Ελληνικά Βραβεία Διαδικτύου 2013 - Υποψήφιο blog

Aναγνώστες και χρήστες του διαδικτύου θεώρησαν ότι αυτό το blog αξίζει να βραβευτεί και το πρότειναν στο e-awards 2013. Τους ευχαριστώ. Το blog βρίσκεται μεταξύ των φιναλίστ! Αν συμφωνείτε και θέλετε να το ψηφίσετε, μπορείτε να το κάνετε από το λογότυπο που βρίσκεται δίπλα στη δεξιά στήλη.

Σύμφωνα με τους διοργανωτές, τα Ελληνικά Βραβεία Διαδικτύου έχουν ως σκοπό "τη διάκριση του καλύτερου διαδικτυακού περιεχομένου, με κριτήρια την ανεξαρτησία, τη διάδραση και το σεβασμό στη δεοντολογία και στο πρωτογενές περιεχόμενο." Πρόκειται για μια αξιόλογη διοργάνωση που διενεργείται για δεύτερη φορά και αποβλέπει να καθιερωθεί. Μπορείτε να ψηφίσετε κάνοντας κλικ εδώ : www.e-awards.gr

Γιώργος Χειμωνάς, Ποιόν φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ, Εκδ. Καστανιώτη

«Τι ακριβώς σημαίνει η εποχή μας; Όλοι μας, φαντάζομαι, έχουμε την μελαγχολική αίσθηση του τέλους του πολιτισμού μας (-η λογοτεχνία μας, 25 τώρα χρόνια, το διακηρύσσει, αλλά καθόλου μελαγχολικά), συνεχώς ακούμε να μιλάν για έκπτωση των πνευματικών αξιών, υπάρχει διάχυτη κι ανομολόγητη η αποδοχή του τίτλου της παρακμής για την εποχή μας. Ασφαλώς ναι, ζούμε ένα τέλος – ή μια κρίση όπως πριν την καθόρισα. Την βιώνουμε ατομικά, εμείς που κάναμε κιόλας λίγο ή πολύ τη ζωή μας, μέσα σε ένα απέραντο άγχος, σε μιαν ακαθόριστη αγωνία. Αλλά είναι τόσο αυτονόητο αυτό το τέλος (ή η κρίση) να σημαίνει την έκπτωση του ανθρώπου, πρόκειται για ένα τέλος για το οποίο πρέπει να πενθούμε ή, αντίθετα, να προσδοκάμε;

Αληθινά, θα είχε κάποιος, ίσως από φυσικού του αισιόδοξος, το δικαίωμα να ανατρέψει αυτό το καθεστώς του πένθους και της πτώσης και να αρχίσει να μιλά για μιαν εποχή Νέου Διαφωτισμού. Όπου αυτές οι πνευματικές αξίες του ανθρώπου (αλλά τι αξίες είναι αυτές; Αφού πνευματικές αξίες δεν υπάρχουν, οι πνευματικές αξίες είναι στην πράξη συναισθηματικές αξίες) δεν εκπίπτουν, αλλά εξαλλάσσονται, καθώς αλλάζει η χρήση των οργάνων του νου, αλλάζουν τα ίδια τα όργανα – φωτίζονται αλλιώς τώρα από έναν Απότομο Νέο Φωτισμό, που συμπίπτει με μια περίοδο έξαρσης της συνειδητότητας. Μια τέτοια διαπεραστική ενέργεια ωθεί τον νέο άνθρωπο να αποτινάξει από την αντίληψή του περί κόσμου όλη την επιστρωμένη Σκόνη που την θάμπωνε, την έσκιαζε, την παραμόρφωνε. Τον ωθεί να ξανακάνει από την αρχή όλον αυτόν τον ατελείωτο δρόμο της επιβεβλημένης από άγνωστο υποβολέα γνώσης (αλλά και γνώμης), να απελευθερωθεί από την έτοιμη, την καταναγκαστική γνώση, που δεν κατέληγε (στην καλύτερη περίπτωση) παρά σε μια βασανισμένη και επώδυνη αναγνώριση κάποιων διάσπαρτων και ασταθών ιδεϊκών αποτυπωμάτων. Να αναψηλαφήσει (γιατί πραγματικά πρόκειται για ένα θανάσιμο είδος Δίκης) ολόκληρη την παραδομένη γνώση, να ξανααισθανθεί τον Κόσμο και να τον ξαναονομάσει. Τότε ο λόγος θα ξαναβρεί την γνήσια του φύση, θα γίνει ανοικονόμητος και ά-σχημος : θα εμφανισθεί στον Κόσμο ο λόγος τέτοιος που είναι : ο λόγος-τέρας.

Όμως, γιατί το Απότομο; Αναρωτιέμαι, τι θα βάραινε, αλήθεια, περισσότερο για την συνείδηση, γι’ αυτή την ευπαθή καθαρότητά της, για τον εμπλουτισμό, το τέντωμα της ανθρώπινης «φαντασίωσης», που από αυτήν εκπορεύεται ο οριακός πάντα λόγος της τέχνης – τι θα βάραινε πιο πολύ : μια χρονιά, αθροιστική επί αιώνες συλλογή, μια ήμερη πέψη γνώσης ή ένας Τρομαχτικός Πόλεμος, σαν κι αυτόν που σφράγισε τον αιώνα μας, μια Σφαγή, μια Πείνα; Το δεύτερο, πιστεύω. Έτσι θέλω να υπερασπισθώ την ξαφνική Αφύπνιση: μ’ ένα συνταρακτικό βίωμα. Η μουσική γεννήθηκε από τον Κρότο. Και προς αυτόν τείνει διαρκώς.  Έτσι θεωρώ την Ξαφνική Γλώσσα: ένα νέο όργανο, μια νέα χρήση οργάνου – αφού η χρήση είναι το όργανο.

Έληξε η αμφισβήτηση. Αποφανατίσθηκαν οι επαναστάσεις. Καταγγέλθηκε η απάτη κάθε «πρωτοπορίας». Μια οργιαστική Σιγή εβλάστησε σε όλες τις ρωγμές. Κοιτάξτε αυτούς τους νεαρούς των δεκαπέντε-δεκαφτά χρονών. Κοιτάξτε τους καλά. Προσέξτε την Κατήφειά τους. Την νευρική τους απάθεια, την σιωπή τους, την δύσαρθρη ομιλία τους, την δύσθυμη σκληρότητα τους. Προσέξτε πόσο Ακίνητος είναι αυτός ο Νέος Άνθρωπος. Πόσον Αμίλητο Φόβο κουβαλάει μέσα του. Κι αν ακόμα δεν είναι αυτοί ο Συναγερμός, θα έρθουν παιδιά και έφηβοι που θα είναι προορισμένοι για τον Νέο Λόγο. Απλά, για τον Λόγο. Για λέξεις που ποτέ δεν διαπράχθηκαν, για νοήματα που ποτέ δεν ορθολογήθηκαν, για εικόνες που ποτέ δεν μιλήθηκαν.

Φοβηθείτε τους.»

«Χάρτης», τ. 1, Ιανουάριος 1982

Απόσπασμα από ομιλία του Γ.Χ., που περιέχεται στο βιβλίο :  
Γιώργος Χειμωνάς, Ποιόν φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ, Εκδ. Καστανιώτη

του Αργύρη Χιόνη

του Αργύρη Χιόνη 
via mirsini-l.tumblr.com

Δες τι ωραία μπόρεσε ο Αργύρης Χιόνης να μιλήσει για τη ματαιοδοξία, για τις χαμένες μέρες, εκείνες που βουλιάζεις σε υποτιθέμενη νηνεμία. Δες πως μπόρεσε να περιγράψει την απελπιστική σιωπή και όσα επιμελώς αποκρύβει. Κάθε λέξη, μια αιχμή στις σιωπές.  
Αυτές που απελπιστικά δυναμώνουν, πριν από την καταιγίδα.

μια πυγολαμπίδα (*απόσπασμα)

photo

« (...) Τι θα θέλατε να είσαστε αν δεν ήσασταν αυτό που είσαστε;»

Κι εσύ θα απαντήσεις:

«Μια πυγολαμπίδα».

Το άλλο πρωί στον ουρανό ένα φτερωτό έντομο ανοιγοκλείνει με χάρη τα φτερά του. Χαίρεται. Όχι για πολύ. Κάποια στιγμή εγκαταλείπει τον ουρανό για να βρεθεί στη γη και να ζευγαρώσει με το ταίρι του. Η αρσενική πυγολαμπίδα πεθαίνει αμέσως μετά το ζευγάρωμα, η θηλυκιά ζει άλλες δυο μέρες, ίσα ίσα για να γεννήσει και να ζεστάνει τα αυγά της. Ύστερα σβήνει κι αυτή. Έτσι γίνεται με τις πυγολαμπίδες.

Ονειρεύτηκα πως ήμουν πυγολαμπίδα που ονειρευόταν πως ήμουν εγώ. Κοίταξέ με. Δες το φως που τα φωτοκύτταρά μου εκπέμπουν. Δες πόσο όμορφος είναι ο ουρανός. Φτερουγίζω. Χρυσαφένιο φως ξεχύνεται μέσα από την κοιλιά μου. Πράσινο εκτυφλωτικό χρώμα βάφεται ο ουρανός. Φωσφορίζω. Κάτω στη γη, μέσα στις φυλλωσιές, σηκώνεις το κεφάλι σου και με βλέπεις. Με επιθυμείς. Ανάβεις κι εσύ το πράσινο φως, μου στέλνεις το ερωτικό σινιάλο. Δεν έπρεπε να κοιτάξω χάμω. Ξελογιάζομαι. Ψυχή μου, τρελαίνομαι για σένα. Καίγομαι. Δεν τον θέλω άλλο τον ουρανό. Εσένα θέλω. Αγαπώ και πεθαίνω είναι ένα και το αυτό.

(...)

Τι να σου κάνουν οι φτωχές πυγολαμπίδες σε τέτοιους μικρόψυχους καιρούς;»

Απόσπασμα (που ξεχώρισα) από το βιβλίο :

Φ. Τσαλίκογλου, Το χάρισμα της Βέρθας, Εκδ. Καστανιώτη, σελ. 91-92.

Αναφιώτικα, μια άλλη Αθήνα

Τα Αναφιώτικα σίγουρα είναι μια από τις πιο μαγικές γωνιές σε αυτή την πόλη, με μια φοβερή αύρα. Όσοι διαβάζετε το blog, ξέρετε πόσο αγαπώ αυτή τη συνοικία. Μπορείτε να διαβάσετε ένα αφιέρωμα με ιστορικές αναφορές και αρκετές φωτογραφίες, όπως είχε παρουσιαστεί στο blog, κάνοντας κλικ ακριβώς εδώ : στα Αναφιώτικα

Μια συνοικία αναλλοίωτη από τον 19ο αιώνα. Το παρακάτω ντοκιμαντέρ «Αναφιώτικα, μια άλλη Αθήνα» του Themonitor.gr, μάς ξεναγεί με διάθεση περιπατητή στους δρόμους της παλαιότερης γειτονιάς της Αθήνας. Συνομιλεί με τους κατοίκους της και μας ξεναγεί στην ιστορία και στις στιγμές της καθημερινότητάς τους, μέσα από τα μάτια τους. 
Αξίζει να το παρακολουθήσετε. 

...Ένα κατάφυγιo μου, μέσα στην πόλη.

36η Γιορτή Βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως

από 24 Μαΐου έως 9 Ιουνίου

στο Πεδίο του Άρεως

Στο Πεδίο του Άρεως θα πραγματοποιηθεί η 36η Γιορτή Βιβλίου που διοργανώνει, από 24 Μαΐου έως 9 Ιουνίου, ο Σύλλογος Εκδοτών Βιβλίων Αθηνών με τη συνεργασία του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας. 

Στόχος της Γιορτής Βιβλίου είναι να συμβάλει στην ανάπτυξη της φιλαναγνωσίας, ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες και για το λόγο αυτό θα συνεχιστεί για τρίτη χρονιά η προσπάθεια ενίσχυσης των βιβλιοθηκών της χώρας μας, με τη μεγάλη κοινωνική καμπάνια: «ΜΕ ΔΙΑΒΑΣΕΣ, ΧΑΡΙΣΕ ΜΕ!», σε συνεννόηση με την Περιφέρεια Αττικής, που προσκαλεί το κοινό να προσφέρει βιβλία που δεν χρειάζεται για να διατεθούν σε βιβλιοθήκες. 

Η πρωτοβουλία αυτή ξεκίνησε το 2011 (στην 34η Γιορτή Βιβλίου) και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν μεγάλη. Ακόμα και μετά τη λήξη της έκθεσης συνέχισαν να φέρνουν βιβλία στα γραφεία του Συλλόγου Εκδοτών Βιβλίων Αθήνας. 

Χαρακτηριστικό είναι ότι συγκεντρώθηκαν 3.000 βιβλία, τα οποία στάλθηκαν στις βιβλιοθήκες της Λέρου και των Λειψών. 

Ο αριθμός των βιβλίων που συγκεντρώθηκαν το 2012 (στην 35η Γιορτή Βιβλίου), ξεπέρασε κάθε προσδοκία, καθώς δόθηκαν περίπου 15.000 βιβλία σε βιβλιοθήκες όλης της Ελλάδας. 

Ήδη 110 εκδότες έχουν δηλώσει συμμετοχή για να γεμίσουν με χιλιάδες τίτλους βιβλίων για μεγάλους και μικρούς τις βόλτες μας στο πάρκο από τις 24/5 έως τις 9/6, ενώ δεν θα λείψουν οι παράλληλες εκδηλώσεις με αφιερώματα στον Κωνσταντίνο Καβάφη (στο πλαίσιο της επετείου των 150 χρόνων από τη γέννησή του) και στον Γιώργο Σεφέρη (50 χρόνια από την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας), εκθέσεις πολιτικής γελοιογραφίας και φωτορεπορτάζ.

"Διαμαρτύρομαι" στην έκθεση για τον Μποστ, @Μουσείο Μπενάκη

Μια παράλληλη "έκθεση των θεατών" παρουσιάζεται στην έκθεση για τον Μποστ στο Μουσείο Μπενάκη. Οι συντελεστές της έκθεσης καλούν το κοινό να σχεδιάσουν ή/και να γράψουν το παράπονο τους σε ένα φύλλο χαρτί, να βάλουν τον τίτλο "διαμαρτύρομαι" και έπειτα να το κολλήσουν στον τοίχο. Το αποτέλεσμα έχει πραγματικά πολύ ενδιαφέρον!

Όποιος επισκέπτης θέλει μπορεί να πάρει έναν μαρκαδόρο και να γράψει ότι εκείνος επιθυμεί. Να γίνει έτσι ο ίδιος δημιουργός και να μοιραστεί σκέψεις, συναισθήματα με τους υπόλοιπους. Συγχαρητήρια σε όποιον το σκέφτηκε, πολύ όμορφη ιδέα. 

Έξυπνα, εύστοχα μηνύματα σε χαρτιά σε κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο δίπλα στην έκθεση με τα έργα του Μποστ στο Μουσείο Μπενάκη . Μεταφέρω εδώ μόνο κάποια απ' όσα ξεχώρισα (μακάρι να μπορούσα να ανεβάσω ακόμη περισσότερα). Όλα ήταν ξεχωριστά και ενδεικτικά της τραγικής κοινωνικής κατάστασης που πλέον βιώνει η χώρα.

Κάποια μηνύματα μιμούνταν σαφώς τη γλώσσα του Μποστ με τις ηθελημένες ασυνταξίες και την ανορθογραφία, που υποδηλώνει το δικαίωμα όλων στην ελευθερία του λόγου. 

Τα δικά μου σχόλια εδώ θα ήταν περιττά, 

οπότε ακολουθούν φωτογραφίες με ελάχιστες δικές μου λέξεις. 

Προσέξτε τα, το αξίζουν. Χώρο στην φωνή όλων.

"...ότι η Αθήνα/Ελλάδα που αγαπώ εξαφανίζεται/συρρικνώνεται"

"τέλος εποχής"

Διαβάστε τα, ξεχωριστά το κάθε ένα...

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε την παρουσίαση με τα έργα του Μποστ στο Μουσείο Μπενάκη, συνεχίζεται έως τις 19 Μαΐου. 

Με μια διαφορετική ματιά...

Ξέρεις πολλές φορές έχω σκεφτεί πως αν ένας άνθρωπος μπορέσει να δει τη ζωή με άλλη ματιά και παρακινήσει άλλους, τότε θα βρεθούν αρκετοί που θα τον ακολουθήσουν. Η πίστη και το αληθινό όραμα, μπορεί να κάνει θαύματα. Γι' αυτό και το χειρότερο σε αυτή την τραγική ιστορική συγκυρία είναι ότι δεν υπάρχει ένας ηγέτης με πάθος και όραμα για να αλλάξει τη χώρα. 

Ακούστε αυτόν τον άνθρωπο. Είχε μια "δίψα" και απλώς μόλις του δόθηκε η ευκαιρία τη μοιράστηκε με άλλους. Και άλλαξε εντελώς το τοπίο τριγύρω.

Πιστεύω πως ο κόσμος διψά για ουσία, δραστηριότητες. Αρκεί κάποιος να του δείξει αυτό το δρόμο. Αν γνωρίσει έναν άλλο δρόμο και καλύτερη ποιότητα στη ζωή, δε θα επιλέξει να ζει περιτριγυρισμένος από σκουπίδια. Αυτό είναι κάτι που έχω εισπράξει και από τις συζητήσεις που κάνουμε τόσα χρόνια από εδώ. Μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει αυτή την άποψη ως "ρομαντική", μα όμως πες μου αλήθεια πως αλλιώς; Δείξε μου εσύ έναν άλλο δρόμο. Δίχως τον αυθεντικό ρομαντισμό, το πάθος, μια δίψα, διαφορετική ματιά προς τη ζωή, τότε που πας;  Πως θα συμπαρασύρεις άλλους μαζί στο ταξίδι σου;

Αφορμή για τις σημερινές σκέψεις η παρακάτω ομιλία αυτού του φωτεινού ανθρώπου. 

Αξίζει να αφιερώσετε το χρόνο να την ακούσετε. 

* Λίγα πράγματα απ' όσα κατάφερε : Δημιούργησε μια διαφορετική αίσθηση του σχολείου, ως εργαστήρι. Έφτιαξε ομάδες εκτός σχολείου / Καλλιέργεια γης, δεντροφυτεύσεις με τους μαθητές. Βιοκαλλιέργειες / Εκτροφή πέρδικας / Συνεταιριστικό κυλικείο / Ορειβατική ομάδα / Ανακύκλωση υλικών / Αθλητικό κέντρο / Σκοτεινό θάλαμο (αίθουσα εκτύπωσης φωτογραφιών) / Ποδηλατική ομάδα / Δημιουργία Δανειστικής Βιβλιοθήκης / Αγορά επαγγελματικής μηχανής προβολής  κινηματογραφικών ταινιών / Δημιουργία ξενώνα / Υπήρξε εμψυχωτής σε φυλακές / Δημιούργησε μαθήματα αυτομόρφωσης, ημερίδες / Λέσχη ανάγνωσης βιβλίων / Ομιλίες γνωστών συγγραφέων. 

Το σημαντικότερο... ενέπνευσε και χάραξε δρόμους στις ζωές άλλων ανθρώπων.

πέρασμα

 Το Πάσχα για μένα σημαίνει πέρασμα για λίγες μέρες από την πόλη στη φύση.  

 Παρατήρηση της φύσης και των υπέροχων πλασμάτων της...

να τα παρατηρώ, να τα φωτογραφίζω...

να μαθαίνω από την ακόπιαστη (συν-) εργασία τους...

Συνειδητοποιώντας πόσο μου λείπουν τα χρώματα, τ' αρώματα της άνοιξης.

Σημαίνει ξύπνημα παιδικών αναμνήσεων...

Βιβλία που θα διαβαστούν στην ηρεμία...

...Κλεφτές ματιές στα έθιμα των ημερών,

όσο γίνεται πιο ήρεμα, απλά, λιτά.

Σας αφήνω ευχές για υγεία, αγάπη, δύναμη ψυχής, ότι καλύτερο σε όλους!

καλή Άνασταση

Φίλοι μου,
Να περάσετε όμορφα τις επόμενες μέρες, όπως ακριβώς ποθεί ο καθένας σας.
Χαρείτε τη φύση, τη θάλασσα, την άνοιξη, όλα και όλους όσους αγαπάτε.
Εύχομαι να γεμίσετε τις ψυχές σας με δύναμη.

Τα σχόλια μένουν κλειστά. Από εδώ θα τα ξαναπούμε μετά τις γιορτές του Πάσχα. 
Καλή Ανάσταση, όπως την επιθυμεί και την καταλαβαίνει ο καθένας από εσάς!