αόρατο στα μάτια

Χάζευα την πανσέληνο του Ιουλίου. 

Περίεργο το φετινό καλοκαίρι. Πέρσι υπήρχε ελπίδα...

Εφέτος τα ψέματα μπορεί να συνεχίζονται, μα οι καταστάσεις έχουν αλλάξει ριζικά.

Πόσοι μπορούν να αντέξουν την αλήθεια; Πόσοι ξέρουν τι θέλουν;

Βουτάς στη θάλασσα και αμέσως αισθάνεσαι σαν να αλλάζεις διάσταση.

Σαν να περνάς σε ένα άλλο απρόσιτο σύμπαν, γεμάτο με μυστήριο, ανεξερεύνητο, μοναδικά ανέγγιχτο. Είναι σαν να φεύγεις από αυτό τον κόσμο. Της ύλης, του χρέους, των άνευ ουσίας καταστάσεων, όλα αυτά δεν έχουν υπόσταση εκεί... 

Είναι μαγικός ο βυθός. Θες απλά μόνο να τον χαζεύεις. 
Κάθε μια βουτιά και μια είσοδος σε έναν άλλο κόσμο. Κοιτάς τριγύρω... μέσα στο γαλάζιο του θαλασσινού νερού, βλέπεις κοχύλια, φύκια, βότσαλα, αχινούς... πιάνεις κάποια και τα βγάζεις έξω στην ακτή σαν τα πιο πολύτιμα λάφυρα...

Το έχεις σκεφτεί ποτέ; Ότι ο αχινός ακανθώδης και τόσο επιθετικός εξωτερικά, κρύβει  ένα μικρό θαύμα μέσα του. Κάθομαι και τον παρατηρώ. Μέχρι και αυτό το μικρό 'δημιούργημα', μπορεί να με εκπλήσσει. Πόσοι μας εντυπωσιάζουν με εξωτερικά χαρακτηριστικά και τελικά αποδεικνύονται κενοί; Πόσοι αντίθετα κρύβουν διαμάντια μέσα τους; Πόσο μπορεί να εξαπατήσει η εικόνα.

Θυμήθηκα ξαφνικά τον Μικρό Πρίγκιπα, "Δεν βλέπεις καθαρά παρά μόνον με την καρδιά. Το ουσιώδες είναι αόρατο για τα μάτια"...

Αν σε ενδιαφέρει το ουσιώδες, ψάξτο. 
Αν μπορέσεις, σταθείς τυχερός και ικανός για να το βρεις, μην αφήσεις να φύγει από τη ζωή σου. 
Αξίζει κάθε θυσία σου, σεβασμό, υπομονή και θα χαρίζει απλόχερα πληρότητα, ολοκλήρωση, ομορφιά, ανάσες...