Λεωφ. Βασιλίσσης Όλγας, στο βάθος διακρίνεται η Ακρόπολη, τέλη 19ου αιώνα.
Φωτ. Paul Paron des Granges. Ε.Λ.Ι.Α.
Δύσκολη εποχή για να είσαι Έλληνας. Να ζεις και να προσπαθείς να κρατήσεις τη λογική, το μυαλό και τη ψυχή σου αλώβητη.
Πρωινό Παρασκευής, η μέρα ξεκινά με την είδηση της ληστείας στο μουσείο Αρχαίας Ολυμπίας. Πρώτη σκέψη... "Μπέστε σκύλοι αλέστε" .
Πως να αντισταθείς σε όλο αυτό τον παραλογισμό; Πως να αντιμετωπίσεις την πλήρη ανευθυνότητα και την αναισθησία των ακατάλληλων "υπευθύνων"; Πως να μην αφήσεις το μίσος και την οργή να εισχωρήσει στη ψυχή σου; Ποιος ακούει τη δική σου φωνή; Πως να εμποδίσεις τη συστηματική προσπάθεια να σε διώξουν από όσα αγαπάς;
Βράδυ της ίδιας μέρας. Δεν θα μείνω μέσα, θα βγω να περπατήσω. Να βρεθώ με ανθρώπους που νιώθουν όπως εγώ.
Αργά το βράδυ στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Περπατώ, η Ακρόπολη στα δεξιά μου.
Πόσα έχει δει εκείνη, πόσα πολλά γνωρίζει, τι πόνο, τι απόγνωση, τι αγώνα, τι καρδιές και τι προδοσίες. Πόσα πράγματα που ποτέ δεν μου είπε, πράγματα που δεν θα καταλάβαινα.
Υπάρχουν γωνιές σε αυτή τη χώρα ξεχωριστής ιστορίας. Πόσοι όμως τις γνωρίζουν; Πόσοι έχουν συναίσθηση αυτής της 'κληρονομιάς', της ομορφιάς που εμπνέεται και δεν εξαντλείται στον ήλιο και στη θάλασσα; Αρκετοί, με πρώτους τους ανεύθυνους "υπεύθυνους", δεν έχουν καμία απολύτως ιδέα της σπουδαιότητας της.
Στέκομαι για μια στιγμή και τη χαζεύω, καθώς ξεπροβάλλει από τα δέντρα. Από μακρυά ακούγονται φωνές, παρέες γελάνε και σχολιάζουν. Ενώ όλα σε αυτή τη χώρα μεθοδικά καταρρέουν, την ίδια ακριβώς στιγμή συνεχίζει πεισματικά να υπάρχει. Μια ελπίδα δίχως ίσως λογική, τροφοδοτεί ανεξήγητα ζωές και υπάρξεις.
Φτάνουμε σε ένα μικρό υπόγειο θεατράκι στο Θησείο. Τίποτα δεν προμηνύει το τι μπορεί να συμβαίνει εκεί μέσα. Μια ταπεινή γωνιά, όπου αναγεννιούνται σκέψεις. Καρδιές που σιωπηλά δημιουργούν, απέχοντας από την ανούσια, ηχηρή φαρσοκωμωδία των ημερών.
Καταλόγια, Θέατρο Κέλυφος. Πέντε κλασσικά δημοτικά τραγούδια, αναπαρίστανται με βάση τους κώδικες της αρχαιοελληνικής τραγωδίας, κείμενα που εκτός από τέλεια συμπυκνωμένες τραγωδίες αποτελούν επίσης και συνδετικό κρίκο της νεοελληνικής λογοτεχνίας με την κλασσική εποχή.
Ιστορίες που δεν έχουν συγγραφέα, αλλά γεννήθηκαν μέσα από αφηγήσεις πραγματικών γεγονότων, πήραν τη μορφή ποιήματος και μεταδόθηκαν από στόμα σε στόμα. Στοιχείο που τα καθιστά άρτια λογοτεχνικά και ικανά να στηρίξουν την αναπαράσταση τους μέσα από τους κώδικες του αρχαιοελληνικού θεάτρου.
Η δημοτική ποίηση, το δημοτικό τραγούδι, οι παραλογές και γενικά η λαϊκή παράδοση είναι στοιχεία άρρηκτα συνδεδεμένα με τις βαθιές ρίζες του πολιτισμού μας.
Αναπαραστάσεις εξωπραγματικών πλασμάτων, ξωτικών, ιστορίες άλλων μακρινών εποχών με συμπαρασύρουν. Η χρήση μασκών, κουκλοθεάτρου και θεάτρου σκιών καθιστούν ιδιαίτερα απαιτητική την παράσταση.
Στην αρχαία Ελλάδα το θέατρο ήταν σημαντικό στοιχείο της ζωής στην πόλη. Σύμφωνα και με την επίσημη ορολογία, ο δραματικός ποιητής "εδίδασκε". Οι παραστάσεις ήταν ενταγμένες στη ζωή του πολίτη, ανεξαρτήτως εισοδήματος, διοργανωμένες για να έχει ευκαιρίες αναψυχής υψηλού επιπέδου. Καθώς κύρια αποστολή του ήταν να παρέχει ηθική διδαχή και πολιτική παιδεία.
Σήμερα κάποια φαεινά μυαλά αποφάσισαν να καταργήσουν το μάθημα Θεατρικής Αγωγής από τα σχολεία της χώρας. Θα αφήσουμε να συμβεί;
Αναπόφευκτες πάλι οι σκέψεις και αντικρουόμενα τα συναισθήματα.
Για μια πολιτική που μοιάζει σαν να έχει βαλθεί να σκοτώσει ότι έχει απομείνει όρθιο και ότι παλεύει να γεννηθεί.
Για μια λαβωμένη πόλη που όμως συνεχίζει να με εκπλήσσει, με κάποιους ανθρώπους που παλεύουν πιστά και κόντρα στο ρεύμα.
Δυο αντίθετες στιγμές μέσα στην ίδια μέρα, τόσα αντικρουόμενα μηνύματα που παλεύουν να βρουν σανίδα σωτηρίας.
λατέρνα
ελιά
.jpg)
