...Έτσι εκτονώνεται η ένταση;;;;!

Στην προηγούμενη ανάρτηση, ζητούσαμε
την αποκλιμάκωση της έντασης στην Κερατέα. 
Όσα έγιναν εχτές βράδυ, αποτελούν ΝΤΡΟΠΗ. 
Ζητάμε την άμεση τιμωρία αυτών των ανεγκέφαλων, κομπλεξικών 
τύπων που φοράνε στολές και με τα ψυχολογικά τους προβλήματα 
αποτελούν μέγιστο κίνδυνο για την κοινωνία!


Χθεσινή, άγρια 
απρόκλητη επίθεση :

“Για άλλη μια φορά η Ελληνική Αστυνομία επιβεβαίωσε το λόγο που όλοι οι αστυνομικοί αποκαλούνται στην καθομιλουμένη «μπάτσοι». Οι άνθρωποι που ορκίστηκαν μπροστά στην ελληνική σημαία να προστατεύουν τους υπόλοιπους πολίτες αυτής της χώρας έδειξαν τον δρόμο....προς τα πίσω όμως. Έδειξαν προς σκοτεινά χρόνια που είχαν άλλες δυνάμεις και δυνατότητες και δυστυχώς κάποιοι αναπολούν και (δυστυχώς πάλι) άλλοι παραλληλίζουν με την σημερινή μας κατάσταση.

Στο μπλόκο του Λαυρίου, τα ξημερώματα της Πέμπτης, μια δύναμη 25 και άνω αστυνομικών των ΜΑΤ εισέβαλαν στα 2 σπιτάκια αιφνιδιάζοντας τους 5 παρευρισκόμενους οι οποίοι έπιναν κρασί. Αφού έριξαν μέσα ένα δακρυγόνο, μπήκαν στα σπιτάκια και χτύπησαν στο «ψαχνό». Οι κάτοικοι της Λαυρεωτικής στριμωγμένοι και ανήμποροι να αντιδράσουν υπέμειναν βάναυσο ξυλοδαρμό, ο οποίος συνεχίστηκε και έξω από τα σπιτάκια όπου και τους έσυραν.

Μεταξύ τους ένα κύριος 65 ετών με καρδιακά προβλήματα και ένας νεότερος (32 ετών) ο οποίος μεταφέρθηκε σε Γενικό Νοσοκομείο για να διαπιστωθεί αν έχει υποστεί κρανιοεγκεφαλικές ή θωρακικές κακώσεις που έθεταν σε κίνδυνο την ζωή του. Τα τραύματα στα πόδια του είναι τόσο έντονα και πολλά, όπου υπάρχει κίνδυνος δημιουργίας θρόμβου, ο οποίος μπορεί να προκαλέσει καρδιακή εμβολή κάτι που θα αποβεί μοιραίο για το νέο, ο οποίος καμία στιγμή δεν αντιστάθηκε ή επιχείρησε να βλάψει τα «όργανα» της προστασίας του Έλληνα πολίτη.

Η επίθεση σταμάτησε ύστερα από τρεις προσπάθειες του υπεύθυνου της διμοιρίας να την ανακαλέσει και στην 3η προσπάθεια η απόγνωση στην φωνή του (αν και καλύφθηκε με το αυστηρό ύφος μιας εντολής) ήταν έντονη. Είμαστε σίγουροι ότι για κάποια εφιαλτικά κλάσματα του δευτερόλεπτου ένοιωσε ότι είχε χαθεί ο έλεγχος και ότι οι μπάτσοι του θα έβγαζαν το άχτι τους για την ταλαιπωρία τους 3 μήνες τώρα, σε λίγους ανθρώπους, θα τους σκότωναν, θα τους έκαναν μάρτυρες και μετά το παιχνίδι θα άλλαζε κατηγορία. Αυτό θέλει η κυβέρνηση? Αυτό είναι το «πάση θυσία». Αμφιβάλλω.

Τα «όργανα της τάξης», αυτοί που φωνάζουν ρυθμικά το «Αλέξη, Αλέξη» όταν είναι αντιμέτωποι με κατοίκους σε οδομαχίες, παρά λίγο να δημιουργήσουν έναν ακόμα «Αλέξη». Μέχρι εκεί φτάνει η νοημοσύνη των ανωτέρων? (Γιατί αν αυτή η επίθεση ήταν αυτόβουλη επιλογή μιας διμοιρίας τότε το έχει χαθεί ο έλεγχος και εντός της αστυνομίας και αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο) Νομίζουν ότι με τέτοιες «καταδρομικές» θα κάμψουν την αντίσταση των κατοίκων? Ότι θα φοβηθούν και θα κρυφτούν στα σπίτια τους μέχρι να περάσει η μπόρα?

Αυτό ήταν αντίποινα για κάτι?

Θα θέλαμε ένας αναλυτής της αστυνομίας ή κάποιος που είναι αποστασιοποιημένος από όλα αυτά να μας πει τι επιχειρησιακό στόχο είχε αυτή την αποστολή των ΜΑΤ και πως συμβάλλει στην θετική έκβαση της αποστολής τους στην Λαυρεωτική.

Λίγες ώρες αργότερα ο Περιφερειάρχης Αττικής μέσω του ραδιοφώνου του ΣΚΑΙ ζητάει από τον Δήμαρχο να συμβάλει ώστε να εκτονωθεί η κατάσταση? Έτσι θα εκτονωθεί η κατάσταση? Με δολοφονικές επιθέσεις σε κατοίκους? Δεν καταλαβαίνουν ότι χτυπώντας έναν, 5 παραπάνω θα βγουν στον δρόμο την άλλη μέρα?

Σε όλες τις καταδρομικές επιθέσεις που έγιναν στην αστυνομία, ουδέποτε υπήρξε τραυματισμός. Μόνο υλικές ζημιές. Μετά από αυτό μπορεί οι «άγνωστοι-ΟΥΚΑΔΕΣ-ΟΥΦΟ» να σταματήσουν να είναι τόσο προσεκτικοί, αφού ούτως ή άλλως οι κάτοικοι της Λαυρεωτικής είναι αποδέκτες δολοφονικής βίας, δεν έχουν τίποτα να χάσουν πια.

Η έννοια του έννομου κράτους έχει καταλυθεί εδώ και πολύ καιρό πλέον. Και αυτή η κατάσταση δεν εκφράζεται τώρα στην Κερατέα και στην παράνομη κατασκευή του ΧΥΤΑ, αλλά εδώ και πολλά χρόνια σε όλη την Ελλάδα. Βατοπέδι, Siemens, Υποβρύχια...ο έλληνας πολίτης (και μέσα σε αυτούς ο έλληνας αστυνομικός) βλέπει την εξουσία να κλέβει και να μην «ανοίγει μύτη», νοιώθει ότι ζει σε κράτος ατιμωρησίας. Έτσι λοιπόν ο έλληνας πολίτης θα «κλέψει» το κράτος και ο έλληνας αστυνομικός θα συμπεριφερθεί σαν άγριο ζώο (δεν λεω γουρούνι, γιατί τα γουρούνια είναι ήσυχα ζώα) γιατί υποσυνείδητα εφόσον ο «μεγάλος» δεν τιμωρείται θεωρεί ότι δεν θα τιμωρηθεί ο ίδιος, ο «μικρός».

Δεν μπορεί η αστυνομία να «καταγγέλλει» ότι καταφεύγει σε βία επειδή τους ρίχνουνε μολότωφ οι κάτοικοι. Στο μπλόκο του Λαυρίου σήμερα τα ξημερώματα δεν μύριζε βενζίνη, μύριζε θυμός, τεστοστερόνη, το αίμα του πληγωμένου αστυνομικού εγωισμού και το αίμα των πληγωμένων Ελλήνων πολιτών.

Καλή τύχη σε όλους μας....θα την χρειαστούμε."

Πηγή: Αntixyta

Φαντάζομαι κανένα ΜΜΕ δε θα μεταδώσει το περιστατικό.

Αυτή τη στιγμή υπάρχει τραυματίας που είναι παράλυτος στο νοσοκομείο!

Σας παρακαλώ προωθήστε το βίντεο, να μάθει ο κόσμος τι ακριβώς συμβαίνει στην Κερατέα.  Θα θέσει κάποιος σε διαθεσιμότητα αυτούς τους αστυνομικούς;

...Κερατέα : η ντροπή του κράτους!

Αφού χαρήκαμε την φύση της περιοχής , πήγαμε στο "μπλόκο" των κατοίκων.. Να δούμε αυτούς τους ανθρώπους, να μιλήσουμε μαζί τους..

 

Αντικρίζουμε την παραπάνω ζωγραφιά. Αντί οι "υπεύθυνοι" αυτής της υπόθεσης (όπως απεικονίζονται στη φωτογραφία) να επιδιώξουν διάλογο με τους κατοίκους της περιοχής, αντίθετα έστειλαν (και εξακολουθούν να στέλνουν) τα ΜΑΤ.

Φτάνουμε στο "άπαρτο κάστρο". Το σημείο όπου συγκεντρώνονται οι κάτοικοι..

Ημερομηνία Άδειας : 11-12-10. Η μέρα που μπήκαν τα ΜΑΤ στην πόλη..
Θυμίζω πως.. Ξημέρωμα Σαββάτου, ενώ χιόνιζε... Στα κλεφτά...

...Σε μια εποχή απίστευτης απάθειας,  αυτοί οι άνθρωποι αντιστέκονται και υπερασπίζονται τα αυτονόητα, εκείνα που θα έπρεπε το ίδιο το κράτος να παρείχε σε όλους μας!  Την υγεία μας και τη φύση!

Συνεχώς ενημερώνουν για τα επιχειρήματα τους
και προτείνουν εναλλακτικές λύσεις.

Εδώ και 111 μέρες, η πόλη τους βρίσκεται υπό κατοχή,
ακόμη διακινδυνεύοντας τις ζωές τους απέναντι στην ωμή βία των ΜΑΤ.

 

Μια πόλη ελεύθερων, φορολογούμενων πολιτών,
έχει μετατραπεί σε "εμπόλεμη ζώνη"..

111 ημέρες σπατάλης εκατομμυρίων ευρώ φορολογούμενων πολιτών σε μετακινήσεις, χημικά, νοσήλια, φθορές οχημάτων, διοικητική μέριμνα, περιφρούρηση καταπατητών

Το κόστος όλων αυτών των επιχειρήσεων ποιος θα το πληρώσει; 

111 ημέρες ρίψης δακρυγόνων σε ευθεία βολή, 
σε αυλές σπιτιών και σε μπαλκόνια!

...Με φρικτά αποτελέσματα: όπως μία αποβολή και ένα νεκρό έμβρυο..

111 ημέρες οικονομικού αποκλεισμού, μαρασμού της Λαυρεωτικής

111 ημέρες άγριας καταστολής και βίας, 

εκατοντάδων τραυματιών και παρανομίας

"Ο Πολιτισμός της ΜΟΛΥΝΣΗΣ
δεν καθαρίζεται, ανατρέπεται"
(!)

Στο Πολιτισμό της κυβέρνησης, 

η Ανθρώπινη Ζωή έχει κάποια αξία; 

Η περιοχή που έχει επιλεγεί για κατασκευή ενός παράνομου ΧΥΤΑ

είναι ακατάλληλη. Δείτε τα κριτήρια αποκλεισμού που δυστυχώς
από κάποιους αγνοήθηκαν εντελώς..
Παραβλέπονται ακόμη και σήμερα..

Την περιοχή διασχίζει υδατόρευμα

που καταλήγει στη θάλασσα,
με άμεση συνέπεια τη μόλυνση της..

επίκαιρος χαρταετός  "Όχι Χυτα"
(...)

...Οι τοίχοι μέσα στην ξύλινη κατασκευή των κατοίκων,

είναι καλυμμένοι με αρκετές σχετικές φωτογραφίες,

με γράμματα συμπαράστασης, αφίσες και δελτία τύπου..

...κάθε γωνιά με γούστο... :)

...και εύστοχα επιλεγμένα δημοσιεύματα...

Υπάρχει και μια μεριά με εικόνες...

Φωτογραφία μέσα από το "άπαρτο κάστρο"

εδώ η θέα από ένα παράθυρο..

Οι κάτοικοι είχανε ανάψει φωτιά να 

ζεσταθούν από την παγωνιά...

"έξω οι βάνδαλοι"

..κάρτες συμπαράστασης, ευχές από γειτονικές περιοχές..

..πολλά χιουμοριστικά, αυτοσαρκαστικά σκίτσα..

..που έχουνε σωστό στόχο και κίνητρο..

..σκέψεις, συναισθήματα ενός κοριτσιού

της τρίτης τάξης Δημοτικού..

"Αγαπώ τη γή, αγαπώ τον τόπο μου,

αγαπώ τη ζωή. 
Όχι στα σκουπίδια!!!!"

Πως να μην το ακούσεις;...

Μια κυρία με είδε που φωτογράφιζα, με πλησιάζει

και μου ζητά να φωτογραφίσω τη συγκεκριμένη αφίσα :

"Εδώ έλα να δεις την ομορφιά του Πάγκαλου,

αυτό φωτογράφισε.. " :)

...παιδικές ζωγραφιές...

πως τα παιδιά βιώνουν όλη αυτή την τραγελαφική 

κατάσταση 111 μέρες...

..φωτογραφίες ηλικειωμένων τραυματισμένων κατοίκων,

η προστασία των ΜΑΤ που πληρώνουμε.

Ότι κάτι "σάπιο" υπάρχει στο ΧΥΤΑ της Κερατέας

είναι το μόνο σίγουρο. Προφανώς αυτός να είναι ο λόγος

που επί 3,5 μήνες ο μόνος 'διάλογος'

γίνεται μέσω των ΜΑΤ.

..Στο μπλόκο είδαμε νοικοκυρές, συνταξιούχους, παιδιά..

..όλοι ενωμένοι..

Οι κάτοικοι υπερασπίζονται το Περιβάλλον, την Ιστορική και Πολιτιστική Κληρονομιά και την ίδια τη Ζωή τους.  Προτείνουν εναλλακτικές λύσεις διαχείρισης των σκουπιδιών..

Εάν δεν πρυτανεύσει η λογική, η ορθή και αποτελεσματική σκέψη, εάν τα γεγονότα εξελιχθούν σε καταστροφική καταιγίδα, η ευθύνη θα ανήκει στο κράτος.   

Το θεμιτό είναι η "κοινωνία των πολιτών", η οποία να βρίσκεται σε διάλογο με όσους κυβερνούν και το κράτος να σκύβει στα προβλήματα τους. 
Η βία δημιουργεί, αναπαράγει μόνο βία.

Κάποια στιγμή μας πλησιάζει ο πάπα-Ντίνος, ιερέας στην περιοχή. 
Μας ρωτάει από που είμαστε, πιάνουμε συζήτηση. 

"Πρέπει να φύγουν τα ΜΑΤ, τα οποία καταστρέφουν την περιοχή. Ζητάμε εδώ και χρόνια να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν... Όπως πρέπει να κάνουν όλοι... Αγωνιζόμαστε για τον τόπο μας... Έχουμε δίκιο και το διεκδικούμε... Τι άλλο πρέπει να κάνουμε; Πότε θα φύγουν τα ΜΑΤ; ..Έχουμε δίκιο και το ξέρουμε... Αγαπάμε αυτό το χώμα που πατάμε.. Είμαι 80 ετών, έζησα εδώ όλη τη ζωή μου.. Πως μπορώ να  την αφήσω να καταστραφεί;"

Αν μιλήσεις με αυτούς τους ανθρώπους, καταλαβαίνεις τα εγκληματικά πολιτικά λάθη των εκάστοτε κυβερνήσεων. Εύχομαι έστω και τώρα, να υπάρξει μια σωστή πολιτική απόφαση, να συμβάλλει στην αποκλιμάκωση της κρίσης. 

Ποιο θα είναι το όφελος αν θα εξελιχθούν τα γεγονότα σε μια καταστροφική καταιγίδα, αν χαθεί κάποια ανθρώπινη ζωή από οποιαδήποτε μεριά; Αν θα υπάρξουν ανθρώπινα θύματα, η ευθύνη θα είναι αποκλειστικά των αρμοδίων. Καιρός να παραδεκτούν τα λάθη τους, να ξεκινήσει διάλογος με τους πολίτες, να φύγουν τα ΜΑΤ.

Ιάκωβος Καμπανέλλης

Πέθανε σήμερα ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Ο Καμπανέλλης άφησε πίσω του ένα πλούσιο θεατρικό έργο που θεμελίωσε το σύγχρονο ελληνικό θέατρο, δικαιώνοντας τον τίτλο του «πατριάρχη του ελληνικού θεάτρου» που του είχαν απονείμει.

Άρχισε να γράφει θεατρικά έργα επειδή δεν τον δέχθηκαν στις εισαγωγικές εξετάσεις της δραματικής σχολής του «Θεάτρου Τέχνης».

Το 1950 ανέβηκε το πρώτο του έργο: «Ο χορός πάνω στα στάχυα». Ακολούθησαν τα θεατρικά: «Η ηλικία της νύχτας», «Ο γορίλας και η Ορτανσία», «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Βίβα Ασπασία», «Οδυσσέα γύρισε σπίτι», «Η αποικία των τιμωρημένων», «Ασπασία».

Το αντιδικτατορικό έργο, «Το μεγάλο μας τσίρκο», έγινε μεγάλη επιτυχία το 1973, στη διάρκεια της χούντας, με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο.

Στη συνέχεια, ο Καμπανέλλης έγραψε, μεταξύ άλλων, «Το κουκί και το ρεβίθι», «Ο εχθρός λαός», «Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα», «Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού», «Ο μπαμπάς ο πόλεμος», «Ο επικήδειος, «Ο αόρατος θίασος», «Ο δρόμος περνά από μέσα», «Γράμμα στον Ορέστη», «Ο δείπνος», «Πάροδος Θηβών», «Στη χώρα Ίψεν», «Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια», «Η τελευταία πράξη», «Μια συνάντηση κάπου αλλού», «Μια κωμωδία», «Οι δύσκολες νύχτες του κυρίου Θωμά», «Η αυλή των θαυμάτων».

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, όμως έγραψε και πολλά σενάρια για τον κινηματογράφο, με διασημότερο όλων, τη «Στέλλα», έργο που έγραψε για τη Μελίνα Μερκούρη. Δικά του είναι ακόμα, «Το ποτάμι» του Νίκου Κούνδουρου, «Η αρπαγή της Περσεφόνης» του Γρηγόρη Γρηγορίου και «Κορίτσια στον ήλιο» του Βασίλη Γεωργιάδη.

Επίσης, έγραψε και τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, του Μάνου Χατζιδάκι, του Σταύρου Ξαρχάκου, του Γιάννη Σπανού και του Νίκου Μαμαγκάκη.

Τέλος, έγραψε και το «Μαουτχάουζεν», τις αναμνήσεις του από τον εγκλεισμό του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των Ναζί, όπου έμεινε δυόμισι χρόνια.

Καλό ταξίδι.

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,

μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.

Οι αγώνες που ’χεις κάνει δεν φελάνε

το αίμα το χυμένο, αν δεν ξοφλάνε.

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,

η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,

του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.

....γαλάζιο vs κόκκινο....

...απλά κοιτάς...

...τη θάλασσα...

...φωτογραφίζεις, γράφεις...

...ηρεμείς στην ακτή...

...μιλάς, προβληματίζεσαι με φίλους...

...στιγμαία ταξιδεύεις...

...εκεί όπου το γαλάζιο της θάλασσας...

...συναντά το γαλάζιο του ουρανού...

...λίγα μέτρα πιο μακρυά...

...ανθισμένες παπαρούνες...

...σαν κόκκινες πινελιές πάνω...

...στο πορτρέτο της φύσης...

...ζωογόνο πράσινο..

...ομορφιά εκεί όπου η ζωή γιορτάζει...

Υ.Γ. Τις προηγούμενες μέρες έκανα βόλτες σε βουνά και στη θάλασσα.

Εκεί όπου το γαλάζιο συναγωνίζεται με το κόκκινο.

Όπως ακριβώς και η διάθεση μου.

Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από τη φύση και τις παραλίες της Κερατέας.

  Φύση που χαιρόμαστε οι κάτοικοι της Αθήνας, ως απόδραση, διαφυγή...

Φύση που δίνουν καθημερινό αγώνα, οι κάτοικοι της να διαφυλάξουν...

Σε επόμενο post θα υπάρξουν φωτογραφίες και από το "μπλόκο της Κερατέας", 

το οποίο και επισκέφτηκα.

**Έγινε αναδημοσίευση του post από το blog των κατοίκων της περιοχής του "Οβριόκαστρου Κερατέας".  Ευχές ολόψυχες για καλή Δύναμη σε αυτό το δίκαιο αγώνα... Μακάρι όλοι να υπεράσπιζαμε ακριβώς με την ίδια αγάπη τον τόπο μας...**

27 Μαρτίου 2011: Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου από μια χώρα-μέλος για να γράψει το μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε σε όλον τον κόσμο. Κατά καιρούς μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς κ.ά.

Φέτος το μήνυμα έγραψε η ηθοποιός, συγγραφέας και πανεπιστημιακός Jessica A. Kaahwa από την Ουγκάντα. Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου είθισται να διαβάζεται σε κάθε θέατρο πριν από την παράσταση της 27ης Μαρτίου.

Το θέατρο στην υπηρεσία της ανθρωπότητας

Jessica A. Kaahwa, Uganda

Η σημερινή συνάθροιση απεικονίζει στην πραγματικότητα την τεράστια δύναμη που έχει το θέατρο να κινητοποιεί τις κοινότητες και να γεφυρώνει τα χάσματα. Εχετε ποτέ σκεφτεί το θέατρο σαν ένα δυνατό εργαλείο στην υπηρεσία της ειρήνης και της συμφιλίωσης; Όσο τα έθνη σπαταλούν κολοσσιαία χρηματικά ποσά για ειρηνευτικές αποστολές σε περιοχές βίαιων συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο, ελάχιστη προσοχή θα δίνουμε στο θέατρο ως μια και μοναδική εναλλακτική λύση για την αλλαγή και τη διαχείριση των κρίσεων. Πώς μπορούν οι πολίτες της μητέρας γης να κατακτήσουν παγκόσμια ειρήνη όταν τα εργαλεία που χρησιμοποιούν προέρχονται από εξωτερικές και φαινομενικά κατασταλτικές δυνάμεις;

Το θέατρο διεισδύει με λεπτό τρόπο στην ανθρώπινη ψυχή που την κυριεύει ο φόβος και η καχυποψία αλλάζοντας την εικόνα που έχει κανείς για τον εαυτό του και ξεδιπλώνοντας για τον καθένα, και συνεπώς για την κοινότητα, έναν κόσμο δυνατοτήτων. Δίνει νόημα στις καθημερινές πραγματικότητες προλαβαίνοντας ένα αβέβαιο μέλλον. Εμπλέκεται με την πολιτική των ανθρώπινων καταστάσεων με τρόπο απλό και άμεσο. Επειδή είναι περιεκτικό, το θέατρο παρουσιάζεται ως μια εμπειρία ικανή να ξεπεράσει προηγούμενες παρανοήσεις.

Επιπλέον, το θέατρο αποτελεί αποδεδειγμένο μέσο για την έκφραση και την προώθηση συλλογικών ιδεών για τις οποίες όλοι είμαστε πρόθυμοι να πολεμήσουμε όταν καταπατούνται.

Προκειμένου να μπορούμε να προσδοκούμε ένα ειρηνικό μέλλον πρέπει να ξεκινήσουμε χρησιμοποιώντας ειρηνικά μέσα· μέσα που αναζητούν την κατανόηση, το σεβασμό και την αναγνώριση της συνεισφοράς κάθε ανθρώπου στην υπόθεση της συνεργασίας για την ειρήνη. Το θέατρο αποτελεί εκείνη την καθολική γλώσσα μέσω της οποίας μπορούμε να προωθήσουμε μηνύματα ειρήνης και συμφιλίωσης.

Με την ενεργή συμμετοχή το θέατρο ενώνει πολλούς ανθρώπους που είναι έτοιμοι να αποδομήσουν προηγούμενες αντιλήψεις και, με αυτόν τον τρόπο, δίνει στον καθένα ξεχωριστά την ευκαιρία να ξαναγεννηθεί προκειμένου να πάρει αποφάσεις βασισμένες στην γνώση και στην πραγματικότητα που αποκαλύπτεται εκ νέου μπροστά του. Για να ευημερήσει το θέατρο, ανάμεσα σε άλλες μορφές τέχνης, πρέπει να κάνουμε ένα τολμηρό βήμα προς τα μπρος και να το ενσωματώσουμε στην καθημερινή ζωή, η οποία αντιμετωπίζει κρίσιμα θέματα συγκρούσεων και ειρήνης.

Αναζητώντας την κοινωνική αλλαγή και την αναδόμηση των κοινοτήτων, θα συναντήσουμε το θέατρο σε εμπόλεμες περιοχές και σε λαούς που πάσχουν από χρόνια φτώχεια ή ασθένειες. Ο αριθμός επιτυχημένων παραδειγμάτων ολοένα αυξάνεται· παραδείγματα στα οποία το θέατρο κινητοποιεί το κοινό για τη γνώση και για τη βοήθεια των τραυματιών μετά από τον πόλεμο.

Πολιτιστικές πλατφόρμες, όπως το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου, στοχεύουν στην εδραίωση της ειρήνης και της φιλίας μεταξύ των λαών και ήδη βρίσκονται σε εφαρμογή.

Αποτελεί συνεπώς παρωδία να μένουμε σιωπηλοί σε καιρούς όπως οι δικοί μας, γνωρίζοντας την δύναμη του θεάτρου, και να αφήνουμε αυτούς που χειρίζονται όπλα και που εκτοξεύουν βόμβες να παίζουν το ρόλο των ειρηνοποιών του κόσμου. Πώς μπορούν τα εργαλεία της αποξένωσης να αποκτούν διπλό ρόλο ως όργανα ειρήνης και συμφιλίωσης;

Σας προκαλώ αυτήν την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου να σκεφτείτε αυτήν την προοπτική και να εφαρμόσετε το θέατρο ως καθολικό εργαλείο, διαλόγου, κοινωνικής μεταμόρφωσης και αλλαγής.

Μπορεί τα Ηνωμένα Έθνη να δαπανούν κολοσσιαία χρηματικά ποσά σε ειρηνευτικές αποστολές σε όλον τον κόσμο με τη χρήση των όπλων, όμως το θέατρο είναι αυθόρμητο, ανθρώπινο, λιγότερο δαπανηρό και μια εναλλακτική λύση κατά πολύ περισσότερο δυνατή. Μπορεί να μην είναι η μόνη απάντηση που θα φέρει την ειρήνη, ωστόσο το θέατρο θα μπορούσε να αποτελέσει ουσιαστικό εργαλείο στις ειρηνευτικές αποστολές.

Jessica A. Kaahwa

συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης, πανεπιστημιακός

Η Δρ. Jessica Kaahwa…

είναι πετυχημένη συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης και πανεπιστημιακός. Είναι διεθνώς γνωστή για το ανθρωπιστικό έργο της. Υπότροφος του Ιδρύματος Fulbright έχει επίσης λάβει κι άλλες υποτροφίες και βραβεία για ερευνητικούς σκοπούς. Στην έρευνά της χρησιμοποιεί το θέατρο και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας ως δημιουργική δύναμη σε αντιμαχόμενες ζώνες καθώς και για τη βελτίωση των συστημάτων υγείας.

Είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Μουσικής, Χορού και Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο Makerere της Ουγκάντα, από όπου απέκτησε το μεταπτυχιακό της δίπλωμα. Αφού ταξίδεψε αρκετά, πήρε το πτυχίο της από το Πανεπιστήμιο Benin της Νιγηρίας όπου επίσης εργάστηκε στο τμήμα εξωτερικών ειδήσεων του ραδιοφώνου της Νιγηρίας. Το 2001 πήρε το διδακτορικό της δίπλωμα στην Ιστορία Θεάτρου, Θεωρία και Κριτική από το Πανεπιστήμιο του Maryland των Η.Π.Α.

Έχει γράψει περισσότερα από 15 έργα για το θέατρο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, μεταξύ των οποίων τα: «Cornerstone», «Dog-Bite Justice», «Paradise for Ever», «Echoes of Peace», and «Drums of Freedom». Σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε αρκετά από τα έργα της. Ανάμεσα στις σκηνοθεσίες της περιλαμβάνονται τα έργα «Βασιλιάς Λήρ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, «Μάνα Κουράγιο» του Μπρεχτ (μεταφρασμένο στη γλώσσα Luganda, έργο το οποίο περιόδευσε στην Νότια Αφρική και στην Ουάσιγκτον). ΄Έχει επίσης συν-σκηνοθετήσει το έργο «Ιστορία ενός Στρατιώτη» του Ιγκόρ Στραβίνσκι. Οι υποκριτικές της προσπάθειες περιλαμβάνουν τις συμμετοχές στις παραστάσεις: «Cornerstone», «Things Men Do» (της Rose Mbowa), «Our Husband Has Gone Mad» (του Ola Rotimi), «Death and King´s Horseman» (του Wole Soyinka) και «No More Oil Book» (του Tunde Fatunde).

Ως δυναμικός συνήγορος των ανθρώπινων δικαιωμάτων, της σωστής διακυβέρνησης και της ανάπτυξης, η Jessica Kaahwa υψώνει επίμονα την φωνή της υπέρ της ισότητας των φύλων, της ειρήνης, και της διαχείρισης κρίσεων. Έχει οργανώσει πολλές εθνικές και διεθνείς πρωτοβουλίες χρησιμοποιώντας το θέατρο για την πρόοδο και συνεχίζει την έρευνα της για τις πολλαπλές εφαρμογές του θεάτρου σε όλες της όψεις της κοινωνίας.

Με εκδόσεις, εγχειρίδια και διδασκαλίες πάνω σε αυτά τα ζητήματα διεθνώς και αρκετά επιμορφωτικά σεμινάρια για διεθνείς και εθνικούς οργανισμούς αλλά και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα η Kaahwa είναι ισχυρός υποστηρικτής της «διδασκαλίας μέσα από την πράξη». Οι ανθρωπιστικές της δράσεις περιλαμβάνουν επίσης τη δημιουργία ενός κέντρου για ορφανά παιδιά στο αγρόκτημα της στην Ουγκάντα όπου περνάει αρκετό από τον ελεύθερο της χρόνο με τα παιδιά προσπαθώντας να τα βοηθήσει να επανακτήσουν το αίσθημα του «ανήκειν» και της ασφάλειας.

Η Jessica Kaahwa μιλάει αγγλικά, γαλλικά, σουαχίλι και αρκετές από τις ιθαγενείς γλώσσες Bantu που μιλιούνται στην Ουγκάντα (μιλάει επίσης τη διάλεκτο Runyakitara).

Μετάφραση από τα αγγλικά για το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου Βίκυ Μαντέλη & Νεόφυτος Παναγιώτου

----

Οι φίλοι του θεάτρου θα έχουν την ευκαιρία αυτό το τριήμερο να απολαύσουν εκδηλώσεις και παραστάσεις με φθηνό εισιτήριο ή και εντελώς δωρεάν,  πληροφορίες : ΕΔΩ.