Θερμοπύλες

photo

Θερμοπύλες

Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες•
δίκαιοι κ' ίσοι σ' όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία•
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε•
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ' οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης γεννήθηκε και πέθανε σαν σήμερα.. (29 Απριλίου 1863-29 Απριλίου 1933). Εχει αναρτηθεί αφιέρωμα στο blog, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ .

Το παραπάνω, είναι ένα από τα ιστορικά ποιήματα του Κ.Καβάφη, το οποίο γράφτηκε τον Ιανουάριο του 1901.

Οι Θερμοπύλες είναι ένα πασίγνωστο σύμβολο, ιστορικής καταγωγής, ένα ισχυρότατο σύμβολο ανδρείας και αλτρουισμού. Με πλήρη επίγνωση του χρέους και του καθήκοντός τους, οι ολιγάριθμοι στρατιώτες του Λεωνίδα προσφέρουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν, την ίδια τη ζωή τους για την πατρίδα. Δίχως δισταγμό μένουν ακίνητοι στις θέσεις τους, ακόμη και όταν μαθαίνουν για την προδοσία του Εφιάλτη.

Ο Καβάφης επιχειρεί στο ποίημα αυτό να ορίσει το μέτρο, την μεσότητα που δεν ξεπερνά ποτέ τα δύο εκ διαμέτρου αντίθετα άκρα του ιδανικού ανθρώπου-φύλακα των Θερμοπυλών (οι Θερμοπύλες εννοούνται εδώ ως οι καθημερινές προκλήσεις που δέχονται όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι).

Η ουσία του ποιήματος βρίσκεται στο τελευταίο τετράστιχο. Αυτό έχει σημασία για τον ποιητή: να προβλέπεις ότι θα ηττηθείς (πάντα θα βρεθεί ένας Εφιάλτης και οι Μήδοι θα περάσουν) και όμως εσύ «να μη κινείς από το χρέος σου», να στέκεσαι ασάλευτος στη θέση σου και να πέφτεις.

--

Υπάρχουν ακόμη άραγε άνθρωποι σήμερα που φυλάνε Θερμοπύλες;
Υπάρχουν, μα δεν ακούγονται, δεν προβάλλονται και είναι συνήθως περιθωριοποιημένοι.

Για να βγει από το αδιέξοδο η χώρα και εμείς, τώρα κ αν θα χρειαστούν αυτοθυσίες... Μα ποια η λογική του να βιώσεις όλα αυτά που "έρχονται", όταν οι ένοχοι που θησαύρισαν - τρώγοντας τo δημόσιο χρήμα - μένουν ατιμώρητοι; Ακόμα και σήμερα κανείς δεν φαίνεται να έχει συναίσθηση των εγκλημάτων, κανένας λογαριασμός δεν έχει ανοικτεί;..

Δε ξέρω ποιο είναι το νόημα του να μείνεις ασάλευτος στη θέση σου, όταν όσοι μας κυβερνούν τις τελευταίες δεκαετίες αποδείχτηκαν ανθέλληνες, απατεώνες, ανάξιοι εμπιστοσύνης, εξακολουθεί κανένας από εσάς να τους πιστεύει;

Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή που οι 300 κλέβουν, αποφασίζουν και ο λαός ακολουθεί πειθήνια τις όποιες αποφάσεις τους;
Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή που καταργεί εν μια νυκτί επιδόματα και δικαιώματα, κατακτημένα με αγώνες; Όταν την ίδια στιγμή... εγκρίνουν 1.500.000 ευρώ επίδομα στους βουλευτές για αγορά pc ???
Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή που καταργεί μισθούς συνταξιούχων και οδηγεί στην ανεργία τους νέους με μηδενική ανάπτυξη και δίχως όριο απολύσεων;

Γιατί να μην πληρώσουν και να καταδικαστούν οι υπαίτιοι αυτής της συμφοράς, να εφαρμοστεί το "πόθεν έσχες" ανεξαιρέτως για όλους, να καταργηθεί η παραγραφή των αδικημάτων για τους πολιτικούς και μετά να ζητήσουν θυσίες από όλο το λαό...

Δε ξέρω αν έχει νόημα να συνεχίσεις να προσπαθείς ή να φύγεις για άλλα μέρη πιο φιλόξενα, όσο γίνεται πιο μακρυά από τους Εφιάλτες που σε έχουν περικυκλώσει.

Πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχουν πλέον Λεωνίδες σε αυτό το τόπο..

Μόνο ως ανέκδοτο μπορείς αυτό να το σκεφτείς.

Κάποτε σε αυτό το τόπο, 300 θυσιάστηκαν για το σύνολο..

Σήμερα 300 καταδυναστεύουν επί δεκαετίες τα δημόσια ταμεία, καταστρέφοντας το καλό του σύνολου, με την ανοχή του..

Y.Γ. Άδοξο τέλος για το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού, καθώς ο κ. Γερουλάνος έβαλε εχτές το τελευταίο καρφί στο φέρετρο που προετοιμαζόταν από καιρό.

Για τη Λυρική Σκηνή, ο κ. Γερουλάνος χαρακτήρισε "αφόρητο" για το ΥΠΠΟ το χρέος του οργανισμού και (..) δήλωσε πως "δεν μπορεί να εγγυηθεί" τη βιωσιμότητα του λυρικού μας θεάτρου, έχοντας μάλιστα υπογραμμίσει ότι κάθε φορέας αξίζει όσο παράγει...

Για τα ΔΗΠΕΘΕ, το τοπίο είναι ακόμη θολότερο, αφού σχεδόν όλα εξαρτώνται από τις αναδιαρθρώσεις που θα επιφέρει ο "Καλλικράτης" -οδηγώντας πιθανόν κάποια από αυτά στο οριστικό λουκέτο.

**9 μήνες (απο αύριο 10 μήνες) ΑΠΛΗΡΩΤΟΙ οι μουσικοί του Ωδείου Αθηνών !!!**

Σχολιασμός ποιήματος: εδω

..ιστορική αναδρομή..

photo

Τις τελευταίες μέρες διαβάζω ευρωπαϊκή ιστορία, συγκεκριμένα κυρίως όσον αφορά το κοινωνικό, ιστορικό, οικονομικό πλαίσιο της Ευρώπης και της Αμερικής στον 20ό αιω. Δεν πρόκειται για κανένα μαγευτικό ταξίδι ανάγνωσης στο χρόνο..Το αντίθετο μάλλον θα έλεγα..

Αντιγράφω εδώ συνοπτικά μέρη από σημειώσεις..

photo

Το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου (1914-1918) βρίσκει την Ευρώπη εντελώς διαφορετική από εκείνη του 19ου αιώνα. Παλιές αυτοκρατορίες είχανε καταρρεύσει και νέα κράτη είχανε δημιουργηθεί στη θέση τους. Ο πόλεμος ώθησε κάποιες χώρες στη χρεοκοπία και άλλες στην πλήρη διάλυση.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 μια θεαματική κατάρρευση του νομισματικού συστήματος μείωσε την αξία του χρήματος, οδηγώντας εκατομμύρια Ευρωπαίους σε απόγνωση. Η πρωτοφανής αύξηση της ανεργίας οδήγησε τις κοινωνίες σε μία περίοδο απόλυτης εξαθλίωσης και ο υπερδανεισμός ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών τις κατέστησε ιδιαίτερα ευάλωτες σε περίοδο μείζονος κρίσης. Μια βαθιά αμερικανική οικονομική κρίση πέρασε στην Ευρώπη, αυξάνοντας ραγδαία την ανεργία.

photo
"Αν θέλετε τη συμπάθεια των μαζών, πρέπει να λέτε τα πιο ηλίθια και τα πιο χοντρά ψέματα."
Αδόλφος Χίτλερ,1889-1945, Γερμανός τρελός

Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 ήταν πλέον σαφές πως η μαζική ανεργία αποτελούσε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τις οικονομίες και για την κοινωνική τάξη. Τον Ιανουάριο του 1933 ο Hitler πήρε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και διέλυσε τη βουλή.

Ο Hobsbaum θεωρεί ότι εάν δεν υπήρχε η παγκόσμια οικονομική κατάρρευση δεν θα υπήρχε και ο Hitler. Η μαζική ριζοσπαστικοποίηση στην οποία οδηγήθηκε η εργατική τάξη εξαιτίας της μαζικής εξαθλίωσης ενίσχυσε τελικά την αντεπανάσταση και διόγκωσε τις τάξεις της οργανωμένης άκρας δεξιάς.

Η Ευρώπη υπήρξε θέατρο βίαιων συγκρούσεων, πληθυσμιακών ανακατατάξεων και εφιαλτικής ανασφάλειας. Ο απολογισμός του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ο ξεριζωμός εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, οι μαζικές εκτελέσεις, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το ολοκαύτωμα στη Χιροσίμα, που στιγμάτισαν την ανθρωπότητα.

Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα επρόκειτο να αλλάξει μετά το 1945, που σηματοδότησε το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Όμως στην αρχή της μεταπολεμικής περιόδου αυτό κάθε άλλο παρά σίγουρο ήταν: οι διάχυτες ελπίδες για ειρήνη και ευημερία συνυπήρχαν με τον φόβο του πυρηνικού ολέθρου.

photo

Ως τις 6 Αυγούστου του 1945 ο άνθρωπος ζούσε με ορίζοντα τον προσωπικό του θάνατο. Από τη μέρα όμως που η πρώτη ατομική βόμβα κάλυψε τον ήλιο πάνω από τη Χιροσίμα, ολόκληρη η ανθρωπότητα αναγκάστηκε να ζει με την προοπτική ότι μπορεί να αφανιστεί ως είδος.

Οι Η.Π.Α., που κατασκεύασαν και χρησιμοποίησαν την ατομική βόμβα, αποδεικνύοντας την τραγικότητα της έκβασης μιας επιστημονικής εφεύρεσης σε όργανο καταστροφής της ζωής, αναδείχτηκαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως η υπερδύναμη στον κόσμο.

Η σιγουριά πως έσωσαν τον κόσμο από το φασισμό, σε συνδυασμό με το ξεπέρασμα της κρίσης του 1930 και την εντυπωσιακή οικονομική άνθηση του 1940, τις ώθησαν σε μια μοναδική ανάπτυξη. Σε μια εποχή, που η Ευρώπη προσπαθούσε να θεμελιώσει ξανά τα ερείπια της, η δύναμη της Αμερικής γιγαντωνόταν.

Η οικονομική αυτή δύναμη δεν άργησε φυσικά να γίνει παράγοντας παγκόσμιας πολιτισμικής επιρροής. Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο συντελέστηκαν σημαντικές μεταβολές στην τέχνη, εξαιτίας των σπουδαίων τεχνολογικών καινοτομιών που στιγμάτισαν όχι μόνο τις επιστήμες αλλά και την περαιτέρω πορεία της.

*Είναι συγκλονιστικό να διαβάζεις την Ιστορία.. Πόσα σου αποκαλύπτονται για την ματαιοδοξία των ανθρώπων, για την ωμή βία, ακόμη και τότε που δεν υπήρχε η τηλεόραση να "βομβαρδίζει" καθημερινά τόσο τα μυαλά των ανθρώπων.. Είναι ίσως ειρωνικό, μα διαβάζοντας το παρελθόν της ανθρωπότητας, σου φανερώνονται σημεία στιγμών του μέλλοντος της..

Δημήτρης Κουκουλάρης, γνήσιος νικητής...

"Ξέρεις τι είναι να σου λένε ότι μπορεί να μην ξαναπερπατήσεις ποτέ;"
Ο Δημήτρης Κουκουλάρης, από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, δεν ακούγεται θυμωμένος, ούτε καν πικραμένος λέγοντας τα παραπάνω. Είναι φορτισμένος, αλλά θετικά.

"Είναι σαν κάποιος να σου βάζει φτερά στα πόδια. Αυτό είναι."

Η απίθανη ιστορία του 31χρονου Δημήτρη από τη Σπάρτη, καθηγητή σήμερα σε γυμνάσιο της πόλης, αρχίζει πριν από περίπου 18 χρόνια, όταν ένα τροχαίο ατύχημα παρ ολίγον να τον καθηλώσει για μια ζωή σε αναπηρικό καροτσάκι.

Σήμερα, όχι μόνο δεν χρειάζεται να χρησιμοποιεί ειδικό αμαξίδιο, αλλά αντίθετα προετοιμάζεται να....τρέξει στον μαραθώνιο της Ζυρίχης!

Καταγράφει, μάλιστα, βήμα βήμα τη σκληρή προετοιμασία του σε μπλογκ, "όχι για να κάνω τον έξυπνο ή τον "κάποιον", αλλά για να δουν όλοι ότι πάντα υπάρχουν περιθώρια για θαύματα, αρκεί να πιστέψεις στον εαυτόν σου".

Όπως λέει μετά από μια τέτοια ατυχία στη ζωή έχεις δύο επιλογές: "Είτε να κάτσεις να κλαις τη μοίρα σου για το κακό που σε βρήκε είτε να το πάρεις απόφαση και να πεις ότι θα κάνω ό τι είναι δυνατόν για να ανατρέψω την κατάσταση".

Ο Δημήτρης άργησε λιγάκι, αλλά τελικά πήρε τη σωστή απόφαση.
Μολονότι μια σειρά καλών γιατρών και αμέτρητες φυσιοθεραπείες του επέτρεψαν να συνεχίσει να περπατά (πάντα βέβαια υπό στενή ιατρική παρακολούθηση), για χρόνια συνέχιζε να μεμψιμοιρεί, όπως ο ίδιος λέει.
Στα 20 του, είχε φτάσει 120 κιλά, δεν μπορούσε να ανέβει έναν όροφο στο σπίτι χωρίς να λαχανιάσει.

Από λίγο κάθε μέρα.
Ο αθλητισμός μπήκε στη ζωή του το 2000.
Στο μπλογκ του περιγράφει τη στιγμή που πήρε την απόφαση να αλλάξει τα πάντα:
"Είμαστε που λέτε με τον αδελφό μου καλοκαιράκι, αραχτοί κι αγναντεύουμε το απέραντο γαλάζιο. Είναι κάτι πιτσιρικάδες εκεί δίπλα, 9-10 χρόνων, που παίζουν κυνηγητό. Βλέποντάς τους μέσα στο νεύρο και την ενέργεια νιώθουμε και οι δύο - ο Σταμάτης σε παρόμοια κυβικά και δύο χρόνια μικρότερος - σαν απόμαχοι της ζωής. Ε, ρε κατάντια, σκεφτόμαστε".

Αποφασίζει να αρχίσει να τρέχει από λίγο κάθε μέρα.
"Κι ύστερα τσούκου τσούκου, βήμα βήμα, χιλιόμετρο το χιλιόμετρο, άντε και λίγο περισσότερο από την προηγούμενη βδομάδα, έλα λίγα μέτρα μείνανε ακόμα, άλλοτε με φίλους, άλλοτε μονάχος, με μόνιμη παρεούλα το mp3, με τα τοπία να εναλλάσσονται σαν τις εποχές έφτασα να σας γράφω αυτές τις γραμμές. Πέντε χρόνια και κάτι μετά, 6 μαραθώνιοι, δυο - τρεις ντουζίνες ημιμαραθώνιοι και συνολικά γύρω τα 10 χιλιάδες χιλιόμετρα σε προπονήσεις".

"Αλλά όπως συνηθίζω πάντα να λέω, αυτό που μετράει είναι το ταξίδι, κι όχι ο προορισμός. Γι αυτό άρχισα να γράφω την εμπειρία μου από το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων".

Χορηγός επικοινωνίας του Δημήτρη, αλλά και αρωγός σε κάθε στάδιο της προσπάθειάς του είναι το Sport24, που επιπλέον του έχει παραχωρήσει το μπλογκ marathon.yooblog.gr .

"Εάν με αυτό τον τρόπο κατορθώσω και αφυπνίσω έστω και έναν άνθρωπο, θα είμαι πολύ ευχαριστημένος. Ξέρεις, η γενιά μου όλο γκρινιάζει. Σίγουρα, δεν είναι η καλύτερη εποχή, αλλά είναι και λίγο στο χέρι μας να αλλάξουμε τα πράγματα και στη ζωή μας και γενικότερα.
Ήδη πάντως έχει δημιουργήσει "ρεύμα". "Oι μαθητές μου είναι πιο τρελοί κι από μένα! Έχουν φτιάξει καυτή εξέδρα και με ακολουθούν στους αγώνες. Τους χρωστάω μεγάλη χάρη. Μου δίνουν φοβερή ενέργεια".

Γιανναρού-Καθημερινή
i-diadromi

..κλείνει το θεατρικό μουσείο...

Είναι ντροπή να έχεις τέτοια κειμήλια, έναν τόσο πλούσιο πολιτισμό και να μη μπορείς τον αναδείξεις, να τον εκμεταλλευτείς προς όφελος σου..

Στον δρόμο θα βρεθούν τα κειμήλια της θεατρικής ιστορίας μας. O κίνδυνος είναι περισσότερο από ορατός!.. Ας ελπίσουμε ότι τον 21ο αιώνα δεν μπορεί να κλείνουν εύκολα πηγές πολιτισμού. Αξίζει να διαβάσετε τα παρακάτω άρθρα..

Ατιμωτική δίωξη για την ιστορία του θεάτρου

* Χωρίς πόρους το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας απειλείται με έξωση

ΘΕΣΜΟΣ. Στα 72 χρόνια της ιστορίας του είναι απαξιωμένο από την ίδια την Πολιτεία που ποτέ δεν στήριξε την ανεξαρτησία του και, κυρίως, δεν το βοήθησε να αυτονομηθεί και να συστηθεί στο ευρύ κοινό. Το Κέντρο Μελέτης και Έρευνας του Ελληνικού Θεάτρου – Θεατρικού Μουσείου έμοιαζε πάντα με βαρίδι για το υπουργείο Πολιτισμού. Απομονωμένο, υποβαθμισμένο, σχεδόν τιμωρημένο.

Κι όσο οι άνθρωποί του, δεκαετίες τώρα, αποθησαυρίζουν την ιστορία του ελληνικού θεάτρου τόσο η απαξίωση μεγαλώνει. Όσο για τους πολιτικούς, δεν τους προσέδιδε την επικοινωνιακή λάμψη που ποθούν, για να το στηρίξουν.

Η βιβλιοθήκη, μοναδική στα Βαλκάνια, με 70.000 τόμους, εξυπηρετεί ερευνητές, μελετητές, τους ανθρώπους του θεάτρου, ενώ στα αρχεία της συχνά καταφεύγουν ακόμη και από τη μακρινή Ιαπωνία για να πληροφορηθούν τα ελληνικά ανεβάσματα του αγαπημένου τους Αριστοφάνη.

Αντί όμως να στηριχθεί το έργο που γίνεται, το Κέντρο Μελέτης, όπως και το Θεατρικό Μουσείο, όταν δεν αντιμετωπίζει τις τριτοκοσμικές συνθήκες στη λειτουργία του, έχει τα χρέη, τις απειλές και τις προσφυγές να το πολιορκούν. Και βέβαια, αμέτρητες υποσχέσεις επίλυσης των περιπετειών του, όταν η πραγματικότητα αποκαλύπτεται στον Τύπο.

Τα χρόνια περνούν αλλά τίποτε δεν αλλάζει. Στην οδό Καραμανλάκη 7, κοντά στην Πατησίων, από τότε που έδιωξαν τη βιβλιοθήκη από το κτίριο Κ. Παλαμά της οδού Ακαδημίας, αξιοποιεί πολύτιμα αρχεία, σπάνιες εκδόσεις, χειρόγραφα από το 1860 κ.ά., διεκδικώντας στιγμές από το ενδιαφέρον κάθε υπουργού Πολιτισμού άλλοτε, του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού σήμερα.

Απλήρωτα ενοίκια

Την ώρα που το ΥΠΠΟΤ ιδρώνει αναζητώντας τρόπους επίλυσης των εκκρεμοτήτων του με το ΕΣΠΑ, τα χρέη του ΚΜΕΕΘ στο ΙΚΑ έφτασαν τα 60.000 ευρώ και ο πρόεδρός του ο οποίος εκτελεί αμισθί και χρέη διευθυντή, ο κριτικός θεάτρου και καθηγητής Πανεπιστημίου Κώστας Γεωργουσόπουλος, αντιμετωπίζει ποινική δίωξη! Τα ενοίκια της βιβλιοθήκης είναι απλήρωτα εδώ και ένα χρόνο, το εξώδικο της έξωσης είναι βραχνάς για κάθε εργαζόμενο.

Τα μέλη του (Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Κώστας Πολιτόπουλος, Γιώργος Μιχαηλίδης, Ερρίκος Μπελιές, Θανάσης Παπαγεωργίου, Νικήτας Τσακίρογλου, Σταμάτης Φασουλής, Μαρία Δημητρέα-Ζαχαριουδάκη) τρέχουν και δεν φτάνουν, αλλά τα προβλήματα συσσωρεύονται.

«Βιβλία του 1700 και του 1780 θα βγουν στον δρόμο, αδυνατούμε να ανοίξουμε για φέτος το Μουσείο Επιδαύρου που εμπλουτίζουμε κάθε χρόνο με υλικό, αλλά και να εξυπηρετήσουμε -λόγω της επίσχεσης εργασίας- όσους αναζητούν υλικό για τις εργασίες τους ή τη διδασκαλία», λέει στην «Κ» ο Κ. Γεωργουσόπουλος.

«Πώς θα πείσω τα παιδιά, τους 16 εργαζομένους -ανάμεσά τους και μια καρκινοπαθή καθαρίστρια- που είναι απλήρωτοι από τον Δεκέμβριο, να εργαστούν για την απονομή του επάθλου “Μαρίκα Κοτοπούλη”, θεσμού που συνεχίζεται από το 1951;».

Η βιβλιοθήκη, που επισκέπτονται χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο, θεωρείται μοναδική στην περιοχή των Βαλκανίων, ενώ οι 9.000 βιντεοσκοπημένες παραστάσεις είναι καταφύγιο για πολλούς μελετητές, Ελληνες και ξένους. Ωστόσο, η έλλειψη κωδικού στον προϋπολογισμό, γεγονός που δεν της επιτρέπει την ανεξαρτησία της, πάντα την καθιστούσε θύμα.

Η δουλειά των Χατζηπανταζή, Πούχνερ, Μαυρομούστακου που βλέπουμε σήμερα δεν θα μπορούσε να γίνει αλλού, ενώ οι σημειώσεις όπως εκείνες της Ελένης Παπαδάκη (στα γερμανικά), στο περιθώριο κάθε βιβλίου από όσα χάρισαν οι κληρονόμοι της, είναι μοναδικές. Μαζί και το υλικό από το θέατρο στο Βουκουρέστι, την Κωνσταντινούπολη, την Τεργέστη, την Oδησσό. Ολόκληρο το αρχείο του Αδαμάντιου Λαιμού, από την Αμερική.

Είναι ελάχιστα μόνο απ’ όσα διασώζει και προσπαθεί να προβάλει το ΚΜΕΕΘ – ΘΜ. Προς το παρόν, ο πρόεδρός του και τα μέλη δεν έχουν καμία πρόσβαση στο ενισχυμένο κατά τα άλλα ΥΠΠΟΤ. Ούτε για ανέξοδες υποσχέσεις, σαν εκείνες που μοίραζαν οι προκάτοχοι του κ. Γερουλάνου.

Ο νέος υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού δεν μπαίνει στον κόπο να ακούσει τον 73χρονο πια φιλόλογο και κριτικό, που είναι υπόδικος για χρέη του δικού του υπουργείου. Μην ξεχνάμε ότι το κτίριο μισθώθηκε με εγγύηση του ΥΠΠΟ. Μα κανείς δεν ντρέπεται στην Μπουμπουλίνας;

* Της Γιωτας Συκκα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/04/2010


Διαβάστε επίσης τα άρθρα:

Κλείνει το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου

(το Εθνικό Κέντρο Θεάτρου δίνει τις επιχορηγήσεις στο ελεύθερο θέατρο, ενώ ανάμεσα στις βασικές δραστηριότητές του είναι και η λειτουργία των 16 Δημοτικών Περιφερειακών Θεάτρων (ΔΗΠΕΘΕ) που υπάρχουν στη χώρα, του Κέντρου Αρχαίου Δράματος, του Θεατρικού Μουσείου και του «Συστήματος Αθήνα». Μπορούμε να αναλογιστούμε όλοι τις συνέπειες...)

Κινδυνεύει το “Σπίτι του Ηθοποιού”

..Ι love your smile..

Απλά ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι, βιντεοκλίπ...

------

H συμπαράσταση και η σκέψη σας είναι συγκινητική..

Σας ευχαριστώ πολύ όλους..

Επιτρέψτε μου ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στους παρακάτω φίλους για τα posts, emails, τηλ/τα τους: arcobaleno, fegia, άστρια, quartier libre, Νηφάλια Μέθη, margo, pan, b|a|s|n\i/a, gaykarkinos, mareld, juanita, lena, kouventoules, Ελαφηβολιών, Ιωάννα Λουλάκη, claire, jacki, butterfly, VaD, sunset colours.

..μα και σε όλους όσους αφήσατε ευχές σας, κ ακόμη όσους ανώνυμους-μη bloggers στείλατε emails.. Να είστε όλοι καλά!

Το χέρι θέλει υπομονή, φαντάζομαι όσο περνάει ο καιρός θα είναι καλύτερα. Σας φιλώ!
*Ζητώ την κατανόηση σας, να μην απαντώ όσο διάστημα χρειαστεί σε σχόλια*

"σπάσιμο" νεύρων..

ο ουρανος σημερα το πρωι..

Οι προηγούμενες μέρες ήταν εντελώς διαφορετικές, καθώς μέχρι σήμερα νοσηλευόμουν στο Ασκληπιείο της Βούλας. Το μεσημέρι του Σαββάτου, γλίστρησα και έσπασα το χέρι μου.

Είναι πραγματικά να μη βρεθείς σε ανάγκη περίθαλψης σε αυτή τη χώρα. Μεσημέρι Σαββάτου στα επείγοντα του Ασκληπιείου της Βούλας. Η κατάσταση εκεί χαοτική.. Χαρτί προτεραιότητας. Αναμονή σε σειρά με ανθρώπους με σπασμένα πόδια, χέρια, κλπ..

Φτάνει η στιγμή να σε δει ο γιατρός. Συμπλήρωμα ονόματος, ηλικίας και σημείο ατυχήματος. Έπειτα άλλη αναμονή, ουρά στη γραμματεία. Σφραγίδα και συμπλήρωμα των υπολοίπων στοιχείων.

Άλλη αναμονή στο ταμείο. Έπειτα άλλο χαρτί προτεραιότητας και αναμονή για ακτινογραφία. Ξανά αναμονή για αποτελέσματα. Ήδη για αυτά είχανε περάσει σχεδόν 4 ώρες, σε περιπτώσεις για ανάγκη άμεσης ιατρικής περίθαλψης. Αναμονή ξανά στην ουρά για να σε εξετάσει επιτέλους γιατρός. Απλά μια επίσκεψη σε δημόσιο νοσοκομείο σε φέρνει αντιμέτωπο με τον πλήρη σουρεαλισμό αυτής της χώρας.

το κρεββατι μου τις προηγ. μερες..

Σπάσιμο χεριού και δυστυχώς ανάγκη χειρουργείου.
Το οποίο έγινε την Τρίτη, πρωί.
Όπως καταλαβαίνετε, κάποια πράγματα, για όσο διάστημα θα χρειαστεί μέχρι να αναρρώσω πλήρως, θα ανατραπούν στην καθημερινότητα μου.

..ενα λουλουδι που μου φερε ενας κυριος λιγο
πριν μπω στο χειρουργειο..

Σίγουρα κ στο blogging. Είχα ιδέες, ήθελα να ανεβάσω posts με αφιερώματα, πράγματα που παρακολούθησα, αλλά τώρα αυτό γίνεται δύσκολο.

Δε θα μπορώ να απαντώ σε σχόλια – γιατί ο πόνος είναι αρκετός.
Δε θα χαθούμε, θα διαβάζω αναρτήσεις σας, σχόλια και ότι αισθάνομαι θα το αναρτώ.

Ακούγεται τετριμμένο, μα πραγματικά όσα βλέπεις, συναντάς σε νοσοκομεία, αν έχεις τη ματιά κ την καρδιά ανοικτή, μπορούν να σου ανατρέψουν νοοτροπίες.. Ιστορίες ανθρώπινες, πόνο, περίεργα παιχνίδια, ανθρώπινο μεγαλείο από κάποιες συμπεριφορές.

..και οι στιγμές που ξεχωρίζουν οι φίλοι, οι άνθρωποι και συγκίνηση αισθάνεσαι όταν βρίσκονται δίπλα και σε επισκέπτονται.. Δύναμη νιώθεις να σου δίνουν σαν τη χάνεις..

Να είστε όλοι καλά!

Υγ Ο Μάνος Ξυδούς με τις δημιουργίες του, συντρόφευσε την εφηβεία μου. Δεν έχανα συναυλίες των ΠΥΞ ΛΑΞ.. Μάνο ευχαριστούμε, καλό σου ταξίδι..

le petit nicolas

Άς αλλάξουμε κλίμα.. Σκέφτηκα να ανεβάσω για μια ταινία που την είδα πριν καιρό και μου είχε φτιάξει την διαθέση!

Η κινηματογραφική μεταφορά του "Μικρού Νικόλα".
Ο μικρός Νικόλας (γαλλ. Le petit Nicolas) είναι δημιούργημα του (σεναριογράφου) Ρενέ Γκοσινί (Rene Goscinny) και του (σκιτσογράφου) Ζαν Ζακ Σανπέ (Jean-Jacques Sempe).

Πρόκειται για τον κεντρικό ήρωα της σειράς βιβλίων "Οι περιπέτειες του μικρού Νικόλα", τις οποίες διάβαζα (ανάμεσα σε άλλες) με μανία ως παιδί! Ακόμη θυμάμαι τα εξώφυλλα και τα σκίτσα τους..

O Νικόλας είναι ένα ατίθασο, αλλά χαριτωμένο παιδάκι που ζει με την οικογένειά του και τους φίλους του σε κάποια πόλη της Γαλλίας τη δεκαετία του 1950.

Οι ιστορίες δημοσιεύτηκαν την περίοδο 1956-1964 στη βελγική εφημερίδα Le Mystique και (από το 1959) στις γαλλικές Sud Ouest και Pilot.

Όσο περίεργο κ αν σας φανεί, οι σκανταλιές και η αθωότητα του μικρού Νικόλα και των φίλων του, με έκαναν να ξεφύγω..
Ευχάριστη, ανάλαφρη ταινία! Όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για μεγαλύτερους..

Μπορείτε να την κατεβάσετε (μέσω rapidshare) από ΕΔΩ.

Kabuli Kid

Σήμερα στο Cine Φιλίπ, ειδική προβολή της ταινίας "Kabuli Kid, To Μωρό της Καμπούλ". Μια κίνηση για την ενίσχυση της πονεμένης οικογένειας του νεαρού Αφγανού, Χαμί Νατζαφί, που σκοτώθηκε από την έκρηξη βόμβας στις 28 Μαρτίου.

Η είσοδος θα είναι ελεύθερη, ωστόσο θα υπάρχει ένα κουτί, όπου ο καθένας θα μπορεί να συνεισφέρει ό,τι μπορεί. Το ποσό που θα συγκεντρωθεί θα δοθεί εξ ολοκλήρου στην μητέρα του θύματος, κυρία Ζάχρα Νατζαφί, η οποία έχασε το αγόρι της κι ένα κορίτσι της θα μείνει (όπως όλα δείχνουν) τυφλό. Μια ελάχιστη, συμβολική κίνηση. Mια συγνώμη σε αυτή τη μάνα.

Παρασκευή, 9 Απριλίου 2010
Cine ΦΙΛΙΠ
Θάσου 11, Πλ. Αμερικής

ΩΡΕΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ
18.30, 20.30 & 22.30
Τηλ: 210-8612476
Οδός Θάσου 11, περιοχή Πλατεία Αμερικής

Από το blog της Ρίτσας Μασούρα

κάδρο

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη γαλήνη από το
να αντικρίζεις τον ορίζοντα της θάλασσας..

..είτε το βυθό της..

..να τριγυρνάς ανάμεσα σε λουλούδια ειδικά τέτοια εποχή..

..που η φύση γιορτάζει..

..όμορφοι σχηματισμοί, χρώματα, αρώματα..

..που παρακινούν το μυαλό σε δημιουργικές σκέψεις, παραλληλισμούς..

..η φύση σε μια αστείρευτη δημιουργία..

που μέχρι και εμένα, μια εξαρτημένη από την πόλη.., μπόρεσε να ξελογιάσει..

..σε τέτοιες θετικές και γούρικες εικόνες περιπλανήθηκα τις προηγούμενες μέρες..

..και αργά τα βράδια, ξύλα στο τζάκι και όμορφες μουσικές..
..φίλοι έρχονται και σε γεμίζουν αγκαλιές..
..ευχές πολλές, αγάπη για τη ζωή..
..και πόσο σημαντικό όταν είναι δίπλα σε δυσκολίες..
..και πόσο όμορφο όταν με το καιρό ξεχωρίζουν..
..να αισθάνεσαι πως σε αγαπάνε όπως ακριβώς είσαι, για αυτό που είσαι..

..μια ζωή που μοιάζει σαν τροχιά στα σύννεφα..
..μα πόσο γρήγορα περνάει..
Τι κρίμα να τη γεμίζουμε με τόσα άγχη..
Πόσο κρίμα ειδικά νέοι..

Και σε σκέφτηκα αυτές τις μέρες..
που έφυγες νωρίς..
και δε πρόλαβες να χαρείς μαζί μας,
δε πρόλαβες να διαβάσεις αριστουργήματα του κόσμου,
δε χάρηκες αγκαλιές, θάλασσες, λουλούδια και αρώματα..
και είμαι σίγουρη πως αν ήσουν εδώ..αυτά θα ήθελες και εσύ..
και είμαι σίγουρη πως αυτά θα μου έλεγες να ζήσω..
και είμαι σίγουρη πως δε θα πίστευες πως έχω εμπλακεί..

..για σκέψου.. ένα κάδρο σου χαρίστηκε..
από κάποιον άγνωστο θεό.., δεν ξέρω ποιον και το γιατί..
μάλλον ποτέ δε θα το μάθω..
μα σκέψου.. έχεις ένα κάδρο.. στη ζωή σου..

..στο χέρι σου είναι ποιους θα συμπεριλάβεις μέσα σε αυτό..
..από σένα εξαρτάται ποιοι από όσους σε προσεγγίζουν θα πλαισιώσουν
το σύνολο της ζωής σου και πόσους θα αφήσεις απέξω..
..στο χέρι σου είναι που θα το τοποθετήσεις..
με τι είδους τοπία θα γεμίσει, τι μουσικές θα έχεις ως υπόκρουση..
πως θα διασκεδάζεις, τι θα διαβάζεις,
πως θα γεμίζεις κάθε ελεύθερο χρόνο,
ποια χρώματα τελικά θα κυριαρχήσουν... αν θα μείνεις στο γκρίζο ή θα αναζητήσεις την πολυχρωμία τριγύρω.. Η ομορφιά υπάρχει ακόμη,
την αναζητάς;;..

Σίγουρα δε θα χωρέσει μια ολόκληρη ζωή στον πίνακα σου..
Κάποιες στιγμές θα αφήσεις απ' έξω..

αν μείνεις σε σχέσεις, που δεν εκτίμησαν την αξία σου, την φιλία,
την παρουσία σου, την εργατικότητα σου,
σε όποιους έβαλαν άλλα, πιο πάνω από αυτά..
..επέλεξε ποιες στιγμές θα γεμίσουν το κάδρο σου..

Μόνο κάποιες πινελιές θα τον καθορίσουν..

..Πάρτο και μετακίνησε το..

Καιρός να του αλλάξεις τώρα φόντο..
Γέμισε το κάδρο της ζωής σου με γέλια και θάλασσες..
με αγκαλιές, με φίλους, με μάτια όλο σπίθα, με τρέλα..
με χρώματα, με αλήθεια, με αρώματα, με ζεστασιά..
δίχως έννοια σε ποιους θα αρέσει,
..για όσο κρατήσει..