας.
Περιορισμένος κόσμος αυστηρά
ακολουθώντας τις διαταγές του κράτους.
Στο κουτί. Γιασεμί και βασιλικό από τον κήπο.
Τη γραβάτα να του λύσετε
τα χέρια ελευθερώστε
άσπρο μαντήλι βάλτε του στο πρόσωπο.
άσπρα τριαντάφυλλα μαζί να τον συντροφεύουν
Τελευταίο αντίο.
Μείναμε τώρα μόνοι εμείς
να σε θυμόμαστε με τεράστια αγάπη.
Εξαφανίστηκε το σώμα σου
μα νομίζουμε θα σε δούμε ξανά.
Θα πλέεις σε μυστήρια που αγνοούμε
ανάλαφρος από έγνοιες, φόβους και άγχη
γεμάτος αγάπη, πλημμυρισμένος γαλήνη
ελεύθερος από τη φθορά.
Εκεί που είσαι, χρόνος δεν υπάρχει
ούτε ιοί, ούτε πανδημία.
Εδώ μείναμε εμείς στο πιο παράξενο χειμώνα της ζωής μας
σε μάχες άδικες, παρανοϊκές.
Ήσουν όσα έχουν χαθεί
Τώρα είσαι άγγελος ψηλά.
Φύλαξε μας.
Είναι δύσκολο να πιστέψω
ότι γράφω
αυτές τις λέξεις
για σένα.
Σε αγαπάμε και σε σκεφτόμαστε πάντα.*
Για τον πατέρα μου, Οκτώβριος 2020
12.10.2020
