Στο "Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς", η μικρή ορφανή από μητέρα ηρωίδα -είσαι πολύ νέα για να την ξέρεις- κλαίει γιατί από τα δώρα που έστειλαν οι "φιλάνθρωποι" αυτό που απέμεινε για κείνη ήταν ένα δεκανίκι. Ο πατέρας της της εξήγησε ότι θα έπρεπε να είναι χαρούμενη που δεν το χρειαζόταν. Αυτό έγινε και το moto της στις δυσκολίες που συνάντησε αργότερα στη ζωή της. Δεν ξέρω πώς σχετίζεαι αυτό με την ανάρτησή σου, αλλά ήρθε αυτόματα στην επιφάνεια από τις λησμονημένες(;) παιδικές αναγνώσεις μου...
@ Υπατία η Αλεξανδρινή : είναι αλήθεια ότι δε τη ξέρω αυτή την ηρωίδα. Κατά κάποιο τρόπο σχετίζεται. Οι παιδικές αναγνώσεις (όπως και αναμνήσεις) δε ξεχνιούνται ποτέ, "κατοικουν" σιγανά πάντα μέσα μας...
Τα δικά μου σχόλια: Όλες οι αλήθειες βρίσκονται καμουφλαρισμένες μέσα στον αδέσμευτο ελεύθερο χρόνο, στο αλλόκοτο πέταγμα των πουλιών, στον αέρα που φυσάει και διαπερνά τις φυλλωσιές των δέντρων και στην ονειροπόληση. Δύο παιδιά "συναντιούνται" στο παγκάκι ενός μεγάλου πάρκου. Είναι η αρχή του ονείρου! Το ένα φοράει τρύπια παπούτσια και ρούχα φθαρμένα και το άλλο ολοκαίνουργια! Το παιδί με τα φθαρμένα ρούχα περιεργάζεται το συνομήλικο παιδί και κάνοντας τις συγκρίσεις βιώνει ένα αίσθημα μειονεξίας. Εγκαταλείπει το παγκάκι και αποσύρεται δίπλα στον μεγάλο κορμό ενός δέντρου. Μέσα στην εθελούσια απομόνωσή του, εμψυχώνει τα τρυπημένα παπούτσια και τα μετατρέπει σε δύο ομιλούντα στόματα! Ενεργοποιώντας τη δύναμη της φαντασίας του, αποκτάει αυτό που δεν έχει. Τα ρούχα και τα παπούτσια του είναι τα ρούχα και τα παπούτσια που τα είχε δει και επιθυμήσει στο άλλο παιδί! Πανηγυρίζει και τρέχει πανευτυχής μέσα στο απαράμιλλο φυσικό τοπίο. Μόνο που όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στην ονειροφαντασία του! Ο άνθρωπος, λένε σωστά, "δεν μπορεί να αντέξει πολλή πραγματικότητα"! Και η πραγματικότητα για το παιδί είναι ανυπέρβλητη: Το παιδί είναι καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι και μόλις έχει έρθει η συνοδός για να τον πάρει!Είναι η διακοπή του ονείρου! Η αλήθεια βρίσκεται καμουφλαρισμένη μέσα στις αλλόκοτες πτήσεις των πουλιών, στο θρόϊσμα των φύλλων, στον χρόνο της ονειροπόλησης, στην 'Ελλειψη και στην δύναμη της φαντασίας που έρχεται να αναπληρώσει αυτήν την Έλλειψη!Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αντέχουμε τόση πολλή φαντασία;
@ ΞΕΝΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ : αυτή, μια άλλη οπτική στο βίντεο... Τίποτα σημαντικότερο από τη φαντασία, ο Αινστάιν είχε πει πως είναι σημαντικότερη από τη γνώση. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Φοβάμαι πως δεν αντέχουμε και ίσως ούτε διαθέτουμε, τόση φαντασία. Σκέφτηκα τώρα πόσο ολόσωστο ήταν το σύνθημα του Μάη του 68 :
"Η Φαντασία στην Εξουσία"
Φοβάμαι πως ζούμε στην εποχή έλλειψης ονείρου, οράματος και φαντασίας...
Με πρόλαβε το "ξωτικό"! μόλις είδα πως δεν ξέρεις την Πολυάννα, σκέφτηκα να σου το κάνω δώρο... είναι από τα αγαπημένα βιβλία κυρίως των κοριτσιών , το είχαμε στη σχολική βιβλιοθήκη του Γυμνασίου που ήμουν υπεύθυνη... εύστοχα τα σχόλια όλων των φίλων εδώ... προσθέτω μόνο: "η Φαντασία πάει σχολείο", το σύνθημα της Σοφίας Μαντουβάλου, όταν επισκέπτεται Δημοτικά και Γυμνάσια... και το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό, αφού σύμφωνα με δήλωσή της έχει σπουδάσει και στην Ονειροφανταστική Σχολή... την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε θα φροντίσω να την έχουμε μαζί μας...
@ Ιωάννα Λουλάκη : μου είχε ξεφύγει το σχόλιο σου Ιωάννα, και με συγχωρείς για την αργή απάντηση. Όχι δε τη γνωρίζω... Όπως θα κατάλαβες από τις αναρτήσεις (ακόμη κ τις δυο αυτές τελευταίες) με κερδίζουν άλλα βιβλία (σε αυτή την ηλικία). Μικρότερη όμως φυσικά διάβαζα πολλά από παιδική λογοτεχνία. Ναι πάντα είναι εύστοχα εδώ τα σχόλια των φίλων μας, αυτή είναι μια ομορφιά του blog, τα ξεχωριστά σχόλια που προεκτείνουν κάθε μια ανάρτηση και που μένουν πάντα εδώ (με τις συζητήσεις τους) κ δε χάνονται. Πολύ σωστό το σχόλιο της Μαντούβαλου. Με τόσα πολλά και φοβερά που μου έχεις πει για την συγγραφέα, ανυπομονώ να τη γνωρίσω, να το κανονίσεις!
Πάντα εύστοχα χτυπάς χορδές!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο "Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς", η μικρή ορφανή από μητέρα ηρωίδα -είσαι πολύ νέα για να την ξέρεις- κλαίει γιατί από τα δώρα που έστειλαν οι "φιλάνθρωποι" αυτό που απέμεινε για κείνη ήταν ένα δεκανίκι. Ο πατέρας της της εξήγησε ότι θα έπρεπε να είναι χαρούμενη που δεν το χρειαζόταν. Αυτό έγινε και το moto της στις δυσκολίες που συνάντησε αργότερα στη ζωή της.
Δεν ξέρω πώς σχετίζεαι αυτό με την ανάρτησή σου, αλλά ήρθε αυτόματα στην επιφάνεια από τις λησμονημένες(;) παιδικές αναγνώσεις μου...
Ωραίο ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που έχουμε!
@ Υπατία η Αλεξανδρινή : είναι αλήθεια ότι δε τη ξέρω αυτή την ηρωίδα. Κατά κάποιο τρόπο σχετίζεται. Οι παιδικές αναγνώσεις (όπως και αναμνήσεις) δε ξεχνιούνται ποτέ, "κατοικουν" σιγανά πάντα μέσα μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Hfaistiwnas : ναι και το ξεχνάμε συνέχεια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤιιιιιι δεν ξέρεις την Πολυάννα ;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήσού'ρχεταιιιι!!!
(Μη νομίζεις κι εγώ ως μαμά την έμαθα.)
Θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία ......
Όπως τα είπε η Υπατία ....
Πρόσεχε τι εύχεσαι που λέει και μια σοφή ρήση......
Φιλάκι τρυφερό σαν παιδικό βιβλίο....
έξοχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήένα μικρό μάθημα, μία υπενθύμιση για να βλέπουμε και όλα όσα έχουμε και όχι μόνο όσα μας λείπουν.
Σε φιλώ roadartist μου
καλή εβδομάδα:)!
@ ξωτικό : ...δεν την είχα ακούσει καν. Καλά λέει η σοφή ρήση, καληνύχτα :) Ανταποδίδω φιλιά!!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Άστρια : όσο ζούμε μαθαίνουμε... ελπίζω να μην είμαστε ανεπιτήδευτοι μαθήσεως μόνο... να μην παραβλέπουμε όσα έχουμε... Σε φιλώ :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαθήματα ζωής !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα δικά μου σχόλια:
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλες οι αλήθειες βρίσκονται καμουφλαρισμένες μέσα στον αδέσμευτο ελεύθερο χρόνο, στο αλλόκοτο πέταγμα των πουλιών, στον αέρα που φυσάει και διαπερνά τις φυλλωσιές των δέντρων και στην ονειροπόληση. Δύο παιδιά "συναντιούνται" στο παγκάκι ενός μεγάλου πάρκου. Είναι η αρχή του ονείρου! Το ένα φοράει τρύπια παπούτσια και ρούχα φθαρμένα και το άλλο ολοκαίνουργια! Το παιδί με τα φθαρμένα ρούχα περιεργάζεται το συνομήλικο παιδί και κάνοντας τις συγκρίσεις βιώνει ένα αίσθημα μειονεξίας. Εγκαταλείπει το παγκάκι και αποσύρεται δίπλα στον μεγάλο κορμό ενός δέντρου. Μέσα στην εθελούσια απομόνωσή του, εμψυχώνει τα τρυπημένα παπούτσια και τα μετατρέπει σε δύο ομιλούντα στόματα! Ενεργοποιώντας τη δύναμη της φαντασίας του, αποκτάει αυτό που δεν έχει. Τα ρούχα και τα παπούτσια του είναι τα ρούχα και τα παπούτσια που τα είχε δει και επιθυμήσει στο άλλο παιδί! Πανηγυρίζει και τρέχει πανευτυχής μέσα στο απαράμιλλο φυσικό τοπίο. Μόνο που όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στην ονειροφαντασία του! Ο άνθρωπος, λένε σωστά, "δεν μπορεί να αντέξει πολλή πραγματικότητα"! Και η πραγματικότητα για το παιδί είναι ανυπέρβλητη: Το παιδί είναι καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι και μόλις έχει έρθει η συνοδός για να τον πάρει!Είναι η διακοπή του ονείρου!
Η αλήθεια βρίσκεται καμουφλαρισμένη μέσα στις αλλόκοτες πτήσεις των πουλιών, στο θρόϊσμα των φύλλων, στον χρόνο της ονειροπόλησης, στην 'Ελλειψη και στην δύναμη της φαντασίας που έρχεται να αναπληρώσει αυτήν την Έλλειψη!Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αντέχουμε τόση πολλή φαντασία;
@ ART-TRAVELLER : καλή εβδομάδα ταξιδευτή μας ;)
ΑπάντησηΔιαγραφή@ ΞΕΝΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ : αυτή, μια άλλη οπτική στο βίντεο... Τίποτα σημαντικότερο από τη φαντασία, ο Αινστάιν είχε πει πως είναι σημαντικότερη από τη γνώση. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Φοβάμαι πως δεν αντέχουμε και ίσως ούτε διαθέτουμε, τόση φαντασία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφτηκα τώρα πόσο ολόσωστο ήταν το σύνθημα του Μάη του 68 :
"Η Φαντασία στην Εξουσία"
Φοβάμαι πως ζούμε στην εποχή έλλειψης ονείρου, οράματος και φαντασίας...
Με πρόλαβε το "ξωτικό"! μόλις είδα πως δεν ξέρεις την Πολυάννα, σκέφτηκα να σου το κάνω δώρο... είναι από τα αγαπημένα βιβλία κυρίως των κοριτσιών , το είχαμε στη σχολική βιβλιοθήκη του Γυμνασίου που ήμουν υπεύθυνη...
ΑπάντησηΔιαγραφήεύστοχα τα σχόλια όλων των φίλων εδώ...
προσθέτω μόνο: "η Φαντασία πάει σχολείο", το σύνθημα της Σοφίας Μαντουβάλου, όταν επισκέπτεται Δημοτικά και Γυμνάσια... και το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό, αφού σύμφωνα με δήλωσή της έχει σπουδάσει και στην Ονειροφανταστική Σχολή... την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε θα φροντίσω να την έχουμε μαζί μας...
@ Ιωάννα Λουλάκη : μου είχε ξεφύγει το σχόλιο σου Ιωάννα, και με συγχωρείς για την αργή απάντηση. Όχι δε τη γνωρίζω... Όπως θα κατάλαβες από τις αναρτήσεις (ακόμη κ τις δυο αυτές τελευταίες) με κερδίζουν άλλα βιβλία (σε αυτή την ηλικία). Μικρότερη όμως φυσικά διάβαζα πολλά από παιδική λογοτεχνία. Ναι πάντα είναι εύστοχα εδώ τα σχόλια των φίλων μας, αυτή είναι μια ομορφιά του blog, τα ξεχωριστά σχόλια που προεκτείνουν κάθε μια ανάρτηση και που μένουν πάντα εδώ (με τις συζητήσεις τους) κ δε χάνονται. Πολύ σωστό το σχόλιο της Μαντούβαλου. Με τόσα πολλά και φοβερά που μου έχεις πει για την συγγραφέα, ανυπομονώ να τη γνωρίσω, να το κανονίσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω λόγια !
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου....
Φιλιά
Ευγενία
@ Eygenia : Καλό βράδυ, φιλιά :)
ΑπάντησηΔιαγραφή