El niño de las pinturas #StreetArt #Granada

 

El niño de las pinturas ~ 

*παιδί της εικόνας...

For more : http://www.elninodelaspinturas.com/

37η Γιορτή Βιβλίου στο Ωδείο Αθηνών, από τις 4 έως τις 15 Ιουνίου!

Μου άρεσε η επιλογή του κτηρίου του Ωδείου Αθηνών ως χώρο διεξαγωγής της 37ης Γιορτής Βιβλίου! Το αξίζει ο χώρος να γεμίσει με βιβλιόφιλους, να περιποιηθεί, να καθαριστεί και να προβληθεί μέσω και αυτού του θεσμού. Δίπλα από το Λύκειο του Αριστοτέλη, βρίσκεται το υπέροχο κτήριο όπου στεγάζεται το Ωδείο Αθηνών αλλά και ως τώρα το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (μέχρι τη μεταστέγαση του στο νέο κτήριο επί της Λεωφόρου Συγγρού). Έξυπνη κίνηση, έτσι δημιουργείται ένα δίκτυο πολιτισμού! Μακάρι να γεμίσει κόσμο!

Μεταφέρω από το Δελτίο Τύπου του ΣΕΒΑ :

Η δραματική μείωση του εισοδήματος του αναγνωστικού κοινού, που ευθέως μεταφέρθηκε στους εκδοτικούς οίκους, η περιφρονητική στάση της κυβέρνησης απέναντι στους επαγγελματίες του βιβλίου (βλ. κατάργηση ενιαίας τιμής), μας επιβάλλουν να προβάλουμε την πολιτιστική αξία του βιβλίου, αλλά και τη σύνδεση των παραγωγών του με την πόλη μας. 

Το Ωδείο Αθηνών, ένα κτήριο υψηλής αρχιτεκτονικής αξίας, ένας χώρος εκπαίδευσης άμεσα συνδεδεμένος με τον πολιτισμό, συγκεντρώνει τις ιδιότητες που ο κλάδος και το κοινό μας επιθυμούν να προστατεύσουν. Στα επιπλέον πλεονεκτήματά του, το Ωδείο Αθηνών, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και έχει άριστη πρόσβαση από όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς (πλησίον σταθμού μετρό Ευαγγελισμού).

Η Γιορτή Βιβλίου θα πραγματοποιηθεί στο περιστύλιο του κτηρίου (μήκος 150 μ., πλάτος 8,10 μ.) και οι εκδηλώσεις τόσο σε κάποιες από τις αίθουσες που μας διαθέτει το Ωδείο, όσο και στο αίθριο και τον περίβολο.

Ο Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίου Αθηνών επιθυμεί να καταξιωθεί η Γιορτή Βιβλίου ως μείζον πολιτιστικό γεγονός της πόλης των Αθηνών, την οποία εκπροσωπεί, και στην οποία εδρεύουν οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι. Ελπίζουμε πως οι εκδηλώσεις που θα συνοδεύουν την έκθεση, και η δημοσιότητα που θα προκαλέσουν, θα προσελκύσουν μεγαλύτερο αριθμό αναγνωστών από τις πρόσφατες ανάλογες διοργανώσεις. 

Η 37η Γιορτή Βιβλίου θα πραγματοποιηθεί από τις 4 έως τις 15 Ιουνίου στους χώρους του Ωδείου Αθηνών, στη συμβολή των οδών Ρηγίλλης, Βασιλέως Γεωργίου Β΄και Λεωφ. Βασιλέως Κωνσταντίνου.

Περισσότερες πληροφορίες : http://www.seva.gr/

το χειρότερο αρπακτικό

shadow selfie

Το μεσημέρι του Σαββάτου βρέθηκα λίγο στην αγαπημένη μου παραλία. Μέσα Μαΐου. Ακόμη είναι έρημη, δίχως τις στρατιές των Αθηναίων. Μετά από ένα περίπατο, στάθηκα στην άκρη της. Έμεινα να αφουγκραστώ μονάχα τον ήχο του νερού, καθώς ακουμπούσε στο βράχο. Είναι θεϊκή η μοναξιά κάτι τέτοιες στιγμές. Την αποζητάς και σε λυτρώνει. Αν κάτι αξίζει ακόμη σε αυτή τη χώρα, αν κάτι διατηρεί την αυθεντικότητα και την ελληνικότητα, είναι κάποιες όμορφες, απόμερες, ερημικές παραλίες. Εκεί μπορείς ν' αφουγκραστείς ακόμη τη ψυχή της.  Στα μυστικά σημεία που χαίρονται μόνο οι γλάροι και προσεγγίζουν κάποιοι ψαράδες με τα καΐκια τους. Σαν να ζωντανεύουν μπροστά σου στίχοι του Ελύτη. Είναι γνωστό ότι οι αληθινοί ταξιδιώτες αναζητούν κυρίως τέτοιους τόπους. 

διάφανο μπλε

Στέκομαι στην άκρη της και αφουγκράζομαι την ωραιότερη μελωδία του κόσμου - αυτή των κυμάτων. Παίρνω βαθιά εισπνοή, γεμίζοντας κάθε πνεύμονα με το ιώδιο της. Βαθιά γαλαζοπράσινα, καθάρια νερά. Μικρή είχα την ευλογία να κάνω το πρώτο μου μπάνιο σε αυτή τη θάλασσα. Τώρα χρόνια μετά, σκέφτομαι πως κάθε νέα ζωή στον κόσμο, αυτό θα ήταν ένα από τα πρώτα πράγματα που θα έπρεπε να αντικρίσει: τούτη τη θάλασσα. Θα ήθελα να διατηρηθεί η αξία του τοπίου, οι επόμενες γενιές να ζήσουν τα δικά μας παιδικά χρόνια, να παίξουν, να ψάξουν για κοχύλια, να ψαρέψουν και να χαζέψουν το φεγγάρι, καθώς θ' αγγίζει την άκρη της. Το φως του φεγγαριού που φτάνει σε ότι δεν προσεγγίζει ο νους, στον απάτητο βυθό και εκεί που χάνεται η ματιά στο βάθος του ορίζοντα.  Αν θες να ονομάζεσαι άνθρωπος, τότε το πρώτο χρέος σου είναι αυτό. Να διατηρήσεις το περιβάλλον, έτσι όπως το βρήκες - αν όχι και καλύτερο - για τις επόμενες γενιές. 

μια κουκκίδα στο γαλάζιο

Στο βάθος της θάλασσας κάποιος διασχίζει ήρεμα τα νερά της. Από πάνω του βολτάρει ένας γλάρος. Τον κοιτάζω. Πόσο ανέμελα πετάει, αφήνεται ελεύθερος να τον ταξιδέψει ο άνεμος. Δεν έχει άγχος, ούτε στρες ή φθόνο. 

παράθυρο με θέα...

Μου αρέσει η φύση. Νιώθω ότι έχει πολλά διδάγματα να προσφέρει στους ανθρώπους. Φοβάμαι ότι ο άνθρωπος θα είναι η καταστροφή της. Γιατί έπαψε να διαισθάνεται τη φύση, τον πλανήτη ως την κατοικία του, έπαψε να νιώθει τον παλμό της. Αντί για νερό βλέπει χρυσάφι, αντί για αέρα, βλέπει μόνο την ενέργεια που ισοδυναμεί με κέρδος, αντί για όμορφες, γραφικές παραλίες, οραματίζεται τσιμεντένιες πολυκατοικίες που θα προσελκύουν φτωχούς τουρίστες.

Ο γνήσιος ταξιδιώτης δε θα πάει σε μια "κονσέρβα" παραλία, θα αναζητήσει την αυθεντική ομορφιά και το ξεχωριστό, φυσικό κάλλος μιας χώρας.  Αν δε το βρει, θα πάει εκεί που υπάρχει ακόμη. Πλέον είναι ολοφάνερο σε όλους ότι τα περιβαλλοντικά προβλήματα υπονομεύουν τη βιωσιμότητά, όχι μόνο των τοπικών κοινωνιών, αλλά ολόκληρου του πλανήτη. Οι αναπτυξιακές πολιτικές, που είναι απαράδεκτα οικονομοκεντρικές, καθώς δε σέβονται το περιβάλλον, υποβαθμίζουν ή και παραβλέπουν εντελώς την πολιτισμική διάσταση της "ανάπτυξης", αντί να βελτιώσουν τη ζωή του τοπικού πληθυσμού, αντιθέτως έχουν αποτύχει παταγωδώς. Ο σεβασμός στο περιβάλλον, είναι ο πρώτος όρος μιας σωστής, προσοδοφόρας ανάπτυξης. Δεν είναι πια μυστικό ότι η υιοθέτηση του δυτικού μοντέλου ανάπτυξης έχει οδηγήσει τόσο στην αύξηση της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων, όσο και στον αφανισμό μιας μεγάλης ποικιλίας ανθρώπινων κοινωνιών, πολιτισμών, στον αφανισμό μιας αναντικατάστατης ποικιλίας άλλων τρόπων αντιμετώπισης περιβαλλοντικών συνθηκών, οργάνωσης σχέσεων, νοηματοδότησης της ζωής και του κόσμου.

Κανένα άλλο ον στο πλανήτη, δεν στρέφεται κατά του εαυτού του και της ίδιας της φύσης του, όπως ο άνθρωπος. Μόνο ο άνθρωπος με τη νόηση, που είναι ικανός για τα πιο σπουδαία αριστουργήματα. Μα που αυτή ακριβώς τη δύναμη του, τη χρησιμοποιεί για να φτιάξει πυρηνικές βόμβες, είτε προηγμένη τεχνολογία που εν τέλει τον αιχμαλωτίζει, που καταστρέφει την τροφική του αλυσίδα και το οικοσύστημα που τον φιλοξενεί.

Αν θα ήταν αθάνατος ο άνθρωπος, είναι βέβαιο πως θα είχε εξοντώσει κάθε ζωή σε αυτό τον πλανήτη. Θα είχε καταστρέψει τη φύση και θα είχε αυτοκαταστραφεί. Είναι άλλωστε τόσο κοντά να το πράξει. Του δόθηκε η νόηση και εκείνος στράφηκε κατά του εαυτού του και του εκάστοτε διπλανού του. Αντί να αγωνιστεί, να αφιερώσει την ύπαρξη του σε έναν ανώτερο σκοπό, να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για το καλύτερο της κοινότητας του, αντί να πεθαίνει για να δοξάσει τη ζωή, να αφήσει αξιόλογο έργο, αντίθετα εκείνος καταστρέφει, φθονεί, ανταγωνίζεται, διψά για ότι τον καταδυναστεύει. Μας δόθηκε ο παράδεισος. Έπειτα ο νους, η καρδιά και το πνεύμα για να τον χαρούμε και να τον εξυψώσουμε, μα εμείς τον μετατρέπουμε σε κόλαση. Κάποτε είχα γράψει πως "ο άνθρωπος είναι το χειρότερο αρπακτικό". Αναρωτήθηκα αν ήμουν υπερβολική. Μα όχι, δεν το παίρνω πίσω. Το πιστεύω τώρα περισσότερο από τότε.

* Ρίξε μια ματιά εδώ : 

Save The Greek Seashore 
Ομάδα facebook : STOP στην καταστροφή των ελληνικών αιγιαλών 

λίστα βιβλίων III

Η φωτο ανέβηκε πρώτα στο λογαριασμό 
του blog, στο instagram

Στον Ιούνιο του 2011 ξεκίνησα να σημειώνω σε ένα word, τα βιβλία που επέλεγα για να διαβάσω. Ως τότε δεν το έκανα και συνειδητοποίησα ότι με το καιρό ξεχνούσα τους τίτλους. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να διατηρήσω αυτή τη συνήθεια, πράγμα που τελικά όντως συνεχίζω μέχρι σήμερα.

Τον Ιανουάριο του 2012 ανέβασα στο blog την πρώτη λίστα με τα βιβλία που είχα επιλέξει να διαβάσω τους προηγούμενους μήνες, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Ακολούθησε η δεύτερη λίστα με βιβλία (ΙΙ) που επέλεξα να διαβάσω από τότε μέχρι τον Οκτώβριο του 2012 :

Είχα υποσχεθεί ότι θα μοιραζόμουν και τη συνέχεια των αναγνώσεων μου, πράγμα που όμως δεν έκανα. Οι αναγνώσεις συνεχίστηκαν, βιβλία προστέθηκαν στο αρχείο word που συνεχίζω να διατηρώ... Μόνο που δε δημιούργησα τις αντίστοιχες αναρτήσεις, όπως είχα υποσχεθεί. 

Αυτές οι λίστες είναι αρκετά βοηθητικές. Διαφορετικά σίγουρα θα ξεχνούσα κάποιο από τα βιβλία. Κοιτάζοντας το αρχείο, ξαναθυμάμαι πως έφτασαν κάποια βιβλία σε εμένα, ποιος μου τα δώρισε, από ποιον / που δανείστηκα άλλα, ίσως για ποιο λόγο είχα επιλέξει και αγοράσει κάποια. Διαπιστώνω πώς ορισμένα ζουν μέσα μου, ενώ άλλα είναι σαν να μην τα διάβασα. Έσβησαν με το καιρό και ξεχάστηκαν. Καθώς αυτό το blog δεν είναι μόνο βιβλιοφιλικό, και ο χρόνος μου δυστυχώς δεν είναι άπειρος, μου είναι αδύνατο να γράφω αναρτήσεις για όλα τα βιβλία που διαβάζω. Ακόμη και για βιβλία που με ενθουσιάζουν δεν έχω πλέον το χρόνο να αφιερώσω για όλα σχετικά posts. Ίσως γράψω κάτι στο facebook, ίσως και όχι. Ελπίζω με αυτές τις αναρτήσεις να επανορθώσω για όσα βιβλία αξίζουν την προσοχή σας και δε μπόρεσα να το μοιραστώ από εδώ. 

Καθώς έχουν περάσει πολλοί μήνες από την τελευταία σχετική λίστα, δε μπορούν να συμπεριληφθούν όλα σε μια, οπότε θα δημιουργηθούν δυο λίστες, με κάποια βιβλία που διαβάστηκαν από το Φεβρουάριο του 2012 έως τέλος του 2013. Μετά από καιρό θα ανέβει λίστα για τις αναγνώσεις του 2014.

Λίστα βιβλίων ΙΙΙ 

1) Χρόνης Μίσσιος, Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι, Γράμματα, 3η έκδοση

Στην τελευταία λίστα ΙΙ, σας είχα γράψει πόσο θα ήθελα να διαβάσω περισσότερα βιβλία του Χρόνη Μίσσιου. Πράγμα που όντως μετέπειτα έκανα. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι υπέροχο, σας το προτείνω.

2) Χρόνης Μίσσιος, Ντομάτα με γεύση μπανάνας, Γράμματα, 2η έκδοση, 2001 

Άλλο ένα πολύ ωραίο και επίκαιρο βιβλίο από τον Χρόνη Μίσσιο. Σίγουρα έπρεπε και για αυτό να είχα ανεβάσει ανάρτηση... Σχετικό με τους σπόρους, γεμάτο έντονους κοινωνικούς προβληματισμούς, αναζητήστε το!

3) Isabelle Filliozat, 365 ημέρες ευτυχίας, εκδ. Ενάλιος

Ένα βιβλίο με αποφθέγματα φιλοσοφίας για κάθε μέρα του χρόνου...

4) Κορνήλιος Καστοριάδης, Η άνοδος της ασημαντότητας, μτφ Κ.Κουρεμένος, Υψιλον, 2000 
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί από όλους. Δίνει απαντήσεις για όσα ζούμε σήμερα. Βιβλίο που κατατάσσω ανάμεσα στα πιο αγαπημένα μου. Είχα ανεβάσει σχετική ανάρτηση για αυτό το βιβλίο, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

5) Κορνήλιος Καστοριάδης, Είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας, Επιμ. Τ.Παπαδοπούλου, Πόλις 
Βιβλίο ουσιαστικής κριτικής για το σημερινό δυτικό άνθρωπο και φυσικά για τη χώρα μας. Αξίζει να διαβαστεί προσεκτικά, πόσο μάλλον στη σημερινή ιστορική συγκυρία.

6) Ιάκωβος Καμπανέλλης, Από σκηνής και από πλατείας, Καστανιώτη, Αθήνα, 1990

Όποιος διαβάζει προσεκτικά το ιστολόγιο, θα έχει καταλάβει τη λατρεία που έχω για τον Ιάκωβο Καμπανέλλη. Έψαχνα το συγκεκριμένο βιβλίο για καιρό, είναι εξαντλημένο, το βρήκα, το δανείστηκα από τη Βιβλιοθήκη του Ιδρύματος Ευγενίδου. Πρόκειται για ένα υπέροχο βιβλίο, με απόψεις, δοκίμια και συνεντεύξεις του Καμπανέλλη. Στις προηγούμενες λίστες βιβλίων, μπορείτε να δείτε και επιλογές θεατρικών του έργων.

7) Ερρίκου Ίψεν, Ένας εχθρός του λαού, μφρ. Πέλος Κατσέλης, Εκδ. Δωδώνη, Αθήνα 

Το γνωστό θεατρικό έργο του Ερρίκου Ίψεν που ανεβαίνει τόσο συχνά στη χώρα μας. Κατά μια έννοια επίκαιρο κείμενο ακόμη και σήμερα. 

8) Irvin Yalom, Το πρόβλημα Σπινόζα, Άγρα

9) Χρήστος Αστερίου, Ίσλα Μπόα, Πόλις, 2012

Αναφέρομαι συχνά σε αυτό το βιβλίο και στο συγκεκριμένο συγγραφέα. Έχει ανέβει και σχετική παρουσίαση όμως στο blog, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

10) Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος, Εστία, 1992

Το πρώτο βιβλίο του Χρήστου Βακαλόπουλου που διάβασα και στάθηκε αφορμή για να ψάξω και τα υπόλοιπα του. Βιβλίο γεμάτο προβληματισμό και αλήθεια για τις ανθρώπινες σχέσεις. Με κέρδισε η γραφή, με ταξίδεψε η σκέψη του. Έχει ανέβει και σχετική ανάρτηση όμως στο blog, την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

11) Χρήστος Βακαλόπουλος, Οι Πτυχιούχοι, Εστία

Εφόσον μου άρεσε πολύ το προηγούμενο βιβλίο, αναζήτησα και το συγκεκριμένο βιβλίο του Χρήστου Βακαλόπουλου. Μάλιστα είχε ανέβει σε θεατρική παράσταση εκείνη την περίοδο...

12) Κάλλια Παπαδάκη, Ο ήχος του ακάλυπτου, Πόλις, 2η, 2009

Χάρηκα την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, αξίζει να το αναζητήσετε.

13) Αλαιν ντε Μποττον, Μικρή φιλοσοφία του έρωτα, Εκδ. Πατάκη

Στη λίστα βιβλίων ΙΙ υπήρχε ένα ακόμη βιβλίο του Μποττόν που διάβασα, το "Η παρηγοριά της φιλοσοφίας", Εκδ. Πατάκης, 2010. Αναρτήθηκε στο blog απόσπασμα από το συγκεκριμένο βιβλίο, σχετικά με την Ευτυχία κατά τον Επίκουρο, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

14) Άρης Αλεξάνδρου, Το κιβώτιο, Κέδρος, 1974, Δέκατη όγδοη έκδοση 1994

Βιβλίο σταθμός! Αξίζει σίγουρα να διαβαστεί. Δυστυχώς δεν ανέβασα κάποια ανάρτηση όταν το διάβασα. Σας παρακινώ όμως να το αναζητήσετε. 

* Όσοι αγαπάτε τα βιβλία, αξίζει να αφιερώσετε το χρόνο να διαβάσετε και τις προηγούμενες σχετικές αναρτημένες λίστες βιβλίων. Ίσως πάρετε ιδέες για τις δικές σας αναγνώσεις. Θα παρατηρήσετε και το πώς κάποια αναγνώσματα συσχετίζονται μεταξύ τους. Οι προηγούμενες λίστα βιβλίων Ι και λίστα βιβλίων ΙΙ. Σύντομα θ' αναρτηθεί και η λίστα βιβλίων ΙV.

Να διαβάζετε βιβλία είναι ένας από τους λίγους τρόπους που μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις αληθινά πλούσιος. 

Κτίριο Αβέρωφ, Πολυτεχνείο

Λίγες από τις φωτογραφίες που τράβηξα από το εσωτερικό του Κτιρίου Αβέρωφ, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Άλλο ένα σπουδαίο κτίριο που σε αφήνει άφωνο με την ομορφιά του. Ό,τι λέξεις και να γράψεις για αυτό το σπουδαίο αρχιτεκτονικό στολίδι, αυτό το κόσμημα με τη βαριά του ιστορία, θα είναι λίγες...

Στις παρακάτω σελίδες μπορείτε να διαβάσετε περισσότερες λεπτομέρειες για την ιστορία του :

Αρχείο Νεότερων Μνημείων - Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο 
Ιστορικό Κτίριο Πατησίων

Άλλες ξεναγήσεις που παρακολούθησα στο πλαίσιο του OpenHouseAthens, όπως παρουσιάστηκαν στο blog : 
Εθνικό 'Ιδρυμα Ερευνών, πρώτη επίσκεψη στο πλαίσιο του πρώτου @openhouseathens 
Μέγαρο Υπατία, ένα από τα πιο επιβλητικά κτίρια της Αθήνας

Viva la libertà | Ζήτω η Ελευθερία

"O φόβος είναι η μουσική της δημοκρατίας..."

Βλέποντας την ιταλική ταινία "Ζήτω η Ελευθερία" του Ρομπέρτο Αντό, συνειδητοποιούσα για ακόμη μια φορά πόσο λείπουν από τη εποχή μας οι αληθινοί ηγέτες και πόσο έχει λεηλατηθεί η πολιτική.  Ζούμε μια τρομερά φτωχή εποχή σε ιδέες, ιδεολογίες και αξίες! Φτωχή εποχή σε οράματα, αλήθεια, ανθρωπιά και φαντασία! Ποιο είναι τελικά το ιδανικό προφίλ ενός ηγέτη; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά εκείνου του ηγέτη που θα άξιζε να διαχειριστεί την τύχη και το αύριο ενός ολόκληρου λαού; Ποιος θα μπορούσε να το κάνει; Τι θα έπρεπε πρωτίστως να είχε; Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, επιμένει ότι θα έπρεπε κυρίως να είχε "Πάθος"! Αυτό είναι το πρωταρχικό πράγμα, η πρώτη λέξη που χρειάζεται όχι μόνο στην πολιτική, αλλά σε κάθε τομέα της ζωής. Και τι θα έπρεπε να κάνουν οι πολιτικοί; "Να προσπαθούν να μην καταπατήσουν την αξιοπρέπεια εκείνων που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους." Βασικά δικαιώματα, αυτονόητες αξίες, που όμως έχουν τόσο καταπατηθεί στην εποχή μας.  

Ο Ρομπέρτο Αντό μάς χαρίζει μια εξαιρετική ταινία και μέσα σε 94' κατορθώνει να δώσει απαντήσεις στο θολό τοπίο της Ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής. Μια ευρηματική σάτιρα για την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, που προσφέρει φως στο σκοτάδι της Ιταλίας και της Ευρώπης. Μέσα από την ερμηνεία του διαβασμένου, "τρελού", φιλοσοφημένου πρωταγωνιστή, που υποδύεται εξαιρετικά ο Τόνι Σερβίλο, πιάνεις τον εαυτό σου να εύχεται να μην ήταν τόσο "μικροί" οι πολιτικοί, πόσο μάλλον σε αυτή τη συγκυρία, να υπήρχε περισσότερη φαντασία στην εξουσία. 

" - Αν η Ευρώπη και ο κόσμος έχουν γίνει ένα άθλιο εμπορικό κατάστημα, τότε τι είμαστε; Εσείς, κύριε Πρόεδρε; 

 - Δεν φταίω εγώ. Είναι η πολιτική που έχει εξαφανιστεί!

 - Να ζει κανείς ή να μη ζει, αυτό είναι το ερώτημα.  Είναι καλύτερα να είμαστε σαν να έχουμε ήδη εξαφανιστεί... Ή να εξαφανιστούμε εντελώς και να επιστρέψουμε ζωντανοί οργανισμοί; "

Μια ταινία που θα άξιζε να δούνε προσεκτικά τόσο οι πολίτες, όσο όμως και οι πολιτικοί... 

* Μπράβο στον ιταλικό κινηματογράφο... 
Αναζητήστε να δείτε και την "Τέλεια Ομορφιά" αν δεν την έχετε παρακολουθήσει.

Ζήτω η Ελευθερία! (Viva la libertà) - ελληνικοί... από myfilm-gr

City Crisis Words

Ukraine today, Europe tomorrow

(Πλάκα)

Cause I lost my job two weeks before Christmas

And I talked to Jesus at the sewer

And the Pope said

it was none of his God-damned business

(Γραμμένο στον εξωτερικό τοίχο της Καθολικής Εκκλησίας Διονυσίου του Αρεοπαγίτη, συμβολή της λεωφόρου Πανεπιστημίου με την οδό Ομήρου)

When we have a White Week

why are you talking about Crisis...

(Πλάκα)

Where is my mind?

(Πλάκα)

( η ζωή έχει πλάκα ) 

(Κουκάκι)

- Μη ξεχνιέσαι σε θέλουν σκλάβο

- Δεν το ξεχνώ

(Πλατεία Καρύτση)

"Όχι στο ξεπούλημα της πολιτιστικής κληρονομιάς"

(Πλάκα)

- και πλέον για ποιο πράγμα να πρωτοδιαμαρτυρηθείς; -

Και αν είναι ο λάκκος σου

πολύ βαθύς

 Χρέος με τα χέρια σου

να σηκωθείς

(Κουκάκι)

Αν σου άρεσε αυτή η ανάρτηση, ρίξε μια ματιά και σε αυτές :

εντός των τειχών 

στροβιλίζομαι 

φωνές 

ίχνη της πόλης 

και πολλές ακόμη, κλικάροντας στην ετικέτα "road artists".

Ενρίκε Βίλα - Μάτας, Το Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ

To "Παρίσι δεν τελειώνει ποτέ" του Ενρίκε Βίλα - Μάτας, είναι ένα βιβλίο γεμάτο αγάπη για την πόλη του φωτός, όπου ο συγγραφέας είχε την τύχη να ζήσει στα νεανικά του χρόνια. Μνήμες από τη μποέμικη διαμονή του στο Παρίσι, με τα όνειρα, τα άγχη, τις φιλοδοξίες και τις φοβίες του. Παράλληλα όμως πρόκειται και για ένα βιβλίο γεμάτο βιβλιοφιλικές και λογοτεχνικές αναφορές.  

Ο Μάτας επικαλείται συνεχώς διάφορους θρύλους της λογοτεχνίας, προσωπικούς του αγαπημένους συγγραφείς, οι οποίοι επηρέασαν τον τρόπο της σκέψης και γραφής του. Κορυφαία του αγάπη αποτελεί ο Χέμινγουεϊ, ο οποίος ήταν και η αφορμή να πάει στο Παρίσι, όταν διάβασε το βιβλίο του "Κινητή Γιορτή". Το συγκεκριμένο βιβλίο εκδόθηκε μετά την αυτοκτονία του Χ. και ουσιαστικά αποτελεί ένα είδος αυτοβιογραφίας της μποέμικης εποχής και της λογοτεχνικής του μαθητείας. Σύμφωνα με τον Χέμινγουεϊ το Παρίσι "άξιζε πάντα τον κόπο και σε αντάμειβε για οτιδήποτε του πρόσφερες. Όμως έτσι ήταν το Παρίσι τον πρώτο καιρό, όταν εμείς είμασταν πολύ φτωχοί και πολύ ευτυχισμένοι"

Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο το καλοκαίρι... Εγώ μπορεί να ήμουν δίπλα στη θάλασσα, αλλά αφέθηκα στον Ισπανό συγγραφέα για να με μυήσει με το δικό του τρόπο στην αγάπη του για την πόλη του φωτός: «M’ αρέσει το Παρίσι, η πλατεία Φιρστεμπέργκ, το 27 της οδού Φλερίς, το Μουσείο Μορώ, ο τάφος του Τριστάν Τζαρά, οι ροζ αψίδες της οδού Ναντζά, το μπαρ Ο-Σιεν-Κι-Φιμ, η γαλάζια πρόσοψη του ξενοδοχείου Βασέ, τα καροτσάκια με τα βιβλία στις προκυμαίες.  (…) Μ’ αρέσει πολύ σ’ αυτήν την πόλη να περνάω από ένα μέρος που έχω πολύ καιρό να δω. Αλλά και το αντίθετο: να περνάω από κάποιο μέρος απ’ όπου μόλις πέρασα. Μ’ αρέσουν τόσο αυτά που υπάρχουν στο Παρίσι που η πόλη δεν τελειώνει ποτέ. Μ’ αρέσει πολύ το Παρίσι γιατί δεν έχει καθεδρικούς ναούς ούτε σπίτια του Γκαουντί.» 

Σε κάποιο σημείο, ο Μάτας αναφέρει ότι νοίκιασε μια σοφίτα της Μάργκαριτ Ντυράς και κάποια μέρα εκείνη του έδωσε ένα χαρτί με σημειωμένα δεκατρία στοιχεία που αξίζει να προσέξει κάποιος όταν πρόκειται να γράψει ένα βιβλίο. Ήταν τα εξής : 1.  Προβλήματα δομής / 2. Ενότητα και αρμονία / 3. Πλοκή και υπόθεση / 4. Ο παράγων χρόνος / 5. Λεκτικά επακόλουθα / 6. Αληθοφάνεια / 7. Αφηγηματική τεχνική / 8. Χαρακτήρες / 9. Διάλογος / 10. Σκηνικά / 11. Ύφος / 12. Πείρα και 13. Γλωσσική Ποικιλία. Συμβουλές που περισσότερο άγχωσαν και απογοήτευσαν τον επίδοξο συγγραφέα, παρά τον ενθάρρυναν προς τη δημιουργία... 

Εκείνος απ' ότι φαίνεται, μετέπειτα το φιλοσόφησε διαφορετικά... : «Τα μόνα πράγματα που χρειαζόσουν είναι τα τετράδια με το μπλε ντύμα, τα δυο μολύβια και η ξύστρα (με το σουγιά είχες μεγάλη φύρα), τα τραπέζια με τη μαρμάρινη επιφάνεια, οι μυρωδιές του σκουπίσματος και του σφουγγαρίσματος τα ξημερώματα και η τύχη».

Οι αναφορές όμως σε συγγραφείς δεν τελειώνουν εδώ. Στο βιβλίο αναφέρονται δεκάδες λεπτομέρειες για τη ζωή, τα έργα, τις αδυναμίες και τις μεταξύ αντιπαλότητες πολλών καλλιτεχνών. Ορισμένα μόνο από τα ονόματα, τα οποία ο Μάτας επικαλείται στο βιβλίο είναι των Πασκάλ, Λόρκα, Θερνούδα, Φιτζέραλντ, Γκράχαμ Γκρην, Ζ. Γκραν, Προυστ, Β. Ναμπόκοφ, Ρίλκε, Μπεναμπού κ.α. Αναφέρεται και στη γνωριμία του με τον Περέκ, «εντυπωσιασμένος που τον έβλεπα στα αλήθεια». 

Το βιβλίο μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ένα μικρό δοκίμιο για την ειρωνεία, καθώς ο συγγραφέας συνεχώς επανέρχεται σε αυτή. "Θεωρώ την ειρωνεία ισχυρό εργαλείο για την απενεργοποίηση της πραγματικότητας". Είτε με δικές του αναφορές («Χωρίς αμφιβολία η ειρωνεία υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα, τη συναντάμε στον Σωκράτη. Το Συμπόσιο του Πλάτωνα είναι πράγματι το πρώτο σύγχρονο μυθιστόρημα. Στον Μεσαίωνα ωστόσο την ειρωνεία την έβλεπαν επικίνδυνα, ή δεν την συλλάμβαναν, ήταν εκτός τόπου, μπορούσες να οδηγηθείς στην αγχόνη αν είχες την ιδέα να ειρωνευτείς. Την ξαναβρίσκουμε στον Θερβάντες, άνθρωπο της εποχής της Αναγέννησης. Η ειρωνεία εισάγεται στην καρδιά του μυθιστορήματος στην ίδια του τη δομή. Κι έτσι συμβαίνει από τότε ως τις μέρες μας. «Αν η πραγματικότητα είναι μια δολοπλοκία», λέει ο Ρικάρδο Πίλια, «η ειρωνεία είναι μια ιδιωτική δολοπλοκία, μια συνωμοσία εναντίον αυτής της δολοπλοκίας»), είτε μέσω αναφορών άλλων λογοτεχνών. 

Αρκετές οι αναφορές και στα βιβλία που ο ίδιος ξεχώρισε. Όπως τα "Γράμματα σε ένα νέο ποιητή" του Ρίλκε, το "Πως γράφεται ένα μυθιστόρημα" του Ουναμούνο, το "Χορείες χωρών" του Περέκ και τη "Χλομή φωτιά" του Ναμπόκωφ. Αλλά και για την αγάπη του για τη μουσική, κυρίως για τον αγαπημένο του Βαν Μόρισον και τον Μάιλς Ντέιβις. Νομίζω πως πρόκειται για ένα βιβλίο που δε θα μιλήσει σε όλους με τον ίδιο τρόπο... Προσωπικά το διάβασα δίπλα στη θάλασσα, μα στιγμές ταξίδεψα ως το Παρίσι... Είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που θα έπρεπε να τα καταχωρούσα και στην ετικέτα "ταξίδι"...