8 Σεπτεμβρίου 2011

Το Σακάκι που βελάζει!




ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ : Δέστε, εγώ δουλεύω σε αυτό το Ίδρυμα 18 χρόνια κι επτά μήνες.  Στο διάστημα αυτό έγιναν μεταβολές κι αναδιοργανώσεις.  Άλλαξαν προϊστάμενοι. Εφαρμόστηκαν νέοι ρυθμοί εργασίας, έφεραν καινούργια έπιπλα. Χάλασαν, γκρατσουνίστηκαν, πετάχτηκαν...  Προιστάμενοι, ρυθμοί εργασίας, έπιπλα, όλα.  Παρουσιάστηκαν, σαν κομήτες, συνάδελφοι που πίστεψαν πως θα καίνε και θα αστράφτουν σ' όλη τους τη ζωή, έτσι που πάσχιζαν ν' αλλάξουν τα πράγματα. Ύστερα από 2-3 χρόνια έσβηναν στους διαδρόμους διατηριόταν για πολύ καιρό η τσίκνα από το κάψιμο τους.  Κι ονειρεύονταν να αλλάξουν τον κόσμο, όλοι τους ήθελαν να γίνουν Κολόμβοι, Άινσταϊν ή Γαλιλαίοι...  Ξέρετε γιατί έμεινα εγώ; Γιατί εγώ δε θέλω ν' αλλάξω τίποτα. Κι ακόμη για κάτι πολύ απλό που το ξέρουν κι αυτά τα παιδιά: όταν παίζεις πόλεμο ένας είναι ο ηγέτης, ενώ οι άλλοι είναι στρατιώτες της σειράς.  Το δυστύχημα είναι ότι κανένας δε θέλει να είναι απλός στρατιώτης.  Ε, λοιπόν εγώ αποδέκτηκα. Θέλω να είμαι απλός στρατιώτης, αφήνω τους άλλους να χτυπιούνται μεταξύ τους, για το ποιος θα με διευθύνει.  Ώσπου να καταλήξουν, η ζωή προχωρεί... Το παιχνίδι είναι αυτό αδιάκοπο, αλλά πάντα εγώ είμαι ο κερδισμένος.  Σας τα λέω όλα αυτά γιατί και εσείς κομήτες είστε. Σας βλέπω σε λίγο να καίγεστε! Άρχισα κιόλας να αισθάνομαι τη μυρωδιά του καψαλίσματος σας...

(...)

ΝΤΕΡΜΕΝΤΖΙΕΒΑ : Μην ανησυχείς για μένα, δεν έχω τίποτα. (Χαμογελά πικρά) Χρόνια και χρόνια έρχεσαι εδώ στις 7.30. Ποτίζεις τα λουλούδια, πίνεις καφέ που ψήνεις κρυφά στο καμινέτο της δελτιοθήκης, ύστερα χώνεσαι στα παλιόχαρτα σαν χαρτοπόντικας, κοντά στο μαυρισμένο απ' τις μύγες παράθυρο, σωπαίνεις ή λες : "Ναι, τον καταχώρησα στο φάκελο" ή "Ναι, μου φαίνεται πως θα βρέξει" και "Φοράτε καινούργιες γόβες σήμερα, με γεια" ή "Πως πάει το έλκος σου, πήρες σόδα;" ...Και όταν κάποια μέρα αποφασίσεις να πεις τι σκέφτεσαι, τι λες; Πάλι τα ίδια... "Ναι, μου φαίνεται θα βρέξει", "Διάβασες το περιοδικό - Παράλληλα -, γράφει πως μερικά ψάρια μιλούν..."

ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ : Ντερμεντζίεβα! Ντερμεντζίεβα! Μπροστά στους πολίτες. Σε παρακαλώ!

ΝΤΕΡΜΕΝΤΖΙΕΒΑ : Όταν τα ψάρια αρχίζουν να μιλούν, αυτό πάντα είναι ένα ασυνήθιστο γεγονός. Κι αυτό γιατί έχει καθοριστεί για πάντα πως τα ψάρια πρέπει να σωπαίνουν...

ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ : Ώστε έτσι; Ντερμεντζίεβα! Κι εγώ νόμιζα πως δε νοιώθεις καλά...

ΝΤΕΡΜΕΝΤΖΙΕΒΑ : Εννοείται πως δε νοιώθω καλά! Αν ήσουν έστω και λίγο έξυπνος, από καιρό θα καταλάβαινες πως όλα αυτά τα χρόνια δεν ένοιωθα καθόλου καλά εδώ...

ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ : Έχω την εντύπωση πως στο μέλλον θα' σαι ακόμη χειρότερα...

ΝΤΕΡΜΕΤΖΙΕΒΑ : Γνωρίζετε το ανέκδοτο;  "Αν κάποιος, 60 χρονών, ξυπνήσει κάποιο πρωί χωρίς τίποτα να του πονά, σημαίνει πως πέθανε".  Κατά κάποιον τρόπο αυτό αναφέρεται σ' όλους, όχι μόνο στους εξηντάρηδες.

ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ : Εγώ προτιμώ να μη μου πονά τίποτα, ούτε στα εξήντα μου χρόνια κι ούτε ως τότε.  Κι ακόμα κάτι.  Στη θέση σου δε θα διηγόμουν ανέκδοτα και μάλιστα σε ώρα υπηρεσίας, μπροστά σε ξένα πρόσωπα.  Δε βρισκόμαστε εδώ για να γελάμε.

ΝΤΕΡΜΕΝΤΖΙΕΒΑ : Μα ό,τι λέγατε εσείς ως τώρα δεν ήταν για γέλια;

ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ : Ντερμεντζίεβα, ξεπερνάς κάθε όριο!

ΝΤΕΡΜΕΝΤΖΙΕΒΑ : Κάποια μέρα θα' πρεπε να το ξεπεράσω. Ήταν γραφτό αυτή η μέρα να είναι η σημερινή.

ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ : Ντερμεντζίεβα, τα σύνορα δεν περνιώνται χωρίς κυρώσεις!

ΝΤΕΡΜΕΝΤΖΙΕΒΑ : (ειρωνικά) Μιλάτε σαν κάποιον που πέρασε έστω και μια φορά κάποιο σύνορο στη ζωή του.

(...)

ΝΤΕΡΜΕΝΤΖΙΕΒΑ : Η μισή μου ζωή πέρασε, έφυγαν τόσα χρόνια, ούτε πια ξέρω πόσα! Το πρωί σε ξυπνά το παιδί του γείτονα, πάλι το χτύπησε, δε ξέρω γιατί, ίσως γιατί το διαμέρισμα είναι πολύ στενό και πλαγιάζουνε ο ένας πάνω στον άλλο.  Ύστερα, στριμώχνεσαι στο τραμ, ο θυρωρός σε μαλώνει γιατί άργησες, η τυρόπιτα που τρώς βιαστικά στις σκάλες είναι κρύα και άνοστη.  Ξεφυλλίζεις κρυφά το περιοδικό "Παράλληλα", βάζεις νερό στα λουλούδια , αναπνέεις βαθιά κι αρχίζεις... Καταχωρήσεις, πράξεις, φάκελοι... Γράφεις, γράφεις, σωπαίνεις, ύστερα πετούν περιστέρια και σαν να σου' ρχεται να πετάξεις και εσύ κι απλώνεις τα χέρια, τ' απλώνεις... έπειτα τ' αφήνεις να πέσουν και ξαναγυρνάς για να θαφτείς και πάλι στα παλιόχαρτα. Έξω άνοιξη, άνοιξη με τις ζεστές της νύχτες.  Δε μπορούσα να κοιμηθώ, περιμένοντας ολοένα να συμβεί κάτι, να έρθει μέσα από τα δάκτυλα, τα χρόνια περνούν... Στο δρόμο συνάδελφοι συγκεντρωμένοι γύρω από το φλιτζάνι του καφέ, τεντώνει το χέρι του για να... Ο συνάδελφος θέλει να πλαγιάσει με σένα, δεν έχει τίποτα για να σε ελκύσει.  Δεν είναι ούτε όμορφος, ούτε έξυπνος, ούτε τουλάχιστον ηλίθιος! Δεν είναι ΤΊΠΟΤΑ... Αποτραβηγμένος και φοβιτσιάρης, φορά μαύρες κάλτσες, κι αυτό που μπορεί να σου προσφέρει είναι ένα γεύμα στο εστιατόριο "Gambrinus". Είναι αυτή ζωή; Άραγε έτσι ζουν όλοι; Φαγητό στην καντίνα, πατάτες με κρέας... "Ακούσατε πως η γυναίκα του Ιβάνωφ τα έχει με τον οδοντίατρο", ή "...Τα μάθατε, εκείνοι πάλι φεύγουν εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη, και κλαιγόντουσαν πως τα φέρνουν στενά!" Και πάλι καταχωρήσεις, φάκελοι, χαρτιά... ξαναστρίμωγμα στο τραμ και στο λεωφορείο... Και τα χρόνια περνούν, η ζωή περνά, δεν έγινα ούτε Μαρία Κιουρί, ούτε Σοφία Λώρεν, ούτε τουλάχιστον πλοίαρχος σ'εμπορικό πλοίο. Και στα όνειρα μας ολοένα πετάμε, πετάμε, πετάμε...  (Παύση) Και εσείς μου προτείνετε να ξαναγυρίσω.  Σας ευχαριστώ, δεν το θέλω πια.  Όποιος έχει κέφι ας ορίσει. Ο μισθός είναι καλούτσικος, οι συνάδελφοι με κατανόηση, η δουλειά ήσυχη.  Υπάρχουν μνηστήρες;  Αν υπάρχουν ας παρουσιαστούν, η θέση είναι ελεύθερη.  (Οι τρεις φίλοι σωπαίνουν.  Η Ντερμεντζίεβα χαμογελά).  Μην ανησυχείτε, συνήθως σωπαίνω, αλλά τώρα έλαχε να μιλήσω.  Ωστόσο, μια φορά στα δέκα χρόνια δεν είναι πολύ.  Δεν είναι έτσι;  Μια φορά στα δέκα χρόνια επιτρέπεται νομίζω!

Το Σακάκι που βελάζει!
(Στανισλαβ Στρατιεβ)
ένα απόσπασμα του θεατρικού κειμένου από το πρόγραμμα του ΑΜΦΙ-ΘΕΑΤΡΟυ
Σπυρου Α. Ευαγγελάτου
Μετάφραση : Βασίλης Σκουβακλής
Πρώτη παράσταση: Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 1981

Τα εξαιρετικά σκίτσα είναι σκαναρισμένα από το πρόγραμμα της παράστασης.

30 σχόλια:

treno fantasma είπε...

Poli wraio apospasma apo ena ergo entelws teleio..
Kwmikotragiki i katastasi.. kai skephou posa xronia etsi akrivws douleuei to sistima.. auto to sistima pou mas sigotrwei..

eleni είπε...

road,εξαιρετικά ενδιαφέρον θα είναι,από αυτό που διάβασα!
Ακριβώς,αυτό είναι το λούκι,που σε βάζει το σύστημα,ώστε έρχεται η στιγμή που θέλεις να πετάξεις μακριά!
Πάντα ενημερωμένη!
Φιλιά!

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς... παραείναι επικαιρο... ή ευτυχώς ίσως...

Ανώνυμος είπε...

Σας ευχαριστώ που το θυμηθήκατε... το ψάχνω χρόνια τώρα. Το γύρευα στους σκοτεινούς διαδρόμους της Σοβιετικής λογοτεχνικής παράδοσης. Ζωηρές παιδικές αναμνήσεις από μια παράσταση, αν δεν κάνω λάθος, στο Θέατρο Καυκαρίδη, στη Κύπρο της δεκαετίας του 80. Επίκαιρο πάντα...
Δεν μπορούσα να θυμηθώ τίτλο/συγγραφέα με τίποτα. Τόσα χρόνια όλοι με στέλνουν στο Παλτό του Γκόγκολ...."βρε παιδιά δεν είναι το ίδιο.... αφού στο τέλος βάζει το σακάκι σε ένα ξυλινό σκελετό με τροχάκια και το πάει περίπατο....!"

Στανισλαβ Στρατιεβ λοιπόν!

Σας ευχαριστώ και πάλι : )

ΦΙΛΙΠ είπε...

ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΥΣΤΟΧΟΣ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΤΟ ΕΡΓΟ.. ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΚΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ...

Roadartist είπε...

@ treno fantasma : Καλημέρα. Όντως ακριβώς έτσι.. Μου φαίνεται πως τώρα μπαίνουμε στον αντίποδα όμως.. καθώς φτάνουμε στα άκρα!

Roadartist είπε...

@ eleni : Το διάβασα στις αρχές του καλοκαιριού και το τελείωσα μέσα σε μια μέρα...Εξαιρετικά καυστικό κείμενο.. Η τρέλα του συστήματος.. έτσι ακριβώς!

Roadartist είπε...

@ ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ : ευτυχώς..ή δυστυχώς.. Τα μελλοντικά θεατρικά έργα άραγε τι θα γράφουν για το σημερινό σύστημα, τον κόσμο που καταρρέει;

Roadartist είπε...

@ ανώνυμε: εγώ με τη σειρά μου πρέπει να ευχαριστήσω μια φίλη την quartier libre (bougepas.blogspot.com) που εξαιτίας της γνώρισα το έργο. Και εξαιτίας της διάβασα το βιβλίο. Το οποίο ήταν και δώρο της. Την ευχαριστώ πολύ και από εδώ.

Roadartist είπε...

@ ΦΙΛΙΠ : δεν είχα δει το έργο, πολύ κρίμα που έκλεισε το αμφιθέατρο, προς το παρόν ο Σ.Ε. έχει βρει στέγη στο Εθνικό.. νομίζω πως πρέπει να βρει μια πιο μόνιμη στέγνη :)

Disdaimona είπε...

εξαιρετικό,εξαιρετικό απόσπασμα!

ο τίτλος με προβλημάτισε...προφανώς πρέπει να διαβάσω το βιβλίο για να καταλάβω γιατί αυτό το σακάκι βελάζει...

δίνεις καλά "χαστούκια" roadartist :)

BUTTERFLY είπε...

Μια περιγραφη της σημερινης καταστασης του τροπου που οι περισσοτεροι ζουμε...
Καλημερα!

ELvA είπε...

Ολα τα λεφτα αυτο το αποσπασμα

''Στο δρόμο συνάδελφοι συγκεντρωμένοι γύρω από το φλιτζάνι του καφέ, τεντώνει το χέρι του για να... Ο συνάδελφος θέλει να πλαγιάσει με σένα, δεν έχει τίποτα για να σε ελκύσει. Δεν είναι ούτε όμορφος, ούτε έξυπνος, ούτε τουλάχιστον ηλίθιος! Δεν είναι ΤΊΠΟΤΑ... Αποτραβηγμένος και φοβιτσιάρης, φορά μαύρες κάλτσες, κι αυτό που μπορεί να σου προσφέρει είναι ένα γεύμα στο εστιατόριο "Gambrinus". Είναι αυτή ζωή; Άραγε έτσι ζουν όλοι'';

Σ ευχαριστω, φιλη road, τα λογια αυτα εκφραζουν απολυτα την εποχη μας ...

Φιλια!

Roadartist είπε...

@ Disdaimona : Χαίρομαι που σου άρεσε, ο τίτλος έχει λόγο..ύπαρξης :) Αν βρεις το βιβλίο να το πάρεις οπωσδήποτε.. Στο παζάρι των προγραμμάτων του Αμφιθεάτρου ήταν από τα σπάνια.., οπότε μάλλον είναι δύσκολο να βρεθεί. Καλησπέρα, φιλιά. :)

Roadartist είπε...

@ BUTTERFLY : Το έργο σατιρίζει τον παραλογισμό του συστήματος, μα κυρίως θυμίζει σε όλη την πλοκή, την Ελληνική δημόσια διοίκηση, μια κοινωνική πληγή που ταλαιπωρεί καθημερινά τους πολίτες.. Στα συγκεκριμένα αποσπάσματα όμως αναφέρεται ο εγκλωβισμός που τελικά είναι πάρα πολύ κοινός εδώ και δεκαετίες. Υπό τις νέες συνθήκες πιστεύω θα γίνει αβάστακτος!

Roadartist είπε...

@ Elva : έχει πάρα πολλά να πει το απόσπασμα που επέλεξες. Πόσο αληθινό ε, Έλβα; Ο αδηφάγος μηχανισμός, οι εγκλωβισμένοι άνθρωποι..

Άστρια είπε...

Πόση υποκρισία αλήθεια, αδιαφορία, ηθελημένη ή πραγματική άγνοια.. ένας αληθινός λαβύρινθος και μέσα σ' αυτόν, συνήθως σωπαίνουν, και νοιώθουν ότι τους επιτρέπεται να μιλούν μια φορά στα δέκα χρόνια..:(
και στους άλλους "θαλάμους" του λαβύρινθου πόσα ακόμα συμβαίνουν..

εξαιρετική ανάρτηση ουσίας
διαχρονική!

Σε φιλω roadartist μου, καλό βράδυ

teleytaios είπε...

Πολύ καλό το απόσπασμα και πολύ επίκαιρο θα έλεγα. Δεν το γνώριζα και τώρα μπήκα στην πρίζα για να το βρω και να το διαβάσω ολόκληρο. Να είσαι καλά.

Καλημέρα.

Λιακάδα είπε...

Αυτος οχι μονο το αποδεχτηκε για αν επιβιωσει ( το συστημα) αλλα σιγουρα το υπηρετησε κιολας! Γι αυτο και επιβιωσε ως σημερα.. Αλλα το ζητηουμενο ειναι να επιβιωσει ο δημοσιος υπαλληλος ή να δουλεψει σψστα το συστημα? Εγω θα ελεγα το δευτερο!
Ομορφη η αναρτηση σου! Καλησπεριζω!

Roadartist είπε...

@ Άστρια : Καλό σουκου φίλη μου άστρια, να είσαι καλά, καλή σου ξεκούραση.

Roadartist είπε...

@ teleytaios : Να είσαι καλά και εσύ, όσο γίνεται ένα καλύτερο σκ να έχεις, φιλιά.

Roadartist είπε...

@ liakada : το αποδέκτηκε για να επιβιώσει.. Σωστή παρατήρηση. Επιβίωσε, όσοι μένουν εκτός μάλλον δεν επιβιώνουν..σωστά; :) Το ζητούμενο είναι ότι ο δημόσιος υπάλληλος και το σύστημα είναι αλληλοεξαρτούμενες καταστάσεις.. το ένα επιβιώνει μέσω του άλλου τελικά. Αν άλλαζε το σύστημα, θα άλλαζε και η κατάσταση στο δημόσιο τομέα.

Makis Del είπε...

Μην ανησυχείτε, συνήθως σωπαίνω, αλλά τώρα έλαχε να μιλήσω. Ωστόσο, μια φορά στα δέκα χρόνια δεν είναι πολύ. Δεν είναι έτσι; Μια φορά στα δέκα χρόνια επιτρέπεται νομίζω!...

nomizw pws auto...ta lei ola....gia to keimeno..ola...

Roadartist είπε...

@ makis : έχεις δίκιο Μάκη. Σκέφτομαι πόσοι μπορούνε ακόμη και σήμερα να το αισθανθούν.... φαντάσου :)

pandora είπε...

"Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο δύο μες στα γραφεία.
(Ηλεκτρολόγοι θα’ ναι η Πολιτεία
κι ο Θάνατος, που τους ανανεώνουν.)"

Κ. Καρυωτάκης

Πόσο μου τον θύμισε το εξαιρετικό απόσπασμα...

Roadartist είπε...

@ pandora : Πόσο πετυχημένος ο συσχετισμός. Και ο ίδιος ο Καρυωτάκης υπήρξε δημόσιος υπάλληλος. Αναρωτιέμαι βέβαια κατά πόσο θα ήθελε να ζήσει τη σημερινή ανασφάλεια αρκετών ανθρώπων.. Σε ευχαριστώ για την καίρια συμβολή!

foteini είπε...

@
μοναδικό !

είχα δει το έργο
ΚΑΙ ΤΟ ΕΨΑΧΝΑ ΧΡΟΝΙΑ !

σε φιλώ πολύ :)

Roadartist είπε...

@ foteini : Να είσαι καλά, καλή Κυριακή!

Ανώνυμος είπε...

καλημέρα σας .ψαχνω το κειμενο του εργου για μια ερασιτεχνκη μη κερδοσκοπικη ομαδα στα μεσογεια αλλα δεν το βρισκω σε κανενα βιβλιοπωλειο πλεον. εχεις κανεις καμια ιδεα (αν υπαρχει σε ηλεκτρονικη μορφή ή κάπου που μπορω να το δανειστώ για φωτοτυπιες) kostis_tzamtzis@yahoo.com

Roadartist είπε...

Από όσο γνωρίζω το συγκεκριμένο βιβλίο είναι εξαντλημένο. Θα μπορούσες να το βρεις ίσως σε κάποια δανειστική βιβλιοθήκη... ή σε κανένα παζάρι παλιών βιβλίων...

Related Posts with Thumbnails