Καρτ ποστάλ από την Νάξο...

«Χαρά στον άνθρωπο, συλλογίζουμαι, που αξιώθηκε, προτού πεθάνει, ν’ αρμενίσει το Αιγαίο. Πολλές χαρές έχει ο κόσμος ετούτος [...] μα νά ’ναι χινόπωρο τρυφερό και να σκίζεις το πέλαο ετούτο, μουρμουρίζοντας τ’ όνομα του κάθε νησιού, θαρρώ δεν υπάρχει χαρά που να βυθίζει περισσότερο την καρδιά του ανθρώπου στην Παράδεισο».

(Νίκος Καζαντζάκης, Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, 1981: 27)

Είχα ξεχάσει πόσο επιδρά η αύρα των Κυκλάδων στη ψυχή, αληθινός εξαγνισμός...

Λατρεύω να διασχίζω το Αιγαίο και να βρίσκομαι στις Κυκλάδες,

σε αυτό το μαγικό σύμπλεγμα νησιών...

Αυτή είναι η τρίτη φορά που βρέθηκα στη Νάξο. 

Κάθε φορά αυτό το νησί έχει και κάτι το διαφορετικό να μου δώσει. 

Όμορφο σε έναν τόπο να μπορείς να χαρείς ακόμη και τη σιωπή σε αυτόν.

Κάτι που στην Αθήνα το έχουμε μάλλον λησμονήσει...

Να ανοίγεις το παράθυρο σου και να αντικρίζεις καθημερινά αυτή την εικόνα.

Αλήθεια, πες μου, με πόσα πράγματα μπορεί να συγκριθεί αυτή η ευτυχία;

Κάθε χειμώνα ματώνεις και κάθε καλοκαίρι αγαπάς αφοπλιστικά τούτο τον τόπο όλο και περισσότερο. Αναρωτιέσαι... πόση μαγεία μπορεί να κρατά ακόμη φυλαγμένη μέσα στα σπλάγχνα του και πως έχουμε καταφέρει να μην τη ζούμε; Πως έχουμε καταφέρει να την καταστρέφουμε...

Για μένα ταξίδι σημαίνει και εξερεύνηση. 

Έναν τόπο τον χαίρεσαι όταν τον μαθαίνεις, όταν λουστείς στα νερά του

 και όταν περπατήσεις στα χώματα του...

Όταν διαβάσεις για την ιστορία του,

όταν νιώσεις να γίνεσαι στιγμιαία μέρος και εσύ.

Παναγία η Δροσιανή. 

Πρώιμη χριστιανική εκκλησία με 3 αψίδες και ένα τρούλο, 

από τις αρχαιότερες των Βαλκανίων (4ος ή 6ος αιώνας). 

Όταν η αρχιτεκτονική σε αγκαλιάζει,

όταν η δροσιά των λουλουδιών σε αγαλλιάζει...

"There is no elevator to reach the peak

you have to take the stairs" (Chora, Naxos)

Στις Μέλανες, όπου λειτούργησαν οι πρώτες σχολές γλυπτικής, βρίσκεται αυτός ο Κούρος.  Έχει μήκος 6,5 μέτρα και χρονολογείται από το 7ο αιώνα.

Έχει την ονομασία "Έλληνας" γιατί το μέγεθος και η δύναμη του ταυτίζονται ...με του Έλληνα. Ε, καταλαβαίνεις πόσο έχουν αλλάξει οι αναλογίες από τότε... :)

Η θάλασσα, οι λέξεις, ο ήλιος του Αιγαίου...

Μια αυλή, την οποία αλήθεια ζήλεψα.

Στο πανέμορφο κεφαλοχώρι Χαλκί...

Στο καράβι στην επιστροφή προς Αθήνα. 

Με συγκίνησε πολύ η φετινή διαμονή στο νησί. Αν το 2011 είχα ενθουσιαστεί με τη Νάξο, εφέτος σαν να την αγάπησα - τι λέξη, ισχυρή - μα ένιωσα στεναχώρια καθώς την χάζευα από το κατάστρωμα, αργά να ξεμακραίνει. 
Μια "ξένη" λοιπόν, από την Αθήνα, γέμισε εικόνες, και αισθάνθηκε τη χώρα της τόσο αληθινά μαγική...

* Και ποιο είναι το θετικό των ιστολογίων σε σχέση με την παρουσία στα υπόλοιπα social media; Μα κυρίως ότι εδώ ποτέ τίποτα δε χάνεται! Παρουσιάζεται πιο ολοκληρωμένο και έχει συνέχεια. Ό,τι θες θα το βρεις, αρχειοθετημένο. Σαν ένα ηλεκτρονικό βιβλίο σε συνέχειες. Έτσι, όταν θέλω να θυμηθώ κάποια ταξίδια μου, πλέον πηγαίνω στις ταξιδιωτικές αναρτήσεις που έχω μοιραστεί κατά καιρούς μαζί σας... και όλα με περιμένουν... Μαζί με τις στιγμές που μοιραστήκαμε και τα σχόλια σας.

Ακολουθούν επιλογές από προηγούμενες αναφορές στη Νάξο, όπως έχουν παρουσιαστεί πιο παλιά στο blog. Βόλταρετε και σε αυτές, να γεμίσετε εικόνες, να διαβάσετε σκέψεις και εντυπώσεις που δεν έχουν αλλάξει καθόλου από τότε, αντίθετα λειτουργούν συμπληρωματικά :

Νάξος, 2011 στίγμες 
Νάξος 2012

Συνεχίζεται...