25 Οκτωβρίου 2018

«Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως», Γεωργίου Βιζυηνού



"Rio Grande" ὠνομάζετο τὸ ἀτμόπλοιον, καὶ τὸ ὄνομα ἥρμοζεν εἰς τὸ πρᾶγμα, διότι ἦτο ἀληθῶς μέγα πλοῖον, τὸ μεγαλήτερον τῆς ἑταιρίας. Εἶχε φθάσει ἀργότερον τοῦ δέοντος εἰς Πειραιᾶ, καὶ ὁ ἥλιος ἀνέτειλε πολὺ πριν παραλάβῃ τοὺς ἐξ Ἑλλάδος ἐπιβάτας, ἐνῷ, κατὰ τὸ δρομολόγιόν του, ὤφειλε νὰ καταλίπῃ τὸν λιμένα δύο ὥρας μετὰ τὸ μεσονύκτιον.


Tο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως», το οποίο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά τον Αύγουστο του 1883 σε δυο συνέχειες στην εφημερίδα «Εστία», επέλεξε να ανεβάσει επί σκηνής ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Κώστας Παπακωνσταντίνου. Το 2013 είχα λατρέψει τους «Χαλασσοχώρηδες» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ακολούθησε η «Μαζώχτρα» του Αργύρη Εφταλιώτη και o «Αυτόχειρ» του Μιχαήλ Μητσάκη.  [Ανεβάσματα του ίδιου επίσης: το Ρωμαϊκό Λουτρό του Στανισλάβ Στρατίεβ και η Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου]. 




Τρεις ηθοποιοί (Κώστας Παπακωνσταντίνου, Αγγελική Μαρίνου και Ελισσαίος Βλάχος -εναλλασσόμενα θα παίζει και η Χαρά Δημητριάδη) και ένας μουσικός (Νίκος Κολλάρος) επί σκηνής δραματοποιούν το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού και μας μεταφέρουν στο ταξίδι του "Rio Grande", ένα από τα μεγαλύτερα πλοία της εποχής. Στη διάρκεια εκείνου του ταξιδιού, δυο νέοι ερωτεύονται, αλλά ο βαθύπλουτος πατέρας έχει άλλα σχέδια για την κόρη του. Όλες οι μεταξύ τους αποστάσεις μπορούν να ξεπεραστούν, εκτός από εκείνη της κοινωνικής τάξης και του χρήματος.

Ὁ χρυσος
περισσος
δεν ποιεῖ την εὐτυχίαν
την χαραν ἡμῶν,
καὶ ὠργίσθην κατὰ τοῦ 'ἀπηνοῦς' πατρός, καὶ ἀπεφάσισα στερεῶς καὶ ἀμετακλήτως καὶ δεν ἐπῆγα εἰς Καλκούτταν.

Η πρόταση του να μεταφέρονται τέτοια κείμενα επί σκηνής με προσεγμένο και δουλεμένο τρόπο είναι κάτι πολύ ελκυστικό. Σε ένα λιτό σκηνικό, oι ηθοποιοί μεταδίδουν τη ρομαντικότητα του κείμενου με χιουμοριστικό τρόπο, με τις νότες από το πιάνο να λειτουργούν σαν ένα υπόστρωμα για να πατήσουν και να γλιστρήσουν απαλά πάνω του οι λέξεις και να φτάσουν σαν μελοποιημένο ποίημα στο θεατή. Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τον λόγο οι ηθοποιοί είναι υποδειγματικός και νικά την όποια αμηχανία του θεατή, καθώς συνειδητοποιεί πώς ο Βιζυηνός παραμένει σύγχρονος και σήμερα.  Ουσιαστικά αποδεικνύουν ότι η γλώσσα συνεχίζεται -είναι ζωντανή- ακόμη και αν την έχουμε κακοποιήσει τόσο στην εποχή μας. 


Η παράσταση παρουσιάζεται στο χώρο της Μουσικής Βιβλιοθήκης –όπου στεγάζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών– εγκαινιάζοντας με αυτό το έργο έναν νέο θεσμό, το Θέατρο στη Βιβλιοθήκη, εντάσσοντας στο πρόγραμμά της, κάθε Δευτέρα και Τρίτη θεατρικές παραστάσεις για ενήλικο κοινό, που έχουν ως αφετηρία τη λογοτεχνία και τη μουσική.


Από τις 8 Οκτωβρίου μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου.
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

Συγγραφέας Γεώργιος Βιζυηνός
Σκηνοθεσία Κώστας Παπακωνσταντίνου
Μουσική Νίκος Κολλάρος
Κινησιολογία Μαργαρίτα Τρίκκα
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία Μαρία Καραθάνου
Φωτισμοί Γιώργος Αγιαννίτης
Σχεδιασμός αφίσας Polka Dot Design
Φωτογραφίες Νίκος Βαρδακαστάνης
Παραγωγή «Ξανθίας» Α.Μ.Κ.Ε.

Παίζουν Ελισσαίος Βλάχος, Χαρά Δημητριάδη, Αγγελική Μαρίνου, Κώστας Παπακωνσταντίνου
Μουσικός επί σκηνής Νίκος Κολλάρος


Τιμές εισιτηρίων
€ 12,00
€ 8,00 (φοιτητικό, ομαδικό)
€ 5,00 (άνεργοι, σπουδαστές δραματικών σχολών, ΑμεΑ)
Ισχύει ατέλεια Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (οι θέσεις θα προσφέρονται, εφόσον υπάρχει διαθεσιμότητα, από το ταμείο της Μουσικής Βιβλιοθήκης)

2 σχόλια:

Giannis Pit. είπε...

Πάντα οι προτάσεις σου για καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και δρώμενα είναι μικροί θησαυροί καλή μου φίλη.
Εδώ έχουμε ένα θεατρικό που μοσχοβολάει φρεσκάδα, μνήμες και νοσταλγία.
Ξέρεις τι θέλω να διατυπώσω ; το εξής "παράπονο" από τους ανθρώπους της παραγωγής:
Ως Σινεφιλ και θεωρώντας τον Κινηματογράφο περισσότερο προσβάσιμο και επισκέψιμο από το θέατρο για μια σειρά λόγους, ρωτάω και έχω το παράπονο για την ΦΤΩΧΕΙΑ και ΕΝΔΕΙΑ της Ελληνικής Κινηματογραφικής Παραγωγής. Τόσα αριστουργήματα μπορούσαν να επεξεργαστούν και να γίνουν ταινίες. Αντ αυτών παρακολουθούμε κάποιες "δήθεν" ταινίες ψευτοκουλτούρας και ψευτοκωμωδίας.
Ειλικρινά αυτό είναι ένα γεγονός που με καταθλίβει και το μοιράζομαι μαζί σου ως άνθρωπο που έχει άποψη για τα καλλιτεχνικά δρώμενα.
Καλή σου συνέχεια και ευχαριστούμε.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Γεια σου, ροδούλα. Αφήνοντας την άστοχη σύγκριση πραγμάτων ανόμοιων, όπως το λογοτεχνικό έργο και το θεατρικό, σκέφτομαι πόσο ωραία πρόκληση είναι για ένα θεατράνθρωπο η μεταφορά ενός λογοτεχνικού έργου στη σκηνή. Με δεδομένο ότι δεν έχει γραφτεί για να παιχτεί, άρα αφήνονται απολύτως οι επιλογές στο σκηνοθέτη, κάθε φορά που πας να παρακολουθήσεις μια βασισμένη σε λογοτεχνικό έργο θεατρική παράσταση, εκτός από την απόλαυση του κειμένου ανοίγεις και το ευρύ πεδίο της περιέργειας/δίψας/απορίας του τρόπου της μεταφοράς του στη σκηνή. Κι αυτό δίνει πρόσθετο ενδιαφέρον στα πράγματα.

Διονύσης (γράφοντας μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως..)

Μια καλή Κυριακή με βαθιές ανάσες :-)

Related Posts with Thumbnails