Θεσσαλονίκη, 4 μέρες στην συμπρωτεύουσα

4 μέρες στη Θεσσαλονίκη. 4 μέρες γεμάτες με επισκέψεις σε μουσεία, βόλτες στους δρόμους της συμπρωτεύουσας, απίστευτα γλυκά - είναι η πόλη των γλυκών τέλος -, πεντανόστιμα φαγητά, εξερευνήσεις και μια εκδρομή μέχρι την εκπληκτική Βεργίνα. Είναι αλήθεια ότι η Θεσσαλονίκη έχει πολλές ομορφιές. Υγρή πόλη, "νησί" όπως αποκαλεί τον τόπο της η kovovoltes. Τράβηξα πολλές φωτογραφίες, θα μοιραστώ κάποιες μαζί σας. 

Η θέα από την κορυφή του Λευκού Πύργου, προς το παλιό λιμάνι.

Έφτασα βράδυ στη Θεσσαλονίκη, το πρώτο πράγμα που έκανα την πρώτη μέρα της περιήγησης στην πόλη, ήταν μια επίσκεψη στον Λευκό Πύργο. Από διάφορες συζητήσεις διαπίστωσα ότι αρκετοί που είτε διαμένουν, είτε επισκέπτονται τη Θεσσαλονίκη παραβλέπουν το να επισκεφτούν το Λευκό Πύργο. Κατά τη γνώμη μου, αξίζει πολύ η επίσκεψη. Πέρα από το ότι αποτελεί ένα από τα πιο κύρια σημεία της ιστορίας της, φιλοξενεί και ενδιαφέρουσες εκθέσεις. 

Πολύ ενδιαφέρουσα η έκθεση ανά όροφο του κτηρίου, σχετική με την ιστορία της Θεσσαλονίκης. Μα πέρα βέβαια από αυτά αξίζει να ανεβείτε για να ατενίσετε τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα από την κορυφή του. Εντάξει μπορεί να είναι λίγο κουραστική η άνοδος, αλλά αξίζει. Δε θεωρείτε άδικα έμβλημα της πόλης.

Φυσικά δε νοείται να πας Θεσσαλονίκη και να μη βολτάρεις στη νέα Παραλία της.  Λοιπόν, μετά από το ανέβασμα στο Λευκό Πύργο, βουρ στη νέα παραλία. Αμέσως κάθε κύτταρο σου θα γεμίσει με την αίσθηση ενός απέραντου ορίζοντα. Το άγαλμα του Μεγάλου Αλέξανδρου υπενθυμίζει την ιστορία της πόλης, της Μακεδονίας...

Οι "Ομπρέλες" του Ζογγολόπουλου είναι επίσης σήμα κατατεθέν της πόλης. Τοποθετήθηκε στην παραλία το 1997 στα πλαίσια του "Θεσσαλονίκη Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης" και πραγματικά σε κερδίζει με την πρώτη ματιά. 

Υπέροχο γλυπτό, που "παίζει" κάθε στιγμή με τα χρώματα του 

ουρανού, της συννεφιάς και του ηλιοβασιλέματος.  

Δεν υπήρχε περίπτωση να ανέβω Θεσσαλονίκη και να μην επισκεφτώ τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες», είχα ακούσει τόσα για αυτή την «Αυτοδιαχειριζόμενη Κοινότητα Βιβλίου & Εντύπου». Δε με απογοήτευσε, ψαγμένα παιδιά, ένας όμορφος χώρος. 

Απόλαυσα μια ζεστή σοκολάτα, φόρτισα το κινητό μου, σημείωσα σκέψεις και έπειτα συνέχισα διαδρομές στην πόλη. Τσιμισκή, Σβώλου, Γούναρη, Εγνατία, Αγία Σοφία, σημεία που κάποια τα είχα μόνο ακουστά και τα έβλεπα να ζωντανεύουν μπροστά μου. 

Δεν παρέλειψα να περάσω και από το Βιβλιοπωλείο «Το κεντρί», είχα διαβάσει αρκετά για το μικρότερο βιβλιοπωλείο της Θεσσαλονίκης και για την ιστορία του. Είναι εξαιρετικό!

Η Πλατεία Αριστοτέλους από ψηλά! Οι ανοικτοί ορίζοντες που λέγαμε...

Στο καφέ του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Μάλλον είναι ένα από τα πιο όμορφα σημεία της πόλης, για να ηρεμήσεις και να πιεις ένα καφέ. Υπέροχη θέα προς το παλιό λιμάνι. Μείον ότι αντί για σερβιτόρο, είχε ένα μηχάνημα αυτόματο πωλητή. Θα προτιμούσα τη ζεστασιά και εξυπηρέτηση ενός ανθρώπου. Το σημείο πραγματικά κινηματογραφικό!

Στο  Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Οι βόρειοι να το επισκεφτείτε. Έχει εξαιρετικά μόνιμα εκθέματα, αλλά και μια καταπληκτική περιοδική έκθεση με τίτλο "Διαιρεμένες μνήμες 1940-1950 - Ανάμεσα στην Ιστορία και το Βίωμα".

Στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης. 

Επίσης, φυσικά αξίζει να το επισκεφτείτε.

Ανάκτορο Γαλέριου

Ροτόντα

Η θέα από το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

Στη νέα παραλία ξανά. Και ξανά.

Στους δρόμους, road artists in Salonica :)

Υπάρχουν άραγε ακόμη άνθρωποι που νιώθουν, όπως ένιωθαν οι Χίπις; 

Πήγαμε και στη Βεργίνα, μόλις μια ώρα από τη Θεσσ/κη. 

Συνδυασμός εκδρομής που αξίζει. Είναι ένας συγκλονιστικός χώρος.

Η Άνω Πόλη με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της. Είναι η μοναδική περιοχή που έμεινε άθικτη από τη μεγάλη φωτιά του 1917. Εδώ αισθάνεσαι ότι ο χρόνος σταμάτησε.

Όσο περίεργο κι αν ίσως σου φανεί, είχα ανέβει πολλά χρόνια πριν στη Θεσσαλονίκη και δε θυμόμουν σχεδόν τίποτα, ήταν άγνωστη πόλη. Γενικώς δεν έχω ταξιδέψει αρκετά στη Βόρεια Ελλάδα. Είδα πολλά, άφησα και άλλα για την επόμενη φορά που θα μπορέσω να βρεθώ στα βόρεια.

Επιλέχτηκαν κ αναφέρθηκαν μόνο κάποιες στιγμές.  Ελπίζω να σας ταξίδεψα έστω λίγο, σαν να ένιωσα να περπατώ ξανά στους δρόμους της καθώς δημιουργούσα αυτό το ποστ. Σε έναν κόσμο γεμάτο ταραχές, είμαι ευγνώμων για αυτό το πρώτο ταξίδι του 2017 που με γέμισε ωραίες εικόνες. Καλή εβδομάδα. :) 

Μαύρο Χιόνι- το ημερολόγιο ενός μακαρίτη

“Μαύρο Χιόνι- το ημερολόγιο ενός μακαρίτη” σε σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου στο θέατρο Πόρτα. Ένα έργο που βασίζεται στο αυτοβιογραφικό θεατρικό μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ, το οποίο έγραφε παράλληλα με το “Μαιτρ και Μαργαρίτα” και έμεινε ατελείωτο εξαιτίας του θανάτου του (1936-1939). Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα παράσταση που παρουσιάζει τη θέση του καλλιτέχνη σ’ ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, δοσμένη με χιούμορ και σαρκασμό.

Οι θεατές παρακολουθούν την περιπέτεια ενός συγγραφέα παγιδευμένου στα γρανάζια του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας επί του Στάλιν. Μέσω της διαπεραστικής γραφής του Μπουλγκάκωφ ανακαλύπτουμε τα περίφημα χαρακτηριστικά του Θεάτρου Τέχνης εκείνης της περιόδου, από τις έριδες των Στανισλάβσκι και Νεμίροβιτς-Ντατσένκο και τον εμφύλιο στο εσωτερικό του ως τον παραλογισμό της γραφειοκρατίας που επικρατούσε στο θέατρο κατ’ εικόνα του σταλινικού καθεστώτος.  

Κι από την εμμονή με τον πειραματισμό– που ο Μπουλγάκωφ παρωδεί ξεκαρδιστικά– ως την υποχονδριακή ιδιοσυγκρασία του ίδιου του μυθικού δασκάλου και σκηνοθέτη Στανισλάβσκι που επηρέαζε καταλυτικά και τη διαμόρφωση του καλλιτεχνικού προϊόντος, όπως εν προκειμένω και του έργου που κρίνεται εδώ και το οποίο είναι καταδικασμένο ώστε να μην ανέβει ποτέ…

Ο Μπουλγκάκωφ σκιαγραφεί μοναδικά τους χαρακτήρες του. Ηθοποιούς, γραμματείς και φαρισαίους περί του θεάτρου αλλά όμως και των γραμμάτων γενικότερα. Συγκινεί η μοναχική και απελπισμένη φιγούρα του συγγραφέα που αναζητά βιοποριστική διέξοδο μέσα απ’ τη δημιουργία του, προσπαθώντας ταυτόχρονα να παραμείνει πιστός στο συγγραφικό του όραμα και ειλικρινής ως προς τον εαυτό του.  Κινηματογραφικές εικόνες, σωματικό θέατρο, ταλαντούχοι ηθοποιοί.

Εδώ ακριβώς το έργο αγγίζει την καρδιά του θεατή. Καθώς ενστερνίζεται την τραγωδία του δημιουργού στην προσπάθειά του να συνδιαλλαγεί με το σύστημα, υπερασπίζοντας την αλήθεια του, προσπάθεια τις περισσότερες φορές καταδικασμένη να αποτύχει. Ο αυτοβιογραφούμενος συγγραφέας, ωστόσο, δεν αφήνει κανέναν μελοδραματισμό να παρεισφρήσει. Η αφήγησή του απογειώνεται με τέχνη μέσα από το φίλτρο του χιούμορ και της εξπρεσιονιστικής απόστασης.

Εξάλλου, όπως επισημαίνεται και επί σκηνής “οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, ονόματα ή καταστάσεις είναι τυχαία και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα”.

Η παράσταση από τις 30/1 παρουσιάζεται κάθε Κυριακή στις 18.30 και κάθε Τετάρτη στις 20.00

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου

Διασκευή: Δήμητρα Κονδυλάκη, Κώστας Φιλίππογλου

Σκηνικά: Όλγα Μπρούμα

Κοστούμια: Μαργαρίτα Δοσούλα

Συνεργάτης σκηνογράφος: Μιχαήλα Πλιαπλιά

Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Μουσική: Lost Bodies

Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώτα Σερεμέτη

Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Σίλια Κόη

Φωτογραφίες-Promo video: Όλγα Μπρούμα (art direction) - Βαγγέλης Πουλής (κάμερα)

Κατασκευή σκηνικού: Παναγιώτης Μπλάνας

Παραγωγή: GoodHeart Productions

Με τους: Εύα Αγγελοπούλου, Γιάννη Γιαννούλη, Τάσο Δημητρόπουλο, Δημήτρη Δρόσο, Εύα Οικονόμου Βαμβακά, Γιάννη Στεφόπουλο και Κώστα Φιλίππογλου

** Στο θέατρο Πόρτα συνεχίζεται και η εξαιρετική παιδική θεατρική παράσταση «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο», ως τις 9 Απριλίου 2017, αξίζει να πάτε τα παιδιά σας :) **

Το Κρυφό ημερολόγιο του Χίτλερ // Χάρης Βλαβιανός

Το «Κρυφό ημερολόγιο του Χίτλερ» είναι μια μυθιστορία. Όπως επισημαίνει ο εισηγητής του βιβλίου Κώστας Κωστής, πρόκειται για μυθοπλαστικό ντοκουμέντο. Ο Χάρης Βλαβιανός έγραψε ένα φανταστικό ημερολόγιο του Χίτλερ, το οποίο ξεκινά με τη φυλάκισή του, αμέσως μετά το αποτυχημένο «Πραξικόπημα της Μπιραρίας», το οποίο αποπειράθηκε να κάνει το Νοέμβριο του 1923 και σταματάει το Δεκέμβρη του επόμενου έτους, οπότε αφέθηκε ελεύθερος χάρη της αμνηστίας που του δόθηκε. Αποτελεί μια μυθοπλασία, η οποία όμως βασίζεται σε ιστορικά γεγονότα, στα κείμενα του Χίτλερ, έρευνες ιστορικών και μελετητών. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Χίτλερ έγραψε το πασίγνωστο βιβλίο του «Ο Αγών μου» κατά το διάστημα που ήταν φυλακή.

«Σκέφτομαι πως η Σταύρωση έγινε για έναν και μόνο λόγο: για να πει ο ίδιος ο Δημιουργός στην ανθρωπότητα: «Ιδού ποιοι είναι οι Εβραίοι! Διατείνονται πως είναι ο ‘περιούσιος λαός’, αλλά θανατώνοντας τον Υιό μου, φανέρωσαν το αληθινό τους πρόσωπο! Είναι εχθροί μου και γι’ αυτό θα χαθούν μια μέρα από προσώπου γης». Ο Ιούδας είναι το κεντρικό πρόσωπο του θείου δράματος και πρέπει όλοι μας να τον ευγνωμονούμε.» (σ.73)

«Η «πάλη των τάξεων» θα πρέπει να δώσει τη θέση της στην «πάλη των φυλών» - και η πρώτη φυλή που θα εξοντωθεί θα είναι οι Εβραίοι. Μετά θα ακολουθήσουν οι υπόλοιπες.» (σ.285)

Το βιβλίο ξετυλίγει τις προτιμήσεις, τις αδυναμίες, τις εμμονές, σκιαγραφώντας ένα ψυχογράφημα του Χίτλερ. Όπως σωστά επισήμανε ένας από τους πιο έγκυρους βιογράφους του, ο Ίαν Κέρσοου, «Ο Χίτλερ είναι ένα από τα ελάχιστα άτομα για τα οποία μπορεί κανείς να πει με απόλυτη βεβαιότητα: χωρίς αυτόν, η πορεία της Ιστορίας θα ήταν διαφορετική». Οι διακηρύξεις μίσους για τους Εβραίους, τις γυναίκες, τους αδύναμους, η παρανοϊκή του προσωπικότητα, οι αναγνώσεις και οι σημειώσεις του, ξεδιπλώνονται με έναν πολύπλευρο τρόπο στις σελίδες του συγκεκριμένου βιβλίου.

«Όποτε σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια, νιώθω ναυτία. Ο πατέρας μου, αυτός ο φρικτός τύραννος, κρατούσε για χρόνια εμένα και τη μητέρα μου φυλακισμένους μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Μεγαλύτερη ελευθερία νιώθω εδώ από ό,τι ένιωθα στο δωμάτιο μου. Αν είχε πεθάνει νωρίτερα, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου. Ίσως και η μητέρα μου να μην είχε αρρωστήσει. Αυτός φταίει, που τη βασάνιζε καθημερινά. Και το κάθαρμα, ο Εβραίος γιατρός, που δεν έκανε τίποτα για να τη σώσει. Δεν ξέρω ποιον από τους δυο μισώ περισσότερο.» (σ.414)

«Το κάθε άτομο ξεχωριστά δεν έχει καμία σημασία. Αποκτά το νόημα του ως μέρος του όλου. Οφείλει να υποτάσσεται στο όλον αδιαμαρτύρητα. Είναι νόμος της Φύσης: αφανισμός των αδυνάτων, ζωή μονάχα για τους δυνατούς. Η Φύση δεν ξέρει τι θα πει «ανθρωπισμός». Λειτουργεί με τους δικούς της Νόμους. Οι Σπαρτιάτες ήταν οι πρώτοι που τους συνέλαβαν και τους εφάρμοσαν. Ασφαλώς και δεν είναι τυχαίο ότι στον Πελοποννησιακό πόλεμο κατατρόπωσαν τους μαλθακούς «δημοκράτες» Αθηναίους. Η Γερμανία του μέλλοντος είναι η νέα Σπάρτη της Ευρώπης.» (σ.57)

Κάθε εκ νέου προσέγγιση του Χίτλερ και του ναζισμού είναι χρήσιμη και απαραίτητη. Ιδιαίτερα στην εποχή μας, που σημειώνεται μια αναζωπύρωση του εθνικισμού και εξάπλωση του ρατσισμού. Μέσα από το βιβλίο, αναδεικνύεται πώς ένας «πνευματικά ρηχός και συναισθηματικά ανάπηρος πρώην δεκανέας», δίχως «κανέναν δεσμό έξω από το ίδιο το Εγώ», όπως έγραψε ο Σεμπάστιαν Χάφφνερ, κατάφερε να αναρριχηθεί και να «αφήσει ανεξίτηλη την αιμοσταγή σφραγίδα του στον αιώνα που πέρασε» (σ.15).  Μακάρι να γινόταν μάθημα στην ανθρωπότητα να μη ξαναζήσει ποτέ μα ποτέ τέτοιες καταστάσεις…

«Όταν από τη λεπίδα στάξει αίμα εβραϊκό,

Στη χώρα όλα θα φτιάξουν με τρόπο μαγικό.

Δεν ξέρω που διάβασα ή άκουσα το υπέροχο αυτό δίστιχο, αλλά μου αρέσει να το επαναλαμβάνω πολλές φορές λίγο προτού κοιμηθώ.» (σ.283)

Χάρης Βλαβιανός, Το κρυφό ημερολόγιο του Χίτλερ. Φυλακές Λάντσεμπεργκ, Νοέμβριος 1923 - Δεκέμβριος 1924, Πατάκης

Χιόνια στην Αθήνα

Μόλις αρχίζει να το στρώνει στην Πλάκα,

είμαστε μέσα στο "Γιασεμί".



Βγαίνοντας έξω αντικρίσαμε αυτές τις εικόνες.



Και φυσικά τίποτα δε μπορούσε να μας κρατήσει από το να μη βολτάρουμε στην περιοχή, ακόμη κι αν η χιονόπτωση ήταν πολύ έντονη.

Βράδυ Δευτέρας 09/01/2017 στην κατάλευκη αρχαία Αγορά...

Οι Αέρηδες στα λευκά.

Κάποιες γωνιές της πόλης είναι μαγικές. -

Στο συγκεκριμένο δρομάκι γλιστρούσε πάρα πολύ, θέλαμε όμως να δούμε το graffiti του Sonke 

και την "Κλεψύδρα" καλυμμένα με χιόνι. 

Η παγωμένη κάτασπρη Ρωμαϊκή Αγορά...

Κοίτα ψηλά.

 

Ίσως οι παραπάνω φωτογραφίες να μπορούν να μεταφέρουν ελάχιστη μόνο από τη μαγεία των στιγμών και από την έκπληξη μας. Βρεθήκαμε για ένα ζεστό κρασί το βράδυ της Δευτέρας στην Πλάκα, και επιστρέφοντας αντικρίσαμε μια κυριολεκτικά μαγική Αθήνα. Οι εικόνες μπροστά μας ήταν τόσο ξεχωριστές και τόσο σπάνιες. Αυτή ήταν μια από τις πιο όμορφες βόλτες που έχω κάνει ποτέ στην Αθήνα. Τα συγκεκριμένα δρομάκια τα περπατώ συνέχεια, η μαγεία αυτών των εικόνων με γέμισαν συγκίνηση. Μια βραδιά που θα τη θυμάμαι μια ζωή.

21ο Παζάρι Βιβλίου στην Πλατεία Κοτζιά (13/1 - 5/2/17)

Αυτή την εβδομάδα, από την Παρασκευή 13 Ιανουαρίου και έως την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2017, πραγματοποιείται, στην Πλατεία Κοτζιά, το μεγαλύτερο Παζάρι Βιβλίου στην Αθήνα, με κεντρικό σύνθημα «Το βιβλίο είναι η δύναμή σου».

Στο 21ο Παζάρι Βιβλίου 2017, όπως κάθε χρόνο, συμμετέχουν εκδότες από όλη την Ελλάδα, προσφέροντας πάνω από 8.000 τίτλους βιβλίων, σε τιμές, που δεν ξεπερνούν το 30% της αρχικής τους λιανικής τιμής.

Η έκθεση θα λειτουργεί καθημερινά από τις 09:00 το πρωί μέχρι και τις 21:00 το βράδυ. 

Το παζάρι πραγματοποιείται σε μία υπαίθρια, στεγασμένη και θερμαινόμενη εγκατάσταση, εκεί όπου το αναγνωστικό κοινό θα έχει την ευκαιρία να προμηθευτεί βιβλία από μία μεγάλη ποικιλία τίτλων.

Το 21ο Παζάρι Βιβλίου 2017 είναι μια συνδιοργάνωση του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλίου (Σ.ΕΚ.Β.) και της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εκδοτών-Βιβλιοχαρτοπωλών (Π.Ο.Ε.Β.) και με την ευγενική υποστήριξη του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας Δήμου Αθηναίων (Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α.).

«Αυτόχειρ», του Μιχαήλ Μητσάκη

Ένας ταξιδιώτης επισκέπτεται την πόλη της Πάτρας στις αρχές του 1900. Καταλύει σε ένα δωμάτιο της "Μεγάλης Βρεταννίας". Περιηγείται στους δρόμους της, χαζεύει τα γραφικά στενά της, ανεβαίνει στο Κάστρο και έπειτα επιστρέφει στο κατάλυμα του, όπου τρώει με τον ξενοδόχο, τη γυναίκα του και έναν αστυνομικό. Συζητά μαζί τους για τα καθημερινά της επαρχιακής πόλης και για τις εντυπώσεις του από τη διαμονή του. «Και πώς σας φαίνεται η πόλις μας, κύριε Mητσάκη;», «Kαι θα σας έχωμεν πολλάς ημέρας εδώ;...». Μέχρι που η κουβέντα φτάνει σε μια αυτοκτονία. «Eίχαμε και μίαν αυτοκτονίαν σήμερα... εμάθατε βέβαια...».

Ο Μητσάκης ρωτάει να μάθει σχετικά. Ένας άλλος ταξιδιώτης αυτοκτόνησε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του, αφήνοντας ένα σημείωμα με μόνο πέντε λέξεις: «Αυτοκτονώ. Ας μην ενοχληθή κανείς».

Το σημείωμα με τις μόλις πέντε λέξεις στοιχειώνει το μυαλό του αφηγητή. Η αυτοκτονία και το ιδιόχειρο σημείωμα του, ακολουθούν συνεχώς τον ταξιδιώτη στις βόλτες του στην πόλη. Μα πώς πίστεψε αυτός ο άγνωστος ταξιδιώτης ότι θα μπορούσε κάποιος να ενοχληθεί από την αυτοκτονία του. Δε το ήξερε ότι η ζωή συνεχίζεται πάντα απαράλλακτη; Τι δύναμη θα μπορούσε να είχε ο ασήμαντος θάνατος του. Τι δύναμη μπορεί να έχει ο θάνατος οποιουδήποτε ανθρώπου; Η πόλη συνεχίζει, όπως και πριν στους φυσιολογικούς γνωστούς ρυθμούς της. «…Και ο ήλιος ανέτελλε, θαυμασίως ομοιόμορφος και απαραμίλλως αναλλοίωτος…» 

«Πέντε λέξεις: "Aυτοκτονώ. Aς μην ενοχληθή κανείς". Kαι από κάτω το όνομα της πόλεως, η ημερομηνία και το έτος, και ολίγο παραπέρα, η υπογραφή του αυτοκτόνου. Tίποτ' άλλο. Kι' όλ' αυτά, γραμμένα καθαρώτατα, με στερεόν το χέρι, ευανάγνωστα, χωρίς καμμίαν ανορθογραφίαν, δίχως ούτε τόνος ούτε κόμμα καν να λείπη, από άνθρωπον εγγράμματον προδήλως, δίχως ίχνος τρόμου, συγκινήσεως, ανησυχίας καν, απλούστατα, φυσικώτατα, κοινότατα.»

Πρώτη δημοσίευση, εφημερίδα «Ακρόπολις» 1895.

Ο Μητσάκης γράφει τον «Αυτόχειρα» σε πρώτο πρόσωπο, δημιουργώντας έναν μοναδικό μονόλογο. Γνώρισα τον Μητσάκη εξαιτίας της παράστασης.  Το ίδιο βράδυ επιστρέφοντας στο σπίτι άρχισα να ψάχνω στοιχεία. Αν και πέρσι συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από το θάνατό του, ο Μ. Μητσάκης είναι άγνωστος στους περισσότερους. Πατώντας εδώ μπορείς να διαβάσεις ολόκληρο το διήγημα.   

Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου μας μεταφέρει εξαιρετικά την ατμόσφαιρα του διηγήματος στο σανίδι. Ένας απαιτητικός μονόλογος, ένα καθόλου εύκολο εγχείρημα, με απόλυτα λιτή σκηνοθεσία - μόλις μια καρέκλα στη μικρή σκοτεινή σκηνή του Vault. Στο τέλος της παράστασης, προβάλλονται στον τοίχο καρτ ποστάλ από την Πάτρα εκείνης της εποχής. Αξίζουν συγχαρητήρια τόσο για την επιλογή του έργου, για τον τρόπο του ανεβάσματος του και κυρίως για το ότι κάποιοι συνεχίζουν με επιμονή στα δύσκολα. Μια παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσουν όσοι αγαπάνε το θέατρο και τη λογοτεχνία.

Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου έχει σκηνοθετήσει στο παρελθόν το διήγημα  του Αλ.Παπαδιαμάντη   «Οι Χαλασοχώρηδες», το θεατρικό έργο του Στανισλάβ Στρατίεβ «Το Ρωμαϊκό Λουτρό» και την κινητή παράσταση «Εμείς, οι άλλοι» για το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Αυτήν την περίοδο παρουσιάζεται  στο Θέατρο 104, σε δική του σκηνοθεσία, η νουβέλα  του Αργύρη Εφταλιώτη «Η Μαζώχτρα», ενώ τον Μάιο του 2017 θα σκηνοθετήσει το έργο της  Νάντιας Δρακούλα «Το Σχοινάκι» στη Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», συμμετέχοντας  στη δράση του Εθνικού Θεάτρου «Συγγραφέας του μήνα».

Αυτόχειρ του Μιχαήλ Μητσάκη  

Σκηνοθεσία-Ερμηνεία: Κώστας Παπακωνσταντίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Ανδριάνα Χαλκίδη
Κινησιολογία: Μαργαρίτα Τρίκκα
Μουσική: Βασίλης  Κουτσιλιέρης
Σκηνικά, κοστούμια: Ζωή Αρβανίτη
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Βίντεο παράστασης: Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος
Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης
Σχεδιασμός αφίσας: Σίμος Παπαναστασόπουλος

Παραστάσεις:
Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 (μέχρι τις 26 Ιανουαρίου 2017)
Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8' περίπου με τα πόδια)
Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889
(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 - 14:00 και 17:00 - 21:00)
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 60 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

Τιμές Εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 10,00 ευρώ
Μειωμένο: 8,00 ευρώ (Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων/ ΑμεΑ
Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ) / Ατέλειες: 5,00 ευρώ
Προπώληση VIVA: 8,00 ευρώ http://www.viva.gr/tickets/venues/polyxoros-vault/  

Πολλές ευχές, σε μια...

Θησείο

Βιβλιοπωλείο "Λεμόνι"

Παλαιοβιβλιοπωλείο

Ψυρρή

Θησείο

Before the party

Την τελευταία μέρα του 2016 περπατήσαμε στο κέντρο της Αθήνας. Περάσαμε γρήγορα από το Σύνταγμα, συνεχίσαμε προς το Μοναστηράκι, ανηφορίσαμε προς το Θησείο, σταθήκαμε στο βιβλιοπωλείο "Λεμόνι" όπου ακούσαμε τα ωραιότερα παραδοσιακά κάλαντα της μέρας, χαζέψαμε βιβλία και επιστρέψαμε προς το Ψυρρή. Πήραμε ένα κουλούρι και έναν λουκουμά. Πιασμένοι από το χέρι, επιστρέψαμε προς το Σύνταγμα. Καθίσαμε στην οδό Κολοκοτρώνη για καφέ. Απόλαυσα τον τελευταίο καφέ για το 2016. Χαζεύοντας τους περαστικούς, καθώς περνούσαν βιαστικοί το δρόμο. Ένα κομφούζιο για τις τελευταίες ετοιμασίες πριν το τέλος ακόμη μιας χρονιάς.

Την επομένη, την πρώτη μέρα του 2017, βρέθηκα ξανά στο κέντρο της πόλης. Περπατήσαμε με παρέα στα στενά της. Βρεθήκαμε ξανά στην άδεια αυτή τη μέρα, οδό Κολοκοτρώνη. Το ξενύχτι της προηγούμενης νύχτας είχε κρατήσει τους περισσότερους στο σπίτι. Ανεβήκαμε σε ένα καφέ στην πλατεία Μοναστηρακίου με φοβερή θέα προς την Ακρόπολη. Ένας καταγάλανος καθαρός ουρανός που δε θύμιζε σε τίποτα το χειμωνιάτικο σκηνικό των προηγούμενων ημερών. Το χιόνι είχε καλύψει τα βουνά γύρω από την Αθήνα. Πρώτος καφές του νέου έτους με την καλύτερη θέα και παρέα.

Ας αρχίσω με αυτή την ευχή για φέτος. Να έχουμε υγεία και να είμαστε μαζί με τους αγαπημένους. Μακρυά από τοξικούς ανθρώπους, κοντά σε όσα αξίζει να αγαπά κανείς. Να ανταμώνουμε, να συντροφεύουμε, να πίνουμε καφέ με αγάπη, να μοιραζόμαστε τις χαρές και τις λύπες μας. Είναι αυτό ευτυχία. Να έχουμε πάθος για δημιουργία και ζωή.  

Καλή χρονιά σε όλους!