Ξενοδοχείο "Μπάγκειον"
Περιοχή: πλατεία Ομονοίας 18 & Αθηνάς
Έτος: 1890-1894
Ένα από τα ωραιότερα κτίρια του Τσίλερ, το Μπάγκειον στην πλατεία της Ομόνοιας, επέστρεψε στην καθημερινότητα της Αθήνας, μετά από χρόνια σιωπής, για να στεγάσει την Μπιενάλε της Αθήνας, που φέτος έχει πολλά, πρωτότυπα και ενδιαφέροντα δρώμενα να μας ανακοινώσει.
Η εγκατάσταση "Ρινόκερος", 1997, του Νίκου Κεσσανλή
δεσπόζει στο εσωτερικό του επιβλητικού κτηρίου.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό αυτό το έργο...
...και ταιριάζει απόλυτα στην αίθουσα του παλιού ξενοδοχείου...
Πλησιάζω κοντά. Χαζεύω την εγκατάσταση, η σκέψη πάει στον Ιονέσκο.
Έπειτα τη ματιά κερδίζει φυσικά το επιβλητικό κτήριο.
Σαν να ζωντανεύουν μορφές. Δες αυτόν τον παλιό αριστοκρατικό καθρέπτη
πόσοι και πόσες δε θα καθρεπτίζονταν απέναντι του...
η οροφή...
τελευταία ματιά
σκιές σαν να ξεγλιστρούν στα σκαλοπάτια...
Σε αυτά τα υπέροχα παλιά κτήρια...
είναι σαν να ζωντανεύουν μικρές ιστορίες
Κάποιες γωνιές είναι σαν να έχουν
ξεπεταχτεί από κάποιο ιστορικό μυθιστόρημα
ή σαν να βλέπεις σκηνή από κάποια ταινία...
Η παραμονή των δυο εγκαταστάσεων, Ρινόκερος, 1997, του Νίκου Κεσσανλή και Άντερ Κονστράξιον, 2015, της ομάδας Under construction Group, θα διαρκέσει μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου.
Ώρες λειτουργίας έκθεσης: Πέμπτη & Παρασκευή: 16:00 – 19:00 Σάββατο 12:00 – 16:00
Ξενοδοχείο Μπάγκειον, Πλατεία Ομονοίας 18
Σχετικά με την αρχιτεκτονική αξία και ιστορία του "Ξενοδοχείου Μπάγκειον" : www.eie.gr
11 σχόλια:
Προκαλεί τόση λύπη, όταν συγκρίνει κανείς με την Ρώμη (μέχρι 3-4 ορόφους, πεπαλαιωμένη και αρχιτεκτονικά πιστή στην ιστορία της). Στην Αθήνα, τα λίγα υπέροχα κτήρια που έχουν μείνει να κρατούν τον χαρακτήρα της ιστορίας της πόλης αυτής, παραμένουν φαντάσματα που περιμένουν κάτι σαν το γεγονός που προκάλεσε την ανάρτησή σου, για να θυμίσουν την ύπαρξή τους σε όποιον αισθάνεται το ενδιαφέρον... Οι φωτογραφίες, με το φως και τη σκιά τους, με έκαναν να τα σκεφτώ αυτά...
@ Thinks : Μα ναι όντως προκαλεί θλίψη. Τέτοια κτήρια, παρατημένα... και αφημένα στην τύχη τους. Ευτυχώς που έρχεται η τέχνη να τα ξαναζωντανέψει. Αλλά όμως, είναι αναπόφευκτες οι εντυπώσεις της φθοράς... Προκαλούν πολλές σκέψεις... το "ένδοξο" πριν - το μετά. Απ' ότι μου είπανε χρειάζονται πολλά χρήματα για τη διατήρηση του, που δεν υπάρχουν. Η Ρώμη, απ' ότι θυμάμαι ναι, ήταν ένα ζωντανό μουσείο... γεμάτη πλατείας και πάρκα. Η Αθήνα έχει μόνο τη μικρή περιοχή της Πλάκας, του ιστορικού εκείνου (ζωντανού) κομματιού, που ευτυχώς δε το καταστρέψαμε πάλι καλά. Πλέον άλλες περιοχές έχουν αφεθεί στην τύχη τους, η Πλατεία Ομόνοιας δυστυχώς δεν βλέπεται.
Θυμάμαι την πλατεία Ομονοίας με τα συντριβάνια (πολύ πριν τον "Δρομέα") όταν με πήγαινε η γιαγιά μου να μου αγοράσει κάτι στο παλιό Μινιόν για Πάσχα (και έπαιζα ανεβοκατεβαίνοντας τις κυλιώμενες σκάλες στην πλατεία... Νομίζω η καταστροφή της ιστορικής και όμορφης Αθήνας άρχισε μετά το 1967... Ακόμα και στο Παλιό Φάληρο, από '70 και μετά, από μονοκατοικίες έχουμε εφταόροφα. Και ναι... τώρα η Ομόνοια δεν βλέπεται. Στην Ρώμη και τα περισσότερα καινούργια τα χτίζουν να δένουν με το όλο αρχιτεκτονικό.
@ thinks : Το Μινιόν το θυμάμαι και εγώ, κ εμάς μας πήγαινε η μητέρα μου κάθε Χριστούγεννα και βολτάραμε. :) Όποτε και να ξεκίνησε, πραγματικά την κατέστρεψαν την Αθήνα, και είχε όλες τις προδιαγραφές να είναι μια από τις ομορφότερες πρωτεύουσες στον κόσμο - και δεν υπερβάλλω. Από άποψη κλίματος, αρχιτεκτονικής, θάλασσας, ιστορίας, περιβάλλεται από θάλασσα, κλπ. Ας ελπίσουμε να διαφυλαχτεί ότι μπόρεσε να διασωθεί. Καλά η Ομόνοια δεν βλέπεται όντως. :(
Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια ...
Και ξαφνικά σαν να έρχεται μιαν αδιόρατη στιγμή που ξαναμικραίνεις και το μπόϊ σου δεν ξεπερνάει εκείνο της κουπαστής της σκάλας... Δειλά, δειλά κατεβαίνεις τα σκαλοπάτια... Τόσος κόσμος, τόσοι μεγάλοι άνθρωποι... Κι εκεί στο πλατύσκαλο να βλέπεις μιαν γνώριμη εικόνα... Τον Πατέρα νέο, χωρίς ρυτίδες, ευσταλή να συνομιλεί με γνωστούς του κρατώντας την τελειωμένη γόπα στο χέρι... Σχεδόν μυρίζεις τα χρώματα και την ώχρα, την υγρασία στους τοίχους... Την χειβάδα με την γύψινη αφροδίτη... Κι ύστερα βλέπεις τις ρυτίδες στους τοίχους, στα πρόσωπα, στον καθρέπτη, στην ξεθωριασμένη πλέον φωτογραφία...
τα φιλιά μου... αυτές τις σκέψεις μου θύμισε ένα άλλο παρόμοιο ξενοδοχείο κάποτε πριν χρόνια (πάρα πολλά είναι η αλήθεια) σε κάποια άλλη πόλη...
@ Νikiplos: κοιτάζω και ξανακοιτάζω το σχόλιο σου Νικιπλε. Γεμάτο με λέξεις προσεκτικά διαλεγμένες, που χτυπούν στην καρδιά. Συγκινητική κάθε μια σκέψη σου.
Μου έλειψες. Χάρηκα με το σχόλιο σου, θα χαρώ περισσότερο αν θα σε βλέπω εδώ συχνότερα, μη μας στερείς την παρουσία σου.
@ Μαρια Ελενα: σ ευχαριστω!
Σχιζοφρένεια !!
Πολύ βαθιά μ'ενοχλεί η εικόνα αυτής της πόλης, χρόνια τώρα ,πάνω απο συναισθήματα και συγκρίσεις, διαβάζοντας και τα σχόλια των φίλων,μπαίνοντας στη θέση κάποιου ξένου περιηγητή που πέφτει απ'τον ουρανό χωρίς να γνωρίζει ιστορίες και γεγονότα ,σήμερα για πρώτη φορά κατέληξα σ'αυτή τη μία και μόνη λέξη που θά έβαζα ως τίτλο στην αναφορά που θα έστελνα γι'αυτή την πόλη.Γιατί όσο κι αν έψαχνα λογική εξήγηση δεν θα έβρισκα .....
Σχιζοφρένεια !!
Ευγνωμονούσα πάντα που δεν μας αφήνεις να μην σκεφτόμαστε !!
@ ξωτικό: Ω ναι... και τάσεις αυτοκαταστροφής... Η ψυχιατρική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά με την περίπτωση μας. :( Περίεργη χώρα.
Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση, μπράβο Μαίρη και καλή συνέχεια !!!
Δημοσίευση σχολίου